ဦးဇဝန (ႏိုုင္က်ဥ္းေဟာင္း) – ရြက္လွပန္း ကိုစည္သူ ႏွင့္ ယံုၾကည္ခ်က္ေမာ္ကြန္း

 

 

လူ႔ဘဝ ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ အေကြ႔အေကာက္တို႔္က မ်ားျပားလွသည္။ ထို အေကြ႔အေကာက္တို႔တြင္ ဆူးေျငာင့္ခလုတ္မ်ား ခ်ဳိင့္မ်ားကလည္း ႁပြန္းတီးေနသည္။ အခက္အခဲတခုၾကံဳလာတိုင္း ေတြ႔ၾကံဳၿပီးသား အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္မိၾကသည္။ ၾကမ္းတမ္းမႈတခု ၾကံဳေတြ႔ရျပန္လွ်င္လည္း ျဖတ္သန္းခဲ႔ဖူးေသာ ၾကမ္းတမ္းခါးသီးမႈတို႔ႏွင့္ ခ်ိန္ထိုးၾကစျမဲပင္။

 

ထို႔အတူပင္ ဦးဇင္းတို႔ျဖတ္သန္းခဲ႔ရေသာ ခရီးတေလွ်ာက္ ရက္စက္မႈတခုၾကံဳရလွ်င္ ရက္စက္မႈခ်င္း၊ အေစာ္ကားခံရတာတခုၾကံဳရလွ်င္ အေစာ္ကားခံရတာခ်င္း အေလး အေပါ႔ ‘ဆ’ ၾကည့္မိသည့္ ျဖစ္ရပ္က ဒုနဲ႔ေဒး။ မိမိ္ကိုယ္ေပၚက်လာေသာ ဒုကၡ၊ ေသာကတို႔ကို တခုႏွင္႔တခု ယွဥ္ထိုးၾကည့္မိတာ ရွိသလို၊ အတူျဖတ္သန္းေနေသာ ရဲေဘာ္တို႔ရဲ႕ အႏွိပ္စက္ခံရမႈေတြအေပၚ ႏိႈင္းယွဥ္မိတာေတြ ရွိသည္။ သာမန္ၾကံဳေတြ႔ရမႈေတြထက္ ထူးျခားလြန္းသည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားပင္။ ဦးဇင္း ၾကံဳခဲ႔ရသည့္အထဲ ထူးထူးျခားျခား အမွတ္ရေနမိသူတေယာက္က ကိုစည္သူ။ ရြက္လွပန္းနဲ႔ တင္စားရမယ့္လူမ်ဳိး။ ေနျပင္းေလ အဆင္းလွေလ၊ ဇြဲ အပူဒဏ္ ႐ိုက္ခ်က္ျပင္းေပမယ့္ ေခါင္းငံုမခံတဲ့ သတၱိေၾကာင့္ အရြက္ဆိုေပမယ့္ ပန္းဆိုၿပီး ဦးညႊတ္ၾကရျမဲ။

 

 

သူ႔ကို ဦးဇင္း စတင္သိရွိခ်ိန္မွာ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ထဲတြင္ ျဖစ္သည္။ သူက သာယာဝတီေထာင္ကို ဦဇင္းတို႔ေနာက္မွ ေရာက္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ေထာင္ထဲေရာက္မႈကေတာ့ ဦးဇင္းတို႔ထက္ ေစာပါသည္။ သူက စကားနည္းသူ တေယာက္မို႔ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း မရင္းႏွီး။ အတူေနသူတို႔ ထံုးစံအတိုင္း ၾကာလာေတာ့ တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္သိလာၾကသည္။

 

“ကိုစည္သူက စမ္းေခ်ာင္းကဆိုေတာ့ ဘယ္လမ္းမွာေနလဲ”

 

“တပည့္ေတာ္ ျမင္႔မုိရ္လမ္းမွာ ေနပါတယ္”

 

ဦးဇင္းက စမ္းေခ်ာင္းသားဆိုလွ်င္ ကိုယ္ေနထိုင္ခဲ့ဖူးေသာအရပ္မို႔ စိတ္ဝင္စားသည္။

 

“ခင္ဗ်ား ေက်ာင္းတက္တာ ဘယ္ အထက လဲ”

 

“တစ္”

 

သူကတိုတိုပဲ ျပန္ေျဖသည္။ သည္တြင္ စိတ္ဝင္စားမႈက ပိုလာလို႔ ဦးဇင္းကပဲ …

 

“ခင္ဗ်ား ဆရာမ ေဒၚေအာင္ၾကည္ကို သိလား”

 

ဒီေတာ႔ အံဩဟန္ျဖင္႔ ဦးဇင္းကို ၾကည့္သည္။ ဆက္ၿပီး …

 

“ဆရာမ ေဒၚခင္ေထြးစုကိုေကာ သိလား”

 

သူပံုက ပိုအံၾသသြားၿပီး ဒီဘုန္းႀကီး ဘာလဲဟ ဆိုတဲ့ မ်က္လံုးႏွင့္ ၾကည့္သည္။

 

ၿပီး မေျဖဘဲ “ဦးဇင္းကေကာ အဲဒီေက်ာင္းထြက္ပဲလား” ဆိုၿပီး ေမးခြန္းျပန္ထုတ္သည္။

 

“မဟုတ္ပါဘူး၊ အဲဒီ ဆရာမေတြက ဦးဇင္း ဒကာမေတြေလ၊ ေဒၚေအာင္ၾကည္ဆို ရဟန္းအမ”

 

“ေအာ္ … ဟုတ္လား” သူက ပို အံဩသြားဟန္ျဖင့္ ေျပာသည္။

 

“သူက တပည့္ေတာ္တို႔ အတန္းပိုင္ေလ။ မင္းလမ္းက ဆရာမအိမ္ကို တပည့္ေတာ္ ေရာက္ဖူးတယ္”

 

ရဟန္းဒကာဆိုတာ ကိုယ့္မိဘလိုျဖစ္ေနတာမို႔ ဦးဇင္းရဲ႕ေနအိမ္လိုျဖစ္ေနၿပီ။ ထိုအိမ္မွ ထူးျခားသည့္ အမွတ္သားမ်ားကို ကိုစည္သူက ေျပာျပေနျပန္ေသးသည္။

 

“တပည့္ေတာ္ အေမကလည္း အထက္တန္းျပ ဆရာမပဲ၊ အထက ၁ မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာမခ်င္း အပ္ထားတာမို႔ ေဒၚေအာင္ၾကည္တို႔၊ ေဒၚခင္ေထြးစုတို႔ကို တပည့္ေတာ္က အရမ္းေၾကာက္ရတယ္။ သူတို႔ေရွ႕မွာ မဟုတ္တာ မလုပ္ရဲဘူး” ဟု ရယ္က်ဲက်ဲ ေျပာသည္။

 

“မဟုတ္တာ တခုခုလုပ္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း အိမ္ကို သတင္းေရာက္ေရာ”

 

“ခင္ဗ်ားက ကိုေဌးႂကြယ္နဲ႔ တေက်ာင္းတည္းဆို”

 

သူက ေခါင္းညိတ္သည္။ ကိုေဌးႂကြယ္ႏွင့္ တေက်ာင္းတည္းသာမက တဖြဲ႔တည္းလည္း ျဖစ္သည္။ အမႈတြဲလည္း ျဖစ္သည္။ ကိုေဌးႂကြယ္ကေတာ့ ဦးဇင္းတို႔ႏွင့္အတူ ၁၉၉၄၊ ဇြန္လ ၁၁ ရက္ကတည္းက သာယာဝတီေထာင္ ေရာက္ႏွင့္သူ။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ေရာက္မွ အင္းစိန္မွလိုက္ေျပာင္းလာသူ ကိုစည္သူႏွင့္ ကိုေဌးႂကြယ္ အမႈတြဲျခင္း သာယာဝတီ၌ ျပန္ဆံုၾကသည္။

 

 

ကိုစည္သူအေၾကာင္းေျပာရလွ်င္ အတူေနခဲ့ေသာရက္မ်ားအတြင္းက သူ႔ ထူးျခားခ်က္ကေလးမ်ား ေခါင္းထဲ ေပၚလာသည္က အစီအရီ။ သူက ဂစ္တာတီးေကာင္းသူ၊ ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္သူ၊ သူ႔ကို အတူေနမ်ားက နာမည္ေျပာင္ျဖင့္ စေနာက္လွ်င္ ျပံဳးၿပီး တံု႔ျပန္စျမဲ။ ေရွ႕တည့္တည့္က သြားႏွစ္ေခ်ာင္း ထိခိုက္မႈေၾကာင္႔ အနည္းငယ္ အက္ေနသည္။ ညေနတိုင္း ေဘာင္းဘီတိုႏွင့္ ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းခတ္ရင္း က်န္ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ တေသြးတည္း တသားတည္း။ အခ်င္းခ်င္းေတြၾကားတြင္ ဖ်န္ေျဖေရးသမားေကာင္း တေယာက္။

 

တခါေတာ့ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ ျပႆနာတခုကို အေခ်အတင္ ျငင္းခံုေနၾကသည္။ အမွတ္မထင္ ဦးဇင္းလည္း သူတို႔ထံ ေရာက္သြားသည္။ အနားမွာ ကိုစည္သူက ဂစ္တာတလက္ႏွင့္ စကားဝိုင္းကို စိတ္မဝင္စားဟန္ရွိသည္။ အျငင္းသန္ ရန္မ်ားမည္ကို ဦးဇင္းကလည္း စိုးရိမ္ေနသည္။

 

ကိုစည္သူကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရန္မ်ားျဖစ္ေနသလားဟု ေမးဆတ္ၿပီး ဦးဇင္းက ေမးလိုက္သည္။ သူက ျပံဳးၿပီး အသာေနဟု လက္ကာျပသည္။ ၿပီးေတာ့ စကားတခြန္းျဖင့္ သူတို႔ကို ေနာက္ေျပာင္လိုက္သည္။ အရွိန္ျမင့္ေနေသာ ထိပ္တိုက္တိုးမႈက ခ်က္ခ်င္း ေလွ်ာ႔က်သြားသည္။ ဒါက ကိုစည္သူ႔ အရည္အခ်င္းတခုပင္ ျဖစ္သည္။

 

သာယာဝတီေထာင္ေနစဥ္ စိတ္ဖိစီးမႈေၾကာင့္ ေဆာက္တည္ရာမရေသာ လူငယ္တေယာက္ကိစၥ ေပၚလာသည္။ တျခားသူမ်ားက သီးျခားတိုက္တခုသို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးေစလိုၾကသည္။ ကိုစည္သူက ထိုေက်ာင္းသားကို တေနရာသို႔ ခြဲထားလိုက္လွ်င္ သူ႔အေျခအေန ပိုဆိုးသြားႏိုင္သည္။ ထိုု႔ေၾကာင့္ လူငယ္ေလးကို ဘယ္မွမေရႊ႕ဘဲ သူ႔အခန္းထဲ ထည့္ေပးရန္ေျပာၿပီး အခန္းထဲ ေခၚထားလိုုက္သည္။

 

ဒီလို ကိုစည္သူရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ခ်င္း ကူညီေစာင့္ေရွာက္မႈေတြကို ကိုေဌးႂကြယ္ေရာ၊ ကိုဂ်င္မီကပါ အင္းစိန္ေထာင္မွာ ျမင္ေတြ႔ဖူးသည္ဟု ဦးဇင္းကို ေျပာျပသည္။ စိတ္ေနာက္သြားေသာ ရဲေဘာ္တဦးကို တခန္းတည္း အတူေနရင္း ျပဳစုခဲ့သည္။ ဒါ စတန္႔ထြင္ေသာ ကိစၥမဟုတ္။ တကယ့္ စိတ္ရင္းအမွန္ကို လွစ္ျပေနေသာကိစၥ။

 

 

ေက်ာင္းသားလူငယ္ အမ်ားဆံုးရွိေသာေထာင္ကား သာယာဝတီေထာင္ျဖစ္မည္။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ထဲတြင္ ေက်ာင္းသားအမ်ားစု အျပင္သို႔ ျပန္ေရာက္ၾကေတာ႔မည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသားအားလံုးကို ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိႀကီးတဦးက တဦးခ်င္း ေခၚေတြ႔သည္။ သေဘာထားကို ေမးျမန္းသည္။

 

အမ်ားစုုက ဘယ္သို႔ေျဖသည္ မသိ။ ေလးငါးဦးကိုေတာ့ သူတို႔ေျပာျပခ်က္အရ သူတို႔အေျဖေတြကို သိရသည္။ ေထာက္လွမ္းေရးေမးျမန္းစဥ္က ကိုစည္သူ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနခ်ိန္။ ေမးခြန္းေတြကို သူေျဖဆိုခဲ့ပံုက ေအးေအးေဆးေဆး။ ေထာက္လွမ္းေရးအရာရွိႏွင့္ေတြ႔စဥ္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ မေတြ႔ရ။

 

ေထာက္လွမ္းေရးအရာရွိက အျပင္ေလာက၌ တိုးတက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသားေတြ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ မလိုေၾကာင္း ေျပာသည္။ ကိုစည္သူက ေအးေအးေဆးေဆးပင္ လက္မခံႏိုင္ေၾကာင္း ျငင္းသည္။ သူ႔အတြက္ တကိုယ္ေရလြတ္ေျမာက္ဖို႔ အလိမၼာသံုးလိုက္လွ်င္ ရသည္။

 

ဒါေပမယ့္ သူက ဒါကို ဂ႐ုမထား၊ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ဘဝခ်မ္းသာေရးႏွင့္မလဲ။ ခံယူခ်က္ကို ခ်မေကၽြး။ သူက ဒီမိုကေရစီကို ယံုၾကည္သူ။ ဒီမိုကေရစီေရွ႕၌ မည့္သည့္နာမဝိေသသနမွ တပ္ခ်င္းကို မလိုလားသူ။ ေမလထဲတြင္ သူ လြတ္ရက္ေစ့ေတာ့မည္။ သူ႔လြတ္ရက္ကို ေစာင့္ေနေသာ္လည္း က်န္းမာေရးက မေကာင္း။

 

 

အားလံုး ဝမ္းသာသြားၾကသည္။ ကိုစည္သူဟု ဘူးဝမွ ေခၚသံကား အားလံုး၏ရင္ခုန္သံကို ျမန္သြားေစသည္။ လြတ္ရက္ေစ့ကာနီး လူတေယာက္ကို ထိုသို႔ေခၚသံကို မၾကာခဏ ၾကားဖူးၿပီးသား။ သို႔ေသာ္လည္း လြတ္ရက္ေစ့သူတဦးကို လာေခၚတိုင္း ရင္ခုန္သံကား ျမန္ၾကစျမဲ။

 

ၾကည္ႏူးမႈက ျမင္႔တက္ျမဲ။ က်န္းမာေရးမေကာင္းေသာ ကိုစည္သူအတြက္ လူတိုင္းက အျမန္ အျပင္ ျပန္ေရာက္ေစခ်င္သည္။ ဤအေပ်ာ္ႏွင့္ ရင္ခုန္သံကား အားလံုးကို တထပ္တည္းက် တူညီေနသည္။

 

ဦးဇင္းတို႔ ရင္ခုန္သံကား နာရီပိုင္းသာခံသည္။ ဦးဇင္းတို႔အေပ်ာ္ကား လမ္းတဝက္တြင္ပင္ ဘရိတ္အုပ္ျခင္း ခံလိုက္ရသည္။ ေခါင္းငိုက္စိုက္ႏွင့္ျပန္လာေသာ ကိုစည္သူထံသို႔ တိုက္တြင္းရွိ ရဲေဘာ္မ်ား ဝိုင္းအံုၾကသည္။ ဟင္ … ဘာျဖစ္လို႔ ျပန္လာတာလဲ ဟု ထပ္တူက်ေသာေမးခြန္းကို ကိုစည္သူ႔ကို လူတိုင္းက ေမးၾကသည္။

 

ဘာမွမျဖစ္သလို ေျဖၾကားေနေသာ ကိုစည္သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း အားမလိုအားမရ ျဖစ္ရသည္။ ငါသာဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ ေပါက္ကြဲမွာပဲလို႔လည္း ခံစားရသည္။ မေန႔ညက စမ္းေခ်ာင္းရဲစခန္းမွ အရာရွိတဦးက ကိုစည္သူ႔အိမ္သို႔ လာေျပာသည္။ မနက္ျဖန္ ကိုစည္သူ လြတ္မည္တဲ့။ အဝတ္အစားသစ္တစံုႏွင့္ လာေရာက္ႀကိဳဆိုေသာ သူ႔မိသားစုက လြတ္လာမည္ျဖစ္ေသာ ကိုစည္သူ႔ကို ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေငးေနၾကသည္။

 

အခ်ိန္တန္လို႔ ေရာက္မလာေတာ့ စံုစမ္းမႈေတြ လုပ္ရသည္။ ေထာင္မွတာဝန္ရွိသူမ်ားပင္ တအံတဩ ျဖစ္ၾကရသည္။ ေထာင္ကို ဘာအေၾကာင္းမွ ၾကားထားျခင္းမရွိ။ လြတ္မည္ဆိုလွ်င္ ေထာင္ကို အရင္ အေၾကာင္းၾကားရမည္။ ယခုေတာ့ အိမ္ႏွင့္ စမ္းေခ်ာင္း ရဲစခန္းတို႔က ေျပာေသာ္လည္း ေထာင္၌ ဘာအစီအစဥ္မွ မရွိ။

 

ဒီေတာ့ လြတ္လူလာႀကိဳေသာ အိမ္သားမ်ား ေထာင္ဝင္စာေတြ႔ၿပီး ျပန္သြားၾကရသည္။ အထဲမွ လူကိုသာမက အျပင္မွ အိမ္သားမ်ားကိုပါ အေႏွာင္႔အယွက္ေပးၿပီး စိတ္မခ်မ္းသာေအာင္လုပ္မႈက စစ္အာဏာရွင္ ဖက္ဆစ္တို႔ လုပ္ေနၾကတခု မဟုတ္လား။

 

ပထမအႀကိမ္ျဖစ္စဥ္က ဌာနဆိုင္ရာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းတခု လြဲေခ်ာ္မႈဟု နားလည္ေပးႏိုင္ေသာ္လည္း ဒုတိယ အႀကိမ္ ထပ္ျဖစ္မႈကိုကား လြဲေခ်ာ္မႈဟု မသတ္မွတ္ႏိုင္။ အေသခ်ာစီစဥ္မႈ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဒုတိယအႀကိမ္လည္း ပထမအႀကိမ္လို အိမ္ကို အေၾကာင္းၾကားသည္။ အိမ္က လာႀကိဳသည္။ ေထာင္ကိုေတာ႔ အေၾကာင္းၾကားစာ ေရာက္မလာ။

 

ဒီေတာ့ ဘူးတံခါးဝမွ အျပင္သို႔မေရာက္ဘဲ တိုက္ခန္းက်ဥ္းထဲသို႔သာ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ေထာင္မွလည္း ေနာက္တေခါက္ျဖင့္ ဒီလိုလြဲေခ်ာ္မႈမ်ဳိး မျဖစ္ပါေစနဲ႔ဟု ႏွစ္သိမ့္စကားျဖင့္ ေတာင္းပန္သည္။

 

အရာရွိတဦး ေရာက္လာသည္။ ဒီတခါေတာ႔ လြတ္ပါၿပီဟု ေျပာသည္။ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနေသာ ကိုစည္သူ အဝတ္အစားလဲသည္။ အားလံုးတန္းစီၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ၾကည္ႏႈးမႈတဝက္ စိုးရိမ္မႈတဝက္ႏွင့္ လူတိုင္းရင္မွာ မတင္မက်။ အရာရွိကိုယ္တိုင္ လာေခၚမွေတာ့ ၅၀/၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္း မကေတာ့။ အျပင္ျပန္ေရာက္ဖို႔ ရာႏႈန္းပိုမ်ားသည္ဟုု ထင္မိၾကသည္။

 

မိနစ္ပိုင္းအတြင္း အေျဖကေပၚလာသည္။ ကိုစည္သူ႔ အိပ္ယာလိပ္ကို လာယူသည္။ အျခားတိုက္တခုသို႔ ကိုစည္သူ႔ကို ေခၚသြားသည္။ ေထာင္မွ ကိုစည္သူကို လြတ္ရက္ေစ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားသည္။ ၿပီးေနာက္ ေနာက္ထပ္ စာအိပ္တခုကို ထပ္ဖြင့္ဖတ္ျပသည္။ ၁၀(က)ပုဒ္မျဖင့္ ထပ္မံ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အသိေပးစာ ျဖစ္ေနသည္။

 

 

၁၉၉၉ ႏွင့္ ၂၀၀၀ မ်ားအတြင္း ေက်ာင္းသားမ်ားကို ၁၀(က)ျဖင့္ ထပ္မံခ်ဳပ္ေႏွာင္ၾကသည္။ ဤအထဲ ပထမ ခံရသူက ကိုစည္သူ။ ကိုေဌးႂကြယ္က ကိုစည္သူ႔ထက္ ရက္ပိုင္းေနာက္က်ၿပီးမွ ၁၀(က)ျဖင့္ ထပ္မံ အခ်ဳပ္ခံရသည္။

 

၁၉၉၉ ဇူလိုင္၂၂ ရက္ေန႔တြင္ ကိုစည္သူ၊ ကိုေဌးႂကြယ္ အပါအဝင္ အတူေနဖက္မ်ားႏွင့္ ဦးဇင္း ခြဲခြာခဲ့ရသည္။ ေဆးကုသမႈခံရန္ အင္းစိန္သို႔ ျပန္ေျပာင္းခဲ့ရသည္။ ၂၀၀၀ ဇန္န၀ါရီတြင္ သာယာဝတီသို႔ ျပန္မပို႔ဘဲ ေတာင္ငူေထာင္သို႔ အပို႔ခံရသည္။ ေတာင္ငူေထာင္ေရာက္ၿပီး မၾကာမီပင္ သတင္းဆိုးတခုက ဦးဇင္း၏ ႏွလံုးသားကို ဓားႏွင့္လာမႊန္းသည္။ ကိုစည္သူ ဆံုးၿပီ တဲ့။

 

အတူေနၿပီး ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ရသူ၊ ေလးစားတန္ဖိုးထားရသူ၊ အမ်ားထက္ ထူးျခားစြာ နအဖ ႏွိပ္စက္မႈမ်ားကို ခံရသူ။ ယခုလို ေႂကြလြင့္မႈက ဦးဇင္း ႏွလံုးသားကို ပိုမိုနာက်င္ေစသည္။

 

တိုက္ဆိုင္၍လား မေျပာတတ္။ ယခု ဦးဇင္း အုန္းျပန္႔ဒုကၡသည္စခန္း ေရာက္လာသည္ဆို၍ လာေရာက္ အားေပးၾကသည္။ ထိုအထဲတြင္ “မကသ” ကို ဦးေဆာင္ခဲ့သူတေယာက္ျဖစ္သည့္ ဦးေဇာ္ဝင္းလည္း ပါသည္။ သူႏွင့္ ကိုစည္သူ၊ ကိုေဌးႂကြယ္တို႔အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္သည္။

 

ကိုစည္သူတို႔ အမႈျဖစ္စဥ္တြင္ သူ႔အိမ္၌ ျဖစ္ခဲ့ပံုေတြ ေျပာျပသည္။ ကိုစည္သူက ရဲႏိုင္ အမည္ႏွင့္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ပံုေတြကို ဦးေဇာ္ဝင္းက ေျပာျပသည္။ ကိုစည္သူအေၾကာင္း ေရးကာနီး တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဦးေဇာ္ဝင္းႏွင့္ ဆံုေတြပရမႈပင္။ ရဲႏိုင္ ေခၚ ကိုစည္သူ။ ဦးေဇာ္ဝင္းကလည္း ကုိစည္သူ လုပ္ငန္း အတိအက် လုပ္တတ္ပံု၊ ေအးေဆးပံု။ ယံုၾကည္ခ်က္ ခိုင္မာပံုေတြေျပာရင္း ကိုစည္သူအား သတိရ အလြမ္းစကားမ်ား ေျပာျဖစ္ၾကသည္။

 

ရြက္လွပန္းဆိုတာ သာမန္ အသီး အရြက္ အပြင့္ေတြထက္ ထူးတဲ့နာမည္။ သူ႔ရဲ႕ ခံႏိုင္ရည္ စြမ္းရည္ သတၱိေၾကာင့္ အရြက္ကိုပင္ ပန္းလို႔ ဦးညႊတ္ရျခင္း မဟုတ္လား။ ယခုေတာ့ ရြက္လွပန္းလို ထူးျခားသတၱိေတြႏွင့္ ေႂကြလြင့္ခဲရတဲ့ ကိုစည္သူအား ဂုဏ္ျပဳရင္း ကဗ်ာေလးကို အဆံုးသတ္မိေတာ့သည္။

 

ေသာ့ခေလာက္သံ

ေခ်ာက္ခနဲ အပိတ္မွာ

ေက်ာကုန္းနဲ႔ ရင္ဘတ္က ဒဏ္ရာကို

ကဗ်ာအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းဖို႔

အဲဒီ့ပန္းက လမ္းေတြျပခဲ့။ ။

 

 

ဦးဇဝန