အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့) – ႐ိုးသားစြာ ထုတ္ေဖာ္ျခင္း
(မိုးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၄
(၁)
တစ္ခါတုန္းက ေနပယ္ဘုရင္ခံခ်ဳပ္ျဖစ္သူ အက္ဆုနၿမိဳ႕စားႀကီးဟာ စပိန္ႏိုင္ငံ၊ ဘာစီလိုနာၿမိဳ႕ကို အလည္အပတ္ေရာက္ရွိလာပါတယ္။ သူေရာက္လာခ်ိန္ သေဘၤာဆိပ္ကမ္းမွာ သေဘၤာႀကီးတစ္စင္းလည္း ရွိေနတယ္။ အဲဒီသေဘၤာႀကီးေပၚကို သူ သြားေရာက္လည္ပတ္ၾကည့္႐ႈေတာ့ သေဘၤာႀကီးရဲ႕ ခပ္တက္ေတြမွာ ကၽြန္ေတြ အသီးသီး ရွိေနၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ၿမိဳ႕စားႀကီးဟာ ကၽြန္ေတြအနားကို သြားၿပီး သူတို႔အေၾကာင္းေတြကို ေမးျမန္းၾကည့္တယ္။
ကၽြန္ေတြက သူတို႔ ဒီသေဘၤာေပၚကို သူတို႔ ေရာက္လာရျခင္းဟာ မတရားေၾကာင္း၊ သူတို႔ မျပဳလုပ္တဲ့ အမႈကို တရားသူႀကီးမ်ားက လာဘ္စားၿပီး မတရားစြပ္စဲြ ဒဏ္ခတ္ခံရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ သေဘၤာေပၚမွာ အခုလို ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ဟာ သူတို႔နဲ႔ မထိုက္တန္ေၾကာင္း … စသျဖင့္ ၿမိဳ႕စားႀကီးကို ေျပာျပၾကတယ္။
ေနာက္ဆံုး ကၽြန္တစ္ေယာက္ကေတာ့ အျခားကၽြန္ေတြလို မဟုတ္ဘဲ “ၿမိဳ႕စားႀကီး … ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးဟာ ဒီသေဘၤာေပၚ ခပ္တက္ရတဲ့အလုပ္ကို လုပ္ရတာ ထိုက္တန္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ပိုက္ဆံလိုခ်င္လို႔ သူမ်ား ပိုက္ဆံကို ခိုးယူမိပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္အခုလို ခံစားေနရတာဟာ ကိုယ့္ထိုက္နဲ႔ ကိုယ့္ကံပါ”လို႔ ေျပာျပလိုက္တယ္။
ဒါနဲ႔ ၿမိဳ႕စားႀကီးဟာ သေဘၤာေပၚက အရာရွိကို “ဒီသေဘၤာေပၚက လူေတြဟာ အျပစ္ကင္းမဲ့တဲ့ လူေတြပဲ။ ေဟာဒိလူကေတာ့ မသမာတဲ့သူ၊ သူခိုးပဲ။ သူ႕ရဲ႕ သူခိုးက်င့္ေတြ သူမ်ားေတြကို ကူးစက္ကုန္လိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ဒီသူခိုးကို သေဘၤာေပၚက ဆင္းခိုင္းလိုက္ပါ”လို႔ ေျပာၿပီး သူခိုးကို လြတ္ေျမာက္ခြင့္ေပးလိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ သူခိုးက ကၽြန္ဘဝကေန လြတ္ေျမာက္သြားခဲ့ပါတယ္။
(၂)
ပံုျပင္ေလး (တကယ္ေတာ့ ေရွးေရွးက တကယ့္အျဖစ္အပ်က္လို႔ ဆိုပါတယ္)ကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ ေမးခြန္းေလးတစ္ခု ေမးျဖစ္တယ္။ သူ႕ကိုယ္သူ သူခိုးလို႔ ဝန္ခံသူက်ေတာ့ ကၽြန္ဘဝကေန လြတ္ေျမာက္ခြင့္ရၿပီး မတရားခံရတာပါလို႔ ေလွ်ာက္တင္ၾကတဲ့သူေတြကိုေတာ့ လြတ္ေျမာက္မႈ အေပးမခံၾကရဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ …။
ၿမိဳ႕စားႀကီး ေျပာတဲ့အထဲမွာေတာ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ပါၿပီးသားပါ။ “က်န္တဲ့ကၽြန္ေတြ သူခိုးက်င့္ ကူးစက္ကုန္မွာစိုးလို႔”တဲ့။ တကယ္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းျပခ်က္မွာ ကြယ္ဝွက္ေနတဲ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြမ်ား ရွိေနဦးမလား …။
(၃)
လူေတြဟာ မွားတတ္ၾကပါတယ္။ အမွားနဲ႔ မကင္းတတ္ၾကပါဘူး။ အလုပ္လုပ္သူတိုင္း အမွားဆိုတာ ရွိတတ္ၾကတယ္။ အမွားအယြင္း တစ္ခါမွ မျဖစ္ဖူးတဲ့ အလုပ္သမားဆိုတာ ရွိပါသလား။ ကဲ … ဒါဆိုရင္ အမွားကို ဂ႐ုမျပဳဘဲ မွားခ်င္တိုင္း မွားေနရေတာ့မလား။ အဲဒီလိုလည္း မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ဒါဆိုရင္ လူတိုင္း အမွားနဲ႔မကင္းဘူးဆိုတဲ့ ေခါက္႐ိုးက်ိဳးေနတဲ့စကားကို ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေျပာဆိုေနၾကတာလဲ။
အမွားအယြင္းကို လက္ခံတတ္ဖို႔ပါ။ အမွားေတြကို ခ်စ္တတ္ဖို႔ပါ။ အမွားေတြကို ခြင့္လႊတ္တတ္ဖို႔ပါ။ အမွားအယြင္းကို လက္ခံ၊ ခ်စ္တတ္ၿပီး ခြင့္လႊတ္လိုက္တာနဲ႔ အမွန္ဆီကို ဦးတည္သြားတတ္ဖို႔ပါ။
(၃)
ကေလးတစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္သင္ခါစက အႀကိမ္ႀကိမ္ ေခ်ာ္လဲခဲ့ပါလိမ့္မယ္။ တစ္ႀကိမ္ ေခ်ာ္လဲတာနဲ႔ “ေတာ္ပါၿပီ … ငါ လမ္းေလွ်ာက္တတ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး”လို႔ စိတ္ဓာတ္ေလွ်ာ့ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းကို စြန္႔လႊတ္လုိက္တဲ့ ကေလးဆိုတာ ရွိပါသလား။ ကေလးတစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္သင္ေနျခင္းကို လူႀကီးမ်ား ေလ့လာသင္ယူမိလွ်င္ ဘဝအတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ လမ္းညႊန္အားေဆးမ်ား ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။
ကေလးေလးမ်ားဟာ လဲက်တိုင္း တခစ္ခစ္နဲ႔ ေပ်ာ္ေနတတ္တယ္။ အလြန္တရာ အက်နာမွသာ ခဏတာ ငိုယိုတတ္ပါတယ္။ ၿပီးလွ်င္ ဆက္ေလွ်ာက္တာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း လမ္းေလွ်ာက္လာတတ္ၾကတာပါ။
ဘဝခရီးၾကမ္းေတြမွာလဲ ဘာထူးမလဲ။ လူတိုင္းလူတိုင္း ခရီးအသစ္ေတြ သြားရတယ္။ ေျခလွမ္းအသစ္ေတြ လွမ္းရတယ္။ နယ္ေျမအသစ္ေတြမွာ စြန္႔စားရတယ္။ အၿပိဳင္အဆိုင္ အတုိက္အခိုက္ေတြနဲ႔ ႀကံဳရတယ္။ အဆင္းမွာ ေျခထိုးသူေတြလည္း ႀကံဳရမယ္။ ေရနစ္ခ်ိန္မွာ ဝါးကူထိုးတာေတြလည္း ခံရမယ္။ ေခ်ာက္တြန္းတာေတြေၾကာင့္ ဘဝခရီးလမ္း ေကြ႕ေကာက္တိမ္းေခ်ာ္သြားတာေတြလည္း ႀကံဳရမယ္။ ေလာကဓံရဲ႕ အတြန္းအထိုးေတြၾကားမွာ ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြ ရွိမယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ခါစ ကေလးေလးလို ေခ်ာ္လဲခ်ိန္မွာ တခစ္ခစ္ ရႊင္ျမဴးတတ္ခဲ့ပါသေလာ။
(၄)
အမွားက်ဴးလြန္ျခင္းဆိုတာဟာ တိုးတက္ႀကီးျပင္းလာျခင္းရဲ႕ မရွိမျဖစ္ အစိတ္အပိုင္းတစ္ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ခါစ ကေလးေလး ေခ်ာ္လဲခ်ိန္မွာလို အၿပံဳးမ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ထေျမာက္ၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္တတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။
(၅)
ကၽြန္သေဘၤာေပၚကေန လြတ္ေျမာက္ခြင့္ရတဲ့သူဟာ သူမ်ားပစၥည္းကို ခိုးယူမိတယ္။ မွားသြားတယ္။ သူမွားတာကို ဘယ္သူ႕ကိုမွ အျပစ္မတင္ဘူး။ သူ႕ထိုက္နဲ႔သူ႕ကံလို႔ ေျပာတယ္။ သူ႕အမွားကို သူဝန္ခံတယ္။ အျခားကၽြန္ေတြဟာ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူတို႔ဟာ သူေတာ္ေကာင္းေတြခ်ည္းပဲ။ သူတစ္ပါးေၾကာင့္ဆိုၿပီး လက္ညိွဳးထိုးတယ္။ ေနာက္ဆံုးလြတ္ေျမာက္သြားသူဟာ ႐ိုးသားသူ၊ အမွားကို ဝန္ခံသူ၊ အမွားက်ဴးလြန္မိတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ခြင့္လႊတ္ၿပီး ဘဝခရီးကို သစ္လြင္စြာ ေလွ်ာက္လွမ္းလိုသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္။ ၿမိဳ႕စားႀကီးဟာ သူ႔ရဲ႕ အမွားကို ဝန္ခံတတ္မႈ၊ ႐ိုးသားမႈကို သေဘာက်ၿပီး ကၽြန္အျဖစ္ကေန လြတ္ေျမာက္ခြင့္ေပးလိုက္တာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
(၆)
ဘဝမွာ လိပ္ျပာသန္႔သန္႔၊ တည္တည္ၾကည္ၾကည္နဲ႔ ေအာင္ျမင္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ဆိုရင္ အမွားအယြင္းမ်ားကို လက္ခံျခင္းနဲ႔ ႐ိုးသားစြာ ထုတ္ေဖာ္ျခင္းဟာ မရွိမျဖစ္ အရည္အေသြးမ်ားျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုရင္ အပိုဆိုရာမ်ား က်ေနမလားပဲ။ ။
ဝ၆၊ ဝ၉၊ ၂ဝ၁၄
Photo – Aung Htet
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
