ေနလင္းညီ – စာတိုက္မွဴးတစ္ဦးႏွင့္စကားစျမည္
(မိုးမခ၊ စက္တင္ဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၄)
၂၀၁၁ ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ စာေရးသူသည္ စာအုပ္မဂၢဇင္းအခ်ိဳ႕ကို နယ္ရွိအသိမ်ားထံ ပို႔ရန္ ျမိဳ႕နယ္စာတိုက္ရံုးသို႕ သြားေလ၏။ စာေစာင္တန္ဖိုးမွာ ၃၀၀ က်ပ္ျဖစ္ေနရာ၊ ဆင္ဖိုးႏွင့္ ခ်ြန္းဖိုးမွာ အတူတူ ျဖစ္ေနသည္။ ပို႔ခေတြ ေစ်းအဆမတန္ တက္သြားသျဖင့္ ႏွလံုးစိတ္၀မ္း ေအးခ်မ္းမႈ မရွိေတာ့ေပ။ (ဤစာေရးေသာ ၃၀-၇-၁၄ တြင္လည္း စာအုပ္ပို႔ခမ်ားမွာ ေလ်ာ့နည္းျခင္းမရွိေသးေပ။)
စာေရးသူသည္ ျမိဳ႕နယ္စာတိုက္မွဴးထံ သြားျပီးလွွ်င္ ဤသို႔ ဤႏွယ္ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုေလ၏။
“စာေပတိုးတက္ေရးကို ႏိုင္ငံေတာ္က အေလးေပးတယ္လဲ ဆိုေသး၊ စာပို႔ခ ပါဆယ္စာအုပ္ပို႔ခေတြက အဆမတန္ တက္သြားပါလား။ စာအုပ္၀ယ္ခနဲ႔ ပို႔ခ တူေနျပီ။”
“တက္လာတဲ့ စက္သံုးဆီေစ်းႏွဳန္းရယ္၊ ပို႔ေဆာင္စရိတ္ေတြရယ္ကို သဘာ၀က်က် ေလ့လာသံုးသပ္ဖို႔ အထူးလိုအပ္ပါတယ္။ ရွင္တို႔ကသာ ေစ်းၾကီးတယ္ေျပာေနတာ၊ ရွင္တို႔ကိုယ္တိုင္ အဲဒီစာကို လိုင္းကားစီး၊ ရထားစီးျပီး သြားပို႔ၾကည့္ပါလား၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ကုန္သြားမလဲဆိုတာ။ ပို႔ခထက္ ၁၀ ဆမက ကုန္သြားမယ္။ ျမိဳ႕တြင္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ နယ္ျဖစ္ျဖစ္ ခရီးစရိတ္က မနည္းဘူး။”
“ဆရာမရဲ႕ ေခ်ပခ်က္က ထက္ျမက္စူးရွပါေပတယ္။ က်ြန္ေတာ္ကလဲ ေျပာပါရေစ။ ဆရာမ အခုစားေနတဲ့ ဆန္ကို ၀ယ္မစားပါနဲ႕ခင္ဗ်ား။ ကိုယ္တိုင္ပဲ လယ္ထြန္၊ ေကာက္စိုက္၊ ေခ်ြေလွ႔၊ ေမာင္းေထာင္း၊ သယ္ယူစားၾကည့္ပါ။ မလြယ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆန္တစ္ျပည္ကို က်ပ္ ၁ ေသာင္းေပးရလဲ တန္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့ရင္ လက္ခံမွာလား၊ ကိုယ္တိုင္ပို႔တာထက္ သက္သာေသးတာပဲလို႔ ဆရာမေျပာခဲ့တယ္။ ဆန္တစ္ျပည္ကို က်ပ္ ၁ ေသာင္းေပး ၀ယ္စားမွာလားခင္ဗ်ား။”
“ရွင္ – မေစာ္ကားပါနဲ႔။ က်ြန္မက ႏိုင္ငံေတာ္၀န္ထမ္းပါ။”
“ေစာ္ကားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္ခြဲျခားလုပ္ကိုင္ျခင္းရဲ႕ သေဘာနဲ႔ လြယ္ကူသက္သာတဲ့ ၀န္ေဆာင္မွဳေတြ ေပၚေပါက္လာပံုကို သိေစခ်င္လို႔ပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္စာသြားပို႔တာထက္ စာတိုက္ကေန ပို႔တာက အမ်ားၾကီး သက္သာပါတယ္ဆိုတဲ့ စကားဟာ အမ်ားျပည္သူကို ပမာမခန္႕ လုပ္ရာ က်ေနပါတယ္။”
“အခု ပုဂၢလိကစာပို႔၀န္ေဆာင္မွဳေတြက က်ြန္မတို႔ အစိုးရစာတိုက္ေတြထက္စာရင္ အဆမ်ားစြာ ေစ်းၾကီးေနတယ္။ အဲဒါေကာ ရွင္တို႔က မေျပာေတာ့ဘူးလား။”
“မွန္ပါတယ္ – ဆရာမ၊ တကယ့္ကို ေစ်းၾကီးေနတာပါ။ ဆရာမတို႔ စာတိုက္ေတြက အေဆာက္အဦး၊ ၀န္ထမ္း၊ လုပ္ငန္းက်ြမ္းက်င္မွဳ အစစ အရာရာ အသားက် ခိုင္မာျပီးသားပါ။ ဆရာမတို႔ကသာ အဖက္ဖက္ကေန အကြက္ေစ့ေအာင္၊ အရည္အေသြးျမင့္မားတဲ့ ၀န္ေဆာင္မွဳ ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ထားႏိုင္ခဲ့ၾကမယ္ဆိုရင္ ပုဂၢလိကေတြက ၀င္မတိုးႏိုင္ပါဘူး။ ခုလဲ သူတို႔က ျမိဳ႕ၾကီး အနည္းအက်ဥ္းေလာက္ေတြကိုပဲ လုပ္ႏိုင္တာပါ။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္းဆို ေန႔ခ်င္းေရာက္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး၊ ျမိဳ႕ၾကီးအခ်င္းခ်င္းဆို ဒီေန႔ပို႔ရင္ နက္ျဖန္ေရာက္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳး သူတို႔ အာမခံတယ္။ ဆရာမတို႔ကလဲ အျမန္ဆို ဘယ္ေစ်း၊ ပံုမွန္ဆို ဘယ္ေစ်း ခြဲျခားျပီး ၀န္ေဆာင္မွဳ ေပးရင္ ေငြလဲပိုရမယ္။ ျပည္သူေတြ ေစ်းၾကီးတဲ့ျပႆနာလဲ ေျပလည္သြားမွာပါ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့။ တကယ္ အပင္ပန္းခံျပီး ေဆာင္ရြက္တဲ့ ၀န္ထမ္းေတြကို သင့္ေတာ္မွွ်တတဲ့ လစာ၊ စရိတ္၊ အက်ိဳးခံစားခြင့္ ေတြ ေတာ့ ေပးရမွာေပါ့။”
“ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ စာပို႔ခေတြဟာ အင္မတန္ၾကီးျမင့္လွပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကေတာ့ သူတို႔နဲ႔ ယွဥ္ရင္ အင္မတန္ေစ်းခ်ိဳပါတယ္။ ရွင္လဲ ေငြေၾကးေပါက္ေစ်းေတြ သိေနတာပဲ။ အဲသေလာက္ ေစ်းခ်ဳိေနတာကိုက်ေတာ့ ေက်းဇူးတင္ေဖာ္ မရၾကဘူးလား။”
“ဆရာမက ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ယွဥ္တာ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ ၀င္ေငြကိုလဲ ႏိုင္ငံတကာႏွဳန္းနဲ႔ ဆက္လက္ျပီး ႏႈိုင္းယွဥ္ေပးပါဦးလို႔ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။ ဒီမွာက ေန႔စားအလုပ္သမားတစ္ဦးရဲ႔ ေန႕စားလုပ္ခက က်ပ္ ၃၀၀၀ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ စကၤာပူအလုပ္သမားတစ္ဦးရဲ႕ ၁ နာရီလုပ္ခက S$ 7 ၀န္းက်င္ရွိေနတယ္။ ဒီမွာ တစ္ရက္ခက ဟိုမွာ ၁ နာရီခထက္ေတာင္ ေခါက္ခ်ိဳးေလာက္နည္းေနတယ္။ (S$ 7=5500 က်ပ္) ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာ၊ ႏိုင္ငံတကာလို႔ေျပာရင္ အသံုးစရိတ္ေငြသာမက ၀င္ေငြကိုပါ ႏွဳိင္းယွဥ္ဆက္စပ္ေပးပါဦးလို႔…”
“က်ြန္မတို႔ လုပ္ငန္းက ျပည္သူေတြ အဆင္ေျပေအာင္ အရႈံးခံလုပ္ေနခဲ့ရတာအမွန္ပဲ။ ၀န္ၾကီးဌာနတစ္ခုလံုးအေနနဲ႔ ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဟိုတုန္းက လက္ကိုင္ဖုန္းေတြ ေရာင္းရလို႔ အျမတ္ေငြ အေတာ္ေလးက်န္ခဲ့တယ္။ စာတိုက္ဖက္ကေတာ့ ဟိုဖက္က ျမတ္တာနဲ႔ ေထျပီး၊ အရံႈးခံခဲ့ရတယ္။ အဲဒါေကာ ရွင္တို႔ သိရဲ႕လား။”
“သိသမွ သိပ္သိေပါ့ဗ်ာ။ လက္ကိုင္ဖုန္းေတြကို မၾကား၀ံ့ မနာသာ ေစ်းႏႈန္းေတြနဲ႔ အမ်ားျပည္သူကို ႏွိပ္စက္ေရာင္းခ်ခဲ့တာ၊ အျပင္ေပါက္ေစ်း သိန္း ၄၀ ေလာက္ထိ ျဖစ္သြားခဲ့ဖူးတာေတြ သိပါ့ဗ်ာ။ အရံႈးခံရတယ္ဆိုတာလဲ၊ တကယ္ရံႈးတာထက္ အရံႈးေတြ မ်ားမ်ားျပျပီး အိတ္ထဲ ထည့္သြားတာေတြလဲ ၾကားေနရတယ္ခင္ဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ ၀န္ထမ္းၾကိဳပို႔ယာဥ္ တာ၀န္ခံက အၾကိဳအပို႔ ၆ ေခါက္ျပတယ္။ တကယ္ဆြဲတာက ၃ ေခါက္ထဲ။ ဒါမ်ိဳးေပါ့။”
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဟိုတုန္းက ႏိုင္ငံေတာ္က အရံႈးခံျပီး ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရတယ္။ အခုေတာ့ ဆက္ျပီး အရႈံးမခံႏိုင္ဘူး။ ဘာပဲလုပ္လုပ္ စီးပြားေရးတြက္ တြက္ျပီး လုပ္ရမယ္ေလ။”
“ဟာ…ဒီလိုလား၊ ဒါဆိုလဲ အၾကံေပးခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ဆရာမတို႕ စာတိုက္အေဆာက္အဦးဟာ ေပ ၃၀ ပတ္လည္ လံုးခ်င္းတိုက္ၾကီးပဲေနာ္။ ေျမအက်ယ္အ၀န္းကေတာ့ ေပ ၅၀ ပတ္လည္ေလာက္ကို ရွိမယ္။ အဓိက လမ္းမၾကီး ၂ ခုဆံုတဲ့ လမ္းေထာင့္မွာ ရွိတယ္။ ဒါကိုမ်ား ပုဂၢလိက ကုမၸဏီကို ငွားစားမယ္ဆိုရင္ ၁ လမွာ ငွားခ ခ်ည္းပဲ သိန္း ၂၀ ေတာ့ ေျပးမလြတ္ဘူးဗ်ိဳ႕။ အဲဒီေတာ့ ဆရာမတို႔ စာပို႔စာေ၀လုပ္ငန္းေလးေလာက္ကေတာ့ အေဆာက္အဦးရဲ႕ ေဘးဖက္မွာ အဖီေလးခ်ျပီး၊ လုပ္ရင္ေတာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ သို႔မဟုတ္ ေျမညီထပ္တိုက္ခန္းတစ္ခုကို ငွားျပီး လုပ္ရင္ေတာင္ ၁ လမွာ ၅ သိန္းေလာက္ဆို ျဖစ္သားပဲ။ စီးပြားတြက္ တြက္ေၾကးဆို အဲသလို တြက္ရမွာ မဟုတ္ဘူူးလား ဆရာမ။”
“ရွင္က က်ြန္မတို႔ ၀န္ထမ္းဘ၀ကို သိမွ မသိပဲ၊ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာေနတာ…”
“ဆရာမ အထင္မွားသြားျပီ။ က်ြန္ေတာ္က အစိုးရ ဌာနတစ္ခုမွာ အရာရွိငယ္ဘ၀နဲ႔ ၇ ႏွစ္ေတာင္ လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အလုပ္ကို ပံုမွန္လုပ္ျပီး စာေရးစာဖတ္ လုပ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ေထာင္က်၊ ကေလးတစ္ေယာက္လဲ ရေရာ လစာ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ရက္စာ ျဖစ္သြားတယ္။ ၇ ရက္ေလာက္ပဲ အသံုးခံတယ္။ ဆရာမတို႔ကို ယခု လစာတိုးေပးေပမဲ့ ဖူလံုမွဳေတာ့ ရွိခ်င္မွ ရွိဦးမယ္။ ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ လစာနဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ေတြကိုလဲ သင့္ေလွ်ာ္ေအာင္ စီမံေပးရမွာေပါ့။ အျခားတဖက္မွာ ၀န္ထမ္းအေရအတြက္ အဆမတန္ေဖာင္းပြေနတဲ့ ဌာနအခ်ိဳ႕ကိစၥလဲ ေျဖရွင္းရမယ္ေလ။”
“ရွင္ဟာေလ…ေတာ္ေတာ္လွ်ာရွည္တာပဲ။ ရွင့္ကို ကြ်န္မရဲ႕ အထက္အရာရွိက ေတြ႕ရင္ ဘာေျပာမလဲ သိလား၊ မေၾကနပ္ရင္ မၾကိဳက္ရင္ မလာနဲ႕၊ အဲ့သလို ေျပာမွာ။ သူတို႔က ေရဘူးေပါက္တာ မသိဘူး၊ ေရပါတာပဲ လိုခ်င္တယ္ဆိုတဲ့သူေတြ”
“ဆရာမတို႕လဲ သူတို႕ ေျပာခိုင္းသလို ေျပာရင္း၊ အိုးနင္းခြက္နင္း ေျဖရွင္းေနရတယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးမွာ ယာဥ္ေၾကာ ပိတ္ဆို႕မွဳေတြ မ်ားလာတာရယ္… ျမိဳ႕တြင္းပို႕ေဆာင္မွဳ အေျခအေန အဆိုး၀ါးဆံုး ျဖစ္လာတာရယ္…အဲဒါေတြေၾကာင့္ စာတိုက္ကိုေတာ့ ပိုျပီး အားကိုးလာတာအမွန္ပဲ။ ေတာင္းသေလာက္လဲ မ်က္စိမွိတ္ေပးလာၾကရတာပဲ။ ကံၾကမၼာက ဆရာမတို႕ဖက္ မ်က္ႏွာသာလိုက္ေနတာကိုး။ ဒါေတြ ေဆြးေႏြးတာလဲ စာတိုက္ေတြရဲ႕ ျပည္သူ႕၀န္ေဆာင္မွဳနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ပိုေကာင္းေအာင္ စဥ္းစားေစခ်င္လို႕ပါ။ ပုဂၢိဳလ္ေရး မပါပါဘူး။ တစ္ခုေသခ်ာတာက အက်ိဳးျပဳစာေပစာအုပ္ေတြကို ခ်ိဳသာေသာ ပို႕ခႏွဳန္းထားနဲ႕ ေဆာင္ရြက္ေပးမယ္ဆိုရင္ စာေပတိုးတက္ဖြံ႕ျဖိဳးေရးကို အားေပးရာ ေရာက္တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ စာေ၀စာပို႔ရာမွာ ဟိုတုန္းကနဲ႕ စာရင္ ျမန္လာ၊ မွန္လာတာလဲ အသိအမွတ္ျပဳ ေျပာပါရေစ။”
ေနလင္းညီ
၃၀-၇-၁၄
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
