ေမာင္လူေပ – အေမတို႔ရြာ (၃)
(မိုးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၃၊ ၂၀၁၄
အနီးအနားမွဟု ထင္ရေသာ လွည္းမ်ားကေတာ့ သူတို ့လုမ်ားကို လာၾကိဳျပီး ထြက္သြားၾကေလျပီ။ အူေၾကာင္ေၾကာင္နွင့္ လမ္းဆံုတြင္ရပ္ျပီး ဘယ္လမ္းသြားရမယ္ စဥ္းစားေနစဥ္ လွည္းတစ္စီးက ေဘးတြင္လာရပ္သည္။ လွည္းေပၚမွာေတာ့ အသက္ ၆၀ေက်ာ္အရြယ္ ဦးၾကီးတစ္ဦးနွင့္ အသက္ ၃၀ခန္ ့ထင္ရသည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးပါသည္။ ကားေပၚတြင္ ပါလာေသာ အမ်ိဳးသမီးပင္။ သူ ့ ဖခင္က လာၾကိဳဟန္ရွိသည္။
” လူကေလး ဘယ္သြားမလို ့လဲ”
“ဇိန္ ့ကို သြားမလို ့ပါ အဘ။”
‘”ဇိန္ ့က ဘယ္သူ ့ဆီသြားမွာလဲ”
” ကိုဝင္းျမင့္တို ့ အိမ္ကို သြားမွာ။”
“ကိုဝင္းျမင့္နဲ ့ ဘာေတာ္လဲ။”
” သူ ့တူပါ။ က်ြန္ေတာ္က ေတာင္ငူကပါ။”
” ေအာ္.. ေတာင္ငူက မအံုးခင္ သားေလးလား။”
“ဟုတ္ကဲ့။”
” ဒါဆို အမ်ိဳးေတြပဲ။ လွည္းေပၚတက္။ ဝင္းျမင့္က ငါ့တူ။ တို ့က ဇိန္ ့ေဘးက ျပင္ေထာင္မယ္ေနတာ။ အိမ္မွာအိပ္။ မနက္ၾက မင့္ဦးေလးအိမ္ လိုက္ပို ့မယ္။”
ခ်က္ျခင္း အမ်ိဳးစပ္ျပီး အမ်ိဳးေတာ္သြားေသာ ဦးဲၾကီး၏ လွည္းကား ကယ္တင္ရွင္ပင္။ ညက ခဏေလးနွင့္ ေမွာင္ေလသည္။ မိုးတိမ္ေတြနွင့္မို ့ ၾကယ္ေရာင္ပင္ မျမင္ရ။ အာကာသေလာကၾကီးကား ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္လွသည္။ ႏြားနွစ္ေကာင္ကေတာ့ အေမွင္ထဲမွာ လမ္းသိစြာျဖင့္ တေရြ ့ေရြ ့ ခရီးနွင္လ်ွက္။
“ႏြားေတြက အေမွာင္ထဲမွာ သြားတတ္တယ္ေနာ္။”
” ‘ဒီလိုပဲ။ ဒီေကာင္ေတြက သိပ္ေတာ္တာ။ သူတို ့အိမ္ကို ဘယ္ေလာက္ေမွာင္ေမွာင္ မွတ္မိတယ္။”
ဦးၾကီးက သူ ့ႏြားညီေနာင္ အေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းခန္း အၾကာၾကီး ထုတ္သည္။ လမ္းေဘးမွာေတြ ့တဲ့ လူစိမ္း လူငယ္ကို ကူညီလိုသျဖင့္ ေဆြမ်ိဳးစပ္ရင္း သူ ့အမ်ိဳးျဖစ္ေနသျဖင့္ အိမ္ေခၚလာသည္တဲ့။
“အစကေတာ့ ေမာင္ရင့္ကို ျမိဳ ့လွက အသိအိမ္မွာ သိပ္ခဲ့မလို ့။ ေမာင္ရင္က ဦးရဲ ့ ေျမးေတာ္ေနလို ့ အိမ္ေခၚခဲ့တာ။ အိမ္မယ္ကဦးနဲ ့ သမီး နွစ္ေယာက္ထဲရယ္။ မင္းတို ့ လူငယ္ေတြ မေၾကာက္မရြ ့ံ။ ညေမွာင္ေမွာင္ထဲ ေလ်ွာက္သြားဖို ့ လုပ္ရဲတယ္။ ပိုးေကာင္ေတြ ေပါပါဘိနဲ ့။ ပိုးထိရင္ ေဆးမမွီပဲ ေမာင္ရင္ေလးရဲ ့။”
“အဘကလည္း မဦးမခ်ြတ္။ ဘာေတြေျပာတာလဲ။”
ဦးၾကီး၏သမီးက ဝင္ဟန္ ့သည္။ သူတို ့အရပ္က ေျမြကို ပိုးေကာင္ဟု ေခၚသည္။ ေျမြကလည္း ေပါလွသည္။ ထို အမ်ိဳးသမီး၏ ခင္ပြန္းသည္ပင္ အီမ္ေထာင္ကျ်ပီး သံုးလခန္ ့တြင္ ေျမြကိုက္ခံရျပီး ေဆးရံုပို ့ေနာက္ၾကေသာေၾကာင့္ ဆံုးရွာသည္မွာ မၾကာေသးဟု ေနာက္မွ သိရသည္။ ေဆးရံုကေဝးသည့္အျပင္ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးကလည္း မရွိသည္က မ်ားေလသည္။
ဒီလိုနွင့္ပင္ တအီအီမည္ေနေသာ လွည္းသံကို နာခံရင္း နွစ္နာရီေက်ာ္ၾကာျပီးေနာက္ ဦးၾကီးတို ့၏ က်ဴေတာရြာေနအိမ္ေရာက္သည္။ည ရွစ္နာရီေက်ာ္ေလျပီ။ဦးၾကီးက လက္ဆြဲ ေရဒီယို အေသးေလးျဖင့္ ဘီဘီစီ ျမန္မာပိုင္း နားေထာင္သည္။ ေခတ္မွီေသာ ဦးၾကီးပင္။ ဦးၾကီးတို ့ေက်ြးေသာ ထမင္းနွင့္ ငါးေျခာက္ဖုတ္ပဲဟင္းကလည္း စားေကာင္းလွသည္။ ဆာေနေသာေၾကာင့္လည္းျဖစ္၏။
မိုးတြင္းမကုန္နိုင္ေသးပဲ မိုးေနွာင္းေကာင္းလြန္းေနေသာ မိုးသံနာခံရင္း အိမ္ဦးခမ္းသာတြင္ အိပ္ေမာက်သြားေတာ့သည္။
ၾကက္တို႔က မိုးမေသာက္မီကပင္ တြန္ေနၾကၿပီ။ ေရာင္နီပ်ိဳးစကပင္ အိပ္မရေတာ့။ ျခင္ေထာင္မပါေသာ္လည္း ဒီအရပ္က ျခင္ေတာ့ သိပ္မကိုက္လွ သျဖင့္ ညဦးက အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့သျဖင့္ အိပ္ေရးလည္းဝၿပီ။ ဦးႀကီးကား အေစာႀကီးအိပ္ရာထကာ ႏြားစာစင္းေတာင္ၿပီးေနၿပီ။ သူ႔သမီးျပင္ေပးေသာ ထမင္းၾကမ္းေက်ာ္ဝါဝါေလးက ဆႏြင္းနံ့ သင္းသင္းႏွင့္မို႔ တမ်ိဳးစားေကာင္းသည္။ ေတာစပ္တြင္ တစ္ေဆာင္းစာ ထင္းေခြစရာရွိေသာ ဦးႀကီးက ေစာေစာပင္ ဇိန္႔သို႔ လိုက္ပို႔ေလသည္။
ျပင္ေထာင္နွင့္ ဇိန္႔ကား တစ္မိုင္သာသာခရီးမို႔ လွည္းမေကာက္ပဲ ေျခလ်ွင္ သြားၾကသည္။ တစ္ညလံုးရြာခဲ့သည့္မိုးေၾကာင့္ ေျမလမ္းကား ရြံံလမ္းအသြင္ေျပာင္းေခ်ၿပီ။ ဖိနပ္လက္မွာကိုင္ၿပီး ေျခဗလာႏွင့္ စီးပိုင္ေနေသာ ရြံ့ထဲ ရံုးရသည္မွာ ခရီးမတြင္လွ။ ေခ်ာ္လဲမွာလည္းစိုးရေသးသည္။ ဇိန္႔ရြာကိုေတာ့ ကၽြန္းလံုးခံတပ္အျပည့္ျဖင့္ လွမ္းျမင္ေနရ၏။ အနားကရြာမ်ားႏွင့္မတူ တမူထူးကာ ရြာစည္း႐ိုးခပ္ထားသည္က ဒီရြာေလး၏ ထူးျခားမႈပင္။
တစ္မိုင္ခရီးကို တစ္နာရီနီးမ်ွ လယ္ေတာလမ္းမွ ရြံ့မ်ားကို နင္းျဖတ္အၿပီးမွာေတာ့ ဇိန္႔ရြာဝင္ေပါက္ကိုေရာက္သည္။ ေကြ႕ေကာက္ကာတည္ေဆာက္ထားေသာ အိမ္မ်ားကို ေကြ႕ပတ္အၿပီးမွ ဦးေလးဝင္းျမင့္တို႔၏ ေျခတံရွည္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးကို ေတြ႕ရေလသည္။ အိမ္ထဲမွာေတာ့ ဦးေလး၏အေမ အဖြားေလး ညီမငယ္သာ ရွိသည္။ ဦးေလးကား ေတာစပ္သို႔ ထင္းေခြ ဆင္းႏွင့္ၿပီ။
အဖြားေလးက ဝမ္းပန္းတသာ ဆီးႀကိဳသည္။ လိုက္ပို႔ေသာ ဦးႀကီးက အဖြားေလး၏ ညီမအငယ္ဆံုးရဲ႕ ခင္ပြန္း။ ဒါေၾကာင့္ဦးေလးဝင္းျမင့္ကို ငါ့တူဟု ေခၚျခင္းပင္။ သူ႔ဇနီးကေတာ့ ဆံုးရွာေလၿပီ။ အဖြားေလးညီမငယ္က အေမႀကီး၏ အငယ္ဆံုးေမာင္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ၾကသည္။ ခင္ပြန္းသည္ ဆံုးေတာ့ အဖြားေလးက ခတ္ငယ္ငယ္သာ ရွိေသးေသာ္လည္း ေနာက္အိမ္ေထာင္မျပဳေတာ့။ ဦးေလးဝင္းျမင့္က တစ္ဦးတည္းေသာသားမို ့ တုန္ေနေအာင္ ခ်စ္ရွာသည္။ ဦးေလးက ေတာင္ငူတြင္ ေပ်ာ္သည္။ ေနခ်င္သည္။ သို ့ေသာ္ သူ ့မိခင္က သူ ့ေယာက်ာ္းေခါင္းခ်ရာမွ မခြာခ်င္။ ထို ့ေၾကာင့္ အေမ့စကားနားေထာင္ကာ ရြာမွ အေမေပးစားသူနွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳသည္။ ကေလးပင္ နွစ္ေယာက္ရေနေလျပီ။
အဖြားေလးညီမငယ္က ေရေႏြးၾကမ္း၊ထန္းညက္ခဲျဖင့္ ဧည့္ခံသည္။ သူ႔ေျမးေတာ္ေမာင္ ဒုတိယႏွစ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားက ခ်ည္ၾကမ္း လံုခ်ည္တိုတိုျဖင့္ ေတာသားပံုေပါက္ေနသည္ကိုလည္း သေဘာက်သည္။ ၿမိဳ႕က ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ေရာက္ေနသည္ဟူေသာ သတင္းလည္း တစ္ရြာလံုး ပ်ံ႕ေနၿပီမို႔ အပ်ိဳေခ်ာမ်ားက မသိမသာ လာၾကည့္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕သားက သူတို႔ ၾကည့္ဘူးေသာ ဓါတ္ရွင္ေတြထဲကလို စမတ္မက်ပဲ ေတာပံုေပါက္ေနသျဖင့္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားကလည္း တို႔ေတာသားလိုပဲဟု ေျပာကာ ျပန္သြားၾကသည္ဟု အဖြားေလးက ေျပာျပသည္။
အဖိုးေလးေတာ္သူ ျပင္ဦးလြင္ ဆရာေတာ္ႀကီးက ေျပာဖူးသည္။ ဒို႔ နယ္က ဆင္းရဲေတာ့ ရြာသူေလးေတြလည္း မတိုးတက္ဘူး။ မင္း ဦးေလးႏွစ္ေယာက္ကလည္း မစြန္ဘူးကြ။ ကိုယ့္ရြာသူကို ျပန္ၿပီး မခ်ီးေျမာက္ဘူး။ တျခား အရပ္သူေတြပဲ ယူၾကတယ္။ ကိုယ့္အရပ္သူကို ကိုယ္မွ မခ်ီးေျမာက္ရင္ ဘယ္သူလာခ်ီးေျမာက္မလဲ။ ငါ့ေျမးၾကရင္ ကိုယ့္ရြာသူ ျပန္ယူကြာ။ ဒါမွ ကိုယ့္ရြာသားေတြ ၿမိဳ႕ေရာက္ၿပီး တိုးတက္မယ္ တဲ့။ ဆရာေတာ္ႀကီးကို ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ မွန္ပါ့ဘုရားလုပ္ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ခုေတာ့ ရြာသူကေလးမ်ား၏ စိတ္ဝင္စားမႈကိုပင္ မခံရေတာ့။ ဆိုးလိုက္တဲ့ကံ။
အဖြားေလးကေတာ့ သူ႔ေျမးပံုတံုးကာ ေတာပံုဖမ္းထားသည္ကို ဂုဏ္ယူသည္။ ဒီလို ႐ိုး႐ိုးသားသားဝတ္စားရတယ္ဆိုကာ ဦးေလး၏ ခ်ည္ၾကမ္းပုဆိုး တစ္ထပ္ႀကီးကို ထုတ္ေပးေလသည္။ မၾကာမီပင္ ဦးေလးလည္း ထင္းေခြရာမွ ျပန္လာသည္။ သူ႔လွည္းေပၚတြင္ သူ႔မိသားစုလည္းပါ၏။ ထင္းေခြရာေတာစပ္သို႔ လိုက္သြားၾကျခင္းပင္။ သူ႔ဇနီးက ညိဳေခ်ာေလး။ ကေလးေတြကေတာ့ ဦးေလးႏွင့္တူကာ ျဖဴၾကသည္။ မိန္းကေလးေတြခ်ည္းျဖစ္၏။ က်ီးကန္းက ဗ်ိဳင္း ခ်ီထားတာေလဟု ညိဳေသာအေမက ျဖဴေသာသမီးငယ္ကို ခ်ီပိုးထားေသာ ျမင္ကြင္းအားၾကည့္ုၿပီး အဖြားေလးက ရယ္ရႊင္ဖြယ္ေျပာသည္။
ေတာမွာ အသားျဖဴသူ ရွားပါးေသာ္လည္း အေမ့အမိ်ဳးေတြက ျဖဴသူမ်ားသည္။ အေမတို႔ အဖိုးက ရွမ္းသမားေတာ္ႀကီး ဆရာေမာင္တဲ့။ ရွမ္းျပည္မွ ေဆးလာကုရင္း ရြာသူနဲ႔ အေၾကာင္းပါခဲ့သည္။ အေမႀကီးေရာ အေမပါ တ႐ုပ္မလားေမးရေအာင္ ျဖဴေဖြးေနျခင္းမွာ ထိုေသြးေၾကာင့္ ျဖစ္မည္ထင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း အေမတစ္ေယာက္ တ႐ုပ္ေသြးပါေသာ အေဖႏွင့္ အေၾကာင္းပါခဲ့ပါျခင္းျဖစ္မည္။
ခေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ငယ္နာမည္ေတြကလည္း တ႐ုပ္မနဲ႔ ျဖဴလံုးတဲ့။ ခ်စ္စရာေလးေတြ။ ေျမအိုးပုတ္ေလးေတြႏွင့္ ေဆာ့ေနေလသည္။
ၿမိဳ႕ေပၚက အမ်ိဳးလာလည္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အိမ္ေတြက ထမင္းစားဖိတ္ၾကေလသည္။ ေနခဲ့ေသာရက္အျပည့္ ထမင္းစားအိမ္အျပည့္ပင္။ အိမ္ေပၚတက္မွ အမ်ိးစပ္ျပၿပီး ထမင္းေႂကြးၾကသည္။ ဟင္းကလည္း ဘယ္အိမ္သြားသြား ၾကက္သားဟင္းပင္။ ေမြးထားေသာ ၾကက္ေလးမ်ားကို ႐ိုက္သတ္ၿပီး ဧည့္သည္ကို ဟင္းေကာင္းေႂကြးျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ၿမိဳမက်ခ်င္။ မနက္ကပင္ ေျပးလႊားေနေသးေသာ ၾကက္ငယ္မ်ား ဟင္းျဖစ္ရွာၿပီ။ ဦးေလးက ၾကက္လိုက္ဖမ္းေနသည္ကို တားေသးေသာ္လည္း ၾကက္က ညေနက်ေတာ့ ဟင္းစားျဖစ္သည္ပင္။ ေနခဲ့ေသာ ရက္အတြင္း ၾကက္ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ ဘဝေျပာင္းခဲ့ရသည္မသိ။
အိမ္လည္ထမင္းစားႂကြရာတြင္ အိမ္ေပၚမတက္ခင္ ေျခေဆးရေသာ ဒုကၡကလည္း မေသးလွ။ မိုးဒါဏ္ေၾကာင့္ ရႊံလမ္းေတြျဖစ္ေနေလရာ ေျခမ်က္စိျမဳတ္ေသာ ရႊ႕ံေတြကို သာမန္ေဆးလို႔မရ။ ေသေသျခာျခာ လက္ျဖင့္ ပြတ္တိုက္ရသည္။ ေျခေခ်ာင္းေတြၾကားမွ ရႊ႕ံမ်ားကလည္း စီးကပ္ေနသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ခၽြတ္မရ။ တို႔ေတာသားေတြက ဖင္ထဲ ရႊ႕ံတစ္ပိသာေလာက္ဝင္မွ ထမင္းစားရတာကြဟု ဦးေလးက ရယ္ပဲြဖဲြ႕ရွာသည္။ ဖင္လွန္ၾကည့္လို႔ ဖင္ ရႊ႕ံေပမွ ေတာသားစစ္သတဲ့ေလ။
အႀကီးမားဆံုးဒုကၡကား အိမ္သာတက္ရန္ခက္ခဲလွျခင္းပင္။ ရြာထဲမွာ လူခ်မ္းသာ စာရင္းဝင္ေသာ ဦးေလးတို႔ ကၽြန္းအိမ္ႀကီးမွာ ဟီးထေနေသာ္လည္း အိမ္သာက်ေတာ့ ည့ံလွသည္။ က်င္းေလးတူး၊ ပ်ဥ္ေလးပစ္ကာ ဝါးတိုင္စိုက္၊ ယိုင္ဖတ္ကာနွင့္ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ အိမ္သာစုတ္ေလးသာရွိသည္။ ဒီလို အိမ္သာစုတ္ေလးေတာင္ တစ္ရြာလံုးမွ ေလးငါးလံုးမ်ွသာရွိသည္။ ဒီလို အိမ္သာမရွိပဲဘယ္လိုေနၾကလည္းေမးေတာ့ မရွိရင္ ေတာထိုင္တာေပါ့တဲ့။ အိမ္သာတက္မယ္ဆို ေတာထိုင္ဦးမယ္ ဆိုကာ ရြာျပင္ ခင္တန္းညိဳ႕ညိဳ႕ဆီ ေျပးၾကေလသည္။ ဦးေလးအိမ္က အိမ္သာက အေပါ့ေလာက္သာ သြားလို႔အဆင္ေျပၿပီး အေလးက် သြားမရ။ သို႔ႏွင့္ပင္ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ထံ ခြင့္ပန္ၿပီး သူ႔ကုဋီကို ရွယ္ရေလသည္။ ေန႔တိုင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေျပးရေသာ ဒုကၡကလည္း မေသးလွ။ ရြာေက်ာင္းဆရာေတာ္က ဗာရာဏသီဆရာေတာ္၏ တပည့္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္သာ သူ႔ငယ္ဆရာေတာ္၏ ေျမးမို႔ မ်က္ႏွာသာေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ႏို႔မို႔ဆို အဆူခံရေလာက္၏။
တစ္ရြာလံုးမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာပဲ ေရေလာင္းအိမ္သာရွိျခင္း၏ အေၾကာင္းတခုကား ေရရွားပါးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ခ်ိဳးေရသံုးေရအတြက္ ခပ္စရာေရတြင္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေအာက္တြင္းႏွင့္ လယ္ႀကီးတြင္း ႏွစ္တြင္းသာရွိရာ ေရခပ္ရေသာဒုကၡက မေသးလွေပ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေရေလာင္းအိမ္သာကို စိတ္မဝင္စားၾကပဲ ခင္တန္းကေလးတြင္သာ ေတာထိုင္ၾကျခင္းပင္။
ေႏြေရာက္လ်ွင္ ေက်ာင္းတြင္းကေရ ခန္းေသာေၾကာင့္ အေမတို႔ လႉထားေသာ လယ္ႀကီးတြင္းကိုသာ အားကိုးၾကရသည္။ ဦးေလးသယ္ေပးေသာေရကို အခန္႔သား မခ်ိဳးခ်င္ေသာေၾကာင့္ လယ္ႀကီးကြင္းမွေရကို သယ္ၾကည့္ရာ ရြာကကုန္းျမင့္ေပၚတြင္ရွိျပီး ေရတြင္းက အနိမ့္ပိုင္းမို႔ မလြယ္လွေပ။
ရြာမွာ ေရေလာင္းအိမ္သာ ယင္လံုအိမ္သာတည္ေဆာက္ေရး တရားေဟာခဲ့ေသာ္လည္း မည္သူမ်ွ စိတ္ဝင္စားပံုမျပၾက။ သူတို႔အေခၚ ၁၂တန္းေက်ာင္းသားက မိေက်ာင္းမင္း ေရခင္းျပသည္ ထင္ေလသည္မသိေပ။ ေရေလာင္းအိမ္သာေဆာက္ရန္ ေရေပါဖို႔လိုသည္။ ဒီအရပ္က ေရတူးတိုင္းလည္း ေတြ႕သည္မဟုတ္။ အဝီစိတြင္းတူးၾကဆိုေတာ့ ေရစုတ္စက္လည္ရန္ လ်ွပ္စစ္မီးမရွိျပန္။ ဒီဇယ္မီးစက္ဖိုး၊ ဒီဇယ္ဖိုးေတြ မည္သူေပးမည္နည္း။ ထိုထိုေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ေရေလာင္းအိမ္သာႏွင့္ေဝးကာ ယင္ တေလာင္းေလာင္းႏွင့္ ယင္ေလာင္းအိမ္သာျဖင့္သာ ႏွစ္ပါးသြားေနရေသာ ရြာသားမ်ားအတြက္ စိတ္မေကာင္း။ ကိုယ္ကလည္း ဘာမွမဟုတ္သူမို ့ ဘာမွ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့။ အေမတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ စုေပါင္းၿပီး ေရတြင္းတူးကာ ေရတြင္းေျမကိုပါ အမ်ားအတြက္ လႉခဲ့သည္ကိုပင္ ေက်းဇူးတင္လို႔ မဆံုးၾက။
လ်ွပ္စစ္၏ အခန္းဂ႑ကား အေရးပါလွေလသည္။ ေက်းရြာေပါင္း ၈၀% ေက်ာ္ လ်ွပ္စစ္မရေသးေသာႏိုင္ငံတြင္းရွိ ရြာေလးကား မီးအိမ္ မီးခြက္ေလးမ်ားျဖင့္သာ အိပ္ေမာၾကဆဲ ရွိေလသည္။
(ဆက္ေရးပါ့မယ္။)