ဇာဂနာ – လူငယ္ေတြႏိုင္ငံေရးကို စိတ္၀င္စားသတဲ့လား

၂၀၁၂ ခုႏွစ္ရဲ့သည္ဘက္မွာ လူငယ္ေတြႏိုင္ငံေရးေတာ္ေတာ္ေျပာျဖစ္လာၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးထဲကို လူငယ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါ၀င္လာၾကပါတယ္။ သည္အခ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္ အသိအမွတ္ျပဳေၾကာင္း ေလးစားေၾကာင္းအရင္ဆံုးေျပာပါရေစ။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ လူငယ္ေတြပီပီ မခံခ်င္စိတ္၊ အသိအမွတ္ျပဳခံခ်င္စိတ္၊ ဟီး၇ိုး စိတ္ေတြ ၀င္၀င္လာတတ္လို ့မလိုလားအပ္တဲ့ျပသနာေတြ တက္တက္လာတာေတြလဲ ေတြ့ရပါတယ္။ ဒါဟာ ႏွစ္ႏွစ္တာ ပဲရိွပါေသးတယ္။ဘာမွ မၾကာေသးပါဖူး။

တစ္ခ်ိဳ ့လူငယ္ေတြက ညဖက္မွာ Escapeေရာက္မယ္ G6 ေရာက္မယ္။ဒါဟာ လူငယ္ အနည္းစုလို ့ဆိုေပမဲ့ သတိျပဳ၇မဲ့ လူငယ္အမ်ိဳးအစားထဲမွာ ပါပါတယ္။၂၀၁၂ခုႏွစ္ရဲ့ သည္မွာဖက္ အသစ္ေပၚလာတဲ့လူငယ္ လူတန္းစား အလႊာတစ္ခုပါ။သူတို့ဟာ  ႏိုင္ငံျခားမွာပညာသင္လာတဲ့၊ဒါမွ မဟုတ္ ျပည္တြင္းက အဂၤလိပ္လို သင္တဲ့ေက်ာင္းေတြက ေအာင္လာတဲ့၊လုပ္ငန္းခြင္မွာတစ္လ ဆယ္သိန္းေလာက္ လစာရိွေနတဲ့ အသက္၂၅ ႏွစ္ေအာက္လူငယ္ေတြပါ။

သူတို ့ကိုေမ ့ထားရင္ ျမန္မာ့နိုင္ငံေရး ရဲ့ရုပ္ပံုလႊာဟာ အသက္၀င္လာမွာမဟုတ္ ပါဖူး။ ဘဲြ ့၀တ္ရံုနဲ ဆိုက္ကားနင္းျပျပ၊သမၻန္ ခတ္ျပျပ၊ဒါဟာ ျပသနာ မဟုတ္ပါဖူး။ တစ္ခ်ိဳ ့ကလဲ ဘဲြ ့၀တ္ရံုကိုတန္ဖို းမထားဖူး လို ့တိုက္ခိုက္ၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ တို ့ကိုမေမြးခင္ကထည္းက အိႏၵိယႏိုင္ငံက ဘဲြ ့ရ အလုပ္လက္မဲ ့ျပသနာ ေတြကို  မီးေမာင္းထိုးျပတဲ့ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကား ေတြအရမ္းေအာင္ျမင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

၁၉၅၅ခုႏွစ္ တုန္းက မင္းသားဒါရိုက္တာရဂ်္ကပူးရ္ ရဲ ့ ရွရီ ၄၂၀ ဆိုတဲ့ဇာတ္ကားဆို ၿမန္မာျပည္မွာ ညြန္ ့၀င္းနဲ ့ေတာင္ျပန္ရိုက္ပါေသးရဲ့။ အာ၀ါဒါး ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားကိုလဲေက်ာ္ဟိန္းနဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာ ျပန္ရိုက္ဖူးပါတယ္။ အဓိကျပသနာကေတာ့ ဘဲြ ့ရ အလုပ္လက္မဲ့ျပသနာပါပဲ။အဲဒီ ေဘာလီး၀ုဒ္ ရုပ္ရွင္ေတြမွာ ဘဲြ ့ရျပီးအလုပ္လိုက္ရွာတာ ဘယ္မွာမွ မရလို ့ ဘဲြ ့လက္မွတ္ကို အေပါင္ဆိုင္မွာ သြားေပါင္တာကေန စေတာ့တာပါပဲ။ စကၠဴစုတ္ကိုအေပါင္မခံ နိုင္ဖူး လို ့ ျပန္ေျပာေတာ့ ျပသနာတက္တာေပါ့။

ဒါဟာ စကၠဴစုတ္ မဟုတ္ဖူး။လူ ့ဘ၀ တဲ ့။ဒိစာရြက္တစ္ရြက္ရဖို ့ ငါ့အေဖကအိမ္ တစ္လံုးရာင္းေပးရ တယ္။ငါ က ၁၅ ႏွစ္လံုးလံုး အခ်ိန္ ေတြ ေပးခဲ့ရတယ္။ဒါ စကၠဴစုတ္မဟုတ္ဖူး ဆိုျပီးေျပာတဲ့လူကို ဆဲြထိုးလိုက္ေတာ့တယ္။ သည့္ ေနာက္မွာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းလုပ္စားရင္ လူေတြ အထင္မၾကီးဖူး လိမ္စားမွ ရမယ္ ဆိုျပီး  သူဟာ လူလိမ္ လုပ္ပါေတာ့တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာလဲ ဆိုက္ကားနင္းေနသူက  ကြ်န္ေတာ္ ဘဲြ ့ရျပီးသားပါလို ့ၿပန္ေျဖတဲ့အခန္းမ်ိဳးေတြ ခနခန ရုပ္ရွင္ေတြမွာ ေတြ့ရပါတယ္။ ဒါဟာအဆန္းတၾကယ္ မဟုတ္ပါဖူး။ ဒီကေန ့ေခတ္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ ေပၚလာေတာ့ ထင္ရာေရးေနၾကဆိုတဲ့ စ၇ိုက္အတိုင္း ေတာ္ရမ္းမယ္ဖဲြ ့ေတြ ေရးၾကတာ သဘာ၀ လို ့ပဲ မွတ္ယူထားေပမဲ့ လူငယ္ေလးေတြအတြက္ ပူပန္မိေနပါတယ္။

အေရွ ့ေတာင္အာရွမွာ အလုပ္လုပ္ႏိုင္စြမ္းတဲ့ (အသက္ ၁၅ႏွစ္ကေန အသက္ ၅၀ ႀကားရိွတဲ့) ျမန္မာလူမ်ိဳးအေရအတြက္ဟာအမ်ားဆံုးျဖစ္ေနပါတယ္။ဒါကိုPopulation  Bonus လို ့ေခၚပါတယ္။လူဦးေရဆုလာဘ္ လို ့ဆိုပါေတာ့။ ကိန္းဂဏန္းကမေသး ပါဖူး။၁၅သန္း နီးပါးရိွပါတယ္။ခုအခါမွာသန္းေခါင္စာရင္းလို ့ေခၚေခၚလူဦးေရ စာရင္းလို ့အမည္ေပးေပး ေရွ ့ေျပးစာရင္းေတာ့ထြက္လာပါျပီ။သည္အခါမွာ  ကြ်န္ေတာ္ တို့အရင္ကထင္ထားခဲ့သလို သန္းေျခာက္ဆယ္ မဟုတ္ပဲ ၅၂သန္းနီးပါး ရိွေနတာကို သတိျပဳစရာ ၿဖစ္လာပါတယ္။

တကယ္လို ့ မူလ ခန့္မွန္း သန္း ေျခာက္ဆယ္မွန္ခဲ့ရင္ လိုေနတာ ရွစ္သန္းျဖစ္ပါ့မယ္။ စာရင္းေကာက္ခံလို ့မရတာ တစ္သန္းႏွစ္သိန္းေက်ာ္လို ့ဆိုရင္ လိုေနတာေျခာက္သန္း ရွစ္သိန္းျဖစ္သြားပါျပီ။(ဒါဟာ သန္း ၆၀ခန့္မွန္းအေပၚကေန ပဲ စဥ္းစားတာပါ)။ဒါဆို သည္ ေျခာက္သန္းရွစ္သိန္းဟာ တျခားႏိုင္ငံေတါဆီ ေရာက္ကုန္သလား။အလုပ္လုပ္ ႏိုင္စြမ္းတဲ့ ဆုလာဘ္ ရထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ တို့ျမန္မာလူမ်ိဳး (တိုင္းရင္းသားေတြအားလံုး ပါပါတယ္) ခုႏွစ္သန္း နီးပါးရဲ ့ အဖိုးတန္ လုပ္အားေတြဟာ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြအတြက္ ၿဖစ္ကုန္ျပီလား ဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေစ့ငု ဖို ့ေကာင္းပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ တို ့ႏိုင္ငံ နဲ ့ေရျပင္ညီတစ္တန္းတည္းျဖစ္ေနတဲ့ ထိုင္း။လာအို၊ကေမၻာဒီးယား၊ဗီယက္နမ္ တို ့ထက္ သာလြန္ေနတဲ့ ဒီ လူဦးေ၇ ဆုလာဘ္ ကို ကြ်န္ေတာ္ တို ့ေနရာမွားျပီး အသံုးခ်ေနျပီလားဆိုတာ ကိုဆန္းစစ္ဖို ့လိုပါျပီ။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထဲမွာ ကိုယ့္ဘ၀ လူတန္းေစ့ေနႏိုင္ေလာက္တဲ့ ၀င္ေငြရေသာ အလုပ္ သာရိွေနရင္ ဘယ္သူကမွ တိုင္းျပည္ျပင္ပ ထြက္ အလုပ္လုပ္ခ်င္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဖူး။

သည္ေတာ့ ေစာေစာက ကြ်န္ေတာ္ တင္ျပခဲ့တဲ့ Escape လို  G6 လို ေနရာေတြမွာ လာေရာက္ စားေသာက္အပန္းေျဖေနတဲ့ လူငယ္ေတြ နဲ ့ စားပဲြထိုးေနတဲ ့လူငယ္ေတြအတူတူပါပဲ။အသက္ခ်င္းတူတယ္၊ဘဲြ ့ရတာခ်င္းလဲ တူတယ္။မတူတာက စားပဲြထိုးေလးေတြက အစိုးရေက်ာင္း က ဘဲြ ့ရလာတာျဖစ္ျပီး လာေရာက္သံုးေဆာင္သူေတြကေတာ့အျပင္ေက်ာင္း(တနည္း)အင္တာေနရွင္နယ္  ေက်ာင္းေတြက ဘဲြ ့ရထားသူေတြပါပဲ။

ဒါဆို သည္ေနရာမွာ ဇယားခ်ၾကည့္ရင္ အစိုးရ ဟာ သူ ့ေက်ာင္းက ထြက္လာတဲ့ လူငယ္ေလးေတြအတြက္ တာ၀န္ပ်က္ကြက္ေနတာသြားေတြ ့ရပါ့မယ္။အျခား တစ္ဖက္က ဆင္ျခင္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဒီလို စား ဒီလိုေသာက္ ဒီလိုေနခ်င္ၾကသလား အင္တာေနရွင္နယ္ ေက်ာင္း ကိုသြား လို ့ေျပာ၇ေတာ့မွာေပါ့။ဒါဟာေကာင္းတဲ့ လကၡဏာ မဟုတ္ပါဖူး။လူတန္းစားထိပ္တိုက္တိုးလာႏိုင္တဲ့ျပသနာပါ။သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ တို ့တိုင္းျပည္ ရဲ ့အနာဂတ္ ဆိုတာအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ တို ့၀န္း၀ိုင္းအေျဖ ရွာဖို ့ေကာင္းပါျပီ။

ကြ်န္ေတာ္ တို့ျမန္မာလူမ်ိဳးဟာ မေရာင္ရာဆိလူးတတ္တဲ့၀ါသနာ ရိွေနတာကိုျပင္ဖို ့လဲလိုပါတယ္။တိုင္းျပည္မွာ ဒီလူငယ္ ေတြ ရဲ ့အေရးဟာ ထိပ္တန္း ဦးစားေပးျဖစ္သင့္တဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာမွ ေခါင္းေလာင္းက တစ္မ်ိဳး၊ ပီ အာ ကတစ္ဖံု၊ ေမျမတ္ႏိုး ကတသြယ္ နဲ ့ေတာ္ေတာ္ ေပြလီလွပါတယ္။တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ နန္းေတာ္ေရွ ့ဆရာတင္ ရဲ ့သူေဌး၀ါဒသီခ်င္းကိုလဲ သတိရမိပါရဲ့။

(တို ့ဗမာ စီးပြားဥစၥာ ေက်ာင္းကန္ဘုရား နဲ ့ဇရပ္ေတြ အကုန္တည္)

ဆိုတဲ့စာသားလိုပါပဲ။ကြ်န္ေတာ္ တို ့ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ဟာ ဘုရားတည္  ေက်ာင္းေဆာက္တဲ့ ကိစၥမွာ ေတာ္ေတာ္ သ ဒၶါၾကပါတယ္။

(ပစၥၫ္းဥစၥာ ယခုတိုးပြားတဲ့ လူမ်ိဳးျခားနဲ့ စံမႏွိဳင္းပါနဲ့ အမွန္အတိုင္းဆိုခ်င္တယ္။ သိန္းသန္းကုေဋမေရနိုင္ တို ့ပိုင္ဥစၥာၾကြယ္ စစ္ကိုင္းအေနာက္ဖက္ေတာင္ေပၚ၀ယ္ တို ့ပစၥည္းေတြ ေတြ ့ႏိုင္တယ္)

ဆိုတဲ ့ သီခ်င္းစာသားေတြ က ကြ်န္ေတာ္ တို ့ ကိုပုတ္ႏိွဳးေနသလိုပါပဲ။ဘုရားေတြ ၿမန္မာျပည္မွာ အပံုၾကီးပါ။ ဒါေပမဲ့ ပိုက္ဆံေတြ သိန္းေပါင္းေသားင္ နဲ ့ခ်ီခ်ီ ျပီး ဘုရားေတြကို ထပ္လို ့ထပ္လို ့တည္ တည္ ေနၾကတာ အားလံုးအျမင္ပါ။

တိုင္းျပည္တိုးတက္မွဳ ရဲ ့ေရေသာက္ျမစ္ျဖစ္တဲ့ပညာေရး ကို ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးဖို ့၊ ဒီအတြက္ လွဴဒါန္းေပးဖို ့ ဘာလို ့မ်ား ေမ ့ေန ၾကပါလိမ့္။တရုတ္ျပည္က ေဘဖန္လီ ဆိုတဲ့ အေနွးယာဥ္ လုပ္သားတစ္ေယာက္ဟာ ကေလးေတြ စာသင္ၾကားေစဖို ့ သူ ့ အသက္ ၇၀ ကေန ၉၄ႏွစ္ထိ ရ်ာေဖြ ၇သမွ် ပိုက္ဆံေတြကို ေက်ာင္း ရဲ ့ေဂါပကေတြဆီ အပ္ႏွံႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

 ႏွစ္ဆယ္ရာစုေျမေခြးရုပ္ရွင္ကုမ၌ဏိပိုင္ရွင္စေကာ့ ဟာ  သူ ့စည္းစိမ္ ေတြကို ေရာင္းခ်ျပီး ကေမၻာဒီယားကေလးငယ္ေတြရဲ ့ပညာေရးအတြက္ အသံုးခ်ခဲ့ပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္ တို ့ဆီမွာေတာ့ ေခါင္းေလာင္းဆယ္ဖို ့ေဒၚလာဆယ္သန္း လွဴမဲ ့လူ လဲ ရိွေနျပန္ပါတယ္။မနက္တိုင္းလမ္းထဲ၀င္လာတဲ့ ကားေပၚက အသံ ၾကားေနရဆဲပါ။

“ဘုရားအမ ေက်ာင္းအမ တို ့၊ဘုရားၾကီးျပီးဖို ့သိန္း သံုးဆယ္ သာ လိုေတာ့တာမို႔ ဘုရားဒကာ ေက်ာင္းဒကာျဖစ္ေအာင္ လွူလိုက္ၾကပါဦး။ ေဟာဟိုဖက္က ဘုရားအမ ၾကီးက အလွဴေတာ္ ေငြ ႏွစ္ေထာင္ တဲ့။”

ဇာဂနာ

( Tomorrow သတင္းဂ်ာနယ္အမွတ္(၂၉)ပါ ေဆာင္းပါး )