ဖိုးထက္ – သေဘာမတူေသာ အျပံဳးတစ္ခ်က္
ၾသဂုတ္ ၆၊ ၂၀၁၄
ကိုေဇာ္ လိုက္ပါလာေသာ စကၤာပူမွ ထြက္ခြာလာသည္႔ Air Bus ေလယာဥ္ၾကီး ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္ကို ဆင္းသက္ေတာ႔ ခရီးသည္ေတြ အမ်ားစုက အလြန္အေလာတၾကီး ရိွေနၾကသည္။ ေလယာဥ္က ေျပးလမ္းေပၚမွာ ရိွေနစဥ္မွာပင္ ထိုင္ရာ ထိုင္ခံုေတြမွ ထၾကသည္။ ေခါင္းေပၚရိွ အထုပ္အပိုး သိုေလွာင္ရာ တံခါးေတြကို ဖြင္႔ဖို႔ ၾကိဳးစားသူက ၾကိဳးစားၾကသည္။ ေလယာဥ္မယ္က ခါးပါတ္အခ်က္ျပ မီး မပိတ္ မခ်င္း ထိုင္ခံုေပၚမွာ ထိုင္ေနၾကဖို႔ အသံခပ္မာမာျဖင္႔ပင္ သတိေပးယူရသည္။
ကိုေဇာ္႔အတြက္ကေတာ႔ ဒီလူေတြ ဘာေတြ ဒီေလာက္ ေလာေနၾကပါလိမ္႔လို႔ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေတြးေနမိသည္။ တစ္ေယာက္တည္းဆိုတာ ခရီးသည္ သိပ္မမ်ားေသာေၾကာင္႔ သံုးေယာက္ထုိင္ရမည္႔ ထိုင္ခံုတန္းမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထိုင္လာရလာကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ သူလဲ အရင္ ႏိုင္ငံျခား ထြက္ခါစက ျမန္မာႏိုင္ငံကို အလည္အပါတ္ျပန္တိုင္း ဒီလူေတြလိုဘဲ အေလာတၾကီး ရိွသည္။ စိတ္ေလာေနတတ္ခဲ႔သည္။ အခုအေခါက္ေတာ႔ ဒီလို မဟုတ္ေတာ႔။ သူ႔စိတ္ေတြ အလြန္ေလးေနသည္။
သူ႔စိတ္ေတြ ေလးလံေနတာ အေၾကာင္းရိွသည္။ စကၤာပူရိွ လက္ရိွ လုပ္ေနေသာ အလုပ္ကလဲ ထြက္ခဲ႔ၿပီးၿပီ။ သူက ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာ အလုပ္လုပ္လာေသာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္အတြင္းမွာ ႏိုင္ငံတစ္ခုကေန ႏိုင္ငံတစ္ခုကို အလုပ္တစ္ခုေျပာင္းတိုင္း ေနာက္အလုပ္အတြက္ ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားခဲ႔တာခ်ည္း။ ေနာက္ႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ သူ႔အတြက္ အလုပ္၊ ေနေရးထိုင္ေရး၊ ေနထိုင္ခြင္႔ေတြ အားလံုး အဆင္သင႔္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ၿပီးမွ ခုန္ကူးခဲ႔တာခ်ည္းသာ။ အခုေတာ႔ သူ႔မွာ အလုပ္ လက္ကိုင္မရိွ။ စကၤာပူရိွ ေနာက္အလုပ္တစ္ခုကို ေျပာင္းဖို႔ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားခ႔ဲေပမယ္႔ သူေျပာင္းမယ္႔ ကုမၸဏီက Pass Quota မရိွတာဆိုလား။ ေနာက္ ပေရာဂ်က္ တစ္ခု ရမွ ေခၚမယ္ဆိုလား သူႏွင္႔ အလြန္ရင္းႏွီးသည္႔ သူေဌးက ေျပာလိုက္သည္။ ေဆာက္ျဖစ္မွ ေက်ာင္းဒကာျဖစ္မယ္႔သေဘာ။
အခုေတာ႔ သူ႔ရဲ႕ ေနထိုင္ခြင္႔ သက္တမ္း ကုန္ခါနီးမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္ခ်လာခဲ႔သည္။ သူ႔မွာ Plan B ရိွသည္။ အကယ္၍မ်ား သူေျပာထားခဲ႔ေသာ အလုပ္က သူ႔ကို ျပန္မေခၚရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သူေသာင္တင္ေနေတာ႔မွာ။ ဒါဆိုရင္ ျပန္ထြက္လာၿပီး အလုပ္ရွာမလား၊ ျပည္တြင္းမွာဘဲ ကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရး လုပ္မလား။ ဒါေတြကို ေတြးၿပီး စိတ္ေတြ ေလးလံေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေလဆိပ္ဆိုက္ေရာက္ခန္းမ ထဲက အျပင္ကိုထြက္ေတာ႔ သူ႔ကို လာၾကိဳသူ မရိွ။ ကိုယ္႔အထုပ္ေတြ ကိုယ္႔ဘာသာ ဆြဲၿပီး အငွားကား ငွားၿပီး အိမ္ကို ျပန္လာခဲ႔သည္။
ကိုေဇာ္ အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အရင္လုပ္တာက သူ႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း အရင္းၾကီး ၀င္းေအးဆီ ဖုန္းဆက္သည္။ ၀င္းေအးက သူနဲ႔ အသက္ၾကီးမွ ေက်ာင္းမွာ ခင္ခဲ႔ၾကေပမယ္႔ ၀င္းေအးၾကီး ရိုးသားတာ၊ မဟုတ္မခံ ရိွတာကို သူက သိပ္သေဘာက်သည္။ စိတ္ထားေျဖာင္႔သည္။ ေလမၾကီး။ မၾကြားမ၀ါ။ ပိုမေျပာ။ ၀င္းေအးကလဲ သူ႔လို ေ၀းလား ၀ါးလား သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူကို ခင္မင္ သံေယာဇဥ္တြယ္ ရွာသည္။ “မင္း ျပည္တြင္းမွာ အင္ဂ်င္နီယာအလုပ္ လုပ္ခ်င္ရင္ ငါနဲ႔ စပ္ၿပီး လုပ္ခ်င္ လုပ္ၾကတာေပါ႔” စကားကလဲ ရိွထားခဲ႔သည္။ ဒါေၾကာင္႔ သူက အခုလို ခရီးေရာက္မဆိုက္ ဖုန္းဆက္ျခင္းျဖစ္သည္။
၀င္းေအးဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး အျပင္မွာ ခ်ိန္းသည္။ အရင္က စကားရိွခဲ႔ေပမယ္႔ အခုေကာ ဘယ္လို စိတ္ထားရိွေနမွာလဲ။ ကိုေဇာ္ကေတာ႔ သူ႔ရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြ၊ အဆက္အသြယ္ေတြကို ေျပာျပသည္။ ကိုေဇာ္ေျပာတာေတြကို ၀င္းေအးက ေသခ်ာ နားေထာင္ၿပီး ရီလိုက္တာမ်ား “ဟဲ႔ေကာင္…ေတာ္ကြာ” လို႔ေတာင္ ေငါက္ယူရသည္။ ကိုေဇာ္ေျပာတာက သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ စပ္တူ အလုပ္ လုပ္မယ္။ တယ္လီဖုန္းသံုးတာ၊ ရံုးခ်ိန္၊ ခြင္႔ရက္က အစ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းဆိုေပမယ္႔ ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း ၾကိဳတင္ သေဘာတူၾကဖို႔ လိုေၾကာင္း။ ဒါမွ လဲ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အမ်ားစု လုပ္တတ္သည္႔ စခါစမွာ အခ်င္းခ်င္းေတြဘဲဆိုၿပီး ေနာင္မွ မေခၚမေျပာႏိုင္ ခြာ၊ ျပဲ ျဖစ္မွာကို ကာကြယ္ႏိုင္မွာလို႔ ေျပာသည္။ ၀င္းေအးက “ေအာင္မာ မင္းကမ်ား။ မင္းသာ မင္း ကိုယ္တိုင္ လိုက္နာႏိုင္ပါ႔မလား ေသခ်ာ စဥ္းစား ငါ႔ေကာင္” လို႔ ခပ္ျပဳံးျပံဳး ေျပာသည္။ “အလုပ္နဲ႔ ပါဆင္နယ္လ္ကို ငါေကာင္းေကာင္းခြဲတတ္ပါတယ္ကြာ” လို႔ သူက ျပန္ပက္သည္။
ၿပီးေတာ႔ ကိုေဇာ္က စကၤာပူကေန လွ်ပ္စစ္ ပစၥည္းေတြ သြင္းၿပီး ေရာင္းခ်င္သည္။ ၀ါယာၾကိဳး၊ မီးခလုတ္ စသည္႔ အေဆာက္အဦးတည္ေဆာက္ရာမွာ မရိွမျဖစ္သံုးရသည္႔ လွ်ပ္စစ္ ပစၥည္းမ်ား။ ၀င္းေအး က ေထာက္ျပသည္။ သြင္းမယ္႔ ပစၥည္းေတြက စကၤာပူႏိုင္ငံတြင္းမွာ အသိအမွတ္ျပဳၿပီးသား ပစၥည္းေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း။ ေျပာရရင္ Standard တစ္ခုေတာ႔ရိွေၾကာင္း။ ဒါေၾကာင္႔ တရုတ္ပစၥည္း၊ မေလးရွားက ၀င္တဲ႔ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ေစ်းၾကီးေၾကာင္း။ ဒီမွာ ဒီေလာက္ ေကာင္းတဲ႔ ပစၥည္းေတြကို သံုးႏိုင္သူေတြ မရိွတာ မဟုတ္ေၾကာင္း။ သံုးမယ္ဆို သံုးႏိုင္ေၾကာင္း။ သို႔ေသာ္ လက္ရိွ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းၾကီးေတြဆိုတာ စစ္ဗိုလ္ၾကီးေတြကိုယ္စား အလုပ္ လုပ္ေပးေနၾကတ႔ဲ သူတို႔ရဲ႕ အဆြယ္အပြားေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း။ အဲဒီ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းၾကီးေတြဟာ သူတို႔ အဘ အိမ္ေတာ္ေတြကလြဲလို႔ က်န္တဲ႔ အေဆာက္အဦးေတြ ေဆာက္ရာမွာ ေစတနာ သဒၵါတရား ရိွေနတယ္လို႔ မင္း ထင္ေနတာ ငါအံ႔ႀသေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ ၀င္းေအးက ျဖည္႔စြက္ေျပာေသးသည္။ ငါတို႔မွာ ရာဘာလဲထြက္တယ္၊ ေၾကးလဲထြက္တယ္၊ အလုပ္ လုပ္မယ္႔ အလုပ္သမားလဲ ရိွတယ္။ အခုေတာ႔ ၀ါယာၾကိဳးမေျပာနဲ႔ အိမ္ရိုက္သံေတာင္ အဆင္႔အတန္းမွီမွီ ထုတ္ႏိုင္ပါဘူးကြာတဲ႔။
ကိုေဇာ္က မေလွ်ာ႔။ “အခုပြင္႔လင္းလာၿပီဘဲကြာ။ သတင္းစာေတြမွာလဲ တင္ဒါေတြ ေခၚေနတာမွ အမ်ားၾကီးဘဲ။ အိတ္ဖြင္႔တင္ဒါေတြကြ။ ငါတို႔ ၀င္ၿပိဳင္ရင္ ေသခ်ာေပါက္ရမယ္ကြာ။ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္ရင္ ဘဏ္ေတြကေန ေခ်းေငြရေအာင္ လုပ္လို႔လဲ ရႏိုင္တာဘဲ မို႔လား။” လို႔ ေစာဒက တက္သည္။ ၀င္းေအး စိတ္မရွည္ေတာ႔။ ဒီေကာင္ ႏိုင္ငံျခားမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေန၊ အလုပ္ေတြ ဖိလုပ္ၿပီး ေဂါက္မ်ား သြားသလား ဟူသည္႔ အၾကည္႔ျဖင္႔ ၾကည္႔သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း၏ စိတ္အားထက္သန္မွဳကို ေလးစားေသာ အားျဖင္႔ ရွင္းျပသည္။ အိတ္ဖြင္႔ တင္ဒါေတြ ေခၚလာတာ မွန္ေၾကာင္း။ အရင္ကလို ဘယ္သူ႔မွ ဂရုမစိုက္ဘူး။ ငါတို႔ အလုပ္ေပးခ်င္တဲ႔ သူကို ေပးမယ္ဆိုတဲ႔ အခ်ိဳးမ်ိဳး မရိွေတာ႔တာ မွန္ေၾကာင္း။ သုိ႔ေသာ္ ဂရုစိုက္ၿပီး ငါတို႔ အလုပ္ေပးခ်င္ရာကို ေပးမယ္ဆိုတဲ႔ အခ်ိဳးမ်ိဳးေတြကေတာ႔ အရိုးစြဲေနၾကေၾကာင္း။ ၀င္းေအးေျပာေသာ ေဘာလ္ပင္ အနီ ၊အျပာ ႏွင္႔ တင္ဒါပြဲမွာ အဆင္ေျပေအာင္ အလုပ္ လုပ္ၾကတာကို သူက ပါးစပ္ အေဟာင္းသားနဲ႔ နားေထာင္သည္။
၀င္းေအးနဲ႔ လမ္းခြဲၿပီး အိမ္ျပန္ေတာ႔ ကိုေဇာ္ အေတာ္မူးၿပီ။ ေသာက္ထားတာက ဘာမွ မမ်ား။ အယ္လ္ကိုေဟာလ္ေၾကာင္႔ မူးျခင္း လံုး၀မဟုတ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ စီးပြားေရး ေလာကမွာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေနာက္က်ေနသည္႔ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ေတြးၿပီး ေအာ္ဂလီဆန္ကာ မူးလာျခင္း ျဖစ္သည္။
“မနက္ခင္းေတြကို အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ အေတြးေတြျဖင္႔ စတင္ပါ” ဆိုသည္႔ ေဒးကာလ္နယ္ဂ်ီလား၊ ဘယ္သူလား မသိ ေျပာဘူးေသာ အဆိုကို ကိုေဇာ္ၾကားဘူးကတည္းက ဘယ္ေလာက္ပင္ စိတ္ဒုကၡေရာက္ေနပါေစ၊ အခက္အခဲ ၾကမ္းတမ္းပါေစ အျပဳသေဘာျဖင္႔ စသည္။ မနက္ခင္းေတြကို အျပံဳးျဖင္႔ စတင္သည္။
ေနာက္တစ္ရက္ မနက္ေရာက္ေတာ႔ ကိုေဇာ္ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ၾကီး ျပံဳးလိုက္သည္။ ကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရး မလုပ္ႏိုင္ေတာ႔ ဘာအေရးလဲ။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေ၀းေနခဲ႔ေသာ ျမန္မာျပည္ၾကီးကို နားလည္ဖုိ႔ သူမ်ား အလုပ္ကို အရင္လုပ္ဖို႔ လုိေသးတာဘဲ မို႔လား။ သူမ်ား ၀န္ထမ္းလုပ္ေတာ႔ ဘာျဖစ္လဲ။ သူမ်ား အလုပ္လုပ္ရင္း အဆက္အသြယ္ေတြ မ်ားလာမွ ႏိုင္ငံက မိဘျပည္သူမ်ားေခၚ ေခၚေနသည္႔ ဘာစနစ္ႏွင္႔ အုပ္ခ်ဳပ္မွန္း မသိ အုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ လူၾကီးေတြ လက္က လြတ္ရင္ အဆင္သင္႔ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ ထားလို႔ ရတာဘဲ လို႔ ေတြးသည္။
ကိုေဇာ္႔ရဲ႕ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ေက်းဇူးျဖင္႔ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္ သြားေလွ်ာက္သည္။ လစာေတာ႔ စကၤာပူက လစာကို ဘယ္လိုမွ မမီွႏိုင္တာ ေသခ်ာသည္။ သို႔ေသာ္ ငါးသိန္းေလာက္ေတာ႔ ေတာင္းရမယ္လုိ႔ ေတြးရင္း သူ႔ေက်းဇူးရွင္က ဆက္သြယ္ေပးေသာ လူၾကီးကို ထိုင္ေစာင္႔ေနမိသည္။ ငါးသိန္းဆိုတာ သူလို႔ ႏိုင္ငံတကာ အေတြ႔အၾကံဳရိွ၊ တာ၀န္ယူ၊ အလုပ္ၾကိဳးစားတဲ႔ လူအတြက္ ေပးကို ေပးသင္႔တဲ႔ ေငြေၾကးပါလို႔ ကိုေဇာ္က သူ႔ဘာသာသူ မွတ္ခ်က္ေပးေနေသးသည္။ သူေတြ႔ရမည္႔ လူၾကီးကား၀င္လာေတာ႔ ရံုးေရွ႕မွာ ထိုင္ေနသည္႔ ကိုေဇာ္က ျမင္ေနရသည္။ တကယ္ေတာ႔ အဲဒီကားေပၚက လူၾကီးဟာ သူေတြ႔ရမည္႔ လူၾကီးဆိုတာလဲ သိတာ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ကားကို သူက စိတ္၀င္တစားေငးၾကည္႔ေနမိသည္။ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ ကားေပၚက တံဆိပ္တစ္ခုေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။ ကားေရွ႕ေလကာမွန္ၾကီးေပၚမွာ ျမန္မာျပည္၏ အာဏာရပါတီ တံဆိပ္ စိမ္းစိမ္းၾကီးက ျပဴးေနသည္။
ကားေပၚမွ ဆင္းလာေသာ လူၾကီးက သူ႔ကို တစ္ခ်က္ေ၀႔ၾကည္႔ၿပီး ရံုးထဲသို႔ ၀င္သြားသည္။ ခဏေနေတာ႔ ရံုးလုလင္ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္က သူ႔ကို လာေခၚသည္။ “အဘ က အစ္ကို႔ ကို အင္တာဗ်ဴးဖို႔ ေခၚေနတယ္” တဲ႔။ ေတာက္ပ ရွင္းသန္႔ေသာ ရံုးခန္းတစ္ခုထဲကို ၀င္သြားေတာ႔ ခုနက ကားေပၚက ဆင္းလာေသာ လူၾကီး။ ကိုေဇာ္စိတ္ညစ္သြားသည္။ သူက အရင္ကတည္းက ႏိုင္ငံေရးမွာ ေလၾကီး ေလက်ယ္ေျပာၿပီး လွ်ာေပၚ ျမက္ေပါက္ရင္ ေပါက္ပါေစ ႏိုင္ငံကို ႏွစ္ေနတဲ႔ လူေတြနဲ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ လက္တြဲမလုပ္ဘူးလို႔ ေျပာတတ္ေသာသူ။ ေလာကၾကီးသည္ အလြန္ဆန္းၾကယ္လြန္းလွသည္။ ခုေတာ႔ ႏွဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕။ မိတ္ေဆြျဖစ္သူ၏ မ်က္ႏွာေၾကာင္႔ အလိုက္သင္႔ အလ်ားသင္႔ အင္တာဗ်ဴးေနေပမယ္႔ စိတ္က ဘယ္လိုမွ မပါေတာ႔။ သူေတာင္းေသာ ေမွ်ာ္မွန္းလစာ ငါးသိန္းဆိုတာကို အဘဆိုေသာ လူၾကီးက ဦးတို႔က ေပးမယ္ဆို ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ေမာင္ရင္႔အေနနဲ႔ တာ၀န္ယူၿပီး ၾကိဳးၾကိဳးစားစားလုပ္ဖို႔ေတာ႔ လိုလိမ္႔မယ္ ဟု ေျပာသည္။ ဦးတို႔မွာ အလုပ္ေတြ အမ်ားၾကီး ရိွပါတယ္လို႔ လဲ ေျပာသည္။
အင္တာဗ်ဴး အၿပီး မွာ လူၾကီးက သူ႔ အတြင္းေရးမွဴးမကို ဆက္သြယ္ရန္ ဖုန္းနံပါတ္ေပးဖို႔။ သံုးေလးရက္အတြင္း အေၾကာင္းျပန္မယ္လို႔ အထပ္ထပ္ေျပာၿပီး သူ႔ကို ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။
အဲဒီညေနက ကိုေဇာ္တစ္ေယာက္ သူ႔ေဘာ္ဒါၾကီး ၀င္းေအးနဲ႔ ထပ္ခ်ိန္းၿပီး ေသာက္သည္။ ဘာစီးပြားေရး ကိစၥမွ မေျပာေတာ႔။ ၀င္းေအးက စခ်င္တာေတာင္ သူက စကားကို လွီး လႊဲ ပစ္ခဲ႔သည္။ “အိုကြာ ရွဳပ္တယ္..ဘ၀က သိပ္တုိတာကြ။ ငါ တတ္ႏိုင္တာ ငါ အေကာင္းဆံုး လုပ္မယ္ကြာ” လို႔ ေျပာျပစ္ခဲ႔သည္။
ေနာက္တစ္ရက္ မနက္မွာ ကိုေဇာ္တစ္ေယာက္ အျပံဳးျဖင္႔ ေန႔သစ္ကို စျပန္သည္။ သူ႔လွ်ာကိုေတာ႔ ျမက္ေပါက္မခံႏိုင္။ သူ႔ကို မွီခိုေနေသာ လူမ်ား၏ လွ်ာေပၚတြင္လဲ ျမက္ အေပါက္ မခံႏိုင္။ ေန႔ခင္းေရာက္ေတာ႔ ကိုေဇာ္တစ္ေယာက္ ႏိုင္ငံကူး လက္မွတ္ထုတ္ေပးေရး ရံုးသို႔ ထြက္လာခဲ႔သည္။ သူ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံကူး လက္မွတ္ သက္တမ္းကုန္ေတာ႔မွာေလ။ ငါးလေလာက္ဘဲ သက္တမ္းရိွေတာ႔သည္။ “ႏိုင္ငံကူး လက္မွတ္ သက္တမ္းရိွေနဖို႔ထက္ အေရးၾကီးတာ ေလာကၾကီးထဲမွာ အမ်ားၾကီး ရိွတယ္ ကိုေဇာ္ရ” လို႔ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး တစ္ေယာက္က သူ႔ကို သြားေျပာလဲ ကိုေဇာ္ကေတာ႔ အျပံဳးျဖင္႔ တံု႔ျပန္လိမ္႔မည္ ထင္၏။ ထိုအျပံဳးသည္ အလံုးစံု သေဘာတူညီေသာ အျပံဳး မဟုတ္တာကိုေတာ႔ သူတစ္ေယာက္တည္းသာ သိႏိုင္သည္။
ဖိုးထက္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
