အရွင္စႏၵိမာ (မြန္စိန္ေတာရ) – ပညာသည္သာ အခရာ
ဇူလိုင္ ၁၉၊ ၂၀၁၄
လာမယ့္ႏွစ္ စစ္အသုုံးစရိတ္ကုုိ ၁၅ ရာႏႈန္းမွ ၂၀ ရာႏႈန္းအထိ ေလွ်ာ့ခ်ဖုုိ႔ ျပည္ေထာင္စုုလႊတ္ေတာ္မွာ တင္ျပလာမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စစ္ဗုုိလ္ေဟာင္း လႊတ္ေတာ္အမတ္တစ္ေယာက္က ႏုုိင္ငံဆင္းရဲေနလုုိ႔သာ စစ္အသုုံးစရိတ္ ဘတ္ဂ်က္ခြဲတမ္း ျမင့္ေနေသာ္လည္း အျခားႏုုိင္ငံေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္လုုိက္ရင္ အလြန္နည္းေနတာေၾကာင့္ စစ္အသုုံးစရိတ္ကုုိ မေလွ်ာ့သင့္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့တာကုုိ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ရက္ေလာက္က သတင္းတစ္ခုုမွာ ေတြ႔လုုိက္ပါတယ္။
ႏုုိင္ငံဆင္းရဲ ျပည္သူအမ်ားစုုလည္း ဆင္းရဲ စစ္တပ္ေအာက္ေျခရဲေဘာ္ေတြလည္း ဆင္းရဲေနၾကရတာက ပကတိအရွိတရားပါ။ ႏုုိင္ငံဆင္းရဲတာေၾကာင့္ က႑တုုိင္းမွာ ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့တာ သဘာဝက်ပါတယ္။ သဘာဝမက်တာက ႏုုိင္ငံဆင္းရဲေသာ္လည္း ထိပ္တန္းစစ္ဗုုိလ္ခ်ဳပ္တစ္စုုနဲ႔ ခရုုိနီတစ္စုုကေတာ့ အလြန္ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာေနၾကတာပါ။
သယံဇာတေပါတဲ့နုုိင္ငံ ယဥ္ေက်းမႈျမင့္မားတဲ့ သမုုိင္းအစဥ္အလာရွိခဲ့တဲ့ ႏုုိင္ငံတစ္ႏုုိင္ငံအေနနဲ႔ ယခုုေလာက္အထိ ငမြဲတုုိင္းျပည္အျဖစ္ ကမၻာ့စားရင္းဝင္ ျဖစ္ေနရတာ ရင္နာစရာပါ။
ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြေတာ့ လုုပ္ေနပါရဲ႕ ။ ဒါေပမယ့္ အေျပာတျခား အလုုပ္တျခား တလြဲတေခ်ာ္ေတြကုုိ သာမာန္ျပည္သူေတြေတာင္ သိျမင္ေနၾကတာပါ။ ႏုုိင္ငံေရရွည္ ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုုးတက္လာဖုုိ႔ဆုုိရင္ ပညာေရးက အခရာက်တာ လူတိုု္င္းနားလည္ထားတဲ့ ကိစၥပါ။ ပညာေရးျပဳျပင္မႈေတြ လုုပ္ဖုုိ႔ အသံထြက္လာခ်ိန္မွာ က်ဴရွင္ကိစၥကုုိလည္း ေျပာဆုုိျငင္းခုုံလာၾကတာ ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းဆရာေတြ က်ဴရွင္ျပေနၾကရတာက လစာမေလာက္ငွမႈေၾကာင့္ဆုုိတာလည္း လူတုုိင္းအသိပါ။ ပညာေရးဝန္ထမ္းေတြဟာ လစာတစ္ခုုတည္းနဲ႔ ဘဝရပ္တည္ေရးအတြက္ ေနာက္ဆံတင္းစရာမလုုိတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုုကုုိ ေရာက္လာမွသာ ပညာေရးျပဳျပင္မႈရ႕ဲ အဆင့္တစ္ဆင့္ကုုိ တက္ေရာက္လာၿပီလုုိ႔ ေျပာႏုုိင္မွာပါ။
တကယ္ေတာ့ တပ္မေတာ္သားအပါအဝင္ ဌါနဆုုိင္ရာဝန္ထမ္းတုုိင္းဟာ လစာတစ္ခုုတည္းနဲ႔ ဘဝရပ္တည္ေရးအတြက္ ေနာက္ဆံတင္းစရာမလုုိဘဲ ကုုိယ့္အလုုပ္ ကုုိယ္အာရုုံစုုိက္လုုပ္ႏုုိင္တဲ့ အေျခအေနေရာက္လာဖုုိ႔ မျဖစ္မေန လုုိအပ္ပါတယ္။ ဒီလုုိအေျခအေနမ်ိဳးက လက္ရွိအေနအထားနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ရင္ သိပ္ကုုိ ကြာဟေနတာေၾကာင့္ စိတ္ကူးယဥ္သလိုုေတာ့ ျဖစ္ေနမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ၈၈ မတုုိ္င္ခင္အထိ က်ဴရွင္ျပတဲ့ ေက်ာင္းဆရာရယ္လုုိ႔ မၾကားခဲ့မိပါဘူး။ ၇၅ ခုုႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္က ယခုုကာလအရ စိတ္ကူးယဥ္တယ္ ထင္ရတဲ့အေျခအေနေတြ တကယ္ရွိခဲ့တာပါ။
မိမိ သူငယ္တန္းစတက္ခဲ့တဲ့ ရြာအစုုိးရမူလတန္းေက်ာင္းမွာ ထုုိအခ်ိန္က ေက်ာင္းဆရာအမ်ားစုုက အမ်ိဳးသားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာအားလုုံးလုုိလုုိဟာ တနယ္တေက်းမွ ရြာမွာ လာေရာက္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ လူပ်ိဳလူလြတ္ဆုုိရင္ မိသားစုုဝင္နည္းတဲ့ အိမ္တစ္အိမ္အိမ္မွာ မိသားစုုဝင္တစ္ေယာက္လုုိပဲ အတူေနအတူစားဖုုိ႔ ရြာသူႀကီးက စီစဥ္ေနရာခ်ထားေပးပါတယ္။ ၄ တန္း အတန္းပုုိင္ဆရာဆုုိရင္ သူေနတဲ့ အိမ္ရဲ႕ အိမ္ေရွ႕ဝရန္တာ ပက္လက္ကုုလားထုုိင္ေပၚမွာ ဇိမ္က်က်ထုုိင္ကာ ညေနတုုိင္း မယ္ဒလင္တီး သီခ်င္းဆုုိၿပီး အပန္းေျဖတတ္ပါတယ္။ ထုုိစဥ္က မူလတန္းျပဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ လစာက မွတ္မိသေလာက္ တစ္ရာ့အစိတ္ဝန္းက်င္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ညေနတုုိင္း စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ မယ္ဒလင္တီး သီခ်င္းဆုုိလွ်က္ အနားယူႏုုိင္ေလာက္ေအာင္ ေနာက္ဆံတင္းစရာမလုုိတဲ့ ထုုိစဥ္က မူလတန္းျပေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝအေျခအေနကုုိ ခန္႔မွန္းၾကည့္ႏုုိင္မယ္ ထင္ပါတယ္။
ထုုိအခ်ိန္က ရြာဘုုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔ တဆက္တည္း သိမ္နဲ႔ ဘုုရားတန္ေစာင္း ေစတီေတာ္ တည္ထားေတာ္မူတဲ့ ဘုုရားကုုန္းနဲ႔ ခဲတပစ္ေလာက္အကြာမွာ ေတာင္ကုုန္းတစ္ခုု ရွိပါတယ္။ ထုုိေတာင္ကုုန္းေပၚမွာ အစုုိးရစစ္တပ္ တပ္စိပ္တစ္စိပ္ စခန္းခ်ထားပါတယ္။ တခါတရံ မူလတန္းေက်ာင္းေရွ႕ က ေဘာ္လီေဘာကြင္းမွာ လက္နက္မပါဘဲ ရြာထဲေရာက္ေနတဲ့ မြန္ျပည္သစ္တုုိင္းရင္းသားေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔မွ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ လက္နက္မပါဘဲ ရြာထဲဆင္းလာတဲ့ အစုုိးရစစ္တပ္မွ ရဲေဘာ္ေတြဟာ ရြာသားမ်ားအၾကား ေရာေႏွာလွ်က္ ေဘာ္လီေဘာကစားတာေတာင္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အစုုိးရစစ္တပ္မွ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ရြာသားေတြရဲ႕ ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္မႈဟာ ဘယ္အတုုိင္းအတာအထိ ေရာက္သြားခဲ့သလဲဆုုိရင္ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕ ဟာ ရြာခံ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး တပ္မွထြက္ တခ်ိဳ႕လည္း တပ္ေျပးအျဖစ္နဲ႔ ရာသက္ပန္ ရြာမွာပဲ အေျခခ်သြားၾကတဲ့ အထိပါ။
အစိုုးရစစ္တပ္မွ ရဲေဘာ္ေတြဟာ သူတုုိ႔ရဲ႕ ပုုံမွန္ရိကၡာျဖစ္တဲ့ ႏုုိ႔ဆီ သၾကား ငါးေသတၱာ စတဲ့ ပစၥည္းေတြကုုိ သုုံးမကုုန္လိုု႔ ဒါမွမဟုုတ္ မသုုံးခ်င္ေတာ့လုုိ႔ ရြာထဲဆင္းေရာင္းၾကေလ့ ရွိတာကုုိလည္း မွတ္မိေနပါတယ္။ ယခုုက်ေတာ့ အစုုိးရစစ္တပ္အတြက္ ကုုိယ့္ရိကၡာ ကုုိယ္ရွာေပၚလစီ ခ်ထားပုုံရပါတယ္။ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ တပ္ပုုိ္င္ေျမဆုုိတဲ့ ဆုုိင္းဘုုတ္ေတြနဲ႔ အုုတ္တုုိင္ေတြ တုုိ္င္းျပည္အႏွံ႔ ထုုိးထုုိ္းေထာင္ေထာင္ ေပၚထြက္လာပါတယ္။ ရလဒ္အေနနဲ႔ စစ္တပ္က သိမ္းလုုိ႔ လယ္သမားေတြ လယ္ယာမဲ့ဘဝ ေရာက္ကုုန္ၾကပါတယ္။ ကုုိယ့္လယ္ ကုုိယ္ျပန္ေတာင္းတဲ့ လယ္သမားေတြကုုိေတာ့ ေထာင္ထဲကုုိ ပုုိ႔လုုိက္ပါတယ္။ နာဂစ္အေျခခံဥပေဒမူ ဒီမိုုကေရစီျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးရဲ႕ ခါးစပ္စူးရွတဲ့ အရသာကုုိ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ား ခံစားေနၾကရပါၿပီ။
ဆယ္တန္းအထိ ဇာတိၿမိဳ႕က အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ တက္ခဲ့စဥ္က အထက္တန္းျပဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ လစာက က်ပ္ ၄၅၀ ဝန္းက်င္ပဲ ရွိပါတယ္။ ဘယ္ဆရာမွ က်ဴရွင္သင္တာ မၾကားဖူးပါဘူး။ ၈ တန္း ၉ တန္းေလာက္ ေရာက္လာတဲ့အခါ မိမိတုုိ႔နီးစပ္ရာ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုု စာေမးပြဲရက္နီးလာရင္ အတန္းပုုိင္ဆရာမဆီမွာ ညပုုိင္း အခမဲ့က်ဴရွင္တက္ေလ့ ရွိခဲ့တာကုုိေတာ့ မွတ္မိေနပါတယ္။
ေက်ာင္းဆရာဆရာမေတြနဲ႔ အစုုိးရစစ္သားေတြ ဘဝရပ္တည္ေရးအတြက္ ေနာက္ဆံတင္းစရာမလုုိဘဲ ကုုိယ့္အလုုပ္ ကုုိယ္အာရုုံစုုိက္လုုပ္ႏုုိင္ခဲ့တဲ့ အေျခအေနတစ္ခုုဟာ ၈၈ ကာလနဲ႔ မေဝးလွေသးတဲ့ ႏွစ္ကာလေတြတုုန္းက အမွန္တကယ္ ရွိခဲ့တာကုုိ ယခုု ၄၅ နွစ္ဝန္းက်င္ ေရာက္ေနၾကသူမ်ား မွတ္မိၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။
စစ္အသုုံးစရိတ္ ဘတ္ဂ်က္ကုုိလည္း မေလွ်ာ့နုုိင္ဘူး။ ႏုုိင္ငံဖြံ႔ၿဖိဳးတုုိးတက္ေရးမွာ အခရာက်တဲ့ ပညာေရးဘတ္ဂ်က္ကုုိေတာ့ မစုုိ႔မပုုိ႔ အျမင္ေကာင္းယုုံ တုုိးေပးတယ္။ အစိုုးရ လႊတ္ေတာ္ တရားစီရင္ေရး ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္ စတဲ့ အဓိကက်တဲ့ ႏုုိင္ငံေရးရာထူးေတြသာမက စီးပြါးေရးအခြင့္ထူးေတြနဲ႔ တုုိ္င္းျပည္ဓနဥစၥာေတြဟာ လက္ရွိစစ္ဗုုိလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ စစ္ဗုုိလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုုးခ်ဳပ္ကုုိင္မႈေအာက္ ေရာက္ေနတယ္။ လက္ေတြ႔မွာ တုုိ္င္းျပည္နဲ႔ ျပည္သူ ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန ေကာင္းမြန္တဲ့ အစုုိးရ၊ သန္႔ရွင္းတဲ့ အစုုိးရဆုုိတဲ့ အေျပာေတြကေတာ့ တစ္ျပားသားမွ ေလွ်ာ့မယ့္ပုုံ မေတြ႕ရပါဘူး။
စစ္ဗုုိလ္ခ်ဳပ္ေတြက နာဂစ္အေျခခံဥပေဒစာအုုပ္စိမ္းကုုိ မူလလက္ရာမပ်က္ ထိမ္းသိန္းေစာင့္ေရွာက္သြားမယ္လိုု႔ တြင္တြင္ေျပာေနပါတယ္။ စာအုုပ္စိမ္းကုုိ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ဖုုိ႔ လက္နက္ပုုန္းေတြလည္း အရန္သင့္။ ဘယ္လုုိအခ်ိန္မွာ ၉၆၉ ကုုိထုုတ္သုုံးမယ္။ ဘယ္လုုိအခ်ိန္မွာ စြမ္းအားရွင္ကုုိ ထုုတ္သုုံးမယ္ဆုုိတာ အစီအစဥ္တက် ခ်ၿပီးသား ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ၂၀၁၅ နီးကပ္လာတာနဲ႔ အမွ် ဘယ္လုုိ ေအာက္လမ္းနည္းဗ်ဴဟာေတြကုုိ ထုုတ္သုုံးလာအုုံးမလဲဆုုိတာ ခန္႔မွန္းတြက္ဆရ ခက္ပါတယ္။
စစ္အသုုံးစရိတ္နဲ႔ ေဆာင္းပါးကုုိ စခဲ့ေပမယ့္ ေရးရင္းနဲ႔ အေၾကာင္းအရာေပါင္းစုုံကုုိ ေရးမိရက္သား ျဖစ္သြားပါတယ္။ ျမန္မာႏုုိင္ငံျပႆနာကလည္း တႏြယ္ငင္တစင္ပါ ဆုုိသလုုိ ေဝဖန္ေထာက္ျပစရာေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတာပါ။ အမႈိက္ေတြကုုိ ေတြ႔ကရာပစ္၊ ကြမ္းတံေတြး ေတြ႔ကရာေထြးတဲ့ အက်င့္ဆုုိးေတြကအစ ျပင္စရာေတြက တပုုံတပင္။ ျပင္စရာမလုုိ အေသးအဖြဲေတြ အေရးမႀကီးပါဘူးလုုိ႔ လူအမ်ား ယူဆေနၾကဆဲ ကိစၥႀကီးငယ္ေတြဟာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုုိးတက္ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာတဲ့ ဒီမုုိကေရစီအစစ္အမွန္ဆီ အမွန္တကယ္ ေရာက္ခ်င္ရင္ေတာ့ မျဖစ္မေန ျပဳျပင္ရမယ့္ ကိစၥေတြခ်ည္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ယခုုလည္း ထိတ္လန္႔စရာ မီးႀကိဳးေတြ ျပဳတ္က်လုုိ႔ လူေတြ ဓါတ္လုုိက္အသတ္ဆုုံးၾကရတဲ့ ဝမ္းနည္းဖြယ္သတင္းေတြ ဆက္တိုု္က္ ၾကားေနရပါတယ္။ အစုုိးရမင္းေတြကေတာ့ အစည္းအေဝးေတြ တက္ေနရလုုိ႔ ဒါမွမဟုုတ္ ေဂါက္ရုုိက္ေနရလိုု႔ မီးႀကိဳးျပင္ဖုုိ႔ သုုိ႔မဟုုတ္ အသစ္လဲဖုုိ႔ကိစၥကုုိ မစဥ္းစားႏုုိင္ေသးတာလည္း ျဖစ္ႏုုိင္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုုတ္ မီးႀကိဳးအသစ္အတြက္ ကုုန္က်စရိတ္ဘတ္ဂ်က္ က်လာဖုိ႔ လႊတ္ေတာ္မွာ အဆုုိတင္သြင္းရအုုံးမလား မသိပါ။
တစ္ေန႔က ဖုုိ႔ဒ္ဝိန္းၿမိဳ႕ထဲကုုိ ကိစၥတစ္ခုုနဲ႔ ေရာက္သြားေတာ့ ကားေမာင္းလုုိက္ပုုိ႔ေပးတဲ့ ဒကာရဲ႕ သားေလးက စာၾကည့္တုုိက္မွာ သူငွါးထားတဲ့ CD အေခြေတြ စာအုုပ္ေတြကုုိ ျပန္အပ္ဖုုိ႔နဲ႔ ငွါးစရာရွိတာ ထပ္ငွါးဖုုိ႔ ရွိေနတာေၾကာင့္ သူတုုိ႔နဲ႔အတူ စာၾကည့္တုုိက္ထဲကုုိ ပထမဆုုံးအႀကိမ္ ေရာက္ဖူးသြားပါတယ္။ ေကာင္းလိုုက္တဲ့ စာၾကည့္တုုိက္ပါလားလုုိ႔ ရင္သပ္ရွဳေမာ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဖုုိ႔ဒ္ဝိန္းၿမိဳ႕ဆုုိတာ ျမန္မာႏုုိင္ငံသားအမ်ားဆုုံး အေျခခ်ေနထုုိင္တဲ့ ၿမိဳ႕လုုိ႔ ဆုုိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဖုုိ႔ဒ္ဝိန္းၿမိဳ႕ဟာ အေမရိကန္ႏုုိင္ငံရဲ႕ အတုုိင္းအတာအရ ၿမိဳ႕ငယ္တစ္ၿမိဳ႕သာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူဦးေရ ႏွစ္သိန္းခြဲေလာက္ ရွိပါတယ္။ အေမရိကန္ႏုုိင္ငံၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားရဲ႕ အမွတ္စဥ္ ၇၆ အဆင့္မွာ ရွိပါတယ္။ ဖုုိ႔ဒ္ဝိန္းၿမိဳ႕မွာ ရွိတဲ့ တကၠသုုိလ္ေကာလိပ္ေတြနဲ႔ ပညာေရးအေၾကာင္းေတြကုုိသာ ေရးရမယ္ဆုုိရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီး အခ်ိန္ယူ ေလ့လာဖုုိ႔ လုုိပါလိမ့္မယ္။
အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ဆင္းရဲနိမ့္က်ေနတဲ့ ႏိုုင္ငံကုုိ အဆင့္ျပန္ျမင့္လာေအာင္ ပညာနဲ႔သာ တည္ေဆာက္ႏုုိင္မွာပါ။ ေျမာက္ကုုိးရီးယားလိုု လူသတ္လက္နက္ေတြ ဒုုံးက်ည္ေတြတည္ေဆာက္ေရးမွာ အခ်ိန္ေတြ ေငြေတြ လူသားအရင္းအျမစ္ေတြကုုိ ဦးစားေပးအသုုံးခ်ေနၿပီး ျပည္သူလူထုုကုုိ အငတ္ထားမလား။ ေတာင္ကုုိးရီးယားလုုိ လူေနမႈဘဝျမင့္မားၿပီး ခုုိင္မာေတာင့္တင္းတဲ့ ႏုုိင္ငံေရး စစ္ေရး စီးပြါးေရးလမ္းစဥ္ကုုိ နမူနာယူမလားဆုုိတာ ႏုုိင္ငံအာဏာကုုိ ခ်ဳပ္ကုုိင္ထားဆဲ စစ္ဗုုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ဥာဏ္ပညာေရခ်ိန္ အနိမ့္အျမင့္အေပၚမွာသာ မွီတည္ေနပါတယ္။
အရွင္စႏၵိမာ (မြန္စိန္ေတာရ)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
