သက္ခိုင္ – ဒုအရန္တပ္သားေအာင္ေဖနဲ႔ ပေယာ္စခန္း
ေအာင္ေဖ အခန္းဆက္ အပိုင္း ၆
ၾသဂုတ္ ၁၊ ၂၀၁၄
(၁)
၁၅ရက္ေလာက္ ေပါက္ၾကဴရြာမွာေနၿပီးေတာ့ ေအာင္ေဖတို႔အဖြဲ႔ေတြ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္၊ ေရးနဲ႔ထားဝယ္ ၿမိဳ႔နယ္ၾကားေလာက္မွာရွိတဲ့ (PDF) ဗဟိုပေယာ္စခန္းကို သြားၾကတယ္။ မနက္ေစာေစာကတည္းက ေပါက္ၾကဴကေနထြက္တာ နားနားေနေနဆိုေတာ့ ညေနေစာင္းေလာက္မွာေရာက္တယ္။ ပေယာ္ရြာဆိုတာ ထိုင္းနယ္စပ္ အစြန္ဆံုးက ဒုကၡသည္ရြာေလးတရြာပဲ အိမ္ေျခက ဘာမွမရွိဘူး ၂၀ေက်ာ္ေလာက္ပဲရွိတာ၊ ဒါကိုေက်ာ္ၿပီး ေတာင္တလံုးကိုတက္ ေတာင္စြန္းဘက္ကို ဝင္သြားေတာ့မွ စခန္းကဘြားကနဲေပၚလာတာ၊ စခန္းမွာက စခန္းမွဴးအျဖစ္ ကိုေမာင္ေမာင္ၿငိမ္း (ခ)ကဗ်ာဆရာ ကိုၿငိမ္း (ေမာင္ၿငိမ္းလူ၊ ဟယ္လ္ပင္) ကဦးစီးတယ္၊ သူကရန္ကုန္သား ဟယ္လ္ပင္လမ္းမွာေနလို႔ သူ႕ကေလာင္ကို အဲဒီလိုေပးထားတာ၊ အသားကအေတာ္ကိုမဲတာ ညအေမွာင္ထဲ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနလို႔ကေတာ့ မျမင္ရဘူး ဝင္တိုက္မိမယ္၊ တခါတခါေစာင္ႀကီးၿခံဳၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ကို သဲသဲမဲမဲ ဖြာေနလိုက္တာမ်ား မီးေျပာင္းနဲ႔သြားမွဳတ္ရင္ မီးထေတာက္မလား မွတ္ရတယ္။ သူကစစ္တပ္ကေန တပ္ၾကပ္နဲ႔ထြက္လာၿပီး သေဘၤာလိုက္မယ္ဆိုၿပီး ေတာခိုလာတာတဲ့ ေခသူမဟုတ္ေတြ၊ ေအဘီမွာလည္း ဒုရင္းမွဴး ယာယီလုပ္ဖူးေသးတယ္။ ၂၀၁၂ခုႏွစ္မွာ မဲေဆာက္မွာပဲ ကြယ္လြန္သြားတယ္၊ ေအာင္ေဖရဲ႕ ပထမဦးဆံုးတပ္မွဴးေပါ့။
သူနဲ႔အတူ ပီဒီအက္ဖ္က ရဲေဘာ္ေတြ အေယာက္၂၀ ေလာက္ရွိမယ္၊ ဘားတိုက္ႀကီး ၂လံုး၊ လက္နက္တိုက္နဲ႔ တဲေသးတလံုး၊ စားဖိုေဆာင္ႀကီးႀကီးတလံုး စသျဖင့္တဲေတြေတာ့ ေဆာက္ထားတယ္၊ ညဘက္ႀကီး ေရာက္ၾကတာဆိုေတာ့ မိတ္ဆက္စကားေျပာ ညအိပ္ေပါ့ေလ၊ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ဟိုဟိုဒီဒီလိုက္ၾကည့္ရင္း စခန္းအလံတိုင္ကြင္း အေရွ႕ဘက္က ေတာင္ယာပ်က္လိုျဖစ္ေနေတာ့ ေမးၾကည့္တာ အဲဒါရြာက သခ်ၤဳိင္းကုန္းေဟာင္းတဲ့ ဗုေဒၵါ။
ေအာင္ေဖတို႔ေရာက္ေတာ့ ဒီဇင္ဘာထဲမွာဆိုေတာ့ အေတာ္ေအးေနၿပီ အရိုးခိုက္ေအာင္ကိုေအးတာ၊ စခန္းက ပေယာ္ရြာကေန သာမာန္လူတက္ရင္ မိနစ္၂၀ေလာက္တက္ရတယ္၊ ေအာင္ေဖတို႔စစ္သားေျခေထာက္ကေတာ့ ၁၀မိနစ္ထက္မပိုပါဘူး နားမွမနားတာ ေတာင္ကိုဆက္တိုက္တက္ေပါ့ ရတာပဲဟာ။ ဒါေပမယ့္ စခန္းကေန ေတာင္ေၾကာ ေက်ာ္သြားလို႔ အဆင္းဆိုရင္ ျမန္မာဘက္ျခမ္းျဖစ္တာဆိုေတာ့ အဲဒီေတာင္ေျခကေန ဒီေတာင္ထိပ္ထိကို တက္မယ္ဆိုရင္ အနည္းဆံုး ၁နာရီခြဲနီးပါးရွိတယ္၊ ဆိုလိုတာက ကုန္သည္လမ္းေၾကာင္းက ဒီလမ္းေၾကာအတိုင္း တက္လာရတာကိုး။ ဟိုးပင္လယ္ကမ္းစပ္ ေရးၿမိဳ႔နယ္ ေခါဇာ၊ ကဗ်ာဝ၊ ေက်ာက္လံုးႀကီး ဘက္ကေန မြန္ထားဝယ္ခရိုင္စခန္းကိုျဖတ္ ရြာစုေလးေတြကိုေက်ာ္ၿပီးမွ ေနာက္ဆံုး ဒီေတာင္ကိုတက္မွ ထိုင္းဘက္ျခမ္း ေရာက္တာကိုး၊ ေအာင္ေဖတို႔ကေတာ့ ဒီေတာင္ထိပ္မွာ ေက်ာက္ခဲေတြစုပံုထားၿပီး ေက်ာက္ပံုေတာင္လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္၊ ေတာင္ထိပ္ကဆင္းလို႔ ၃-၄မိနစ္ဆို သနပ္ခါးပင္တပင္ကို ခုတ္လွဲထားတဲ့ ပင္စည္တခု ေတာင္ေၾကာေပၚမွာ ရွိတယ္၊ မိန္းကေလးျဖစ္တဲ့ မေအးေအးေအာင္အတြက္ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕က သနပ္ခါးတံုး သြားသြားခုတ္လာေပး ဖူးတယ္။
သူ႔ကိုေတာ့ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္တည္းဆိုေတာ့ လက္နက္တိုက္မွာ ထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ေဖကစတယ္ “မေအးေအးေအာင္ တခၽြတ္ခၽြတ္ၾကားလို႔ဆိုၿပီး လက္ပစ္ဗံုး ပစ္မခြဲနဲ႔ေနာ္၊ အားလံုး ေရွာကုန္မယ္” ဆိုေတာ့ သူကရယ္တယ္။
စခန္းကို တခ်ိဳ႕ေတြကလည္း ေနာက္ပိုင္းမွ တဖြဲဖြဲေရာက္လာတယ္၊ ေအာင္ေဖတို႔ေနာက္ေရာက္လာတဲ့ ကိုေအာင္မ်ိဳး (ေတာင္ေပါက္ဂြင္မွာက်ဆံုး)ရဲ႕အကိုေတာ္တဲ့ ဆရာဦးသိန္းဝင္းက ရဲေဘာ္ေတြကို ကရာေတး သင္ေပးတယ္၊ ေအာင္ေဖက အာ က်ေနာ္သိုင္းသင္ဖူးတယ္ ေရာကုန္မွာစိုးလို႔ ဘာညာ ဆင္ေျခေပးၿပီး မသင္ဘူး၊ စိုင္တို႔၊ နံတို႔စံတို႔ေတာင္ က်ေနာ္ကိုင္ဖူးတယ္ ဘာညာရြီးေတာ့တာ၊ လူေတြကလည္း နည္းနည္းေတာ့ ရွိန္သြားတာေပါ့ ကြန္ဖူးဆိုတာ အေကာင္ေသးလည္း ေလွ်ာ့တြက္မရဘူးေပါ့ေလ၊ ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္ႏိုင္တယ္ေပါ့၊ ဘရုစ္စလီကလည္း နာမည္ႀကီးခဲ့တာကိုး၊ အမွန္က အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး ဘာသိုင္းမွ သင္ဖူးတာမဟုတ္ဘူး မနက္အေစာႀကီးထၿပီး သင္ရမွာကိုပ်င္းတာ အဲဒီလိုတက္ၾကြတာ။
ပေယာ္စခန္းမွာ အစားအေသာက္က မဆိုးဘူးေခၚရမယ္၊ ဒုကၡသည္စခန္းကို ေဝပံုက်ေပးတဲ့ ပဲေတြကို မြန္လူမ်ိဳးေတြက သိပ္မစားေတာ့ စခန္းကဒိုင္ခံဝယ္လို႔ရသလို၊ ျမန္မာျပည္ထဲက တက္လာတဲ့ ကုန္သည္ေတြ ဆီကလည္း ကုလားပဲေတြ ဝယ္လို႔ရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မနက္တိုင္းပဲဟင္းကို လမ္းေဘးမွာ အေလ့က်ေပါက္တဲ့ ပန္းေဇာက္ထိုးေခၚတဲ့ ေခါင္းေလာင္းပန္း အညႊန္႔ေလးေတြထည့္ခ်က္ၿပီး စားၾကရတယ္။
စခန္းအျပင္ဘက္ ကုန္သည္လမ္းေၾကာင္းေဘးမွာ ၈၈ကတည္းက ျပည္ၿမိဳ႔ေပၚက ဘုန္းႀကီးဘဝကေန လူထြက္ၿပီး ေတာ္လွန္ေရးထဲပါလာတဲ့ ကိုျပည္အုပ္တို႔ မိသားစုေနၾကတယ္၊ သူတို႔အိမ္ေလးမွာလည္း မုန္႔ဆိုင္ေသးေသးေလး ဖြင့္ထားေပါ့၊ အထူးသျဖင့္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ကုန္သည္ေတြ နားေနစားေသာက္ၾကတယ္၊ ညေနေစာင္းရင္ေတာ့ သူတို႔အိမ္ေရွ႕က ကြင္းျပင္မွာ ကုန္သည္အခ်ိဳ႕နဲ႔အတူ ရဲေဘာ္ေတြ ေဘာလီေဘာ ကစားၾကတယ္။
(၂)
ဒီဇင္ဘာကုန္ခါနီးမွာ စခန္းတခုလံုး အလုပ္ရွဳပ္ကုန္ေရာ၊ ဘာလို႔ဆို အဘ(ဗမက) ဦးစိန္ျမက စခန္းမွာ ဆင္းလာေနမယ္ဆိုတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္။ ဒီမွာတင္ အဘအတြက္တဲေဆာက္ ၾကက္ၿခံေတြဘာေတြ ေသခ်ာေဆာက္ေပါ့၊ ရဲေဘာ္ေတြလည္း ေပ်ာ္ေနၾကတာေပါ့၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဘကိုအနီးကပ္ ေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ ျပဳစုခြင့္ရၿပီေပါ့၊ သိတဲ့အတိုင္း အဘဦးစိန္ျမက မာနယ္ပေလာသြားလိုက္ ခ်င္းမိုင္တက္လိုက္ ဘန္ေကာက္မွာ တခ်က္နားလိုက္ အဲဒီလိုမ်ိဳး တပ္ေပါင္းစု ကိစၥေတြအတြက္ အလုပ္ရွဳပ္ေနရတာကိုး။
ၾကက္ၿခံေဆာက္တယ္ဆိုလို႔ တခုေတာ့ေျပာရဦးမယ္၊ စခန္းမွာ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ရွိတယ္ ဘယ္တုန္းကဘယ္လို ေမြးထားလဲေတာ့ မမွတ္မိဘူး၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ အကယ္၍မ်ား အဘလာခဲ့ရင္ အသက္၇၀ေက်ာ္ အဘအတြက္ အားရွိေအာင္ ဆိတ္ႏို႔တိုက္ဖို႔ စီစဥ္ထားတာျဖစ္မယ္၊ ဘာလို႔ဆို အဘဦးစိန္ျမက ငယ္ငယ္က ဆိတ္ႏို႔နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တာလို႔ သိၾကတယ္။
ဒီအထဲက ဆိတ္အထီးႀကီးကို ရဲေဘာ္ေတြက ဆိတ္သိုးႀကီးလို႔ နာမည္ေပးထားတယ္၊ အေတာ္စြာတဲ့ေကာင္ လူကသြားစရင္ ခုန္ၿပီးေခြ႔မယ္ခ်ည္းပဲ၊ ဂ်ိဳစြမ္းအေတာ္ျပခ်င္တဲ့ေကာင္၊ ဆိတ္မကေတာ့ ေအးေဆးပါပဲ ေနာက္ပိုင္းေတာင္ ဆိတ္ေလး၂ေကာင္လားမသိ ေမြးေသးတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ဝက္သိုးႀကီးလို႔ အမည္တြင္တဲ့ ဝက္အထီးတေကာင္နဲ႔ ဝက္မတေကာင္လည္း ရွိေသးတယ္၊ ဒါ့အျပင္ ဘိုျဖဴလို႔နာမည္ေပးထားတဲ့ ေမြးစုတ္ဖြား ေခြးထီးႀကီးနဲ႔အတူ ေခြးပုမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ အျဖဴမ အနီမဆိုတဲ့ ေခြးမေလးေတြရွိတယ္၊ ဒီအထဲက အနီမကအႀကီး အပ်ိဳႀကီး၊ အျဖဴမက စပ္စလူး၊ ဘာလို႔ဆို အနီမက သာမာန္ေနစား ေဆာ့ကစားတာကလြဲရင္ ဟိုေကာင္ဘိုျဖဴ လာၿပီး မရိုးမသားနဲ႔ အၿမွီးေထာင္ေခါင္းယမ္း ရစ္သီရစ္သီလုပ္မယ္ဆို လက္မခံဘူး ေရွာင္ထြက္သြားေကာ။ အျဖဴမက အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး နဂိုကတည္းက လက္လက္ကိုထေနေတာ့ ေနာက္ဆံုးဘိုျဖဴနဲ႔ သူပဲရေတာ့တာေပါ့။ တခါတခါ ေအာင္ေဖကသစ္ပင္တို႔ ဘာတို႔ တခုခုမွီၿပီး ေျခဆင္းထိုင္ေနရင္ လူ႔ေျခေထာက္ကို ေက်ာ္သြားရမွန္း မသိတဲ့ေကာင္မ ေအာင္ေဖ့ေျခေထာက္ကို နင္းနင္းသြားတတ္တယ္ေလ၊ အဲဒီလို ေအာင္ေဖတို႔ ေလးစားခံရပံုမ်ား။
စခန္းမွာေမြးထားတဲ့ ၾကက္ကေလးေတြအထဲက မက္ေဒါနားလို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ ၾကက္မေလးအေၾကာင္း ေျပာရဦးမယ္၊ သူကတိန္ညင္မ်ိဳးထက္ နည္းနည္းပဲသာမယ္ထင္ပါရဲ႕ အေကာင္ေသးတယ္ ေအာင္မေလး လမ္းေလွ်ာက္ပံုကအစ ၾကြရြလို႕ ၾကက္အထီးေကာင္ေတြမ်ား မ်က္စိက်မွက်၊ ၾကက္မွာလည္း ကြင္းေတြကင္းေတြ ရွိသလား၊ ေပၚျပဴလာရွိသလားေတာ့ ေအာင္ေဖလည္း ေသခ်ာမသိပါဘူး၊ တရက္ေတာ့ မက္ေဒါနား ေတာထဲကေန ကေတာ္ကေတာ္နဲ႔ ေအာ္ၿပီးထြက္လာတယ္၊ အာဒီေကာင္မ ၿခံထဲမွာဝပ္က်င္းေတြ လုပ္ေပးထားတယ္ မဥဘူး အျပင္မွာ သြားဥတယ္ေပါ့၊ ရဲေဘာ္ေတြ လိုက္ရွာၾကတယ္ ေတြ႔ကိုမေတြ႔ဘူး၊ ဘယ္မွာသြားဥလဲကိုမသိ၊ ေနာက္ပိုင္းေပ်ာက္သြားေကာ သြားဝပ္ေနတာေလ၊ ဘိုျဖဴတို႔အကူအညီေတာင္းၿပီး စခန္းတခုလံုး ေသသလား ရွင္သလားမသိတဲ့ မက္ေဒါနားေပ်ာက္ ရွာပံုေတာ္ဖြင့္တယ္ ေတြ႔ကိုမေတြ႔ဘူး အစာဆာမွ ဆတ္စလူးထၿပီး စခန္းထဲေျပးဝင္လာေတာင္းေပါ့၊ ရွိပေစေပါ့ေလ၊ အားပါး ရက္အေတာ္ၾကမွ မက္ေဒါနားရယ္ေလ ကေလးေတြတၿပံဳႀကီးကို တကြပ္ကြပ္လုပ္ၿပီး စခန္းထဲေခၚလာတာ ၾကက္ေပါက္ကေလးေတြ ကလည္း အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေပါ့ လူေတြက အစာေတြဘာေတြပစ္ေကၽြးေပါ့။ အဲဒီလိုလည္တာ။
သူ႔ကိုအတုခိုးတာလား ဘာလားမသိပါဘူး ေနာက္ၾကက္မတေကာင္လည္း အဲဒီလိုပဲ ေတာထဲသြားဥတယ္၊ ေအာင္ေဖတို႔က အဘတဲအတြက္ ျပင္ဆင္ရွင္းလင္းေရးလုပ္ၿပီး အမွိဳက္ေတြ မီးရွိဳ႕ေတာ့မွ ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာနဲ႔ ေျပးထြက္လာၿပီး ေအာင္မေလးကယ္ပါဦးေတာ့ က်မေတာ့ သားပ်က္ပါၿပီ ဘာညာနဲ႔ ေအာ္ေတာ့တာ အဲဒီၾကမွ တပ္တခုလံုးဝိုင္းရွာတာ အသိုက္ေတြ႔ရင္ ေတြ႔တဲ့ေကာင္ ဥတလံုးပိုရမယ္ေပါ့၊ ဘာလို႔ဆို ခ်က္စားမွ ရေတာ့မယ္ေလ ဘယ္သူေတြ႔လဲ မသိေတာ့ပါဘူး ညေနစာေတာ့ မီးမဖုတ္တဖုတ္ ျဖစ္ေနတဲ့ ၾကက္ဥဟင္းနဲ႔ ေအာင္ေဖတို႔ေလႊးရတာေပါ့။
(၃)
အဘေရာက္လာေတာ့ တရက္ႏွစ္ရက္ စခန္းကိုေလ့လာတယ္၊ သူ႕ရဲေဘာ္ေတြျဖစ္တဲ့ တပ္မွဴးေတြ စုမွဴး၊ စိတ္မွဴးေတြျဖစ္တဲ့ ဒုတပ္မွဴးျဖစ္တဲ့ ကိုရန္ေအာင္၊ ကိုၿငိမ္း၊ ကိုစိုးဝင္း၊ ကိုေမာင္လတ္၊ ကိုေက်ာ္ေဇယ်၊ ကိုေက်ာ္ႏိုင္ထြန္း စတဲ့သူေတြကို ေခၚေတြ႔တယ္၊ ေနာက္၃ရက္ေလာက္ပဲၾကာပါတယ္ အေျခခံစစ္သင္တန္း အားလံုးတက္ရမယ္တဲ့၊ ေဝးးးး ေအာင္ေဖတို႔ေပ်ာ္တာေပါ့ အခုမွ အမွန္အကန္စစ္သားျဖစ္ရမယ္ အတုဘဝက လြတ္ၿပီေပါ့ေလ။
သင္တန္းေပးေတာ့ ပဲခူးသားႀကီး ကိုေဂ်ာ္နီက ထမင္းဒိုင္ခံခ်က္တယ္၊ သူ႔ကို မေအးေအးေအာင္က ဝိုင္းကူေပါ့ေလ၊ မနက္ဆို ၄နာရီထ PT ေျပး၊ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေပါ့၊ ေနတက္လာေတာ့ စစ္သင္ခန္းစာေတြ စတယ္၊ မနက္ေစာေစာထတဲ့အခ်ိန္မွာ ေအာင္ေဖအေတာ္ခံစား သြားရတယ္ ဘာလို႔ဆို လေရာင္က ပ်ပ်ေလးရွိေသးတယ္၊ လသာတဲ့အခါေတြမွာ တညလံုး မအိပ္တတ္ဘူးထင္ရတဲ့ ဥၾသသံက လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ေအာ္ ေတာ္လွန္ေရးကိုး။
ကိုျပည္အုပ္ အိမ္ေရွ႕မွာ လူေတြကအဆင္သင့္ လူစု၊ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ ၿပီးရင္ ပေယာ္ရြာအထိကို ဆင္းေျပးရတာ၊ သင္တန္းမွဴးလုပ္တဲ့ ကိုၿငိမ္းက ပါးစပ္ကေန “ဘာလုပ္ေနလဲ” လို႔ေအာ္ရင္ ေအာင္ေဖတို႔က “ေလ့က်င့္ေနတယ္” ေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ “ဘယ္သူ႔အတြက္လည္း” “ျပည္သူ႔အတြက္ပဲ” “ဘာလုပ္ဖို႔လဲ” “တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔” “ဘာစိတ္ဓါတ္လဲ” “သံမဏိစိတ္ဓါတ္” “ဘာလိုခ်င္လဲ” “ဒီမိုကေရစီ” ဘယ္ညာ၊ ဘယ္ညာ အဲဒီလိုေအာ္ၿပီး ေျပးဆင္းရတာ မေခ်ာင္ဘူး၊ ေတာင္ေပၚကဆင္းလို႔ ပေယာ္ရြာထိပ္က ေဆးရံုေရွ႕ေရာက္ရင္ တခ်က္ရပ္ အေၾကေလွ်ာ့ PT လုပ္၊ ၿပီးရင္ ျပန္ေျပးတက္ရေကာ ရိုးရိုးသာမာန္ေတာင္ကို တက္ရတာေတာင္ ၁၅မိနစ္ေလာက္ရွိတာ ေအာင္ေဖတို႔ ေျပးတက္ရတာဆိုေတာ့ တြက္သာၾကည့္၊ လမ္းမွာေခ်ာင္း ဟပ္တဲ့ေကာင္ကဟပ္၊ အေမာဆို႔တဲ့ေကာင္ကဆို႔ေပါ့ ဒါကိုသင္တန္းအကူေတြကၾကည့္ ဘာျဖစ္လဲေပါ့၊ ဒီေကာင္ကေတာ့ သြားၿပီ အမွတ္ကေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့ ဘာလို႔ဆို သင္တန္းမွာ ဆုေတြဘာေတြေပးမယ္ ဘာညာေျပာထားေတာ့ လူေတြက ၾကြတက္ေနၾကတာကိုး၊ ဒီေလာက္ေတာင္ ေဆးေပါ့လိပ္ ေထာင္းလေမာင္း ထေနေအာင္ေသာက္တဲ့ ကိုၿငိမ္းကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ စက္ရုပ္ကို သံပတ္ေပးၿပီး ေတာင္ေပၚ ေျပးတက္ခိုင္းသလို ဘာမွမျဖစ္၊ လူေတြကလမ္းမွာ သူ႔ဆီကအသံထြက္လာမွာ ေၾကာက္ေနရတယ္ ဘာလို႔ဆို သူတိုင္ရင္ ကိုယ္ေတြက လိုက္ၿပီးအေဖာက္ကို ေအာ္ရမွာကိုး စဥ္းစားၾကည့္ ေမာရတဲ့အထဲ ျပန္ျပန္ေအာ္ၿပီး ေျပးတက္ရတာ။ ဝီစီမွဳတ္ရင္ေတာ့ ေအးေဆးပဲ ဘယ္ညာမွန္ေအာင္သာ ဂရုစိုက္ရတာ။
တရက္ေတာ့ ပစ္ေထာက္လွိမ့္ေမွာက္ စတဲ့အေျခခံ စစ္ပညာသင္ရေကာ၊ အဘဦးစိန္ျမကလည္း တုတ္ေကာက္ႀကီးေထာက္ၿပီး ဒီေကာင္ေတြ ဘယ္လိုေလ့က်င့္သလဲေပါ့ ရပ္ၾကည့္ေနတယ္၊ အဖြဲ႔၃-၄ဖြဲ႔ ဖြဲ႔ၿပီးေတာ့ ေလ့က်င့္ရတာကိုး၊ ကိုၿငိမ္းဝီစီမွဳတ္တာနဲ႔ ပါးစပ္ကလည္း ေသနတ္ပစ္လိုက္တဲ့ပံုစံ ဒိုင္းကနဲေအာ္ ေသနတ္ဒင္ကို ေျမမွာေထာက္ လူ႔ခႏၵာကိုယ္ကိုလွိမ့္ထြက္ ၿပီးေတာ့ေမွာက္ၿပီး ထပ္ပစ္ အဲဒီလိုလုပ္ရတာ၊ ေအာင္ေဖတို႔ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ အဘကလည္း ၾကည့္ေနတာဆိုေတာ့ ကိုၿငိမ္းက သတိေပးထားတယ္ မမွားၾကနဲ႔ေနာ္တဲ့၊ လူေတြကကိုယ္ကိုင္းၿပီး အသင့္အေနအထားခ်ီတက္လာ၊ ကိုၿငိမ္းကဝီစီကို “ရႊီး” ကနဲမွဳတ္ေတာ့ ေအာင္ေဖ့ႏွယ္ “ဒိုင္း” ကနဲ ပစ္ၿပီး ေသနတ္ဒင္ကိုေျမေထာက္ လွိမ့္ထြက္မယ္လုပ္တာ၊ ဒင္ကေခ်ာ္ၿပီး ေသနတ္ကိုယ္ထည္က ၉၀ဒီဂရီ မတ္မတ္မက်ဘဲ ၄၅ဒီဂရီေလာက္ေစာင္းၿပီး နဖူးတည့္တည့္ကို လာနမ္းတာ “ခြပ္” ကနဲေနတာပဲ၊ လူလည္း အေတာ္ထူပူသြားတယ္ ကြဲသလားဖုသလား မၾကည့္အားေတာ့ဘူး အနာခံၿပီး လွိမ့္ထြက္၊ ေမွာက္္ၿပီး ပါးစပ္က တဒိုင္းဒိုင္း ပစ္ျပရတယ္။ ေအာင္ေဖတို႔အလွည့္ၿပီးေတာ့ အဘကို မသိမသာလွမ္းၾကည့္ေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး ေတာ္ပါေသးရဲ႕ေပါ့၊ ေနာက္မွ သိရတာက အဘေဘးနားရပ္ေနတဲ့ ဆရာဦးသိန္းဝင္းက ရယ္ၿပီး ျပန္ေျပာျပတာ ေအာင္ေဖနဖူးနဲ႔ ဒင္နဲ႔နမ္းတာကို အဘကေတြ႔ၿပီး ေျပာသြားတာက။
“ဒီေကာင္ သံုးစားမရဘူး” တဲ့။
ေအာင္ေဖတို႔ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားပံုမ်ား ေျပာပါတယ္။
(၄)
စခန္းမွာက အငယ္ဆံုးႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္ ဆန္းဦးနဲ႔ေက်ာ္ထင္၊ ၂ေယာက္လံုးက မြန္လူမ်ိဳးေတြႀကီးပဲ အေတာ္လည္းအားကိုးရတယ္ အသက္ေတြက ၁၈-၁၉ေတြ၊ ဒီအထဲက ဆန္းဦးနဲ႔ ဆိတ္သိုးႀကီးက တေစာင္းေစးနဲ႔ မ်က္ေခ်း၊ ဒီေကာင္က သြားသြားစ ဆိတ္သိုးႀကီးက တရႈးရႈးနဲ႔ ျပန္ေခြ႔မယ္လုပ္ ဒါကိုသူကသေဘာက် အဲဒီလို။
တရက္ၾကေတာ့ သင္တန္းနားခ်ိန္၊ ေန႔လည္ထမင္းစားရေတာ့မယ္၊ ဆန္းဦးကဘားတိုက္ထဲကေန ေလေလးခၽြန္ၿပီး ထြက္လာတယ္၊ တဲေဘးမွာ ဆိတ္သိုးႀကီးက တကုန္းကုန္းနဲ႔ ဘာလုပ္ေနလည္းမသိ၊ ဆန္းဦးကို ဆန္းဦးမွန္းလည္း သတိမထားမိဘူး ထင္ပါရဲ႕၊ ဒါကိုဆန္းဦးက ဂြင္ဝင္တုန္းစဦးမွဆိုၿပီး ဖင္ကိုပိတ္ကန္လိုက္တာ ၿပီးေတာ့ တၿပံဳးၿပံဳးေပါ့ ဒီတခါ အပိုင္တြယ္(စ)လို႔ ရၿပီေပါ့၊ အမွန္က စားဖိုထဲမွာရွိေနတဲ့ ေအာင္ေဖတို႔ေတြက သူ႔လုပ္ပံုကိုၾကည့္ၿပီး လန္႔သြားတာ၊ ဒီေကာင္မျမင္မစမ္းနဲ႔ ဆိတ္ဖင္သြားကန္တာ စားဖိုေဘးတဲအစပ္မွာ ရဲေဘာ္ေတြ ထမင္းစားေနတာကို တုတ္ေကာက္နဲ႔ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ အဘဦးစိန္ျမကို မျမင္ဘူးကိုး။
အဘက မ်က္ရိပ္ျပလိုက္ေတာ့ ကိုေဂ်ာ္နီက ဆန္းဦးကိုလွမ္းေခၚလိုက္တယ္၊ ဟိုေကာင္ မ်က္ႏွာပ်က္ေနၿပီ အခုမွသူျမင္တာ အဘကို။
“ေဟ့ေကာင္”
“ဟုတ္ကဲ့အဘ”
သတိဆြဲၿပီးေျဖတာ၊ အေတာ္ၾကည့္ေကာင္းသား တုတ္တုတ္မွမလွဳပ္။
“မင္းကို အဲဒီဆိတ္က ဘာလုပ္လို႔လည္း”
“ဘာမွမလုပ္ပါဘူးအဘ”
“ ေအး ဒါဆို ဒိုက္အခါ ၅၀ထိုးကြာ”
ဆန္းဦးရယ္ေလ မျမင္မစမ္းနဲ႔ အဘခ်စ္တဲ့ ဆိတ္ကိုမွ လစ္ၿပီထင္ၿပီး သြားစရတယ္လို႔။
စားဖိုထဲမွာ စားေနတဲ့ ေအာင္ေဖတို႔ တခြိခြိေပါ့ေလ။
အေျခခံစစ္သင္တန္း ေနာက္ဆံုးပိုင္းေတြကေတာ့ တပ္စိတ္တပ္စု တိုက္ပြဲေတြေပါ့။ ဒါေတြကို စခန္းကထြက္ နယ္ျခားေၾကာေပၚမွာရွိတဲ့ ကုန္သည္လမ္းမွာ တဖြဲ႔ကေစာင့္ပစ္ တဖြဲ႔ကခ်ီတက္တိုက္ေပါ့ အဲဒီလိုလုပ္ရေကာ၊ တရက္ေတာ့ ေအာင္ေဖတို႔အဖြဲ႔က ခ်ီတက္စခန္းသိမ္းေပါ့၊ ဒီကုန္သည္လမ္းက တက္လာခဲ့ ေသနတ္ေဖာက္ရင္ အနီးဆံုးကုန္းကို တက္သိမ္းရမယ္ အဲဒီလို ကိုၿငိမ္းကမွာၿပီး သူကေတာထဲမွာ သြားေနတာ။
ဒါနဲ႔ပိြဳင္႔ေတြဘာေတြထုတ္ၿပီး သတိထားခ်ီတက္ရတာေပါ့၊ ေၾကာေပၚစတက္ေနၿပီ ဘာမွမျဖစ္ေသးဘူး ဘယ္ေနရာေရာက္မွ ကိုၿငိမ္းသူ႔ကာဘိုင္ကို ေဖာက္မလဲလဲမသိ၊ လာရင္းလာရင္းနဲ႔ ျဗဳန္းဆို ကုန္သည္အုပ္ကလည္း တက္လာတာ ေတြ႔ပါေလေရာ ေတာင္းအႀကီးႀကီးေတြကို ႀကိဳးနဲ႔သိုင္းၿပီး ေခါင္းနဲ႔ခါးမွာ အဆိုင္းေတြနဲ႔ ထိန္းၿပီးတက္လာၾကတာ၊ ေအာင္ေဖတို႔စစ္ေၾကာင္းေတြ႔ေတာ့ ျမင္ေနၾကဆိုေတာ့ ၿပံဳးျပေပါ့၊ ေအာင္ေဖတို႔ကေတာ့ ၿပံဳးပဲၿပံဳးျပတယ္ စကားေတာ့ မေျပာပါဘူး။
အဲဒီလိုဆံုတုန္း ၿဗံဳးကနဲ။
“ဒိုင္း ဒိုင္း”
ဆိုၿပီး ေသနတ္ေဖာက္သံၾကားပါေလေကာ၊ ေအာင္ေဖတို႔ေတြလည္း။
“ဝပ္ ေနရာယူ”
“ေဟ့ေကာင္ေတြ ေအာင္ေဖတို႔ ဘယ္ကတက္ကြ”
“ေက်ာ္ထင္တို႔ ညာဖက္ကဖိပစ္”
“ဝင္းၾကဴ လက္နက္ႀကီး ပစ္ကူေဟ့”
စသျဖင့္ တေတာလံုး ဆူညံသြားေကာ၊ ေသနတ္ပစ္သံမဟုတ္ပါဘူး ေအာင္ေဖတို႔ပါးစပ္က ေအာ္ပစ္ၿပီး ေနရာယူၾက လွဳပ္ရွားၾကတာေတြပါ၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေအာင္ေဖေနရာယူလိုက္တဲ့ သစ္ပင္ေဘးနားမွာ ကုန္သည္တေယာက္ ထမ္းလာတဲ့ေတာင္းႀကီးကိုခ်ၿပီး တုန္ေနလိုက္တာမ်ား တဆတ္ဆတ္နဲ႔ကို၊ ေအာင္ေဖလည္း မၾကည့္အားဘူး “ဒိုင္း ဒိုင္း ဒုိင္း ဒိုင္း” နဲ႔ေအာ္ၿပီး သူ႔ေဘးက ေျပးတက္သြားရတာ။ ဟုတ္တယ္ေလ ပါးစပ္ကပဲေအာ္မွ ရတာေလ၊ က်ည္ေဘာက္ထဲ ဘာက်ည္ဆန္မွ ထည့္ထားတာမွမဟုတ္တာ။ ေလ့က်င့္ေရး လုပ္ေနတာကိုး။ ဝီစီသံကလည္း တရႊီရႊီနဲ႔ ကိုၿငိမ္းမွဳတ္ေနတာ ဘယ္ေနရာကမွန္းေတာ့ မသိဘူး။
စခန္းသိမ္းလုပ္ၿပီးေတာ့မွ ကုန္သည္ေတြလဲ ဝပ္သူဝပ္ ပုဆိုးၿခံဳၿပီး သစ္ပင္ကြယ္မွာ ကြယ္ေနသူေတြ ျပန္ထလာၾကတယ္ လူေတြကေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေပါ့၊ ေနာက္မွ သေဘာေပါက္သြားတယ္ ေအာင္ေဖတို႔ေတြ စစ္ေရးေလ့က်င့္ေနတာကို၊ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ျပန္ေျပာတာက “ဆရာတို႔ကလည္း တကယ္ ေသနတ္ေဖာက္ေတာ့ တိုက္ပြဲျဖစ္တယ္မွတ္ေနတာ လူေတြက ေအာ္ပဲေအာ္ေနေတာ့ ဘာပါလိမ့္ဆိုၿပီး ေခါင္းလည္းမေထာင္ရဲ ၿငိမ္ေနၾကရတယ္” တဲ့။ ကိုၿငိမ္းက က်ေနာ္တို႔က ခ်ိန္သားကိုက္စီစဥ္ထားလို႔ပါ ဒီေနရာမွာ ေလ့က်င့္ရမွာမို႔ ဘာညာနဲ႔ေျဖသိမ့္ရတာေပါ့။
(၅)
သင္တန္းေတြၿပီးသြားေတာ့ စခန္းမွာနားေနၾကတုန္း၊ တရက္မွာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ငယ္၂ေယာက္နဲ႔ လူႀကီး၃-၄ဦး စခန္းကိုေရာက္လာတယ္၊ ေကာင္မေလးေတြက ေခ်ာေခ်ာေလးေတြ ေအာင္ေဖတို႔ရြယ္တူေတြ၊ ဟာ တယ္မိုက္ပါလားေပါ့ ေတာထဲမွာလည္း ဒီလိုအပ်ံစားေလးေတြ ရွိတယ္ေပါ့၊ သူတို႔အဖြဲ႔နဲ႔ လူႀကီးေတြနဲ႔ စကားေျပာေနၾကတာေပါ့၊ ေအာင္ေဖတို႔ ငယ္တဲ့ေကာင္ေတြက လတ္လွ်ားလတ္လွ်ားနဲ႔ အဲဒီဘားတိုက္ေဘး ကပ္ကပ္လမ္းေလွ်ာက္သြားၿပီး ေရေႏြးမ်ားတည္ခိုင္းမလား၊ ဘာညာမ်ားယူခိုင္းမလားဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ေပါ့၊ ကိုၿငိမ္းက သိပံုရတယ္ ေယာင္လို႔ေတာင္ ဘယ္ေကာင္မွ လွမ္းေခၚမခိုင္းဘူး။
ေအာင္ေဖလည္း ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္နဲ႔ အနားကျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေတာ့မွ၊ ဟာ လန္႔သြားတယ္၊ ေကာင္မေလးေတြက ပစၥတိုလ္ေတြနဲ႔ဗ်၊ လူလည္းမေယာင္ရဲေတာ့ဘူး ဘယ့္ႏွယ္ကိုယ္ေတြက ေအေကေလး တလက္ေလာက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာ ကိုင္ဖူးတယ္ဆိုယံုရွိေသး၊ သူတို႔ေတြက အတိုေတြနဲ႔ မျဖစ္ဘူး ေသာက္ရမ္းကာေရာ သြားငမ္းလို႔မျဖစ္ ေျပးေပါက္မွားေနမယ္ေပါ့၊ ေအာင္ေဖေနာက္တေခါက္ မထြက္ရဲေတာ့ဘူး ဘားတိုက္ထဲကပဲ အသာၾကည့္ေနလိုက္တယ္၊ ေနာက္မွ သိရာတာက သူတို႔က ဒီမိုကေရစီျပည္ခ်စ္တပ္မေတာ္ (DPA) ထားဝယ္နဲ႔ၿမိတ္ခရိုင္ကတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္က တပ္ခြဲမွဴး ဗိုလ္ႀကီးတဲ့ အားပါးပါး။ သူမ်ားေတြကေတာင္ ဗိုလ္ႀကီးျဖစ္ေနၿပီ ေအာင္ေဖတို႔ကေတာ့ အဘေကာက္ခ်က္အရဆို ဒုအရန္တပ္သားေတာင္ မျဖစ္ေသး။
ေနာက္ပိုင္းတပတ္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေအာင္ေဖတို႔ ျမန္မာဘက္ျခမ္းမွာရွိေနတဲ့ သူတို႔စခန္းေတြကို သြားလည္ျဖစ္ၾကတယ္၊ အဲဒီၾကမွသိတာက ေအာက္မွာလည္း စခန္းေတြ ရွိေနၾကတာကိုး၊ ဘယ္ကလာရန္သူက အလြယ္တကူတက္လာလို႔ ျဖစ္မလဲေပါ့။
တခါတခါ ေန႔ခင္းဘက္ အလုပ္နည္းနည္းပါးၿပီဆိုရင္ ေအာင္ေဖတေယာက္ ေအေကေလးလြယ္ၿပီး ေတာင္ေၾကာအတိုင္း ေသနတ္ခါးပင္ေလာက္အထိ ဆင္းဆင္းၾကည့္တယ္၊ စစ္ယူနီေဖာင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ က်က်နနဝတ္ၿပီး ေတာင္ေၾကာေပၚကေန တဂြပ္ဂြပ္နဲ႔ ဆင္းဆင္းသြားၿပီး အဲဒီေနရာေရာက္မွ ဟိုးအေဝးမွာ ျမင္ေနရတဲ့ မွိဳင္းညိဳ႕ညိဳ႕ ေတာင္တန္းေတြကို အရသာခံၾကည့္တာေပါ့၊ တရက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဆင္းသြားၿပီး ေသနပ္ခါးတုံးအေပၚထိုင္ၿပီး ေငးမယ္ႀကံတုန္း ကုန္သည္ေတြတက္လာၾကတယ္၊ အဲဒီအထဲက အသက္၄၅ႏွစ္ေလာက္ရွိမယ့္ မိန္းမႀကီးတဦးက ေအာင္ေဖ့ကိုၿပံဳးၿပီး ေျပာသြားတာက။
“ဘယ့္ႏွယ္ ဒီစစ္သားကလည္း ေတာင္ေပၚကဆင္းလာတာ ဖိနပ္သံတဂြပ္ဂြပ္နဲ႔” တဲ့၊ ေသေရာ။
အဲဒီလို ကုန္သည္ကေတာင္ အထင္ႀကီးတာ မခံခဲ့ရတဲ့ ဒုအရန္တပ္သားဘဝကို ေအာင္ေဖတို႔ ရရွိခဲ့ပါေလေရာ။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးမွဴးႀကီး ျဖစ္သြားရတဲ့ ေအာင္ေဖအေၾကာင္း ေရးသားပါဦးမယ္။
သက္ခိုင္
(၁၉း၁၆)နာရီ
၁.၇.၂၀၁၄
Photo Credit – painfulpaulie.blogspot.com, KNLAF: This Karen Commando is about to fire upon approaching Burmese soldiers as they appear over the edge of the steep sides of the Spur-line
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
