စက္တင္ဘာ ၆၊ ၂၀၁၄
စစ္မႈထမ္း ဘ၀ကေန တပ္ေျပးလာတဲ့သူေတြလည္း ေအာင္ေဖတို႔တပ္မွာ ၀င္လာၿပီးျပန္ေတာ္လွန္ေရး လုပ္သူေတြလည္းရွိတယ္။ ဥပမာ ေအာင္ေက်ာ္မိုးတို႔၊ ဇင္၀င္းေအာင္တို႔လိုေပါ့။ ေအာင္ေဖက ေတာၾကက္မကို မွန္ေအာင္ မပစ္ႏိုင္ကတည္းက ဘိုျဖဴတို႔တသိုက္က အယံုအၾကည္ကို မရွိေတာ့ဘူး၊ ေတာလည္သြားဖို႔ေခၚရင္ မလိုက္ခ်င္သလိုလို လုပ္တတ္ၾကေကာ။ ဒါေၾကာင့္တရက္ေတာ့ ေအာင္ေဖတေယာက္ ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ ဇင္၀င္းေအာင္ကိုစည္းရံုးၿပီး ေတာင္ေျခဘက္သြားၾကတယ္၊ အဲဒီဘက္မွာက ေမ်ာက္ေအာ္သံေတြလည္း ၾကားေနရတာကိုး။ စခန္းကထြက္ေတာ့ သူမ်ားေတြကေမးတယ္ ဘယ္လဲေပါ့၊ ေမ်ာက္သြားပစ္မလို႔ေပါ့ေလ၊ လူေတြကလည္း ေအာ္တခုခုေတာ့ ဒီေကာင္က ရတတ္တယ္ သြားပါေစေပါ့ေလ။
ေတာင္ေျခကိုေရာက္ခါနီးေတာ့ ဘယ္ကေအာ္ေနမွန္းမသိတဲ့ ေမ်ာက္ေအာ္သံေတြလည္း တိတ္သြားၿပီ၊ ဘာမွလုပ္မရေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ေဖကေန ဇင္၀င္းေအာင္ကို ငါတို႔ေတာင္ေျခကေန စမ္းေခ်ာင္းအတိုင္း တက္ၾကည့္ၾကမယ္ အနည္းဆံုးေတာ့ ဇရစ္ဖူးေတြ တို႔စရာအေနနဲ႔ေတာ့ ရမယ္ကြေပါ့ေလ။ ဒါေၾကာင့္ထိုင္းဘက္ျခမ္းကို ဦးတည္သြားတဲ့ ကားလမ္းအတိုင္း နည္းနည္းတက္ၿပီးေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းဘက္ကို ထိုးဆင္းၾကေကာ။
စမ္းေခ်ာင္းထိေရာက္ဖို႔ဆိုတာ ေတာကိုတိုးသြားရတာေလ၊ မိုးကလည္းကုန္ခါနီးအခ်ိန္ ဆိုေပမယ့္ လူေတြကို ေသြးစုပ္တတ္တဲ့ ကၽြတ္္ကေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာ ရွိေနဆဲပဲ။ ကၽြတ္ဆိုတာက ကိုယ္လံုးေလးက နားဖာကေလာ္တံ လံုးပတ္ေလာက္ပဲရွိတာ ဒါေပမယ့္ရွည္ေမ်ာေမ်ာနဲ႔ တလက္မေလာက္ရွည္တယ္ ဆန္႔လိုက္ရင္ ၂လက္မေလာက္ အသာေလးပဲ၊ သူ႔မွာ ဟိုဘက္ထိပ္ ဒီဘက္ထိပ္ စုပ္ခြက္ေလးေတြပါေတာ့ ဘယ္ဘက္နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အသံၾကားရင္ ေခါင္းေလးေထာင္ၿပီး တြယ္ကပ္ဖို႔ ေစာင့္ေနတတ္တာ၊ အနားေရာက္လာတဲ့ မည္သည့္သတၱ၀ါကိုမဆို အသာေလးဖတ္ကနဲ ကပ္လိုက္ၿပီး ကပ္လိုက္ခြာလိုက္ ကပ္လိုက္ခြာလိုက္နဲ႔ အေရျပားဆီေရာက္ေအာင္သြား ၿပီးမွအပိုင္ကပ္တြယ္ၿပီး ေသြးစုပ္ေနေတာ့တာကိုး၊ ေသြး၀ၿပီဆိုရင္ အေကာင္က ေဖာင္းကားၿပီး လက္သန္းလံုးေလာက္ ျဖစ္လာတတ္ေကာ။ တခါတခါ လူေတြကမသိဘူး ကိုယ့္အ၀တ္အစားက ေသြးေတြရႊဲေနမွ ကၽြတ္တြယ္ထားမွန္း သိၾကတယ္။ ဒီလိုကၽြတ္ အတြယ္ခံၿပီး ေတာတိုးၾကတာေလ။ ဒီလိုနဲ႔တိုးရင္းက သစ္ပင္ႀကီးႀကီး တပင္အနားကို ေအာင္ေဖအေရာက္မွာ ျဗဳန္းကနဲ ပုတ္သင္ညိဳအႀကီးႀကီး တေကာင္ကအပင္မွာ တြယ္ကပ္ေနရာကေန ေအာင္ေဖ့ကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္တာ ျမင္ရပါေလေကာ။ ဇင္၀င္းေအာင္က ေအာင္ေဖေနာက္မွာကိုး။
“ဟာေဟ့ေကာင္၊ ပုတ္သင္ညိဳအႀကီးႀကီးကြ၊ အပင္ေပၚတက္ေျပးေတာ့မယ္ ငါဟိုဘက္ကပစ္မယ္၊ မင္းဒီဘက္ကပစ္” ဆိုၿပီး၊ ေအာင္ေဖက တဘက္ျခမ္းကို လွည့္ထြက္လိုက္ေတာ့ ၄ေပေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့ ပုတ္သင္ညိဳႀကီးရယ္ေလ သစ္ပင္ေပၚကို တက္ေျပးပါေလေကာ၊ ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ေဖတို႔ေတြ ေအာက္ကေန လွမ္းပစ္ၾကေတာ့တာေပါ့။
တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သားတြယ္လိုက္တာ၊ ဒီေကာင္ဘာခံႏိုင္မလဲ ခဏေနေတာ့ ၁၀ခ်က္ေလာက္ ပစ္အၿပီးမွာ အပင္ေပၚကေန ျပဳတ္က်လာပါေလေကာ။ ဒီေတာ့ေအာင္ေဖက အနားကပ္သြားေတာ့ ပုဂိၢဳလ္က မေရွာေသးဘူး ပါးစပ္ႀကီးဟၿပီး ေအာင္ေဖ့ကို ျပန္ကိုက္မယ္ လုပ္ေနပါေကာ၊ ဒါနဲ႔။
“အသာေနကြ ဒီေကာင္ကို ဘက္နက္နဲ႔ထိုးၿပီး ကားလမ္းေပၚက်မွထုမယ္” ဆိုၿပီး ေအာင္ေဖ့ေအေက ေသနတ္မွာပါလာတဲ့ ဘက္နက္နဲ႔ထိုးခ်ိတ္ၿပီးကားလမ္းေပၚ အျမန္တက္ၾကပါေလေကာ၊ အခုေနရာက စမ္းေခ်ာင္းကိုဆင္းတဲ့ ေတာင္ေစာင္းကိုး။ မတက္လို႔ကလည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ၊ ေအာင္ေဖတို႔ကို တြက္ထားတဲ့ ကၽြတ္ေတြကလည္း နည္းမွမနည္းတာ၊ ကားလမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ ဒီေကာင္ကို ဘက္နက္ကေန ခၽြတ္ခ်ထားၿပီး ေအာင္ေဖတို႔ ကၽြတ္ေတြကို အရင္ျဖဳတ္ၾကရတယ္၊ မဟုတ္ရင္ ေသြးထြက္လြန္ရင္ ဖ်ားၾကျပန္တာကိုး။ ကၽြတ္ေတြျဖဳတ္ၿပီးမွ။
“အားပါး အေတာ္ႀကီးတဲ့ ပုတ္သင္ညိဳပဲကြ၊ ဒီေလာက္ႀကီးတာ ငါတခါမွ မျမင္ဖူးဘူး” လို႔ေျပာရင္း မေသေသးတဲ့ ဒီေကာင္ကို က်ည္ရွင္းၿပီး ဒင္နဲ႔ထုသတ္လိုက္ရပါေလေကာ။ ဒီေကာင္ေသေတာ့မွ ဇင္၀င္းေအာင္က ေအာင္ေဖကို ၿပံဳးစိစိနဲ႔ၾကည့္ၿပီး ေျပာတယ္။
“အကိုကလည္း ေပါက္တတ္ကရ၊ ဒါပုတ္သင္ညိဳ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ဖြတ္ဗ်၊ ဖြတ္ ဖြတ္ မွတ္ထား” တဲ့၊ ေအာ ဒီေတာ့မွ ပုတ္သင္ညိဳလို႔ထင္ထားတာ အမွန္ကဖြတ္ႀကီးကိုး၊ ေအာင္ေဖတို႔က ရန္ကုန္သားလည္းျဖစ္၊ တိရိစၧာန္ရံုကိုလည္း ဟိုးငယ္ငယ္ကေလးတည္းကပဲ ေရာက္ဖူးခဲ့တာဆိုေတာ့ ဘယ္မွတ္မိေတာ့မလဲ ဒါေၾကာင့္ဖြတ္မွန္း ပဒပ္မွန္း မသိျဖစ္ေတာ့တာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ ရန္ကုန္မွာကတည္းက အတူေနစား ရွိလာခဲ့တဲ့သူေတြက ေအာင္ေဖကို မၾကာခဏ စၾကတယ္၊ ဘာတဲ့ “ တိရိစၧာန္ရံု မေရာက္ဖူးတဲ့၊ စတိတ္ရွိဳး မၾကည့္ဖူးတဲ့၊ ေၾကးအိုး မစားဖူးတဲ့ ေအာင္ေဖ” တဲ့။ သူတို႔ေျပာတာလည္း ဟုတ္သား။
ဒီဖြတ္ႀကီးက လံုးပတ္တင္ပဲ ကေလးေတြကစားတဲ့ ေကာ္ေဘာလံုးအ၀န္းေလာက္ရွိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သစ္ကိုင္းတခုကိုခုတ္၊ ဒီေကာင့္အၿမီွီးကိုခ်ည္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ထမ္းလာၾကတာေပါ့၊ ေအဘီစခန္း ၁၀၁ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ရဲေဘာ္တေယာက္က လွမ္းေျပာတယ္ “မင္းတို႔ေတာေကာင္ပစ္တာကလည္း တိုက္ပြဲျဖစ္ေနတာ ၾကေနတာပဲတဲ့” ေအာင္ေဖတို႔လည္း ရယ္က်ဲက်ဲ လုပ္ၿပီး လာခဲ့ရတယ္၊ သူဆိုလိုတာ က်ည္ျဖဳန္းတယ္ ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့၊ “ခ်ီးပဲ မင္းစြတ္ပစ္တာနဲ႔ သူမ်ားအတင္းေျပာတာ ခံရၿပီကြ” လို႔ေတာ့ ဇင္၀င္းေအာင္ကို စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ ေအာင္ေဖေျပာလိုက္ေသးတယ္။
စခန္းထဲ၀င္လာေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြက လွမ္းေအာ္ေမးၾကတယ္ “ဟာေမ်ာက္ႀကီးရလားၿပီလားဗ်” တဲ့၊ ေအာင္ေဖကေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔စားဖိုမွာ ဖြတ္ေသႀကီးကို ပစ္ခ်လိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ “ေမ်ာက္သြားပစ္မလို႔ဘဲဗ် ဒီေကာင္ရလာတာနဲ႔ သြားရမွာ ပ်င္းသြားလို႔ ျပန္လာခဲ့တာ” ေအာ လုပ္ပံု၊ ကိုယ့္ဘာသာ ဇရစ္ဖူး ခူးၿပီး ျပန္မယ္လုပ္ခါမွ ကံမေကာင္းတဲ့ဖြတ္ ေခ်ာင္းၾကည့္မိလို႔ ဇီ၀ိန္ခ်ဳပ္ရတာကို သူ႔ကိုပဲ အပ်င္းေျပပစ္လာခဲ့တဲ့ပံုနဲ႔ ေအာင္ေဖေျပာပံုက။
ဖြတ္ႀကီးကို ဗိုက္ခြဲလိုက္ေတာ့ အမေလးေလး အထဲမွာ သန္ေကာင္ေတြ အမ်ားႀကီးကိုး၊ ေအာင္ေဖၾကည့္ေတာင္ မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး ရြံလြန္းအားႀကီးလို႔။
စခန္းစရွင္းေတာ့ သစ္မင္းပင္တို႔ နႏြင္းခါးတို႔ ဆင္တံုးမႏြယ္တို႔ေတြလည္း ေအာင္ေဖတို႔ရၾကတယ္၊ ကိုလြင္ဦးက ရွင္းျပတယ္၊ သစ္မင္းဆိုတာ အိမ္ခိုက္တယ္တို႔ ဘာတို႔ဆိုရင္ သူ႔ကို သပ္သေဘာမ်ိဳး အိမ္တိုင္တခုခုမွာ ရိုက္ထည့္လိုက္ အားလံုးအိုေကသြားေကာတဲ့၊ ဆင္တံုးမႏြယ္ကေတာ့ သိၾကတဲ့အတိုင္း လူတိုင္းသိတယ္၊ နႏြင္းခါးကေတာ့ ေဆးဘက္၀င္ အပင္တမ်ိဳးတဲ့ အေတာ္ရွားတယ္တဲ့ ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ေဖရယ္၊ ကိုေအာင္မိုးရယ္ ကိုလြင္ဦးရယ္ ၃ေယာက္သား အဲဒီနႏြင္းခါး အျမစ္ေတြကို လိုက္ေဖာ္ၾကေတာ့တာေပါ့၊ ဒါေတြကို ေနာက္ပိုင္း ဟိုလူလာ လက္ေဆာင္ေပး၊ ဒီလူလာ လက္ေဆာင္ေပးနဲ႔ ကုန္သြားတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။
စခန္းေဆာက္တယ္သာ ေျပာတာပါ၊ လူကရွိတာမွ ေလာေလာဆည္ ၃ေယာက္ထဲဆိုေတာ့ တဲခပ္ႀကီးႀကီး တလံုးကိုပဲ ေတာင္ေျခကပ္ၿပီး ေဆာက္လိုက္ၾကတယ္၊ အဂၤလိပ္စာလံုး U ပံုစံေပါ့ တဘက္စြန္းမွာ စားဖိုထားၿပီး၊ အလယ္မွာ စားပြဲတလံုးကို ထိုင္ခံုေတြနဲ႔ ေဆာက္ထားလိုက္ၾကတယ္၊ ဒီေနရာမွာ တခုေျပာရမယ္ ဒီေတာကၽြဲအင္းသား ကိုလြင္ဦးက ဓါးကိုင္တာ အေတာ္ကိုရဲတင္းသလို ၀ါးတို႔ဘာတို႔ကို ဓါးခုတ္တာ အေတာ္ကၽြမ္းက်င္တာ၊ တဲေဆာက္တာလည္း သူပဲဦးစီးတာ ေအာင္ေဖတို႔က၀ိုင္းကူယံုပဲ။ သူေဆာက္ၿပီးေတာ့ အားပါး တဲက အေတာ္ေနခ်င္စရာကို ေကာင္းသြားေကာ။ တဲေဆာက္ၿပီးေတာ့ ေအာင္ေဖလာကြ ငါတို႔ေထာင္ေခ်ာက္ ဆင္ၾကရေအာင္ဆိုလို႔ သူနဲ႔ေအာင္ေဖနဲ႔ ဘိုျဖဴနဲ႔ ေတာင္ေၾကာေပၚနည္းနည္းတက္ၿပီး လမ္းသြားရွင္းၾကေတာ့တာပဲ၊ ဘိုျဖဴကေတာ့ ေအာင္ေဖဒီစခန္းသစ္ကို ေျပာင္းလာကတည္းက ေခၚလာေတာ့ ဒီေကာင္လည္း လိုက္လာရတာေပါ့၊ အျဖဴမတို႔ အညိဳမတို႔ ဘိုတုတ္တို႔ကေတာ့ ပီဒီအက္ဖ္စခန္းမွာ က်န္ေနေတာ့တာေပါ့ေလ။
ေတာထဲမွာ ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္တယ္ဆိုတာက ျဖဴတို႔၊ ၾကက္တို႔၊ ေတာေၾကာင္တို႔ အဲဒီလိုေကာင္ေတြ ေရေသာက္ဆင္းတဲ့ ေတာင္ေၾကာကို ေအာက္ေျခအပင္ေတြ ၃ေပေလာက္စီ လမ္းကေလးျဖစ္ေအာင္ရွင္း ဒီအေကာင္ငယ္ေတြ သြားလို႔ရေအာင္ လမ္းေနရာေသးေသးေလး ေပးထားခဲ့၊ ရွင္းထားတဲ့ အပင္ငယ္ေတြလည္းေျခာက္ ဖြင့္ေပးထားခဲ့တဲ့ လမ္းက်ဥ္းေလး ကိုလည္း ဒီေကာင္ေတြ ျဖတ္ေလွ်ာက္လို႔ ဘာအႏၱရယ္မွ မျဖစ္ဖူးလို႔ ယံုၾကည္သြားေလာက္တဲ့ ၁ပတ္ေက်ာ္ ၁၀ရက္ေလာက္ၾကမွ ပလပ္စတစ္ႀကိဳးေလးေတြကို ၀ါးျခမ္းေသးေသးေလးမွာ ေဒါက္ကေလး လုပ္ထားၿပီး သူတို႔သြားသြားေနတတ္တဲ့ လမ္းက်ဥ္းေလးမွာ ေထာင္ထားခဲ့တာ၊ ေတာေကာင္ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးက သြားေနၾကေနရာ၊ သြားေနၾကလမ္းကေန သြားတတ္တယ္၊ အဲဒီလိုသြားရာမွာ ေထာင္ထားတဲ့ ေထာင္ေခ်ာက္ကေၾကာ့ကြင္းကို ၀င္တိုးမိရင္ေတာင္ ေနာက္မဆုတ္ေတာ့ဘူး ဆက္တိုးေကာ၊ အဲဒီလိုတိုးေတာ့ ခ်ိတ္ထာတဲ့ ေဒါက္ကေလးကျဖဳတ္ၿပီး သူတို႔၀င္တိုးတဲ့ ပလပ္စတစ္ႀကိဳးကြင္းက ခ်ည္မိၿပီးသား ျဖစ္သြားေကာ အထူးသျဖင့္ လည္ပင္းနဲ႔ ေျခလက္ ေနရာေတြေပါ့။
ေထာင္ေခ်ာင္ဆင္ၿပီး ၃ရက္ေျမာက္ေန႔ၾကမွ ေအာင္ေဖေထာင္ေခ်ာက္ကို တက္ၾကည့္ပါေလေကာ၊ ဟာ အဲဒီမွာ အေတာ္ကို ေပ်ာ္သြားတယ္၊ ကိုင္းတခုမွာေလ ေတာၾကက္ဖႀကီးတေကာင္ရယ္ မိေနတာ ေသေတာ့ေသေနၿပီ၊ အေတာ္ကိုလွတဲ့ေကာင္ အိမ္ၾကက္ေတြလွတယ္ဆိုတာ ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္ အေမႊးေတြက အေတာ္ႀကီးကို စိုျပည္ၿပီး လွလိုက္တာ ေအာင္ေဖႏွေမ်ာေတာင္ ႏွေမ်ာသြားတယ္၊ ဒီေကာင့္ၾကည့္ရတာ စခန္းကို သယ္လာတဲ့ ၾကက္မေလးေတြကို လာေခ်ာင္းရင္း ေအာင္ေဖတို႔လူလည္ေတြ ေထာင္ထားတဲ့ ေၾကာ့ကြင္းမွာ မိသြားပံုရပါတယ္၊ တိရိစၧာန္လည္း ဖြန္ေၾကာင္ရင္ ေရွာတာပဲဆိုတာ လက္ေတြ႔။
ဒီေကာင္ႀကီးကိုခ်က္ေတာ့ အေတာ္ခ်က္ရတယ္ ေတာ္ယံုနဲ႔ မႏူးဘူး၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ရသေလာက္နဲ႔ ေအာင္ေဖတို႔ ၃ေယာက္သား တြယ္လိုက္ၾကေတာ့တာပဲ။ မာမာႀကီးကို ေလႊးရတာ အိမ္ၾကက္လိုမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ေသ ေအာင္သားအေနနဲ႔ သည္းခံစားၾကတာကိုး ပထမဆံုးရတာဆိုေတာ့။ ဘိုျဖဴလည္း အူျမဴးေနေတာ့တာေပါ့ သူကပိုစားရေတာ့တာကိုး အရိုးေကာ လူေတြ မ၀ါးႏိုင္တဲ့အသားေကာ။
ေတာထဲမွာ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြေထာင္ေတာ့မွ ထူးထူးဆန္းဆန္း သိရတာေတြရွိတယ္၊ အျပင္ေလာကမွာေတာ့ ေရဆင္တို႔ဘာတို႔ ၾကားဖူးၾကတာရွိသလို၊ ျမင္ဖူးၾကတာေတြလည္း ရွိၾကမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ေဖတို႔ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြမွာ ခဏခဏ မိတာေတြကေတာ့ ျဖဴ၊ ရစ္၊ ၾကက္စတဲ့အေကာင္ေတြနဲ႔ ဂ်ီေလာင္လို႔ေခၚတဲ့ ဂ်ီနဲ႔ တပံုစံထဲ လက္သီးဆုတ္ေလာက္ အေကာင္ေလးေတြ မိတတ္တယ္၊ ပထမေတာ့ ေအာင္ေဖလည္း အံ့ၾသသြားတာေပါ့၊ ဘာလဲဟ သားေပါက္လည္း မဟုတ္ ဘာမဟုတ္ေပါ့၊ အဲဒီေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ လူေသးေသးေလး လူေျခာက္ဆိုတာ ရွိသလို တိရိစၧာန္ေတြမွာလည္း ဆင္တူအေကာင္ေသးေလးေတြ ရွိတတ္တယ္ဆိုတာ အမွန္ပဲ။ ကမၻာေလာကက ထူးဆန္းပါ့ေပ့။
တခါတေလၾကရင္ ပီဒီဖက္ဖ္စခန္းက ကိုေက်ာ္ေက်ာ္တို႔ ကိုအာနီးလ္တို႔ကို လွမ္းဖိတ္ပါေလေကာ၊ လူစုၿပီး ယမကာေလးဘာေလး မွီ၀ဲၾကတာကိုး၊ အဲဒီလိုရက္ဆိုရင္ ေမြးထားတဲ့ ၾကက္တေကာင္ေကာင္ကို ခ်က္ျဖစ္တယ္၊ ေအာင္ေဖတို႔ ေရခ်ိဳးရင္ ပီဒီအက္ဖ္စခန္းနဲ႔ ေအာင္ေဖတို႔စခန္း ေတာင္ေၾကာၾကားမွာ စီးေနတဲ့စမ္းေခ်ာင္းအႀကီးႀကီးမွာ သြားခ်ိဳးၾကတာကိုး အဲဒီေနရာမွာပဲ ၾကက္ကိုကိုင္တယ္၊ ညေနေစာင္းၾကက္ကိုင္တဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ မီးထြန္းထားလို႔ ျမင္ေနရတဲ့အလင္းေရာင္ကို လာစပ္စုတဲ့ ဖားႀကီးေတြရွိတယ္ ၾကက္ခုတ္တဲ့သူက အနားေရာက္လာတဲ့ ဖားကိုဂြပ္ကနဲ တခ်က္ထုလိုက္ ခ်ထားလိုက္၊ ၾကက္ကို ဆက္ကိုင္လိုက္၊ ေနာက္တခါ ထပ္ေရာက္လာတဲ့ ဖားကို တခ်က္ထုလိုက္၊ ခ်ထားလိုက္ ၾကက္ကိုင္လိုက္ေပါ့ စခန္းမွာ စားေသာက္ၾကမယ့္သူေတြ ၄ဦးရွိရင္ ဖားကို ၃ေကာင္ပဲရိုက္တယ္၊ ဘာလို႔ဆို ေအာင္ေဖက မစားဘူးေလ၊ ၾကက္ပဲစားမွာ၊ ဒီဖားႀကီးေတြကလည္း တေကာင္တေကာင္ဆိုတာ နည္းတာမွမဟုတ္တာ ဟိုဘက္လက္ထိပ္ေတြ ဒီဘက္လက္ထိပ္ေတြ စုၾကည့္ရင္ျမင္ရတဲ့ အလံုးအ၀န္းေလာက္ ႀကီးတာဆိုေတာ့ ဘယ္လာ လူတေယာက္ေတာင္ မနည္းကုန္ေအာင္ စားၾကရတာကိုး၊ ဒါေၾကာင့္ တေယာက္တေကာင္ႏူန္းပဲ ပိုမရိုက္ဘူး ေနာက္အပတ္တို႔ ေနာက္ရက္တို႔ေတြအတြက္ ခ်န္ထားတာ ဒီလို။
စခန္းမွာက အဲဒီအခ်ိန္က ေနာ္ေ၀အစိုးရေကာင္းမႈနဲ႔ ဒီဗီဘီသတင္းေတြ နားေထာင္ဖို႔ ကက္ဆက္၊ ေရဒီယိုေလး တလံုးရွိတယ္ သတင္းေတြနားေထာင္ၿပီးတာနဲ႔ ယမကာေလးမွီ၀ဲရင္း ကိုေအာင္မိုးက ဘိုသီခ်င္းေခြေတြ တခုၿပီးတခု ဖြင့္ပါေလေကာ၊ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ကမၻာဆန္ေနၾကပံုမ်ား၊ အဲဒီေခတ္က သီခ်င္းေတြက ညွင္ညွင္သာသာေလးေတြ ဗုန္းဒိုင္းအံုးဂြမ္းေတြ မရွိဘူး သာယာတယ္ေျပာရမယ္။ အဲဒီလုိသီခ်င္းေတြထဲက။
“ အိုင္……………..မစ္စ္……………….ယူ” တို႔၊ “လပ္ဖ္မီ……….လပ္ဖ္မိုင္ေဒါ့” ဘာညာနဲ႔ ေအာင္ေဖလည္း ေပါက္တတ္ကရ လြမ္းေပါ့။
စစ္ပူၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေအာင္ေဖတို႔ ၃ေယာက္သား စခန္းကိုထားခဲ့ၿပီး ပီဒီအက္ဖ္နဲ႔ သြားေပါင္းေနၾကရတယ္၊ စခန္းႀကီးေတြ ၃ခုသေဘာျဖစ္သြားၾကတာေပါ့၊ ရခိုင္စခန္းနဲ႔ ေဒါက္တာေက်ာ္ညႊန္႔တို႔အဖြဲ႔၊ ဒီပီေအကတဖြဲ႔၊ ပီဒီအက္ဖ္ကတဖြဲ႔ အဲဒီလိုေနၾကတာ၊ စက္ကိုင္ရင္ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ကကိုင္တယ္၊ ညဘက္ဆိုေအာင္ေဖကကိုင္တယ္၊ ေအာင္ေဖက စက္နာမည္ကို “အင္ၾကင္း” လို႔ေပးထားတယ္၊ ဘာလို႔ဆို ငယ္ငယ္ကတည္းက စာေရးဆရာမင္းေက်ာ္ေရးတဲ့ အင္ၾကင္း၀တၱဳထဲက “သုညဘ၀က တက္လာခဲ့တဲ့သူက သုညထက္ပိုၿပီး ထပ္က်သြားစရာ မရွိဘူး” ဆိုတာကို သေဘာက်လို႔ ယူထားတာ။
တခါမွာေတာ့ ရန္သူစစ္ေၾကာင္းတက္တယ္လို႔ သတင္းၾကားေတာ့ ေအာင္ေဖတို႔ေတြ ပီဒီအက္ဖ္စခန္းမွာ စုၾကတာေပါ့ စစ္ေၾကာင္း၂ေၾကာင္းခြဲၿပီး ေရွ႕ကုိထုတ္ထားတယ္ ေရးေခ်ာင္းဖ်ားဘက္မွာ မြန္အဖြဲ႔နဲ႔ပူးတြဲတေၾကာင္း၊ ကုန္သည္လမ္းကို ျမန္မာျပည္ ေတာင္ေၾကာေပၚကဆင္းလာတဲ့ ဘက္မွာ ဒီပီေအနဲ႔ပူးတြဲတေၾကာင္း ခြဲလႊတ္ထားရတယ္။
ရက္ကၾကာလာၿပီ၊ ဒီေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြ ရိကၡာအတြက္ စဥ္းစားရၿပီ၊ ေအာင္ေဖက ကိုအာနီးလ္နဲ႔ ကိုရန္ေအာင္ကိုေျပာတယ္ ၀က္တေကာင္ေလာက္ေပၚရင္ေကာင္းမလားေပါ့၊ အားလံုးကလည္း သေဘာတူၾကေတာ့၊ ၀က္ထီးတေကာင္ကိုဖမ္း ႀကိဳးနဲ႔တုတ္၊ ကိုေဂ်ာ္နီကေျမွာက္ေပးေတာ့ ေအာင္ေဖသတ္မယ္ လုပ္ပါေလေကာ၊ အဲဒီေတာ့ ၀က္ကို ကိုေ၀ထြန္းနဲ႔ ကိုအာနီးလ္တို႔ေတြက ၀ိုင္းခ်ဳပ္ထား၊ လဲေနတဲ့၀က္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္ျပင္က ႏွလံုးရွိတဲ့ေနရာကို တခါတည္းမွန္းၿပီး ေအာင္ေဖထိုးခ်လိုက္တာ၊ ၀က္က ထေအာ္ပါေလေကာ၊ ဟာျပႆနာပဲ ဘက္မွားသြားၿပီလားမသိေပါ့ ေဟ့လူေတြ တဘက္ျပန္လွည့္ဗ် ဘာညာနဲ႔ေျပာေတာ့ ဟိုလူေတြလည္း ၀က္ႀကီးရဲ႕ကို္ယ္လံုးကို တဘက္ျပန္လွည့္၊ ထပ္ၿပီးထိုးတာေပါ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အကုသိုလ္ အတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ျဖစ္ၿပီးမွ ၀က္ကေသသြားေတာ့တယ္၊ ကိုေဂ်ာ္နီက ေအာင္ေဖ့ကို ၾကည့္ၿပီး စပ္ၿဖီးၿဖီးေပါ့၊ ဆရာမျပ နည္းမက်လိုလို ဘာလိုလို။ ဒီေကာင့္ရင္ဘတ္ခြဲေတာ့မွ သိရေတာ့တယ္ ေအာင္ေဖ ပထမဆံုးထိုးလိုက္တဲ့ဘက္ကမွန္တယ္ ႏွလံုးရွိတယ္၊ ခက္တာကဓါးခ်က္က ႏွလံုးနဲ႔ အသည္းၾကားကို၀င္သြားတာ ဒါေၾကာင့္ဒီေကာင္ မေသဘဲ ေအာ္တာကိုး။ ၀က္ႀကီးကိုဖ်က္ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး စစ္ေၾကာင္းေတြကို လူခြဲသြားပို႔ၾကတယ္၊ ၀က္ႀကီးေသပံုေသနည္းကို ေရွ႕တန္းကရဲေဘာ္ေတြသိေတာ့ တဟားဟားေပါ့ ျဖစ္ပံုေျပာပါတယ္။
ရန္သူစစ္ေၾကာင္းက ဆုတ္ၿပီလိုလို သတင္းၾကားေတာ့ ေအာင္ေဖကေျပာတယ္၊ စခန္းေဟာင္းမွာ ေထာင္ထားခဲ့တဲ့ ေထာင္ေခ်ာက္သြားၾကည္႔ဦးမယ္ေပါ့ေလ၊ ဒါနဲ႔သြားၾကည့္ေတာ့ ေထာင္ေခ်ာက္တန္းကို အေ၀းကလွမ္းၾကည့္လိုက္တာ ဟာ တေနရာမွာ ေထာင္ေခ်ာက္ႀကိဳးျပတ္ေနတယ္၊ သြားၿပီ ဒီေကာင္ရုန္းတာနဲ႔ ႀကိဳးျပတ္ၿပီး ပါသြားၿပီ ႏွေမ်ာလိုက္တာ၊ ဒါနဲ႔ အစကေနအဆုံးထိ လိုက္စစ္ပါေလေကာ၊ ဘာမွမေတြဘူး မမိဘူးဆိုတာ ေသခ်ာေနၿပီ လူလည္းစိတ္ပ်က္သြားေကာ ဒါနဲ႔ ႀကိဳးပ်က္သြားတဲ့ ေၾကာ့ကြင္းနားေရာက္ေတာ့။
“ခီြး” ဆိုတဲ့ အသံႀကီးၾကားေတာ့ ေအာင္ေဖလန္႔သြားတယ္၊ ငံုၾကည့္လိုက္မွ ေတာေၾကာင္ႀကီးရယ္ေလ ျပတ္ထြက္သြားတဲ့ ပလပ္စတတစ္ႀကိဳးနဲ႔ သစ္ပင္ငယ္ေတြက ကိုင္းေတြနဲ႔ ရစ္ပတ္ၿပီး ထြက္မေျပးႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနတာ၊ လူကိုျမင္ေတာ့ ရန္မူတဲ့အေနနဲ႔ ေအာ္တာ၊ ဒီေကာင္သာ မေအာ္ရင္ ေအာင္ေဖမသိဘဲ ေက်ာ္သြားမွာ ဘာလို႔ဆို ဒီေတာေၾကာင္က ငါးခ်ိပ္ေရာင္ႀကီးေလ သူ႔အနံ႔က အေတာ္ေမႊးတာ ေၾကာင္နံ႔သာလို႔ေတာ့ ေျပာၾကတာပဲ။
ဒါနဲ႔ေအာင္ေဖလည္း လူကိုေမာ့ၿပီးၾကည့္ေနတဲ့ ဒီေကာင္ကို ေသနတ္နဲ႔ “ဒိုင္း” ကနဲ တြယ္လိုက္တယ္၊ ဟာ မေသဘူး ေသနတ္နဲ႔ပစ္တာကို ဒီလူေအာ္သံက အေတာ္က်ယ္ပါလားဆိုတဲ့အထာနဲ႔ ဒီေကာင္မ်က္လံုးႀကီး ျပဳးၿပီးၾကည့္ေနတယ္၊ ဒီေလာက္အနီးကပ္ငံု႔ၿပီး ပစ္တာေတာင္ က်ည္ကလြဲသြားတယ္ ေအာင္ေဖတို႔ေတာ္ပံု၊ ဒါနဲ႔ဒီေကာင္ မေျပးႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသြားေတာ့ ေအာင္ေဖေသခ်ာေအာင္ ေသနတ္ေျပာင္းကို သူ႔နဖူးေပၚတင္လိုက္တယ္၊ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီေကာင္ေနာင္တ ရသြားပံုရတယ္ မ်က္လံုးေလး ေပကလပ္ေပကလပ္နဲ႔ ခင္ဗ်ားျပဳသမွ် ႏုရေတာ့မယ့္ ဘ၀ကိုး ဆိုသလိုေပါ့၊ ဒိုင္းကနဲ ပစ္ခ်လိုက္ေတာ့ ၿငိမ္က်သြားေကာ၊ ဒါနဲ႔ေအာင္ေဖလည္း သူ႔ထားခဲ့ၿပီး ေနာက္ထပ္ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြ လိုက္စစ္တယ္ ဘာမွမမိဘူး ဒီတေကာင္ပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင့္ထမ္းၿပီး စခန္းကိုျပန္လာခဲ့ေကာ။
စခန္းကိုေရာက္ေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြက ၀ိုင္းေျပာတယ္ “ထင္ေတာ့ထင္သား ေသနတ္သံ ႏွစ္ခ်က္ၾကားတာ တေကာင္ေကာင္ေတာ့ ရၿပီလို႔” တဲ့၊ အဲဒီမွာ ေအာင္ေဖက ရွင္းျပတယ္၊ ေျပာပံုက ဒီလို။
“က်ေနာ္ေထာင္ေခ်ာက္ေတြကို သြားေတာ့ ဘာမွမေတြ႔ဘူးဗ်ာ၊ ဒါနဲ႔စိတ္ဓါတ္က်ၿပီး ျပန္လွည့္လာတယ္၊ အဲဒါေကြ႔အေရာက္မွာ ဟိုးသစ္ပင္ေပၚကေန ရိပ္ကနဲ အရိပ္တခုျမင္လိုက္သလိုျဖစ္ေတာ့ ေမာ့ၾကည့္တာ အပင္က အေတာ္ျမင့္တယ္ဗ် ေပ၃၀ေလာက္ရွိမယ္၊ အဲဒီအပင္ဂြၾကားကေန ဒီေကာင္ကေခ်ာင္းၾကည့္ေနတာဗ်၊ ဒါနဲ႔က်ေနာ္လည္း အသာေလးေနၿပီးခ်ိန္လိုက္တယ္၊ ပထမအခ်က္အပစ္မွာ ဒီေကာင္ေခါင္းငံု႔သြားပံုရတယ္ဗ် မထိလိုက္ဘူး၊ ဒါနဲ႔ ဒုတိယအေခါက္ ေသခ်ာထပ္ခ်ိန္ၿပီး ပစ္လိုက္တာ၊ ဘာရမလဲ က်လာတာေပါ့ဗ်ာ ထိတာကေတာ့ ခ်က္ေကာင္းဗ် နဖူးတည္႔တည့္၊ ပစ္ကြင္းကလည္း ေသးတာကိုဗ်ာ”
အဲဒီလို ဇတ္လမ္းဆင္ေျပာလိုက္ေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြလည္း ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြေပးတာေပါ့၊ “ဟုတ္မယ္ကြ ပထမအခ်က္က ထိပံုမရဘူး အသံရွည္တယ္၊ ဒုတိယအခ်က္က အသံတိုတယ္ ျပတ္တယ္” အဲဒီလိုမ်ိဳးေျပာၿပီး ေလးစားတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔ ေအာင္ေဖကို ၾကည့္ၾကည့္သြားၾကတာေပါ့၊ ေအာင္ေဖကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပါပဲ၊ စားဖိုဘက္ကိုေတာ့ လွမ္းလွမ္း ၾကည့္တယ္ ဘာလို႔ဆို ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က ေရေႏြးတည္ၿပီး ေၾကာင္အေမႊးႏုတ္ဖို႔ ျပင္ေနၿပီကိုး။
ခဏေနေတာ့ ေၾကာင္ကို ေရေႏႊးနဲ႔ေဖ်ာၿပီး အေမႊးႏုတ္ေနတဲ့ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က လွမ္းေအာ္တယ္။
“ေဟ့လူ” တဲ့။
ၿပီးေတာ့ အေမႊးေတြေျပာင္သြားလို႔ ေၾကာင္လည္ပင္းမွာ ေပၚလာတဲ့ႀကိဳးကြင္းရာကို ေထာင္ျပတယ္။
ေအာင္ေဖစပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ အသာေလး မ်က္စိမွိတ္ျပလိုက္တယ္၊ သူလည္း သေဘာေပါက္သြားပါတယ္၊ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ခုတ္ထစ္ၿပီး ခ်က္ဖို႔လုပ္ေတာ့တာပါပဲ။
(ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေနာက္ထပ္စခန္းတခုကိုေျပာင္းပံု ေအာင္ေဖတို႔စခန္းမွဴး ျဖစ္လာပံုတို႔ကို ထပ္မံေရးသားပါမယ္)
သက္ခိုင္
(၁၂း၂၉)နာရီ
၁၅.၈.၂၀၁၄
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
