လွေက်ာ္ေဇာ – ဦးေလးလွႏွင့္ ေဒၚေဒၚမာသို႔ ကန္ေတာ့ပန္း
(မိုးမခ) မတ္ ၅၊ ၂၀၁၅
၂၀၁၅ ခုႏွစ္မွာ အေမအသက္(၁၀၀)ျပည့္သလိုို အေဖလည္း အသက္(၁၀၅)ႏွစ္ ျပည့္တယ္လို႔ ကိုဖိုးသံက ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မက ဦးေလးတို႔ေဒၚေဒၚတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ဂါရ၀ျပဳခ်င္လာပါတယ္။ ေဒၚေဒၚအေပၚ ေဖေဖတင္ထားတဲ့ အေၾကြးလည္းရွိပါတယ္။ ဒီအေၾကြးကိုလည္း ကၽြန္မက ဆပ္ခ်င္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဂါရ၀ျပဳ ကန္ေတာ့ပန္း စာေလးတေစာင္ေရး လိုက္ပါတယ္။
ေဖေဖ့အေၾကြးက ဒီလိုပါ။ ….ေဖေဖ့ကို ကိုယ္ေရးအတၳဳပြတၱိေရးဖို႔ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက တိုက္တြန္းဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဖေဖက (သူ႔စကားအရ)- အတၳုဳပြတၱိဆိုတာ ကိုယ္ေသမွတျခားလူေတြ ေရးၾကလိမ့္မယ္ဟု သေဘာထားကာ ေရးဖို႕ စိတ္မကူးခဲ့ပါဘူး–တဲ့။ အဲသလို ေဖေဖက သေဘာထားခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေဖေဖေရးျဖစ္သြားပါတယ္။ ေရးျဖစ္ သြားရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ရွိပါတယ္။ တေၾကာင္းကေတာ့ ေဒၚေဒၚေၾကာင့္ပါ။
ေဒၚေဒၚက ေဖေဖကို လူႀကံဳကတဆင့္မွာလိုက္တဲ့ စကားရွိပါတယ္။ ကိုေက်ာ္(ေက်ာ္ေဇာဦး)ရဲ႕သား သူရိန္ေက်ာ္ေဇာက သူ ဗမာျပည္ ခြင့္နဲ႔ျပန္ခ်ိန္မွာ ေဒၚေဒၚကို ၀င္ကန္ေတာ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့… “သူအျပန္မွာ အဘိုးကိုလည္း ၀င္ကန္ေတာ့ ဦးမယ္”လို႔ ေျပာေတာ့ ေဒၚေဒၚက “မင္းအဘိုးကိုေျပာလိုက္။ ကိုယ္ေရးအတၳဳပြတၱိကို တာ၀န္တရပ္အေနနဲ႔ ေရးျဖစ္ေအာင္ ကို ေရးသြားစမ္းပါ” လို႔ မွာလိုက္ျပီး “အဲဒီစကားအတိုင္း အတိအက်ေျပာေနာ္”လို႔လည္း ထပ္ဆင့္မွာလိုက္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ပဲ ေဖေဖက သူ႕စာအုပ္အဖြင့္မွာ …. “မေသခင္ တာ၀န္တရပ္အေနနဲ႔ ေရးသားရန္ဆံုးျဖတ္ျပီး ေရးသားရ ပါေတာ့သည္” လို႔ ေရးထားပါတယ္။ ေဒၚေဒၚေပးလိုက္တဲ့ တာ၀န္ကုိ ေဖေဖက လက္ခံျပီး ထမ္းေဆာင္လိုက္တာပါ။
ဒါေပမဲ့ ေဖေဖသူ႔စာအုပ္စေရးတဲ့ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ကေန စာအုပ္ထုတ္လိုက္တဲ့ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္အတြင္းမွာ ဗမာျပည္မွာ အလြန္ တင္းက်ပ္ရက္စက္လွတဲ့ နအဖစစ္အစိုးရေခတ္ပါ။ သမိုင္းကို ပံုအမ်ိဳးမ်ိဳးဖ်က္ရာမွာ ေဖေဖမေျပာနဲ႔ ဆရာႀကီးမႈိင္းလို ပုဂြိဳလ္ႀကီးမ်ိဳးကိုေတာင္ အလြန္အာဃာတႀကီးေနခ်ိန္ပါ။ နံမည္ေတြေတာင္မၾကားႏိုင္ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေဖေဖက အလြန္ သတိထားျပီး ေရးပါတယ္။ စစ္အစိုးရေအာက္မွာေနရျပီး လူထုဘက္ကရပ္တည္သူမ်ားဟာ ဘယ္ေလာက္ အေနအထိုင္ က်ဥ္းက်ပ္တယ္ ဆိုတာ ေဖေဖကစာနာႏိုင္ျပီးသား။ ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖက ေဒၚေဒၚကိုေက်းဇူးစကား မဆိုႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီအေၾကြးကို ကၽြန္မကဆပ္ရတာပါ။
ေဒၚေဒၚေရ။ ေဖေဖရဲ႕ အဲဒီကိုယ္ေရးအတၳဳပြတၱိကုိ အရင္ကျပည္ပမွာပဲ ထုတ္ခဲ့ရေပမယ့္ အခုေတာ့ ျပည္တြင္းမွာလည္း ထုတ္ေ၀ခြင့္ရလိုက္ပါျပီ။ အဲဒီစာအုပ္ကအစရျပီး က်န္ေဖေဖစာအုပ္မ်ား (အရင္ျပည္တြင္းမွာ ေရးခဲ့တဲ့ စာမ်ားေရာ၊ ျပည္ပ ေရာက္မွ ေရးထားတဲ့ စာမ်ားေရာ) အဆက္မျပတ ္ ထုတ္ေ၀ႏုိင္လိုက္ပါျပီ။ ေဒၚေဒၚ-ေက်နပ္၀မ္းေျမာက္ပါေတာ့။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔မိသားစုနဲ႔ ဦးေလး-ေဒၚေဒၚတို႔ မိသားစုနဲ႔က အလြန္ရင္းခ်ာပါတယ္။ ေဒၚေဒၚစကားနဲ႔ေျပာရရင္ “ႏိုင္ငံေရးေဆြမ်ိဴးေတြေပ့ါ”… လုိ႔ ေျပာရမွာပါ။ ေဖေဖတပ္က ထြက္ရျပီး- ဆရာႀကီးမႈိင္းရဲ႕ ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႕မွာ ပါ၀င္ျပီး အနယ္နယ္အရပ္ရပ္သြား …. ျငိမ္းခ်မ္းေရးတရားေတြေဟာ-ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆႏၵျပပြဲေတြ လုပ္တဲ့အခါ မႏၱေလး အပါအ၀င္ အထက္ဗမာျပည္က ဖိတ္ၾကားတဲ့ေဒသမ်ားကိုလည္း သြားရပါတယ္။ ဒီေတာ့ လူထုသတင္းစာတိုက္ႀကီးက ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႕ႀကီးရဲ႕ အထက္ဗမာျပည္က အေျခခံခံတပ္ႀကီးေပါ့။ ေဖေဖတို႔က အထက္ဗမာျပည္တ၀ိုက္ ဘယ္ျမိဳ႕ကဖိတ္ဖိတ္ မႏၱေလးမွာစတည္းခ်ျပီးမွ တဆင့္သြားတာပါ။ ဦးေလးနဲ႔ေဒၚေဒၚတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကိုယ္တိုင္ကလည္း ဆရာႀကီးမိႈင္းရဲ႕ တပည့္ရင္းမ်ားလည္းျဖစ္ -ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းမ်ားမွာလည္း ပါ၀င္ပတ္သက္ေနေတာ့ ေဖေဖတို႔ က တံခါးမရွိဓားမရွိ အားမနာတမ္း ၀င္ထြက္ေနပါတယ္။ ေဖေဖက အဲဒီခရီးေတြကျပန္လာတိုင္း ဦးလွတို႔ေဒၚအမာတို႔ကို သိပ္အားနာဖို႔ ေကာင္းတယ္ကြာ။ သူတို႔ခမ်ာလည္း အလုပ္ကသိပ္မ်ားတဲ့ၾကားက ကိုယ္တို႔ကခဏခဏ ဒုကၡ၀င္၀င္ေပးေန ရတယ္။ သူတို႔ကလည္း အင္မတန္ဧည့္၀တ္ေက်တာ၊ ကိုယ္တို႔မွာလည္း လံုျခံဳေရးအရ သူတို႔ဆီမွာပဲ စိတ္ခ်ရတာ ေလ…လို႔ ေမေမကို ေျပာေျပာေနတာၾကားဖူးပါတယ္။
ေဖေဖနဲ႔ ဦးေလးတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ ပိုမိုရင္းႏွီးသြားရတာကေတာ့ ၁၉၆၄ ဖူလိုင္လ(၂၃)ရက္ေန႔-ဆရာႀကီးမိႈင္းကြယ္လြန္ျပီး ေနာက္ စ်ာပနအထိမ္းအမွတ္ကာလမ်ားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးေလးကဆရာႀကီးဆံုးတဲ့ေန႔ခ်င္း ရန္ကုန္ေရာက္လာတာပါ။ ဆရာႀကီးဦးေယာ(စာေရးဆရာႀကီးေဇယ်-ဆရာႀကီးမိႈင္းရဲ႕သားမက္)ကို အမႉးထားျပီး စ်ာပနေကာ္မတီဖြဲ႕ရာမွာ ဦးေလး ေရာ ေဖေဖေရာပါ၀င္ျပီး စ်ာပနအခမ္းအနား အစီအစဥ္မ်ားအတြက္ေရာ ဆရာႀကီးအမွတ္တရ ဂူဗိမာန္တည္ေဆာက္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ပါ ဦးေလးက တတပ္တအား လာအားျဖည့္ပါတယ္။
အဲဒီကာလ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုေတာ့ ေဖေဖက သူ႔စာအုပ္မွာ ေတာ္ေတာ္ျပည့္ျပည္စံုစံု ေရးထားျပီးပါျပီ။ ဦးေလးနဲ႔ပတ္ သက္ျပီး ေဖေဖ အထူးေက်းဇူးတင္ပံုရတာကေတာ့ စာေပနယ္ပယ္ကလူမ်ားနဲ႔ ေဖေဖတို႔အၾကား ေပါင္းကူးလုပ္ေပးခဲ့မႈ ပါပဲ။
ေဖေဖကဒီလိုေရးထားပါတယ္ ….
“လူထုဦးလွမွာ အလြန္ဆက္ဆံေရး ညက္ေညာေပ်ာ့ေပ်ာင္းသူ ျဖစ္သည္။ သူ၏ႀကိဳးပမ္းမႈေၾကာင့္ပင္ က်န္စာေပနယ္မွ အေက်ာ္အေမာ္ႀကီးမ်ားအားလံုး ၀ိုင္းရံလာၾကပါသည္။ တခ်ိဳ႕လူႀကီးမ်ားသည္ ဆရာႀကီးအား စာေပဖခင္ႀကီးအျဖစ္ ေလးစားၾကည္ညိဳေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေရးအရ အစိုးရျငိဳျငင္သည့္အလုပ္ကို လုပ္ေနသျဖင့္ (အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို လူမ်ဳိးမ်ား လက္၀ဲသမားမ်ားႏွင့္ တြဲလြန္းသျဖင့္) ဆရာႀကီးကိစၥတြင္ အေတာ္တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ျဖစ္ေနၾကပါသည္။ ထိုသူမ်ားအားလံုးက ဤဆရာႀကီးစ်ာပနကိစၥေတြ ၀န္းရံပါ၀င္လာေအာင္ လူထုဦးလွက စည္းရံုးလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခ့ဲေပ သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္လည္း ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္သြားျပီး တဦးအေပၚတဦးနားလည္သြားေအာင္ သူပင္လုပ္ေဆာင္သြားခဲ့ ပါသည္”–တဲ့။
ဦးေလးက တပတ္ေလာက္ေနျပီး ျပန္သြားတဲ့ အခါ ေဒၚေဒၚက ကိုဖိုးသံနဲ႔အတူ ေရာက္လာပါတယ္။အဲဒီကာလက “လူထု” သတင္းစာ ဆက္လက္ထုတ္ေ၀ေနတဲ့ကာလျဖစ္လို႔ ဦးေလးနဲ႔ေဒၚေဒၚ တေယာက္တလွည့္ပဲ လာႏိုင္တာပါ။ ေဖေဖက ေတာ့ အဲဒီကာလကေဒၚေဒၚ့ကို-“ေဒၚအမာကေတာ့ေလ-ေဒၚျမသီ(ဆရာႀကီးသမီးအငယ္)အတိုင္းဘဲ။ ဆရာႀကီးနဲ႔ပတ္ သက္လာယင္ မ်က္ရည္ေလးတစမ္းစမ္းနဲ႔”လို႕ေျပာဖူးပါတယ္။
၁၉၆၇ ခုႏွစ္လူထုသတင္းစာ ပိတ္လိုက္ရျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့-ဦးေလးတို႔ႏွစ္ေယာက္ စာအုပ္ေတြဆက္တိုက္ေရးသား ထုတ္ေ၀ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေတြအတြက္ အခ်က္အလက္ေတြစုေဆာင္းဖို႔ ရန္ကုန္ကိုလည္း မၾကာခဏလာၾကရျပီး လာတိုင္းလည္း ကၽြန္မတို႔အိမ္၀င္လာပါတယ္။ စာအုပ္ေတြထြက္တိုင္းလည္း ကိုယ္တိုင္လက္မွတ္ေတြေရးထိုးျပီး ရန္ကုန္ မွာရွိတဲ့ ဦးတင္ေမာင္(လူထု)ကတဆင့္ ပို႔တတ္ပါတယ္။
ေဖေဖကလည္းပို႕သမွ်စာအုပ္တိုင္းကိုဖတ္ျပီး ဖတ္ျပီးတာနဲ႔ စာေရးျပီး သူ႕ထင္ျမင္ခ်က္ေတြကို ပို႔ေပးတတ္ပါတယ္။ ေဖေဖ က ဒီလိုလည္း ေျပာပါေသးတယ္။ “ဦးလွတို႔-ေဒၚအမာတို႕ကေတာ့ စက္နဲ႔လွိမ့္ထုတ္သလို စာအုပ္ေတြေရးထုတ္ေနတာ။ ဖတ္တဲ့လူကေတာင္လိုက္မမီဘူး”တဲ့။ ျပီးေတာ့ေျပာေသးတယ္ “သူတို႕စာအုပ္ေတြက သုေတသနစာတမ္းေတြဘဲ။ တိုးတက္တဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာဆိုယင္ ေဒါက္တာဘြဲ႕ေတာင္ ရေလာက္တယ္”တဲ့။
အထူးသျဖင့္-ဦးေလးရဲ႔႕“သတင္းစာမ်ားက ေျပာျပတဲ့ စစ္အတြင္းဗမာျပည္”စာအုပ္တြဲမ်ား ထြက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ ဦးေလးနဲ႔က အျပန္အလွန္ဆက္သြယ္ဖလွယ္မႈေတြ ရွိလာပါတယ္။ ဦးေလးရဲ႕စာအုပ္“အမွာစာ” တေစာင္မွာ ေတာင္ “ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ကိုဖတ္ျပီး မိတ္ေဆြတေယာက္က စာေရးလာပါတယ္။ –ဦးလွေရ။ သားသမီးေတြက ဦးလွ စာအုပ္ဖတ္ျပီး ဟိုဟာေမးဒီဟာေမးနဲ႔ ေရွးျဖစ္ေဟာင္းေတြ ျပန္ေျပာေနရတယ္ဗ်ာ-လို႔စာေရးလာပါတယ္” လို႔ေဖေဖ့စာကို ညြန္းျပီး ေရးထားတာေတြ႕ရပါတယ္။ ဦးေလးကသူ႕စာအုပ္ေတြထဲမွာ ေဖေဖတို႔ ဂ်ပန္ေခတ္ကထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ တိုင္း(၄) သတင္းစာေတြကို ရတတ္သေလာက္ ျပန္လည္စုေဆာင္း ထည့္သြင္းေပးမႈကိုလည္း ေဖေဖကသိပ္ေက်းဇူးတင္ခဲ့တာပါ။
“စစ္အတြင္းဗမာျပည္” အတြဲတတြဲမွာ ေဖေဖဓာတ္ပံုေတြေရာ၊ ေဖေဖနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာအေတာ္မ်ားမ်ားေရာ ပါလာပါတယ္။ ေဖေဖက ”ဦးးလွကကိုယ့္အေၾကာင္းေတြ ဒီေလာက္ထည့္ထားရင္ေတာ ့သူ႕စာအုပ္ေတြေနာက္ထပ္ ထုတ္ခြင့္မရ ျဖစ္ဦးေတာ့မွာဘဲ” လို႔ေမေမကို ေျပာေနတာၾကားဖူးပါတယ္။ အဲဒီထဲကရွားပါးပံုေတြျဖစ္တဲ့-
၁။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္-ဇန္န၀ါရီလ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးကို အထက္ဗမာျပည္ကစတင္ရန္ ဆံုးျဖတ္သည့္ ေဆြးေႏြး ပြဲအျပီး ေတြ႕ရသည့္တပ္မွဴးမ်ားပံု။
၂။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးစတင္ျပီးေနာက္ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာအား ဂ်ပန္စစ္တပ္မွထုတ္သည့္၀ရမ္းစာ။
၃။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ေနသူရိန္အစည္းအေ၀းႀကီးမွာ ေတြ႕ရသည့္တပ္မွဴးမ်ားပံု။–
ပံု(၃)ပံုကို ေဖေဖက သူ႔ကိုယ္ေရးအတၳဳပြတိၱစာအုပ္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။
ေဒၚေဒၚရဲ႕ “ျပည္သူခ်စ္ေသာအႏုပညာသည္မ်ား”စာအုပ္ကေတာ့ ကၽြန္မတို႔တအိမ္လံုး ၀ိုင္းႀကိဳက္ခဲ့ရတဲ့စာအုပ္ပါ။ ေဖေဖ က လက္ဖ်ားတခါခါနဲ႔ ေဒၚေဒၚရဲ႕စုေဆာင္းႏိုင္မႈ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ဇြဲလံု႔လကို ခ်ီးက်ဴးတတ္ျပီး ေမေမက သူငယ္ငယ္က အကုန္လံုးနီးပါးေလာက္ရခဲ့တဲ့ ေလဘာတီမျမရင္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြျပန္ရလိုက္လို႔ ငယ္မူေတြျပန္ျပီး သီခ်င္းေလး တေအးေအး ျပန္ျဖစ္ေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမတေတြကလည္း “ျမိဳ႕မျငိမ္း” သီခ်င္းေတြ ႀကိဳက္ၾကေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ကို အေတာ္အလုအယက္ ျဖစ္လုိက္ပါေသးတယ္။
အဲဒီစာအုပ္ အမ်ိဴးသားစာေပဆုရေတာ့ ေဖေဖကၾကားၾကားခ်င္း ေဒၚေဒၚကိုဖုန္းနဲ႔လွမ္းျပီး ၀မ္းသာခ်ီးက်ဴးစကားဆိုခဲ့ပါ တယ္။ ကၽြန္မတို႔ကိုေတာ့ “ေဒၚအမာ့စာအုပ္ေက်ာ္ျပီး ဘယ္စာအုပ္မွေပးစရာမရွိဘူး။ ဒီစာအုပ္မွမေပးရင္လည္း သူတို႔ဆုက ဘာတန္ဖိုးမွရွိမွာမဟုတ္လို႔ မလႊဲမေရွာင္သာလို႔ေပးရတာ” လို႔ သူ႕အျမင္ကိုေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
ေဖေဖက ဦးေလးတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ အေၾကာင္းမၾကာခန ေျပာျဖစ္တဲ့ကာလေတြကေတာ့ ကၽြန္မတို႔မိသားစု တဘက္ႏိုင္ငံထဲ ေရာက္လာခ်ိန္မွာပါ။ ဒီကာလမွာမွ တရုတ္ျပည္ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးစနစ္ေတြကို ေကာင္းေကာင္းေအးေအးေဆးေဆး ေလ့လာ ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ တရုတ္ျပည္ရဲ႕ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ တစံုတရာေလ့လာခဲ့သိရွိခဲ့မႈေတြရွိေပမဲ့ တရုတ္ျပည္လြတ္ ေျမာက္ျပီးေနာက္ တည္ေဆာက္မႈအမ်ိဳးမ်ိဳးအေၾကာင္း သိပ္မသိခဲ့ၾကရပါဘူး။ ေဖေဖက ဒါေတြကို စိတ္၀င္တစား ေလ့လာ ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္- တရုတ္ျပည္သူ႔ႏိုင္ငံေရးအတိုင္ပင္ခံကြန္ဖရင့္(Chinese People’s Political Consultative Conference. CPPCC) ဆိုတာကိုပါ။
အဲဒီအဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကိုေလ့လာတဲ့အခါ အလြန္စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတာ ေတြေတြ႕ရပါတယ္။ ပထမဆံုး အႀကိမ္ကြန္ဖရင့္ကို တရုတ္ျပည္ မလြတ္ေျမာက္မီ(တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတျပည္လံုးေအာင္ပြဲမရခင္)ကတဲ ကစတင္က်င္း ပခဲ့ပါတယ္။ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဗဟိုရံုးစိုက္ရာ လြတ္ေျမာက္ေဒသမွာ တျပည္လံုးရွိ အက်ာ္အေမာ္ မ်ိဴးခ်စ္ျပည္ခ်စ္ ပုဂြိဳလ္ႀကီးမ်ားကို စုစည္းျပီး တရုတ္တျပည္လံုး လြတ္ေျမာက္ျပီးရင္ ဘယ္ပံုစံနဲ႔ တရုတ္ျပည္ႀကီးကို တည္ေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္ ၾကမလဲ ဆိုတာကို ၀ိုင္း၀န္းေဆြးေႏြးအႀကံဳျပဳေစတဲ့ အစည္းအေ၀းႀကီးပါ။ အဲဒီကာလက ကူမင္တန္္တပ္မ်ား စစ္႐ႈံးလုနီး ျဖစ္ေနျပီး-ခ်န္ေကရွိတ္က အစြမ္းကုန္ရမ္းကားေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြမဟုတ္ေပမဲ့ သူ႕မေထာက္ခံတဲ့လူဟူသမွ် (အထူးသျဖင့္ ျပည္သူလူထုအၾကား ၾသဇာရွိသူမ်ား)ကို နည္းမ်ိဴးစံုသံုးျပီး လိုက္လံသတ္ျဖတ္ လုပ္ႀကံေနတဲ့ကာလပါ။ အတတ္ပညာရွင္အမ်ားအျပားလည္း ပါပါတယ္။ ခ်န္ေကရွိတ္က သက္မဲ့ပစၥည္းမ်ား (စက္ရံုမ်ား တံတားမ်ား)သာမက သက္ရွိပစၥည္းမ်ားကိုပါ ေျမလွန္စနစ္ က်င့္သံုးတာပါ။ “ေမာ္စီတံုးအတြက္ တရုတ္ျပည္ကို အခြံပဲခ်န္ေပးခဲ့မယ္” လို႔ ႀကိမ္း၀ါးထားတာပါ။
အဲသလိုမ်ိဳး ပုဂြိဳလ္ေတြအားလံုးနီးပါး(ကူမင္တန္ထဲကမ်ိဳးခ်စ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္အခ်ိဳ႕ပါ) တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ေျမေအာက္အဖြဲ႕၀င္ေတြ က ကယ္ထုတ္ျပီး (တခ်ိဳ႕ရဲေဘာ္ေတြ အသက္ေတြနဲ႔ရင္းရပါတယ္။) လမ္းအသြယ္သြယ္ကေန လြတ္ေျမာက္ေဒသကိုပို႔ေပး ျပီး အဲဒီအစည္းအေ၀းႀကီးကိုက်င္းပတာပါ။
ဒီလိုမ်ိဳး အဖြဲ႔အစည္းဖြဲ႔တဲ့ စီမံကိန္းဟာ ဥကၠ႒ေမာ္ရဲ႕ (brainchild) တီထြင္ဖန္တီးမႈပါ။ (အေနာက္တိုင္းႏိုင္ငံမ်ားက အထက္ လႊတ္ေတာ္ (Senate) နဲ့႔ နည္းနည္း သဏၭာန္တူပါတယ္။) တျပည္လံုးလကၡဏာေဆာင္တဲ့ တပ္ေပါင္းစုအဖြဲ႕အစည္း ႀကီးတရပ္ကို လက္ဦးမႈရွိရွိ ဖြဲ႕စည္းလိုက္တာပါ။ တျပည္လံုးက နယ္ပယ္အသီးသီးက အထင္ကရပုဂြိဳလ္မ်ားကိုလည္း ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက တေလးတစား မဟာမိတ္ျပဳလိုက္တာျဖစ္ျပီး တိုင္းျပည္ရဲ႕အေရးကိစၥမ်ားးမွာလည္း ေျပာေရးဆိုခြင့္ ေပးလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုထိလည္း ႏွစ္စဥ္ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္နဲ႔တျပိဳင္တည္း အစည္းအေ၀းမ်ား က်င္းပျပီး အစိုးရ ကိုအႀကံျပဳခ်က္မ်ား ေ၀ဖန္ခ်က္မ်ား တင္ျပေနတာေတြ႔ရပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လာလို႔ ဥကၠ႒ေမာ္ရဲ႕ အလြန္ျပည့္၀တဲ့(အလြန္လည္း ေလ့လာစရာေကာင္းတဲ့) တပ္ေပါင္းစုစိတ္ဓာတ္အေၾကာင္းနဲ႔ သူ႕ရဲေဘာ္ေတြကိုပညာေပးတဲ့ ေျပာဆိုခ်က္အခ်ိဳ႕ကိုေျပာျပလိုပါတယ္။
ဂ်ပန္ခုခံေရးစစ္ပြဲ ေအာင္ျမင္ျပီးေနာက္(၁၉၄၅-ၾသဂုတ္လ-၁၅-ရက္)တရုတ္ျပည္မွာ ျပည္တြင္းစစ္ထပ္ျဖစ္လာပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ကတဘက္ ကူမင္တန္ကတဘက္ေပါ့။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြဟာ ဂ်ပန္အေပၚေအာင္ပြဲခံခဲ့တဲ့အရွိန္နဲ႔ တျပည္လံုး လြတ္ေျမာက္ေရးဆိုတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံေအာက္မွာ ထိုးစစ္ေတြဆင္ျပီး သူတို႔ရဲ႕အေျခခံေဒသေတြကို (သူတို႔ကိုယ္တိုင္ မယံု ၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္) လွ်င္လွ်င္ျမန္ျမန္ႀကီးတိုးခ်ဲ႕ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီမွာတင္ အေျခခံေဒသေတြမွာ သီခ်င္းတပုဒ္ ေရပန္းစားလာပါတယ္။ “တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမရွိရင္ – တရုတ္ျပည္မရွိဘူး”….ဆိုတဲ့ သီခ်င္းပါ။
ဒီသီခ်င္း ဥကၠ႒ေမာ္ၾကား ေတာ့…“မဟုတ္တာခ်ည္း။ တို႔ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေပၚတာ အႏွစ္(၃၀) ေလာက္ပဲ ရွိေသးတာ တရုတ္လူမိ္်ဳးရဲ႕သမိုင္းက အႏွစ္ငါးေထာင္ရွိျပီပဲ” လို႔ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူထုၾကားထဲမွာ ဒီသီခ်င္းက က်ေနျပီျဖစ္လို႔ … တရုတ္ျပည္ ရဲ႕ေနာက္မွာ “သစ္” ဆိုတဲ့ စကားလံုတလံုးထပ္တိုုးျပီး….“တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမရွိရင္ – တရုတ္ျပည္သစ္ မရွိဘူး”… လို႔ေျပာင္းဆို ခိုင္းခဲ့ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ သူ႔ပါတီကပါတီ၀င္ေတြကို တျခားပါတီ တျခားအဖြဲ႕အစည္းကလူေတြကို မေလးမစားလုပ္မွာစိုးလို႔ မၾကာခဏ သတိေပးတာ ပညာေပးတာေတြလုပ္ပါတယ္။ သူကဒီလိုေျပာပါတယ္။
“တို႔ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက တျပည္လံုးလြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေတာင္ တို႔ကြန္ျမဴနစ္ေတြဟာ လူနည္းစုသာျဖစ္တယ္။ ဒါကိုၾကပ္ၾကပ္မွတ္ၾကပါ။ တို႔တေတြ တျပည္လံုးမွာ ေအာင္ပြဲခံျပီးရင္ တို႔ကြန္ျမဴနစ္ေတြခ်ည္းသက္သက္္ တိုင္းျပည္ တည္ေဆာက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အနည္းဆံုး တိုင္းေက်ာ္ျပည္ေက်ာ္ပုဂြိဳလ္(၁၀၀)ေလာက္ စည္းရံုးႏိုင္မွ တိုင္းျပည္ တည္ေဆာက္ေရးေအာင္ျမင္ႏိုင္မွာျဖစ္ျပီး တိုင္းျပည္ကိုလည္း တည္ျငိမ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္မွာျဖစ္တယ္”….တဲ့။
ဒါေတြဟာ ေမာ္ရဲ႕အေတြးအေခၚေတြပါ။ ဒီအေျခခံေပၚမွာ “ႏိုင္ငံေရးအတိုင္ပင္ခံကြန္ဖရင့္” ဆိုတာ ေပၚလာတာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖက ဒီကြန္ဖရင့္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သတင္းေတြၾကားရတိုင္း ဦီးေလးနဲ႔ေဒၚေဒၚကို အျမဲအမွတ္ရတတ္ျပီး “တို႔တိုင္းျပည္မွာဆိုယင္-ဒီေနရာေတြမွာ ဦးလွတို႔ ေဒၚအမာတို႔သာ တာ၀န္ယူၾကရရင္ သိပ္ေအာင္ျမင္မွာ-ဦးလွကသိပ္ တပ္ေပါင္းစုလကၡဏာေဆာင္တာ”လို႔ ေျပာတတ္ပါတယ္။
ေဖေဖေရာ ဦးေလးတို႔ေဒၚေဒၚတို႔ေရာ ဗမာျပည္အေပၚမက္ခဲ့တဲ့ “အိပ္မက္”ေတြ အခုအထိ အေကာင္အထည္မေပၚေသး ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ခ်ၾကပါ။ ေနာက္မ်ိဳးဆက္အဆက္ဆက္က….တိုက္ပြဲအဆက္ဆက္ေဖာ္ေဆာင္ေနမွာပါ။ တိုက္ပြဲ အဆက္ဆက္၀င္ေနမွာပါ။
ဦးေလးတို႔ ေဒၚေဒၚတို႔ တာ၀န္ေတြေက်ခဲ့ျပီပဲ။ ျငိမ္းခ်မ္းစြာအနားယူပါေတာ့။
(လူထုဦးလွ-အသက္(၁၀၅)ႏွစ္ျပည့္-လူထုေဒၚအမာ-အသက္(၁၀၀)ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္အတြက္ဂုဏ္ျပဳေရးဖြဲ႔ပါတယ္။ )
၂၀၁၅-၂-၂၀ ရက္ေန႔
(ဓာတ္ပုံ – ဘိုုဘိုုလန္းစင္၊ အသက္ ၁၀၀ ျပည့္နဲ႔ ရာျပည့္ေက်ာ္၊ စာေပေမာင္ႏွံ ၂ စုံ၊ လူထုဦးလွ၊ လူထုေဒၚအမာ၊ ေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္၊ ဦးခင္ေမာင္လတ္)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ