ေဆာင္းယြန္းလ – “ၿပန္ဆိုမိတဲ့ ေတး”
(မိုုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၆၊ ၂၀၁၄
ကိုယ့္အေငြ႔နဲ႔ ကိုယ္ၿပန္ေမ့ေနခဲ့ရတဲ့
ေန႔ေတြခ်ည့္ပဲေပါ့…
ကိုယ့္အေၾကာင္းနဲ႔
ကိုယ္ၿပန္မေပါင္းႏူိင္ခဲ့တဲ့ ေန႔ေတြခ်ည့္ပါပဲ…
ကမၻာေၿမကို
ကဗ်ာေကာင္းတပုဒ္ ရွာဖတ္ရသလိုမ်ိဳး
ေအးေအးလူလူ ဖတ္ၾကည့္ခ်င္တယ္…
ေန႔ေကာင္းရက္ၿမတ္ဟာ
မေရာက္ဖူးေသးတဲ့
ေလဟာနယ္ေတြရဲ႕ တဖက္တခ်က္ဆီမွာနဲ႔
ပံုႏွိပ္မထုတ္ေ၀ရေသးတဲ့
သတင္းစာတေစာင္ရဲ႕ အခ်ပ္ပိုတရြက္ေပၚမွာရွိမလား…
ေပ်ာ္ရႊင္ၿခင္းကို
အိမ္ဦးခန္းမွာ ရွာလို႔မေတြ႔မိခဲ့သလို
အိမ္ေၿခရင္းမွာလည္း ရွာလို႔မေတြ႔မိခဲ့ေသးဘူး…
လွ်ာေပၚေပါက္တယ္ဆိုတဲ့ ၿမက္ေတြကိုပဲ
တေယာက္ေယာက္က တရက္ရက္မွာ ရိတ္သိမ္းသြားခဲ့ၿပီ…
အထိမ္းအမွတ္ေတြကိုေတာ့
သိမ္းတတ္ေအာင္ သိမ္းထားလိုက္တာပဲ ေကာင္းမွာေပါ့..
အခ်ိန္ေတြက
အခ်ိန္ၿပန္ၿဖစ္မလာခဲ့ေတာ့သလို
တိမ္ေတြကလည္း
တိမ္ၿပန္ၿဖစ္မလာႏူိင္ၾကေတာ့ဘူး…
အၿဖစ္အပ်က္ေတြတဲ့လား
အၿဖစ္….အပ်က္ေတြတဲ့လား….
အၿဖစ္ဟာ အပ်က္ေတြထဲမွာ
ၿဖစ္လိုက္ ပ်က္လိုက္နဲ႔..ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့တယ္….
အေၾကာင္းအရာေတြတဲ့လား
အေၾကာင္း…အရာေတြတဲ့လား….
အေၾကာင္းေၾကာင္းဟာ အရာရာေတြထဲမွာ
ေၾကာင္းလိုက္ ရာလိုက္နဲ႔….
မေရြ႕တဲ့ ေန႔ေတြထဲမွာ ၿပန္ဆိုေတးတပုဒ္ကို
အၿပန္ၿပန္ဆိုေနရသလိုပါပဲ
မေၿပာင္းမလဲတဲ့ အေဟာင္းထဲမွာ
အသစ္အသစ္ေတြကို ရွာရင္းက
ကိုယ့္ေသတြင္းကိုယ္ ဖဲ့ဖဲ့ၿပီးတူးေနခဲ့ရတယ္….။
(ဒီဇင္ဘာ ၄ရက္၊ ၂၀၁၄)