ကိုသန္းလြင္ – မဟတၱမဂႏၶီ
(မိုးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၃၊ ၂၀၁၅
(၁)
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္အိႏၵိယႏိုင္ငံ၏ ဖခင္ၾကီးသဖြယ္ျဖစ္ေသာေခါင္းေဆာင္ႀကီးမဟတၱမဂႏၶီ၏ အိမ္ေရွ႕သို႔ ၂၀၁၄ခု ခရစၥမတ္ ေန႔တြင္ေရာက္ရွိသြားၾကပါသည္။ ဂိတ္မွ အရာရွိက ျပတိုက္ပိတ္သည္ဟု ဆိုခါကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ၀င္ခြင့္မျပဳ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သည္ မနက္ျဖန္ မနက္အေစာေစာ ေဒလီျမိဳ႔မွျပန္ ထြက္ရမည္ျဖစ္ရာ ခြ်င္းခ်က္အေနျဖင့္ ေခတၱ၀င္ခြင့္ျပဳပါရန္ ေတာင္းပန္ၾကရပါသည္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဗမာျပည္ မွ လာၾကေသာဧည့္သည္ေတြျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိန္ကမရွိေတာ့သျဖင့္ အိမ္ထဲသို႔မ၀င္ရလ်င္ရွိေစ၊ ခဏေလး၀င္းထဲမွာလမ္းေလဳွ်ာက္ၾကည့္ ခြင့္ေပးပါဆိုေတာ့လည္းခြင့္မျပဳ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ထိုအရာရွိအနီးမွ ေလးငါးလွမ္း ေဘးကိုေလွ်ာက္ခါ အိမ္ကို ျမင္ႏိုင္သမွ်သာ ဓါတ္ပံုေတြရိုက္ခဲ့ရပါသည္။
ဂႏၶီၾကီးသည္ ဤအိမ္မွာေနရင္းလုပ္ႀကံခံခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ၁၉၄၈ ခု ဇန္န၀ါရီလ ၃၁ရက္ေန႔၊ ေသနပ္သမားက သူဘုရား၀တ္ျပဳဖို႔အလာ သူ႔ေရွ႕မွာရပ္ခါ အနီးကပ္ျပစ္ခတ္သြားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေနရူးက “အိႏိၵယႏိုင္ငံအဖို႔ နည္း ေပးလမ္းျပ အလင္းေရာင္ႀကီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါၿပီ” ဟုေျပာခဲ့သည္။ အခက္အခဲ ျပႆနာေတြေတြ႕တိုင္း ဂႏၶီႀကီးထံသြားခါ အၾကံဥာဏ္ေတြ ယူၾကရပါသည္ ဟုဆိုသည္၊
ဂႏၶီၾကီးသည္ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕ အစိုးရကို အၾကမ္းဖက္နည္းျဖင့္ မဟုတ္ဘဲ ျပည္သူေတြ၏ အင္အားကိုသံုးခါ အႏုနည္း ေတာ္လွန္ခဲ့ပါသည္။ ကိုယ္က်ိဳးမဖက္၊ တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေထာင္အႀကိမ္ႀကိမ္ က်ခံခဲ့ရပါသည္။ အင္အားသံုးၿပီး တျပည္လံုး ရာစုႏွစ္ခ်ီ၍ ႀကီးစိုးထားေသာ အဂၤလိပ္အစိုးရကို ႏိုင္ငံအတြင္းမွ အသာတၾကည္ ထြက္သြား ေအာင္ ျပဳႏိုင္ျခင္းမွာ ဂႏၶီၾကီး၏ “စႀကၤာဂရာဟ” ေခၚ အႏုနည္းျဖင့္ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
အခ်ိဳ႕ကလည္း ဂႏၶီႀကီး၏ ၀ါဒသည္ အဂၤလိပ္လို အစိုးရမို႔ ေတာ္လွန္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ၿပီး စဥ္း စားဆင္ျခင္ ဥာဏ္ခ်ိဳ႕တဲ႔ေသာ အစိုးရမ်ိဳးျဖစ္ခဲ့လွ်င္ သူ၏ အႏုနည္းမွာ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါဟု ေ၀ဖန္သူက ေ၀ဖန္ၾကသည္ Passive Resistance ႏွင့္ Non Resistance မွာ မတူပါ။ Passive Resistance ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕စြာ ပုန္ကန္ျခင္းဟု အဓိပၸါယ္ရမည္ ထင္ပါသည္။ ဖိႏွိပ္ခံရသူက ဖိႏွိပ္သူကို လက္တုန္႔မျပန္ေရးသည္ ဂႏၶီႀကီး၏ မူ၀ါဒ ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ဖိႏွိပ္သူ မတရား လုပ္သူသည္ မိမိဖာသာ အမွားကိုျမင္ၿပီး တခ်ိန္တြင္ အ႐ံႈးေပးလာရမည္ဟု ယံုၾကည္ခ်က္ျဖစ္ပါသည္။
သူ၏အယူအဆမွာ လူသည္ အမွန္တရားကို သိႏိုင္စြမ္းမရွိေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ ကိုတစ္ေယာက္ အျပစ္ေပး ျခင္းကို မလုပ္သင့္ မလုပ္ထိုက္ေပ။ ဂႏၶီႀကီးသည္ တရား႐ံုးေတြ၊ ရဲႏွင့္ တရားစီစဥ္ေရးစနစ္ႀကီးကို ဖ်က္သိမ္းရမည္ဟု ဆိုလိုျခင္းမဟုတ္ပါ။ မိမိဖာသာ အမွန္တရား ကို မသိႏိုင္ဘဲ တဖက္လူကို အလြန္အကၽြံ မလုပ္သင့္ေၾကာင္း သိသာေအာင္ high light လုပ္သည္ဟုသာ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆ ပါသည္။ ေထာင္အၾကိမ္ၾကိမ္ခ်ခဲ့ေသာ အဂၤလိပ္အစိုးရကို သူစိတ္မဆိုးခဲ့ေပ။ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အတူေနခဲ့ၾကသည့္ဇနီးသည္မွာ ေထာင္ထဲ သူ႔လက္ေပၚမွာပင္ ကြယ္လြန္သြားရွာသည္၊ အစိုးရက သူ႔ကို အသုဘကိစၥ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္ ခြင့္ ၅ ရက္ေပးခဲ့သည္၊ တၾကိမ္တြင္ သူ႔ကိုတရား႐ံုးက ႏိုင္ငံေတာ္ပုန္ကန္မႈႏွင့္ စြဲခ်က္တင္ရန္ ျပင္ဆင္ေလသည္။ သူက သူ႔မွာ အျပစ္ရွိပါသည္ဟု ၀န္ခံမည္ဆုိေသာအခါ အစိုးရက စြဲခ်က္တင္ရန္ ကိစၥကို ႐ုပ္သိမ္းေပးရေလသည္။
ဖိႏွိပ္ခံရေသာ ျပည္သူေတြက အင္အားသံုး တုန္႔ျပန္မႈမရွိဘဲ ႐ိုက္ႏွက္ႏွိပ္စက္ျခင္းကို ခါးစည္းခံႏိုင္ၾကလွ်င္ ဖိႏွိပ္သူကို သာအရွက္ရေစလိမ့္မည္ဟု သူယံုၾကည္ေလသည္၊ သူတို႔သည္နလဗိန္းတံုး ခါးစည္းခံၾကျခင္းမဟုတ္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူကို စိတ္ မဆိုး ေဒါသမပြား၊ ေမတၱာထားကာ သည္းညည္းခံၾကျခင္းသည္ေနာက္ဆံုးတြင္ အိႏၵိယႏိုင္ငံ၏ လြတ္လပ္ေရးကို ေဆာင္က်ဥ္း ေပးခဲ့ေလသည္။
(၂)
မေန႔က မိုးႀကီးခ်ဳပ္မွ နယူးေဒလီၿမိဳ႕သို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ေဒလီၿမိဳ႕ ဘယ္ေလာက္ႀကီးသည္ကို ကၽြန္ေတာ္မခန္႔မွန္းတတ္ေပ။ ဗုဒၶဂါယာမွ စတင္ေမာင္းလာေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား ဒ႐ိုင္ဘာမွာ ေဒလီၿမိဳ႕အ၀င္မွ ေဟာ္တယ္ အထိ ကားမေမာင္းတတ္ဟု ဆိုသည္။ ဤခရီးကို အႀကိမ္ႀကိမ္သြားေနၾကေသာ ဘုရားဖူး Guide ေတြမွာလည္း လမ္းမျပႏိုင္၊ ေဒလီၿမိဳ႕အ၀င္မွာ လမ္းျပတစ္ေယာက္ တက္လာရသည္။ ထိုသူ လမ္းျပသည့္အတိုင္း ဒ႐ိုင္ဘာက ေမာင္းရေလသည္။ ပင္လယ္ ကူးသေဘၤာေတြ ရန္ကုန္ ဆိပ္ကမ္းသို႔ ၀င္လိုလ်င္ ေရေၾကာင္းျပကာ ပင္လယ္၀မွ ေစာင့္ၿပီး သေဘၤာေပၚ တက္လာခါ ပဲ့ကိုင္ရတာ ကိုသြားၿပီး သတိရမိသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ေစာေစာတြင္ ဂႏၶီႀကီးကို မီးသၿဂႋဳလ္ရာေနရာ Rajghat သို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္သြားၾကသည္။ မနက္ ၇နာရီဆိုေတာ့ ေနကိုလည္းမျမင္ရေသး၊ ႏွင္းေတြကလည္း ထူထပ္စြာ က်ေနတုန္း ခ်မ္းလိုက္သည္ မွာ အက်ႌေလးငါးထပ္၊ ေခါင္းစြတ္၊ လက္အိပ္၊ မာဖလာႏွင့္ ေျခအိတ၊္ ႐ႈးဖိနပ္ေတြကို ၀တ္ထားသည္တို္င္ အေအးဓါတ္ကို လံုေလာက္ ေအာင္ မကာကြယ္ႏိုင္ဘူးထင္သည္။
ခရစၥမတ္ေန႔မွာ ေက်ာင္းေတြ၊ ေက်ာင္းေတြက ေက်ာင္းသားေလးေတြကို ေက်ာင္းယူနီေဖါင္းေတြႏွင့္ လာၾကတာကို ေတြ႕ရသည္။ ကေလးတို႔ ဘာ၀ ေအာ္ၾက၊ ဟစ္ၾက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ႏိုင္ငံျခားသားမွန္းသိေတာ့ ဟလို ဟလို ႏႈတ္ဆက္ၾက သည္။ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ပါဦးဆိုၿပီး ခုန္ၾကေပါက္ၾကႏွင့္ ပို႔(စ္)ေပးၾကသည္၊ ဂႏၶီႀကီးကြယ္လြန္သြားသည္မွာ ယခုဆိုလ်င္ ၆၆ ႏွစ္ရွိပါျပီ၊ ယေန႔ အသက္၆၀ေက်ာ္ လူေတြမွာလည္း ဂႏၶီႀကီးကို မသိမမွိလိုက္ၾကေတာ့ေပ၊ သို႔ပါေသာ္လည္း ဂႏၶီႀကီး ညႊန္ျပခဲ့ေသာလမ္း ႏွင့္ ဂႏၶီႀကီး၏ စိတ္ဓါတ္ေတြမွာ အိႏၵိယျပည္ၾကီးမွာ ရွင္သန္ေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္၊
ဂႏၶီႀကီး၏ မီးသၿဂႋဳလ္ရာ ေနရာကို ထူထဲေသာ နံရံႀကီးမ်ားႏွင့္ တခမ္းတနား ၀န္းရံထားေလသည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္သစ္ မုိဒီမွာ မဲႏိုင္ၿပီး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္သစ္ ျဖစ္လာေတာ့မည္ဟု သိသည္နွင့္ တျပိဳင္နက္ ဤေနရာသို႔လာခါ ပန္းေခြခ်ခဲ့ဘူးသည္။ ဂႏၶီႀကီးအထိမ္း အမွတ္ေနရာမွာ ဘယ္ေသာအခါမွ မီးမၿငိမ္းေအာင္ မီးတိုင္တြင္ မီးထြန္းညႇိထားသည္။ ေနရာအ၀င္မွာ ဖိနပ္ခၽြတ္ ရသည္။ ဖိနပ္ခၽြတ္ရျခင္းမွာ ႐ိုေသေလးစားျခင္း အထိမ္းအမွတ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယူဆပါသည္။ အိႏၵိယတြင္ ထံုးစံရွိသည္ မွာ လူေသလွ်င္ ဂဂၤါျမစ္အပါအ၀င္ ျမစ္ကမ္းပါးေတြ အနီးမွာ မီးသၿဂႋဳလ္၍ ျပာကို ျမစ္ေရထဲသို႔ ေမ်ွွာခ်ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဂႏၶီႀကီး၏ မီးသၿဂႋဳလ္ရာ ေနရာမွာ ယမံုနာျမစ္ဘယ္ဘက္ကမ္းေဘာင္အနီးမွာရွိသည္။ ေသနတ္သမားက ပစ္ၿပီဟု သိလိုက္ရခ်ိန္တြင္ဂႏၶီႀကီးက “Hey Ram” ဟု ေနာက္ဆံုးစကားကို ေျပာသြားႏိုင္သည္။ ဤစာသားကို ေအာက္ေမ့ဖြယ္ နံရံတြင္ ေရးသားထားေလသည္။
ဂႏၶီႀကီးက ကမၻာႀကီးကို သင္ျပခဲ့ေသာ သင္ခန္းစာမွာ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ ကိုယ္က်င့္တရား အသိဥာဏ္တို႔ကို အသံုးျပဳတတ္လွ်င္ အင္ပါယာႀကီးတစ္ခုလံုးကို ဒူးေထာက္အညံ့ခံရေအာင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္သည္ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ “က်ဳပ္ ဘ၀ဟာ က်ဳပ္ေပးတဲ့ သင္ခန္းစာပါဘဲ” ဟုသူေျပာခဲ့သည္။ သူ႔ဘ၀မွာ သူကသင္ျပေပးခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာ ေတြမွာ မ်ားေျမာင္လွ ပါသည္။
ေတာင္အာဖရိကတြင္ ေရွ႕ေနလုပ္ရင္း ႏိုင္ငံေရး၏ သေဘာသဘာ၀႐ႈတ္ေထြးပံု၊ အျဖဴေတြက အသားေရာင္ရွိသူကို ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ၾကပံု ေလာကႀကီး၏ တရားမ်ွတျခင္းမရွိပံုတို႔ကို လက္ေတြ႕ နားလည္ခဲ့သည္။ ဂႏၶီ႐ုပ္ရွင္ကားတြင္ အျဖဴစီးရမည့္ ေနရာတြင္ သူစီးမိ၍ ရထားေပၚမွ ေမာင္းခ်ခံရပံုကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕ဖူးၾကပါသည္။ ေတာင္အာဖရိကတိုက္ရွိ အိႏၵိယလူမ်ိဳး မ်ား၏ သူတို႔ အခြင့္အေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ရာတြင္ လက္ေတြ႕ ပါ၀င္ကူညီခဲ့သည္။ ၁၉၁၅ ခုႏွစ္ အိႏၵိယသို႔ ျပန္ေရာက္ေသာ္ Untonchable ေခၚအျပစ္ပယ္ခံ လူတန္းစားႏွင့္ တျပည္လံုးရွိ ဆင္းရဲၾကေသာ လူတန္းစားတစ္ရပ္လံုး၏ အေျခ အေနကို တိုးတက္ေအာင္ ကူညီရမည္ဟု သႏၶိ႒ာန္ခ်ခဲ့ေလသည္။
အိႏၵိယႏိုင္ငံ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းေနေသာ ကြန္ဂရက္ပါတီ၀င္မ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းခဲ့သည္။ အိႏၵိယ တႏိုင္ငံလံုး ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ ခရီးသြားခဲ့ၿပီး လူတန္းစားေပါင္းစံုတို႔၏ အေျခအေနမွန္ကို သိေအာင္လုပ္ခဲ့သည္။
ဂူဂ်ရတ္ေခၚ သူ၏ ဇာတိနယ္ေျမမွာ ဆင္းရဲႏံုခ်ာၿပီး ေအာက္က်ေနာက္က်ျဖစ္ေနေသာ အေျခအေနကို သူမႏွစ္ၿမိ႕ႏိူင္ ေပ၊ ပါတ္၀န္းက်င္ သန္႔ရွင္းေရးကို တိုးတက္ေအာင္လုပ္ရမည္ဟုလူထုကိုစည္းရံုးသည္၊ မလိုသူေတြကသူ႔ကို ေထာင္က် ေအာင္ တြန္းပို႔ ၾကသည္။ သူ၏ အနစ္နာခံ ႀကိဳးစားမႈမ်ားေၾကာင့္ သူ႔ကို “ဘာပူ” ဟုေခၚၾကသည္။ ဖခင္ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။
ဂႏၶီႀကီးသည္ ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ေကာင္းသည္။ တခၤႏုပ္ပတၱိဥာဏ္က ရႊင္သည္။ ေထာင္ထဲမွာသူေသသြားလွ်င္ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံ၏ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈမွာ အရွိန္အဟုန္ ပိုေကာင္းမည္ဟုဆိုကာ အစာငတ္ခံ ဆႏၵ ျပခဲ့သည္။ သူေသမည္ကို စိုးရိမ္ ေသာေၾကာင့္ ၿဗိတိသ်ွအစိုးရက လႊတ္ေပးရသည္။
အစိုးရႏွင့္ မပူးေပါင္းေရး၊ အစိုးရကို မကူညီေရး လႈပ္ရွားမႈကို ၁၉၂၀ ၾသဂုတ္လတြင္ စတင္ခဲ့သည္၊ ထိုစီမံခ်က္တြင္ အဆင့္ေလးဆင့္ပါ၀င္ခဲ့သည္၊
ပဌမ အဆင့္မွာျဗိတိသွ် အစိုးရက ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ေသာ ဘြဲ႔ထူးဂုဏ္ထူးေတြက္ု ျပန္အပ္ရမည္၊ ဒုတိယအဆင့္မွာ ျမိဳ႔ျပ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ရာထူးေတြမွ အိႏၵိယႏိုင္ငံသားေတြ ႏႈတ္ထြက္ေပးၾကရမည္၊ ေနာက္ ပုလိပ္ႏွင့္ စစ္တပ္ရာထူးေတြမွ ႏႈတ္ထြက္ ၾကရန္ျဖစ္သည္၊ ေနာက္ဆံုးအဆင့္မွာ အစိုးရကို ေပးရန္ရွိေသာ အခြန္ေတာ္ကို မေပးရန္ျဖစ္သည္၊ တရားရံုးမ်ားကို အသိအမွတ္မျပဳဘဲေနျခင္း၊ ေက်ာင္းမ်ား၊ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ား ကိုသပိတ္ေမွာက္ျခင္း၊ အဂၤလန္ ႏိုင္ငံလုပ္ပစၥည္း အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ ကုန္ပစၥည္းမွန္သမွ်ကို မသံုးစြဲၾကရန္ျဖစ္သည္၊ ၁၉၂၂ ခုေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁ ရက္ေန႔တြင္ ဂူဂ်ာရတ္ျပည္နယ္ အစိုးရ သို႔ သူေပးရန္ရွိေသာ အခြန္ေငြကို ေပးေဆာင္ရန္ျငင္းပယ္ခဲ့သည္၊
၄ရက္အၾကာတြင္ Utta Pradash တြင္ဆႏၵျပေသာ လူအုပ္စုကို ပုလိပ္က ပစ္သျဖင့္ လူ၃ဦးေသဆံုးခဲ့ရသည္၊ လက္စားေခ်ေသာ လူအုပ္ၾကီးက ရဲစခမ္းကို ၀ိုင္းပိတ္မီးရႈိ႔ခါ ေတြ႔သမွ်ရဲေတြကို အေသသတ္ျဖတ္ၾကသည္၊ ဂႏၶီႀကီး၏ သင္ျပ ခ်က္မွာ ထိုသို႔ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ားမပါ၀င္ေပ၊ ဂႏၶီႀကီးမွာစိတ္ထိခိုက္ခါ ေဘးမွ ၀ိုင္းျပီး ကန္႔ကြက္သည့္ၾကားမွ သပိတ္လွန္ ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္၊ သူ႔လူေတြက သူ၏ျငိမ္းခ်မ္းေရးသေဘာတရားမ်ားကို နားမလည္ႏိုင္ၾကဘူးဟု ျငီးတြားခဲ့သည္၊ အၾကမ္း ဖက္မႈမ်ားရပ္ဆိုင္းသြားရန္ ၅ ရက္ၾကာ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပခဲ့သည္၊
ျပည္တြင္းျဖစ္ ခ်ည္ထည္ကို ၀တ္ရန္ဟူ၍ လြန္းကို ကိုယ္တိုင္လွည့္ခါ ျပည္တြင္းျဖစ္အားေပးေရးကို လံႈ႔ေဆာ္ခဲ့သည္။ ၿဗိတိသွ်ဆီမွ အကူအညီ ဘာမွမယူဘဲ ျပည္တြင္းျဖစ္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္သာျဖစ္ေအာင္ ေနၾကရမည္ဟု လမ္းညႊန္ခဲ့သည္။ ဆား ထုတ္လုပ္ေရးကို အခြန္ေကာက္ရန္ စီစဥ္သည့္ ၿဗိတိသွ်တို႔၏ ဆားဥပေဒကို ဆႏၵျပရန္ မိုင္ ၂၅၀ ေက်ာ္ ခရီးကို ေျခလ်င္ ေလွ်ာက္ ဆႏၵျပခဲ့ရာ တျပည္လံုးအာရံုစိုက္လာၾကရသည္၊ ဤနည္းျဖင့္ ဂႏၶီသည္ အိႏၵိယတႏိုင္ငံလံုး လြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရွားမႈ ၏ ဖခင္ ႀကီးျဖစ္လာခဲ့ေလသည္၊
အဂၤလိပ္ထံမွ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္တြင္ လြတ္လပ္ေရးရေတာ့ ဂႏၶီႀကီးမွာအသက္(၇၈)ႏွစ္ရွိပါၿပီ၊ သမိုင္းဆရာေတြက ဒုတိယ ကမၻာစစ္အၿပီး စီးပြားေရးက်ဆင္းလာေသာ အဂၤလန္သည္ အိႏၵိယကို လြတ္လပ္ေရးေပးကို ေပးရမည္ဟု ဆိုသူမ်ားရွိၾကပါ သည္။ သို႔ပါေသာ္လည္း ဂႏၶီႀကီးက ေမြးဖြားေပးလိုက္သည့္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓါတ္၊ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္၊ အဂၤလိပ္ကို ပုန္ကန္လိုစိတ္သာ မရွိခဲ့လွ်င္ ဤလြတ္လပ္ေရးသည္ျဖစ္ေကာင္းမွ ျဖစ္မည္ဟု ယံုၾကည္သူေတြလည္း ရွိၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လြတ္လပ္ၿပီ ဆိုသည့္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သံတမန္ႀကီးမွာ ေသနတ္သမား လက္ခ်က္ျဖင့္ အသက္ဆံုးခဲ့ရပါသည္။
(၃)
ဂႏၶီႀကီး၏အိမ္သို႔၀င္ခြင့္မရၾကေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဂႏၶီျပတိုက္ဆီသို႔ သြားၾကရပါသည္။ ဂႏၶီျပတိုက္က ခရစၥမတ္ ေန႔မွာ မပိတ္၊ တနလၤာေန႔တိုင္းသာ ပိတ္သည္ဟုဆ္ိုသည္။ ၃ ထပ္အေဆာက္အဦးတြင္ ပင္မ အေဆာင္ႀကီး ငါးေဆာင္ခြဲ ကာ ဂႏၶီႀကီးသံုးစြဲခဲ့ေသာ ပစၥည္းေတြကို ထိန္းသိမ္းျပသထားပါသည္။
ျပတိုက္မွဴးက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ျမင္ေသာ္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြဘဲဟု အကဲခတ္မိခါ မွတ္တမ္းစာအုပ္တြင္ လက္မွတ္ ထိုးခိုင္းျပီး ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဗမာေတြဆုိတာသိေတာ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုက ဂႏၶီထံ လက္ ေဆာင္ေပးေသာ ခေမာက္ တစ္ခုကို မွန္ဘီဒိုသြင္းၿပီး ျပသထားရာ ေနရာကို အေရာက္ေခၚၿပီး ျပရွာပါသည္။
သူတို႔သည္ ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီးျဖစ္ေသာ ဖခင္သဖြယ္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး၏ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြကို အျမတ္တႏိုးျပသ ထားသည္။ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံတလႊားက ျပည္သူေတြသည္ သူတို႔ဖခင္ ဂႏၶီႀကီး၏ ပစၥည္းေတြကိုလာ ၾကည့္ၾက သည္မွာ တဖြဲဖြဲ ျဖစ္ပါသည္၊ ဤေနရာသို႔ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔လာသလို အေမရိကန္ သမၼတႀကီး အိုဘားမားလည္း လာေရာက္ ၾကည့္႐ႈသြားသည္၊ တျခားေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြလည္းလာၾကည့္ၾကမွာေသခ်ာပါသည္၊
သူသံုးစြဲသြားေသာ မ်က္မွန္၊ သူ႔အေလာင္းကို ေနာက္ဆံုး အုပ္ၿခံဳေပးသည့္အ၀တ္၊ သူ႔ဖိနပ္၊ ဓါတ္ဗူး၊ ေဖါင္တိန္ စသည္ျဖင့္ပစၥည္းမ်ိဳးစံုကိုျမင္ေသာ္ ဂႏၶီႀကီးသာရွိေသးလ်င္ အခုတိုင္သံုးစဲြေနမွာဘဲဟု ေတြးၾကည့္မိသည္ သူ႔အိပ္ရာမွာ ေမြ႕ရာ တခ်ပ္သာ၊ ႏွစ္ေခါက္ ေခါက္ၿပီး တေနရာပို႔လိုက္လွ်င္ ထိုအိပ္ရာေနရာသည္ သူ႔အလုပ္လုပ္ရာေနရာ ျဖစ္သြားေလသည္။
ပေရာ္ဖက္ဆာ နီမာဘို႔(စ္)၏ ဂႏၶီႏွင့္ ေနခဲ့ရေသာရက္မ်ားအေၾကာင္း စာအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ သြားသတိရမိသည္။ သူ သည္တပတ္လွ်င္တရက္ စကားလံုး၀မေျပာဘဲ ၀စီပိတ္ ေနသည္၊ အိႏၵိယႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အႀကံဥာဏ္ေပးရမႈ၊ ညႊန္ၾကားရမႈမ်ားမွာ မကုန္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားလွေပရာ သူ႔ ၀စီပိတ္ေန႔တြင္ စာရြက္ေပၚမွာ ေရး၍ျဖစ္ခ်င္သည္တို႔ကို ေျပာကာ ဆက္သြယ္ၾကရသည္၊ သူ႔သြားတိုက္တံမွာ တမာကိုင္းလို သစ္ကိုင္းကိုခ်ိဳးၿပီး တဖက္ကိုျပားေနေအာင္ ထုထားေသာ ဒုတ္ ေခ်ာင္းသာျဖစ္သည္။ သြားတိုက္ေဆးမွာ မီးေသြးခဲမႈန္႔မ်ားျဖစ္သည္။ သူသည္ အိမ္တြင္းတြင္ သစ္သားဖိနပ္ (ခံုဖိနပ္)ကို စီး၍ လမ္းေလွ်ာက္သြားလွ်င္ တာယာရာဘာကို ျပဳလုပ္ထားေသာ ညႇပ္ဖိနပ္ကို စီးေလသည္။
ဂႏၶီႀကီးသံုးသြားဘူးေသာ ႀကိဳးရက္လုပ္သည့္ လြန္းအိမ္ဘီးအ၀ိုင္းေတြကို အေဆာင္တေဆာင္မွာ စီၿပီးခ်ျပထား ေလ သည္။ သူသည္အိႏၵိယႏိုင္ငံသားေတြသည္ ျပည္တြင္းျဖစ္ကိုသာ သံုးၿပီး အဂၤလိပ္ကို ေတာ္လွန္ၾကရမည္ဟူေသာ သေဘာကို ဦးေဆာင္လမ္းျပခဲ့ျခင္းပင္၊ သူ႔အတြက္ ေဆာက္လုပ္ေပးေသာ ႏွစ္ထပ္တိုက္ပံုစံကို ျပတိုက္တြင္ ျမင္ခဲ့ရသည္။ သူ႔မွာထိုတိုက္၊ ထိုေျမေနရာမွ လြဲ၍ဘာပစၥည္းမွ ရွိဟန္မတူခဲ့ေပ။ အတုယူဖြယ္ပင္။
သူသည္ သားသမီးေတြကို ကြန္ဂရက္ပါတီ အရာရွိမ်ားအျဖင့္ မခန္႔အပ္ခဲ့ေပ။ သူကိုုယ္တိုင္ အစိုးရသစ္တြင္ ၾသဇာအာဏာရွိသည့္ေနရာ၊ လခအမ်ားႀကီးရခဲ့သည့္ေနရာ ကို မယူခဲ့ေပ၊ သူပိုင္ပစၥည္းအေမြဟူ၍လည္း မိမိ သားသမီးမ်ား ကို ေပးႏိုင္ဟန္မတူ၊ သူေရးခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ား၏ ရပိုင္ခြင့္ Royalty ကိုပင္ Gandhi Trust ရံပံုေငြအဖြဲ႔ သို႔လႈခဲ့သည္၊ သူကြယ္လြန္ျပီး မၾကာမွီမွာပင္ ထိုရံပံုေငြမွာ ေဒၚလာ သန္း ၃၀၀ ခန္႔ရွိလာေပရာ သူ႔ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုး ၾကသည့္ လူထုၾကီး၏ အလႈေငြမ်ားပင္ျဖစ္ေပသည္၊
ျပတိုက္ ေအာက္ဆံုးထပ္စာအုပ္ဆိုင္မွာ ဂႏၶီႀကီးေရးခဲ့ေသာ စာအုပ္ေတြကို တစုတည္းေတြ႔ရသည္၊ စာအုပ္ေတြမွာ ေစ်းခ်ိဳပါသည္၊ အစိုးရက အျမတ္ကိုဦးစားမေပးဘဲ သူ႔စာအုပ္ေတြကို ထုတ္ေ၀ေပးဟန္တူသည္၊ ဂႏၶီႀကီးအမွတ္တရပစၥည္း မ်ားကိုလည္း ရႏိုင္သည္၊
ဂႏၶီႀကီးကအိႏၵိယသည္ တခုတည္းသာရွိသည့္ ႏိုင္ငံဟုဆိုသည္။ တစည္းတလံုး တသံထည္းသာထြက္သည္၊ သက္တမ္းႏွစ္ေပါင္း ၅၀၀၀ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ၊ အေသာက မင္းႀကီး သည္ တစ္ခ်ိန္က ေသြးေခ်ာင္းစီးေအာင္ တိုက္ပြဲေတြ ခင္းက်င္း၍ အိႏၵိယႏိုင္ငံေတာ္ကို သိမ္းသြင္းခဲ့ရေသာ္လည္း ဂႏၶီၾကီးသည္ ပစၥတိုတလက္မွ ခါးမွာထိုးခ်ိတ္ျခင္းမရွိဘဲ သူ႔စကားကို တစ္ႏိုင္ငံလံုး နားေထာင္ေအာင္ ၾသဇာေညာင္းခဲ့ေပသည္။
အဂၤလိပ္အရာရွိႀကီး ေမာင့္ဘက္တန္က ဟိႏၵဴေတြ မြတ္စလင္ေတြ ပဋိပကၡမွာ ဂႏၶီႀကီးက အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပျခင္းျဖင့္ ညီညြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရေအာင္ လုပ္ျပေသာအခါ စစ္သား ငါးေသာင္းေလာက္ သံုးၿပီး ႏွိမ္နင္းရမဲ့ ကိစၥတစ္ခုကို ဘာလက္နက္ မွ ကိုင္မထားတ့ဲ လူတစ္ေယာက္က ေျဖရွင္းေပးခဲ့တာဘဲဟု ေထာပနာျပဳခဲ့သည္။
အေမရိကန္ဘတ္(စ)ကားမ်ားတြင္ လူမဲမ်ားမွာ လူျဖဴတို႔ႏွင့္အတူတကြ မစီးရဟူ၍ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ေသာအခါ မာတင္လူသာကင္းက ဦးေဆာင္ျပီး လူျဖဴကားကို မစီးၾကေရးသပိတ္ေမွာက္ေလသည္။ အၾကမ္းမဖက္ေရး၊ မိမိဆႏၵကို ထုတ္ေဖာ္ေရး နည္းလမ္းကို ဂႏီၶႀကီးဆီကအတု ယူရပါသည္ဟု မာတင္လူသာကင္းက ၁၉၁၆ခု ဒီဇင္ဘာ ၂၁ ရက္ေန႔ သပိတ္ႀကီး အဆံုးသတ္ခ်ိန္ တြင္ ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ကမာၻႀကီးေပၚတြင္ ေပၚေပါက္ဘူးသမွ် အမြန္ျမတ္ဆံုးပုဂၢိဳလ္ ၆ ဦးသာ ရွိသည္ဆိုလွ်င္၊ ဂႏီၶႀကီးမွာ တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ျဖစ္ပါသည္ဟု ေျပာခဲ့သည္၊ ရာဘင္ျဒာနတ္ တဂိုးက သူ႔ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာ ျဖင့္ မဟတၱမ ဟုေခၚခဲ့သည္၊
ဂႏၶီႀကီးသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ တခ်ိန္တည္းတြင္ အဂၤလိပ္ကို ေတာ္လွန္၍ လြတ္လပ္ေရးကို အရယူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အဂၤလိပ္ တို႔၏အျပဳအမူမွာ အိႏၵိယႏွင့္ ျမန္မာ ႏွစ္ႏိုင္ငံကိုဆက္ဆံပံုမွာ ဆင္ဆင္တူပါသည္။ ဂႏီၶႀကီး၏ ေခါင္းေဆာင္မႈ အနစ္နာခံမႈေတြ အံမခန္းျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ေခါင္းေဆာင္မူမွာ ကမာၻေက်ာ္ခဲ့သလို သူ၏အၾကမ္းမဖက္ေရး အယူအဆမွာလည္း ေခတ္ေရွ႕ေျပးၿပီး အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈရွိခဲ့ပါသည္။ ကိုယ္က်ိဳးကို မငဲ့ကြက္ေသာ၊ အနစ္နာခံေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားတြင္ သူသည္စံျပျဖစ္ပါသည္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဂႏီၶႀကီးအေၾကာင္းကို ပို၍ ပို၍ သိလာေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရပါလိမ့္မည္၊
ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမ်ားတြင္ ဂႏၶီႀကီး အေၾကာင္းေတြထည့္သြင္းဘို႔လိုသလို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမ်ားမွ ဘြဲ႔ယူစာတမ္း ေရးရာတြင္ ဂႏၶီႀကီး၏ အေၾကာင္းသုေတသန ေခါင္းစဥ္မ်ားခ်ေပးသင့္ပါသည္၊ စာစီစာကံုးျပိဳင္ပြဲ၊ ေဆာင္းပါးျပိဳင္ပြဲမ်ားျပဳလုပ္ သင့္ပါသည္၊ ဂႏၶီႀကီးကေပးခဲ့ေသာ သူ႔ဘ၀အဓိပၸါယ္ သင္ခန္းစာမ်ားမွာ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ ေလ့လာဆည္းပူး ၾကရမည့္ အေၾကာင္းအရာေတြျဖစ္ၾကပါသည္၊ သူ႔ကို အတုခိုးႏိုင္လ်င္ကား ကမၻာၾကီးတြင္ ျငိမ္းခ်မ္းမႈ၊ သာတူညီမွ်မႈမ်ား ျဗမၼာစိုရ္တရား မ်ား တိုးတက္ျပန္႔ပြားလာမည္ျဖစ္ပါသည္၊
Xxxx
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
