ထူးထူး(ေတာင္ငူ) – ပစိဖိတ္သမုဒၵရာကိုေက်ာ္လႊားပ်ံသန္းလာတဲ့ ခြပ္ေဒါင္းအားမာန္

ထူးထူး(ေတာင္ငူ) – ပစိဖိတ္သမုဒၵရာကိုေက်ာ္လႊားပ်ံသန္းလာတဲ့ ခြပ္ေဒါင္းအားမာန္
(မိုးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၁၊ ၂၀၁၅

မဟုတ္မတရား မမွ်တဘူးဆိုရင္ ဘယ္ေသာအခါမွ ေခါင္းငုံ႔ခံေလ့မရွိတဲ့ ျမန္မာ့ခြပ္ေဒါင္းစိတ္ဓာတ္ဟာ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာထဲက ကၽြန္းႏိုင္ငံေလးတႏိုင္ငံဆီထိတိုင္ မ်ဳိးဆက္လက္ဆင့္ကမ္း ေဆာင္ၾကဥ္းလာခဲ့ ရာက မသန္ေပမယ့္ စြမ္းေလတဲ့ ျမန္မာခြပ္ေဒါင္းမေလးတေယာက္ရဲ႕တိုက္ပြဲ၀င္ စြမ္းေဆာင္မႈနဲ႔ ၾကက္ ေသြးေရာင္လမ္းေလးေတြအစီအရီ သက္၀င္ေပၚေပါက္လာခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာျပရမယ္ဆိုရင္ …..

အခန္း (၁)

ေခတ္အဆက္ဆက္ တိုင္းရင္းသားညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ႏွလံုးသားထဲမွာ “ေဒါင္း” ေတြနဲ႔ပတ္သက္ ၿပီး ကိန္းေအာင္းေနတဲ့ တူညီေသာတန္ဖိုးထားမႈတရပ္ကေတာ့- “ေဒါင္း” ကိုျမင္တာနဲ႔ မတရားဖိႏွိပ္မႈ ေတြကို မေၾကာက္မရြံ႕တြန္းလွန္ပုန္ကန္ခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုေျပးျမင္မိၾကသလို၊ “ေဒါင္း ” ဟာ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ျပယုဂ္၊ အမွန္တရားဘက္က ရပ္တည္တဲ့သေကၤတတခုအျဖစ္ တန္ဖိုး ထားျမတ္ႏိုးၾက တဲ့အခ်က္ပါ။

ဘယ္ေခတ္ကိုပဲၾကည့္ၾကည့္- ေက်ာင္းသားေတြဟာအမွန္တရားကိုတန္ဖိုးထားျမတ္ႏိုးသလို၊ မတရားမႈ ေတြကိုရြံမုန္းတယ္၊ အၿမဲတမ္း အမွန္တရား ဘက္က ရပ္တည္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ- ကိုယ့္တဘို႔တည္း မၾကည့္ဘူး။ အေရးႀကံဳရင္ အမွန္တရားအတြက္ကိုယ့္အသက္ေတာင္ေပးဖို႔လည္း ၀န္မေလးဘူး။ အဲ့ဒါ ေက်ာင္းသားစိတ္ဓာတ္ (သို႔) ခြပ္ေဒါင္းစိတ္ဓာတ္ပါ။

နယ္ခ်ဲ႕ အစိုးရအပါအ၀င္၊ စစ္အာဏာရွင္အဆက္ဆက္ ေၾကာက္ဒူးတုန္ခဲ့ရတာလည္း အဲ့ဒီ့ ခြပ္ေဒါင္း စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ခြပ္ေဒါင္းမာန္ကိုပါပဲ။

ဒီကေန႔ (၂၀၁၅) ခုႏွစ္- ဒီမိုကေရစီကိုေဖာ္ေဆာင္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရ လက္ထက္မွာ၊ ေမြးဖြားလာတဲ့ စတုတၳေက်ာင္းသားသပိတ္ဟာလည္း၊ အရိုးရွင္းဆုံးေျပာရရင္ ပညာေရးဥပေဒ ေရးဆြဲ ရာမွာ အစိုးရက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ဆႏၵ၊ ဆရာေတြရဲ႕သေဘာထား၊ NNER (ေခၚ) ျမန္မာႏိုင္ငံ ပညာ ေရးစနစ္ျပဳျပင္ေျပာင္းလည္းေရး ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာကြန္ယက္က ပညာရွင္ေတြရဲ႕အႀကံျပဳခ်က္ေတြကို ေလးစားမႈမရွိဘဲ၊ ဥပေကၡာျပဳကာ သူတို႔အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတစုအႀကိဳက္ ပညာေရးဥပေဒကို တဘက္သတ္ ေရးဆြဲ အတည္ျပဳ ျပ႒ာန္းခဲ့လို႔ ျဖစ္ရတာပါ။
+++++

အခန္း (၂)

ေဒါင္းဆိုတဲ့အမ်ဳိးဟာ ခြပ္ၿပီေဟ့ဆိုရင္ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္မဆုတ္ဘူး၊ အသက္သာအေသခံသြားမယ္ ေၾကာက္လို႔ အရံႈးေပးတယ္ဆိုတာ ေဒါင္းေတြရဲ႕ရာဇ၀င္မွာမရွိဘူး။ အမွန္တရားအတြက္ ေဒါင္းေတြ ခြပ္ၿပီးဆိုရင္လည္း ေနရာမေရြး၊ ေဒသမေရြးပါပဲ။

ဒီေနရာမွာ ဇာတိေျမနဲ႔မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေ၀းကြာတဲ့ နယူးဇီလန္လိုေနရာမ်ဳိးမွာ အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ ကိုယ့္အသက္ကို မမႈဘဲ၊ တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့ ခြပ္ေဒါင္းမ်ဳိးဆက္ ရဲမာန္၀င့္တဲ့ ေဒါင္းမေလး တေယာက္အေၾကာင္း- စာရႈသူမ်ားကို သိေစခ်င္တဲ့ေစတနာ၊ ေစတသိက္ေတြကို အရင္းခံၿပီး  ကာယကံရွင္ရဲ႕ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ကမ္းဆင့္ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။
…..

သူ႔အေၾကာင္းကိုေျပာရမယ္ဆိုရင္၊ ေနာက္ခံဘ၀ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ကိုလည္း ေမ့ထားလို႔မရပါဘူး။
“မေ၀မြန္သန္႔စင္” ဟာေမြးကတည္းကက်န္းမာေရး အားနည္းခ်ဴခ်ာလြန္း ခဲ့ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက မၾကာခဏဖ်ားတတ္တဲ့ “မေ၀မြန္” ဟာ လမ္းေလွ်ာက္ရမယ့္အခ်ိန္မွာလည္း လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ပါဘူး။ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္း လႈပ္ရွားမႈမရွိလို႔ ဆရာ၀န္ႀကီးေတြနဲ႔ျပေတာ့ ပိုလီယို ေရာဂါလို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

အခ်ိန္တန္လို႔ ေက်ာင္းစတတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ့သမီးကိုအေမကခ်ီၿပီး ေက်ာင္းပို႔၊ ေက်ာင္းႀကိဳလုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။

ေန႔စဥ္ စာေရးခံုကိုမမီမကမ္းနဲ႔ အားစိုက္ကာကုန္းၿပီးေရးရတဲ့အတြက္ ေက်ာရိုးမႀကီးကလည္း ဘယ္ ဘက္ကိုေကြးၿပီး၊ ငိုက္ေစာင္းခဲ့ရပါတယ္။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ႂကြက္သားေတြအားနည္း လာ ေနတဲ့ “မေ၀မြန္”ကို စာေရးတာေႏွးတယ္ဆိုၿပီး၊ ေက်ာင္းကဆရာ၊ ဆရာမေတြက စိတ္မရွည္ၾကေတာ့ ပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ဆရာမေတြဆို ရိုက္ေတာင္ ရိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ဇြဲလံုး၀မေလွ်ာ့ခဲ့ပါဘူး။

“မေ၀မြန္” ရဲ႕မိဘႏွစ္ပါးက စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာသူေတြပီပီ၊ သူတို႔သမီးေလးကိုႏိုင္ငံျခားမွာေဆးကုသမႈ ခံယူဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့အတြက္ အေဖျဖစ္သူက အရင္ဦးဆုံး ပစိဖိတ္သမုဒၵရာ ကၽြန္းငယ္ေလးထဲ က နယူးဇီလန္ဆုိတဲ့ႏိုင္ငံေလးဆီကိုထြက္ၿပီး အလုပ္ရွာပါတယ္။  ေနာက္အဆင္ေျပေတာ့ အေမျဖစ္သူ ကိုလွမ္းေခၚခဲ့ပါတယ္။

အေမျဖစ္သူေဒၚသိဂႌကလည္း ဦးသန္႔အေရးအခင္းကာလမွာ ေရွ႕တန္းကဦးေဆာင္ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ စီးပြား ေရးတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ခြပ္ေဒါင္းပီပီ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုရဲရဲခ်ကာ သမီးေလးကို ေဆးကုဖို႔ေငြရွာရမယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ အမ်ဳိးသားရွိရာနယူးဇီလန္ႏိုင္ငံကိုထြက္ခဲ့သလို၊ သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ သမီး ေလးကို အဘိုးအဘြားေတြနဲ႔ ထားခဲ့ရပါတယ္။ အဲ့တုန္းက“မေ၀မြန္” တို႔မိသားစုေတြအၾကား အလြမ္း ေတြအျပည့္နဲ႔ေပါ့။

မိဘႏွစ္ပါး နယူးဇီလန္မွာအၿမဲတမ္းေနထိုင္ခြင့္ရၿပီး မိသားစုကိုျပန္ေခၚေတာ့ “မေ၀မြန္” တေယာက္ အတိုင္းမသိ ၀မ္းသာခဲ့ပါတယ္။ ခြဲေနရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔အတူ ျပန္ေနရေတာ့မွာ ျဖစ္သလို၊ သူ႔ေရာဂါကို ႏိုင္ငံျခားမွာသြားေရာက္ကုသရင္ ေပ်ာက္ကင္းႏိုင္မယ္လို႔ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ နယူးဇီလန္ေရာက္လို႔ ဆရာ၀န္ႀကီးေတြ စစ္ေဆးစမ္းသပ္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့၊ ဒီေရာဂါ ဟာ ကုသဖို႔မျဖစ္ႏိုင္တဲ့၊ ေမြးရာပါ မ်ဳိးရိုးဗီဇေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ေရာဂါဆုိတာ သိလိုက္ရပါေတာ့တယ္။

ဒီလိုသိလိုက္ရတဲ့ “မေ၀မြန္” တေယာက္ ေဒါင္းမ်ဳိးရိုးပီပီ ေလာကဓံကိုအံႀကိတ္ရင္း Auckland star- ship hospital ေပၚမွာ၊ (၉) နာရီခြဲေက်ာ္ၾကာေအာင္ ခြဲစိတ္ကုသမႈ ခံယူခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာကုန္းမွာ စတီးေခ်ာင္း (၂) ေခ်ာင္းထည့္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ အရင္ကလို ခါးႀကီးေကြးညြတ္ၿပီး ေစာင္းမေနေတာ့ပါ ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေက်ာရိုးႀကီးက ေကြးညြတ္ၿပီးပိေနတဲ့အတြက္၊ ဘယ္ဘက္အဆုတ္က ပံုမွန္အလုပ္ မလုပ္ေတာ့ပါဘူးတဲ့။ အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ကေတာ့- “မေ၀မြန္” ရဲ႕အဆုတ္ဟာ သာမန္ လူတေယာက္ အဆုတ္ရဲ႕ (၂၁) ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ အလုပ္ လုပ္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ အဆိုးထဲက အေကာင္း ဆိုသလိုပါပဲ- “မေ၀မြန္” အတြက္ ခြဲစိပ္ကုသစရိတ္၊ ေဆးဖိုးတျပားမွ မကုန္တဲ့အျပင္၊ သူမအတြက္ လိုအပ္တဲ့ အသံုးအေဆာင္မွန္သမွ်ကို နယူးဇီလန္အစိုးရက ပံ့ပိုးကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ပါတယ္။

+++++

အခန္း (၃)

စိတ္ဓာတ္မာေက်ာတဲ့ “မေ၀မြန္” တေယာက္၊ မသန္ေပမယ့္ စြမ္းပါတယ္ဆိုတဲ့စကားအတိုင္း၊ စာေမးပြဲ တိုင္းမွာ ထိပ္ဆံုးအဆင့္ေတြနဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့သလို၊ တကၠသိုလ္၀င္တန္းကို ေနမေကာင္းတဲ့ ၾကားကေျဖ ေတာ့လည္း ဂုဏ္ထူးေတြေ၀ေ၀ဆာဆာ ထြက္ခဲ့ပါေသးတယ္။

သိပၸံပညာရွင္ႀကီးတေယာက္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ သူမဟာ၊ အမွတ္ေတြမီပါလ်က္နဲ႔ ျဖစ္ခ်င္တာထက္ ျဖစ္သင့္ တာကိုဦးစားေပးရမယ့္ဘ၀မို႔- Auckland University of Technology (AUT) မွာ Bachelor of Business and Information Technology ကို IT နဲ႔ E- Business ႏွစ္ဘာသာပူးတြဲအဓိကျဖင့္ သင္ ယူ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။

AUT တကၠသိုလ္ပရ၀ုဏ္အတြင္း မသန္စြမ္းေက်ာင္းသားေတြအတြက္ သီးသန္႔ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ ခန္းရွိေပမယ့္၊ တကယ္တမ္းအသံုးျပဳၾကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပျဖစ္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ဓာတ္ေလွကားအေပါက္၀မွာ မသန္စြမ္းေက်ာင္းသားေတြ အသံုးျပဳလို႔ရတဲ့ ပံုေလးကပ္ထားေပမယ္၊့ အထဲေရာက္ေတာ့မွ ဓာတ္ေလွကားခလုတ္ေတြကျမင့္လြန္းေနတာ သိလိုက္ရေတာ့ ဘယ္လိုမွမမီဘဲ ပိတ္မိေနၿပီး၊ ဒုကၡအေတာ္ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာင္းတြင္းစႀကၤန္ေလွ်ာက္တဲ့ လမ္းေလးေတြေပၚ Wheelchair နဲ႔တတ္ရဆင္းရတာမလြယ္ကူတာေတြလည္းေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရတယ္။

ဒီအခက္အခဲေတြကို AUT တကၠသိုလ္၊ မသန္းစြမ္းပညာေရးဌာနကဆရာမႀကီးကိုတင္ျပေတာ့ အဆင္ မေျပခဲ့ပါဘူး။ အဲ့ဒါနဲ႔ “မေ၀မြန္” က Auckland Student Council နဲ႔ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး၊ AuSM လို႔ေခၚတဲ့ Auckland Student Movement အဖြဲ႔ထဲကို၀င္ခဲ့ပါတယ္။ တဖက္ကလည္းေက်ာင္းတတ္ေနသလို၊ တဖက္မွာလည္း AuSM အဖြဲ႔ထဲမွာစိတ္ေရာလူပါ အားတတ္သေရာပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့ရင္း၊ အဲ့ဒီ့ဌာနမွာ အရာရွိ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

အဲ့ဒီ့အဖြဲ႔ကေနတဆင့္၊ “မေ၀မြန္” ကဦးေဆာင္ၿပီး သူတို႔တကၠသိုလ္မွ မသန္စြမ္းေက်ာင္းသားမ်ား လႈပ္ ရွားမႈရက္သတၱပတ္အစီအစဥ္အေနနဲ႔၊ တကၠသိုလ္က အျမင့္ဆံုးနဲ႔ တာ၀န္အရွိဆံုးသူျဖစ္တဲ့ (Vice- Chancellor) ကို ေက်ာင္းမွာျဖစ္ေနတ့ဲအျဖစ္ေတြကိုသိေစႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့  သူနဲ႔အတူ Wheelchair နဲ႔ (၃) ရက္တိတိ ေက်ာင္းပရ၀ုဏ္အတြင္း သြားလာဖို႔၊ သန္႔စင္ခန္း၀င္တာက အစ မသန္စြမ္းေက်ာင္းသားေတြ အသံုးျပဳတဲ့အခန္းေတြမွာပဲအသံုးျပဳဖို႔ ေက်ာင္းသားထုေရွ႕မွာ (Vice- Chancellor) ကို စိန္ေခၚလိုက္ေတာ့တာပါပဲ။

ဒီစိန္ေခၚမႈကို (Vice Chancellor) က လက္ခံခဲ့သလို၊ သူနဲ႔အတူ ဘာသာရပ္အသီးသီးက အတန္း ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုယ္တိုင္ (၃) ရက္တိတိ တကၠသိုလ္ပရ၀ုဏ္အတြင္းမွာ မသန္စြမ္း ေက်ာင္းသား ေတြနည္းတူ လႈပ္ရွားသြားလာေနထိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ (၃) ရက္ျပည့္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့- တကၠသိုလ္ ပရ၀ုဏ္အတြင္း “မေ၀မြန္” တင္ျပေတာင္းဆိုထားတဲ့အခ်က္ေတြကို တခုမက်န္အားလုံး အျမန္ဆံုး ေျပာင္းလဲျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ “ေ၀မြန္သန္႔စင္” ဆိုတာ AUT က ဆရာေတြၾကားမွာ၊ ေက်ာင္းသားထုအၾကားမွာ ေလးစား အားက် အတုယူဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ပန္းေလးတပြင့္အျဖစ္သာမက သူ႔ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္းမႈအရည္အခ်င္း ဟာလည္း လူသိထင္ရွားသြားခဲ့တာေပါ့။
+++++

အခန္း (၄)

AUT မွာ ဘ၀တူမသန္စြမ္းေက်ာင္းသားေတြအတြက္တိုက္ပြဲ၀င္ေပးခဲ့တဲ့ “မေ၀မြန္” ဟာ၊ Auckland ၿမိဳ႕လည္ေခါင္မွာရွိတဲ့ AUT တကၠသိုလ္ကိုေရာက္ခါနီး၊ တက္ရတဲ့ေရႊရင္စို႔ ကုန္းကမူလမ္းနဲ႔အတူ၊ ဟို ဘက္ဒီဘက္ လမ္းျဖတ္ကူးရာ အလယ္ေကာင္ပလက္ေဖာင္း (ကၽြန္းတုံး) ဟာ Wheelchair သမားေတြ တက္ဖို႔ ဆင္ေျခေလွ်ာမရွိတဲ့အတြက္၊ မသန္စြမ္းေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အေတာ္ဒုကၡေရာက္ ၾကရပါ တယ္။ လမ္းလယ္ေကာင္ပလက္ေဖာင္းကို ေက်ာ္ဖို႔ရာ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့၊ တခ်ဳိ႕ဆို လက္ေတြ ပြန္းပဲ့၊ ေသြးေတြစို႔ေပါ့။ ေနာက္ဆံုး မသန္စြမ္းေက်ာင္းသားေတြဟာ Wheelchair ကို ကားေတြ သြား ေနတဲ့ယာဥ္ေၾကာေပၚမွာပဲရပ္ၿပီး ကားအသြားအလာရွင္းခ်ိန္ကို ေစာင့္ရေတာ့တာေပါ့။

ဒါဟာ အလြန္အႏၱာရယ္ရွိတယ္ဆိုတာ လူတိုင္းသိေပမယ့္၊ ဒါကို တစုံတရာေျဖရွင္းဖုိ႔ ဘယ္သူမွ မလုပ္ ခဲ့ၾကပါဘူး။ ခြပ္ေဒါင္းေသြး ခြပ္ေဒါင္းမာန္အျပည့္ပါတဲ့ “မေ၀မြန္” ကေတာ့ ဒါကို ၿမိဳ႕နယ္အစိုးရအဖြဲ႔ (City Council) ဆီ အီးေမးလ္ပို႔ၿပီး အေၾကာင္းၾကားပါေတာ့တယ္။ ၿမိဳ႕နယ္အစိုးရနဲ႔ AUT တကၠသိုလ္ က ဒီကိစၥအေပၚ သူ႔တာ၀န္၊ ငါ့တာ၀န္နဲ႔ ေဘာ္လီေဘာပုတ္ေနၾကရင္း၊ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္ အစိုးရရဲ႕တာ၀န္ဆိုတာ ရွင္းရွင္းႀကီး ေပၚလာပါေတာ့တယ္။

ၿမိဳ႕နယ္အစိုးရအဖြဲ႔က အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္ႀကီးက “ေ၀မြန္သန္႔စင္” ဆိုတာ ဘယ္သူလဲ၊ ဒီကိစၥအေရးႀကီး လို႔လား? ဒီကိစၥကိုမလုပ္ေပးဘူး၊ မေျဖရွင္းေပးဘူး။ မလိုအပ္ဘဲအကုန္အက်ေတြမ်ားတယ္။ အဲ့ဒါ ျပင္ဆင္တာ ေစ်းႀကီးတယ္လို႔ ေျပာလာပါတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ “မေ၀မြန္” က အဲ့ဒီ့အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကို သူနဲ႔လာေတြ႔ဖို႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါတယ္။ ဟို ပုဂၢိဳလ္ကလည္း ေကာင္းၿပီ၊ ဒါဆိုေတြ႔မယ္ေပါ့၊ ဘယ္ေနရာမွာေတြ႔ၾကမလဲလို႔အေၾကာင္းျပန္လာေတာ့-

သူတုိ႔အတြက္ အႏၱရာယ္စက္ကြင္းႀကီးလိုျဖစ္ေနတဲ့ မီးပြိဳင့္ရိွရာမွာပဲ ေတြ႔မယ္၊ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာပဲ အစည္းအေ၀းလုပ္မယ္။ ၿပီးေတာ့ သူန႔ဲအတူတူ သူေလွ်ာက္သလို ေလွ်ာက္ၿပီး အဲဒီ့ေနရာမွာ လမ္းျဖတ္ ကူးဖို႔ “မေ၀မြန္” က အေၾကာင္းျပန္ရင္း စိန္ေခၚလိုက္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အစည္းအေ၀းေန႔။ အဲ့ဒီ့မီးပြိဳင့္မွာ တာ၀န္ရွိတဲ့လူႀကီးေတြ၊ အစိုးရအရာရွိေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ၊ AuSM ကလူေတြ၊ ေနာက္ (New Zealand Crippled Children Society – Disability Action) နယူး ဇီလန္ႏိုင္ငံဆိုင္ရာ မသန္စြမ္းကေလးသူငယ္အဖြဲ႔မွတာ၀န္ရွိပုဂၢိဳလ္မ်ားနဲ႔ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားသြားခဲ့ ပါတယ္။

သက္ဆိုင္ရာအစိုးရဌာနအသီးသီးကတာ၀န္ရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြအေရွ႕မွာ “မေ၀မြန္” တေယာက္ Wheel -chair နဲ႔ လက္ေတြ႔လမ္းျဖတ္ကူး ျပပါေတာ့တယ္။ ကားေတြတ၀ီ၀ီသြားေနတဲ့လမ္းမေပၚမွာ လမ္းလယ္ ေကာင္ကၽြန္းကို Wheelchair နဲ႕ဘယ္လိုမွေက်ာ္လို႔မရျဖစ္ေနတာ၊ ေနာက္ကားေတြက ပြတ္ကာသီကာ ျဖတ္ေက်ာ္ ေမာင္းႏွင္ေနတာေတြကို သက္ဆိုင္ရာပုဂၢိဳလ္ေတြ အသည္း တယားယား နဲ႔ျမင္သြားၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့၊ အားလံုးရဲ႕မ်က္လံုးေတြဟာ ၿမိဳ႕နယ္အစိုးရအဖြဲ႔ရဲ႕ အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္ႀကီး ဆီကို စုၿပံဳ ေရာက္ရွိလို႔ေနပါၿပီ။

အဲ့အခါမွာေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္ႀကီးက “ေကာင္းပါၿပီ၊ ငါတို႔ျပင္ေပးပါ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီႏွစ္အတြက္ ရထားတဲ့ဘတ္ဂ်က္မွာ ဒါကို ျပင္ဆင္ဖို႔မပါတဲ့အတြက္၊ ေနာက္ႏွစ္က်မွ ျပင္ေပးပါ့မယ္” လို႔ ေျပာလာ ျပန္ပါတယ္။

ေဒါင္းေတြခြပ္ရင္၊ ဘယ္ေတာ့မွေနာက္မဆုတ္တမ္းခြပ္တယ္ဆိုတဲ့အတိုင္းပဲ- “ငါတို႔ မသန္စြမ္း ေက်ာင္း သားထဲက တေယာက္ေယာက္ကားတုိက္မိၿပီး အသက္ေပးလိုက္ေတာ့မွ နင္တို႔ဘတ္ဂ်က္က က်လာ မွာလား” လို႔ မေ၀မြန္က တည္ၿငိမ္ရဲ၀ံ့စြာ မ်က္လံုးခ်င္းစိုက္ၾကည့္ၿပီး ေမးခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။

လည္မ်ဳိကိုျဖတ္ရိုက္ခံလိုက္ရသလို၊ တခ်က္ငိုင္စင္းသြားၿပီး ေတြခနဲခဏျဖစ္သြားတဲ့ အႏွီပုဂၢိဳလ္ႀကီးဟာ  “မေ၀မြန္” ရဲ႕မ်က္၀န္းအစံုကိုစိုက္ၾကည့္ရင္း၊ မ်က္၀န္းအိမ္ထဲမွာလည္း အရည္ေတြလည္ေနရင္းက ရင္ ေခါင္းသံႀကီးနဲ႔ “Done” လို႔ အေျဖေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေဘးကရပ္ၿပီးနားစြင့္ေနၾကတဲ့ လူအုပ္ႀကီး ကလည္း ၀မ္းသာလြန္းလို႔ ေဟးခနဲ အားရပါးရ၀ိုင္းေအာ္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။

ေနာက္တေန႔နံနက္မွာေတာ့ အဲ့ဒီ့အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္ႀကီးက “ေ၀မြန္၊ အဲ့ဒီ့ေနရာမွာ ေဆးကိုဘာအေရာင္ ေလး သုတ္ခ်င္လဲ” လို႔ ဖုန္းဆက္ၿပီး ဂရုတစိုက္ေမးလာပါေသးတယ္။

မေ၀မြန္က “AuSM အေရာင္(ၾကက္ေသြးေရာင္ေလး) သုတ္ခ်င္တယ္” လို႔ အေျဖ ျပန္ေပးခဲ့ပါတယ္။ တပတ္အတြင္းမွာလည္း အဲ့ဒီ့မီပြိဳင့္နဲ႔ လမ္းလယ္ေကာင္ကၽြန္းကို အၿပီးျပင္ဆင္ေပးခဲ့သလို၊ ၾကက္ေသြး ေရာင္လႊမ္းေနတဲ့လမ္းေလးဟာလည္း တမူထူးျခားသစ္လြင္လို႔ေပါ့။

အခုအခါ နယူးဇီလန္ႏိုင္ငံမွာ မသန္စြမ္းသူေတြအတြက္ Wheelchair သြားဖို႔လုပ္ေပးထားတဲ့ ၾကက္ ေသြးေရာင္ (သို႔) နီညိဳေရာင္လမ္းကေလးေတြကို နယူးဇီလန္ရဲ႕ေနရာအႏွံ႔အျပားမွာ ျမင္ေတြ႔ေနၾက ရၿပီျဖစ္သလို၊ Waikato Hospital က Project Manager “မေ၀မြန္သန္႔စင္” တေယာက္လည္း Wheelchair ေပၚမွာထိုင္ရင္း အလုပ္ေတြမအားလပ္တဲ့ၾကားထဲက၊ ျမန္မာျပည္လမ္းမေတြေပၚက ေက်ာင္း သားသပိတ္ကို စိတ္၀င္တစား ေစာင့္ၾကည့္အားေပးလ်က္ေပါ့။

ထူးထူး (ေတာင္ငူ)

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ