မင္းေကာင္းခ်စ္ – ျမင္းမိုရ္ေတာင္နဲ႔ ငွက္တေသာင္း
မိုးမခ၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၊ ၂၀၁၄
(အပိုင္းတစ္)
ေဘး တအိမ္ေက်ာ္ သံျဖဴ လုပ္တဲ့ဆီက သြပ္ပံုးကို ေပတံုး ေပၚတင္ၿပီး တေတာင္ေတာင္ လွည့္ေခါက္ေနတဲ့ အသံက ေကာင္းထက္ နားထဲ စူးစူးရဲရဲ တိုး၀င္ ထိုးဆြ လာတယ္။ ေဆြးေနတဲ့ ထရံေပါက္ၾကားက ယိုေပါက္ၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေထာက္ျဖာ က်ေနတဲ့ ေနျခည္ အလင္းတန္းရဲ႕ အရွည္ အလ်ား ကို ၾကည့္ၿပီး ရွစ္နာရီခြဲၿပီဆိုတာ သိလိုက္တာမို႔ အိပ္ရာကေန ကုန္း ရုန္းထ လိုက္မိတယ္။
ကိုယ္လက္ မအီမသာ နည္းနည္း ျဖစ္ေနတာ သတိျပဳလိုက္မိေပမဲ့ ကိုးနာရီတိတိမွာ ရူပေဗဒ ဆရာမ ေဒၚေမၾကည္ အခ်ိန္တက္ရဦးမွာမို ့ကမန္းကတန္း မ်က္ႏွာသစ္လိုက္ရတယ္။ အ၀တ္အစားလဲ ၿပီးတာနဲ ့မနက္ (၅) နာရီ ခြဲ ေလာက္က ေစ်းမသြားခင္ အေမေၾကာ္ထားခဲ့တဲ့ ထမင္းေက်ာ္ကို တက္သုတ္ရိုက္ စားၿပီး ေက်ာင္းကို စက္ဘီးစီး ထြက္ခဲ့တယ္။ အတန္းခ်ိန္ၿပီးရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ရန္ကင္းေတာင္ဘက္ ထန္းရည္ သြားေသာက္ဖို႔ ခ်ိန္းထားတာကို လမ္းမွာ ေတြးလာခဲ့ေသးတယ္။
ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္ ေလးစားတတ္ၿပီး စည္းကမ္းႀကီးတဲ့ ဆရာမ ေဒၚေမၾကည္က စာသင္ေနၿပီ။ အခန္းထဲ ကုပ္ကုပ္ေလး ၀င္ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုး ခံုတန္းမွာ ထိုင္ေနရင္းက အသက္ရွဴ မ၀သလို ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အလင္းယိုင္ ညႊန္းကိန္းေတြ အေၾကာင္းရွင္းျပေနတဲ့ ဆရာမ ေဒၚေမၾကည္ရဲ့ အသံက မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္ ေခါင္းထဲမွာက တရိပ္ရိပ္ ေဇာေခၽြးေတြ နဖူးမွာစို႔ လာစဥ္မွာ ေဘးမွာ ကပ္ထိုင္ ေနတဲ့ ေအာင္သူ ရဲ႕ “ေကာင္းထက္ မင္း ေနမေကာင္းဘူးလား” အေမး စကားကို မေျဖအားဘဲ ရင္ေခါင္းထဲ က ပ်ိဳ႕တက္လာတာမို႔ ပါးစပ္ကို ပိတ္ၿပီး စာသင္ခန္း အျပင္ ကမန္းကတန္း ထြက္လိုက္ရတယ္။
ျမက္ခင္းစပ္နားက တမာပင္ အေျခမွာ မနက္ခင္းတုန္းက စားခဲ့သမွ် ထမင္းၾကမ္းေၾကာ္ေတြ အကုန္ျပန္ထြက္ ကုန္ေတာ့တယ္။ နားေတြထဲက ေလေတြ အူထြက္လာတာမို႔ တမာပင္ကို လက္ေထာက္မွီရင္း နားေနတုန္း ေအာင္သူ ေရာက္လာေတာ့ “ေဟ့ေကာင္ မင္း ဆရာ၀န္ျပရမယ္၊ ငါ လိုက္ပို႔ ရမလား” ဆို လာေတာ့မွ အိမ္ကို သာပို႔ အေမနဲ႔ ေဆးခန္းသြားမယ္လို႔ ခပ္ယဲ့ယဲ့ ေျပာႏိုင္ေတာ့တယ္။
အိမ္ျပန္မေရာက္ခင္ လမ္းေဘး ေျမာင္းထဲမွာ တခါ၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ တခါ ထပ္အန္လိုက္တာ ၀မ္းေခါင္းထဲ ကေလ ခါးခါးေတြေတာင္ ထြက္လာတယ္။ ဒယိမ္းဒယိုင္နဲ႔ ေရအိုးစင္က ေရခပ္ၿပီး ပလုပ္က်င္း အာခံတြင္း ရွင္းၿပီးတာနဲ႔ အိပ္ယာေပၚ အ၀တ္အစားေတာင္ မခၽြတ္ႏိုင္ဘဲ လွဲခ် မွိန္းေနလိုက္ရေတာ့တယ္။ တကိုယ္လံုးလည္း ကိုင္ရိုက္ခံထားရသလို ကိုက္ခဲ ေညာင္းညာေနေတာ့တယ္။ ေအာင္သူ ျပန္သြားၿပီး တေအာင့္ေလာက္ရွိေတာ့ ဘဲလ္တီးသံေပးၿပီး လမ္းထိပ္က ဆင္းလာတဲ့ အေမ့စက္ဘီး ေဂ်ာက္ဂ်က္သံၾကား လိုက္ရၿပီ။ အေမ ေစ်းသိမ္း လာၿပီေလ။
ပစၥည္းေတြ တနင့္တပိုးနဲ႔မို႔ စက္ဘီးကို ယိုင္ေနတဲ့ ၀င္းထရံမွာ မီွၿပီး ေစ်းျခင္းေတာင္းေတြ ခ်ေနတဲ့ အေမ့ဆီၾကည့္ဖို႔ မ်က္ေစ့ အဖြင့္လိုက္မွာ ျမင္ကြင္းက အိုးထိန္းစက္လို လည္လာတယ္။ ေခါင္းမူးတဲ့ ေ၀ဒနာက သည္းထန္လြန္းတာ မို႔ ပါးစပ္က စုတ္သပ္ၿပီး ညည္းညဴလိုက္မိတယ္။ ေစ်း ျခင္းေတာင္း ႏွစ္လံုးဆြဲၿပီး အိမ္ထဲ၀င္လာတဲ့ အေမက ေကာင္းထက္ ညည္း သံၾကားလိုက္ေတာ့ ျခင္းေတာင္းေတြ အိမ္ေထာင့္မွာ ခ်ရင္ “သား ေနမေကာင္းဘူးလား” လို႔ ေမးရင္း နဖူးကို လာစမ္းေတာ့တယ္။
ေႏြးေတးေတး အေမ့ လက္ဖ၀ါးရဲ႕ အထိအေတ႔ြေၾကာင့္ မွိန္းေနရာက မ်က္ေစ့ဖြင့္ၿပီး “သားဖ်ားေနၿပီ အေမ၊ တကိုယ္လံုးလည္း ကိုက္ခဲ နာက်င္ေနတယ္” လို႔ ေလသံ ခပ္သဲ့သဲ့ေလးနဲ႔ပဲ ျပန္ေျဖ ႏိုင္ေတာ့တယ္။ “ငါ့သား အန္ေသးလား” ဆိုတဲ့ အေမးကို လက္သံုးေၾကာင္းပဲ ေထာင္ျပလိုက္ႏိုင္တယ္။ “ကဲ ဒါဆို မျဖစ္ဘူး၊ အခု သားကို ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ျဖဴ ေဆးခန္း အေမ စက္ဘီးနဲ႔ လိုက္ပို႔မယ္ အျပန္က်မွ ထမင္းခ်က္ေတာ့မယ္” လို႔ ေျပာရင္း ေကာင္းထက္ကို အေမက ဆြဲ ထူေတာ့တယ္။
××××××××
(အပိုင္းႏွစ္)
“အေမႀကီး အေမႀကီးရဲ႕ အဖ်ားေသြးက လူနာထက္ ပိုျပင္းတယ္ တစ္ရာ့သံုးေတာင္ရွိေနတယ္” ဆရာ၀န္ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ျဖဴရဲ႕ တအံတၾသ ေျပာလိုက္သံက တရုတ္ျဖစ္ ပလတ္စတစ္ လိုက္ကာေလး ေနာက္က လူနာကုတင္ေပၚမွာ မွိန္းေနတဲ့ေကာင္းထက္ရဲ႕ နားစည္ကို က်င္စက္နဲ႔တို႔ လိုက္သလို ထိုး၀င္ လာတာမို႔ အေပၚပိုင္း ခႏၶာကိုယ္ႀကီးက ေငါက္ခနဲ ၾကြတက္လာၿပီး ငုတ္တုတ္ ထိုင္လ်က္သား ျဖစ္သြားတယ္။
“လူနာ့ အဖ်ားေသြးက ကိုးဆယ့္ကိုး ပဲရွိတာ၊ လူမမာကို တကယ့္ လူနာက ေဆးခန္း လိုက္ပို ့တာကိုး” ေျပာၿပီး ရယ္လိုက္သံက ေကာင္းထက္ကို လူနာကုတင္ေပၚက ဘယ္လို တြန္းခ်လိုက္သည္မသိ။ “က်မ မဖ်ားပါဘူး ေဒါက္တာႀကီးရယ္၊ ကိုယ္ကေလး ေႏြးရံုပါ၊ ကြမ္းရြက္ျပဳတ္ ေရေလးေသာက္၊ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားေလး လုပ္လိုက္ရင္ ေပ်ာက္မွာပါ” လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ အေမ့အသံက ေစာေစာက ခံစားေနရတဲ့ မူးေနာက္ ရီေ၀ ေ၀ဒနာေတြ၊ တကိုယ္လံုး ကိုက္ခဲၿပီး မအီမသာျဖစ္ေနတဲ့ ေ၀ဒနာေတြ ေကာင္းထက္ဆီက ဘယ္လို ဆြဲယူ လႊင့္ပစ္လိုက္သည္ မသိ၊ သြက္လက္ ျမန္ဆန္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားက ေကာင္းထက္ကို အေမ့ေဘးနား တမုဟုတ္ခ်င္း ေရာက္သြားေစခဲ့ၿပီ။
“ဟာ… မျဖစ္ဘူး အေမႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ စမ္းသပ္ပါရေစ၊ ဒီအပူခ်ိန္မ်ိဳးနဲ႔ ဆို လမ္းမွာ မူးေမ့လဲ သြားႏိုင္တယ္။ လာေသြးေပါင္ခ်ိန္ရေအာင္” လို႔ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ျဖဴ ေခၚေနတာကို ျငင္းဆန္ေနတဲ့ အေမ့ လက္ေမာင္းကို ေကာင္းထက္ လွမ္း အဆုပ္ ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ အပူလိႈင္း တခုက ရုတ္တရက္ ျဖတ္စီး လာတာမို႔ အေမ့ မ်က္ႏွာကို အလန္႔တၾကား ၾကည့္လိုက္ရင္း “ကိုယ္ေတြ ဒီေလာက္ပူေနတာ သားကို ဘာလို႔ မေျပာတာလဲ အေမရယ္” လို ့တိုး တိမ္စြာေျပာရင္း ေကာင္းထက္ တေယာက္ ဆို႔နင့္ ေၾကကြဲ လာမိတယ္။ ခုနက ေဆးခန္း အလာ အေမ နင္းလာတဲ့ စက္ဘီး ေနာက္က အေမ့ ေက်ာကို မိွန္းၿပီး လိုက္လာမိတဲ့ ကိုယ့္ အျဖစ္ကို ျပန္ေတြးမိေတာ့ အရွက္တရားေတြ ေမြးညင္း ေပါက္ေတြ ထဲက တရွိန္ထိုး တိုးထြက္လာတာမို႔ တကိုယ္လံုး ထူအမ္း ရွိန္းျမေနေတာ့တယ္။
ေယာင္ေယာင္ကမ္းကမ္းႏွင့္ မည္မွ်ၾကာေအာင္ေငါင္ေနမိသည္မသိ၊ “ခ်မ္းတုန္ဖ်ား ဆရာေလး… ေဟာ့ဒီမွာ ခင္ဗ်ား အတြက္ ေဆး တထုပ္၊ ေဟာ့ဒီ ဟာက အေမႀကီး အတြက္ ေဆးထုပ္” လို႔ ေျပာလိုက္သံက မင္တက္ ေနတဲ့ ေကာင္းထက္ကို လႈပ္ႏိႈး လိုက္တယ္။
ဆက္ၿပီး “အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ခင္ဗ်ား အေမကို ေရခဲထုပ္နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ေရခဲမရွိရင္ ေရစိုအ၀တ္ေလးနဲ႔ ေရပတ္တိုက္ေပးၿပီးမွ ေကာင္းေကာင္း အနားယူပေစ ဟုတ္ပလား၊ စိတ္က ဘယ္ေလာက္ေဆာင္ေဆာင္ ဒီေလာက္ အပူႀကီးရင္ ကိုယ္ခႏၶာက မခံႏိုင္ဘူး အသက္ႀကီးတဲ့ သူဆိုေတာ့ ပိုသတိထားရမယ္၊ ခင္ဗ်ား အေမကို ဂရုစိုက္ပါ” လို ့ေျပာလာတဲ့ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ျဖဴ ရဲ႕မ်က္လုံးေတြကို ေကာင္းထက္ ရင္ဆိုင္ ႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့၊ ရွက္ရြံ႕ အားငယ္စြာ ေခါင္းငံုရင္း “စိတ္ခ်ပါ ဆရာ အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ အထူး ဂရုစိုက္ပါ့မယ္” လို႔ တုန္တုန္ရီရီ စကားျပန္ရင္း အေမ့ကို တြဲၿပီး ေဆးခန္း အျပင္ထြက္ခဲ့တယ္။
ရပ္ထားတဲ့ စက္ဘီး ျမင္တာနဲ႔ အေမက လက္ကိုင္ကို လွမ္းဆဲြၿပီး ေထာက္ထားတဲ့ ေဒါက္ကို ျဖဳတ္ဖို႔ ႀကိဳစားေတာ့တာပဲ။ ေကာင္းထက္ က “အေမ ကၽြန္ေတာ္ နင္းပါ့မယ္” လို႔ ေျပာတာေတာင္ “ျဖစ္ပါ့ မလား ငါ့ သားရယ္၊ မင္းက ဖ်ားေန တယ္ေလ” တဲ့။
“ရပါတယ္၊ အေမရဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အဖ်ား ေပ်ာက္သြားပါၿပီ” လို႔ ေျပာရင္း စက္ဘီးေပၚ အရင္တက္ အေမ့ ကို ေနာက္ခံုမွာ တင္ၿပီး သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ ပထမေတာ့ ယိုင္ထိုး ယိုင္ထိုး ျဖစ္ေနေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေမ ေတာင္ နင္း လာခဲ့ေသးတာ လို ့ေတြးမိေတာ့ လက္ကိုင္က အလိုလို ၿငိမ္သြားတယ္။ ဒါေတာင္ အေမက စိတ္ခ်ပံုမရဘူး၊ ေနာက္က ကၽြန္ေတာ့္ ခါးကို ဆြဲထားရင္း တိုက္မိမွာ စိုးလို ့ ေရွ႕ ကို ေမွ်ာ္ ေမွ်ာ္ ၾကည့္ရင္း သတိေပးၿပီး လိုက္လာခဲ့တယ္။
အလာတုန္းက အေမ့ ေက်ာကို မွီၿပီး မွိန္းလိုက္လာတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ေတြးမိေတာ့ စက္ဘီးကိုသာ ျမန္ျမန္ နင္းမိေတာ့သည္။ အိမ္နားေရာက္လို႔ လမ္းၾကား က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ ဆင္းလာေတာ့ ေဆာ့ေနတဲ့ ကေလးေတြ တိုက္မွာ စိုးလို ့ အေမ က ေနာက္က ေန ဘဲလ္တီးဖို ့လွမ္း သတိေပးရင္း တဆက္ထဲ ေဘးကို ေဘးကိုနဲ႔ အသံျပဳေနေသးတယ္။ အပူခ်ိန္ တစ္ရာ့သံုး ေတာင္ ရွိတဲ ့အဖ်ားက အေမ့ကို ဘယ္လိုမွ ဒုကၡေပးႏိုင္ပံုမရဘူး။ အိမ္နားက က်ံဳးေရကန္နဲ ့ ေရတြင္း နားေရာက္ေတာ့ ေရခ်ိဳး ေရခပ္ေနတဲ့ အရပ္ထဲ က အမ်ိဳးသမီး တသိုက္က “ဟယ္ အေမျမႀကီး စက္ဘီးေနာက္ ကလိုက္လာတယ္ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔တံုး” နဲ႔ တအံ့တၾသ ေအာ္ေမးရင္း ႏႈတ္ဆက္လာၾကတယ္။ “ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ေအ၊ ငါ အေကာင္းႀကီးပါ၊ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ျဖဴက ငါ ဖ်ားေနတယ္ ေျပာလို ့ သားက ဇြတ္ ထိုင္ခိုင္းလို ့ပါ ေအ ” လို ့ေအာ္ေျပာခဲ့ေသးတယ္။
အိမ္ေပါက္ ေရာက္ေတာ့ စက္ဘီး ရပ္ေပးတာကို မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ေနာက္က ခုန္ဆင္းၿပီးၿပီ။ “အေမရာ မူးမက္ လဲေနပါဦးမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရပ္ေပးမွာေပါ့” လို ့ေျပာလို ့မွ မဆံုးေသးခင္ အိမ္တံခါး ဖြင့္ၿပီး ၀င္သြားၿပီ။ အေမကေတာ့ မႏိုင္ဘူး။ စက္ဘီးကို အိမ္ထဲ တြန္းသြင္း ကမန္း ကတန္း ေဒါက္ေထာက္ျပီး အေမ့ကို ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ေရာက္ၿပီး မီးေမႊးဖို ့ျပင္ေနၿပီ။ အေမ့ပခံုးကို ေနာက္ကေန အသာအယာ တြန္းရင္း “ကဲပါ အေမရယ္၊ ဒီေန႔ေတာ့ သား ခ်က္ပါရေစ၊ အေမ အနားယူလိုက္ပါဦး” လို႔ ေျပာရင္း အိမ္ေရွ႕ခန္း ကြပ္ပ်စ္ေဘးက ပက္လက္ ကုလားထိုင္ေလးမွာ ထိုင္ခိုင္းလိုက္ရတယ္။
“အေမ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္ သားရဲ႕” လို႔ ဇြတ္ ေျပာေနေသးတာမို ့ အေမ့ေရွ႕ တင္ပ်ဥ္ေခြ ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း အေရတြန္႔ ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ အေမ့လက္ ႏွစ္စံုကို ဆြဲယူရင္း ေတာင္းပန္ဖို ့စကား ဟ မယ္ ၾကံတုန္း ခက္မာ ၾကမ္းရွတဲ့ အေမ့ လက္ဖ၀ါးျပင္ရဲ႕ အထိအေတြ ့က ေကာင္းထက္ရဲ႕ လက္ေတြကို ျဖတ္ဆီးၿပီး ေက်ာရိုး တေလွ်ာက္ ကေန ငယ္ထိပ္ဆီ ဒိန္းခနဲ ၀င္ေဆာင့္လာတယ္ ။ ေျမြေပါက္ခံလိုက္ရတဲ့ သူလို ဆတ္ခနဲ တုန္သြားရင္း ေခါင္းနားပန္းႀကီးသြားတဲ့ ေကာင္းထက္ဟာ အေမ့လက္ ႏွစ္ဖက္ကို ကမန္းကတန္း လွန္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက ေကာင္းထက္ကို ဆြံ ့အ သြားေစေတာ့တယ္။
အေမ့ရဲ႕ လက္ဖ၀ါးေရစာ ၿဂိဳဟ္ခံု အားလံုးတင္မက တခ်ိဳ႕လက္ဆစ္ေလးေတြမွာပါ လက္ဖ၀ါးျပင္ တခုလံုး အသားမာေတြ ဖံုးေနတဲ့ ျမင္ကြင္းက ေကာင္းထက္ကို အံ့ၾသ တုန္လႈပ္ျခင္း ႀကီးစြာ မင္တက္ေနရာက အလြန္နာက်င္ ခံခက္လွတဲ့ ေ၀ဒနာတရပ္ ရင္ဘတ္ေအာက္ ႏွလံုးသားထဲက ကြဲအက္ ထိုးထြက္ လာခဲ့ေတာ့့တယ္။
(အပိုင္းသံုး)
“အေမရယ္” လို ့စကား တခြန္းကိုသာ တိုးတိမ္စြာ ညည္းတြား လိႈက္ေမာရင္း အစြန္းဆံုး ထိျပင္းထန္တဲ့ ေၾကကြဲမႈ ေတြက ျဖစ္ညွစ္ ခ်လိုက္တဲ့ မ်က္ရည္ ေတြဟာ မ်က္၀န္းထဲက လွ်ံထြက္လာၿပီး ေကာင္းထက္ ပါးျပင္ေပၚကို တာ က်ိဳးဆင္း လာတဲ့ေရလို ဒလေဟာ က်လာပါေတာ့တယ္။
“သား ဘာလို ့ငိုရတာလဲကြယ္၊ အေမ ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ သား ေနမေကာင္းဘူးေလ၊ ေခါင္းကိုက္လိမ့္မယ္” လို႔ အေမ့ စကားအဆံုး ေကာင္းထက္ ထိန္းမရေတာ့ ေယာက်ာ္း တန္မဲ့ အေမ့ ဒူးႏွစ္လံုးေပၚ မ်က္ႏွာ အပ္ရင္း ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုေၾကြးေနမိတယ္။
အေမဟာ သူ ့လက္ၾကမ္းေလး ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေကာင္းထက္ ေခါင္းကို ညင္သာစြာ ပြတ္ရင္း အငိုေခ်ာ့ေနသံ ၾကားမိေတာ့မွ “သား အေမ့အတြက္ ဆန္ျပဳတ္ေလး က်ိဳလိုက္ဦးမယ္၊ အေမဒီမွာ အိပ္ၿပီး နားလိုက္ဦးေနာ္” လို ့ ေျပာၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ ထြက္လာခဲ့တယ္။
မေန ့ကက်န္တဲ့ ထမင္းၾကမ္းခဲေလး တဆုပ္ကို မီးဖိုေပၚက ဒန္အိုး ထဲ ထည့္ ၿပီး ေရေလး အေနေတာ္ျဖည့္ေနတုန္း “ထင္းျခမ္း ေသးေသးေလး ေတြစိပ္၊ ကုလားဖန္ေလးထိုး ထင္းရႈး ဆီေလးနဲ႔ မီးပ်ိဳးတတ္ရဲ့လားသား” လို ့စိတ္မခ်တဲ့ အေမ့အသံေၾကာင့္ “ဘာမွ မပူနဲ႔ သား လုပ္တတ္ပါတယ္၊ အေမသာ ေအးေအးခ်မ္း အိပ္ၿပီး အနားယူလိုက္ေတာ့ ဆန္ျပဳတ္အိုးက်က္ရင္ သားလာ ႏိႈးမယ္” လို ့ျပန္ေျပာရင္း ၀ဲေနေသးတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို ပုဆိုးစနဲ ့ သုတ္ပစ္လိုက္ရတယ္။
ေရထဲမွာ မျမဳပ္တျမဳပ္ ျဖစ္ေနတဲ့ ထမင္းၾကမ္းခဲကို သစ္သား ေယာင္းမနဲ ့ထိုးေခ်ရင္း အေမ့လက္မွာ ဘာေၾကာင့္ အသားမာေတြ တက္လာရသလဲ ဆိုတာ ေတြးရင္း ၾကားဖူး ၾကံဳဖူးခဲ့တဲ့ အေမ ရုန္းကန္ခဲ့ရတဲ့ ပံုရိပ္ေတြ တေရးေရး ျပန္ျမင္လာမိေတာ့တယ္ ။
အေမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ပုခံုးသာသာ (၅) ေပ ေတာင္ မျပည့္တဲ့ သာမန္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီး အရပ္အေမာင္းသာ ရွိတာပါ။ မႏၱေလးမွာေမြး၊ မႏၱေလးမွာႀကီးတဲ့ အသားညဳိ ညက္ညက္ မႏၱေလးသူစစ္စစ္ပါ။ အတန္းပညာကို ေလးတန္းေလာက္သာ သင္ခဲ့ဘူးေပမဲ့ အတြက္အခ်က္မွာေတာ့ ေစ်းတြက္၊ ရွမ္းတြက္အကုန္ပိုင္ပါတယ္။
အေဖနဲ ့အေၾကာင္းပါၿပီး အိမ္ေထာင္ဦးဘ၀မွာကို အေမ့ ဘ၀က ေခ်ာေခ်ာေမြ ့ေမြ ့မဟုတ္ခဲ့။ လင္သားက အလုပ္အကိုင္ရွာရင္း အေျခမက်ေသးခ်ိန္မွာ ေစ်းထည္ေတြခ်ဳပ္၊ ျခင္ေထာင္ေတြ ခ်ဳပ္ရင္း အိမ္ေထာင္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ ျဖည့္စည္းေပးခဲ့သတဲ့။ အေမ့မွာ ေခတ္ပညာ မခ်မ္းသာေပမဲ့ ဇြဲသတၱိနဲ႔ လံု႔လ ခ်မ္းသာတယ္။ သမာအာဇီ၀နဲ႔ ရိုးရိုးသားသား လုပ္ကိုင္စားေသာက္လိုစိတ္ မခ်ိဳ႕တဲ့ဘူး။ သူမ်ားေတြ ေစ်းထည္ေတြယူခ်ဳပ္တာ တေန ့(၁၀) ထည္ၿပီးရင္ အေမက (၁၅) ထည္ၿပီးသတဲ့။ သူမ်ားေတြ ျခင္ေထာင္ ႏွစ္လံုးၿပီးရင္ အေမက သံုးလံုး ၿပီးသတဲ့။ ၿပီးမွာေပါ့ သူမ်ားေတြ နားရင္ မနားဘူး ညည့္နက္အထိ မီးခြက္ထြန္း ခ်ဳပ္တာကိုး။
အေဖ အစိုးရ ၀န္ထမ္း အလုပ္အကိုင္ရၿပီး ဘ၀ အဆင္ေျပလာေပမဲ့ စက္ခ်ဳပ္ ကေတာ့ မပ်က္ဘူးတဲ့။ စက္ခ်ဳပ္ခြင့္ မၾကံဳရရင္ ေစ်းေရာင္းခဲ့တယ္။ အေဖ့၀င္ေငြနဲ႔ အိမ္ေထာင္ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ျပည့္စံုတဲ့အျပင္ အပိုအလွ်ံ ေငြေလး နည္းနည္းပါးပါး စုေဆာင္းႏိုင္ေပမဲ့ တိုးပြားလာမဲ့ လူဦးေရနဲ႔ အိုစာ မင္းစာ အတြက္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ရမယ္ဆိုတဲ့ ခိုင္မာတဲ့ အေျမာ္အျမင္နဲ႔ အေတြးအေခၚဟာ မူလတန္း စာ ေလာက္သာ သင္ၾကားခြင့္ရခဲ့တဲ့ အေမ့မွာ၊ ေသစာ ရွင္စာသာ ဖတ္တတ္တဲ့ အေမ့မွာ ဘယ္လို ကိန္းေအာင္းဖြဲ႕ တည္လာသလဲ ဆိုတာ ေကာင္းထက္ မသိတတ္ေတာ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ အေဖနဲ႔ အေမ့ ရဲ႕ ဒီအေတြး အႀကံနဲ႔ ႀကိဳးစားအား ထုတ္မႈ ေတြကေန ေကာင္းထက္တို႔ မိသားစု ဘ၀အတြက္ တန္ဖိုး မျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အမွတ္တရ အျမဲရွိေစမဲ့ အရာ ႏွစ္ခု ကို ပိုင္ဆိုင္ေစခဲ့ပါတယ္။ စင္းကား တံဆိပ္ အပ္ခ်ဳပ္စက္ကေလး နဲ႔ ေကာင္းထက္တို႔ အခုေနတဲ့ အိမ္ကေလးပါပဲ။
အေမ့ ေခၽြးႏွဲစာ စင္းကား တံဆိပ္ အပ္ခ်ဳပ္စက္ကေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုရဲ႕ စီးပြားေရး အတက္အက် ေရခ်ိန္ သေကၤတ တခုဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ အေမ့မွာ အေၾကာင္းေၾကာင္းနဲ႔ အရင္းအႏွီး ေပ်ာက္လို႔ ျဖစ္ေစ၊ အိမ္ စီးပြားေရး က်ပ္တည္း လာခ်ိန္တိုင္းမွာ အပ္ခ်ဳပ္စက္ေခါင္းကေလး ေပ်ာက္ေပ်ာက္ သြားတတ္ပါတယ္။ အေပါင္ဆိုင္ ေရာက္သြားတာပါ။ ဒါေပမဲ့ အေမဟာ သူ႔ အပ္ခ်ဳပ္ စက္ကေလးကို ဘယ္ေတာ့မွ အဆံုးရႈံး မခံပါဘူး။ တနည္း မဟုတ္ရင္ တျခားနည္းနဲ ့မရရေအာင္ ျပန္ ေရြးယူတတ္ပါတယ္။ နားေပါက္ ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ ေနရင္ေနမယ္၊ စင္းကား အပ္ခ်ဳပ္စက္ကေလးေတာ့ အေမ ပိုတန္ဖိုးထားတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီအပ္ခ်ဳပ္ စက္ကေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုအတြက္ ေရႊခ် ထားသင့္တဲ့ အဖိုးတန္ အမွတ္တရ ပစၥည္းေလး တခု ပါပဲ။
တပြက္ပြက္ အသံျပဳၿပီး ဆူေ၀လာတဲ့ဲ့ ဆန္ျပဳတ္အိုးရဲ႕ ေရေႏြးေငြ႕ အပူရွိန္ က မ်က္ႏွာ လာဟပ္ ေတာ့မွ အေတြး ကၽြံေနရာက သတိလည္လာၿပီး ေယာင္းမနဲ ့ ကမန္းကတမ္း သံုးေလးခ်က္ ေမႊ ေပးလိုက္ရတယ္။ မီးခိုးမိႈင္း ၀ၿပီး မည္းေနတဲ့ ေၾကာင္အိမ္ တံခါး တျခမ္းကို ဆြဲလွပ္ရင္း ေရအင္တံုေလးထဲက ႏို႔ဆီဘူးကို ေကာင္းထက္ လွမ္းယူလိုက္တယ္။ ဖင္ကပ္ က်န္တဲ့ ကုလားမ ျခင္းဆြဲ တံဆိပ္ ႏို႔ဆီဘုးကို ေရနည္းနည္း ထည့္ က်င္း၊ ဆန္ျပဳတ္အိုးထဲ ေလာင္းခ်ၿပီး ေယာင္းမနဲ ့ျဖည္းျဖည္းေလး ဆက္ေမႊေပးရင္း ေကာင္းထက္ အေတြးေတြ အတိတ္ဆီ လြင့္ေမ်ာ သြားျပန္တယ္။
အေမ့ အေၾကာင္း ေတြးလိုက္တိုင္း အေဖ့ အေၾကာင္းက တြဲပါလာစျမဲပါ။ ကြမ္းစား တတ္တာက လြဲလို႔ အေသာက္အစားနဲ႔ အေပ်ာ္အပါး ကင္းရွင္းတဲ့ အိမ္ေထာင္ ဦးစီး တေယာက္၊ ရတဲ့လစာ တျပားတခ်ပ္ မက်န္ ဇနီးသည္ ထံအပ္ေလ့ရွိတာကို သားသမီးအားလံုး ကေတာင္ သိတာ အေဖပါ။ အိတ္ကပ္ထဲမွာ မွတ္ပံုတင္ ကဒ္ျပား မွလြဲလို ့ဘာမွထည့္မထားတဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီး တေယာက္ပါ။ အိမ္ေထာင္ရဲ့ ေငြေၾကးသံုးစြဲနဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲမႈ အားလံုးကို အေမ့ထံ အျပည့္အ၀ အပ္ႏွင္းထားၿပီး အေမ စီမံသမွ် ကိုလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံေလ့ ရွိတဲ့ အေဖပါ။ အေသးသံုးလိုရင္ေတာင္ သားသမီးေတြနဲ႔ တန္းတူ အေမ့ဆီမွာ လက္ျဖန္ ့ေတာင္းယူတတ္ ပါတယ္။
အေဖဟာ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ခရီးထြက္ရာက ျပန္လာတိုင္း သားသမီးေတြ အတြက္ စားစရာေတြ ၀ယ္လာတတ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္က ျပန္လာရင္ ရွားမီးကိတ္နဲ႔ ရွားမီး ခ်ိဳခ်ဥ္၊ မေကြးကဆို ေျမပဲလိပ္၊ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း သြားရင္ ထန္းလ်က္ခဲ တခုခု ပါလာျမဲပင္။ ႀကိဳသတင္း ရထားတဲ့ အေမ့ဆီက ဒီေန႔ အေဖျပန္လာမယ္ ဆိုတာ သိရင္ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုး ေပ်ာ္ေနၾကၿပီ။ ညဥ့္သန္းေခါင္ ေရာက္လို႔ အိပ္ယာထဲ၀င္ ေနေပမဲ့ မအိပ္ဘဲ ေစာင့္ၾကတာ။
“ျမဆိုးေရ … ထြန္းငယ္ထြား ေရ” စတဲ့ ေခၚသံေတြနဲ႔ အေဖ့ အသံၾကားလိုက္တာနဲ ့ အားလံုး ေငါက္ခနဲ ထ ျခင္ေထာင္မၿပီး အေဖ့ကို ေျပးႀကိဳၾကတာ။ တခါတေလ ဒိုက္ဦးဘက္က ျပန္လာရင္ အေဖ အေလးခံၿပီး သယ္လာတဲ့ ဖရဲသီးကို ေလးေထာင့္တံုးေလး ေတြ ျဖစ္ေအာင္ စိပ္၊ ဇလံုထဲထည့္ ႏြားႏို႔ ေလးဆမ္း သၾကားေလး ျဖဴးၿပီး ဇြန္းေတြတပ္ တမိသားစုလံုး ခေလွာက္စားၾကတာ။ တအိမ္လံုး ပြက္ေလာ ညံေအာင္ ေပ်ာ္ေေပ်ာ္ပါးပါးႀကီး စားေသာက္ခဲ့ရတဲ့ အဲ့ဒီလို ညဥ့္လယ္စာ အရသာထူးကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
အေမနဲ႔ အေဖမွာ သားသမီး (၈)ေယာက္ ထြန္းကားလာေတာ့ လူဆယ္ေယာက္စာ ထမင္းအိုးႀကီး ထိန္းဖို႔နဲ႔ ပညာေပးဖို႔ ကိစၥဟာ ဒီလို ေခတ္ဆိုး၊ ေခတ္က်ပ္ႀကီးထဲမွာ အလြန္ အပမ္း ဆင္းရဲႀကီးစြာ ရုန္းကန္ၾကရတာပါ။ အေဖရဲ႕ ၀န္ထမ္း လစာေလးနဲ႔ မလံုေလာက္ေတာ့ အေမဟာ ၾကံဳရာ အလုပ္မ်ိဳးစံု လုပ္ခဲ့ရတာပါ။ ဒါေပမဲ့ သားသမီး (၈) ေယာက္စလံုးကို အေဖနဲ႔ အေမဟာ အလုပ္ ထြက္လုပ္ၾကဖို႔ ပိုက္ဆံကူရွာဖို႔ ဘယ္ေသာ အခါမွ မေျပာခဲ့ဘူး၊ မညည္းညဴ ခဲ့ဖူးဘူး။ အေမ အျမဲ ေျပာတတ္တာက ပညာအေမြဘဲ ေပးႏိုင္တယ္၊ ယူရမဲ့အခ်ိန္မွာ ႀကိဳးစားယူၾက၊ သစ္ တပင္ေကာင္းရင္ ငွက္ တေသာင္းနားလို႔ ရႏိုင္တယ္ဆိုတာပါပဲ။
အေမဟာ ေစ်းသည္ ဘ၀ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ က်င္လည္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဆန္ေရာင္းတယ္၊ ငါးေျခာက္ေရာင္းတယ္၊ ထိုးမုန္႔ လမုန္႔၊ ဘီစကစ္စတဲ့ မုန္႔မ်ိဳးစံု လည္း ေရာင္းဖူးတယ္။ လက္တြန္းလွည္းေလးနဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါး လည္း ေရာင္းဖူးတယ္။ အရင္းအႏွီး မ်ားမ်ား စားစား မရွိတာေၾကာင့္ ဆိုင္ကႏၷားနဲ႔ မထြက္ႏိုင္တာမို႔ သူမ်ား ဆိုင္ေဘး ကပ္ရပ္ၿပီး ခံုေလး၊ ဘန္းေလး ခ်ၿပီး ေစ်းေရာင္းရတာပါ။
ေစ်းသိမ္းရင္ ပစၥည္းေတြကို ႀကိမ္ျခင္းေတာင္းႀကီး သံုးေတာင္းထဲ ထည့္ၿပီး တေတာင္းကို အေမ့ လက္ဆြဲေတာ္ မိန္းမစီး ဘီးေလးရဲ႕ ေနာက္ ထိုင္ခံုမွာ တင္ၿပီး ႀကိဳးနဲ႔ အက်အန တုပ္တယ္။ က်န္တဲ့ ႏွစ္ေတာင္းကို ဆိုင္ေဘးက ေရာင္းေဖၚေတြ အကူအညီနဲ႔ စက္ဘီးလက္ကိုင္ တဖက္တခ်က္မွာ ခ်ိတ္လို႔ အေမျပန္ လာေတာ့တာပဲ။ ပစၥည္း ပစၥယေတြ အျပည့္နဲ႔ ႀကိမ္ျခင္း ေတာင္းႀကီး သံုးေတာင္းရဲ႕ အေလးခ်ိန္စီးထားတဲ့ စက္ဘီးကို ကၽြန္ေတာ္လို ေယာက်ာ္ား တေယာက္ေတာင္ မနည္း အားစိုက္ထိန္းရတာ။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ဒီလိုေလးလံ ၀န္ပါတဲ့ စက္ဘီးကို ထိန္းၿပီး စီးလာရမွေတာ့ အေမ့ လက္ေျခာင္းေလးေတြ သာမက လက္ဖ၀ါးျပင္ တခုလံုး အသားမာ တက္ေနတာ မဆန္းေတာ့ဘူးေပါ့။
ေညာင္ပင္ေစ်းထဲ ဆန္ေရာင္းစ ကေတာ့ အိမ္ကို ဆန္ေတြ ျပန္သယ္မလာပါဘူး။ ပထမေတာ့ ေဘးဆိုင္ႀကီးကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး အပ္ထားခဲ့တာ။ ေရႊတေခ်ာင္း ေရလွ်ံေတာ့ ဆိုင္ေတြ ေရျမဳပ္တဲ့ အထဲ အေမ့ ဆန္အိပ္ေလးေတြ ပါသြားၿပီး အေမလည္း အရင္းျပဳတ္သြားတာေပါ့။ အေမ့ရဲ႕ စင္းကား အပ္ခ်ဳပ္စက္ေခါင္းေလးလည္း အေပါင္ဆိုင္ေရာက္ၿပီး ခံုေလးဘဲ အိမ္မွာ က်န္ရစ္ေတာ့တာေပါ့။
ေကာင္းထက္တို႔ အိမ္ စီးပြားေရး အေျခအေန ေကာင္းမေကာင္း သိခ်င္ရင္ အိမ္ထဲ၀င္ၿပီး စက္ခံုအဖံုးေလးသာ လွန္ၾကည့္လိုက္ စက္ေခါင္းေလးရွိေနရင္၊ အိုေကပဲ။ စက္ေခါင္းေလး ေပ်ာက္ေနရင္ေတာ့ အေျခအေန မေကာင္းဘူးလို ့ခ်က္ျခင္း ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
မနက္ (၅) နာရီဆို အေမ အိပ္ရာ ထၿပီ။ မ်က္ႏွာသစ္ ေရေႏြးအိုး တအိုးနဲ႔ ထမင္းအိုး တလံုးတည္ ၿပီးတာနဲ႔ တအိမ္လံုးစားလို႔ ရေအာင္ မေန႔က လက္က်န္ ထမင္းၾကမ္းခဲေတြကို ေျခၿပီး ဆီပူေလးထဲ ဆႏြင္းေလး နည္းနည္း ထည့္ေၾကာ္ ဒါေတြက မနက္တိုင္း အေမလုပ္ေနက်။ ထမင္းမက်န္ရင္ တခါတေလ အေမဆီ ထမင္းထိုးတယ္။ ၿပီးရင္ ေသာက္ေတာ္ ေရခ်မ္းလဲ၊ ဆြမ္းေတာ္ကပ္၊ ဘုရား ရွိခိုးမယ္။
အေမ့ ထူးျခားခ်က္ တခုက ရွိတာေလးနဲ႔ အရသာ ရွိေအာင္ အဟာရ ျဖစ္ေအာင္ခ်က္တတ္တယ္။ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း တခ်ိဳ႕က ေျပာၾကတယ္၊ အေမ့ မွာ လက္ဆိပ္ ပါသတဲ့။ ဘာခ်က္ခ်က္ စားလို႔ ေကာင္းသတဲ့။ ဘုရား ရွိခိုးၿပီးရင္ သားသမီးေတြ ေက်ာင္းယူသြားဖို႔ ထမင္းခ်ိဳင့္ ေတြထဲ ထမင္းခူး ထည့္ ေပးရင္း အေမ ထမင္းေက်ာ္စားမယ္၊ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္မယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ေစ်းသြားဖို႔ ျပင္ ေတာ့တာပဲ။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္ဆို ေကာင္းထက္ အကိုႀကီးက ထၿပီး အေမ့ႀကိမ္ျခင္းႀကီး သံုးလံုးကို စက္ဘီးေပၚ ကူတင္ ေပးတယ္။ က်န္တဲ့ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ ကေတာ့ အိပ္ယာထဲေကြးလို႔ ေကာင္းေနဆဲေပါ့။ အေမက ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်တ္ဖ်တ္ လုပ္တတ္ ကိုင္တတ္တယ္။ မနက္ (၆) နာရီဆို အေမ ေစ်းေရာက္ ခင္းက်င္း ၿပီးေနၿပီ။
မုန္႔ဟင္းခါး ေရာင္းတုန္းကဆို ဒီထက္ပို ေစာေစာထရတာ။ ေစ်းမွာ ကိုယ္တိုင္ျပင္ ကိုယ္တိုင္လိုက္ပို႔ ကိုယ္တိုင္ ေရာင္းရတာ၊ ကူမဲ့သူမရွိဘူးေလ။ သားသမီး (၈)ေယာက္ အားလံုး ေက်ာင္းတက္ေနၾကတာကိုး။ တခါမွ အေမ့ဆီက ညည္းညဴသံ မၾကားဖူးဘူး။ အေမ ပင္ပန္း လြန္းလို႔ကြယ္ ကူၾကပါဦးလို႔ တခါမွ မေျပာဖူးဘူး။ မနက္ပိုင္း ေရာင္းကုန္လို႔ အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြ ေဆးေၾကာၿပီး လို႔ အခ်ိန္ရေသးရင္ အိမ္ျပန္ ဟင္းခ်က္ အခ်ိန္မရရင္ ဟင္းေတြ၀ယ္ၿပီး ၾကြတ္ၾကြတ္အိတ္ေလးနဲ႔ ေက်ာင္းကို သူ မိန္းမ စီးဘီးေလး နင္းၿပီး လာပို႔တာ။ ညီမေလး အတန္းက လမ္းေဘးနဲ႔ နီးေတာ့ အေမ့ေခၚသံၾကားရင္ အေမ့ဘီး ေဂ်ာက္ဂ်က္ သံၾကားရင္ ဟင္းထုပ္ကို ထြက္ယူၿပီး ေမာင္ႏွမ တေတြ မနက္က အေမထည့္ေပးလိုက္ တဲ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ ဖြင့္စားၾကရတာ။
ဟင္းပို ့ၿပီးတာနဲ႔ အေမ တေခါက္ အိမ္ျပန္ လူဆယ္ေယာက္စာ အ၀တ္ေဟာင္းေတြ ေလွ်ာ္ဖြပ္ တာ့တာပဲ။ ေရႊ၀ါ ဆပ္ျပာမသံုးႏိုင္ အ၀တ္ေလွ်ာ္မႈန္႔ မသံုးႏိုင္ေတာ့ ေရေႏြးအိုးတယ္၊ ဇလံုထဲေလာင္းထည့္ ဆင္ခ်ီးတံုး ဆပ္ျပာေလးေတြကို ဓါး ပါးပါးေလးနဲ ့ျခစ္ထည့္ အ၀တ္ေဟာင္းေတြကို ဆပ္ျပာ ေရစိမ္ၿပီး လက္ရိုက္တုတ္နဲ႔ ဖြပ္သင့္တာဖြပ္၊ လက္ေလွ်ာ္နဲ႔ ေလွ်ာ္သင့္ တာ ေလွ်ာ္တာ အေမ့ နိစၥဓူဝ အလုပ္ေတြထဲက တခုပါ။ အ၀တ္ေတြ လွန္းၿံပီးရင္ အိမ္တံခါး ေသာ့ခတ္၊ ေဘးအိမ္ ေသာ့အပ္ၿပီး အေမ ညေနပိုင္း ေစ်းထြက္ေတာ့တာပဲ။
သိတဲ့အတိုင္း အညာေနဆိုတာ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ေလာင္ၿမိဳက္ ပူျပင္းတာမဟုတ္လား၊ သူမ်ားဆိုင္က ထီးရိပ္မလံု႔ တလံု ခိုရင္း အပူေတာ ဖုန္ေတာထဲမွာ ေန႔စဥ္ ေစ်းေရာင္းရေတာ့ နဂိုက အသားညိဳညိဳစိုစို မႏၱေလးသူ အေမမွာ ငါးက်ည္းေျခာက္ က်ပ္တင္သလို အသားအေရေတြ မြဲေျခာက္ကုန္ရတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေၾကာင့္ပါ။ သားသမီးေတြကို ပညာတတ္ျဖစ္ေစလိုတဲ့ ေစတနာ ေမတၱာနဲ႔ အေျမာ္အျမင္ အေဖနဲ႔ အေမ ႏွစ္ဦးစလံုး မွာရွိၾကတာ ကၽြန္ေတာ္တို ့အားလံုးအတြက္ ကံေကာင္းတာပါပဲ။
ညေနေစ်းသိမ္း ျပန္ရင္ သားသမီးေတြ အဆာေျပစားဖို႔ မုန္႔ဗိုင္းေတာင့္၊ မုန္႔ကၽြဲသဲ အေၾကာ္စံု တခုခု ေတာ့ ၀ယ္လာေလ့ရွိတယ္။ အေဖ့ အတြက္ဆို မပ်က္မကြက္ ကြမ္းယာ တထုပ္လည္း ေစ်းထိပ္လမ္းဆံု ေထာင့္က ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲ ကြမ္းယာဆိုင္က ၀ယ္ေနက်။
ေနာက္ခံုမွာ ဆန္တတင္းခြဲ အိပ္တင္ထားၿပီး လက္ကိုင္ ႏွစ္ဖက္မွာ ပိႆာခ်ိန္ (၁၅) ပိႆာထက္ မေလ်ာ့ အေလးခ်ိန္စီးတဲ့ ငါးေျခာက္ ျခင္းႀကီးႏွစ္လံုးနဲ႔ ဆိုေတာ့ ကြမ္းယာဝယ္ဖို႔ အေမ စက္ဘီးေပၚက ဘယ္ဆင္းႏိုင္မလဲ။ အသာေလး ဘရိတ္အုပ္ ေျခဖ်ားေလး ေထာက္ရပ္ၿပီး ဘဲလ္တီး လိုက္တာနဲ႔ ကြမ္းယာေရာင္းတဲ့ ကိုခ်စ္ညႊန္႔ က ဆိုင္ေပၚက ဆင္းေတာ့တာပဲ။ ၿပီးရင္ အသင့္ ယာထားၿပီး ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေလးထဲ ထည့္ထားတဲ့ (၅၀၀) ဖိုး ထံုး၊ ကြမ္းသီး၊ ဗမာေဆး၊ ရွား တေျပာက္ တထုပ္ကို ဟထားတဲ့ အေမ့ ပါးစပ္ထဲ လာခ်ိတ္ေပးရင္း “အေမျမ ကေတာ့ ေလးသန္းႀကီး ကိုခ်စ္ပါ့ဗ်ာ” လို ့က်ီစယ္ေနၾကပါ။ လက္ႏွစ္ဖက္လံုးနဲ႔ စက္ဘီး လက္ကိုင္ကို ထိန္းထားရေတာ့ အေမကိုယ္တိုင္ ကြမ္းမစားေပမဲ့ အေဖစားဖို႔ ကြမ္းထုတ္ကို ပါးစပ္နဲ႔ ကိုက္ၿပီး သယ္လာတာ။ ဒီေလာက္ေလးတဲ့ ၀န္အျပည့္နဲ႔ စက္ဘီးကို ႏွစ္ရွည္လမ်ား ထိန္းစီးရမွေတာ့ အေမ့လက္ေတြမွာ ရဲဘက္ စခန္းက ေက်ာက္ထုတဲ့ အက်ဥ္းသားလက္လို အသားမာေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတာ မဆန္းေတာ့ပါဘူး။
(အပိုင္းေလး)
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေနသာသလိုေနၿပီး ေနစိမ့္ႏိုင္လြန္းခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသား၊ စာႀကိဳးစားရင္ ၿပီးတာပဲလို႔ ေတြးၿပီး တာ၀န္မဲ့ေနခဲ့တာ။ အေမနဲ႔ အေဖကေန သားတို႔ သမီးတို ့ေရ အေမတို႔ ပင္ပန္း လွၿပီကြယ္၊ မႏိုင္ေတာ့ လို႔ပါ ကူၾကပါဦးလို႔ ဘယ္တုန္းကမွ အကူအညီ မေတာင္းခဲ့တဲ့ အေပၚ အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ကိုယ္သက္သာ ရာ ရွာရင္း အေခ်ာင္ခိုေနခဲ့မိတာ။ အခုလို အပ်င္းဖ်ားတဲ့ ကိုယ္အပူခ်ိန္ ရွိတာေတာင္ သားသမီးေတြ ပညာေရး အတြက္ဆိုတဲ့ ေဇာနဲ ့ အဖ်ားအနာကို အေမက ထီမထင္ႏိုင္ေပမဲ့ ကိုယ့္မိဘကို ဂရုစိုက္ဖို႔ ပ်က္ကြက္ခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္ပါ။ ေက်ာင္းခ်ိန္ၿပီးလို ့အတန္းမရွိေတာ့ရင္ေတာင္ အိမ္ျပန္ၿပီး အေမ့ကို ကူလုပ္ေပးဖို ့မစဥ္းစားဘဲ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ထိုင္ အခ်ိန္ျဖဳန္း ေလ့ရွိတာ ကၽြန္ေတာ္ပါ။
၀မ္းနည္း ေၾကကြဲျခင္း၊ ပူေဆြးျခင္း၊ ရွက္ရြံ႕ ျခင္းေတြနဲ႔ ျပင္းျပတဲ့ ေနာင္တ တရားေတြဟာ တၿပိဳင္နက္တည္း ေကာင္းထက္ ႏွလံုးသားကို အံုခဲ ဖ်စ္ညွစ္ လာျပန္ေတာ့တယ္။ မေဖၚျပႏိုင္တဲ့ နာက်င္မႈ ေ၀ဒနာေတြက ေဖာက္ထုတ္ ဖြင့္ခ်လိုက္တဲ့ မ်က္ရည္ေတြဟာ ေကာင္းထက္ မ်က္၀န္းထဲက လွ်ံထြက္ၿပီး ေယာင္းမ ကိုင္ထားတဲ့ လက္ခံုေပၚ တေဖာက္ေဖာက္ က်လာေတာ့မွ ေကာင္းထက္ သတိျပန္၀င္လာတယ္။ ဆန္ျပဳတ္အိုးက က်ေနၿပီမို႔ ေယာင္းမနဲ ့ တခ်က္ႏွစ္ခ်က္ေမႊ ႏို႔ဆန္ျပဳတ္ အေနေတာ္ေလး ဟင္းခ်ိဳ ပန္းကန္လံုး ေလးထည့္ ခပ္ထည့္ၿပီး အေမကိုေကၽြးဖို႔ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက ထြက္လာခဲ့တယ္။
ကုလားထိုင္ေပၚမွာ အေမ ကေတာ့ ေကာင္းေကာင္း အိပ္ေမာက်ေနပါၿပီ။ ပင္ပန္း ရွာလြန္းလို႔ ထင္ပါတယ္။ အေမ့ မွာ အခုလို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အနားယူ အိပ္စက္ခြင့္မရတာ ႏွစ္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ ေကာင္းထက္ မေတြးတတ္ေတာ့။ ဆန္ျပဳတ္ ပန္းကန္ကို စားပြဲေပၚ အသာတင္ၿပီး ေကာင္းထက္ အေမ့ေရွ႕ေမွာက္ ဒူးေထာက္ ထိုင္လိုက္မိတယ္။
ခါးသီးတဲ့ ေလာကဓံရဲ႕ အထုအေထာင္းအျပင္ အရြယ္ေထာက္လာလို တြန္႔ေနတဲ့ အေရးအေၾကာင္းေတြနဲ႔ နဖူးျပင္ေပၚမွာ ဆံျဖဴစ သံုးေလးေျခာင္း ၀ဲက်ေနတဲ့ အေမ့ မ်က္ႏွာ ေနပူစပ္ခါး ဒါဏ္ခံႏိႈင္ေအာင္ လူးထားတဲ့ ပါးျပင္ထက္က သနပ္ခါးထူထူေပၚကပ္ၿငိေနတဲ့ ဖံုစဖံုနေတြနဲ႔ စြန္းထင္းေနတဲ့ ေခၽြးစီေၾကာင္းေတြ ေျခာက္သြား ေတာ့ပြင့္လာတဲ့ ဆားပြင့္ေလးေတြနဲ႔ ဟိုတစဒီတစ တလက္လက္ ေတာက္ပေနတဲ့ အေမ့မ်က္နာကို ေကာင္းထက္ ၿငိမ္သက္ ရီေ၀စြာ တဒဂၤ စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။
သားသမီး(၈) ေယာက္လံုး ေက်ာင္းထားႏိုင္ဖို႔ ေစ်းေရာင္း မဖ်က္ခ်င္ေတာ့ ကိုယ္အပူခ်ိန္ (၁၀၃) ဒီဂရီ ဖာရင္ဟိုက္နဲ႔ အပ်င္းဖ်ား ေနတာေတာင္ ကိုယ္ကေလးေႏြးရံုပါလို႔ ေျပာတဲ့ အာဂ အမ်ိဳးသမီးႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေကာင္းထက္ အံ့ၾသျခင္းႀကီးစြာ တိတ္တဆိတ္ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း ေကာင္းထက္ တေယာက္ အေမ့ေရွ႕ ေမွာက္မွာ တျဖည္းျဖည္း ၾကံဳလွီ ေသးငယ္လာေတာ့တယ္။ ဒ႑ာရီ မဟုတ္တဲ့ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ ရဲ႕ အဖ်ားမရွိ ေလာက္ေအာင္ ျမင့္ေမာက္ေ၀သီႀကီးျမတ္တဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ဟာ ေကာင္းထက္ကို အဏုျမဴ ျဒပ္မႈန္ တခုထက္ ေသးငယ္ ေစခဲ့ပါၿပီ။
သားကို ခြင့္လႊတ္ပါ အေမလို႔ ေျပာဖို႔ ေတာင္ ခြန္အားေတြ ဘယ္လို ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္သည္ မသိတတ္ေတာ့။ ႏွလံုးသားေပၚကို ေကာင္းကင္ တခုလံုး ၿပိဳဆင္း ဖိက်လာသလို ေလးလံ သိပ္သည္းတဲ့ ေနာင္တေတြ၊ ျပင္းထန္ နက္ရိႈင္း လြန္းတဲ့ နာက်င္ ေက်ကြဲမႈ ေတြဟာ ေကာင္းထက္ရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြကို ထပ္မံ ညွစ္ထုတ္ႏိုင္စြမ္းလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။
မိန္းမသားတန္မဲ့ ခက္မာၾကမ္းရွ အသားမာ ျပြမ္းထေနတဲ့ အေမ့လက္ဖ၀ါး ႏွစ္စံုကိုသာ ႏွဖူးမွာ တရိုတေသ ထိကပ္လို႔ ေမာဟိုက္ ပင္ပန္းစြာ အိပ္စက္ အနားယူေနတဲ့ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ ေရွ႕မွာ ဒူးတုပ္ရင္း “ငွက္တေသာင္းနား ႏိုင္တဲ့ သစ္တပင္ေကာင္း” ျဖစ္ရပါေစ့မယ္ အေမလို႔ ေကာင္းထက္ ရင္ထဲမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ကတိျပဳရင္း သႏၷိ႒ာန္ အခါခါ ခ်ေနမိပါေတာ့တယ္။
ျမင္းမိုရ္ေတာင္ ဦး မက က်ဴးသည့္ မိဘႏွစ္ပါးလံုး၏ ႀကီးမားေသာ ေမတၱာ ေစတနာမ်ားႏွင့္ စိန္ေတာင္ စိန္သားလို မာေက်ာ ၾကံ့ခိုင္ေသာ အေဖႏွင့္ အေမတို႔၏ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ဇြဲသတၱိ အားမာန္တို႔အား ဤ၀တၳဳျဖင့္ ရိုက်ိဳး ေကာ္ေရာ္ ဦးခိုက္ ပူေဇာ္္ပါ၏။ ။
မင္းေကာင္းခ်စ္
တန္ေဆာင္မုန္းလဆုတ္ (၄) ရက္၊ ျမန္မာသကၠရာဇ္ (၁၃၇၆) ခုႏွစ္
ႏို၀င္ဘာလ (၁၀) ရက္၊ ခရစ္ သကၠရာဇ္ (၂၀၁၄) ခုႏွစ္
Photo – Aung Htet
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ