မွတ္စုုမွတ္တမ္း သက္ခိုင္ အခန္းဆက္မ်ား

သက္ခိုုင္ – ေထာက္လွမ္းေရးခ်င္း ရန္တိုုက္ေပးတဲ့ေအာင္ေဖနဲ႔ မေပ်ာ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရးည

 

သက္ခိုုင္ – ေထာက္လွမ္းေရးခ်င္း ရန္တိုုက္ေပးတဲ့ေအာင္ေဖနဲ႔  မေပ်ာ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရးည

 (မိုုးမခ၊ ေအာင္ေဖအခန္းဆက္ ၂၀) ဇန္န၀ါရီ ၁၉ ၊ ၂၀၁၅

(၁)

ေအာင္ေဖ့ကိုု ေထာက္လွမ္းေရး (၁၂)က ဖမ္းသြားတဲ့ညက မွတ္မွတ္ရရ ေအာက္တိုုဘာလ(၁၁)ရက္ ေသာၾကာေန႔ ၁၉၉၁ခုုႏွစ္။ ကားေပၚမွာ မ်က္ႏွာကိုုလည္း အဝတ္စည္းထား၊ ေနာက္ျပန္လက္ထိပ္ကလည္း ခတ္ထားတာဆိုုေတာ့ ဘယ္ကိုုသြားေနသလဲဆိုုတာ စိတ္နဲ႔ပဲမွန္းရေတာ့တာေပါ့၊ ကိုုယ္ကလည္း ရန္ကုုန္ကိုုေတာ့ အကၽြမ္းတဝင္ ရွိထားသူတေယာက္ဆိုုေတာ့ ဘယ္လမ္းကေန ဘယ္ကိုုသြားေနတယ္ဆိုုတာ ေအာင္ေဖစိတ္ထဲက တြက္လာတယ္၊ ကားစထြက္တယ္ ဟုုတ္ၿပီေက်ာက္ေျမာင္းေစ်း အေရွ႕ကသြားတယ္၊ ေရႊဗဟိုုလ္ (တာေမြအိုုးစုုအနား) ရုုပ္ရွင္ရံုုနားေရာက္ေတာ့ ဘယ္ဘက္ခ်ိဳးၿပီ၊ တာေမြအဝိုုင္းပတ္တယ္ ဟုုတ္ၿပီ ဦးခ်စ္ေမာင္လမ္းတေလွ်ာက္ ေမာင္းသြားပံုုရတယ္၊ ဟာေျမနီလမ္းအတိုုင္း ဆင္းသြားပံုုေထာက္ေတာ့ ဒါအခုုမွစ လမ္းေဖာက္ေနတဲ့ ေနာင္မွာ စက္မႈ(၁)လမ္း ျဖစ္ရမယ္ေပါ့၊ ေဟာမၾကာပါဘူး ကတၱရာခင္း ကားလမ္းမေပၚ ျပန္ေရာက္ၿပီဆိုုေတာ့ ဒါအင္းယားေဘး ေရာက္ေလာက္ၿပီ၊ ေသခ်ာတာတခုုကေတာ့ ငါ့ကိုုဘူးသီးေၾကာ္ေကၽြးဖိုု႔ ေခၚလာတာေတာ့ မဟုုတ္ဘူးေပါ့ေလ ေအာင္ေဖစဥ္းစားေနတာ၊ ခဏေလာက္ ဆက္ေမာင္းၿပီးေတာ့ ညာဘက္ကိုု ခ်ိဳးခ်သြားပါေလေကာ ဒါလည္း ေျမနီလမ္းပဲ၊ ဒါေတာ့ ေအာင္ေဖ မသိေတာ့ဘူး၊ ခန္႔မွန္းေခ် ကမၻာေအးဘုုရား အေရွ႕ဘက္ျခမ္း ဝန္းက်င္ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕ေပါ့ေလ။

ကားရပ္သြားေတာ့ ေအာင္ေဖ့ေဘးမွာ ပါလာတဲ့ အသက္ ၂၆-၂၇ အရြယ္ ေထာက္လွမ္းေရး ႏွစ္ေယာက္က “ညီေလးျဖည္းျဖည္းဆင္းကြ” ဆိုုၿပီးလက္ေမာင္းကိုုတြဲၿပီး ကားေပၚက ဆင္းခိုုင္းပါေရာ။  နင္းမိတဲ့ ေျမကေတာ့ ေျမသားသက္သက္ခ်ည္းပဲ။ သူတိုု႔ေထာက္လွမ္းေရးဝင္း ေနမယ္၊ ၿပီးေတာ့ အေဆာက္အဦးတခုုအေပၚကိုု သူတိုု႔ကိုုတြဲၿပီး၊ တက္ခိုုင္းပါေလေကာ။ ခဏလမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ အခန္းဘယ္ေလာက္လဲေဟ့ ဘာညာေမးၿပီး အခန္းတခုုကိုုဖြင့္ၿပီး ဝင္လိုုက္ရေကာ၊ အဲဒီမွာ ပလပ္စတစ္ထိုုင္ခံုုတခုုအေပၚကိုု ထိုုင္ခိုုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ မ်က္ႏွာကိုု စည္းထားတဲ့ အဝတ္ခၽြတ္ေပးလိုုက္တယ္၊ ဒီက်မွ ၁၀ေပပတ္လည္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ ေရာက္ေနတာ သိလိုုက္ရတယ္၊ ေအာင္ေဖထိုုင္ေနတဲ့ ခံုုေရွ႕မွာ စားပြဲႀကီးတခုု အဲဒီေနာက္မွာက သစ္သား ကုုလားထိုုင္တလံုုး။

ေအာင္ေဖက ေျခတလင္းခ်ိတ္ထိုုင္ေနတာကိုု မ်က္ႏွာေျဖေပးတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးက သတိထားမိသြားၿပီး။

“ေဟ့ေကာင္ ေျခခ်ထိုုင္စမ္း”

ဆိုုၿပီး အေပၚကခ်ိတ္ထားတဲ့ ဘယ္ေျခကိုု မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္သေဘာ ကန္ခ်လိုုက္ပါေလေကာ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ လူ၃ေယာက္ ထပ္ဝင္လာတယ္ တေယာက္ကေတာ့ အသက္၄၅ ေလာက္ရွိမယ္၊ က်န္တဲ့ ၂ေယာက္ကေတာ့ အသက္၃၀ေက်ာ္ဝန္းက်င္ေတြ၊ ေအာင္ေဖ့ကိုု ေစာင့္ေနတဲ့ ကားေပၚမွာကတည္းက ပါလာတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးငယ္ ၂ေယာက္ကေတာ့ အျပင္ကိုု ထြက္သြားပါေလေကာ။

အဲဒီမွာ အသက္အႀကီးဆံုုးတေယာက္က ေအာင္ေဖ့ကိုုၾကည့္ၿပီး၊ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ေျပာတာက။

“ေအာင္ေဖ၊ ေအာင္ေဖနဲ႔ နာမည္ႀကီးေနတာ၊ မင္းကအေကာင္ ခပ္ေသးေသးပဲကိုုးကြ” တဲ့။

သူတိုု႔ဘာသာ သူတိုု႔ႀကီးေနသလားေတာ့ မသိဘူး၊ အခုုမွ ကိုုယ္လည္းသူတိုု႔ဆီမွာ နာမည္အေတာ္ေပါက္ေျမာက္ ေနပါလားဆိုုၿပီး ေအာင္ေဖလည္း ရယ္ခ်င္စိတ္ေတာ့ ေပါက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူကဆက္ေျပာတယ္။

“ေအးကြာ၊ ငါတိုု႔ကေတာ့ မင္းအေၾကာင္း အကုုန္သိၿပီးၿပီ၊ လိမ္ဖိုု႔ေတာ့ မႀကိဳးစားနဲ႔၊ မင္းေျဖတဲ့ အေျဖေပၚမႈတည္ၿပီး မင္း life  (ဘဝ) ကေတာ့သြားမွာပဲ၊ လက္ထိပ္ ေျဖေပးလိုုက္ပါကြာ” လိုု႔ေျပာၿပီး ထြက္သြားပါေလေကာ။

အဲဒီၾကေတာ့မွ စစ္မယ့္ေဆးမယ့္ ဘသားေခ်ာႏွစ္ေယာက္နဲ႔ စခန္းစ သြားရေတာ့တာပဲ။

အရပ္နည္းနည္းျပတ္ျပတ္တေယာက္က ေအာင္ေဖ့ေရွ႕ စားပြဲခံုုႀကီးေနာက္က ကုုလားထိုုင္မွာ ထိုုင္တယ္၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ပံုုဆိုုးပန္းဆိုုးနဲ႔ တေယာက္ကေတာ့ ေအာင္ေဖ့ေဘးမွာ မတ္တပ္ႀကီးရပ္လိုု႔ “ေပါက္ကရ ေျဖလိုု႔ကေတာ့ အမဲသားေလး ေကၽြး(တီး)ထည့္လိုုက္မယ္” ဆိုုတဲ့အထာနဲ႔။

ေရွ႕မွာထိုုင္တဲ့ ကိုုယ္ေတာ္ေခ်ာက စၿပီးေမးေတာ့တာတာပဲ၊ နာမည္၊ အသက္၊ မိဘ၊ ေဆြမ်ိဳး၊ သားခ်င္း၊ ဘာညာေဆြတကာမ်ိဳး စံုုေနေကာ။ ေအာင္ေဖကလည္း ေရြးေကာက္ပြဲ မတိုုင္ခင္ ႏိုုင္ငံသား စိစစ္ေရး ၈၉ မွာလုုပ္ကတည္းက လဝက ကေနေခၚၿပီး စစ္တာ ခံရဖူးထားေတာ့၊ မွတ္မိေနေသးတယ္ အားလံုုးနီးပါး၊ လိမ္စရာမွ မရွိတာ အမွန္ပဲေျပာတာေပါ့၊ ကိုုယ့္ဘဝမွန္ပဲဟာ။ ဒီအထိျပႆနာက ဘာမွမရွိေသး ေဘးက ေမာင္ရုုပ္ဆိုုးကေတာ့ ဘုုၾကည့္ တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔။

ေနာက္ၾကေတာ့ ေမးခြန္းလိုုင္းေၾကာင္း ျဗဳန္းကနဲဆိုု ေျပာင္းသြားပါေလေကာ။

“မင္းဘာလိုု႔ ႏိုုင္ငံေရး လုုပ္တာလဲ” တဲ့။ အဲ မထင္မွတ္ပဲ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ ေမးေနရာကေန ႏိုုင္ငံေရးဘက္ ေျပာင္းသြားေတာ့၊ ေအာင္ေဖလည္း။

“ဘာရယ္ မဟုုတ္ပါဘူးအကိုုရာ၊ က်ေနာ္လည္း သူမ်ားေတြလုုပ္လိုု႔ လိုုက္လုုပ္တာပါ” လိုု႔ေျဖလည္းၿပီးေရာ။

“ေျဖာင္း” ကနဲအသံနဲ႔ ေအာင္ေဖ့ေခါင္းတခုုလံုုး ပူထူသြားေတာ့တာပဲ၊ အမွန္က ေဘးကေမာင္ရုုပ္ဆိုုးက အခုုမွ ခြင္ဝင္ၿပီဆိုုၿပီး ေအာင္ေဖ့ကိုု ဇက္ပိုုးအုုပ္ ေကၽြးထည့္လိုုက္တာကိုုး၊ ဟာ ငါေတာ့စအတြယ္ခံရၿပီကြ ဆိုုၿပီး၊ နည္းနည္းေတာ့ အိပ္ခ်င္ေျပသြားတယ္၊ ဟုုတ္တယ္ေလ အခ်ိန္က တြက္ၾကည့္ရင္ စဖမ္းလာတာနဲ႔ ဘာညာ သာရကာေတြ ေတာင္ေမးေျမာက္ေမး ေမးေနတာနဲ႔တင္ ည၁၂နာရီေက်ာ္ေလာက္ ရွိလာၿပီကိုုး။

“ေဟ့ေကာင္ ျပန္ျပင္ေျဖစမ္း” တဲ့၊ ေမာင္ရုုပ္ဆိုုးဆီက အသံထြက္လာတယ္၊ အေတာ္ကိုု ေသာက္ညင္ကပ္စရာအသံ တေယာက္ေမတၱာ တေယာက္မွာဆိုုတာ ဒါမ်ိဳးေနမယ္ “သူေတာင္းစား ဓါးျပေနာက္လိုုက္သံနဲ႔” (ဒါကေတာ့ ေအာင္ေဖစိတ္ထဲက ျပန္ဆဲထည့္လိုုက္တာ)။ ေအာင္ေဖလည္း ေသြးေလမွန္သြားေတာ့၊ အေျဖေျပာင္းလိုုက္ရတယ္။

“တကယ္ေတာ့ အကိုုရာ က်ေနာ္တိုု႔လူငယ္ေတြ ႏိုုင္ငံေရး လုုပ္တယ္ဆိုုတာဟာ၊ တိုုင္းျပည္ကိုု တိုုးတက္ေစခ်င္လိုု႔ပါ၊ ဘာလိုု႔ဆိုု အကိုုတိုု႔စဥ္းစားၾကည့္၊ က်ေနာ္တိုု႔ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုုင္ငံေတြက အခုုဆိုုရင္ အမ်ားႀကီး တိုုးတက္သြားၿပီး၊ က်ေနာ္တိုု႔ႏိုုင္ငံက ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုုး ၁၀ႏိုုင္ငံစာရင္းကိုု ဝင္သြားခဲ့ရၿပီေလ။ က်ေနာ္ၾကားဖူးတာ တခုုေျပာျပမယ္၊ ဟိုုးအရင္ ပါလီမန္ေခတ္က စင္ကာပူဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က ျမန္မာျပည္ကိုု လာလည္ေတာ့ ေျပာသြားဖူးတယ္၊ က်ေနာ္တိုု႔ႏိုုင္ငံဟာ အလြန္႔အလြန္ႀကိဳးစားမွ ေနာင္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ၾကာရင္ ျမန္မာျပည္ကိုု မွီေအာင္လိုုက္ႏိုုင္မွာလိုု႔ ေျပာဖူးတယ္ခင္ဗ်၊ အခုုေတာ့ က်ေနာ္တိုု႔ႏိုုင္ငံက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ၿပီး သူတိုု႔ကိုု ျပန္လိုုက္ႏိုုင္ဖိုု႔ေတာင္ အေျခအေန”

“ေျဖာင္း၊ ေျဖာင္း” နဲ႔ ေသနာ ရုုပ္ဆိုုး တီးျပန္ပါေလေကာ။ ႏွစ္ခ်က္ကိုု ဆင့္တီးထည့္လိုုက္တာ၊ လူလည္း ေသခ်င္ေစာ္နံသြားတယ္၊ ဘယ္လိုုေျဖရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။ အမွန္ကသြားၿပီးေတာ့ သူတိုု႔ကိုု ရိသလိုု ကလိသလိုု သြားေျဖတာကိုုး၊ ဟိုုကေဆာ္မွာေပါ့ ေအာင္ေဖ လွ်ာရွည္ပံုုကိုုက။

“မသာေလး လွ်ာမရွည္နဲ႔ ေမးတာကိုု ေသခ်ာေျဖ” တဲ့၊ ေအာင္မယ္ ရုုပ္ဆိုုးက ဆရာဝင္လုုပ္ေျပာတာ။

လူက ေျပာခ်င္တာ ေျပာၿပီးသြားၿပီဆိုုေတာ့ ဆက္ေျပာစရာ မလိုုေတာ့ဘူးေပါ့ေလ၊ ေအာင္ေဖ ဒီအတိုုင္းပဲ ေနေနလိုုက္တယ္၊ အိပ္ခ်င္စိတ္ကေတာ့ ေျပရံုုမက ေပ်ာက္ပါေပ်ာက္သြားပါေလေကာ။

အဲဒီမွာ ေရွ႕ကေနေမးေနတဲ့ ပုုဂိၢဳလ္က။

“ခင္ဗ်ား သြားအိပ္ခ်င္ အိပ္ေတာ့ေလ၊ က်ေနာ္ ဆက္လုုပ္ထားလိုုက္မယ္” လိုု႔ေျပာေတာ့၊ ရုုပ္ဆိုုးရယ္ေလ လူကိုု ဘုုၾကည့္ၾကည့္ၿပီး အခန္းထဲက ထြက္သြားပါေလေကာ။

ေအာင္ေဖလည္း နည္းနည္းေတာ့ စိတ္သက္သာရာ ရသြားတယ္၊ မသာႀကီး မရွိေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။ အဲဒီမွာ ဆက္ေမးေတာ့တာပဲ တခါတခါလည္း “ႏိုုင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲေတြက၊ ႏိုုင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲေတြက” နဲ႔ သူတိုု႔ လူႀကီးေတြ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် တိုုင္းႏိုုင္ငံအတြက္ ေစတနာထား လုုပ္ေဆာင္ထားေၾကာင္း သူကျပန္ျပန္ တရားေဟာေနေသးေတာ့တာပဲ။

တခါမွာေတာ့ “ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္းကအိမ္မွာ မင္းတိုု႔ဘာအစည္းအေဝး လုုပ္သလဲ” တဲ့။

အဲဒီမွာ ေအာင္ေဖ ျဗဳန္းကနဲ ဒီလူကိုု မွတ္မိသြားတယ္၊ အဲဒီအစည္းအေဝးက ဗကသ အစည္းအေဝး သာမာန္သေဘာ အစည္းအေဝးပါပဲ ညီလာခံၿပီးေတာ့ ေရွ႕လုုပ္ငန္းစဥ္ေတြကိုု ေဆြးေႏြးၾကတာ။ ၿပီးလိုု႔ အဲဒီအိမ္ကေန ေအာင္ေဖတိုု႔ ထြက္လာၾကေတာ့ ဒီလူက တဘက္ကေန လမ္းေလွ်ာက္လာၿပီး ေအာင္ေဖတိုု႔ ေဘးကေန ျဖတ္သြားတာ၊ ဟာ ဒီလူကိုုး သြားၿပီ ဒါဆိုု လိမ္လိုု႔ မရဘူး၊ ငါတိုု႔ကိုု ဒီလူျမင္ထားၿပီးသား ၾကည့္က်က္ရႊီးမွ ရမယ္ေပါ့ေလ။

“ေအာ္ ဒါက ေရွ႕လုုပ္ငန္းစဥ္ အစည္းအေဝးပါ သူတိုု႔ ဖိတ္တာနဲ႔ က်ေနာ္သြားတာပါ၊ သိပ္ေတာ့ အေထြအထူး မပါပါဘူး” ေပါ့ေလ။ အလဲ့ ဒီလူက ဘာမွထပ္မေမးပဲ၊ ဘယ္သူေတြ တက္လဲေပါ့၊ ေအာင္ေဖလည္း မွတ္မိသေလာက္ သူေတြ႔သြားႏိုုင္ခဲ့တဲ့ လူေတြ ၄-၅ ေယာက္ နာမည္ေျပာလိုုက္တယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္က ဒီလူေတြ အကုုန္လံုုး အင္းစိန္မွာ ဗိုုလ္ခင္ညြန္႔ စေကာလားရွစ္ရတဲ့ စာသင္သား (ေထာင္က်) ျဖစ္ေနၿပီေလ။ အဆင္ေျပေအာင္ ၾကည့္ေျပာရတာ။

ဒီလိုုနဲ႔ ေတာင္ေမး ေျမာက္ေမးေတြ ေမးေနရင္းက၊ မိုုးလင္းပိုုင္း ေရာက္ေတာ့မယ္။ သူလည္းသမ္း ကိုုယ္လည္း သမ္းေပါ့ေလ။ အဲဒီမွာ ရုုတ္တရက္။

“မင္း ဟိုုရက္က ဘယ္သြားေနတာလဲ” တဲ့၊ ဟာသြားၿပီ၊ ဒါကိုု အဓိက သူတိုု႔သိခ်င္ေနတာကိုုး ငါေတာ့လိမ္မွရမယ္ မဟုုတ္ရင္ ေပၚေတာ့မယ္ေပါ့။

“ေအာ္ ဒီလိုုအကိုုရ၊ က်ေနာ္ဘယ္မွ မသြားဘူး ဌာနခ်ဳပ္ (ရန္ကင္း)  ရုုံးမွာပဲ ရွိေနတယ္ခင္ဗ်” ေပါ့ေလ၊ ေအာင္ေဖ ခပ္တည္တည္ ရႊီးေတာ့တာပဲ။ သူလည္း ေဟ့ေကာင္ မင္းမဟုုတ္တာ မေျဖနဲ႔ေနာ္၊ ငါ ဟိုုဆရာ ျပန္ေခၚလိုုက္ရမလား တဲ့ ၿခိမ္းေျခာက္တယ္၊ ရုုပ္ဆိုုးကိုုေျပာတာ။

ဟာ မဟုုတ္ပါဘူးအကိုုရာ အကိုုေမးတာေတြ အကုုန္လံုုး က်ေနာ္ေသခ်ာ ေျဖထားေပးခဲ့တာပဲ ဘာညာနဲ႔အတည္ပဲ ေျပာေတာ့တာပဲ၊ သူကလည္း ဒါပဲထပ္ခါတလဲလဲေမး ေအာင္ေဖကလည္း ရန္ကင္းမွာပဲ ရွိေနတယ္ဆိုုတာကိုု အိပ္ငိုုက္တဲ့ၾကားကေန ထိန္းေျပာ၊ ဒါနဲ႔သူလည္း ႀကံရာမရ ျဖစ္သြားပံုုရပါတယ္။

“ဒါဆိုု မင္းအဲဒီမွာ ရွိေနတယ္ဆိုုတာ ဘာနဲ႔သက္ေသျပမလဲ” တဲ့၊ ေရာခက္ၿပီ ဘယ္လိုုေျဖရပါ့။ ေပါက္တဲ့နဖူး မထူးဘူးဆိုုတဲ့အထာနဲ႔ ေအာင္ေဖ စဥ္းစားမိတာ တခုုကိုုေျပာလိုုက္တယ္။

“က်ေနာ္တိုု႔ မဝတရံုုးမွာ ဧည့္စာရင္း တိုုင္ထားတယ္၊ ေထာက္လွမ္းေရး (၆)လည္းသိတယ္၊ သူတိုု႔ကိုု ေမးလိုု႔ရတယ္” လိုု႔ ေအာင္ေဖ ရမ္းသမ္းရီႊးလိုုက္ေကာ၊ ေမာင္မင္းႀကီးသား ေတြေဝသြားပံုုရတယ္။ ဒါကိုု ေအာင္ေဖက ရိပ္မိသြားေတာ့ အကိုုမယံုုရင္ ေထာက္လွမ္းေရး (၆)ကိုုသာေမး က်ေနာ္တိုု႔ဘယ္မွာ ရွိတယ္ဆိုုတာ သူတိုု႔သိတယ္ဗ် နဲ႔ ဖိၿပီး ေျပာပါေလေကာ။ အမွန္က ဘိုုကေလး ကိစၥနဲ႔ ဆက္စပ္လား မဆက္စပ္လား သူတိုု႔ သိခ်င္ပံုုရပါတယ္၊ ေအာင္ေဖက ေထာက္၆ ကိုုေမးဆိုုေတာ့ သူလည္းခြက်သြားပံုုရတယ္၊ ဒါမွမဟုုတ္ ေထာက္လွမ္းေရး အခ်င္းခ်င္း လွမ္းေမးဖိုု႔လည္း အဆင္မေျပဘူးလားမသိ၊ ဒါနဲ႔ မနက္(၈)နာရီေက်ာ္ (၉ ) နာရီေလာက္ ေရာက္ေလာက္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕ သူအခန္းျပင္ကိုု ထြက္သြားပါေလေကာ၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုုင္ေန မင္းမလႈပ္နဲ႔လိုု႔ေတာ့ မွာသြားတယ္။ သူထိုုင္ခဲ့တဲ့ ေနာက္ေက်ာမွာက ပိတ္ထားတဲ့ သစ္သား  ျပတင္းေပါက္တခုုရွိတယ္၊ အခန္းထဲမွာ တညလံုုး မီးထြန္းထားတယ္ ဆိုုေပမယ့္ အဲဒီျပတင္းေပါက္ ၾကားကေန အလင္းေရာင္ေလး စလာကတည္းက ေအာင္ေဖမွန္းၾကည့္တာ ၉ နာရီေလာက္ ရွိေလာက္ၿပီကိုုး။

ခဏေနေတာ့ အသက္၂၆ ေလာက္ရွိမယ့္ ခပ္ငယ္ငယ္တေယာက္ ေရာက္လာတယ္၊ ေဟ့ေကာင္ ေအာင္ေဖလာ သြားစိုု႔ဆိုုၿပီး မ်က္ႏွာအဝတ္စည္း ေခၚသြားပါေလေကာ၊ တေနရာေရာက္ေတာ့ အခန္းတံခါးဖြင့္ဝင္ခိုုင္းၿပီး မ်က္ႏွာစည္းထားတဲ့ အဝတ္ပါ ျဖဳတ္ေပးၿပီးေတာ့။

“အိပ္ဦး၊ မင္းအတြက္ ထမင္းစားခ်ိန္က်ရင္ ထမင္း ယူလာေပးလိမ့္မယ္၊ မင္းပိုုက္ဆံ ငါ့မွာ ၁၂၀ရွိတယ္ မင္းလိုုခ်င္တာရွိ ငါ့ကိုုမွာ ငါရြာထဲသြားရင္း ဝယ္လာေပးမယ္” လိုု႔ေျပာပါေလေကာ၊ ေအာင္ေဖေရာက္ေနတာက အခ်ဳပ္ခန္းတခုုထဲမွာ အစြန္ဆံုုးၾကတဲ့အခန္း။ ဒါနဲ႔ေအာင္ေဖလည္း။

“ဒါဆိုုအကိုု က်ေနာ့္ကိုု ဌက္ေပ်ာသီး ႏွစ္လံုုးနဲ႔ export ဒူးယား ၃လိပ္စီ ဝယ္လာေပးေလ၊ မီးျခစ္ေကာေပါ့” လိုု႔ဆိုုေတာ့ ေအးေအး ဝယ္လာေပးမယ္တဲ့။

အဲဒီအခ်ိန္က အခ်ဳပ္ခန္းကိုုေစာင့္တဲ့ ေအာင္ေဖနဲ႔ရြယ္တူေလာက္ရွိမယ့္ စစ္သားေလးတေယာက္ပဲ အေဆာင္မွာရွိတယ္၊ တျခားဘယ္သူမွ ခ်ဳပ္ထားတာ ရွိပံုုမရဘူး။ သူက တခါတခါ လာေခ်ာင္းၾကည့္တယ္၊ ေဟ့ေကာင္ မင္းကဘာမႈနဲ႔လဲတဲ့၊ ေအာင္ေဖက ျပန္ေျပာတယ္၊ ငါက ႏိုုင္ငံေရးမႈကြ ၅ည လိုု႔ဆိုုေတာ့ သူလည္း ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး။

အိပ္လိုု႔ မဝေသး ၁၂နာရီေလာက္ ရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕ ထမင္းလာေကၽြးတယ္၊ ဟင္းေတြကိုု ထမင္းနဲ႔ေရာၿပီး ပန္းကန္ထဲ ပံုုၿပီးထည့္လာေပးတယ္ အေတာ္ကိုု ဝဝလင္လင္ေတာ့ ေကၽြးပါတယ္။ အစားအေသာက္ကေတာ့ သူတိုု႔စားသလိုုပဲ။ ညက်ေတာ့ ၈နာရီေလာက္ရွိမယ္ အဝတ္မ်က္ႏွာစည္း ေခၚသြားပါေလေကာ၊ တညလံုုး ထပ္စစ္ျပန္ေကာ ပထမရက္ကအတိုုင္းပဲ ဘာမ်ားကြဲလြဲမႈ ရွိမလဲ စစ္တဲ့သေဘာ၊ ေအာင္ေဖကလည္း ေျဖၿပီးသားအတိုုင္းပဲ ေျဖတာပဲ၊ မနက္၉ နာရီေလာက္ျပန္ပိုု႔ ထမင္းမစားခင္အခ်ိန္ ပိုုက္ဆံကိုု သိမ္းထားတဲ့ တေယာက္က ေဆးလိပ္နဲ႔ ဌက္ေပ်ာသီးလာပိုု႔၊ ထမင္းစားၿပီး ဒူးယားေလးခဲနဲ႔ ေအာင္ေဖတိုု႔ အဆင္ကိုု ေျပေနေကာ။ ၂ညဆက္တိုုက္စစ္ၿပီးေတာ့ မစစ္ေတာ့ျပန္ဘူး၊ ကိြဳင္ပဲ ဒီဘဲေတြ ဘာလုုပ္ဦးမလဲ မသိေပါ့ေလ။

(၂)

ညက စစ္တာေဆးတာ မလုုပ္ေတာ့ ေအာင္ေဖလည္း ေကာင္းေကာင္းအိပ္ရတာေၾကာင့္ လန္းေနတယ္၊ မနက္လင္းေတာ့ အေစာင့္စစ္သားကိုု ေခၚၿပီး အိမ္သာေတြဘာေတြတက္ မ်က္ႏွာသစ္ေပါ့ေလ၊ အိမ္သာတက္တယ္ဆိုုတာ သူတိုု႔အခ်ဳပ္ခန္းေဘးမွာ အိမ္သာေဆာက္ထားတယ္ အဲဒီမွာသြားတက္ရတာ မ်က္ႏွာကိုုအဝတ္စည္း၊ တြဲေခၚသြား အိမ္သာထဲေရာက္မွ မ်က္ႏွာကအဝတ္ကိုုခၽြတ္၊ ကိစၥဝိစၥၿပီးရင္ မ်က္ႏွာျပန္ၿပီး ကိုုယ္ဘာသာစည္း အျပင္မွာေစာင့္ေနတဲ့ အေစာင့္က တံခါးဖြင့္ေပး မ်က္ႏွာကိုု ေသခ်ာျပန္စည္း၊ အခ်ဳပ္ခန္းျပန္ပိုု႔ အဲဒီလိုုလုုပ္ရတာ၊ အဲဒီမွာတခုုရွိတာက ဒီစစ္သားေလးကေျပာတယ္၊ “ေဟ့ေကာင္ မင္းအဲဒီမ်က္ႏွာစည္းတဲ့ ပိတ္စမွာ အေပါက္ကေလးပါေနတယ္ ေတြ႔တယ္မွတ္လား အဲဒီအေပါက္နဲ႔ မင္းဘာသာျမင္ရေအာင္ ခ်ိန္ၿပီး စည္းေပေတာ့ မဟုုတ္ရင္ ေခ်ာ္လဲေနဦးမယ္ ဘယ္သူ႔မွေတာ့ မေျပာနဲ႔” တဲ့။ အဲဒီလိုု အေပးအယူလုုပ္ေတာ့ သူလည္း ထိန္းရသက္သာ ကိုုယ္လည္း လမ္းေျဖာင့္ေျဖာင့္ သြားရတာေပါ့။ အဲဒီျမင္ရတဲ့ အေပါက္ကေလးကေန ေခ်ာင္းၾကည့္မွ စစ္တပ္ဝင္းပံုုသ႑န္ ေဆာက္ထားတဲ့ တထပ္အေဆာက္အဦးေတြ အမ်ားႀကီးဆိုုတာ ေတြ႔ရေတာ့တာပဲ။ ေနာက္တခုုကလည္း ရွိေသးတယ္၊ ဒါကအရင္က ရန္ကင္းလူ႔ေဘာင္သစ္ တိုုင္းရံုုးနဲ႔ မေဝးေလာက္ဘူးဆိုုတာကိုု ဘာလိုု႔ဆိုုညက နာရီစင္က အသံႀကီးနာရီတိုုင္း ၾကားေနခဲ့ရတာကိုုး၊ ဒါကိုုအရင္က တိုုင္းရံုုးမွာ အိပ္တိုုင္း ေအာင္ေဖတိုု႔ ၾကားဖူးေနၾကကိုုး။

မနက္၉ နာရီေလာက္ၾကေတာ့ မ်က္ႏွာအဝတ္စည္းၿပီး လာေခၚသြားပါေလေကာ၊ ကားေပၚတက္ၿပီး ေအာင္ေဖတိုု႔ လာခဲ့တဲ့ ေျမနီလမ္းအတိုုင္း ေမာင္းထြက္လာပါေလေကာ၊ ေအာင္ေဖ့ကိုုေတာ့ ေခါင္းငံုု႔ၿပီး ကားေပၚငုုတ္တုုတ္ထိုုင္ လိုုက္ခိုုင္းလာခဲ့တယ္၊ တေနရာေရာက္ေတာ့ ကားကိုုရပ္ပါေလေကာ၊ အဲဒီမွာ ေအာင္ေဖ့ကိုု တျခားကားေတြက မျမင္ေအာင္ မတ္တပ္ရပ္ ကာထားပံုုရတဲ့အထဲက ေအာင္ေဖ့ကိုုစစ္တဲ့ တေယာက္အသံထြက္လာတယ္။

“ေဟ့ေကာင္ ေအာင္ေဖ ဒါဘယ္နားျဖစ္မယ္၊ မင္းထင္သလဲ” တဲ့။ ေအာင္ေဖက ျပန္ေျပာလိုုက္တယ္။

“က်ေနာ္ထင္တာ အင္းယားေဘးေလာက္လိုု႔ ထင္တာပဲ” ဆိုုေတာ့၊ မ်က္ႏွာအဝတ္ ခၽြတ္ေပးၿပီး၊ မင္းဘယ္လိုု သိတာလဲတဲ့ တအံ့တၾသ ေမးပါေလေကာ၊ လူလည္း ကားေပၚက ေဘးထိုုင္းခံုုတန္းမွာ သူ႔ေဘးကပ္ ထိုုင္လိုု႔ရသြားၿပီး ေဘးကိုုၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ေအာ အင္းယားေဘးမွာ တကယ္ကိုု ကားရပ္ထားတာကိုုး။ က်ေနာ့္ကိုု ဖမ္းလာကတည္းက စိတ္မွန္းနဲ႔ တြက္ၾကည့္တာဗ် ဆိုုေတာ့ သူတိုု႔လည္း ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး၊ ကားေပၚမွာေတာ့ ထမင္းဘူးေလးေတြ ကိုုုယ္စီကိုုယ္စီနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးေတြရယ္ေလ၊ ပံုုသ႑န္မ်ိဳးစံုု၊ အရြယ္မ်ိဳးစံုု၊ ေဘးလြယ္ ပုုခံုုးလြယ္ အိတ္မ်ိဳးစံုု၊ သူတိုု႔မွာ တူေနတာ တခုုကေတာ့ ရုုပ္ေတြက သာမာန္ရုုပ္မ်ိဳးေတြ။ ထူးျခားတဲ့ရုုပ္ ရွိတဲ့သူကိုုမွ ေထာက္လွမ္းေရး ခန္႔တာေနမယ္။ ဆိုုလိုုတာ ျဗဳန္းကနဲ မွတ္မိေလာက္တဲ့အထာ မရွိၾကဘူး။

ကားက ဆက္ထြက္ေတာ့ ေဒၚစုုအိမ္ေရွ႕ သြားရပ္ပါေလေကာ၊ မသိရင္ ေအာင္ေဖလည္း စစ္တပ္ရိန္းဂ်ားကားႀကီးေပၚ ပါလာတာဆိုုေတာ့ စစ္သားလိုု႔ပဲ လူေတြ မွတ္သြားႏိုုင္ေလာက္တယ္၊ ဒီလိုုနဲ႔ လမ္းဆုုံလမ္းခြေတြမွာ ဟိုုေနရာတေယာက္ဆင္း၊ ဒီေနရာ တေယာက္ဆင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုုးေတာ့ တာေမြအခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္သြားပါေကာ။

ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ စခန္းထဲက ကုုလားထိုုင္တခုုမွာ တခ်က္ထိုုင္ခိုုင္းၿပီး ခဏေနေတာ့ အခ်ဳပ္ထဲ ထည့္လိုုက္ေတာ့တာပဲ၊ အခ်ဳပ္ထဲေရာက္ေတာ့ တန္းစီးလုုပ္တဲ့သူက ရဲႀကီးလိုု႔ ေခၚတဲ့သူ နတ္ေခ်ာင္းဘက္က သူကဘာမႈလဲတဲ့ က်ေနာ္ ၅ညေပါ့ေလ၊ “ေအးဒါဆိုု ဟိုုမွာေရးထားတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ေတြ အတိုုင္းေန မင္းက ေက်ာင္းသား ဆိုုေတာ့” တဲ့၊ ဆိုုလိုုတာက ည၇နာရီ ဘုုရားရွိခိုုးရမယ္၊ အိမ္ကလာေတြ႔ရင္ ပိုုက္ဆံ ၂၀ေတာင္းေပးရမယ္၊ ဘာလိုု႔ဆိုု အခ်ဳပ္ခန္း အိမ္သာသန္႔ရွင္းေရးနဲ႔ ေသာက္ေရျဖည့္ေပးတဲ့ ကုုလားအဘိုုးႀကီးကိုု ေပးဖိုု႔တဲ့၊ သူကေတာ့ ၁၀ ယူတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။ အခ်ဳပ္ခန္းမွာ ဖင္ေတာင္မေႏြးလိုုက္ဘူး ပန္းဆိုုးတန္းက ခရိုုင္တရားရံုုးမွာ ခ်ဳပ္မိန္႔ (ရမန္)ေတာင္းဖိုု႔အတြက္ အခ်ဳပ္ကားနဲ႔ အျခားအက်ဥ္းသားေတြပါေရာၿပီး ပါသြားပါေလေကာ။

ရမန္မယူခင္ ႏွစ္ေယာက္တတြဲကိုု ႀကိဳးေတြနဲ႔ခ်ည္ထားၿပီး ၁၂-၁၃တြဲေလာက္ လူတန္းႀကီးက ကားေပၚကဆင္းၿပီး ပံုုစံထိုုင္ေနတုုန္း။ အကိုုဝမ္းကြဲတေယာက္ကေတြ႔သြားၿပီး၊ အိမ္ေတြကိုု ဖုုန္းဆက္လိုုက္ေတာ့ ေအာင္ေဖ့အမ ဟိုုစံုုစမ္း ဒီစံုုစမ္းနဲ႔ ေရာက္လာတယ္၊ အခ်ဳပ္ခန္းထမင္း မစားခဲ့ေတာ့ သူတိုု႔ဝယ္ေကၽြးတဲ့ ထမင္းစားၿပီး အမတေယာက္ကိုုမွာရတယ္၊ ဌာနခ်ဳပ္က က်န္တဲ့သူေတြကိုု အျမန္သြားေျပာေခ်။

“ငါေတာ့ ဖမ္းထားၿပီ၊ လုုပ္စရာရွိတာ အျမန္ဆက္လုုပ္ၾက”ေပါ့ေလ။ ရမန္ယူၿပီး ညေနပိုုင္းၾကေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးက လာေခၚသြားျပန္ပါေကာ၊ ထံုုးစံအတိုုင္း မ်က္ႏွာအဝတ္စည္း၊ လက္ထိပ္ေနာက္ျပန္ ခတ္ၿပီးေတာ့ေပါ့၊ ဟိုုေရာက္ေတာ့ ထံုုးစံအတိုုင္း စစ္ျပန္ပါေလေကာ၊ ဒီအေခါက္ေတြၾကေတာ့ မိုုးမလင္းေတာ့ဘူး၊ မနက္ ၂-၃ နာရီဆိုု ျပန္အိပ္ရေကာ၊ တခါတေလလည္း အေစာင့္စစ္သားေလးမရွိဘူးနဲ႔ တူပါရဲ႕ စစ္ေၾကာေရး အခန္းထဲမွာပဲ ေသာက္ေရအတြက္ ေပးထားတဲ့ ေရခြက္ကိုု ေခါင္းဦး အိပ္ရတယ္၊ တရက္ေတာ့ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ နံရံကိုုမွီၿပီး ေဇာက္ထိုုးဆြဲ ကင္းၿမွီးေကာက္ ေထာင္ေနေတာ့ အေစာင့္စစ္သားေလးက အသံမၾကားလိုု႔ လာေခ်ာင္းၾကည့္တာ ေတြ႔သြားပါေလေကာ၊ အဲဒီမွာ လန္႔သြားၿပီး “ေဟ့ေကာင္ မင္းဘာလုုပ္ေနတာလဲ” ေပါ့၊ ေအာင္ေဖက “ငါဆံပင္ျဖဴမွာ စိုုးလိုု႔ကင္းၿမွီးေကာက္ ေထာင္ေနတာ” ေပါ့၊ အဲဒီၾကမွ သူလည္းရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ “ငါ့ျဖင့္မၾကားဖူးေပါင္ကြာ” တဲ့။ တခုုခုုျဖစ္ရင္ သတင္းပိုု႔ရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ေထာက္လွမ္းေရးက စစ္ေၾကာေရးကိုု ျပန္ေရာက္ၿပီး ၃-၄ ရက္ေလာက္ပဲ စစ္လိုုက္တယ္ ထပ္မစစ္ေတာ့ဘူး၊ တရက္ေတာ့ သူတိုု႔စစ္ေၾကာထားတာကိုု ေအာင္ေဖေျဖဆိုုထားတာ မွန္ကန္ေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုုးခိုုင္းတယ္၊ “ဒီအထဲမွာ ေရးထားတာေတြ အကုုန္လံုုးက မင္းေျပာတာေတြခ်ည္းပဲ၊ ငါဘာမွအပိုု မေရးထားဘူး လက္မွတ္ထိုုး” ဆိုုတာနဲ႔ ေအာင္ေဖလည္း လက္မွတ္ထိုုးေပးလိုုက္ရတာပါပဲ၊ အဲဒီေနာက္မွာ ေအာင္ေဖ့ကိုု တာေမြ အခ်ဳပ္ခန္းကိုု ျပန္ပိုု႔ထားလိုုက္ပါေလေကာ။

မွတ္မိသေလာက္အရေတာ့ ေအာက္တိုုဘာ လကုုန္ေလာက္ထင္ပါရဲ႕၊ တရက္မွာ သက္ဝင္းေအာင္ ကုုပ္ကုုပ္ ကုုပ္ကုုပ္နဲ႔ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ေရာက္လာပါေလေရာ။ ဒါနဲ႔ေအာင္ေဖက။

“မင္းက ငါ့ကိုု လြမ္းလိုု႔ လိုုက္လာတာလား” လိုု႔ ေမးေတာ့ ဒီေကာင္ မေက်မခ်မ္းနဲ႔။

“မင္းအဘေတြက ငါ့ကိုု လက္ေနာက္ျပန္လိမ္ၿပီး ဖမ္းလာတာကြ၊ ခ်ီးပဲ နာလိုုက္တာကြာ” တဲ့၊ ဒါနဲ႔ ေအာင္ေဖက မင္းကလည္း ေကာင္းေကာင္း လိုုက္မယ္ ေျပာလိုုက္ေရာေပါ့ကြ ဆိုုေတာ့၊ မင္းအဘေတြက ဘယ္တုုန္းက လူလိုုနားလည္ဘူးလိုု႔လဲကြ တဲ့။

ေအာင္ေဖက အခ်ဳပ္သက္တမ္းရွည္ေနေတာ့ သက္ဝင္းေအာင္ကိုု ရွင္းျပတယ္၊ ေဟ့ေကာင္ ငါကေတာ့ ဘယ္လိုုလာမလည္း မသိဘူး ရက္ေတာ့ၾကာေနၿပီ၊ ရမန္ပဲ ယူထားတယ္၊ ေထာင္ေတာ့ မပိုု႔ေသးဘူးဆိုုေတာ့။ သူကလည္း ေျပာျပတယ္ အားရစရာပါပဲ။ “ငါေတာ့ လြတ္လမ္း မျမင္ဘူးကြ” တဲ့၊ သူေျပာတဲ့အတိုုင္းပါပဲ၊ ၄- ၅ရက္ေနေတာ့ သူ႔ကိုုေထာင္ကိုု ပိုု႔လိုုက္ပါေလေကာ၊ သူလည္းႏွစ္ရွည္ ေထာင္က်သြားတယ္၊ ေတာထဲက ျပန္လာတဲ့ တေယာက္က သူ႔လာဆက္သြယ္တာမွာ ၿငိသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။

မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္၊ ေအာင္ေဖ့ကိုု ဒုုတိယအေခါက္ ရမန္ယူတဲ့အခါၾကေတာ့ ပထမအခါလိုု ပုုဒ္မ ၅ညနဲ႔ တရားစြဲဆိုုရန္ရွိတယ္လိုု႔ မဟုုတ္ေတာ့ဘဲ၊ ပုုဒ္မ (၃၈၀/၅၄) ခိုုးမႈ မသကၤာနဲ႔ တရားစြဲဆိုုရန္ရွိတယ္ဆိုုေတာ့၊ ေအာင္ေဖစိတ္ဆိုုးသြားၿပီး၊ တရာသူႀကီး လုုပ္တဲ့သူကိုု။

“ႏိုုင္ငံေရး လုုပ္ေနတဲ့သူတေယာက္ကိုု အခုုလိုုခိုုးမႈ မသကၤာဆိုုတဲ့ ပုုဒ္မနဲ႔ ခ်ဳပ္မိန္႔ေတာင္းတာေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူးနဲ႔ တူတယ္”

လိုု႔၊ တရားသူႀကီး ေဒၚႏုုႏုုရီ လားမသိ မမွတ္မိေတာ့ ျပန္ေျပာေတာ့ တရားရံုုးထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ရဲေတြေကာ ေအာင္ေဖ့အမႈအတြက္ ဝိုုင္းကူမယ္ဆိုုၿပီး တရားရံုုးေရာက္ေနတဲ့ အကိုု႔သူငယ္ခ်င္း NLD က ေရွ႕ေနေတြေကာ လႈပ္လႈပ္ ရြရြ ျဖစ္ကုုန္ၾကပါေလေကာ၊ တရားသူႀကီးကေတာ့ ရွင့္ကိုုရဲက ခ်ဳပ္မိန္႔ေတာင္းလိုု႔ က်မက ခ်ဳပ္မိန္႔ေပးရတာပဲတဲ့။

ဒီလိုုနဲ႔ ႏိုုဝင္ဘာ လလယ္ေလာက္ျဖစ္မယ္၊ ေထာက္လွမ္းေရးက တခါ၊ လာေခၚသြားျပန္ပါေကာ၊ အခ်ဳပ္ခန္းထဲေတာ့ ထည့္မထားေတာ့ဘူး၊ စစ္ေၾကာေရးခန္းထဲ ထည့္ထားၿပီး၊ မင္းေရခ်ိဳးခ်င္လား၊ ခ်ိဳးခ်င္ရင္ ျပတင္းေပါက္ေတြေတာ့ မဖြင့္ရဘူး၊ ေရဝင္ခ်ိဳးေခ် ၿပီးရင္ျပန္ေခၚလိုုက္ တံခါးလာဖြင့္ေပးမယ္တဲ့၊ ဒါနဲ႔ ေရမိုုးခ်ိဳးခြင့္ေတာ့ ရသြားတယ္၊ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာလည္း တခါတေလ အလွည့္က် ေရခ်ိဳးလိုု႔ေတာ့ ရပါရဲ႕ ဒါေပမယ့္ တေယာက္ ေရေလာင္းေပးတာကိုု ခ်ိဳးရတာ အဆင္မေျပလွဘူးကိုုး။

အဲဒီညေနမွာပဲ စစ္ေၾကာေရးခန္းထဲမွာ ညစာထမင္းကိုု ေသခ်ာေကၽြးၿပီး စစ္ေၾကာေရး ပထမဦးဆံုုးရက္က ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အသက္၄၅ေလာက္အရြယ္ ပုုဂိၢဳလ္က လိမ္လိမ္မာမာေနဖိုု႔၊ ေက်ာင္းျပန္တက္ဖိုု႔ တရားေတြေဟာၿပီး ေအာင္ေဖ့ဆီက သိမ္းထားတဲ့ ပစၥည္းေတြ လႊဲပါေလေကာ၊ ၿပီးေတာ့ ရိန္းဂ်ားကားႀကီးစီး၊ မ်က္ႏွာအဝတ္စည္း လမ္းေရာက္ေတာ့ ျဖဳတ္ေပးၿပီး၊ ေထာက္လွမ္းေရးကေန အၿပီးတိုုင္ျပန္လာရပါေလေကာ၊ အဲဒီညက တန္ေဆာင္မုုန္းလျပည့္ည၊ လူကလြတ္ၿပီ ကၽြတ္ၿပီဆိုုေတာ့ ေပ်ာ္ေနတာေပါ့ေလ။

ဘယ္ဟုုတ္မလဲ ကားကမဝတရံုုးထဲ ဝင္သြားတာ မဟုုတ္ဘဲ တာေမြအခ်ဳပ္ထဲကိုု ေမာင္းဝင္သြားပါေလေကာ၊ ၿပီးေတာ့ ေအာင္ေဖ့ကိုု အခ်ဳပ္ထဲ ထပ္ထည့္ထားလိုုက္ေတာ့တာပဲ၊ ရင္းႏွီးေနၿပီျဖစ္တဲ့ ရဲသားေတြကေမးတယ္။

“ေဟ့ေကာင္ ေအာင္ေဖ မင္းေလာက္ အခ်ဳပ္သက္တမ္းၾကာတာ ငါမေတြ႔ဖူးဘူး၊ မင္းကိုုဘာလိုု႔ ဒီေလာက္ ခ်ဳပ္လိုုက္၊ ေခၚသြားလိုုက္ လုုပ္ေနရတာလဲ” တဲ့။ ေအာင္ေဖလည္း မသိဘူးပဲ ေျပာရေတာ့တာေပါ့ေလ။ ဒီလိုုနဲ႔ ၄-၅ ရက္ၾကာေတာ့ တမနက္မွာ ရဲက ေအာင္ေဖ့ကိုု အခ်ဳပ္ကေန လာေခၚထုုတ္ပါေလေကာ၊ စခန္းထဲကိုု ေကြ႔ဝင္လိုုက္ေတာ့ အားပါး ေထာက္လွမ္းေရး တေယာက္ ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ လာေအာင္ေဖတဲ့ ၿပီးေတာ့ စခန္းမွဴး အခန္းထဲ ေခၚသြားပါေလေကာ။

အခန္းထဲက စခန္းမွဴး ခံုုမွာ အခန္႔သား ထိုုင္ေနတာက ဗိုုလ္ႀကီး ေအာင္ခိုုင္ထြန္း။

“ေအာင္ေဖ့အတြက္ က်စိမ့္ေလးဘာေလးနဲ႔ ဒူးယားေလးဘာေလး လုုပ္ပါဦးကြ” ဆိုုၿပီး ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ၾကပ္ႀကီးကိုု မွာလိုုက္ၿပီးေတာ့၊

“မင္းကိုုေတာ့ ကိုုယ္တိုု႔လႊတ္ေပးလိုုက္ၿပီ၊ မင္းဆက္ၿပီး ဘာလုုပ္မယ္ဆိုုတာအေပၚမူတည္ၿပီး မင္းဘဝကေတာ့ သြားမွာပဲ၊ ဒါမွမဟုုတ္ မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြေနာက္ လိုုက္ရင္လည္း လိုုက္သြားေပါ့ကြာ” တဲ့၊ သူေျပာတာကိုု ေအာင္ေဖ ရိပ္မိလိုုက္တယ္၊ ဌာနခ်ဳပ္က က်န္တဲ့သူေတြ ေတာခိုုသြားၾကၿပီဆိုုတာကိုု။ အဲဒီေန႔က မွတ္မွတ္ရရ ႏိုုဝင္ဘာလ (၂၆)ရက္၊ ၁၉၉၁ခုုႏွစ္၊ ေအာင္ေဖတခုု ဖ်တ္ကနဲ သတိရလိုုက္မိတယ္၊ ေအာ္ ၄၅ရက္တိတိကိုုး၊ ဒါေၾကာင့္ ၄၅ရက္အတြင္း ေရႊေငြဝင္စရာ မရွိဘူးလိုု႔ ေဗဒင္ဆရာမေဟာတာ ဟုုတ္ေနပါလားလိုု႔။

ေအာင္ေဖ့ကိုု ထမင္းလာပိုု႔တဲ့ အကိုုနဲ႔ပဲ အိမ္ျပန္လိုုက္လာခဲ့တယ္၊ ေက်ာက္ေျမာင္းကအိမ္ မဟုုတ္ေတာ့ဘူး၊ အိမ္က ေအာင္ေဖ အဖမ္းခံေနရတုုန္းမွာပဲ ေရာင္းလိုုက္ၿပီ၊ အခုုက အကိုုငွားေနတဲ့  သကၤန္းက်ြန္းကအိမ္ကိုု သြားၾကတာ၊ ဆံပင္သြားညွပ္၊ ေရမိုုးခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ေအာင္ေဖ အနီးအနားက လက္ဘက္ရည္ဆိုုင္ကိုု သြားထိုုင္စဥ္းစားတယ္။ ငါဘာလုုပ္မလဲေပါ့၊ အဆက္အသြယ္ေတြလည္း ျပတ္ကုုန္ၿပီ၊ ငါတေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့ၿပီဆိုုၿပီး။

ေနာက္ရက္မွာတင္ပဲ ေညာင္တုုန္းကိုု ေအာင္ေဖ့အေမေခၚလာတာနဲ႔ ေအာင္ေဖ လိုုက္လာခဲ့ရေတာ့တာပဲ။

(၃)

ေညာင္တုုန္းေရာက္ေတာ့ ေအာင္ေဖတိုု႔အဖြားက တဘက္ကမ္း စေကၠာ့ဘက္မွာ ဆန္ဂိုုေဒါင္ေဆာက္ထားၿပီး ဆန္အေရာင္း အဝယ္လုုပ္ေနၿပီ၊ အကိုုလုုပ္သူနဲ႔ ဦးေလးတေယာက္ ဦးစီးလုုပ္ၾကတာ၊ ေအာင္ေဖကေတာ့ ဝိုုင္းကူတဲ့အေနနဲ႔ ဂိုုေဒါင္ကိုု မနက္သြား ညေနမွ ဇက္ကူးၿပီး အိမ္ျပန္လာ၊ တခါတခါေတာ့လည္း ဂိုုေဒါင္မွာ အိပ္ေပါ့ေလ။

ဒီလိုုနဲ႔ ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ ရန္ကုုန္ကိုု ခဏတျဖဳတ္သြားလည္၁-၂ရက္ေပါ့၊ အဲဒီအခ်ိန္က ဒီဇင္ဘာလ (၇)ရက္ေန႔မွာ လူ႔ေဘာင္သစ္ ပါတီကိုု စစ္အစိုုးရက ဖ်က္သိမ္းလိုုက္ၿပီ၊ ဘာလိုု႔ဆိုု ေတာထဲေရာက္သြားတဲ့ ကိုုျမင့္ေဇာ္တိုု႔က ပါတီအလံကိုု လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ မာနယ္ပေလာကိုု ေျပာင္းေရႊ႕ရပ္တည္လိုုက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ၁၉၉၁ခုု၊ ႏိုုဝင္ဘာလ (၁၄)ရက္ေလာက္မွာ သတင္းထုုတ္ျပန္လိုုက္တာကိုုး။ ေအာင္ေဖအဆက္အသြယ္ ျပန္ရေအာင္ ရွာရေတာ့တာေပါ့၊ (၁၀)ရက္ေန႔ ႏိုုဘယ္ဆုုေပးပြဲေန႔မွာ ကိုုကိုုႀကီးတိုု႔၊ ကိုုသက္ထြန္းတိုု႔၊ ကိုုေဇယ်တိုု႔ေတြ အဖမ္းခံရတယ္ဆိုုတဲ့ သတင္းကလည္း ၾကားရျပန္ေတာ့၊ ရလိုုရငွား က်န္တဲ့ အဆက္အသြယ္ ရွာရေတာ့တာေပါ့၊ အဲဒီမွာ အဆက္အသြယ္တခုု ျပန္ရတယ္၊ သူစီစဥ္မယ္ေပါ့၊ မင္းျပန္ေနဦး အဆင္ေျပရင္ ဖုုန္းဆက္လိုုက္မယ္တဲ့ အလြန္ဆံုုးၾကာ တလပဲတဲ့၊ ဒါနဲ႔ ရန္ကုုန္မွာ ဘယ္သူေတြ က်န္သလဲ စံုုစမ္းေတာ့ ကိုုေအးျမင့္က်န္တယ္၊ ဟုုတ္ၿပီ ဒါဆိုု သူ႔ေခၚသြားမယ္ဆိုုၿပီး သြားတိုုင္ပင္တယ္၊ အိုုေကေပါ့ေလ။ ဒါနဲ႔ ေညာင္တုုန္းျပန္လာ နားနားေနေန ဆန္ဂိုုေဒါင္ဘက္ကူးလိုုက္၊ စာဖတ္လိုုက္ ညေနျပန္လာလိုုက္၊ တခါတေလေတာ့ မယ္ညိဳလိုု႔ေခၚတဲ့ ေရၾကက္တမ်ိဳးကိုု ျမည္းရင္း ယမကာေလးဘာေလး ဂိုုေဒါင္မွာ မွီဝဲရင္း စာဖတ္ ညအိပ္ ေနေနျဖစ္ပါေလေကာ သတင္းေစာင့္ရင္းကိုုး။

တညေန ဂိုုေဒါင္အေပါက္ဝမွာ ရပ္ေနရင္း ငါေညာင္တုုန္းဘက္ကမ္း ျပန္ရင္ေကာင္းမလား၊ မျပန္ရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားေနတုုန္း ဝင္းႏိုုင္ရယ္ေလ ျခင္းၾကားႀကီးတလံုုး လက္ကဆြဲၿပီး ဂိုုေဒါင္ေတြဘက္ ေငးေငး ေငးေငးနဲ႔ ေလွ်ာက္လာပါေလေကာ၊ ဘုုရား ဘုုရား ဒီေကာင္ ဘယ္လိုုျဖစ္ၿပီး ေညာင္တုုန္း ေရာက္လာပါလိမ့္ သူအမ်ိဳးေတြမ်ား ရွိေနသလားေပါ့။ အသာၾကည့္ေနမိတယ္၊ ဒီေကာင္က ေအာင္ေဖ လူတေယာက္လံုုး ရပ္ေနတာကိုု မေတြ႕ဘူး၊ ဟိုုးအေဝးက ဂိုုေဒါင္ေတြကိုု စိတ္ဝင္စားေနပံုုပဲ၊ ဒါနဲ႔ေအာင္ေဖ လွမ္းေခၚမွ “ဟေကာင္ရ မင္းဆီ သက္သက္ ငါလာတာဟ” တဲ့။

အဲဒီညက အတူအိပ္ေလ့ အိပ္ထရွိတဲ့ ညီတေယာက္ကိုု ေအာင္ေဖ ျပန္ခိုုင္းလိုုက္ၿပီး ဝင္းႏိုုင္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား စကားေျပာျဖစ္တယ္။ မင္းက ဘာကိစၥ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေရာက္လာရတာလည္းေပါ့၊ အဲဒီမွာဝင္းႏိုုင္ရယ္ေလ။

“ေဟ့ေကာင္ မင္းကိုု ငါျပတ္ျပတ္ပဲေျပာမယ္၊ ဒီအစိုုးရနဲ႔ ငါနဲ႔ေတာ့ မရေတာ့ဘူးကြ၊ ငါေတာခိုုမယ္ မင္းလိုုက္မလားလိုု႔ လာေခၚတာ” တဲ့၊ ဘုုရားဘုုရား သူကေက်ာင္းျပန္တက္ေနရင္းကေန ဘယ္လိုုစိတ္ ကေျပာင္းကျပန္ ျပန္ျဖစ္သြားရတာပါလဲေပါ့။

“မဟုုတ္ဘူးကြ၊ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဒီဇင္ဘာ၁၀ရက္ အေရးအခင္းမွာ တခ်ိဳ႕ေကာင္ေတြ အဖမ္းခံရတာ မေက်နပ္လိုု႔” တဲ့။

ဒါနဲ႔ေအာင္ေဖက ျပန္ရွင္းျပရတယ္၊

“ေဟ့ေကာင္ မင္းတေယာက္ထဲ သြားလိုု႔ေတာ့ အဆင္ေျပမွာ မဟုုတ္ဘူး ငါစီစဥ္ထားတာရွိတယ္၊ ငါရန္ကုုန္တက္လာမယ္၊ အဲဒီၾကမွ အတူသြားၾကမယ္၊ မင္းသူမ်ားေတြနဲ႔ သြားမယ္ဆိုုလည္း ငါစိတ္ခ်မွာ မဟုုတ္ဘူး” လိုု႔ေျပာၿပီး ေနာက္ရက္မွာ သူ႔ကိုု အတင္းျပန္ခိုုင္းလိုုက္ရေတာ့တယ္။

၁၉၉၂ခုုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ (၄)ရက္ေန႔ လြပ္လပ္ေရးေန႔မွာေတာ့ ေညာင္တုုန္းမွာ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ၊ စတိတ္ရွိဳးေတြ ရွိေနေတာ့ မနက္အေစာႀကီးကတည္းကထ၊ စေကၠာ့ဘက္ျခမ္းသြားမလိုုလုုပ္ၿပီး ရန္ကုုန္ကိုု ေအာင္ေဖ ထြက္လာခဲ့တယ္၊ အေၾကာင္းကေတာ့ ခရီးစဥ္အတြက္ ေနာက္ဆံုုးပိတ္ အေျခအေန စနည္းနာရင္း ေညာင္တုုန္းကလူေတြက ၾကည့္ျမင္တိုုင္က မဝါတိုု႔၊ မညိဳတိုု႔ေတြကိုုလည္း အလည္လာဖိုု႔ သြားေခၚေပးပါ ေျပာတာနဲ႔ တခ်က္ခုုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ရန္ကုုန္ေရာက္ေတာ့ ခရီးစဥ္ကေတာ့ အဆင္ေျပၿပီ တပတ္ႏွစ္ပတ္အတြင္း ထြက္ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္မယ္၊ အဆင္သင့္ ျပင္ထားဖိုု႔ လိုုၿပီ ဆိုုတာ သိရသလိုု၊ အလည္လိုုက္မယ့္ မဝါတိုု႔ ညီအမကလည္း အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေတာ့ သူတိုု႔ကိုု ေအာင္ေဖ ေခၚလာခဲ့ေတာ့တယ္။

အိမ္ေရာက္လိုု႔ ေရမိုုးခ်ိဳးၿပီး ဟိုုလိုုလိုု ဒီလိုုလိုု ရွိေနတုုန္း ေအာင္ေဖ့ကိုု အဖြားကေခၚတယ္။

“သား ႏိုုင္ငံေရးကိုု စိတ္မကုုန္ေသးဘူးလား၊ တျခားစိတ္ဝင္စားတာမ်ား ရွိလား” ေပါ့ေလ။ စိတ္မကုုန္ပါဘူး စိတ္ကုုန္စရာမွ မဟုုတ္တာ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ဆက္လုုပ္ဦးမွာပဲေပါ့ ေအာင္ေဖ ေျဖလိုုက္တယ္။

“ဒါနဲ႔ သားဒီေန႔ဘယ္သြားလဲ” ေပါ့၊ အဖြားက ဆက္ေမးတယ္။ က်ေနာ္ စေကၠာ့ဘက္ ဂိုုေဒါင္သြားေနတာေပါ့ေလ။

အဲဒီၾကမွ ႀကီးေတာ္ႀကီးက ဝင္ေျပာတယ္။

“မင္းရန္ကုုန္သြားတယ္ မဟုုတ္လား၊ မင္းသူငယ္ခ်င္းမေလးေတြနဲ႔ ျပန္လာတာ ကားေပၚမွာ ကုုန္သည္ေတြက ေတြ႔လိုု႔ ငါ့ကိုု ေျပာၿပီးၿပီ” တဲ့၊ အဲဒီၾကမွ ေအာင္ေဖလည္း ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ ဟုုတ္တယ္သူတိုု႔ကိုု ဒီကလူေတြ အလည္ေခၚလိုု႔ သြားေခၚေပးလာတာလိုု႔ ေျပာရေတာ့တာပါပဲ။

လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆိုုေတာ့ စတိတ္ရွိဳးပြဲမွာ ေအာင္ေဖ့အမ်ိဳး အကိုုေတြ၊ အမေတြနဲ႔ ေဘာ္ဒါေတြလည္း ဆိုုသူဆိုု တီးသူတီး ပါေနေပမယ့္၊ ေအာင္ေဖ လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဘာလိုု႔ဆိုု ဒီေျမဒီေရ၊ ၿမိဳ႕ျပကေန ေတာေတာင္ေတြရွိရာ ေဒါနအရပ္ကိုု မၾကာခင္ သြားရေတာ့မယ္ဆိုုတာကိုု စိတ္ကသိေနၿပီဆိုုေတာ့ တခုုခုုကိုု လြမ္းေနသလိုု ခံစားေနရတယ္။

သီခ်င္းဆိုုၿပီးလိုု႔ အိမ္ျပန္လိုုက္ပိုု႔ခိုုင္းတဲ့အမက နင္ေနမေကာင္းဘူးလား လန္းလန္းဆန္းဆန္း မရွိဘူးေပါ့ေလ၊ မဟုုတ္ပါဘူး ခ်မ္းလိုု႔ပါဗ်ာလိုု႔ပဲ ေအာင္ေဖေျဖလိုုက္မိတယ္၊ အဲဒီညက စတိတ္ရွိဳး ရွိရာကိုု ျပန္မသြားေတာ့ဘဲ အိမ္အနီးအနားက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ရွာလာတဲ့ ယမကာေသာက္ၿပီး အိမ္ျပန္အိပ္လိုုက္ေတာ့တာပါပဲ။

ဒီလိုုနဲ႔ ဇန္နဝါရီလ (၁၀)ရက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ အမတေယာက္စီက လက္စြပ္ကိုု သူငယ္ခ်င္းေမြးေန႔ပြဲ သြားမလိုု႔ ခဏငွားလိုုက္ေျပာေနတာကိုု က်န္အမတေယာက္ကလည္း သေဘာေကာင္းၿပီး သူ႔ဆြဲႀကိဳးပါ ယူသြားေခ် ဆိုုတာနဲ႔ ဆြဲႀကိဳးကိုုေရာင္း လမ္းစားရိတ္လုုပ္ၿပီး ေညာင္တုုန္းကေန ရန္ကုုန္ကိုု အၿပီးတိုုင္ ထြက္လာခဲ့ေတာ့တာပဲ။

အေမကိုုေတာ့ စာေရးခဲ့တယ္။

“ယံုုၾကည္ခ်က္ေတြ အေလးသာေစမယ့္ ေနရာရပ္ဝန္းတခုုကိုု သားထြက္သြားခဲ့ၿပီအေမ၊ ငိုုျခင္း မငိုုျခင္း အေမရင္ဆိုုင္ ရျခင္းေတြအတြက္၊ သားလည္းခံစား အေမ့ကိုုထားသြားပါရေစ” ဆိုုၿပီး ကန္ေတာ့ခဲ့ေၾကာင္း စာမွာေရးၿပီး ေအာင္ေဖထားခဲ့ေတာ့တယ္။

သက္ခိုုင္

(၁၉း၃၀) နာရီ

 

၃.၁.၂၀၁၅


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts