(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၂၊ ၂၀၁၄
ထိုင္းႏိုင္ငံ ရေနာင္းဘက္ကမ္း။ ဒီေနရာကို ဦးဆုံးေရာက္ႏွင့္ေနသူ ထား၀ယ္မ်ား၊ မြန္မ်ားက ရွမ္းကမ္းလို ့ေခၚၾကတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံရေနာင္းနဲ ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ ့တုိ႔က (Pak Chan) ပါခ်န္ျမစ္ရဲ့ ဟိုဘက္ကမ္းနဲ ့ဒီဘက္ကမ္းပါ။ အဲဒီရွမ္းကမ္းဆိုတာကတနသၤာရီတိုင္းမွာေနတဲ့သူေတြ၊ ေမာ္လၿမိဳင္၊ ဘီလူးကြၽန္းဘက္မွာေနတဲ့သူေတြ အေစာဆုံး လာေရာက္ စီးပြားရွာၾကတဲ့ေနရာေဒသလို ့ပဲ ထင္မိပါရဲ့။ က်ေနာ္ေအးစိန္က ေကာ့ေသာင္းကို လာအလုပ္လုပ္တာပါ။ ရေနာင္း ရွမ္းကမ္းကိုေတာ့ ေကာ့ေသာင္းမွာ စာအုန္းဆီသီးခူးတဲ့အလုပ္ ၈ လနီးပါးလုပ္ၿပီးမွ ကူးခဲ့တာပါ။ ရွမ္းကမ္းအေၾကာင္းမေျပာခင္ ေမ့မရတဲ့ ေကာ့ေသာင္းက စာအုန္းဆီသီးခူးရတဲ့အလုပ္အေၾကာင္းေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ဒါမွ ကူညီသူႀကီးေတြအေၾကာင္း သိမွာမုိ႔ပါ။ စားအုန္းဆီစိုက္ခင္းမွာ အသီးခူးဖို ့သတင္း စာထဲမွာ ေၾကာ္ျငာေတြ ့လို ့၀င္ေလွ်ာက္ခဲ့ရင္း အလုပ္ရတာေလ။ ဒါနဲ ့ ေမြးရပ္ေျမ အသုတ္ၿမိဳ ့ေလးကေန ရန္ကုန္တက္။ ရန္ကုန္ရုံး ခြဲကေန ေကာ့ေသာင္းရုံးဆီကို ေရြးခ်ယ္ခံလူေတြအားလုံး ပို ့ေပးလို ့ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ေတာင္ဘက္စြန္းကို သေဘၤာနဲ ့ေရာက္လာခဲ့ရသူ ဆိုပါေတာ့။
စားအုန္းဆီအသီးခူးတဲ့ အလုပ္ေၾကာ္ျငာကလည္း မက္ေလာက္စရာဗ်ိဳ ့။ အဲဒိအခ်ိန္က က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာ ေန ့စားအလုပ္သမားခကတေန ့မွ ၈ က်ပ္ခြဲပဲရတာ။ ဒီအလုပ္က တေန ့လုပ္ခ ၇၅ က်ပ္ေပးတယ္။ ေနစရာနဲ ့စားစရိတ္ၿငိမ္းတဲ့။ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ ဒီလိုအလုပ္မ်ိဳး အေျခခံလူတန္းစားေတြ ဘယ္လက္လႊတ္ခံလို ့ျဖစ္ပါ့မလဲ။ က်ေနာ္လည္း ရန္ကုန္ကိုအျမန္တက္ၿပီးေလွ်ာက္တာေပါ့။ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ အလုပ္ေလွ်ာက္တဲ့သူေတြ မ်ားမွမ်ား။ နယ္ကတက္လာတဲ့က်ေနာ္ ဒီအလုပ္မွ ရပါ့မလားလို ့ ဘုရားတမိေသးတာ။ ဘဘုန္းႀကီးေပးထားတဲ့ ဂုဏ္ေတာ္ေတြလည္းရြတ္ေပါ့။ ကံေကာင္းခ်င္လို ့လားမသိဘူး။ နယ္ကလာေလွ်ာက္တဲ့သူေတြမွန္သမွ်အကုန္အလုပ္ရတယ္ဗ်။ နယ္ကလူေတြက ရန္ကုန္လူထက္ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ႏိုင္တာကိုး။ ၂ ႏွစ္စာခ်ဳပ္ရမယ္တဲ့။ စားအုန္းဆီပင္ဆိုတာကနိမ့္နိမ့္ေလးတဲ့။ လူတက္ခူးစရာမလိုဘူးတဲ့။ ဓားေကာက္ရွည္နဲ ့ဆြဲခ်ၿပီး ကားေပၚတင္ေပးရုံပဲတဲ့။ စားစရိတ္၊ ေနစရိတ္ၿငိမ္းဆိုေတာ့အသားတင္ေငြရမွာလို ့ အလုပ္ခန္ ့သူက ရွင္းျပေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လည္း တြက္ကိန္းကိုယ္စီနဲ ့ ၀မ္းသာလုံးဆို ့ေနခဲ့ၾကတာေပါ့ေလ။ အလုပ္ခန္ ့တဲ့ လူႀကီးမင္းေတြလည္း က်မ္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ ဆုေတာင္းေပးမိပါတယ္။
ဒီလိုနဲ ့လုပ္ငန္းခြင္ထဲေရာက္ခဲ့တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အလုပ္ႀကီးၾကပ္သူက အလုပ္ခ်ိန္၊ နားခ်ိန္၊ စားခ်ိန္၊ အိပ္ခ်ိန္ ရွင္းျပတယ္။ ဘားတိုက္လိုအခန္းရွည္ႀကီးမွာစုေနရတာ။ ေခါင္းအုံးနဲ ့ေစာင္ပါး ၁ ထည္စီေတာ့ရသဗ်။ ဆီအုန္းေတာနဲ ့နီးေတာ့ ညဆို ျခင္ကိုက္လို ့ျခင္ေဆးေခြကလည္းမရွိ။ ဆီအုန္းလက္အစိုေတြ သံဗူးခြံထဲထည့္ မီးရႈိ ့ၿပီး ျခင္ေမာင္းပြဲလုပ္ အိပ္ရတာ။ ဒါေပမ ဲ့ ျခင္ကိုက္ခံရတာပါပဲ။ စားစရိတ္ၿငိမ္းဆိုေတာ့ ထမင္းေကၽြးတာက ဆန္ၾကမ္းနဲ ့ပဲဟင္းရည္က်ဲကို ေန ့တိုင္းေလြးရေတာ့တာဗ်ဳိ ့။ တပတ္မွ တခါေလာက္ ပလာတူးငါးကို မရမ္းျပား၊ နႏြင္း၊ ဆား ထည့္ျပဳတ္ဟင္းစားရသဗ်။ အမဲသား၊ ၀က္သား ၊ၾကက္သားဆိုတာ တလေနလို ့ေယာင္ၿပီးေတာင္ မေကၽြးဘူး။ ငါတုိ႔မ်ား အခ်ဳပ္သားေတြျဖစ္ေနၿပီလားလို ့ေတာင္ ေတြးမိေသးပါရဲ့။ စားဖိုမွဴးကို တခါတေလ အသားေလးစားရမလားလို ့စကားဦးသန္းၾကည့္ေတာ့ သူရြတ္ျပတဲ့ ေကာ့ေသာင္းကုန္ေစ်းႏႈန္းက ေၾကာက္စရာ။ သားငါး၊ ၾကက္၊ ၀က္၊ အမဲနဲ ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြက ရေနာင္းဘက္ကမ္းက ၀ယ္ရတာတဲ့။ ကီလိုခ်ိန္နဲ ့ေရာင္းတာတဲ့။ ကီလိုက ပိႆာထက္ အေလးခ်ိန္နည္းတယ္တဲ့။ ဒါမုိ႔ေစ်းႀကီးေတာ့ အမ်ားစာကို အသားခ်က္ မေကၽြးႏိုင္ဘူးတဲ့ေလ။ ေကာ့ေသာင္းမွာ သားငါး၊ ဟင္းရြက္ေတြ တျခားႏိုင္ငံက ၀ယ္စားရတာတဲ့ေလ။ ေကာ့ေသာင္းမွာ ဟင္းသီးဟင္း ရြက္ပင္ေတြစိုက္မရလို ့လား၊ ၾကက္၊၀က္၊ဘဲ ေမြးမရလို ့လားဆိုၿပီး ေတြးမိေသးတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသာ ခုေနရွိေသးရင္ ေကာ့ေသာင္းကလူေတြကို တန္းစီၿပီး ပါးရုိက္ေလမလားလို ့ ေတြးမိပါရဲ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္တုိ႔က တလမွာ ၂ ရက္ နားခြင့္ရေတာ့ ေကာ့ေသာင္းေစ်းႀကီးနဲ ့ကမ္းနားဘက္ေတြေလွ်ာက္လည္ျဖစ္တာေပါ့။ ဟုတ္တယ္ဗ်။ စားဖိုမွဴးႀကီး မလိမ္ဘူး။ ေကာ့ေသာင္းေစ်းႀကီးႏႈန္းက လက္ဖ်ားခါေလာက္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚဘက္နဲ ့တျခားစီဗ်။လက္ဖက္ သုတ္ပြဲေသးေလးက ၇၅ က်ပ္။ က်ေနာ္တုိ႔တေန ့လုပ္အားခဗ်ာ။ ဆန္ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ၾကက္သားဖတ္ႏုတ္ႏုတ္စင္း ပါရုံေလာက္ေလးက တပြဲ ၆၀ က်ပ္။ ဘိတ္ကပ္ေၾကးကိုက္ဆိုလားေခၚသဗ်။တပြဲဆိုတာ ဆြမ္းေတာ္တင္တဲ့ပန္းကန္ေသးေလးနဲ ့ေနာ္။အဲဒိေတာ့မွ ငါတုိ႔လုပ္အား ခရတာ လက္ဖက္သုတ္္တပြဲဖိုးပဲရွိပါလားဆိုတာ သိရေတာ့တယ္။
စာခ်ဳပ္တုန္းက မသိခဲ့ရတဲ့ ကိစၥေတြလည္း ရွိေသးသဗ်။ လစာကို တလ တခါ မေပးဘူး။ ၆ လျပည့္မွ ေပးမတဲ့။ ဒါေပမဲ့ အေသးသုံးဖို ့ကိုေတာ့ နားရက္ေရာက္တဲ့အခါ ကိုယ့္လစာထဲက ႀကိဳတင္ေငြအနည္းအက်ဥ္းထုတ္ေပးမယ္ေျပာတယ္။ ေနမေကာင္းလို ့ေဆးကုရရင္ ေဆးခန္းျပခဖိုးျဖတ္တယ္။ ဖိနပ္ရွည္၊ ဓားေကာက္ဖိုးျဖတ္တယ္။ မွတ္ပုံတင္ သိမ္းတယ္။ ၂ ႏွစ္ စာခ်ဳပ္ျပည့္မွ ထုတ္ေပးမယ္ေျပာတာပဲ။ ဒါက လုပ္ငန္းခြင္ေရာက္မွ သိရတဲ့အခ်က္ေတြေပါ့။ သေဘာမတူလို ့ကလည္း မရေတာ့ဘူးေလ။ ျပန္ေျပးခ်င္ရင္ေတာင္ ဘယ္မွာလဲ သေဘၤာခ၊ ဘယ္မွာလဲ မွတ္ပုံတင္။ ဒါနဲ ့ ေရာက္စက ေပ်ာ္ေနတဲ့စိတ္ေတြ၊ ႀကိဳမက္ခဲ့တဲ့အိပ္မက္ေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းပရုတ္လုံးလို ပါးလာေတာ့တာေပါ့။
က်ေနာ့္မိဘေတြက လယ္သမားဗ်။ ရွိၿပီးသားလယ္ ၂ ဧက ကြက္ေလးကလဲ အမေတာ္ေၾကးျပန္မဆပ္ႏိုင္လို ့ တဧကကြက္ေလးကိုေရာင္းေပးလိုက္ရေတာ့ မိသားစု၀မ္းေရးကို က်န္တဲ့ ၁ ဧကကြက္ေလးနဲ ့လုပ္စားေနရတာ။ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့က်ေနာ္က မိသားစု အေရးေမွ်ာ္ေတြးၿပီးေတာ့ စြန္ ့မယ္စားမယ္ႀကံရတာ။ ဒါနဲ ့ ေကာ့ေသာင္းက စားအုန္းဆီသီးခူးတဲ့အလုပ္ လုပ္မိတာေပါ့ဗ်ာ။ ထင္သလို မဟန္တဲ့အခ်ိဳးအေကြ ့ေတြ ႀကံဳလာရေတာ့လည္း ေနာက္တမ်ိဳးႀကံရသေပါ့။ ေရွ ့တိုးခက္၊ေနာက္ဆုတ္ခက္ဘ၀မွာ ေရွ ့ဆက္တိုးဖို ့ပဲဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္ဗ်ာ။
ဒီလိုနဲ ့ အတူဆီအုန္းသီးခူးေဖာ္ ထား၀ယ္သား ဆန္းတင့္နဲ ့အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို ့ျဖစ္လာတယ္။ ဆန္းတင့္က ထား၀ယ္သားဆို
ေပမယ့္ သူေနတာက ရန္ကုန္ သာေကတက။ ထား၀ယ္ေမြး၊ ရန္ကုန္ႀကီးသူ။ သူ ့ေဆြမ်ိဳးေတြကတဆင့္ သူက ရေနာင္း ရွမ္းကမ္း
အေၾကာင္း နည္းနည္းသိထားတယ္။ အဲဒိဘက္မွာ ျမန္မာျပည္သားေတြ အမ်ားႀကီးအလုပ္လုပ္ေနေၾကာင္း၊ ငါးပုံးအသင္း၊ ငါးဖမ္း
ေလွလိုက္တဲ့သူေတြရွိေၾကာင္း က်ေနာ့္ကိုေျပာျပတယ္။ ထိုင္းေငြနဲ ့လုပ္ခရတာေၾကာင့္ ပိုအဆင္ေျပႏိုင္ေၾကာင္းေတြ ေျပာျပေတာ့
နဂိုကမွ ေရႊအိပ္မက္ေတြနဲ ့လာခဲ့တဲ့က်ေနာ့္အဖို ့ ေရႊတြင္းႀကီးေတြ ့ရသလိုျဖစ္ရတာေပါ့ေလ။ ဒီလိုနဲ ့ ဆီအုန္းခူးတဲ့ အလုပ္ကေန
ဟိုဘက္ကမ္း ရေနာင္းကို ကူးဖို ့ဖန္လာေတာ့တာပါပဲ။ ဆန္းတင့္ကိုလည္း ဆြယ္ရတာေပါ့။ ဆန္းတင့္ကလည္း သူ ့က ရန္ကုန္မွာ
တႏိုင္တပိုင္ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းလုပ္ခ်င္လို ့ေငြရွာေနသူဆိုေတာ့ သိပ္စည္းရုံးစရာမလိုပါဘူး။ ဒီလိုနဲ ့ ဆန္းတင့္နဲ ့ေအးစိန္ဆိုတာ ၂
ေယာက္ တမႊာ ညီအကိုလိုျဖစ္သြား၊ မုံ ့ႀကိဳးလိမ္ျဖစ္သြားခဲ့တာေပါ့။
တကယ္တမ္း ရေနာင္းဘက္ကူးမယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ၂ ေယာက္လုံးမွာ ဘာအဆက္အသြယ္၊ ဘာအသိမွ မရွိပါဘူး။ စြန္ ့စား
ရမယ့္ ကိန္းပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဆီအုန္းခူးလုပ္ငန္းက ခိုးထြက္ဖို ့ႀကိဳတင္စီစဥ္ရပါတယ္။ မွတ္ပုံတင္က ျပန္ရဖို ့မရွိဘူးဆိုတာ သိထားပါ တယ္။ ဟိုဘက္ေရာက္ရင္ သုံးႏိုင္ေအာင္ ေငြ စု၊ ေလွဆိပ္ကို စုံစမ္း။ ဘတ္ေငြလဲတဲ့ေနရာစုံစမ္းထား လုပ္ရတာေပါ့။ ေနစရာက
အဓိကျဖစ္ေပမယ့္ ကံကိုပဲ ဇြတ္မွိတ္ထားရတာပါ။ ဟိုဘက္ကမ္းမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ ဗမာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတယ္ဆိုေတာ့ ႀကံဳရာ
လူကို အကူအညီေတာင္းမယ္။ တေယာက္ေယာက္ေတာ့ အကူအညီရႏိုင္ေကာင္းရဲ့ေပါ့။ ဒီလို မျမင္ရတဲ့ကံကို ဇြတ္တိုး စြန္ ့စားရ
တာ တကယ္ေတာ့ မလြယ္ပါဘူး။ ေယာက်္ားပဲကြာ၊ ေသေျမႀကီး ရွင္ေရႊထီးဆိုၿပီး ေရွ ့ဆက္ရတာပါပဲ။ ကိုယ္က ေငြလိုခ်င္တာကိုး။
ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ ့လာခဲ့တဲ့သူေတြဆိုေတာ့ အလံလဲလို ့မျဖစ္ဘူး။ ဆီအုန္းလုပ္ငန္းက အၿမီးႏုတ္ ေခါင္းႏုတ္နဲ ့။ ဘာမွ ကိုယ့္အတြက္ မက်န္ႏိုင္ဘူး။ အခ်ိန္ကုန္၊ အစားဆင္းရဲ အေနဆင္းရဲပဲ အဖတ္တင္မွာသိလာေလ ရေနာင္းဘက္ကို ဆက္ကူးဖို ့ေသခ်ာေလ ျဖစ္
တာေပါ့။ ၆ လၾကာမွ ႀကိဳတင္ယူေငြ အေထြေထြကိုျဖတ္ၿပီး က်န္မယ့္ေငြေလးကို ေစာင့္ရင္း အလုပ္လုပ္ေနရတာေလ။ ဒီလိုနဲ ့ပဲ
ရည္မွန္းထားတဲ့အတိုင္း ဆီအုန္းအလုပ္က ၈ လၿပည့္ၿပီး နားရက္ရတဲ့တေန ့မွာ က်ေနာ္ရယ္ ဆန္းတင့္ရယ္ ရေနာင္းကမ္းကိုကူး
လာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
# # # # #
အဲဒီတုန္းက ဗမာေငြ ၄ က်ပ္ကို ထိုင္းေငြ ၁ ဘတ္ ေပါက္ေစ်းရွိတယ္။ ဗမာဘက္ကမ္း ေျမြကၽြန္းမွာ စစ္တပ္ဂိတ္ရွိတယ္။ အသြားနဲ ့
အျပန္ေလွေတြမွန္သမွ် အဲ့ဒိေျမြကၽြန္းကို မ၀င္မေနရ၀င္ၿပီးစစ္ေဆးခံရတယ္။လူ ၁ ေယာက္ကို ထိုင္းေငြ ၁၀ ဘတ္ႏႈန္းေကာက္တယ္။
ပစၥည္းေတြ၊ အိတ္ေတြပါလာတဲ့လူဆို ဘယ္ေလာက္ယူေလသလဲမသိဘူး။ က်ေနာ္နဲ ့ဆန္းတင့္က ၂ ေယာက္ေပါင္းမွ ေက်ာပိုးအိတ္
ေသးေလး ၁ လုံး။ ဒါေတာင္ ရစ္ခံရတာ။ဆန္းတင့္က ေစ်းသြား၀ယ္ၿပီးျပန္လာမွာပါေျပာလို ့ထပ္မရစ္ဘဲ လႊတ္လိုက္တာမုိ႔ေတာ္ေသး
ပါရဲ့။ ထိုင္းဘက္ကမ္းေရာက္ေတာ့ လူေတြအကုန္ဆင္းၿပီး လက္ေဗြႏွိပ္ရတယ္။ ထိုင္း လ၀က ဆီမွာ ဘတ္ေငြ ၄၀ ေပးၿပီး ၁ ရက္ေန ခြင့္စာရြက္ေလးယူရေသးတယ္။ အဲဒါကို ထိုင္းလို တာေမာ ဆိုလားေခၚသဗ်။ ဒီလိုနဲ ့ရေနာင္းကငါးဆိပ္ကမ္းကိုေရာက္လာတာ။ အဲဒိ
ဆိပ္ကမ္းကို ဗမာေတြက ဖန္ဖလားလို ့ေခၚတယ္။ ေနာက္မွသိလာရတာက ထိုင္းအေခၚက စဖန္ပလာတဲ့။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ကိုယ့္အရင္ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့သူေတြေခၚတဲ့အတိုင္း ဖန္ဖလားလို ့ပဲ ႏႈတ္က်ိဳးသြားတာပါပဲ။
က်ေနာ္တုိ႔ ၂ ေယာက္ အဲဒီ ဖန္ဖလားဆိုတဲ့ေနရာကိုေရာက္ေတာ့ ဗမာျပည္သား ကိုယ့္လို လူငယ္ေတြ၊ လူရြယ္ေတြ ေတြ ့သဗ်။ လူ
ေတြမ်ား အလုပ္လုပ္ေနၾကတာအားတက္သေရာနဲ ့။ တခ်ိဳ ့ေယာက်္ားေလးေတြက ငါးထည့္ထားတဲ့ပုံး၀ိုင္းရွည္ႀကီးေတြကို နည္းနည္း
ေစာင္းၿပီး ေခြလိွမ့္သလို လွိမ့္သြားလိုက္တာမ်ား ၾကည့္လို ့ေတာင္ ေကာင္းေနေသး။ မိန္းမေလးေတြက သူတုိ႔ပုံးထဲက သြန္ခ်ေပးတဲ့
ငါးေတြ၊ ပုဇြန္ေတြကို ေရခဲဖယ္၊ ျခင္းထဲထည့္။ ၿပီးရင္ ကီလိုခ်ိန္၊ ကားငယ္ေပၚတင္ေပး လုပ္ေနၾကတာေတြ ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း
အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ဗမာေတြကို ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ရင္းအကဲခတ္ေနရတာေပါ့။အလုပ္နားေနတဲ့သူေတြနား မရဲတရဲကပ္သြားၿပီးမိတ္ဆက္
အလုပ္လိုခ်င္လို ့ပါ၊ကူညီပါေျပာရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ လူလိုတဲ့အခါ ေျပာပါ့မယ္ဆိုတာေလာက္ပဲျပန္ေျဖၾကတာမ်ားတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ဟိုလူ ့
ေမး ဒီလူ ့ေမးရင္း ေနသာေစာင္းလာတယ္။ အလုပ္ရမယ့္အေျခအေနေပၚမလာဘူး။ အလုပ္မရခင္ တည္းခိုဖို ့အကူအညီေတာင္းတာ
လည္း ေခါင္းခါတာမ်ားတယ္။ သူတုိ႔၀င္းထဲမွာ အျပင္လူ လက္ခံမရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ ေနေစာင္းေလ ေခၽြးျပန္ေလ၊
စိတ္ေလးလာေလျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ အလုပ္လုပ္တဲ့သူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း သူတုိ႔ ငါးေတြ၊ ပုဇြန္ေတြတင္တဲ့ကားမွာ ခိုၿပီး ျပန္
သြားၾကကုန္ၿပီ။ လူေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး က်န္ေနတာေတြ ့ရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း တလည္လည္နဲ ့။ ဟိုနားရပ္လိုက္၊ ဒီနားထိုင္
လိုက္နဲ ့ အခက္ေတြ ့ေနၾကၿပီ။
ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ဆီကို လူတေယာက္ ေလွ်ာက္လာတယ္။ သူက က်ေနာ္တုိ႔ကို အကဲခတ္ၾကည့္ရင္း “ မင္းတုိ႔ ၂ ေယာက္ ကို ငါေတြ ့ေနတာ ၾကာၿပီ၊ အိတ္တလုံးနဲ ့ဟိုသြားလိုက္ ဒီသြားလိုက္လုပ္ေနတယ္၊ ၀တ္ထားတာလဲ ပုဆိုးနဲ ့ဆိုေတာ့ တာေမာဖမ္း သြားရင္ ဒုကၡျဖစ္မွာစိုးလို ့လာေမးတာ” “ငါ့ညီတုိ႔က ဘယ္က လာတာလဲ၊ ဘယ္သြားမလို ့လဲ” ေမးတယ္။ သူ ့လက္ထဲက ကြမ္းယာ ထုပ္ကိုကမ္းေပးရင္း “စားတတ္ရင္ စား”တဲ့။ ေရနစ္တုန္း ဆယ္မယ့္သူေပၚလာသလိုပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ အလုပ္လိုခ်င္လို ့ လာတာျဖစ္ ေၾကာင္း၊ တည္းခိုဖို ့ေနရာလည္းမရွိေၾကာင္း၊ အသိမိတ္ေဆြေတြမရွိတဲ့အေၾကာင္း၊ ကူညီႏိုင္ရင္ ကူညီဖို ့အေၾကာင္း၊ ခရားေရလႊတ္ သလိုေျပာရင္း အကူအညီေတာင္းရတာေပါ့။ ဘုရားမ တယ္လို ့ပဲဆိုရမလား။ အဲဒိလူက ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ “ငါ့ အခန္းလိုက္ခဲ့” ဆိုၿပီး ေခၚသြားတယ္။ အလုပ္က ဘာအလုပ္မဆို မေရြးဘဲလုပ္ႏိုင္ရင္ အလုပ္ေပါေၾကာင္း၊ အလုပ္မရခင္မွာ သူ ့ဆီမွာေန၊ သူဆီမွာ စားလို ့ ရေၾကာင္းေျပာလာေတာ့ ၀မ္းသာလိုက္ရတဲ့ျဖစ္ျခင္းဗ်ာ။
က်ေနာ္တုိ႔ကို ရေနာင္းမွာ အဦးဆုံးကူညီသူေပါ့။သူ ့နာမည္က ကို၀င္းျမင့္လို ့ေခၚသတဲ့။ အရပ္ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ဆံပင္က
ဂုတ္၀ဲအထိ ရွည္တယ္။ အက်ၤ ီလက္တို၀တ္ထားေတာ့ သူ ့လက္ေမာင္း ၂ ဖက္လုံးက တက္တူးေတြကို အတိုင္းသားျမင္ေနရသေပါ့။
စကားေျပာခက္ထန္သလိုရွိေပမဲ့ သေဘာေကာင္းပုံရသဗ်။က်ေနာ္တုိ႔ကို ကြမ္းယာေရာ စီးကရက္ပါထုတ္တိုက္ေသးတာ။ သူေခၚရာ
လိုက္သြားတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ အမည္ေမး၊ ေနရပ္ေမး၊ ဒီကို ဘာအလုပ္လုပ္ဖို ့လာတာလည္းလို ့ ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ကိုယ့္အမည္ ကိုယ္မိတ္ဆက္၊ ကိုယ့္ျဖစ္စဥ္အတိုခ်ဳပ္ေျပာျပရင္း ကို၀င္းျမင့္ရဲ့ အခန္းကိုေရာက္လာပါတယ္။
ကို၀င္းျမင့္မွာ မိန္းမရွိသဗ်။ ကို၀င္းျမင့္က အသားက ညိဳက်ဳတ္က်ဳတ္ရယ္။ သူ ့မိန္းမက် ျဖဴလို ့ဥလို ့ လွသဗ်။ သူက သူ ့မိန္းမကို
ဒီေန ့လူ ၂ေယာက္တိုးလာတယ္၊ ထမင္းဟင္းပိုခ်က္ဖို ့အေၾကာင္း လွမ္းေျပာတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကိုလည္း အခန္းမွာ အဆင္ေျပသလို
အိပ္ၾကဖို ့ေျပာရင္းေနရာေပးတယ္။အခန္းက သိပ္မက်ယ္ဘူး။ ၁၅ ေပပတ္လည္အခန္းပဲ။ အဲဒီမွာ သူတုိ႔လင္မယားေနဖို ့အခန္းထင္
ပါရဲ့။ သစ္သားနဲ ့အခန္းက်ဥ္းတခန္းဖြဲ ့ထားတာေတြ ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အရင္မွာ လူငယ္ ၃ ေယာက္က အေရွ ့ၾကမ္းျပင္မွာ အကၤ် ီ
ဗလာနဲ ့လွဲအိပ္ေနတာေတြ ့တယ္။ ကို၀င္းျမင့္က မိုးခ်ဳပ္ရင္ ဒီမွာေနတဲ့သူေတြ ၆ ေယာက္အုပ္စု ေရာက္လာဦးမယ္ေျပာတယ္။ ဒါဆို
ဒီအခန္းထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔အပါအ၀င္ဆို ၁၃ ေယာက္ေတာင္ျဖစ္ေနၿပီလို ့စိတ္ထဲ တြက္ေနမိေသးတာ။ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္းေပမယ့္ အိပ္ဖို ့ေနရာ၊ စားဖို ့ေနရာရရင္ပဲ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္က ေရႊျဖစ္ေနၿပီေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကို၀င္းျမင့္တုိ႔လင္မယားကို ေက်းဇူးတင္မိ ပါတယ္။
# # # # #
ကို၀င္းျမင့္က ရေနာင္းေရာက္ျမန္မာျပည္သားေတြထဲမွာ လာဘ္ျမင္တယ္လို ့ေျပာရမယ္။ သူ ့မွာက ဗီြဒီယိုရုံလည္းရွိေသးသဗ်။ သူ ့ရဲ့
မိန္းမ မျဖဴသြယ္ကို ေန ့ခင္းၾကရင္ ရုံေစာင့္ေငြေကာက္ျပခိုင္းထားတာ။ ညဖက္က်ရင္ သူလည္း တခါတေလ ျပတဲ့သူလုပ္ေပါ့။ဇာတ္
လမ္းေခြေတြကေတာ့ ဗမာကား၊တရုတ္ကားေတြမ်ားတယ္။ ဇာတ္ထုပ္တိတ္ေခြေတြကို ေကာ့ေသာင္းကမ္းကမွာတာ။လူတေယာက္
၁၀ ဘတ္ေပးၾကည့္ရတာ။ အျပာကားေတြဆို ဘတ္၂၀ ယူသတဲ့။ သူ ့နည္းသူ ့ဟန္နဲ ့အလုပ္ျဖစ္ေနတာ။သူ ့ဗီြဒီယိုရုံက သူ ့အခန္းနဲ ့
မေ၀းဘူး။ တေကြ ့ရယ္။ ကို၀င္းျမင့္ရဲ့ဆရာ ထိုင္းလူမ်ိဳးအိမ္အဖီမွာ ရုံဖြင့္ထားတာ။ ထိုင္းဆရာကိုလည္း ရုံငွားခေပးရမယ္ထင္တာပဲ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ လုပ္စားတတ္ရင္ အလုပ္ျဖစ္တာကို သတိထားမိလိုက္တယ္။
သူ ့အိမ္ခန္းမွာရွိေနတဲ့သူေတြက ေလွလိုက္တဲ့သူခ်ည္းပဲ။ လူငယ္ေတြမ်ားတယ္။သူက အဲ့ဒီလူငယ္ေတြကို အေသာက္အစားေလ်ာ့ဖို ့
ပိုက္ဆံစုဖို ့၊ အ၀တ္အစား၀ယ္ဖို ့လည္း တခါတရံ ဆုံးမေနတာလည္းေတြ ့ရတယ္။ တခါတရံ ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းေနတာလည္း ႀကံဳ
ရတယ္။ေလွသားလူငယ္ေတြကလည္း ေပေပေတေတပုံစံေတြဗ်။ သူဆဲဆိုတာလည္း ကရုဏာေဒါေသာပဲျဖစ္မွာပါ။ဒီေလာက္လူအုပ္
ႀကီးကို ေနစရာေပးထား၊ အသင့္ခ်က္ေကၽြးထားတဲ့စိတ္ဓာတ္ကိုပဲ က်ိတ္ခ်ီးက်ဴးေနရေသးတာ။ ကို၀င္းျမင့္ ေျပာရင္ဆိုရင္ဆဲရင္ေတာ့
ေလွသားေတြက ၿငိမ္ခံၾကတာေတြ ့ရတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔အရင္ ရွိႏွင့္ေနတဲ့ ေလွသားေတြဆိုတာကလည္း ကို၀င္းျမင့္ဆူရင္ ဆူစရာဗ်။ ေနခင္းက် အခန္းထဲမွာ အကၤ် ီခၽြတ္ေတြနဲ ့။
တီေထြးႀကီးေတြလိုပဲ တေယာက္ကိုယ္တေယာက္ခြၿပီးအိပ္ေနၾကတာ။ ညပိုင္းေလာက္ဆို အလွ်ိဳလွ်ိဳေပ်ာက္ကုန္ေရာ။အရက္ဆိုင္ ဘီယာဆိုင္ေရာက္သတဲ့။ ညလုံးေပါက္ကို ေသာက္ၾကေပ်ာ္ၾကတာတဲ့။ မနက္က်မွျပန္လာၿပီး မျဖဴသြယ္ ခ်က္ထားတဲ့ ထမင္းနဲ ့ဟင္း
ကိုယ့္ဖာသာခူးခပ္စားၿပီးအိပ္ၾကတာ။ အ၀တ္အစားအပိုလဲဖို ့ေနာက္တစုံသာမရွိၾကတာ။ အရက္ေသာက္၊ စီးကရက္ေသာက္ဖို ့က်
အလွ်ံအပယ္။ သူတုိ႔ကိုယ္မွာ စြပ္က်ယ္လက္ရွည္ရယ္၊ ခါးမွာ ရွမ္းေဘာင္းဘီနဲ ့တူတဲ့ ကမ္ေကးေဘာင္းဘီရယ္။ ပိုသီဘတ္သီေနၾက
တာ။ အသုံးအစြဲကလည္းႀကီးပါေပ့။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔လည္း ကိုယ့္ေက်းဇူးရွင္ေတြထဲပါပါတယ္။ သူတုိ႔စြန္ ့တဲ့ ကြန္ထစ္စီးကရက္ေလး၊
ကြမ္းယာေလးေတာ့ ေပးစားလို ့ေလ။ က်ေနာ္တုိ႔က အလုပ္အကိုင္မရွိေသးေတာ့ ပါလာတာေလး က်စ္ထားရတာ။ သူတုိ႔လိုက်
ဘယ္သုံးရဲ၊ ျဖဳန္းရဲပါ့မလဲ။ ဒီလိုနဲ ့ ကို၀င္းျမင့္အခန္းမွာ ၃ ပတ္နီးပါး ေနထိုင္ၿပီးေနာက္မွာ ေလွလိုက္တဲ့သူေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း
ေလ်ာ့သြားတယ္။ ကို၀င္းျမင့္ေျပာေတာ့ သူတုိ႔ကို ကို၀င္းျမင့္က ေလွထဲမွာလုပ္ဖို ့ထည့္ေပးတာဆိုပဲ။ ငါးဖမ္းေလွအလုပ္လို ့ေျပာျပ
တယ္။ ေလွအလုပ္က ပိုက္ဆံ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ရေၾကာင္း၊ စုတတ္ေဆာင္းတတ္ရင္ အခ်ိန္တိုအတြင္း စီးပြားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကို၀င္းျမင့္
ကိုယ္တိုင္လည္း အရင္က ဖိုးေခၽြးအျဖစ္ေလွလိုက္ဖူးခဲ့ေၾကာင္း။ ဖိုးေခၽြးဆိုတာ ပဲ့နင္းႀကီးအကူ ေလွေမာင္းတဲ့သူျဖစ္ေၾကာင္း၊ ႀကိဳးစား
ရင္ ေလွသားဘ၀က ဖိုးေခၽြးအဆင့္အထိျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊က်ေနာ္နဲ ့ဆန္းတင့္ကို စီကာပတ္ကုံးေျပာျပတယ္။ ဒီလိုနဲ ့က်ေနာ္တုိ႔လည္း
ငါးဖမ္းေလွလိုက္ဖို ့စိတ္ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး ကို၀င္းျမင့္ အလုပ္ဆက္ေပးရာကို လက္ခံလိုက္တယ္။ ေလွသားျဖစ္ၿပီေပါ့။
ငါးဖမ္းေလွကို ၀ါးလတ္လို ့ေခၚတယ္ဗ်။ ၀ါးလတ္ငါးဖမ္းေလွ စတက္ခါနီးမွာ ကို၀င္းျမင့္က က်ေနာ္တုိ႔၂ ေယာက္ကို စြပ္က်ယ္လက္
ရွည္ ၂ ထည္စီ၊ ကမ္ေကးေဘာင္းဘီ ၂ထည္စီ ၀ယ္ေပးလိုက္ေသးတာ။ အေသးသုံးေငြ တေယာက္ တေထာင္စီလည္း ေပးေသး
တယ္။ ေငြက ေလွထြက္စရိတ္ရတာတဲ့။ က်ေနာ္တုိ႔ေလွျပန္၀င္လာမွ သူ ့ကို အိမ္ခန္းခနဲ ့ စားစရိတ္ေပးတဲ့။ ခုေတာ့ မင္းတုိ႔သုံးဖို ့
ဒီေငြေတြ ယူသြားတဲ့။ က်ေနာ္တုိ႔က ဘတ္ေငြ ၅၀၀ စီျပန္ေပးတာေတာင္ မယူဘူးဗ်ာ။ အဲဒိေလာက္ထိ သေဘာေကာင္းတဲ့သူမ်ိဳး
ဘယ္မွာရွာမလဲ။ ထမင္းထုပ္သိုးသြားမယ္။ ရွာေတြ ့မယ္မထင္ဘူး။ ဒါနဲ ့ ေလွျပန္၀င္လာရင္လည္း ကို၀င္းျမင့္တုိ႔ဆီမွာ ေနမယ္၊ စား
မယ္၊ ေနခစားခ ပိုက္ဆံလည္းယူပါေပါ့။ခုလိုကူညီတာ ေက်းဇူးတသက္မေမ့ပါဘူးဆိုၿပီး မတ္တပ္ရပ္လ်က္ လက္အုပ္ခ်ီႏႈတ္ဆက္ခဲ့
ပါေသးတယ္။ သြားၿပီ၊ ပင္လယ္ဆီ…။
# # # # #
ပင္လယ္ထဲေရာက္ေတာ့ ပထမဆုံးသင္ခန္းစာက လိႈင္းမူးျခင္းပဲ။ လူသစ္ေတြအကုန္လုံး လိႈ္င္းမူးၾကတာ။ ေခါင္းထဲ ရိပ္ရိပ္တက္လာ၊
ရင္ထဲ လိႈက္လိႈက္ျဖစ္လာ အန္ေတာ့တာပဲ။ ေလွၾကမ္းျပင္မွာ လွဲအိပ္ရေတာ့ လိႈင္းပုတ္တဲ့ဘက္ လိမ့္လိမ့္သြားတာမ်ား ဇီးျဖဴသီးေတြ
ဆန္ေကာထဲထည့္လွိမ့္ခံရသလိုမ်ိဳးပဲ။ ေလွသက္ရင့္တဲ့သူေတြက် ဘယ္ေလာက္လိမ့္လိမ့္ အိပ္ခိ်န္အအိပ္မပ်က္၊ စားခ်ိန္အစားမပ်က္
ဟုတ္ေနတာပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ေလွသားသစ္ေတြက လိႈင္းမူးလို ့သာ ေမွးၿပီးလွဲေနတာ။ အိပ္မရေပါင္ဗ်ာ။ ဒီၾကားထဲ ေရထဲကငါးဖမ္းပိုက္
ဆြဲတင္ရင္ ဘဲလ္သံစူးစူးၾကားရၿပီ။ လူအားလုံး ဘဲလ္သံၾကားရင္ ထၾကေပေတာ့။ ငါးဖမ္းပိုက္ကလည္း ၂ နာရီ၊ ၃နာရီျခားေလာက္ကို
တခါေလာက္ ေလွ၀မ္းေပၚဆြဲတင္ေနၾကတာ။ ဘယ္လာ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ရေတာ့မလဲ။ ၾကက္အိပ္ ၾကက္ႏိုးေပါ့။ အိပ္ခ်င္မေျပ
ႏြမ္းလ်လ်ျဖစ္ေနလည္း ငါးေရြးၿပီး ဗန္းထဲ၊ ပုံးရွည္ေတြထဲ အရြယ္လိုက္၊ အမ်ိဳးအစားလိုက္ထည့္ၾကရတာ။ ေလွ၀မ္းထဲမွာလည္း ေရခဲ
တူးသူတူး၊ ငါးပုံးရွည္ထဲ၊ ဗန္းေတြထဲ ေရခဲျဖန္းသူျဖန္းေပါ့။ အဲဒိအခ်ိန္ဆို ေလွၾကမ္းျပင္နဲ ့ေလွ၀မ္းထဲ ၿပိဳင္တူအလုပ္ရႈပ္ၾကေတာ့တာ။
ဒုတိယသင္ခန္းစာကေတာ့ ငါးေရြးေနတုန္း “လုန္းလုန္း”ဆိုၿပီးေဟာက္သံၾကားလိုက္ရၿပီး အုန္းအုန္းအသံနဲ ့အတူ ဘုံးဘုံးဟပ္ထိုး လဲ ေအာင္ ခံလိုက္ရတာဗ်။ လုန္းလုန္းဆိုတာက ထိုင္းလိုပါ။ ဗမာလိုအဓိပၸါယ္က ျမန္ျမန္တဲ့။ ငါးေရြးေနတုန္းေနာက္ကေနေျခေထာက္နဲ ့
ေဆာင့္ကန္ခံလိုက္ရတာ။ လူသစ္ေတြဆိုေတာ့ ငါးေရြး ပုဇြန္ေရြး ဘယ္ကၽြမ္းက်င္ပါ့မလဲ။ ေႏွးတုံ ့တုံ ့ေပါ့။ ဒီၾကားထဲ မေသမရွင္ငါးကို
ကိုင္မိရင္ ငါးစူးတာခံရေသးတာ။ လက္ေတြလည္းထုံက်င္ကိုက္ခဲလို ့။အလုပ္ၿပီးလည္း နားရတယ္ဆိုတာသိပ္မရွိပါဘူး။နားခ်ိန္ဆိုတာ
မုန္တိုင္းလာမယ္ ႀကိဳသတင္းရလို ့ ကၽြန္းၾကားခိုတာ။ ငါးမဖမ္းတဲ့ လိႈင္းႀကီးခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာသာ နားရတယ္ရွိတာ။ ပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ
ကိုယ္လို ငါးဖမ္းေလွေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာ အဲသလိုအခ်ိန္မ်ိဳးက် သိရသဗ်။ ေလွအခ်င္းခ်င္းပူးကပ္ၿပီး ေက်ာက္ခ်နားထားတာမ်ားဆို
၁၅ စီးေလာက္ကို တြဲထားတာမ်ိဳးေလ။ ေလွသားေတြအခ်င္းခ်င္းလည္း အဲဒိအခ်ိန္က်ရင္ တေလွေပၚတေလွကူး ဖဲရုိက္ၾက။ ဘိန္း
ရႈၾက၊ ယာမားရႈၾကနဲ ့။ ေပ်ာ္တဲ့သူေတြ ႀကံဖန္ေပ်ာ္ေနတာပါပဲ။
ေလွသားအသစ္ဘ၀မွာ ေတြ ့လိုက္ရတဲ့သင္ခန္းစာေတြက မနည္းပါဘူး။ ေနာက္ထပ္သင္ခန္းစာက ထိုင္းလို မေျပာတတ္လို ့ခံလိုက္
ရတဲ့ သင္ခန္းစာ။ ေလွသားေတြ ထမင္းစားေနခ်ိန္ေပါ့။ ကိုယ့္ထက္အသက္အမ်ားႀကီးငယ္တဲ့ ခ်ာတိတ္က သူစားၿပီးသား ထမင္းဇလုံ
ကို က်ေနာ္ေရွ ့ ပစ္ေပးတယ္။ ေဟ့ေကာင္- ဒီဇလုံေဆးထားလိုက္တဲ့။ ခပ္ရင့္ရင့္နဲ ့။ ကိုယ္ေမြးရင္ ကိုယ့္သားေလာက္က ဒီလိုလာၿပီး
အေက်ာနဲ ့ခိုင္းတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေဒါသေထာင္းခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ထမင္း၀ိုင္းမွာ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္ၾကတာေပါ့။ သူ
ထိုး၊ ကိုယ္ထိုး ရႈပ္ရႈက္ခတ္သြားတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း ကိုယ့္လူ ကိုယ္ကူေပါ့။ ဆူဆူညံညံအသံၾကားေတာ့ ေရရွဴးအတင့္ရွိတဲ့ ထိုင္းက လာေမးတယ္။ က်ေနာ္နဲ ့ ရန္ျဖစ္တဲ့ ခ်ာတိတ္အုပ္စုက ထိုင္းလိုကၽြမ္းေတာ့ ဘာေျပာလိုက္လည္း မသိဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္နဲ ့ေအးစိန္ကို
ဒူးပ်ံေတြေရာ ဖေႏွာင့္ကန္ေတြေရာ လက္သီးမိုးေရာ အစုံေကၽြးခံရတာ။ ထိုင္းက ပါးစပ္ကလည္း “ ယက္ကမဲ့” ခ်င္းထပ္ေနေအာင္ဆဲ
ၿပီးထိုး၊ ရန္ျဖစ္ေဖာ္ မြန္အုပ္စုကလည္း ထိုင္းကို မ်က္ႏွာအားရနဲ ့၀ိုင္းထိုးၾကနဲ ့။ အေတာ္ကို ဖူလုံေအာင္ ခံစားလိုက္ရေသးသဗ်ိဳ ့။ ရန္
ပြဲၿပီးလို ့ ေအးေအးေဆးေဆးက်မွ အတူေလွသားေဖာ္ ရခိုင္သားလွ၀င္းက ရွင္းျပမွ ဇာတ္စုံသိရတာ။ ရန္ျဖစ္ေဖာ္ မြန္အုပ္စုက ထိုင္း
ေရရွဴးကို ရွင္းျပတာက ထမင္းစားၿပီးပိုက္ဖာဖို ့ေျပာတာကို က်ေနာ္က မဖာတတ္ဘူးေျပာေၾကာင္း၊ ပိုက္မဖာတတ္ရင္ သူတုိ႔သင္ေပး မယ္ေျပာတာကို က်ေနာ္က မင္းတုိ႔အလုပ္မင္းတုိ႔ဖာသာလုပ္၊ ငါမလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုၿပီးဂ်စ္ကန္ကန္ျပန္ေျပာလို ့စကားမ်ားရန္ျဖစ္တာဆို
ၿပီးရွင္းျပသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ထိုင္းေရရွဴးက ေဒါကန္ၿပီး က်ေနာ့္ကိုဆဲၿပီးထိုးတာဆိုပဲ။ ယက္ကမဲ့ဆိုတာ ျမန္မာလို အေမနဲ ့ႏိႈင္းၿပီး အဆဲ
ခံရတာလို ့လွ၀င္းက ရွင္းျပမွ သိတာ။ လွ၀င္းရွင္းျပေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ မြန္အုပ္စုေတြက ဗမာဆိုရင္
ဒီလိုအၿမဲ ေလွေပၚမွာ အႏိုင္က်င့္တတ္ေၾကာင္း၊ ဗမာမုန္းတီးစိတ္ သူတုိ႔မွာရွိေၾကာင္း ေလွသက္ရင့္ေနတဲ့ ရခုိင္သားလွ၀င္းရွင္းျပမွပဲ
ဇာတ္ရည္လည္ေတာ့တာ။ ဗမာကို တိုင္းရင္းသားေတြ ဘာေၾကာင့္မုန္းတယ္ဆိုတာေတာ့ ေအးစိန္ဆိုတဲ့ ဗမာေတာသားေလးက်ေနာ္
ဂဃနဏ မသိ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ၀မ္းနည္းမိသား။
# # # # #
အပုိင္း (၂) အား ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
