ဇူလုိင္ ၂၁၊ ၂၀၁၄
က်ေနာ္ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးေဆးမွဴးဘ၀ျဖင့္ တိုင္းရင္းသားေသြးခ်င္းေဒသမ်ားတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့စဥ္က အေတြ႕အၾကံဳမ်ားကိုေရးသားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ စစ္အာဏာရွင္ အဆက္ဆက္တို႔ရဲ႕ ယုတ္မာမႈေၾကာင့္ လူမ်ဳိးေရးမုန္းတီးမႈ၊ နာက်ည္းမႈ ယံုၾကည္မႈေတြ ကင္းမဲ့မႈေတြကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ခ့ဲရပါတယ္။ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့တာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိခဲ့ေပမယ့္ အခ်ိ္န္ကာလအားျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ငွက္ဖ်ားေရာဂါကို အႀကိမ္ႀကိမ္ခံစားခဲ့ရျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္လည္းေကာင္း မွတ္ဉာဏ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေတြေလ်ာ့နည္းခဲ့ေသာ္လည္း မျဖစ္မေနၾကိုး စားျပီးေရး လိုက္ရပါသည္။ က်ေနာ္ ဒီေဆာင္းပါးကုိေရးရျခင္းမွာ ယေန႔ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာနုိင္ငံေတာ္တြင္ နုိင္ငံေတာ္အစိုးရမွ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္မ်ားနွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္ေနသည့္ကာလျဖစ္သည့္အတြက္၊ မိမိျဖတ္သန္းခဲ့ဘူးေသာ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ ေရးမွ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ တဖက္တလမ္းကေန အေထာက္ကူျပဳနုိင္ဘို႔ ရည္ရြယ္ေရးသားျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။
ျမန္မာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အေျပာေတြႏွင့္ဘယ္ေတာ့မွမျဖစ္နုိင္ပါ။ တိုင္းရင္းသားေတြ ရင္ဘတ္ထဲမွ ခံစားနာက်ည္းခ်က္မ်ားကို ကုစားေပးနုိင္မွ တနည္းအားျဖင့္ လူမ်ားစုဗမာေတြမွ အနစ္နာခံၿပီး လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျပမွသာလွ်င္ စစ္မွန္သည့္ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး တနည္းအားျဖင့္ စစ္မွန္သည့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္နိုင္မည္ျဖစ္ပါသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနုိင္ငံတြင္ လြတ္လပ္ေရးနွင့္အတူ ေပါက္ဖြားလာသည့္ ျပည္တြင္းစစ္ (သို႔မဟုတ္) တိုင္းရင္းသားမ်ားအေနျဖင့္ သူတို႔အတြက္ ရပိုင္ခြင့္နွင့္ ခုခံေတာ္လွန္စစ္ဆိုသည္တုိ႔မွာ တပါတည္းကပ္လွ်က္သား ျဖစ္ေနသည္ကို မည္သို႔မွျငင္းမရပါ။
ထိုျပည္တြင္းစစ္ေလာင္မီးနွင့္အတူ ဖ်က္ဘို႔ရန္ခက္ခဲသည့္ အဆိုးရြားဆံုးျပသနာမွာ ထိခုိက္နာက်င္ရသူမ်ားတိုင္း စိတ္အတြင္းမွနာက်ည္းမႈ ကေနေပါက္ဖြားလာသည့္ လူမ်ဳိးေရးမုန္းတီးမႈဆိုသည့္အရာပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုအခ်က္ကို စာေရးသူအေနျဖင့္ တိုင္းရင္းသားနယ္ေျမသို႔ ေတာခိုခဲ့ျခင္းမရွိပါက မည္သုိ႔မွ သိနုိင္မည္မဟုတ္သလို တို္င္းရင္းသားျပည္သူ ေတြအေပၚကိုလည္း မည္သို႔မွနားလည္ေပးနုိင္မည္ မဟုတ္ပါ။ ယၡင္သတင္းစာမ်ားက ၀ါဒျဖန္႔သကဲ့သို႔ ေသာင္းက်န္းသူလက္တဆုပ္ စာဆို သည့္အသိသာ ရွိပါသည္။
သိုေသာ္ ထိုကဲ့သို့နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လူမ်ိဳးေရးမုန္းတီးသည့္စိတ္မ်ားသည္ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုမွ ေပါက္ဖြားလာသည့္ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ား သိုမဟုတ္ လက္နက္ကိုင္နယ္ေျမသို႔ေရာက္ရွိလာသည့္ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားမွ ဇြဲသတၱိ စိတ္ဓါတ္ စာနာနားလည္မႈတို႔ျဖင့္ နွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္မွ ယေန႔အထိ တိုင္းရင္းသားေတြနွင့္အတူ လက္တြဲျပီး တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့မႈေၾကာင့္ လူမ်ိဳးေရးမုန္းတီမႈမ်ား (၀ါ) ဗမာဆုိ မုန္း သည့္စိတ္ဓါတ္မ်ား အလြန္နည္းပါးသြားခဲ့ၿပီး လူမ်ိဳးကုိမုန္းျခင္းမဟုတ္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္သည္သာ မုန္းရမည့္အရာဆို သည့္အျမင္ကုိ မ်ဳိး ေစ့ခ်နုိင္ခဲ့ၾကပါသည္။
ထိုအထဲတြင္ က်ေနာ္အေနျဖင့္ သဲတပြင့္ ျမဴတမႈန္အဆင့္ေလာက္ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ဘူးပါသည္။
မိမိအေနျဖင့္ လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ၀င္ (ရန္ကုန္တုိင္း) မွ ရဲေဘာ္တဦးျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ပါတီအား ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ မတရားအသင္းအျဖစ္သတ္မွတ္ခံရသျဖင့္ ေျမေပၚနုိင္ငံေရးကိုေက်ာခုိင္းျပီး လက္နက္ကိုင္နယ္ေျမ ေကအင္ယူေဒသ ေရာက္ရွိခဲ့ရပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ပါတီမွ ေဆးသင္တန္းသို႔တက္ေရာက္ရန္ေစလႊတ္သျဖင့္ ေဆးသင္တန္းကို တက္ေရာက္ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါ သည္။ ထိုေဆးသင္တန္းသည္ က်ေနာ့္အတြက္ အေတြ႕ၾကံဳအသစ္မ်ားေမြးဖြားရာကို စတင္လုိက္သည့္ေနရာျဖစ္ပါေတာ့သည္။ အဘယ္ ေၾကာင့္ဆို္ေသာ္ သင္တန္းတြင္ ကရင္၊ ကယား၊ ၀၊ လားဟူ၊ ရခုိင္၊ မြန္၊ ဗမာ စသည္ျဖင့္ လူမ်ိဳးစံုပါ၀င္သည့္ သင္တန္းျဖစ္ျပီး ထိုသူတုိ႔နွင့္ လက္ရည္တျပင္တည္း အတူစား အတူကင္းေစာင့္ရင္း သူတို႔ရဲ့ခံစားခ်က္မ်ားကို စတင္ရင္နွီးခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ သူတို႔အားလံုး တူညီသည့္ ခံစားခ်က္မွာ ဗမာလူမ်ိဳး ကိုမုန္းသည့္အခ်က္သည္ အတူတူျဖစ္ေနသည္ကုိ က်ေနာ္စတင္သိလုိက္ရေပေတာ့သည္။ တခ်ဳိ႕ဆိုလွ်င္ ဗမာစ ကားကို တတ္ေသာ္လည္း မေျပာပါ။ တခ်ဳိ႕နယ္ေျမေတြမွာဆို ဗမာစာ ဗမာစကားကိုလံုး၀ မေျပာရ၊ မသင္ရသည္အထိေအာင္ျဖစ္ေနသည္ကို ၀မ္းနည္းစြာ သိလို္က္ရပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ထိခုိက္ပါသည္။ တခ်ဳိ႕မိဘေတြဆိုရင္ သူတုိ႔ခေလးငိုသည္ကိုပင္ အငို တိတ္ ေစရန္ ေျပာဆိုရာတြင္ပင္ ဟိုမွာဗမာေတြလာေနျပီဟုေျပာမွ ခေလးက တိတ္သြားသည္အထိေအာင္ျဖစ္သည္ဟု သိရပါသည္။ (ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္အထိေအာင္ျဖစ္သြားရသည္ကိုေတာ့ ယေန႔ျငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္ေနသည့္ကာျဖစ္ေနသည့္အတြက္ က်ေနာ္ ထည့္ မေရး ေတာ့ပါ) စသိသိခ်င္း က်ေနာ္စိတ္မွာ ေဒါသထြက္မိပါသည္။ (ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ပင္ ျပည္သူအၾကားမွာေနထိုင္လွည့္သည့္အခါသူတုိ႔ဘာေၾကာင့္မုန္းသည္ကုိ သိလိုက္ရပါသည္) က်ေနာ္တုိ႔ ရွင္းျပပါသည္။ လူမ်ိဳးကို မမုန္းပါနဲ႔။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကုိသာ မုန္းပါ။ က် ေနာ္တုိ႔တိုင္းျပည္ အစစအရာရာ ဖ်က္စီးေနတာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္သာျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း အဲဒီစစ္အာဏာရွင္ကုိမုန္ုးလို႔ အခုလို လက္နက္ကုိင္ၿပီး မင္းတုိ႔နဲအတူတိုက္ဖုိ႔ ထြက္လာတာပါ။ ဗမာကုိတိုက္တဲ့ဗမာေတြျဖစ္တယ္ေပါ့။ သူတုိ႔အေနျဖင့္ နားလည္သလုိ္ိလို နဲ့တ ကယ္တမ္းေတာ့ က်ေနာ္သိပါသည္။ မယံုၾကည္ပါ။ က်ေနာ္တုိ႔္ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ။ ဒီလိုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္ေပၚေနရတဲ့ မုန္းတီးစိတ္ေတြ ကုိ ေျဖေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ဖုိ႔အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ အသီးသီးမွာ သမိုင္းေပးတာ၀န္ရွိလာသည္ဟု ခံယူမိပါေတာ့သည္။ က်ေနာ္ ေဆးသင္ တန္းကိုေအာင္ျမင္စြာျပီးဆံုးၿပီးေနာက္တြင္ က်ေနာ္အေနျဖင့္ ဘ၀သစ္တခု (သုိ႔မဟုတ္) က်ေနာ္လုပ္ခ်င္ေသာ ယံုၾကည္မႈျပန္လည္ တည္ ေဆာက္မႈ တဦးႏွင့္တဦး တည္ရွိေနသည့္ လူမ်ဳိးေရးမုန္္းတီးမႈမ်ားကုိ ေျဖေလ်ာ့ေပးနုိင္ရန္ အခြင့္အလမ္းရွိလာျခင္းေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။
က်ေနာ္ သင္တန္းဆင္းျပီး ေကအင္ယူဌာနခ်ဳပ္ မာနယ္ပေလာရွိ မိခင္ပါတီတြင္ ျပန္လည္တာ၀န္ေဆာင္ေနရင္း တရက္တြင္ ပါတီဥကၠဌ ရဲေဘာ္ျမင့္ေဇာ္ (က်ဆံုး) မွ က်ေနာ့္ကို တာ၀န္ေပးရန္အတြက္ ေခၚယူေတြ႕ဆံုခဲ့ပါသည္။ တာ၀န္မွာ ထိုစဥ္က ေကအင္ယူ တပ္မဟာ (၅)ဖာပြန္ခရိုင္နွင့္မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ရွိ ထိုင္းဘက္ျခမ္း သံလြင္ျဖစ္ကမ္းနေဘးတြင္ သံေတာင္၊ လိပ္သိုလ္ဘက္မွ ထြက္ေျပးလာသည့္ စစ္ေဘး သင့္ျပည္သူမ်ား ေထာင္နဲ့ခ်ီေရာက္ေနတယ္။ သူတုိ႔မွာ မိမိတုိ႔အိုးအိမ္မ်ားကိုစြန့္ခြာခဲ့ျပီး ျမန္မာျပည္တြင္းမွ ထိုင္းနုိင္ငံအတြင္းသို႔ မုိင္ေပါင္းမ်ား စြာေျခလွ်င္ျဖင့္လာခဲ့ၾကရေပရာ ေနစရာ၊ စားစရာ က်န္းမာေရးစသည့္ အခက္အခဲအမ်ားနွင့္ၾကံဳေနရၿပီး အထူးသျဖင့္ ခေလးသူငယ္မ်ား သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားမွာ ပိုၿပီးဒုကၡေရာက္ပါသည္။ က်န္းမာေရးမွဴး မလံုေလာက္သည့္အတြက္ မင္းတုိ႔သြားေရာက္ကူညီရမည္ဟု တာ၀န္ေပး အပ္ပါသည္။ က်ေနာ္ အတို္င္းမသိ ၀မ္းသာပါသည္။ က်ေနာ္တတ္ထားသည့္ပညာျဖင့္ တကယ့္လက္ေတြ႕ျပည္သူအက်ိဳးကုိ လုပ္ေဆာင္ ေပးရမည္ျဖစ္ေတာ့ေပသည္။
ေနာက္ေန႔တြင္ က်ေနာတုိ႔လိုအပ္သည္မ်ားကို ယူေဆာင္ၿပီး ထိုေဒသမွ တာ၀န္ရွိသူနွင့္အတူ ဥကၠဌ ကိုျမင့္ေဇာ္ကုိတိုင္ က်ေနာ္တုိ္႔ကို လိုက္ လံျပီးပို႔ေဆာင္ေပးရင္း ထိုေဒသမွ တာ၀န္ယူအုပ္ခ်ဳပ္ေနသည့္ (ကလလတ) ကရင္နီျပည္လူမ်ဳိးေပါင္းစံုလြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ဦးမွ ဒုဥကၠဦး ထြန္းေက်ာ္အျပင္ တာ၀န္ရွိသူမ်ားႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးရင္း က်ေနာ္တုိ႔လုပ္ရမည့္ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို ရွင္းျပပါသည္။
က်ေနာ္တုိ႔စတင္ေတြ႕လုိက္ရသည္မွာ ေနစရာသည္ ျဖစ္သလို ေျမျပင္တြင္တိုင္စိုက္ၿပီး အမိုးအကာကိုလည္း ရရာသစ္ရြက္မ်ား မိုးကာစ မ်ားျဖင့္သာ ကာရံထားျပီး ေရဆိုလွ်င္လည္း ေတာင္ေပၚမွက်လာသည့္ေရကိုသာလွ်င ္ေသာက္သံုးၾကရသည္။ သံုးေရအတြက္ကုိ သံလြင္ ျမစ္ထဲသို႔ ေနပူပူတြင္ဆင္းခပ္ျပီး ကုန္းေပၚသို႔ ပင္ပန္းၾကီးစြာသယ္ေဆာင္ျပီး သံုးရသည့္အေျခေနျဖစ္ပါသည္။ အင္မတန္္ကို စိတ္မေကာင္း စရာအေျခမ်ားပင္။ အဓိကျပႆနာမွာ က်န္းမာေရးပင္ျဖစ္သည္။ လူေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ အစုလုိက္အျပံဳလုိက္ ၀မ္းကိုက္ ေရာဂါ ခံစားေနရသည္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ႕ရွိလိုက္ပါသည္။ အႏၳရာယ္အလြန္ႀကီးပါသည္။ ေႏြေခါင္ေခါင္တြင္ ေရဓါတ္ခမ္းေျခာက္ၿပီး အသက္ ဆံုး႐ႈံးနုိင္ပါသည္။ ထုိအေျခအေနကို စခန္းမွေဆး၀န္ထမ္းမ်ားနွင့္ က်ေနာ္တုိ႔ရွိေဆး၀ါးမ်ားျဖင့္ တတ္နိုင္သေလာက္ ေန႔မနား ညမနား ကုသမႈေပးျခင္း၊ ကာကြယ္ေရးအစီအမံမ်ားလုပ္ေပးျခင္းကို ေဆာင္ရြက္ပါေတာ့သည္။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ဆရာရယ္ က်ေနာ္ေလ ဓါတ္မီးသံုးေထာင့္ထိုးကိုဖြင့္ျပီး အိမ္သာမွာဘဲ ထိုင္ေနလိုက္တယ္ဆိုသည့္လူနာမ်ားပင္ မနည္းပါ။ ရက္သတၱ ၂ ပတ္ေက်ာ္ခန့္အၾကာတြင္ ေတာ္ေတာ္ ေလး ေပ်ာက္ကင္းသက္လာၾကသည္ကုိေတြ႕ရၿပီး သူတုိ႔အားလံုး အသက္အႏၳရာယ္ေဘးမွ လြတ္ကင္းၾကပါျပီ။ ေဆးကုသမႈရဲ့ အေပၚ တြင္ေရာ က်ေနာတုိ႔အေပၚတြင္ပါ ယံုၾကည္စျပဳလာၾကပါသည္။ ယၡင္ေဆးကုသရာတြင္ ေဆးခန္း၊ ေဆးရံုသို႔မလာပါ။ ေဆးဆရာကိုသာ လာေခၚၿပီး အိမ္တြင္ ကုသေပးရသည္။ က်ေနာ္တုိ႔္အတြက္ စည္းကမ္းေတာ့မဟုတ္ပါ။ တကယ္မလာနုိင္သူကို လာေခၚပါက လိုက္လံ ၾကည့္ေပးရသည္။ ၿပီးမွ ေဆးရံုေဆးခန္းသို႔သာ ေခၚေဆာင္ ကုေပးရသည္။ သို႔ေသာ္က်ေနာ္တုိ႔ မတတ္နုိင္ပါ။ သူတုိ႔မွာ က်န္းမာေရးအသိ နည္းသည္ဟုသာယူဆျပီး က်ေနာ္တုိ႔လုိက္လံကုသေပးရင္း ေဆးရံုေဆးခန္းသို႔လာရန္သာ စည္းရံုးၾကရပါေတာ့သည္။
ေနာက္ပိ္ုင္းေတာ့သူတုိ႔ေဆးရံုသို႔ လာရမွန္းသိေနၾကပါသည္။ ေနမေကာင္းရင္ ေဆးရံုေဆးခန္းသို႔လာရမည္ဆိုသည့္အသိတခုရဖုိ႔ပင္ စတင္တည္ေဆာက္ခဲ့ရပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေအာင္ျမင္ပါသည္။ ထိုေဒသတြင္ လူမ်ိဳးစံုပါသည္။ ကယန္း၊ ကေယာ၊ ပေဒါင္၊ ရွမ္း၊ ကရင္၊ ကရင္နီ၊ လီေရွာ၊ တုိ႔ျဖစ္ပါသည္။ အမ်ားစုမွာ ရိုမန္ကက္သလစ္နွင့္ ခရစ္ယန္ဘာသာ၀င္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔မွာ မိမိတို္င္းရင္းသားလူမ်ိဳးေတြအတြက္ မိမိတတ္သည့္ဘက္ကေနတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရသည့္အတြက ္စိတ္မွာ ၀မ္းသာပီတီျဖစ္ကိုခံစားရင္း မိမိတိုကိုယ္တိုင္ပင္ ကုတင္ေပၚတြင္ လဲခ့ဲရသည့္အၾကိမ္လည္းမနည္းပါ။ ငွက္ဖ်ားထိခ်င္းပင္ျဖစ္သည္ ထိုေဒသ ငွက္ဖ်ားမွာ အေရွ႕ေတာင္အာရွတြင္ အၾကမ္းဆံုး သတ္မွတ္ထား ပါသည္။ စကားပံုရွိပါသည္။ ေတာင္ေ၀ွးလဲပါက ဖိုးသူေတာ္ထူနုိင္သည္။ ဖိုးသူေတာ္လဲပါက ေတာင္ေ၀ွးမထူနုိင္သည့္ ဘ၀ ပင္ျဖစ္ပါသည္။
ထိုအေျခေနမ်ားကိုျဖတ္သန္းရင္းေဆး၀ါးမ်ားမလံုေလာက္သည့္ျပသနာနွင့္ရင္ဆိုင္ရေပေတာ့သည္။ အန္ဂ်ီအုိမွေပးေသာ္လည္း လိုအပ္ ခ်က္မ်ားရွိေနသည္ျဖစ္ရာ က်ေနာ္စြန္႔စားရပါသည္။ မိမိတြင္ မည္သည့္လက္မွတ္အေထာက္အထားမ်ားမရွိေသာ္လည္း က်ေနာ္ ထုိင္း နုိင္ငံကို၀င္ေရာက္ၿပီး ခရီးအလြန္ကြာေ၀းေသာ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရွိ က်ေနာ့္သင္တန္းဆရာမ ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္ ဆီကိုသြားရ မည္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသည္။ စြန္႔စားရမည္ ျဖစ္သည္။ စခန္းမွတာ၀န္ရွိသူတဦးမွ လမ္းစရိတ္ရွာျပီး က်ေနာ္တုိ႔္ ထြက္ခဲ့ပါ သည္။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ေနာက္မွရင္ဆိုင္မည္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ျပည္သူအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔မွာ တာ၀န္ရွိသည္။ အခက္အခဲမ်ားစြာ ကို ကားလမ္း ေရလမ္း ေတာလမ္းေတြျဖတ္ျပီး က်ေနာ္တုိ႔ မဲေဆာက္ေရာက္ပါသည္။ ဆရာမေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္နွင့္ ဆရာ ေဒါက္ တာေက်ာ္သက္ဦးတိုအား အေျခေနကိုရွင္းျပရာ သူတုိ႔ကလဲ အားတက္သေရာ ေဆး၀ါးအကူညီမ်ားနွင့္ သူတုိ႔ ကိုယ္တိုင္လိုက္လံခဲ့ျပီး အား ေပးခဲ့ၾကသျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ၀မ္းသာမဆံုးေတာ့ပါ။ ထိုေဒသတြင္ ေန႔စဥ္ ငွက္ဖ်ား၊ ၀မ္းေရာဂါ၊ အသက္႐ႈလမ္္းေၾကာင္းေရာဂါ၊ ဆီးလမ္း ေၾကာင္း ေရာဂါနွင့္ သာမန္ထိခုိက္ဒါဏ္ရာ၊ သားဖြားျခင္းဆိုင္ရာျပႆနာမ်ားကို ၁ နွစ္ေက်ာ္ ကုသေပးရင္း တဖက္မွလည္း မိမိတတ္ထားသည့္ပညာမ်ားအားမွ်ေ၀ျပီး ေဆးသင္တန္းမ်ား ထပ္ဆင့္ေပးျခင္း၊ စာသင္ေပးျခင္း ထူးခြၽန္သည့္သင္တန္းသားမ်ားအား မဲေဆာက္ၿမိဳ႕သုိ႔ပုိ႔ ေဆာင္ၿပီး အဆင့္ျမင့္သင္တန္းမ်ားတက္ေစျခင္းကုိလုပ္ေဆာင္ေပးနုိင္ခဲ့ၾကပါသည္။ ေဆးမွဴးမ်ား မလံုေလာက္သျဖင့္ ေက်ာင္းသား တပ္မ ေတာ္မွ ေဆးမွဴးရဲေဘာ္မ်ားလည္း လာေရာက္ျပီး ကူညီပံ့ပိုးေပးၾကပါသည္။
ထိုအေျခေနတြင္ က်ေနာ္တုိ႔မွာ ဗမာလူငယ္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ သူတုိ႔ေတြမွာ ဗမာဟုယူဆထားသည့္သူမ်ားမွ သူတုိ႔ေနရာေဒသ၊ အိုးအိမ္မ်ား ကိုဖ်က္စီးခဲ့သျဖင့္ ဗမာကို ေသေအာင္မုန္းေနသည့္ကာလေလးတြင္ပင္ က်ေနာ္တုိ႔သူတိုအား ေစတနာအျပည့္၊ အနစ္နာခံမႈအျပည္ျ့ဖင့္ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့မႈေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ကို သူတုိ႔မမုန္းပါ။ ဆက္ဆံရာတြင္လည္း ယၡင္လိုမဟုတ္ပါ။ တေလးတစား ဆက္ဆံလာၾကပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ အၾကံေပးသည္မ်ားကိုလည္း လက္ခံလာၾကပါသည္။ သူတုိ႔စိတ္ထဲမွ ထြက္ေပၚလာသည့္စကားတခြန္းကို က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါ။ ဆရာတုိ႔က ဟိုဗမာေတြနွင့္ မတူဘူးေနာ္တဲ့။ က်ေနာ္တုိ႔ရွင္းျပပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔က ၈၈ က ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ထြက္လာတာပါ။ က်ေနာ္တို္႔တိုင္းျပည္အေျခက ဒီလိုပါ။ ဗမာေတြအားလံုးက တို္င္းရင္းသားေတြကို မမုန္းပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ဗမာေတြအားလံုးကိုလဲ မမုနု္းပါနဲ႔။ မုန္းရမွာက စစ္အာဏာရွင္ စသည္ျဖင့္ လူမ်ိဳးေရးမုန္တည္းမႈအျမင္မ်ားကို လက္ေတြ႕ဘ၀နွင့္ေပါင္းစပ္ျပီး အခ်င္းခ်င္း ယံုၾကည္မႈကိုတည္ ေဆာက္ခဲ့ရေပသည္။ ထိုေဒသတြင္ေရာက္ရွိလာေသာ လူေပါင္းေထာင္ေက်ာ္ရွိ တို္င္းရင္းသားေပါင္းစံုစိတ္ထဲတြင္ က်ေနာ္တုိ႔ကို ဗမာ လို႔မျမင္ေတာ့ဘဲ သူတိုနဲ႔အတူ တသားတည္းျဖစ္ေနသည့္ဗမာမ်ားလုိ႔ပင္ ထင္ျမင္သြားခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုပီတိကို က် ေနာ္တုိ႔ စားသံုးပါသည္။ ထိုသည္မွာ က်ေနာ္တုိ႔လုပ္နုိင္သည့္ ေအာက္ေျခလုပ္ငန္းမ်ား ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူတုိလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရျပီး သူတုိ႔ ေဒသ အသီးသီးသုိ႔ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားၾကပါသည္။ သူတုိ႔အေနျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔အား ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈကို အျပည့္အ၀ေပးၾကပါသည္။ ယုံၾကည္ မႈအတြက္လည္း ေသခ်ာခိုင္ျမဲေနခဲ့ၾကျပီျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔အား သူတုိ႔နဲ႔ အတူလုိက္ပါ ေစခ်င္ပါ သည္။ သို႔ေသာ္မျဖစ္နုိင္ပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ မွာေတာ့ တျခားနယ္တခုကို ေတာ္လွန္ေရးတာ၀န္ျဖင့္ ဆက္လက္ထြက္ခြာၾကရအံုးမည္ျဖစ္ပါသည္။
က်ေနာ္ဆိုလိုသည္မွာ ယေန႔အစိုးရသည္ တိုင္းရင္းသားျပည္သူေတြႏွင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ေနသည္ကုိ က်ေနာ္ ေထာက္ခံအားေပးပါသည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္ျငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္ရင္ စစ္ပြဲေတြခ်က္ျခင္းရပ္ပါ။ တိုင္းရင္းသားေတြ အခြင့္အေရးကုိ နားလည္ပါ။ အဲဒီစစ္ပြဲေတြေၾကာင့္ နာက်ည္းခ်က္ဒဏ္ရာေတြက ျမင့္မားေစတာပါ။ အစိုးရအေနျဖင့္ ႏႈတ္ကတိေတြနဲ႔သာ အခ်ိန္မကုန္ေစဘဲ ျပည္သူ လူထုရဲ့ခံစားခ်က္ကို ေသခ်ာနားလည္ေပးပါ။ ခံစားေပးပါ။ အေပၚယံခံစားမႈမ်ိဳး မလုပ္ေစလိုပါ။ ျပည္သူလူထုမွာ ၾကားထဲက ေျမဇာ ပင္ဘ၀၊ သူတုိ႔အတြက္ တကယ္ကို လုပ္ေပးမယ့္သူ၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ စီးပြားေရးနွင့္ နယ္ေျမေအးခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္ေပးနုိင္သူကိုသူူတုိ႔ ယံုၾကည္မွာျဖစ္သည္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ လက္ေတြ႕ဘ၀ေတြက သက္ေသျပနုိင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တကယ့္ျငိမ္းခ်မ္းေရးကိုလိုခ်င္ရင္ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးကိုလိုခ်င္ရင္ အစိုးရအေနျဖင့္ ႏႈတ္ကတိမွသည္ လက္ေတြ႕ဘ၀သို႔အေရာက္ ေစတနာ၊ အနစ္ နာတုိ႔ျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ပါမွ ေနာင္နွစ္ေပါင္း အေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ တည္ေဆာက္ရအံုးမည့္ လုပ္ငန္းစဥ္ျဖစ္ပါေၾကာင္း တင္ျပလုိက္ရေပသည္။ တကယ့္ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ လူမ်ားစုမ်ားမွ လူနည္းစုေတြရဲ့ဘ၀ကို နားလည္စာနာၿပီး အနစ္နာခံတည္ေဆာက္မွသာလွ်င္ ၿငိမ္းခ်မ္း နုိင္ပါမည္။ စာခ်ဳပ္စာတမ္းေတြထက္ တကယ့္ေစတနာသည္သာ ပိုမိုခုိင္ျမဲမည့္ျငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းကို ေရာက္မည္ျဖစ္ပါသည္။ စကၠဴကုိ တံ ေတြးနွင့္ကပ္ထားသည့္ ညီညြတ္ေရးမ်ိဳးျဖင့္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ စစ္မွန္သည့္ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို မရနုိ္င္ပါ။
အမိျမန္မာျပည္ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
အာကာထက္ – အလြန္ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ယခုေဆာင္းပါးကို ေစတနာ၊ေမတၱာရွင္ သဃာ၊ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ား နယ္စပ္ဝန္ၾကီးဌာနႏွင့္ ပူေပါင္းလုပ္ေဆာင္၊ ပညာေပးႏိုင္ပါေစဟုသာ ေမွ်ာ္လင့္ဆုေတာင္းပါသည္။
ကို အာကာထက္ …
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…ေနာက္ပိုင္းမွာ…အၿဖစ္အပ်က္ တခုခ်င္းအလိုက္ ..အေၾကာင္းအရာတခုခ်င္းအလိုက္…ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း မီးေမာင္းထိုးၿပသကဲ ႔သို ႔ ေရးသားေပးေစလိုပါတယ္..အခု ဒီေဆာင္းပါးက အစပထမ မို ႔႔ဆိုလိုခ်င္တဲ ႔ အခ်က္ေတြ စံုၿပံဳေနတာ ၿပသာနာေတာ ႔ မရွိပါ…အားေပး ေစာင္ ႔ေမွ်ာ္လွ်က္…
*****တိုင္းရင္းသားေတြ ရင္ဘတ္ထဲမွ ခံစားနာက်ည္းခ်က္မ်ားကို ကုစားေပးနုိင္မွ တနည္းအားျဖင့္ လူမ်ားစုဗမာေတြမွ အနစ္နာခံၿပီး လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျပမွသာလွ်င္ စစ္မွန္သည့္ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး တနည္းအားျဖင့္ စစ္မွန္သည့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္နိုင္မည္ျဖစ္ပါသည္။*****
အဲ့ဒီ့အခ်က္ကို က်ေနာ္ တကယ္ပဲ သေဘာက်မိပါတယ္။ မွန္တယ္လို႔လဲ ယူဆပါတယ္။