အေတြးအျမင္ ေခတ္ျပိဳင္အေတြ႔အၾကဳံ

အရွင္၀ိသုဒၶ (သုေတသီ) – စာဖတ္ေစခ်င္တယ္ဆုိရင္

အရွင္၀ိသုဒၶ (သုေတသီ) – စာဖတ္ေစခ်င္တယ္ဆုိရင္

ဇူလိုုင္ ၂၁၊ ၂၀၁၄

ဒီတစ္ေခါက္ ရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ ဦးၾကီး တစ္ေယာက္အိမ္ အလည္သြားရင္း သားေတာ္ေမာင္ မေတြ႔ပါလားလုိ႔ ေမးၾကည့္တဲ့အခါ ဦးၾကီးလုပ္သူက စိတ္ပ်က္တဲ့ေလသံနဲ႔ ဟုိနားဒီနားသြားထင္ပါရဲ႕ဘုရားတဲ့။ တစ္ခါတစ္ခါ ေတာ့လည္း ဖဲ၀ုိင္းသြားသလား မေျပာတတ္ပါဘူးတဲ့။ ညီေတာ္ေမာင္ကုိ ေတြ႔တဲ့အခါေမးၾကည့္ေတာ့ ဘာမွလုပ္စရာမရွိေတာ့လည္း ပ်င္းတယ္ဘုရားတဲ့။ အဲဒါေလးနဲ႔ဘဲ အပ်င္းေျဖရတယ္တဲ့။ အရက္ဆုိင္လည္း မသြားခ်င္ဘူးတဲ့။ ကဲ ဘာတတ္ႏုိင္ေသး။ အရက္ဆုိင္မသြားေသးတာကုိဘဲ ခ်ီးက်ဴးရေတာ့မေပါ့။

ရြာ့က်က္သေရေဆာင္ အရက္ဆုိင္ကလဲ ရြာထိပ္မွာတင္။ လုိင္စင္ရွိ မရွိေတာ့ မသိ။ လူေနခြင့္ လန မရွိသည္ ကေတာ့ေသခ်ာသည္။ အျမန္ကားလမ္းေဘး ဥပစာမွာမုိ႔ျဖစ္သည္။ ကားလမ္းေဘးမွာ အလွဴရွင္တစ္ဦး ေဆာက္ထားတဲ့ ဇရပ္ေဘးမွာ ကြမ္းယာဆုိင္ေလးဖြင့္ရင္းကေန တျဖည္းျဖည္း တုိးခ်ဲ႕လာလုိက္တာ ခုဆုိ အမ်ားတကာ ကားေစာင့္ရင္း နားေန တည္းခုိဘုိ႔ ေဆာက္ထားတဲ့ ဇရပ္က သူ႔အရက္ဆုိင္အတြက္ျဖစ္ေနျပီ။ ဇယ္ေတာက္ခုံပါ ေထာင္ထားေပးေတာ့ သူ႔ဆုိင္မွာ ေနေရာ ညပါ လူကမျပတ္။ သူ႔ဆုိင္မွာ လူမျပတ္ေတာ့ ရြာလူငယ္ေတြရဲ႕ အက်င့္စာရိတၱက ပ်က္စီးဘုိ႔ ပုိလြယ္ေနသည္။ သက္ဆုိင္ရာတာ၀န္ရွိသူေတြကလည္း သူမ်ားစီးပြားေရး မဖ်က္ဆီးေကာင္းဘူးထင္လုိ႔နဲ႔ တူပါရဲ႕။ ဘယ္သူမွ ေျပာဟန္မတူ။ မေျပာတာလား မေျပာခ်င္ေအာင္ ပသထားတာလားေတာ့မသိ။

ေတာသူေတာင္သား လုပ္ငန္းပါးတဲ့အခ်ိန္ ဟုတ္ဟုတ္ညားညား လုပ္စရာမရွိ။ အခ်ိန္အား မ်ားစြာရွိေနသည္။ ထုိအခ်ိန္မ်ားကုိ ဘယ္လုိအသုံးခ်ရမည္ဆုိတာကုိ သူတုိ႔မသိ။ မသိတာလား အသုံးခ်ဘုိ႔ေနရာ မရွိတာလား။ စဥ္းစားစရာ။ ဆုိပါစုိ႔ စာေရးသူတုိ႔ ငယ္စဥ္က ရြာႏွစ္ရြာရဲ႕အလယ္မွာ ေဘာလီေဘာပုိက္ရွိသည္။ အလုပ္ပါးတဲ့အခ်ိန္ဆုိ ရြာရွိကာလသားေတြ ေဘာလီေဘာပုတ္။ ျခင္းခတ္နဲ႔ အျမဲစည္ကားေနသည္။ ထုိအခ်ိန္တုံးကဆုိလွ်င္ ရြာကေန ခရုိင္အဆင့္ တုိင္းအဆင့္ လက္ေရြးစဥ္ ေဘာလီေဘာ သမားေတြေတာင္ ရွိခဲ့ဘူးသည္။
ခုေတာ့အဲဒီကြက္လပ္က လူေနအိမ္ေတြ ေရာက္လာလုိ႔ အားကစားကြင္း ေပ်ာက္သြားျပီ။  ကစားစရာ ေနရာက်ယ္က်ယ္မရွိေတာ့ ရွိတဲ့ေနရာနဲ႔ အဆင္ေျပတဲ့ ကစားနည္းေတြက အစား၀င္လာေတာ့သည္။ ဒုိးဇက္။ ဇယ္ေတာက္ခုံ။ ဂ်င္၀ုိင္း၊ ဖဲ၀ုိင္း။ အစကေတာ့ ၾကိတ္၀ုိင္းေလးပါဘဲ။ ေနာက္ေတာ့ လုိင္စင္ရ၀ုိင္းလုိ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ထုိအားကစားနည္းေတြက ေမြးထုတ္ေပးထားတဲ့ အားကစားသမားေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံတကာ ျပိဳင္ပြဲေတြမွာ ၀င္ျပိဳင္တဲ့အခါ တစ္ႏုိင္ငံလုံး ဘယ္လုိခံစားခဲ့ရတယ္ဆုိတာ ထူးျပီးေျပာေနဘုိ႔မလုိ။

အရင္ကေတာ့ ဂ်င္၀ုိင္း ဖဲ၀ုိင္းဆုိတာမရွိမဟုတ္။ ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ရြာထဲမွာမဟုတ္။ ရြာထဲမလုပ္ရဲၾက။ ရြာနဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ၾကိတ္ပြဲေလးေတြလုပ္ၾကရသည္။ ခုေတာ့ ကုိယ့္နီးစပ္ရာရာ အစုအစုေလးေတြနဲ႔ ေပၚတင္ျဖစ္သည္။ အပ်င္းေျပတဲ့။

”မင္းတုိ႔အပ်င္းေျပက အလကားေၾကးလား”ဆုိေတာ့ “အာ ဦးဇင္းကလည္း အလကားေၾကးဆုိ  ၀ုိင္းက ဘယ္အသက္၀င္မလဲ”တဲ့။

“မင္းတုိ႔ အားတဲ့အခ်ိန္ စာဖတ္ေပါ့ကြ။ စာဖတ္တာ ၀ါသနာမပါဘူးလား။ စာမဖတ္ၾကဘူးလား”ဆုိေတာ့ “အာ ဦးဇင္းကလည္း စာဖတ္တာက ထမင္းစားဘုိ႔ ရတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဖဲကမွ ႏုိင္ရင္ မ်ိဳးမ်ိဳးျမတ္ျမတ္ေလး စားရေသးသတဲ့။ စာဖတ္ေနမယ့္အစား ႏွစ္လုံး သုံးလုံး ကလင္ဒါ ၾကည့္တာကမွ ဂြင္ေကာင္းေတြ႔ရင္ ဘ၀ ေျပာင္းႏုိင္ေသး”တဲ့။

“ဟ ႏွစ္လုံး သုံးလုံးေတြ စီမံခ်က္နဲ႔ ဖမ္းတာ ဒုိ႔ဘက္ေတြ မေရာက္ဘူးလား”ဆုိေတာ့ “စီမံခ်က္က တစ္ခါတစ္ခါ လာပါတယ္။ စီမံခ်က္လာမယ္ဆုိတာ ၾကိဳသိရတယ္။ အဲဒီသူတုိ႔စီမံခ်က္လာမယ့္ေန႔ ခ်ဲဒုိင္က ရြာထဲမွာ မထုိင္ေတာ့ဘဲ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ သြားထုိင္တယ္၊၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ မ၀င္ၾကဘူး”တဲ့။

စာေရးသူ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ေလသြားသည္။

ရြာကေနပညာၾကိဳးစားလုိ႔ ျမိဳ႕မွာအထုိက္အေလ်ာက္ ေအာင္ျမင္ေနသည့္ ရြာသားေတြ စာေရးသူဆီ လာႏႈတ္ဆက္ၾကေတာ့ေျပာၾကည့္သည္။

“ဒုိ႔ တစ္ခုခု လုပ္ေပးသင့္တယ္။ ဘာလုပ္ေပးသင့္တယ္ထင္လဲ။ ရြာသားေတြ ဖတ္ဘုိ႔ စာၾကည့္တုိက္လုပ္ေပးရရင္ ေကာင္းမလားလုိ႔။” ဆုိေတာ့

“ဦးဇင္းကလည္း စာၾကည့္တုိက္က ႏုိင္ငံေတာ္ စီမံကိန္းနဲ႔ လာဖြင့္ထားတာ ရွိတယ္ေလ”တဲ့။

“ေဟ။ ကုိယ္ကလည္း ကုိယ့္ရြာနဲ႕ အဲေလာက္ အဆက္အသြယ္ေတြရွိေနသည္။ ဘယ္မွာတုံး ေျပာသံမၾကားပါလား”ဆုိေတာ့။

“လမ္းေဘးမွာ ဦးဇင္း”တဲ့ “ဒါေပမယ့္ စာၾကည့္တုိက္ခတ္တဲ့ေသာ့က ဖြင့္ေတာင္ရပါအုံးမလား မသိဘူး”တဲ့။

“ေအ ။ ဘာတတ္ႏုိင္ေသး။ မလြယ္ဘူး ဘုရားတဲ့။ လူငယ္ေတြကလည္း စာမဖတ္ၾကဘူး။ လူၾကီးေတြကလည္း ဘာမွမလုပ္ဘဲ စာဘဲဖတ္ေနရင္ မၾကိဳက္ၾကဘူး”တဲ့။

ခက္ေျချပီ။ ဒီအတုိင္းသာ ေရွ႕ဆက္သြားလုိ႔ကေတာ့ ဆင္းရဲႏြမ္းပါမႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရး ပညာအရည္အေသြး တုိးတက္ေရး ဘာေရး ညာေရး ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ အသံေကာင္းေပးေပး ကုိယ့္ရြာကေတာ့ က်န္ရစ္ျဖစ္မွာ ေသခ်ာသည္။

စာေရးသူ စဥ္းစားေနမိသည္။ ကုိယ္လည္းဘဲ အထို္က္အေလ်ာက္စြမ္းႏုိင္လာျပီ။ တုိင္းျပဳ ျပည္ျပဳ မဟုတ္ေတာင္ အုတ္တစ္ခ်ပ္ သဲတစ္ပြင့္ျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ႏုိင္ရာ၀န္ကုိ ထမ္းသင့္ျပီ။ ထမ္းေတာ့မည္။ ဘယ္ကစ၍ ဘာလုပ္ရပါ့။ ဘာလုပ္ေပးရရင္ ေကာင္းမလဲဆုိတဲ့ အေတြး ေတြးေနမိသည္။
ဟုတ္သည္။ ငယ္ငယ္ေလးထဲက ရြာသားစုျပီးေဆာက္ေပးထားတဲ့ ေက်ာင္းမွာေန။ ရြာသားေတြ ပုိ႔လွဴတဲ့ ဆြမ္းကုိစား။ ရြာသားေတြ တတ္ႏုိင္သေလာက္ လွဴၾကတန္းၾကတာေလးေတြစု စရိတ္လုပ္ျပီး ျမိဳ႕တက္ပညာသင္လုိ႔ အထုိက္အေလ်ာက္ အရာထင္လာျပီ။ ခုခ်ိန္ထိ ရြာကုိျပန္ျပီး ဟုတ္တိပတ္တိ ထိထိမိမိ ေက်းဇူးျပဳဘူးတာ ဘာမွမရွိေသး။ ကုိယ္ႏုိင္သမွ်ေလးနဲ႔ အမ်ားအက်ိဳးရွိရာကုိ ေဆာင္ရြက္သင့္သည္။ ေဆာင္ရြက္ေတာ့မည္။ ဘာလုပ္သင့္လဲ။ ဘာလုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲ။

ဆုိေတာ့ ရွိျပီးသားျဖစ္သည့္ စာၾကည့္တုိက္ထဲကုိ စာအုပ္ေကာင္းေတြ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ၀ယ္ထည့္ေပးရရင္ ေကာင္းမလား။ ထုိ႔အတြက္ေတာ့ မခဲယဥ္းလွ။ ေနာက္ ေငြေၾကးတတ္ႏုိင္တဲ့ ေစတနာရွင္ေတြကုိ စည္းရုံးျပီး လွဴခုိင္းဘုိ႔လည္း ခဲယဥ္းမည္မဟုတ္။ ခဲယဥ္းတာက စာအုပ္ေကာင္းေတြ ေျမာက္ျမားစြာထားသည့္ စာၾကည့္တုိက္ေသာ့ သံေခ်းမတက္ေအာင္လုပ္ေပးဘုိ႔။ ပင့္ကူမွ်င္ေတြ ဖုန္ေတြထဲ စာအုပ္ေတြ မေနရေစဘုိ႔။ ထုိအရာက ေတာ္ေတာ္ခဲယဥ္းသည့္ကိစၥ။

ထုိသုိ႔ မျဖစ္ေအာင္ သက္သက္အခ်ိန္ေပး ကုိယ္ေရာ စိတ္ပါ ႏွစ္ျပီး လုပ္ေပးႏုိင္တဲ့ ၀ါသနာရွင္ ေစတနာရွင္ စာၾကည့္တုိက္မွဴးလုိသည္။ ေက်ာက္ဆယ္နယ္က ရြာတစ္ရြာမွာ စာေရးသူ၏ အကုိ၀မ္းကြဲေတာ္သူ ဦးစီးျပီး စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္သည္။ စာၾကည့္တုိက္ အသက္၀င္ေစရန္ စကားရည္လုပြဲေတြ ဘာေတြလုပ္ေပးဘူးသည္။ အစ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ေတာ့ ဟုတ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ အနီးကပ္ ၾကီးၾကပ္ဦးစီးႏုိင္မည့္သူ မရွိသည့္အတြက္ စာၾကည့္တုိက္သည္ ေအးစက္သြားျပီဟူ၏။
စာေရးသူေတြ႔ခဲ့ဘူးေသာ ၾကံခင္းျမိဳ႕မွ ႏုိင္ငံ့သားေကာင္း တစ္ဦးကေတာ့ သူတတ္ႏုိင္သေလာက္ စာအုပ္ေတြ၀ယ္၊ စက္ဘီးျခင္းထဲထည့္။ တစ္အိမ္ဆင္း တစ္အိမ္တက္ စာအုပ္ေတြ အခမဲ့ လုိက္ငွား။ ဒီစာအုပ္ ဘယ္လုိ ေကာင္းေၾကာင္း ဟိမ၀ႏၲာခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ျပီး တစ္ပါတ္ တစ္ခါ အလဲအလွည္လုပ္ေပးသည္။ ေနာက္ပုိင္း သူ႔ရဲ႕ အက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းက အေတာ္ေအာင္ျမင္လာသည္ဆုိ၏။

ထုိသုိ႔ေသာ ႏုိင္ငံ၏သားေကာင္းရတနာမ်ား ရွိရင္ ဆရာ ဟာဂ်ဴလီ(ကသာ) ၏ အင္မတန္ေကာင္းျပီး ျဖစ္ႏုိင္ေျခကစဘုိ႔ အၾကံေပးထားေသာ “ခ်င္ တတ္ေစခ်င္လြန္းလုိ႔”  ေဆာင္းပါးမွာ ေျပာတဲ့နည္းမ်ားျဖင့္ လူငယ္ေတြ စည္းရုံးဘုိ႔ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိသုိ႔ေသာ စာၾကည့္တုိက္မွဴးမ်ိဳး ၀ါသနာရွင္မ်ိဳးဆုိသည္မွာလည္း စာေရးသူတုိ႔၏ မဟာပညာေက်ာ္ ရြာေဆာ္ေတြၾကားမွာ ရွာမွရွား။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ကလည္း တစ္ႏွစ္မွ တစ္ေခါက္ေလာက္ ရြာကုိျပန္။ တစ္ေခါက္လဲ အလြန္ဆုံးေနလွ တစ္ပါတ္။ ဆုိေတာ့ ထုိနည္းလမ္းသည္ စာေရးသူတုိ႔ ရြာအတြက္ေတာ့ မဟန္ျပန္။

ထုိသုိ႔ ေတာင္ေတာင္ အီအီေတြးရင္း လက္ေတြ႔က်ျပီး ျဖစ္ႏုိင္ေျခရွိေသာ အတုိင္းတာတစ္ခုနဲ႔ စလုပ္ဘုိ႔ စိတ္ကူးရသည္။ လက္ရွိ အရြယ္ေရာက္ျပီး ရြာသူရြာသားေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ စာဖတ္လုိစိတ္ သြင္းေပးဘုိ႔ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္မလြယ္တဲ့ကိစၥျဖစ္သြားျပီ။ ဒီေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္တဲ့အတုိင္းအတာက စျပီး အေကာင္ အထည္ေဖာ္မည္။

စာေရးသူတုိ႔ ရြာမွာ မူလတန္းေက်ာင္းရွိသည္။ ရြာထဲမွာ ေက်ာင္းမေနရတဲ့သူလည္း မရွိသေလာက္။  စာေရးသူရဲ႕ တားဂတ္ ဦးတည္ခ်က္က မူလတန္း ေက်ာင္းသားေလးေတြကုိဘဲျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းက ဆရာ ဆရာမေတြကုိ စိတ္ပါေအာင္စည္းရုံးျပီး ကေလးေတြ စာဖတ္ျဖစ္ေအာင္ တုိက္တြန္းခုိင္းရမည္။ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေလာက္ဆုိရင္ စာေရးသူ၏ စီမံကိန္းသည္ ေအာင္ျမင္ေသာ အသီးအပြင့္ေတြ ဖူးပြင့္လာမည္ဟု မုခ် ယုံၾကည္သည္။

ထုိသုိ႔ေသာ စိတ္ကူးကုိရင္၀ယ္ပုိက္၍ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးနဲ႔ ေတြ႔လုိက္သည္။

“ဦးဇင္းအေနနဲ႔ ရြာမူလတန္းေက်ာင္းမွာ တစ္ခုခု လုပ္ေပးခ်င္ပါတယ္ ဘာလုပ္ေပးရရင္ ေကာင္းမလဲ”လုိ႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ “သူတုိ႔ေက်ာင္းမွာ ေရ အခက္ခဲျဖစ္ေနပါတယ္”တဲ့။ “ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ေရတြင္းနဲ႔ ေရစုပ္စက္ေလး ရခ်င္တယ္”လုိ႔ဆုိသည္။

တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ျမိဳ႕ေရာက္ေနတဲ့ ရြာသားေတြ ကုိယ့္ေရွ႕မွာ တုိင္ပင္ေနၾကတာက ရြာမူလတန္းေက်ာင္း ထြက္ေတြစုျပီး လုိအပ္တာလုပ္ေပးမယ္ဆုိတဲ့ အစီအစဥ္ကုိ ကုိယ္ကသိထားေတာ့ ေျပာအားရွိသြားသည္။ “အဲဒီကိစၥကုိ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ အစီစဥ္ရွိတယ္ ဆရာမၾကီးလုိ႔။ ေစာင့္ၾကည့္လုိက္ပါ။ သူတုိ႔အဖြဲ႔ေတြ လုပ္ပါလိမ့္မယ္။ မလုပ္ခဲ့ရင္ ဦးဇင္းလုပ္ေပးပါမယ့္” လုိ႔ အာမခံျပီး ကုိယ္ေျပာခ်င္တာေရာက္ေအာင္ေျပာျပသည္။

“ဦးဇင္းစဥ္းစားမိတာဗ်ာ” လုိ႔ “ဆရာမၾကီးတုိ႔ အေနနဲ႔ ဘယ္လုိသေဘာရွိလဲလုိ႔။ ခုရြာရွိ လူငယ္ လူရြယ္ေတြ အရြယ္ေရာက္ျပီးတဲ့သူေတြဟာ ဦးဇင္းသိသေလာက္ေတာ့ စာဖတ္တဲ့သူ အင္မတန္နည္းတယ္။ သူတို႔အားလပ္ခ်ိန္ကုိ ေလာင္းကစားနဲ႔ ျဖဳန္းပစ္ၾကတယ္။ နဂုိကေတာ့ ေဘာလီေဘာကြင္းရွိေတာ့ အဲဒီမွာလူစုၾကတယ္။ ခု အဲဒီကစားကြင္းကုိ လူေနအိမ္ေတြေရာက္လာလုိ႔ အားကစားလုပ္တာလဲ ေပ်ာက္သြားျပီ။ ဒီေတာ့ ေယာက္်ားေလးေတြက ဖဲရုိက္ ဒုိးဆက္ ဇယ္ေတာက္ခုံ အရက္ဆုိင္နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္။ မိန္းကေလးေတြက ကုိရီးယားကားနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္။ သူတုိ႔ေတြစာအုပ္ဖတ္ရ ေကာင္းမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔ကုိလည္း ခုခ်ိန္မွ စာဖတ္ဘုိ႔ တုိက္တြန္းေနလုိ႔လည္း မလြယ္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ဦးဇင္းအေနနဲ႔ မူလတန္းေက်ာင္းသားရြယ္ ကေလးဘ၀ထဲက စာဖတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ေလး ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ ေပးလုိက္မယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔ၾကီးလာတဲ့အခါ အထူးတုိက္တြန္း စရာမလုိဘဲ သူဟာသူ ရွာဖတ္တတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ရမယ္လုိ႔  ယုံၾကည္ေနတယ္။ …”

“အဲဒီအတြက္ ဦးဇင္းအေနနဲ႔ ကေလးေတြနဲ႔ သင့္ေလ်ာ္မယ့္ ေရႊေသြးတုိ႔ ေတဇတုိ႔လုိ အပတ္စဥ္ လစဥ္ထုတ္ စာေစာင္ေလးေတြ အပတ္စဥ္ လစဥ္ တင္ေပးမယ္။ ဆရာမၾကီးတုိ႔က အဲဒါေလးကုိ ေက်ာင္းမွာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေပးေစခ်င္တယ္။ ေနာက္ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ တစ္ပတ္မွာ တရက္၊ တစ္ရက္မွာ စာသင္ခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္ ေလွ်ာ့ျပီး စာဖတ္ခ်ိန္လုိ႔ လုပ္ေပးရင္၊ ေနာက္ ဆရာမ တစ္ေယာက္ေယာက္ သုိ႔မဟုတ္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေယာက္က ဖတ္ျပ က်န္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ၀ုိင္းနားေထာင္၊ အဲလုိမ်ိဳးလုပ္ေပးရင္ ျဖစ္ႏုိင္မလား”ဆုိေတာ့

“ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒါေကာင္းတဲ့ အစီစဥ္ပါဘုရားတဲ့။ ကေလးေတြက အရုပ္ပါရင္ အားတက္သေရာဖတ္တယ္ဘုရားတဲ့။ ေက်ာင္းမွာ ယူနီဆက္ကေပးထားတဲ့ စာအုပ္ေလးေတြရွိတယ္။ အဲဒါ ကေလးေတြက ခဏခဏယူယူ ဖတ္လြန္းလုိ႔ တပည့္ေတာ္တုိ႔ကလည္း အထက္က လာစစ္တဲ့အခါမွာ စုတ္ျပဲေနရင္ ေထာင္းခံရမွာစုိးလုိ႔ သိမ္းသိမ္းထားရတယ္တဲ့။ ကေလးကေတာ့ အရုပ္ပါရင္ တပည့္ေတာ္တုိ႔ေတာင္ တုိက္တြန္းစရာမလုိဘူးတဲ့ သူ႔ဟာသူဖတ္မွာ ေသခ်ာတယ္ဘုရား”တဲ့။

ဟုတ္ျပီ ဒီလုိဆုိ စာအုပ္သိမ္းဘုိ႔ ဗီဒုိေလးတစ္လုံး သုိ႔ စာအုပ္စဥ္ေလးတစ္ခုဘဲ လုိမယ္။ က်န္တာေတြကုိ လစဥ္၀ယ္ေပးဘုိ႔ စီစဥ္ေပးခဲ့မယ္လုိ႔ ေျပာျပီး ပထမဦးဆုံး အေနနဲ႔ ကေလးစာအုပ္ေလးေတြ တစ္သိန္းဘုိး ေလာက္၀ယ္တင္ေပးခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ အပတ္စဥ္ လစဥ္ ထြက္မယ့္ရက္ကုိ ေမွ်ာ္တတ္ေနေအာင္ အသစ္အသစ္ စာေစာင္ေတြကုိ အပတ္စဥ္ လစဥ္ မျပတ္ေအာင္ ၀ယ္တင္ေပးဘုိ႔ ေသခ်ာ မွာခဲ့သည္။

ေရႊေသြး၊ ပုတတ္၊ ယဥ္ေက်းလိမၼာ ဂ်ာနယ္သုံးေစာင္က တစ္ပတ္တစ္ၾကိမ္ထြက္သည္။ ကစ္ဇုံဆုိသည့္ စာေစာင္က ႏွစ္ပါတ္ တစ္ၾကိမ္ထုတ္သည္။ အားလုံးကုိ စုျပီး အပါတ္စဥ္ တနလၤာေန႔တုိင္း ဆုိင္သြားယူရသည္။ လစဥ္ စာေစာင္ဘုိး ကုန္က်ေငြ ေသာင္းဂဏန္းခန္႔သာရွိသည္။ ပထမဆုံး  ေျခတစ္လွမ္းကုိ မူလတန္းေက်ာင္းကေန စလွမ္းလုိက္သည့္ သေဘာျဖစ္သည္။ အလယ္တန္းေက်ာင္း ႏွင့္ အထက္တန္း ေက်ာင္းမ်ားကေတာ့ နဲနဲအလွမ္းေ၀းေနေသး၍ ရွိေစဦး။ ဦးေက်ာ္သူစကားကုိ ငွားျပီးေျပာထားဦးမည္။ ကြ်န္ေတာ္သာ သမၼတၾကီးျဖစ္ခဲ့ရင္ေပါ့။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကုိယ္လက္လွမ္းမီတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းေလးမွာဘဲ ကုိယ္လုပ္ႏုိင္သေလာက္ အတုိင္းအတာနဲ႔ စာေပ မ်ိဳးေစ့ေလးေတြ စုိက္ပ်ိဳးလုိက္အုံးမည္။  ကုိယ္နဲ႔ နီးစပ္တဲ့ စြမ္းႏုိင္သူေတြကုိလည္း မူလတန္းေက်ာင္းေတြမွာ စာေပမ်ိဳးေစ့ေလးေတြ စုိက္ပ်ိဳးၾကေအာင္ တုိက္တြန္းအုံးမည္။ မၾကာမၾကာ ဖုန္းဆက္ျပီး ေမးၾကည့္သည္။ ကေလးေတြ ထင္မွတ္ထားသည္ထက္ေတာင္ ပုိ၍ဖတ္ၾကသည္ဟူ၏။ ပီတိျဖစ္ရပါသည္။ ျမန္မာတစ္ႏုိင္ငံလုံးရွိ မူလတန္းေက်ာင္းတုိင္းသာ ဒီလုိ စီစဥ္ေပးႏုိင္မည္ဆုိလွ်င္ ေနာက္ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခု သုံးခု ၾကာသည့္အခါ ကမၻာ့ စာအဖတ္ဆုံးႏုိင္ငံေတြ စာရင္းထဲမ်ား ပါႏုိင္ေလမလား မသိ။

အရွင္၀ိသုဒၶ (သုေတသီ)


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts