(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၁၃၊ ၂၀၁၄
ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕၏ အထင္ကရ ေစ်းဝယ္စင္တာႀကီး တခုျဖစ္ေသာ MBK ကုန္တိုက္(၅)ထပ္တြင္းရွိ အစားအေသာက္တန္းတြင္ မိမိႏွစ္သက္ရာကို ဝယ္ယူစားသံုးေနသူ အခ်ိဳ႕ျဖင့္ စည္ကားေနသည္။ ဝက္စတူးဟင္းႏွင့္ ၾကက္ဥျပဳတ္ကို မုန္ညွင္းခ်ဥ္ေလးျဖင့္ ၿမိန္ရည္ ယွက္ရည္ စားသံုးၿပီးေနာက္ ကိုေအာင္ေဖက pepsi အခ်ိဳရည္ကို တက်ိဳက္က်ိဳက္ ေသာက္လိုက္သည္။
“ေနပါအံုးဗ်၊ ကိုျမင့္ေဇာ္ေျပာတဲ့ ထမီခိုးမႈနဲ႔ အဖမ္းခံခဲ့ရတယ္ဆိုတာကေကာ လင္းစမ္းပါဦး ကိုေအာင္ေဖရ”
က်ေနာ့္အေမးစကားေၾကာင့္ ကိုေအာင္ေဖ အားပါးတရ တဟားဟားရယ္လိုက္ကာ၊ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာဗ်ာ က်ဳပ္က ဘယ္ကထမီီ သြားခိုး ရမွာလဲ၊ ဒီလူေတြက က်ဳပ္ဆိုအၿမဲတမ္း အဲဒီလို ႏွိပ္ကြပ္ခ်င္တဲ့သေဘာ ေပါက္ကရ ေနာက္တာပါဗ် ဟုအသာတၾကည္ ၿပံဳး၍ ဆိုေလသည္။
မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကိုေတာ့ က်ေနာ္သိသည္၊ သူ၏ ႏုတ္ထြက္စာကို ပါတီက လက္မခံဘဲ အထူးလုပ္ငန္းဆိုသည့္ ျပည္တြင္း ဆက္သြယ္ေရး အလုပ္ကို တာ၀န္ေပးသျဖင့္ စြန္႔စြန္႔စားစား လုပ္ခဲ့ရေသာ သူ႔အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို ဆက္လက္ မေမးျမန္းခင္ သူ၏ ျမန္မာျပည္တြင္း ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ဘ၀အစိတ္အပိုင္း တခ်ိဳ႕တေဒသတို႔ကို သိခ်င္လာသည့္အတြက္ ထိုသို႔ စကားေထာက္ လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္က်ေနာ္ေမးခ်င္သည့္ အေၾကာင္းအရာ စကားဝိုင္းေလး စိုေျပသြားေစရန္ သူ႔ကိုအရႊန္းေဖာက္လိုက္သည့္ သေဘာသာ ျဖစ္သည္။
ဤမွစ၍ေနာင္တြင္ ေအာင္ေဖဆိုေသာ လူတေယာက္ မည္သို႔မည္ပံု လူ႔ေလာကေရာက္လာပံု၊ ႏိုင္ငံေရး စိတ္ဝင္စားသည့္ လူငယ္တ ေယာက္ျဖစ္လာပံု စသည္တို႔ကို ေအာက္ပါအတိုင္း စံုစံုေစ့ေစ့ သိရေတာ့သည္။
(၂)
ေအာင္ေဖ့ကို သူ႔အေမကေမြးေတာ့ အိမ္မွာတင္ေမြးျဖစ္သည္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေခတ္ကာလက ရွိသည့္ ၿမိဳ႔နယ္အဆင့္ မီးယပ္ႏွင့္သားဖြား ဆရာမတဦးက ေမြးေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ တခါတေလမွာ သူအူေၾကာင္ေၾကာင္ ေလွ်ာက္ေျပာေနတတ္သည့္ ရာဇဖြား၊ ေနတက္ေရတက္မွာ ေမြးတာ ဘာညာဆိုတာလည္း ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သည္၊ မနက္၁၀နာရီခြဲခ်ိန္ကိုး။
ေမြးခါစက ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေလးမို႔ သူနာျပဳဆရာမႀကီးက ခ်စ္လြန္း၍ ၃-၄ႏွစ္အထိ ျပန္လာလာၾကည့္တိုင္း အေမလုပ္သူကို စသည့္သေဘာျဖင့္ ေပးေမြးစားရန္ ေတာင္းခဲ့ေသးသည္ဟုလည္း ဆိုၾကသည္။ ယခုေခတ္ အေနအထား အရဆိုလွ်င္ ေအာင္ေဖတို႔မွာ ေမြးခ်င္းမ်ားသည္ဟု ဆိုရမလို၊ ဘာလို႔ဆို ေအာင္ေဖက အငယ္ဆံုးျဖစ္ၿပီး အထက္တြင္ အမ၃ေယာက္ အကို၃ေယာက္ ရွိၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ေဖတို႔မွာ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးေတာ့ ထမင္းမငတ္ခဲ့ၾက။
အငယ္ဆံုးဆိုသည့္အတိုင္း အမအႀကီးဆံုးႏွင့္ သူ႔ေအာက္ဆက္တိုက္လာေသာ အကို၃ေယာက္တို႔၏ အမွန္အကန္ သြန္သင္မႈကိုေတာ့ ေအာင္ေဖခံယူခဲ့ရသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ေရွးယခင္ ျမန္မာမိသားစုထံုးစံအတိုင္း အျပစ္လုပ္လွ်င္ ေဆာ္ပေလာ္တီးခံရျခင္း ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ လမ္းေထာင့္တြင္တည္ရွိသည့္ ေအာင္ေဖတို႔အိမ္၏ ေဘးလမ္းမကိုမ်က္ႏွာမူထားသည့္ ကစားေဖာ္ ကိုၿဖိဳးတို႔ၿခံကို ကာထားသည့္ ပု႑ားရိပ္ကိုင္းမ်ားက သက္ေသတည္ေပသည္။ နားလည္တတ္သည့္ ငယ္စဥ္ကစ၍ အဆိုပါ ပု႑ားရိပ္ကိုင္း ေသးေသးမွေန၍ လူေကာင္ႀကီးလာေသာအခါ ကိုင္းႀကီးႀကီးမ်ားကို ခ်ိဳး၍ ေဆာ္ပေလာ္တီး ခံရျခင္းပင္တည္း။ အထူးသျဖင့္ အမအႀကီးဆံုးႏွင့္ သူမတာဝန္ကို တြဲယူေလ့ရွိသည့္ အမွတ္၃အကိုလတ္တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။
ပံုမွန္အားျဖင့္ ေအာင္ေဖအိမ္မွာ တာဝန္ယူရသည္က ေပ၂၀-ေပ၆၀ ဝင္းအတြင္းရွိ ၁၅-၃၀ေပ ပတ္လည္ ေလာက္ရွိမည့္ အိမ္ၾကမ္းျပင္ကို တိုက္ခၽြတ္ရျခင္း၊ အိမ္ေရွ႕ ၁၀ေပခန္႔ရွိသည့္ ေျမကြက္လပ္၊ အိမ္ေဘးလမ္းမဘက္ျခမ္းရွိ ၃ေပခန္႔က်ယ္ အိမ္ေဘးတေလွ်ာက္ႏွင့္ ေျမာင္းႏုတ္ခမ္းေဘာင္ေတြေပၚတြင္ စိုက္ပ်ိဳးထားသည့္ အလွစိုက္ သစ္ပင္မ်ား၊ ပန္းအိုးမ်ားရွိ အပင္မ်ားကို ညေနတိုင္း ေရေလာင္းေပးရျခင္းပင္၊ ေႏြဘက္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေအာင္ေဖပိုခံစားသည္၊ ဘာလို႔ဆို ေနာက္ေဖးေျမကြက္လပ္တြင္ အကိုမ်ားက စားပင္ သီးပင္မ်ား စိုက္တတ္၍ ဒါကိုလည္း ေရေလာင္းသည့္တာဝန္ ယူရတတ္ေသးသည္။ ဒီတာဝန္ေတြထဲမွ တခုခု လစ္ဟာသြားသည္ႏွင့္ သတ္မွတ္ထားသည့္ အရြယ္အစား ပု႑ားရိပ္ကိုင္းကို အမႈ ၁ ခုအတြက္ ၁ ေခ်ာင္း၊ ၂ မႈအတြက္ ၂ေခ်ာင္းစသျဖင့္ သေဘာတူညီခ်က္ယူကာ တင္ပါးႏွင့္ မိတ္ဆက္ခံရျခင္းျဖစ္သည္။ အေဆာ့မက္ေသာ ေအာင္ေဖအတြက္ကေတာ့ ကိုၿဖိဳးတို႔၏ ၿခံကာထားသည့္ ပု႑ားရိပ္ပင္ေတြကို ကေလးဘဝက အမုန္းဆံုးသာျဖစ္သည္၊ တပတ္လွ်င္ ၂ခါေလာက္ေတာ့ ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ အလုပ္မလုပ္၍ အရိုက္ ခံရေသာေၾကာင့္ပင္။
ေအာင္ေဖ့အေဖက ဟိုယခင္က ေရေက်ာ္ေစ်းဟုေခၚသည့္ ယခုပုဇြန္ေတာင္ေစ်းတြင္ အထည္ခ်ဳပ္ဆိုင္ ဖြင့္ထား ခဲ့ဖူးသည္၊ စက္အလံုးေရ ၄-၅၀ျဖင့္ တပည့္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ဟိုလူဒီလူ အပ္ထည္ခ်ဳပ္လွ်င္ နာမည္ရေသာ စက္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ေဖေမြးေတာ့ သူက အိမ္မွာသာ သူ႔လက္စြဲေတာ္ စက္ကေလး တစ္လံုးႏွင့္ ေတာင္ဥကၠလာ (၉)ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္ကေလးတြင္သာ စက္ခ်ဳပ္ေနေတာ့သည္။ ေအာင္ေဖ အေမကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သေဘာေကာင္းလြန္း၍ ဟိုလူညာစား ဒီလူညာစားႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ တက္ၿပီးစ ဥကၠလာၿမိဳ႔သစ္ေထာင္ေတာ့ ဝယ္ထားခဲ့သည့္ ဤအိမ္ႏွင့္ၿခံသာ ရွိေတာ့သည္ ဟုဆိုသည္။
အေဖက ေအာင္ေဖ့ကို အေတာ္ခ်စ္သည္။ ညဘက္ရပ္ကြက္ပတ္၍ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ေအာင္ေဖ အၿမဲတမ္းပါသည္။ ဘာလို႔ဆို မာလကာသီး သို႔မဟုတ္ လမ္းဆံုလမ္းခြတိုင္းတြင္ ေရာင္းခ်တတ္သည့္ အသီးတခုခု အၿမဲဝယ္ေကၽြး၍ ေအာင္ေဖကလည္း လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အေဖကေတာ့ မရိုက္၊ စကားျဖင့္သာ ေျပာဆိုဆံုးမတတ္သည္။ အေမကေတာ့ တခါတေလ စိတ္မထင္ရင္ မထင္သလို ေဆာ္တတ္သည္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ သူ႔သမီးႀကီးကို အာဏာလႊဲထားသည္။
ေအာင္ေဖတို႔ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ထမင္းမငတ္ဆိုသည္ကလည္း တခ်ိဳ႕ႏွစ္မ်ားတြင္ အေမ့အမ ႀကီးေတာ္ အပ်ိဳႀကီးက အတူလာေန၍ အလုပ္တခုခု လုပ္ကာရွာေဖြ ေကၽြးေမြးတတ္ေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။ ႀကီးေတာ္ႀကီး အမည္ကေဒၚဝိုင္း။ ေအာင္ေဖတို႔ကေတာ့ အေမ့အထက္ျဖစ္ေန၍ ေဒၚလတ္ဟုေခၚၾကသည္။ သူမကား ဟင္းခ်က္ရာတြင္ အေတာ္ဆံုးဟု ေအာင္ေဖ့တသက္တာတြင္ ခံယူထားသည္၊ သူမအမဲသားဟင္းကို ဘယ္သူမွ် မယွဥ္ႏိုင္။
ေဒၚလတ္က တခါလာလွ်င္ အလုပ္တမ်ိဳးေတာ့လုပ္သည္။ ေအာင္ေဖမွတ္မိသည္က ဟင္းခ်က္ေရာင္းျခင္းပင္၊ အေမကေတာ့ သူမကိုဝိုင္းကူ လုပ္ေပးယံုသာ။ ငါးျမင္း၊ ငါးသေလာက္၊ ၾကက္၊ အမဲ၊ ခ်ဥ္ေပါင္ေက်ာ္၊ မွ်စ္ေက်ာ္၊ ငါးျပာရည္ခ်က္ စသျဖင့္ ရာသီအလိုက္ထြက္ေသာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ သားငါးမ်ိဳးစံုကို ခ်က္၍ အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ စားပြဲရွည္ တလံုးေပၚတင္ကာ ေရာင္းျခင္းပင္။ လက္ရာေကာင္းလြန္း၍ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေရာင္းကုန္တာ မ်ားသည္။
ဤဟင္းမ်ားထဲမွ ေအာင္ေဖအႀကိဳက္ဆံုးက အမဲသားဟင္းႏွင့္ ငါးပတ္ေမႊ၊ ငါးခူေမႊတို႔ျဖစ္သည္။ အဆိုပါဟင္းမ်ားႏွင့္ ထမင္းေလႊးၿပီးပါက ေဒၚလတ္ဟင္းအိုးမ်ားတင္ေသာ စားပြဲခံုရွည္ႀကီးကို ေအာင္ေဖသိမ္းပိုက္ လိုက္ေတာ့သည္။ စာက်က္ဖို႔မဟုတ္ စာကညေနကတည္းက အၿပီးက်က္ထား၍ ညမိုးခ်ဳပ္လွ်င္ လွဲေလွ်ာင္းကာ ၇အိမ္ၾကား ၈အိမ္ၾကား ၾကားဖူးသမွ် သီခ်င္းေတြကို ေအာ္ဆိုေတာ့ျခင္းျဖစ္သည္။
“တံငါရြာ ေနပူထဲ ကြန္ေတြလည္းပဲ ျဖန္႔လို႔သာ”
“၉ ကားကိုစီးစဥ္ သံဇကာေတြ စည္းတားထား၊ ဟိုး ဟိုး ဆရာ ေရွ႕မွတ္တုိင္မွာ ဆင္းစို႔အခ်စ္ရာ”
“ေမအိပ္တဲ့ အုတ္ဂူေလးထက္မွာ ေမာင္ထီးေလး မိုးကာေပးပါ့မယ္”
ထိုေခတ္က မင္းေအာင္၊ အႏိုင္၊ လႊမ္းမိုး၊ ကိုင္ဇာစသျဖင့္ သူမွတ္မိထားသမွ်၊ အလြတ္က်က္ထားသည့္ သီခ်င္းမ်ားကို အဆိုပါစားပြဲေပၚလွဲကာ ေအာ္ေတာ့သည္။
ပထမေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြက လွမ္းေအာ္ေျပာသည္။ “ေဟ့ေကာင္ ေအာင္ေဖ စာမက်က္ဘူးလား” ေပါ့၊ က်က္ၿပီးၿပီ ဘႀကီးတင္ေရႊခင္ဗ် ဘာညာျပန္ေအာ္ၿပီး ဆက္ဆိုေတာ့သည္။ ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္သည္ ေအာင္ေဖက ငယ္ေသးတုန္းအရြယ္ဆိုေတာ့ စာကလည္း မမ်ား၊ ဉာဏ္ကလည္း ေကာင္းေတာ့ ခဏေလးတင္ ကိစၥဝိစၥ အကုန္ၿပီးသြားတတ္သည္၊ သခၤ်ာဆိုလွ်င္ အတန္းထဲတင္ ၿပီးေအာင္ တြက္လာတတ္သည့္ အက်င့္ကလည္းရွိေသးသည္၊ ဘာလို႔ဆို ေဆာ့ခ်ိန္ပိုရေအာင္ ႀကိဳးပမ္းျခင္းပင္၊ ေတာ္ခ်င္လြန္း၍ေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ။ ေအာင္စာရင္းထြက္လွ်င္ေတာ့ ၁မွ၄အထိ သူငယ္တန္းမွ ၄တန္းအထိ အၿမဲဝင္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေသာအခါမွ အဆင့္နံပါတ္တစ္ မရခဲ့၊ သူႏွင့္ၿပိဳင္ဘက္ တရုပ္မေလးတေယာက္ရွိသည္၊ သူမက အတန္းထဲတြင္ အၿမဲနံပါတ္တစ္ ေအာင္ေဖဘယ္လိုႀကိဳးစားႀကိဳးစား၊ အမေတြ ဘယ္လိုေျမွာက္ေပးေျမွာက္ေပးမရ၊ တခါတရံ ဆရာမက အားနာပါးနာ နံပါတ္၂ ေပးပံုေပၚသည္၊ ပံုမွန္ကေတာ့ ၃နဲ႔၄ခ်ည္းသာပင္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဲဒီတရုပ္မေလးက ေက်ာင္းနားကအိမ္မွာေနတာဟု ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ အေၾကာင္းျပကာ နံပါတ္တစ္ရေအာင္ မႀကိဳးစားေတာ့ေခ်။ သူတက္ရသည့္ မူလတန္းေက်ာင္းကတလမ္းေက်ာ္တြင္ ရွိသည့္ အမက (၂၈) ကိုး။
တခါတခါေတာ့ ေအာင္ေဖက ဒီလိုသီခ်င္းေတြလည္း ဆိုတတ္ေသးသည္။
“စိန္ျခဴးၾကာေညွာင္ လေရာင္ကလင္း၊ မယ္ခုေမွ်ာ္”
“မိုးေတြကလည္း မစဲပဲရြာေနတယ္၊ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ေရေတြျပည့္လည္း ငါတို႔တိုက္ရမယ္”
ဆိုလိုတာက သီခ်င္းႀကီးလိုလို ဘာလိုလို ဆိုေနရင္းမွ၊ စစ္ခ်ီသီခ်င္းဘက္ကို ေျပာင္းသြားတာမ်ိဳး၊ ေခတ္ေပၚေတးကေန ေခတ္ေဟာင္းေျပာင္း လို႔ေျပာင္း၊ တခါတေလေတာ့ စိတ္ပါလက္ပါျဖင့္ အဆိုေတာ္ေတြ၏ စီရီးတေခြလံုးကို ဆိုခ်င္လွ်င္ ဆိုပစ္လိုက္ေသးသည္၊ ထိုသို႔ႏွယ္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ႏွိပ္စက္ၿပီးမွ အိပ္တတ္သည္။ ေန႔လည္ေန႔ခင္းဘက္ဆိုလွ်င္ “ေအာင္ေဖေရ အႏိုင္ အေခြအသစ္ထြက္တယ္တဲ့ နင္ကိုဦးတို႔ကို ဝယ္ဖြင့္ခိုင္းေလ” ဘာညာနဲ႔ သူမ်ားကေျမွာက္ေပးလွ်င္ေတာ့၊ ေအာင္ေဖတို႔အိမ္ ေနာက္ဘက္ျခမ္း ကိုၿဖိဳးတို႔အိမ္ေဘး ကပ္လွ်က္ၿခံရွိ ကိုဦးတို႔ကို ပူဆာေသးသည္။ ကိုဦးေရ အႏိုင္ေခြအသစ္တဲ့ဗ် လုပ္ဦးေလဗ်ာ ဘာညာနဲ႔ လူႀကီးသြား အမိန္႔ေပးတတ္ေသးသည္။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြကလည္း သူ႔ကိုေတာ့ ကေလးဆို၍ အျပစ္မယူပဲ သေဘာထား ေကာင္းေပးၾကသည္။
(၃)
တခါမွာေတာ့ ေဒၚလတ္က စီးပြားေစ်းကြက္ပံုစံ ေျပာင္းသြားသည္။ ဥကၠလာသားေတြက ထိုအခ်ိန္က ထင္းမီးကို အမ်ားစု အသံုးျပဳသည္ ဆိုေတာ့ ပကာသားဟု ေခၚရမည္ျဖစ္ေသာ သစ္တိုသစ္စမ်ားကို အသိမိတ္ေဆြတဦးထံမွ ဝယ္ယူကာ ပိႆာခ်ိန္ျဖင့္ ျပန္လည္ေရာင္းခ်ျခင္းပင္။ ထိုမိတ္ေဆြထံတြင္ ရွိေသာကားျဖင့္ အိမ္တိုင္ယာေရာက္ အဆိုပါ သစ္တိုသစ္စမ်ားကို လာပို႔ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
တခါမေတာ့ အဆိုပါကားႏွင့္အတူ ထိုဦးေလးမွ ထူးထူးျခားျခား ေအာင္ေဖ့အတြက္ လက္ေဆာင္ ယူလာျခင္း ျဖစ္သည္။ လက္ေဆာင္ကား ဆိတ္မတေကာင္တည္း။ အဆိုပါ ဆိတ္မႏွင့္ ေအာင္ေဖက စရိုက္တူဆိုေတာ့ အလြယ္တကူပဲ မိဆိုးဟု နာမည္ေပးလိုက္သည္။
ထို႔အတြက္ ဆိတ္မကို ဟိုေက်ာင္းဒီေက်ာင္း လုပ္ရသည့္အလုပ္ကလည္း ေအာင္ေဖ့အတြက္ တာဝန္တခု ျဖစ္လာသည္၊ အေဝးႀကီးေတာ့မဟုတ္၊ အိမ္ေရွ႕ရွိ အလက(၃)ေက်ာင္းဝင္း အနီးအနားတဝိုက္သာပင္။ ဒီအတြက္ ေအာင္ေဖဂြင္တခုေတာ့ ဝင္သြားသည္။ ဆိတ္မေက်ာင္းေနရင္းက သူမ်ားေျမွာက္ေပးသည့္အတြက္ ေလးဂြပံုစံ သစ္ကိုင္းခြ ေသးေသးတခုကို ခုတ္ကာ သေရပင္မ်ားစည္းေႏွာင္၍ ဇီးသီးေစ့အေျခာက္ကို ေလာက္စာလံုးလုပ္ကာ ဟိုပစ္ဒီပစ္ လုပ္ျခင္းပင္၊ လူႀကီးေတြ သိေတာ့ ပု႑ားရိပ္ကိုင္းစာ မိေတာ့သည္။
ထို႔အတြက္ လူႀကီးမ်ား မမိေအာင္ မိဆိုးကို လူမျမင္ေလာက္သည့္ တျခားလမ္းမ်ားဘက္ကို ေခၚသြားျခင္း လုပ္ေတာ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္လမ္းျဖစ္သည့္ ၁၀လမ္းထဲကို မသြားရဲ၊ တရက္ အရဲစြန္႔သြားကာမွ ေအာင္ေဖတို႔အိမ္ေနာက္ဘက္ ေက်ာခ်င္းေပးအိမ္မွ ေဇာ္ဝမ္း ဆိုသည့္အင္းေခြးႀကီးကို အိမ္ရွင္က မခ်ည္ထားသည့္ အခ်ိန္ျဖင့္တိုးသျဖင့္ မိဆိုးအကိုက္ခံရေတာ့သည္။
အဆိုပါေဇာ္ဝမ္းက ရပ္ကြက္တခုလံုးရွိ ေခြးေပါင္းစံု ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေၾကာက္ရသည့္ အႀကီးစားအင္းေခြးမ်ိဳး ျဖစ္သည့္အတြက္ သူ႔ကိုယွဥ္ၿပိဳင္၍ မည္သည့္အာဂေခြးမွ မတိုက္ခိုက္ရဲေခ်၊ ေအာင္ေဖတို႔ကေလးမ်ားလည္း သူ႔ကိုေၾကာက္ၾကသည္။
ဆိုသည့္အတိုင္း ေျခရွည္ကာ မိဆိုးကိုေခၚသြားမိ၍ အကိုက္ခံရသလို၊ ေအာင္ေဖလည္း အရိုက္ခံရေတာ့သည္။ မိဆိုးကား ထိုကတည္းက ေယာင္ေရြ႕ပင္ေနာက္လမ္းကို ေျခဦးမလွည့္ေတာ့၊ ေအာင္ေဖလမ္းသလား ျပထားသည့္အတိုင္း တလမ္းဝင္ တလမ္းထြက္ေတာ့ ေလွ်ာက္သြားတတ္လာၿပီ၊ ရပ္ကြက္ကို ေအာင္ေဖကလည္း မွာထားသည္ မိဆိုးကိုေတြ႔လွ်င္ ျပန္လာပို႔ေပးပါေပါ့၊ လူမ်ားကလည္း ထူးထူးျခားျခား တရပ္ကြက္လံုး တေကာင္ထဲရွိသည့္ ဆိတ္မေလးကို ျပန္လာလာပို႔ၾကသည္။
အမွန္ေတာ့ သူတို႔မပို႔လို႔ကလည္းမျဖစ္ေတာ့ မိဆိုးက ရပ္ကြက္အတြင္းတြင္ ျပႆနာတခုကို ရွာေတာ့သည္။ ဥကၠလာသားမ်ားက သိၾကသည့္အတိုင္း မ်ားေသာအားျဖင့္ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးေတြျဖစ္သလို၊ ေရမိုးခ်ိဳးဖို႔ အတြက္လည္း ဝါးျခမ္းေလးမ်ားကာကာ ေရခ်ိဳးခန္းသေဘာ လုပ္ထားတတ္ၾကသည္၊ ထိုအထဲတြင္ ကေလးမွီေအာင္ ဆပ္ျပာစင္ေလးေတြလည္း ထားတတ္ၾကသည္။ မိဆိုးကား အဆိုပါဆပ္ျပာစင္ရွိ ခြက္မ်ားထဲမွ ဆပ္ျပာခဲမ်ားကို လိုက္လံစားသံုး ပြဲေတာ္တည္ျခင္း ျဖစ္ေတာ့သည္။
ပထမေတာ့ ဆိတ္ကဆပ္ျပာစားမည္လို႔ လူေတြကလည္းမထင္ ။ ေရခ်ိဳးဖို႔ လက္ေဆးဖို႔လို၍ ဆပ္ျပာၾကည့္မွ ခြက္ကတျခား ဆပ္ျပာက မရွိေတာ့ ဒါကိုေနာက္မွ သတိထားမိေတာ့သည္၊ ဘယ္လိုျဖစ္ရသတုန္းေပါ့၊ ၾကာေတာ့ လပ္ယ်ားလပ္ယ်ား လာလုပ္သြားသည့္ မိဆိုးလက္ခ်က္မွန္း သိသြားၾကသည္။ ထို႔အတြက္ ဆပ္ျပာခြက္စင္ကို မိဆိုးမမွီေအာင္ ရပ္ကြက္ေကာင္စီ သေဘာတူညီခ်က္ တင္စရာမလိုပဲ အျမင့္ကို ေျပာင္းေရြ႕လိုက္ၾကျခင္းပင္။ ဒါကိုေနာက္မွ သိေသာ အျခားလမ္းမွလူမ်ားက အလစ္အငိုက္ ခံၾကရေသးသည္။
ေအာင္ေဖ့အကို အမေတြကလည္း အတန္းအသီးသီးက သူငယ္ခ်င္းေတြကို မွာထားသလို၊ လူႀကီးေတြကလည္း သိေနေသာေၾကာင့္ ေအာင္ေဖတို႔ အိမ္ေရွ႕ရွိ အလက(၃)ေက်ာင္းလႊတ္လွ်င္ ေက်ာင္းသားမ်ားက မိဆိုးကိုမုန္႔ေကၽြး၍ ရပ္ကြက္ေက်ာ္သည့္တိုင္ေအာင္ ေခၚသြားတတ္ၿပီး လူႀကီးမ်ားျပန္ပို႔ခိုင္းမွ ျပန္လာ ပို႔ရသည္မ်ားလည္း ရွိသည္။
(၄)
တရက္မေတာ့ ရပ္ကြက္အတြင္းရွိ လမ္းအေတာ္မ်ားမ်ားကို ကၽြမ္းက်င္ႏွံ႕စပ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ မိဆိုးတေကာင္ စိတ္ဒုန္းဒုန္း ခ်လိုက္ပံုရသည္၊ ထို႔ေနာက္ ေဇာ္ဝမ္းရွိသည့္ ေနာက္ေက်ာလမ္းကို ေခါင္းခါလည္ခါျဖင့္ အရဲစြန္႔သြားေတာ့သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ထိုအခ်ိန္တြင္လည္း မိဆိုးကံဆိုးခ်င္ပံုက ေဇာ္ဝမ္းကလည္း ႀကိဳးလႊတ္ထားသည့္အခ်ိန္ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ မိမိအိမ္ေရွ႕ကို မည္သို႔ေသာ လမ္းေလွ်ာက္တတ္သည့္ တိရိစၦာန္သတၱဝါမွ ျဖတ္ေတာင္မေလွ်ာက္ရဲသည့္ အဓိပတိဘဝကို ခံယူထားေသာ ေဇာ္ဝမ္းသည္ မိဆိုးေခါင္းခါလည္ခါ မိမိအိမ္ေရွ႕ လာရစ္ေနသည္ကိုေတြ႔ေသာ္ ပထမေတာ့ တခါကကိုက္ထားဖူးသည့္အတြက္ အားနာသည့္သေဘာ ဝူးကနဲ အသံေပး ေျခာက္လွန္႔လိုက္ ေသးသည္။ ဒါေပမယ့္ မိဆိုးကခပ္တည္တည္ပင္ သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနတာကို ေတြ႔ရေတာ့ ေဇာ္ဝမ္းဝပ္ေနရာမွ အသထကာ ရာဇအိေျႏၵထိန္း၍ အပ်င္းေၾကာ ဆန္႔ျပသည္။
အပ်င္း ေၾကာဆန္႔ျပတာကိုေတာ့ မိဆိုးမ်က္စိမႈန္လွ်င္ေတာင္မွ ျမင္ႏိုင္သည္ဟု တြက္ဆထားပံုရသည္။ သို႔ေသာ္ မိဆိုးက တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္၊ ရပ္၍ရပ္ၿမဲ သူ႔ကိုၾကည့္၍ ၾကည့္ၿမဲရွိေနသည္။ ထို႔အတြက္ (၉)ရပ္ကြက္အတြင္း သူရ၊ ေက်ာ္သူ၊ ဇာနည္ဆိုသည့္ အပိုင္း(၃)ပိုင္းတြင္ ဇာနည္အပိုင္း၌ ၿပိဳင္စံရွားသည့္ ေဇာ္ဝမ္း တဟုန္ထိုး ေျပးကိုက္ေတာ့သည္။
လူမ်ားကေတာ့ ဒီတခါမိဆိုးေတာ့ ဟင္းစားျဖစ္ၿပီဟု တြက္ဆထားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေလာကႀကီးရွိ သက္ရွိမ်ား အယူအဆ မွားယြင္းသြား ေတာ့သည္။ ရပ္ကြက္တြင္းတခါမွ ေဇာ္ဝမ္း၏ “ဂိန္ ဂိန္ ဂိန္” ဟုဆိုကာ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ နာနာက်င္က်င္ ဟစ္ေအာ္ညည္း တြားသံကို သူ၏သခင္မပင္ မၾကားခဲ့ဖူးေခ်၊ ယခုေတာ့ အေကာင္အလြန္ႀကီးေသာ ေဇာ္ဝမ္းထံမွ ေအာ္သံကို တလမ္းလံုးၾကားေလာက္ေအာင္ မိဆိုးက သူမ၏ ဂ်ိဳစြမ္းပကားျဖင့္ နားေသာတဆင္ေစခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ျဖစ္စဥ္ကေဇာ္ဝမ္းက ေျပးအကိုက္ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေသာ မိဆိုးက ေဇာ္ဝမ္းကို ပင့္ဝိုက္ကာ သူမဂ်ိဳတိုတိုေလးျဖင့္ ေဆာ္ထည့္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္၊ ေဇာ္ဝမ္းခမ်ာ တသက္ႏွင့္တကိုယ္ ကိုယ္ကသာ ဗိုလ္က်လာခဲ့ၿပီး ေခြးတကာ ေမာ္မၾကည့္ရဲခဲ့သည့္ဘဝမွ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဆိတ္မငေပါက ေဝွ႔လိုက္တာ ခံလိုက္ရသျဖင့္ အနိစၥသေဘာကို ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္သြားပုံရသည္။ သူ႔သခင္မ ထိုင္ေနသည့္ ကြပ္ပ်စ္ေဘးနားသြားကာ တအီအီႏွင့္ ဝမ္းနည္းေၾကာင္းေဖာ္ျပေနရွာေတာ့သည္။ အက်ိဳးဆက္အားျဖင့္ ေအာင္ေဖတို႔ရပ္ကြက္အတြင္း ေအာင္ႏိုင္သူမိဆိုးႏွင့္ ရွံဳးနိမ္႔သူ ေဇာ္ဝမ္း ဇတ္လမ္းကလည္း ပိုင္ရွင္သခင္မမ်ား သာမက တရပ္ကြက္လုံးအတြက္ ေျပာစမွတ္တြင္သြားေတာ့သည္၊ ထို႔အျပင္ မိဆိုးအေနျဖင့္လည္း ဇာနည္ (၁၀)လမ္းထဲ လြပ္လပ္စြာ သြားလာခြင့္ကို ေဇာ္ဝမ္းမွ ကန္႔သတ္မိန္႔ ရုပ္သိမ္းေပးတာ ခံစားလိုက္ ရေပေတာ့သည္။
တႏွစ္ေလာက္ၾကာေသာအခါ မိဆိုးကိုလည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းသို႔ ေအာင္ေဖ့အကိုက သြားေရာက္လွဴဒါန္းလိုက္သည္၊ ရပ္ကြက္အတြင္းမွ လူအမ်ားကေတာ့ ဆပ္ျပာဖိုးသက္သာသျဖင့္ တနည္းဝမ္းသာၾကသလို၊ မိဆိုးဇတ္လမ္း မၾကားရေတာ့သျဖင့္ တခါတခါေတာ့ သတိရေနတတ္ၾကေသးသည္။
မိဆိုးႏွင့္အၿပိဳင္ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ လြမ္းစရာတခုရွိတာကေတာ့ ေဇာ္ဝမ္းႀကီးအေၾကာင္းပင္၊ တိရိစၦာန္တို႔တြင္လည္း အတၱမာန ရွိပံုေပၚသည္၊ မိဆိုးကို ရွံဳးနိမ့္ခဲ့ရသျဖင့္ ေဇာ္ဝမ္းႀကီးလည္း ယခင္ကလို ရပ္ကြက္တြင္း သခင္မနဲ႔အတူ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တာ မေတြ႔ရေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ တေခြေခြသာေနေတာ့ၿပီး မ်ားမၾကာမီတြင္ အိုမင္းလာသည္ကတေၾကာင္း၊ စိတ္က်သည္ကတေၾကာင္း (ဒါကေတာ့ ေအာင္ေဖ့အေျပာ) ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပဲ ဇီဝိန္ခ်ဳပ္သြား ရေပေတာ့သည္။
(ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ေအာင္ေဖတို႔ငယ္ဘဝအထဲက ထူးထူးျခားျခား မွတ္မွတ္သားသား ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ဆက္လက္ တင္ျပပါဦးမည္။)
သက္ခိုင္
(၁၈း၃၃)နာရီ
၁၂.၀၄.၂၀၁၄
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ