ဖုုိးထက္ – ကုုိသန္းေဇာ္နဲ႔ ကမာၻျပားႀကီးကုု ိငုုံ႔ၾကည့္မယ္

အခုတစ္ေလာမွာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥေတြ၊ အလုပ္ေတြ၊ ခရီးရွည္ေတြ ထြက္ေနရတာေတြနဲ႔ဘဲ အင္တာနက္နဲ႔ ဖိုးထက္နဲ႔ တစိမ္းျပင္ျပင္ ျဖစ္ေနခဲ႔တာ ၾကာသြားခဲ႔တယ္။ အေျခခံ ဥပေဒျပင္ဖုိ႔ ေျပာၾက ဆိုၾကလြန္းလို႔ သြားေလရာမွာ အေျခခံ ဥပေဒ စာအုပ္ၾကီး ယူသြားၿပီး ဖတ္ဖို႔ၾကိဳးစားၾကည္႔မိတယ္။ ႐ႈပ္လိုက္တဲ့ အေရးအသား။

တစ္ခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြက ဖတ္စမွာ အလြန္ေကာင္း။ ေနာက္ပိုင္းၾကေတာ႔ အီလည္ၿပီး ဖတ္မေကာင္းေတာ႔ဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြၾကေတာ႔ ဖတ္စမွာ အီလည္လည္ျဖစ္ေနေပမယ္႔ အဆံုးလဲ သတ္ေရာ “ဟ..တယ္ေကာင္းတဲ႔ စာအုပ္ပါလား” လို႔ ပါးစပ္က အသံထြက္ရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြကေတာ႔ ဖတ္စကတည္းက လက္ကမခ်ခ်င္ေလာက္ေအာင္ဘဲ သြားလဲ ဒီစိတ္၊ စားလဲဒီစိတ္။ ကန္ေတာ႔ပါရဲ႕ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ အိမ္သာတက္ရင္းေတာင္ လက္က မခ်တမ္း ဖတ္မိတဲ႔ စာအုပ္ေတြ။

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ latest version အေျခခံ ဥပေဒစာအုပ္ကေတာ႔ အထက္က ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ႔တဲ႔ စာအုပ္ေတြထဲမွာ မပါဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ပ်င္းဖို႔ အလြန္ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ ျမန္မာလိုေရးတဲ႔စာ ျမန္မာစစ္စစ္ၾကီး ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ရတာ ဘာသာေရး စာအုပ္ေတြကလြဲရင္ အေတာ္ၾကီး အားစိုက္ဖတ္ရတဲ႔ စာအုပ္ၾကီးပါဗ်ာ။ ေဒၚစုၾကီးက ျပင္ရမယ္ ျပင္ရမယ္၊ ဦးေဌးဦးက ေတာင္ေျပာ ေတာေျပာ ေျပာ၊ အစိုးရမင္း လူၾကီး တစ္ခ်ိဳ႕ကလဲ သူတို႔ေတာင္ မဖတ္ဘူး ဘူးလို႔ ေျပာေျပာေနတဲ႔ စာအုပ္ကို ငါေတာ႔ မဖတ္ဘဲ ေနလို႔ မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ႔ စိတ္နဲ႔ က်ားကုတ္ က်ားခဲ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ သီးမခံႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ အဘြားၾကီးက “နင္တု႔ိဒီလို ေရဆံုး ေျမဆံုး မေလ႔လာ မလိုက္စားလို႔ ငါတို႔မွာ ရုန္းရကန္ရတာ” လို႔ လာၿပီး ဆူေငါက္လဲ သြားျဖဲၾကီးနဲ႔ ေနရံုရိွတာပါဘဲ။

ေနာက္ၿပီး အလုပ္ကိစၥတစ္ခုအတြက္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား သြားေနရမွာမို႔ ဖတ္စရာ စာအုပ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္လိုက္စုမိတယ္။ (ဆရာေတြရဲ႕) ေရႊကိုင္းသားေရးတဲ႔ ပုဂံသြားမွတ္တမ္း၊ ေမာင္သာခ်ိဳရဲ႕ ေပကညစ္မ်ားဆီမွ ေလွကားထစ္မ်ားဆီသို႔၊ ျမတ္ၿငိမ္းရဲ႕ ဘာေၾကာင္႔ ဒီေလာက္တံုးေနသလဲ၊ ျမသန္းတင္႔ ဘာသာျပန္ၿပီး အီလ်ာလ်င္ဘတ္ေရးတဲ႔ လူမ်ား သကၠရာဇ္မ်ား အတြဲေတြ၊ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္သြားေလရာ ယူသြားတတ္တဲ႔ ဆရာေဖျမင္႔ရဲ႕ စာအုပ္ကမာၻ နဲ႔ ေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ ဘ၀တစ္သက္စာမွတ္တမ္းမ်ား။ စိတ္ပါရင္လဲ မအိပ္မေနဖတ္၊ စိတ္မပါရင္လဲ စာဆိုလို႔ ဘုရားစာေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မရြတ္မဖတ္ခ်င္တဲ႔ အေကာင္ဆိုေတာ႔ လံုေလာက္ၿပီထင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ခ်လက္ခ် ခရီးထြက္ခဲ႔ရတယ္။

အလုပ္ ေနရာ အသစ္မွာ ေျခခင္း လက္ခင္းေလးသာလာေတာ႔ ပါလာတဲ႔ စာအုပ္ေတြ လွည္႔ေတာင္ မၾကည္႔ခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္လာျပန္ေတာ႔တယ္။ လူ႔စိတ္ဆိုတာ အရူးလိုဘဲ မို႔လား။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ တစ္နာရီေလာက္က တက္ၾကြဖြယ္ ႀသကာႆ ေလာကၾကီးပါလားလို႔ ေတြးထားေပမယ္႔ ေနာက္တစ္နာရီေလာက္က်ေတာ႔ ပ်င္းဖို႔ တယ္ေကာင္းတဲ႔ ဘ၀ၾကီးပါလားလု႔ိ ေတြးမိတတ္တာကလား။ စိတ္အက်င္႔ကို သတိနဲ႔ ေစာင္႔မၾကည္႔တတ္တဲ႔ လူေတြထဲ ကၽြန္ေတာ္လဲ အပါအ၀င္ေပါ႔။ ဒါနဲ႔ဘဲ အင္တာနက္ေပၚမွာ ဖတ္စရာစာအုပ္ေလးရွာအံုးမွဆိုၿပီး ရွာလိုက္မွ ျမန္မာ႔အလင္း သတင္းစာတစ္ေစာင္ ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ဖတ္စမ္းပါ။ အဲဒီထဲမွာ ဆရာ ေက်ာ္၀င္းတို႔  အေျခခံ ဥပေဒအတြက္ ေဆြးေႏြးထားတာ ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔စမ္းပါလို႔ ေဘာ္ဒါၾကီး တစ္ေယာက္က တိုက္တြန္းလာျပန္တယ္ေလ။ ကိုင္း…ေလာကၾကီးက ရီစရာၾကီးပါဆိုမွဘဲ။ အေျခခံ ဥပေဒစာအုပ္ကို ပ်င္းလု႔ိ တျခား စာအုပ္ေတြ ဖတ္မယ္လို႔ ေမာင္းတင္ၿပီးမွ ပ်င္းေနတဲ႔ အေကာင္ကို အေျခံဥပေဒနဲ႔ ပါတ္သက္တဲ႔ စာကို လာျပန္ဖတ္ခိုင္း ေနျပန္ပါေရာလား။

ဆရာေက်ာ္၀င္းဆိုတာ ကမာၻ႔စာေပ၊ ကမာၻ႔ႏိုင္ငံေရး၊ ျမန္မာ႔ႏိုင္ငံေရးမွာ တကယ္႔ ဂုရုၾကီး တစ္ပါးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ ဆရာ႔ရဲ႕ အျမင္ေတြကို သိခ်င္လို႔ ဖတ္ၾကည္႔မွဘဲ ကမာၻက ျပားလဲ မျပားဘူး။ လံုးလဲ မလံုးဘူး။ ေဆာင္႔ကန္ဖို႔သာ ေကာင္းတဲ႔ ကမာၻၾကီးလို႔ သိလိုက္ရတယ္။ ဆရာေဆြးေႏြးထားတာေတြ အမ်ားၾကီးပါလား။ ကမာၻနဲ႔ ခ်ီၿပီးေတာ႔ကို စစ္တပ္ၾကီး အေရးပါ အရာေရာက္ၾကေၾကာင္း ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ရွင္းျပသြားတယ္လို႔ဘဲ နားလည္လိုက္မိတယ္။ စစ္တပ္အေရးပါ အရာေရာက္တယ္လို႔ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး ငစႏူအဆင္႔ေလာက္ဘဲ ရိွတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လို ငခၽြတ္တားေတာင္ နားလည္ၾကတဲ႔ ကိစၥပါဘဲ။ အခု အေျခခံ ဥပေဒ ကိစၥမွာ စစ္တပ္ သေဘာထားၾကီးကို မ်က္လံုးေလး လွန္လွန္ၿပီး ေမာ႔ၾကည္႔ေနရတာကိုးက စိတ္မသက္မသာျဖစ္စရာ ၾကီးပါဗ်ာ။

ဒီျမန္မာႏိုင္ငံဆိုတာ ဖိုးထက္ရဲ႕ႏိုင္ငံ။ ေဒၚစုရဲ႕ႏိုင္ငံ။ ဦးသိန္းစိန္ရဲ႕ ႏိုင္ငံ။ ကာခ်ဳပ္ရဲ႕ႏိုင္ငံ။ ႏိုင္ငံတိုးတက္ခ်င္စိတ္ေတြ ရိွၾကရင္၊ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ ကိုယ္ေတြလို မ်က္ႏွာမငယ္ၾကေစခ်င္ရင္ အားလံုးက ၾကမ္းတစ္ေျပးတည္းထိုင္ၿပီး စကားေျပာၾကတာဘဲ ေကာင္းမွာပါ။ ထားပါေတာ႔ဗ်ာ။ ဆရာေက်ာ္၀င္းကေတာ႔ ဆရာကေတာ႔ ဆရာပါဘဲ။ ဆရာ႔ဥာဏ္ပညာကို ေလးစားအားက်ေပမယ္႔ စိတ္ေန စိတ္ထားကေတာ႔ ေစတနာရိွသည္ဆိုအံုးေတာ႔ သံသယ၀င္စရာ အမ်ားၾကီးရိွတယ္လို႔ဘဲ ဆိုပါရေစ။ သြားမထိနဲ႔။ မီးပြင္႔သြားမယ္။ ဒီဘက္က လွည္႔သြား။ ဒီလူေတြက လူမိုက္ေတြ။ ဒီလူေတြနဲ႔ ထိပ္တိုက္မေတြ႔နဲ႔လို႔ ေျပာရေအာင္ ဘယ္သူေတြက ထိပ္တိုက္ ၀င္တိုးေနလို႔လဲ။ ျပင္သင္႔ ျပင္ထိုက္တဲ႔ ကိစၥ၊ ေျပာသင္႔ ေျပာထိုက္တဲ႔ ကိစၥကို မေျပာဘဲ ၀မ္းထဲမွာ အစာေဟာင္းေတြနဲ႔ ေရာထားရမွာလား။ ပုတ္ပုတ္စပ္စပ္ ေလဆိုး ေလညစ္ေတြနဲ႔ ေနရ ထိုင္ရတာ မသက္သာတာ ဆရာ ခံစားဘူးမွာပါ။

ဆရာ႔အင္တာဗ်ဴးဖတ္ၿပီး စိတ္ရွဳပ္လို႔ သတင္းေတြ ရွာဖတ္မွဘဲ သန္လ်င္ေရနံခ်က္စက္ရံု ဗံုးကြဲမွဳအတြက္ အသားလြတ္ ဗလာခ်ီ ႏွစ္ဆယ္႔သံုးႏွစ္ ေထာင္ခ်ခံရတဲ႔ ကိုသန္းေဇာ္ သတင္းကို လိုက္ဖတ္မိတယ္။ ကိုသန္းေဇာ္နဲ႔ သတင္းဌာနတစ္ခု အင္တာဗ်ဴး ရုပ္သံကို ၾကည္႔မိတယ္။ တကယ္ပါဗ်ာ။ ကမာၻၾကီးက ဆိုး၀ါး ယုတ္မာ ပက္စက္ၾကပါေပတယ္။ ခံခဲ႔ရတဲ႔ သူေတြက လက္ကမ္းတယ္။ နားလည္ေပးဖို႔ ၾကိဳးစားၾကတယ္။ လုပ္ခဲ႔ၾကတဲ႔ လူေတြက မာန္မာနေတြ တစ္ခြဲသားနဲ႔ ခံတင္းေနတယ္။ ငါသာ ကိုသန္းေဇာ္သာဆိုရင္ ဘာလုပ္မလဲဆိုၿပီး လူလဲ ေတြးၾကည္႔မိေတာ႔ အခုေလာက္ဆို အရိုးေတာင္ ေဆြးေလာက္ေရာေပါ႔။

ကုိသန္းေဇာ္က စိတ္ဓာတ္ခိုင္က်ဥ္သူမို႔ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကို ေဒါမနႆ၊ မာန္မာန၊ ခြင္႔လႊတ္သီးခံစိတ္ေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္းလာခဲ႔ၿပီး အမွန္တရားကို ဒီအခ်ိန္မွာ ထုတ္ေျပာႏိုင္တာပါ။ ငါသာဆိုရင္ ကိုယ္လဲ မလုပ္ဘဲ အရိုက္ခံ၊ အထုိးခံ၊ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေထာင္က်ခံလိုက္ရသာဆိုရင္ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ကိုယ္႔အသက္ကုိယ္ ျပန္ရန္ရွာမိမွာဘဲေလ။ 

ဆရာေတြရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးနဲ႔ ကိုသန္းေဇာ္ရဲ႕ သတင္းေတြ ဖတ္ၿပီးမွဘဲ ပိုစိတ္ရွဳပ္သြားလို႔ အခန္းအျပင္ဘက္က သာခ်င္တိုင္း သာေနတဲ႔ လ ၾကီးကို သတိထားမိတယ္။ သာလုိက္တဲ႔ လ။ လွလိုက္တဲ႔ လ။ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္စိေရွ႕က တိုက္ေခါင္မိုးေတြေပၚမွာ လေရာင္ေတြက ၀ါထိန္ေနပါေရာလား။ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ ေကာင္းလိုက္တဲ႔ ေလာက။ ကိုင္း…ၾကည္႔ပါ႔လား…အခုနက သတင္းေတြနဲ႔ စိတ္ရွဳပ္၊ စိတ္ညစ္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က အခုေတာ႔ သာခ်င္တိုင္းသာ၊ လွခ်င္တိုင္း လွေနတဲ႔ လၾကီးေၾကာင္႔ စိတ္က ျပန္ၿပီး ၾကည္လင္လာပါေရာလား။

လဆိုတာ လံုးလံုး ၀န္း၀န္း မရိွဘူးတဲ႔။ အေ၀းက ေသေသခ်ာခ်ာ လွမ္းၾကည္႔တာေတာင္မွဘဲ လ ရဲ႕ ပံုပန္းသဏၭန္က ခပ္ပိန္ပိန္ဘဲ ရိွေနတယ္ဆိုတာ ထင္ထင္ရွားရွားပါဘဲ။ ကိုယ္ပိုင္ အလင္းေရာင္ မရိွတဲ႔ ျဂိဳဟ္တစ္ခုရဲ႕ အလင္းျပန္မွဳကို ကၽြန္ေတာ္ အားရပါးရ ခံစားမိတယ္။ ဟိုလူ႔ လြမ္းသလိုလုိ၊ ဒီလူ႔လြမ္းသလိုလုိ။ အနားမွာ ခ်စ္တ႔ဲ ခင္တဲ႔သူကိုဘဲ သာေနတဲ႔ လကို ေခၚျပခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာတာလိုလိုနဲ႔ စိတ္ၾကည္ႏူး ခ်မ္းေျမ႕ ရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနတဲ႔ ျဂိဳဟ္ၾကီးနဲ႔ လ ဆိုတဲ႔ ျဂိဳဟ္အရံတစ္ခု ဘယ္သင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ပိုအသံုး၀င္သလဲ။ ကမာၻၾကီးမွာ ေရရိွတယ္၊ ေလရိွတယ္၊ ေရႊရိွတယ္။ ခံစားမွဳ ျမင္႔မားတဲ႔ သတၱ၀ါေတြေနတယ္။ တစ္ခါလွမ္းရင္ သံုးေပေတာင္ မေက်ာ္။ တစ္ခါခုန္ရင္ သံုးေပေတာင္ ေက်ာ္ေအာင္ ခုန္ဖို႔ ခက္ခဲ႔တဲ႔ သတၱ၀ါေတြမွာ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာသြားဖို႔ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ ရိွတယ္။ ကိုယ္႔အသက္ကိုယ္ အသက္ေမြးဖို႔ ခက္ေပမယ္႔ လူေတြရဲ႕ အသက္အမ်ားၾကီးေတြကို ေခၽြဖဲ႔ျပစ္လိုက္ဖို႔ လက္နက္ေတြရိွတယ္။ စိတ္ယုတ္ စိတ္ပုတ္ေတြ ေမြးတယ္။

လေပၚမွာေတာ႔ အမ္းစထေရာင္းရဲ႕ ေျခရာတစ္ခုဘဲ ရိွမယ္။ သက္ရိွ မရိွဘူး။ ေလမရိွဘူး။ ဒါေပမယ္႔ လူသားေတြကို စိတ္လက္ခ်မ္းသာ ေပးႏိုင္တာျခင္း ယွဥ္လိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ကေတာ႔ လ က သာတယ္ေလ။ မလံုး၀န္းတဲ႔ လ ကို ပိုခ်စ္တယ္ေလ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကမာၻကို ျပားတယ္ ေျပာလုိက္ၾက။ လံုးတယ္ ေျပာလိုက္ၾက။ နည္းပညာ ကမာၻၾကီးလို႔ ေျပာလိုက္ၾကနဲ႔။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ဗ်ာ…လံုးလဲ မလံုး။ ျပားလဲ မျပား။ အေျခခံ ဥပေဒေတြလဲ မရိွ။ ကိုသန္းေဇာ္ကို ရက္စက္ ယုတ္မာခဲ႔ၾကတဲ႔ လူေတြကို ခ်န္ထားခဲ႔ၿပီး ကိုသန္းေဇာ္သာ ဆႏၵရိွရင္ သူ႔ကို ေခၚၿပီး လေပၚမွာ သြားေနခ်င္လိုက္ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီကုိသြားရမယ္ဆိုရင္ အခု ကၽြန္ေတာ္ မဖတ္ရေသးတဲ႔ စာအုပ္ေတြ ယူသြားမယ္ေလ။ အေျခခံ ဥေပဒစာအုပ္ၾကီးကေတာ႔ ေနခဲ႔ပါေစေတာ႔။ ဒီဘ၀ ဒီမွ်ဘဲေပါ႔။ ၿပီးေတာ႔ ကိုသန္းေဇာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က အမ္းစထေရာင္းေျခရာေဘးမွာ တဲေလး ထိုးၿပီး စာဖတ္ၾကရင္း။  ဘယ္လိုစိတ္ထားမ်ိဳးနဲ႔ မတရားနဲ႔ အခ်ိန္ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ကို ျဖတ္သန္းခဲ႔သလဲဆိုတာ ကိုသန္းေဇာ္လဲ ေမးရင္း ျမန္းရင္းေပါ႔။

ေနာက္…လံုးပါတယ္…ျပားပါတယ္ဆိုတ႔ဲ သိပ္ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းတဲ႔ သတၱ၀ါေတြ ေနတဲ႔ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ အလံုးၾကီးကို ငံု႕ၾကည္႔ရင္းေပါ႔။