(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၅၊ ၂၀၁၄
ေထာင္စာအုပ္ေတြဖတ္ဖူးပါတယ္။
အဲဒီအထဲကမွ (ဦး) ေအာင္သူ (မန္းတကၠသိုလ္) ရဲ႕ “ေခတ္သံုးေခတ္ အက်ဥ္းသား” ဆုိတဲ့စာအုပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ့္ အျမင္ေျပာပါရေစ။
“ကန္႔ဘလူလယ္သမားေတြလြတ္ေျမာက္ေရး၊ ထားဝယ္လယ္သမားေတြလြတ္ေျမာက္ေရး၊ ျဖဴႏွင္းေထြးလြတ္ေျမာက္ေရး” ေႂကြးေၾကာ္သံ ေတြ ဘဝဂ္ထိေအာင္ညံေနခ်ိန္မွာ ဒီစာအုပ္ကို က်ေနာ္ဖတ္ရတာပါ။
ရွင္းလင္းေပၚလြင္ေအာင္ေျပာရရင္ ဒီစာအုပ္က ေထာင္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး “ေထာင္သံေဝဂ/ ေထာင္တရား” ရသြားပံုကို ေရးထား တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေထာင္ထဲမွာရရွိသြားတဲ့ “ျမတ္ဘုရားရဲ႕အၿမိဳက္တရား” မ်ိဳးလည္းမဟုတ္ဘူး။ေထာင္ထဲမွာတခ်ဳိ႕ေတြရသြားတတ္ တဲ့ “ႏုိင္ငံေရး သံေဝဂ” လည္းမဟုတ္ဘူး။
ေထာင္ဆုိတဲ့ ဖိႏွိပ္ညွင္းပမ္းေရးယႏၱားကို ဘယ္လို ရင္ဆုိ္င္ျဖတ္သန္းရသလဲ၊ အုပ္စုိးသူအာဏာပုိင္ေတြက ဘယ္လို ယုတ္မာ ေကာက္က်စ္ ရက္စက္သလဲဆုိတာကို ၁၉၅၃ ကေန ၂၀၀၅ အတြင္း သူျဖတ္သန္းသြားရတဲ့ (ေခတ္သံုးေခတ္) အေတြ႔အႀကံဳေတြထဲ ကေန ကြင္ကြက္ကြင္း ကြင္းေရးျပထားတဲ့ စာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီစာအုပ္က မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား ေထာင္ကို ေၾကာက္ရြံ႕က်ိဳးႏြံသြားေအာင္ေရးထားတဲ့ စာအုပ္မဟုတ္ဘူး။ ေထာင္ကိုမေၾကာက္ ဘူး/ ရင္ဆုိင္မယ္ဆုိတဲ့ ခြန္အားသတၱိနဲ႔ရဲရင့္တည္ၾကည္မႈေတြ အလွ်ံညီးညီးေတာက္ပလာေစတဲ့ စာအုပ္လို႔ က်ေနာ္ယူဆတယ္။
ဦးဝင္းတင္ရဲ႕ “ဘာလဲဟ့ဲ လူ႔ငရဲ”စာအုပ္ နဲ႔ တြဲၿပီးဖတ္သင့္ပါတယ္။
လူငယ္ေက်ာင္းသားဆုိတာ ေခတ္တုိင္းရဲ႕လွံသြားအခန္းကေန ပါခဲ့ၾကသူေတြမဟုတ္ပါလား။ (ဦး) ေအာင္သူ (မန္းတကၠသုိလ္) ဟာ သူ႔ေခတ္ မွာ လွံသြားအခန္းက ပါဝင္ခဲ့ၾကသူ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြထဲက တစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။
သူတုိ႔ရင္ဆုိင္ျဖတ္သန္းသြားရတဲ့ေခတ္ေတြရဲ႕ဖိႏွိပ္မႈေတြကိုေရးျပထားသလို၊ သူတုိ႔ ရပ္တည္ရင္ဆုိင္ၾကတဲ့ သေဘာထားေတြ နဲ႔က်င့္သံုးခဲ့တဲ့နည္းနာေတြကိုလည္း ပီပီျပင္ျပင္ေရးျပထားပါတယ္။
ရည္တည္ခ်က္ကေတာ့ နည္းနာလုိ႔ အေျခအေနအခ်ိန္အခါကိုလိုက္ၿပီးေျပာင္းႏုိင္တာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြဘက္က၊ စစ္မွန္တဲ့ဒီမုိကေရစီဘက္က၊ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲၿပီးျပည္တြင္းၿငိမ္းေရးတည္ေဆာက္ေရးဘက္က မေျပာင္းမလဲရပ္တည္ၾကတာပါ။
“နည္းနာ” ဆုိတာကေတာ့ ေခတ္ကာလရဲ႕ေပးထားခ်က္ေတြ အေပၚကေန တည္ထြင္မႈရွိရွိ ဆန္းသစ္ဖန္တီးၾကရတာမို႔ သူတုိ႔ ေခတ္ သူတုိ႔အခါက နည္းနာေတြဟာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ သင္ခန္းစာနဲ႔အေတြ႔အႀကံဳ ေကာင္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ပံုတူကူးလုိ႔ေတာ့ ဘယ္ ျဖစ္ႏုိင္မွာလဲ။
သူတုိ႔ေခတ္မွာ ပ်ဴေစာထီးကိုရင္ဆုိင္ရၿပီး၊ က်ေနာ္တုိ႔ေခတ္က လက္သစ္ပ်ဴေစာထီး(ဝါ) ႀကံ့ဖြံ႔စြမ္းအားရွင္ေတြနဲ႔ “ဘယ္ကမွန္း မသိတဲ့ ဓါးလြတ္ကုိင္လူအုပ္ႀကီးေတြ”ကို ရင္ဆုိင္ေနရတာပါ။
“ဘားမားစတိတ္ စီးကရက္ဘူးခြံ” တစ္ခုဟာ သူတုိ႔ေခတ္ရဲ႕ (ဖဘ) လုိ႔ေျပာရင္ရမယ္လုိ႔က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ ဒီစီးကရက္ဘူးခြံ ေလးေၾကာင့္ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေခါင္းေဆာင္သံုးဦး ပ်ဴေစာထီးေတြအသတ္ခံရမယ့္ေဘးကေန သီသီကေလးလြတ္ေျမာက္သြားပံုဟာ စိတ္ ကူး ယဥ္ဇာတ္လမ္းေတြထက္ ထူးျခားဆန္းက်ယ္ပါတယ္။
“၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒ”နဲ႔ (ဖဆပလ) အစုိးရေခတ္ကာလကုိ “ဒီမိုကေရစီရွိတယ္”လို႔ ေယဘုယ်အားျဖင့္ေျပာၾကပါတယ္။ ေျပာတဲ့သူေတြ ထဲမွာ အေျခခံအားျဖင့္ ၂ မ်ိဳး ၂ စားေတြ႔ရပါတယ္။ ပထမအမ်ိဳးအစားက (ဖဆပလ)ေခတ္မွာ အုပ္စိုးသူ အဝန္းအဝုိင္း အတြင္းကလူေတြနဲ႔ ဆက္ႏႊယ္ေနသူေတြ (ဖဆပလ ဒီမုိကေရစီနဲ႔စားသာခဲ့ၾကတဲ့သူေတြ) ကေျပာတာျဖစ္ၿပီး။ ဒုတိယတမ်ိဳးက က်ေနာ္တို႔ လုိ “ျပည္တြင္းျဖစ္ ဖက္ဆစ္ေခတ္ႀကီး”ထဲ မွာ ႀကီးျပင္းလူလားေျမာက္လာခဲ့ၾကသူေတြက စိတ္မွန္းနဲ႔ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီးေျပာၾကတာမ်ိဳးပါ။ ဒါကလည္း တကယ္ေတာ့ ဒယ္အိုးထဲကအပူနဲ႔ မီးဖိုထဲက အပူကို ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး ေျပာတာမ်ိဳးသာျဖစ္ပါတယ္။
ဗန္းေမာင္တင္ေအာင္၊ လူထုဦးလွ၊ ဒဂုန္တာရာ၊ သခင္ျမသန္း၊ သခင္ေဖေဌး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အစ္ကိုဦးေအာင္သန္း စတဲ့ ႏုိင္ငံေရး သမားေတြ၊ စာေရးဆရာေတြေရးတဲ့ စာအုပ္အခ်ိဳ႕ကို ဖတ္ဖူးတယ္ဆုိရင္ပဲ “ဖဆပလဒီမုိကေရစီ” ဘယ္ေလာက္ခါးတယ္ဆုိတာ လြယ္ လြယ္သေဘာ ေပါက္ႏုိင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ဖဆပလဒီမုိကေရစီရဲ႕ခါးတဲ့အရသာကို စာအုပ္ေတြထဲကေနတဆင့္ သိလာရသူပါ။
(ဦး)ေအာင္သူ က သူ႔ျဖတ္သန္းသြားတဲ့ေခတ္သံုးေခတ္ထဲမွာ တုိင္းျပည္နဲ႔ျပည္သူေတြမွာ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရွိပံု ကိုေရး ျပထားပါ တယ္။
၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒနဲ႔ (ဗိုလ္) ဦးသိန္းစိန္ႀကံ့ဖြံ႔အစိုးရေခတ္ကလည္း ဒီမုိကေရစီနဲ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ မူးလုိ႔ေတာင္ရွဴစရာ မရွိ တဲ့ ေခတ္ပဲျဖစ္ ေနပါေသးတယ္။ “ပုဒ္မ ၁၈ ၊ ဘူဒုိဇာနဲ႔တင့္ကား” တုိ႔နဲ႔ ေက်ာင္းသား၊ လယ္သမား၊ အလုပ္သမားေတြကို ဖိႏွိပ္နင္းေခ် ေနတဲ့ ေခတ္ျဖစ္ပါ တယ္။
အေျခခံဥပေဒလံုးဝမရွိတာထက္ ရွိတာကမေကာင္းဘူးလား။ ဖန္ခြက္ေရမရွိတာထက္ တစ္ဝက္ရွိေနတာေကာင္းတယ္လု႔ိ ေရွ႕ေနလုိက္ခဲ့ၾက သူေတြဟာ (ဗိုလ္)ဦးသိန္းစိန္တုိ႔ရဲ႕ “စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာဒီမိုကေရစီ”ကို သကာဖံုးေပးေနသူေတြ၊ ဇာနာတပ္ ေပးေန သူေတြ၊ ျပည္သူေတြ ကို က်ံဳးသြင္းမိႈင္းတုိက္ေနသူေတြသာျဖစ္တယ္။
သူတုိ႔တေတြဟာ အုပ္စုိးသူတစ္သုိက္နဲ႔ စိတ္တူကိုယ္တူေတြၿပီး ၊ “စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ ဒီမိုကေရစီ” ကို အလုပ္အေကြၽးျပဳေနသူေတြသာ ျဖစ္တယ္။
ေခတ္သံုးေခတ္အက်ဥ္းသား
ေအာင္သူ (မန္းတကၠသိုလ္)
၂၀၁၃၊ ဧၿပီ၊ (ပထမအႀကိမ္)
ဇင္ရတနာစာေပ၊ အုပ္ေရ ၁၀၀၀
တန္ဖုိး ၁၈၀၀ က်ပ္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
ဆရာတူးေမာင္ညိဳ ခင္ဗ်ား၊ … အခုလိုေဖၚျပေရးသားမွပဲ လူေတြသတိျပန္ရလာၾကတယ္။
ျမန္မာလူငယ္ေတြ.. ဗီယက္နမ္၊တရုပ္ ေတြလိုပဲ.. အသြင္ ေျပာင္းလဲေနျပီ၊ ေငြရရွိေရး၊ ဟန္းဖုန္းနဲ႕သီခ်င္း၊ဗီဒီယိုေတြနဲ႕ ဇိမ္ခံ၊အခ်ိန္ကုန္၊ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းရရွိေရး ..ႏိုင္ငံျခားထြက္ေရးလမ္းေၾကာင္းေတြ ပြင့္ကုန္ေတာ့ အဲဒီကိုေျပးေနၾကျပီေလ။ လယ္သမား၊ ဆင္းရဲသား၊ လူ႕အခြင့္အေရးေတြေပးပါတယ္။ အလုပ္ေတာ့ ရွားလြန္းေနဆဲပါ။ ..ဥပမာ.. မိေခ်ာင္းကန္သပိတ္စခန္း ျမိဳ႕လယ္ေခါင္ ဆူးေလဘုရား၊ဗႏၵဳလပန္းျခံေဘးမွာပဲ ခ်က္ျပဳစားေသာက္၊ တဲထိုး၊ညအိပ္၊ တရက္၂ေခါက္ ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ တစ္ပတ္ေလွ်ာက္၊ဒို႕အေရးေၾကြးေၾကာ္လက္ေမာင္းတန္း၊ ျပိးေတာ့ ျမိဳ႕ေတာ္ခမ္းမေရ်႕ထိုင္ျပီး ဒို႕အေရး၊ေလာ္စပီကာနဲ႕ေအာ္.. က်ဳပ္ရန္ကုန္ေရာက္တုန္းက သူတို႕ကို အင္တာဗ်ဴးလိုက္ေသးတယ္။ ရက္ေပါင္း၁၀၀ သၾကၤန္ရက္တြင္းလဲ ၾကံၾကံခံတဲ့ သပိတ္စခန္းေတာင္၊ ေထာက္ပံ့၊ေကြ်းေမြးတဲ့ သူေဌးလူေတြလဲ ရွိတယ္။ အခု ရက္၂၀၀ေက်ာ္ေတာ့ လူေတြ စိတ္ပ်က္ျပီးျပန္ကုန္ၾကျပီေလ… ဒီေတာ့၊ အဲဒီအုပ္စုမွာ လူငယ္ေတြမပါဘူးဗ်။ သတၱိခဲမိန္းမၾကီးေတြပဲ..။ ဒီေတာ့…