(မုိးမခ) မတ္လ ၅၊ ၂၀၁၅
ေဆာင္းကုန္လို႔ ေႏြကူးစ တန္ခူးလရာသီက ႏွစ္ေဟာင္းကုန္၍ ႏွစ္သစ္သို႔ ကူးေသာကာလ အလွထူးသည့္ ဤတန္ခူးလ ရာသီတြင္ ႏွစ္က်င္းပၿမဲျဖစ္ေသာ အတာသၾကၤန္ပြဲေတာ္သည္ တန္ခူးလ၏အလွကို အဓိကျဖည့္စြက္ေပးေနသည္။ အတာ ဟူေသာအဓိပၸါယ္မွာ ကူးေျပာင္းျခင္းဟူ၍ ေကာက္ယူၾကသည္။ ကူးေျပာင္းျခင္း အဓိပၸါယ္ရသျဖင့္ အတာသၾကၤန္ဟု သမုတ္ေခၚတြင္သည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ထင္မိသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဤတန္ခူးလရာသီသို႔ေရာက္ေလတိုင္း သၾကၤန္ပြဲေတာ္က်မည့္ ရက္ကို လက္ခ်ဳိးေရတြက္ရသည္မွာ အေမာပင္ျဖစ္သည္။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း သၾကၤန္ရက္မ်ားအတြင္းတြင္ ၿမိဳ႕တြင္း၌ ေရပတ္ခံလွည့္လည္ကာ ႏွစ္သစ္ကို အေပ်ာ္သက္သက္ျဖင့္ ကုန္ဆံုးေစခဲ့သည္။ ယခင္ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္တြင္ တမူထူးျခားလွသည္။ ထိုအေၾကာင္းေတြကို မိုးမခခ်စ္သူေတြကို ေဖာက္သည္ျပန္ခ်ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ စာေရးေဖာ္မိတ္ေဆြ ဆရာမ ႏြိဳင္သဲနီ၏ဖိတ္ၾကားမႈအရ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဆရာမ၏ဇာတိျဖစ္ေသာ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕နယ္၊ ဘုရားႀကီးကုန္း႐ြာေလး သို႔ သၾကၤန္မတိုင္မွီကပင္ ဆရာမႏွင့္အတူ ေရာက္ရွိေနခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္၏စိတ္ဘဝတြင္ ေက်းလက္သၾကၤန္ျဖစ္၍ ေပ်ာ္မွေပ်ာ္ရပါ့မလားဆိုၿပီး စိုးရိမ္စိတ္တို႔ကသာ လႊမ္းမိုးေနေပသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဘုရားႀကီးကုန္းရြာေလးက ကြၽန္ေတာ့္အား ထူးျခားလွသည့္ တန္ခူးလရာသီအလွႏွင့္ စတင္မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ဘုရားႀကီးကုန္း႐ြာေလး၏ အလွႏွင့္စာဖြဲ႕မကုန္ႏိုင္ေသာတန္ခူးလရာသီအလွတို႔က တင့္တယ္စြာယွဥ္တြဲ၍ လွေပသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ အင္မတန္လွပသာယာေသာ ဤ ဘုရားႀကီးကုန္း႐ြာေလး၏ ေႏြပန္းခ်ီ႐ႈခင္းေတြကို ခံစားေငးစိုက္ရင္း ရဲရဲေတာက္ စိန္ပန္းပင္ျမင့္ထက္ဆီမွ ေႏြဥၾသတြန္သံ နားထဲၾကားမိခိုက္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ ဆရာေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း) ၏ကဗ်ာေလးကို ႏႈတ္မွထြက္၍ ရြတ္လိုက္မိသည္။
သေျပခက္ေတြက
ေႏြရက္မွာ တေဝေဝ
ပန္းပိေတာက္ကိုလည္း
လြမ္းေလာက္စရာလို႔ထင္မေနနဲ႔
ႏွစ္သစ္ရဲ႕အတာေရ
ဘာေတြကိုေဆးမလည္း
အရြက္ေႁခြခ်ေပမယ့္
အခက္ေတြက တေဝေဝနဲ႔
ေလအလာ ေႂကြမွာမေၾကာက္သူမို႔
ပိေတာက္ကို ယာယီမႏြမ္း
စိန္ပန္းေတြရဲ ….
ကဗ်ာ႐ြတ္လို႔ဆံုးသြားေတာ့ ဆရာမက လက္ခုတ္တီးအားေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ အဘဦးဖိုးကြန္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ေသာအခါ လွမ္းေခၚသည္။
“ေဟ့…. မိခ်ဳိေရ ၿမိဳ႕ကဧည့္သည္ ေခၚခဲ့ပါအံုးဟ”
“ထန္းလ်က္နဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းေလး တိုက္ခ်င္လို႔ပါ”
မိခ်ဳိဆိုတာ ေတာ့ ႐ြာခံေဒသကလူေတြက ဆရာမ ႏြိဳင္သဲနီအား အခ်စ္စႏိုးျဖင့္ေခၚေသာ နာမည္ျဖစ္သည္။ အဘဦးဖိုးကြန္း ျခံေထာင့္ရွိ ပိေတာက္ပင္ႀကီးမွာလည္း ပင္လံုးၫြတ္မွ် ထိန္ထိန္ေဝပြင့္ဖူးေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္အေနႏွင့္ အဘဦးဖိုး ကြန္းေကြၽးေသာ ထန္လွ်က္နဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ရင္း ေက်းလက္သၾကၤန္ပြဲကို ပါဝင္ဆင္ႏႊဲရန္ ေပ်ာ္ရႊင္စျပဳလာသည္။
သၾကၤန္ အႀကိဳေန႔တြင္ေရပက္ကစားသူတို႔မွာ သေျပခက္မ်ားျဖင့္ တဦးကို တဦး နံ႔သာေရမ်ားျဖင့္ပက္ဖ်န္းကာ ဘုရားႀကီး ကုန္းရြာေလး၏ သၾကၤန္ကိုဖြင့္လွစ္လိုက္သည္။ ႐ြာလည္ရွိ စုေပါင္းေရပက္မ႑ပ္မွာလည္း ၿမိဳ႕ေပၚကဲ့သို႔ ေရပက္ခံကားမ်ား မရွိေသာ္လည္း ေရပက္ခံလည္းမ်ားျဖင့္ စည္ကားလွေပသည္။ ဗုတို၊ မိပန္း၊ တာေတ စသည့္ သူတို႔ကေလးတသိုက္က လည္း အတာသၾကၤန္ကို ပါဝင္ဆင္ႏႊဲကာ ေပ်ာ္မဆံုး တျပံဳးျပံဳးျဖစ္ေနၾကသည္။ သူတို႔ကေလးေတြ၏စိတ္ထဲတြင္ သၾကၤန္ရက္ေလးမ်ားကုန္ဆံုးသြားမည္ကို ႏွေျမာစိုးရိမ္ေနပံုသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ဗုတိုဆိုေသာ္ကေလးက ရြာဦးေစတီ ဘက္သို႔လွည့္ကာ လက္အုပ္ကေလးခ်ီၿပီး “သၾကားမင္းႀကီး ေဆးတံေမ့လို႔ ျပန္လာယူပါေစ” ဟု ဆုေတာင္းေနသည္။ အၾကၤန္ အၾကတ္ေန႔မွာ စတုဒီသာေတြ ေကြၽးၾကသည္။ သာေအးတို႔ ကာလသားတသိုက္ကလည္း အဘဦးဖိုးကြန္း၏ ပိေတာက္ပင္မွ ပိေတာက္ပန္းမ်ားကို ခဲရာခဲဆစ္ခူးယူကာ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ေရႊမိတို႔အပ်ိဳတသိုက္ကို ပိုးေၾကး ပန္းေၾကး ေပးေနၾကသည္။ သၾကၤန္ အႀကိဳ၊ အက်၊ အၾကတ္၊ အတက္၊ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္သို႔ ကူးေျပာင္းလာခဲ့သည္။ ထို႔ေန႔တြင္ နံနက္ပိုင္း မွာ သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲက်င္းပၾကၿပီး ညေနပိုင္းမွာေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားပင့္ဖိတ္ကာ ပရိတ္တရားနာယူၾကသည္။ ဤနည္း ျဖင့္ ဘုရားႀကီးကုန္းရြာေလး၏ ႏွစ္သစ္ႀကိဳပြဲေလးၿပီးဆံုးခဲ့ေလၿပီ …..။ ။
ေလးစားလွ်က္
ေနဝန္းနီ (မႏၲေလး)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
