ယခင္အပတ္မွ အဆက္
(၃၃)
ကားေလးက အေဝးေျပးလမ္းမေပၚတြင္ ၿငိမ့္ခနဲ ၿငိမ့္ခနဲ ေျပးေနသည္။ ကိုစိုးစိုးေမာင္ကလည္း ဒိန္းမတ္အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို ရွင္းျပသည္။ ကိုစိုးစိုးေမာင္တို႔ မိသားစုမွာ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မိမိကဲ့သို႔ ဗုဒၶဘာသာသံဃာတပါးကို တ႐ိုတေသ တေလးတစား ေျပာဆိုဆက္ဆံသည္။ ဗုဒၶဘာသာမိသားစုမ်ားႏွင့္လည္း တရင္းတႏွီး ရွိလွသည္။ ကားေလးက ေရႊညဝါဆရာေတာ္တို႔ရွိရာ ေအာလ္ေဘာ့ၿမိဳ႕နားက ၿမိဳ႕ငယ္တခုသို႔ သြားေနျခင္း ျဖစ္သည္။
“ဒကာႀကီး အခု ဘာအလုပ္လုပ္သလဲ”။ “တပည့္ေတာ္ အလုပ္နားထားတယ္ဘုရား”။ “ေအာ္ ဟုတ္လား၊ ဒါဆို အလုပ္မလုပ္ဘဲ ဘယ္လို ရပ္တည္သလဲဗ်”။ “ဒီႏိုင္ငံမွာ ၁ ႏွစ္ခဲြေက်ာ္ေလာက္ အလုပ္လုပ္ၿပီးရင္ ၂ ႏွစ္ေလာက္ အလုပ္မလုပ္ဘဲ လခရတယ္ဘုရား”။ “ဗ်ာ … ဟုတ္ေကာ ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်ာ”။ “ဟုတ္တယ္ဘုရား … ဒါေတာင္ တေယာက္တည္းသမားဆို တမ်ိဳး၊ လင္မယားဆိုရင္ တမ်ိဳးဘုရား၊ တပည့္ေတာ္က မိန္းမနဲ႔ဆိုေတာ့ ခ႐ိုနာ ၂ ေသာင္းရတယ္၊ ကေလးအတြက္က ၃ လကို ၄၂ဝဝ ရတယ္ဘုရား၊ … ဒိထက္ အံ့ၾသစရာေတြက အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္ဘုရား”။
ကိုယ့္နားကိုပင္ မယံုႏိုင္။ ရသည့္လခကလည္း မဝေရစာ မဟုတ္။ ေနစရာ၊ စားစရာ၊ ပညာသင္ၾကားဖို႔အတြက္ လံုေလာက္ေသာ ပမာဏျဖစ္ သည္။ ေက်ာင္းတက္ရင္၊ သင္တန္းတက္လွ်င္ အပိုပိုက္ဆံက ထပ္ရဦးမည္။
(၃၄)
စာေရးသူသည္ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း နားမလည္ေသာ္လည္း နားလည္သေလာက္ တင္ျပခ်င္သည္။ ဒိန္းမတ္သည္ ဒီမိုကေရစီစစ္စစ္ကို က်င့္သံုးသည့္ႏိုင္ငံ မဟုတ္၊ Social Democracy စနစ္ကို က်င့္သံုးသည့္ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ တိုင္းျပည္၏ၾကြယ္ဝမႈကို တိုင္းသူျပည္သားမ်ားႏွင့္ တိုင္းျပည္အတြင္း တရားဥပေဒႏွင့္အညီ ေရႊ႕ေျပာင္းလာသူမ်ားကို ကူညီေထာက္ပံ့ေပးသည္။
တိုင္းသူျပည္သားမ်ား၏ ကိုယ္က်န္းမာေရးႏွင့္ စိတ္ခ်မ္းသာေရးကို အဓိကမူအျဖစ္ထားရွိၿပီး အစိုးရမူဝါဒကို က်င့္သံုးသည္။ ဒိန္းမတ္တြင္ အစိုးရအႀကီးအကဲမ်ားသည္ တာဝန္အရ အႀကီးအကဲရာထူးမ်ား ယူထားေသာ္လည္း သာမန္ျပည္သူမ်ားႏွင့္ ဘာမွ် မထူးျခား။ အႀကီးအကဲျဖစ္ျခင္းႏွင့္ အခြင့္ထူးခံအျဖစ္ ေရာက္မသြားေပ။ သာမန္ျပည္သူမ်ားႏွင့္မျခား မိမိဆိုင္ရာတာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
ႏိုင္ငံကို အဓိကစိုးမိုးျခယ္လွယ္ေနသူတဦးေတာ့ ရွိသည္။ သူ႕စကားကိုသာ နားေထာင္ဖို႔ လိုသည္။ သူ႔လမ္းညႊန္ခ်က္အတိုင္း လိုက္လုပ္ဖို႔ လိုအပ္သည္။ လူတိုင္း လြတ္လပ္စြာ ေဆာင္ရြက္ခြင့္၊ ေျပာဆိုခြင့္၊ ေရးသားခြင့္ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔လက္ေအာက္တြင္သာ ျဖစ္သည္။ လူတိုင္းက သူ႔ကို မလြန္ဆန္ရဲၾက။ ငယ္ငယ္ကတည္းက မိသားစုအတြင္း၊ ေက်ာင္းအတြင္း၌ သူ႔စကားကို လိုက္နာဖို႔ကိုသာ သင္ေပးသည္။ သူဟူသည္မွာ “တရားဥပေဒ”ျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ တရားဥပေဒသည္သာ အမိ၊ တရားဥပေဒသည္သာ အဖျဖစ္သည္။ တရားဥပေဒသည္သာ ႏိုင္ငံ၏ တိုးတက္မႈ၊ ဆုတ္ယုတ္မႈ၊ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမႈကို ဖန္တီးေပးေနေသာအရာျဖစ္သည္။ တရားဥပေဒသည္ ထာဝရဘုရားထက္ ပိုတန္ခိုးႀကီးေလသည္။
တရားဥပေဒလက္ေအာက္တြင္ ဉာဏ္ႀကီးရွင္မ်ား၊ စီးပြားေရးအကြက္ျမင္သူမ်ားအတြက္ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝေသာ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝမႈအလိုက္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို အခြန္ေပးေဆာင္ရသည္။ ႏိုင္ငံသားအားလံုး အခြန္ကို စနစ္တက် ေပးေဆာင္ရသည္။ အစိုးရအေနျဖင့္ တိုင္းျပည္က ေပးေဆာင္လာေသာအခြန္မ်ားကို (မိမိတို႔ႏွင့္ထိုက္တန္ေသာ လခမွအပ) အလဲြသံုးစား ျပဳလုပ္ျခင္း မရွိ။ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ အသံုးျပဳျခင္း မရွိ။ ရရွိလာေသာအခြန္ေငြမ်ားကို ျပည္သူမ်ား အဆင္ေျပေရး၊ ကာယသုခ၊ စိတၱသုခႏွင့္ ျပည့္စံုေရးကိုသာ ေရွး႐ႈေတြးေတာကာ ေဆာင္ရြက္ၾကရသည္။
အစိုးရသည္ ျပည္သူ႔ကၽြန္၊ ျပည္သူ႔အခုိင္းအေစမ်ားပီပီ ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာရဖို႔ လိုအပ္သည္။ ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာမရလွ်င္ သူတို႔ က်႐ႈံးမည္ ျဖစ္သည္။ ျပည္သူသာ အမိ၊ အဖျဖစ္႐ံုမက ျပည္သူသည္ အစိုးရ၏ အရွင္သခင္မ်ားပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ရရွိလာေသာအခြန္မ်ားကို အလဲြသံုးစား ျပဳလုပ္လွ်င္ သို႔မဟုတ္ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈမရွိလွ်င္ ျပည္သူ႔အမ်က္ဒဏ္ကို ခံရမည္ျဖစ္သည္။
(၃၅)
သန္းႂကြယ္သူေဌးတေယာက္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ပူပန္လွ်င္ ပူပန္စရာရွိေသာ္လည္း စားဝတ္ေနေရးအတြက္ကား အနည္းငယ္မွ် ပူပန္စရာမရွိပါ။ က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ ေဆးမကုသႏိုင္မွာလည္း ပူစရာမရွိပါ။
စားဖို႔ ပူစရာမလို၊ ေနဖို႔ပူစရာမလို၊ ေဆးကုဖို႔ ပူစရာမလုိေသာ သူတို႔ဘဝမ်ားကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္လိုက္တိုင္း ဝမ္းနည္းဝမ္းသာျဖစ္ရသည္။ ဝမ္းသာျခင္းက သူတို႔ေတြ အဆင္ေျပေနျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဝမ္းနည္းျခင္းက အမိျမန္မာျပည္က ျပည္သူမ်ားကို သတိတရ ျမင္ေယာင္မိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ေနဖို႔လည္း ႐ုန္းကန္ရ၊ စားဖို႔လည္း ႐ုန္းကန္ရ၊ တသက္လံုး တေနကုန္ တေနခမ္း ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ေသာ္လည္း ဝမ္းက မဝ၊ ခါးက မလွ။ တစံုတရာ က်န္းမာေရး ခၽြတ္ယြင္းပါက ဘဝပ်က္ရ။ ေဆးကုစရာမရွိလို႔ ေသရသည့္ေဝဒနာရွင္မ်ားက ဒုနဲ႔ေဒး။ ေရႊျပည္ႀကီး သားမ်ားအတြက္ ဘဝအာမခံခ်က္က အဘယ္မွာနည္း။ ဒီၾကားထဲ ျမတ္ဗုဒၶတရားကို ေသခ်ာစြာ သေဘာမေပါက္ထားသူအခ်ိဳ႕က “ကံေပါ့”ဟု ေျပာလာေသာ စကားေအာက္တြင္ လမ္းစက စုန္းစုန္းေပ်ာက္ကြယ္သြားသျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာပင္ မ်က္ႏွာပ်က္ရကိန္းႀကံဳရ သည္လည္း ရွိသည္။
သူတို႔ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ပံုမွန္အလုပ္လုပ္ၿပီး ပံုမွန္အခြန္ေဆာင္ထားေသာႏိုင္ငံသားမ်ားအေနျဖင့္ ဘဝကို စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ ေနထိုင္သြားႏိုင္ၾက သည္။
အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မသန္စြမ္းျဖစ္သြားလို႔လည္း ပူစရာ မရွိပါ။ အစိုးရက တသက္လံုး ေထာက္ပံ့ကူညီသြားမည္။ အနည္းဆုံး ေဆး႐ံုတြင္ ခြဲစိတ္ကုသဖူးေသာသူမ်ားတြင္ ေအးေအးသက္သာေနမည္ဆိုက ေနႏိုင္စရာ အခြင့္အလမ္းမ်ား ရွိသည္။
သူတုိ႔ဆီတြင္ Handicap ေခၚ မသန္စြမ္းသူမ်ား၊ ေဆး႐ံုတြင္ ခြဲစိတ္ကုသခံဖူးသူမ်ား၊ အျမင္အာ႐ံုအားနည္းသူမ်ားအတြက္ အထူးအစီအစဥ္ မ်ား ရွိသည္။ ရထားလက္မွတ္ အခမဲ့ စီးခြင့္ျပဳျခင္း၊ ျပတိုက္, ပန္းၿခံ, စာၾကည့္တိုက္ စသည္တို႔တြင္ အခမဲ့ဝင္ေရာက္ခြင့္ေပးျခင္း၊ အလုပ္မလုပ္ဘဲ အစိုးရမွ ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးထားျခင္း (အလုပ္မလုပ္ခ်င္သူ ငပ်င္းမ်ား၊ ဘိန္းစားမ်ား၊ အရက္သမားမ်ားလည္း ေထာက္ပံ့ ေသာ္လည္း Handicap မ်ားက အထူးအခြင့္အေရးရွိသည္) စသည္တို႔ကို အစုိးရက ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ေပးသည္။
ခဲြစိတ္ခံလူနာမ်ားအတြက္ ေဆး႐ံုမွ ဆင္းလာရေသာ္ (လိုအပ္လွ်င္) အိမ္အထိ သူနာျပဳတဦးကို ေစလႊတ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးေလ့ရွိသည္။
မ်က္စိမျမင္သူအတြက္ သူႏွင့္သင့္ေလ်ာ္ေသာ အေထာက္အကူျပဳ ကိရိယာပစၥည္းမ်ား၊ လက္မသန္စြမ္းလွ်င္ လက္ႏွင့္ဆိုင္ရာ၊ ေျခေထာက္မသန္စြမ္းလွ်င္ ေျခေထာက္ႏွင့္ဆိုင္ရာ … စသျဖင့္ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေအာင္ စီမံဖန္တီးထားၾကေလသည္။ ခႏၶာကိုယ္ မသန္စြမ္းသူတဦးသည္ ဝွီးခ်ဲျဖင့္ ရထားေပၚ၊ ဘတ္စ္ကားေပၚ အကူအညီမပါဘဲ တက္ႏိုင္ဆင္းႏိုင္သည္။ ဝွီးခ်ဲျဖင့္ ေရွာ့ပင္းထြက္ႏိုင္သည္။ ဝွီးခ်ဲျဖင့္ ပန္းၿခံသြားလည္ႏိုင္သည္။
ဘူတာမ်ား၊ ဘတ္စ္ကားဂိတ္မ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕တြင္း ပလက္ေဖာင္းမ်ား၊ မီးပြိဳင့္မ်ားကအစ မ်က္မျမင္မ်ား တုတ္ကေလးေထာက္ၿပီး သြားႏိုင္ေအာင္ အမွတ္အသားေလးမ်ား လုပ္ေပးထားသည္။ ပလက္ေဖာင္းမ်ားကလည္း တြန္းလွည္းမ်ား အလြယ္တကူ သြားႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးထားသည္။ မသန္စြမ္းသူမ်ားအတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ သန္႔စင္ခန္းကိုလည္း သီးသန္႔လုပ္ေပးထားတတ္သည္။
ဒိန္းမတ္၊ ေနာ္ေဝ၊ ဂ်ာမနီ၊ ဆြီဒင္၊ ေဟာ္လန္၊ ဘယ္ဂ်ီယံ စေသာႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အလုပ္မလုပ္လည္း လခ ရသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ လူပ်င္းမ်ားအတြက္ အကြက္ေကာင္းဆိုက္သည္ဟု ဆိုႏုိင္စရာရွိသည္။
လူပ်င္းမ်ား ေရသာခိုမရေအာင္လည္း အစိုးရက ပါးပါးနပ္နပ္ လုပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အလုပ္မရွိလွ်င္ သို႔မဟုတ္ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္သြားလွ်င္ အစိုးရက ၃ ႏွစ္အထိေတာ့ (တႏိုင္ငံႏွင့္တႏိုင္ငံ အနည္းငယ္ေတာ့ ကြဲျပားသည္) လခေပးသည္။
တဦးလွ်င္ ခ႐ိုနာ ၈/၉ ေထာင္ခန္႔ ရရွိသည္။ အိမ္ေထာင္ရွိလွ်င္ ၂ ေသာင္းခန္႔ရသည္။ ကေလးရွိလွ်င္ ကေလးတဦးအတြက္ ၃ လကို ၄၂ဝဝ ခန္႔ ေထာက္ပံ့ေပးသည္။ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၄ ေထာင္ခန္႔ ေထာက္ပံ့ေပးေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။
ထိုအေတာအတြင္း သက္ဆိုင္ရာ အစိုးရ႐ံုးက အလုပ္ရွာခိုင္းေနသည္။ “ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ရွာေနတာပဲ၊ မေတြ႕လို႔ပါ”ဟု လြယ္လြယ္ေျပာ၍ မရပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မည္သည့္ဆိုင္တြင္၊ ကုမၸဏီတြင္ အလုပ္ေလွ်ာက္ခဲ့ေၾကာင္း၊ လက္မခံေၾကာင္း စသည္တုိ႔ကို အလုပ္ေလွ်ာက္ရာအလုပ္ရွင္ထံမွ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ျပရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
အကယ္၍ အလုပ္ေလွ်ာက္တာလည္း မွန္သည္၊ အလုပ္မရတာလည္း မွန္ေနလွ်င္ “ကဲ မင္း ရွာလို႔ မရရင္ ငါတို႔ ရွာေပးမယ္”ဟုဆိုကာ သင့္ေတာ္ရာ အလုပ္တခုကို ရွာေပးသည္။ ဤနည္းျဖင့္ ေရသာခိုသူမ်ားအတြက္ နည္းလမ္းမ်ားကို စီစဥ္ထားၾကေလသည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ လူတေယာက္ အလုပ္ျပဳတ္သြားလွ်င္ သက္ဆိုင္ရာ အလုပ္သမားအာမခံေၾကးျဖင့္ အေျခအေနပ်က္မသြားႏိုင္ျခင္း၊ အလုပ္သမားအာမခံေၾကြး မရေတာ့လွ်င္လည္း အစိုးရက ပံုမွန္ေနထိုင္စားေသာက္ဖို႔အတြက္ ေထာက္ပံ့ေၾကးေငြ ေပးထားျခင္းတို႔မွာ ေရႊျပည္ႀကီးသားတို႔အတြက္ အံ့ၾသစရာပင္ ျဖစ္ေခ်သည္။
ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးတဦးက အစိုးရ၏ အလုပ္လက္မဲ့ကိစၥကို ရွင္းျပစဥ္က “ဒါဆိုရင္ အလုပ္မလုပ္ဘဲ သက္မွတ္ကာလအတြင္း ေအးေဆးသက္ သာေနသူေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနမွာေပါ့”ဟု ေျပာဖူးသည္။ ထိုအခါ “တို႔ဂ်ာမန္ေတြက အလုပ္မလုပ္ဘဲ စားရမွာ၊ အလုပ္မလုပ္ဘဲ အစိုးရအေထာက္အပံ့ယူရမွာကို အရမ္းရွက္ၾကတယ္”ဟု ဆိုသည္။ အျခားအျခားေသာဥေရာပသားမ်ားလည္း ထိုစိတ္ဓာတ္မ်ိဳး အမ်ားစုမွာ ရွိၾကသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ေလးစားဖြယ္ ေကာင္းေလစြ။
အစိုးရက ေထာက္ပံ့ေပးေသာေငြဟူသည္မွာ ျပည္သူမ်ား ေပးထားရေသာ ဘတ္ဂ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။ အမ်ားပိုင္ေငြ ျဖစ္သည္။ အမ်ားပိုင္ေငြ ကို မိမိက အလုပ္မလုပ္ဘဲ ယူေနျခင္းမွာ မသင့္ေတာ္ဟု ယူဆျခင္းသည္ ႏိုင္ငံသားတဦး၏ တာဝန္သိမႈ၊ တာဝန္ယူမႈကို ေဖာ္ျပေနျခင္းဟု ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္ …
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
www.facebook.com/ashinkusalasami
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
