ႏွင္းဆီ ျဖဴျဖဴ
ညံစီ
မတ္ ၁၉၊ ၂၀၀၉
(ဇာဂနာ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ အက်ဥ္းက်ေနစဥ္ကတုန္းက ေပးပို႔ခဲ့တဲ့ စာမူပါ။ မိုးမခမွာ တင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခု အမွတ္တရ ျပန္လည္တင္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကေလာင္နံမယ္က ညံစီပါတဲ့။ အျခားကေလာင္ခြဲေတြက အမ်ားၾကီးရွိပါေသးတယ္။ ကိုဇာဂနာဖခင္ ဆရာ နန္းညႊန္႔ေဆြ ကြယ္လြန္ျခင္း ၄ ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရအျဖစ္ ရွိတာေလးနဲ႔ တင္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ )
(၁)
တေန႔က အသက္ ၇၀ ျပည့္ခဲ့ျပီ။ နက္ျဖန္ဆိုလ်င္ အိမ္ေထာင္သက္ အႏွစ္ ၅၀။ သတင္းစာေတြ ဂ်ာနယ္ေတြမွာလို ေရႊရတုသဘင္ ဆိုတာမ်ဳိး လုပ္လို႔ရသည္။ ကိုယ့္အေနအထားႏွင့္က မျဖစ္။ ဆီဒိုးနား ငွားႏိုင္တာေတာင္ လာမယ့္သူက မရွိ။ ဆိုက္ကားစီးျပီး ဆင္၀င္ေအာက္ သြားရပ္လို႔က သင့္ေတာ္မည္ မထင္။
အိမ္နားက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းကပ္ရ ေကာင္းမလား၊ တဆိတ္ရွိ ဘုန္းၾကီးဆီ ဦးတည္တည္ေနရမ်ဳိးလည္း သိပ္မၾကိဳက္ခ်င္။ အိမ္တက္လည္း ဘုန္းၾကီး၊ လူတက္လည္း ဘုန္းၾကီး၊ ကိုယ့္အသက္အရြယ္နဲ႔ဆိုေတာ့ ဘုန္းၾကီးေရွ႔မွာ ေရစက္ခ်တဲ့ ေရခြက္ကိုင္ျပီး အိေျႏၵၾကီးနဲ႔ လုပ္ရေပလိမ့္မည္။ ေတာ္ပါေတာ့။ အိမ္မွာလည္း ဆြမ္းမကပ္ခ်င္။ စားေသာက္ဆိုင္မွာ သားသမီးေတြ ေျမးေတြနဲ႔ စားရင္း ေသာက္ရင္း ကရာအိုေက ဆိုၾကရင္ေကာ။ အနည္းဆုံး ၁ သိန္းခြဲေတာ့ ကုန္ေပလိမ့္မည္။ မျဖစ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့သည္ မွတ္တိုင္ပဲ ကားက ရပ္ရေတာ့သည္။ သားေတြ သမီးေတြကို အိမ္ေခၚ မုန္႔လုပ္စားၾကဖို႔သာ။
(၂)
တစက္ကေလးမွ အိပ္မေပ်ာ္။ တီဗီၾကည့္ျပီးကတည္းက ၀င္လိုက္ရသည့္ စဥ္းစားခန္း။ နက္ျဖန္ ႏွစ္ ၅၀ ေရႊရတု အမွတ္တရမွာ မွတ္မွတ္ရရ ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမည္နည္း။ အားေပးသူအဖြားကေတာ့ျဖင့္ တေခါေခါျဖင့္ နံေဘးမွာ အိပ္ေမာက်လ်က္။ အဖိုး အဖြားကို မေက်မနပ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ေက်နပ္နပ္ ၾကည့္လိုက္သည္။ ၆၈ ႏွစ္ဆိုေသာ အဖြားသည္ အဖိုး၏မ်က္စိထဲတြင္ ၁၈ ႏွစ္သမီးေလး ျဖစ္သြားသည္။
ကိုေက်ာ္၀င္းႏွင့္ မသန္းခင္ ရည္းစားျဖစ္ေတာ့ ရည္းစားျဖစ္ေတာ့ အသက္ေတြက ၂၀ ႏွင့္ ၁၈ ႏွစ္ အသီးသီး ျဖစ္၏။ ၾကားက စာေပးလို႔ ရည္းစားျဖစ္လာၾကေတာ့လည္း တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ စကား ၁၀ ခြန္း ျပည့္ေအာင္ မေျပာဖူးၾက။ တရပ္ကြက္တည္းသားခ်င္း ျဖစ္လို႔ သူ႔အိမ္အေၾကာင္း ကိုယ့္အိမ္အေၾကာင္း အျပန္အလွန္သိသူမ်ားပင္။ မသန္းခင္အေမ စြာတာ၊ ဘယ္သူမွ ဂရုမစိုက္တာ အားလုံးအသိ။
ဒီၾကားထဲကမွ ကိုေက်ာ္၀င္းႏွင့္ မသန္းခင္ ရည္းစားျဖစ္လာၾကေတာ့ လူသိမခံ၀ံ့။ ခ်ိန္းမေတြ႔၀ံ့။ မသန္းခင့္အေမကို ေၾကာက္ၾက၍ ျဖစ္သည္။ တေန႔ ကိုေက်ာ္၀င္း ေမြးေန႔။ မသန္းခင္ကို ခ်ိန္းသည္။ မုန္႔အတူတူ သြားစားမည္။ ဘုရားအတူတူ သြားၾကမည္။ အေမအလစ္မွာ မသန္းခင္ အိမ္ကထြက္ခဲ့သည္။ ကိုေက်ာ္၀င္း စက္ဘီးေပၚတက္လို႔ ေလး ငါး ဆယ္ လိမ့္ ရေသး၊ အေမႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးေတာ့၏။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ နင္းလိုက္ရသည္မွာ တန္းလို႔။ ေ၀းေလ ေကာင္းေလ သေဘာထားျပီး ကိုေက်ာ္၀င္းကလည္း နင္း၊ မသန္းခင္ကလည္း ေအာ္ႏွင့္၊ ေစ်းၾကီး ေတာင္ဘက္ဂိတ္အထိ ေရာက္သြားေတာ့သည္။ စက္ဘီးကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေရာင္းပစ္ခဲ့ျပီး ရသည့္ေငြႏွင့္ ျမိဳ႔တက္လာခဲ့ၾကတာ ခုထိ မျပန္ျဖစ္ေတာ့။
မသန္းခင္ အေမကလည္း ျဖတ္၊ ကိုေက်ာ္၀င္း မိဘေတြကလည္း ျပတ္ႏွင့္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ခဲ့ၾကသည္။ အလုပ္စုံ လုပ္ျပီး ရုန္းကန္ခဲ့ၾကရသည္။ ခုလို ေနထိုင္ႏိုင္ေအာင္ ႏွစ္ ၅၀ လုံး အနားမရခဲ့။ သားသမီးေတြ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်သည္ အထိလည္း မနားခဲ့ရ။ ေျမးေတြ ေမြးရာလည္း ပါခဲ့ရ။ ေျမးေတြ ေက်ာင္းထားရာလည္း ပါခဲ့ရ။ ေျမးေတြ ရန္ျဖစ္တာေတာင္ မေနခဲ့ရ။ ခုေတာ့ အိမ္ေထာင္သက္ ႏွစ္ ၅၀ ျပည့္ျပီ။
“ဟုတ္ျပီ … ေဟ့ ဟုတ္ျပီ”
အိပ္ေမာက်ေနေသာ အဖြား အလန္႔တၾကား ထ ထိုင္ေလသည္။
“ဘာျဖစ္တာလဲ”
“ေဟ့ ဒီမယ္ ငါ စိတ္ကူးရျပီေဟ့”
“ဘာလဲ”
“နက္ျဖန္ ႏွစ္ ၅၀ ျပည့္တဲ့ေန႔ အမွတ္တရ လုပ္ဖို႔ ငါ အေကာင္းဆုံး စိတ္ကူးရျပီ။”
အဖြားက အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။ ကိုေက်ာ္၀င္းႏွယ္ … ညၾကီးသန္းေခါင္ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ဆိုေသာ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ အဖိုးကို ၾကည့္ေနေတာ့၏။
“တို႔ဘ၀မွာ တခါမွ မလုပ္ခဲ့ဖူးေသးတာကို လုပ္မယ္။ မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ ရည္းစားျဖစ္ခဲ့ေရာ ခ်ိန္းမေတြ႔ခဲ့ၾကဖူးေနာ္”
“အဲေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ ရူးေပါေပါနဲ႔ …”
“မရူးဘူး။ အမွန္အကန္ နက္ျဖန္ မင္းနဲ႔ ငါ ခ်ိန္းေတြ႔မယ္။ ျပီးရင္ ပန္းျခံသြားမယ္။ ဘုရားတက္မယ္။ တို႕ ၂ ေယာက္ အတူတူ လည္မယ္။”
အဖြား ေတြသြားသည္။ ဟုတ္ေပသားပဲ။ အေမ့ကို ေၾကာက္လို႔ လင္ေနာက္လိုက္ခဲ့ခ်ိန္မွ ခုခ်ိန္ထိ အဖြားတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အတူတြဲကာ ဘယ္ကိုမွ မသြားဘူးခဲ့။
“ဒီေတာ့ နက္ျဖန္မနက္ ၈ နာရီ လမ္းထိပ္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကေန ေစာင့္ေနမယ္။ မင္း ထြက္လာခဲ့။”
“ ရွင္နဲ႔ က်မ တခါတည္း ထြက္လည္း ရတာပဲ။ ၈ နာရီ ခြဲအထိေစာင့္”
“ေအာ္ ဒုကၡပါပဲ။ ခ်ိန္းေတြ႔ပါတယ္ ဆိုမွ တူတူထြက္လို႔ရမလား။ ငါ အရင္သြားႏွင့္မယ္။ မင္း ၈ နာရီခြဲမွ ထြက္လာခဲ့”
သုိ႔ျဖင့္ ၂ ဦး သေဘာတူညီခ်က္ ရသြားသည္။ အဖိုးက ၈ နာရီထိုးမွာ အိမ္က ထြက္မည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေစာင့္ေနမည္။ အဖြားက တူမေတာ္သူ ခင္ခင္ေအးကို ေစာင့္မည္။ ခ်က္စရာ ျပဳတ္စရာ ေလ်ာ္စရာ ဖြတ္စရာေတြ ေပးခဲ့ျပီး ၈ နာရီ ခြဲ အေရာက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို လာခဲ့မည္။ သည့္ေနာက္မွာေတာ့ ဘီရိုထဲက အ၀တ္ေတြ ထုတ္ရေတာ့၏။ ခ်စ္သူႏွင့္ ခ်ိန္းေတြ႔ရာမွာ ၀တ္ရမည့္ အလွဆုံး အေကာင္းဆုံးဆိုတာေတြ စိတ္ၾကိဳက္ေရြးေလေတာ့သည္။ မနက္ ၄ နာရီ ထိုးမွ ေရြးျပီးေတာ့၏။ အဖိုးက ဂ်ိန္းစ္ဘြန္းအျပာ လက္ရွည္၊ တက္ထရက္ နက္ျပာ ေဘာင္းဘီရွည္၊ အဖြားကေတာ့ ေဖာ့ပန္းေရာင္ လက္ရွည္ႏွင့္ ေယာထဘီ အုန္းခြံေရာင္ျဖစ္ေလသည္။
(၃)
“ကဲ … သြားျပီေဟ့။ ျမန္ျမန္လိုက္ခဲ့ေနာ္”
အဖုိးကေတာ့ ၈ နာရီ ထိုးသည္ႏွင့္ အိမ္မွ ထြက္ခဲ့သည္။ အဖြားက သူ႔တူမကို ေစာင့္ေနဆဲ။ အစကေတာ့ ခ်က္စရာ ျပဳတ္စရာေတြ စီစဥ္ေပးဖို႔ ၾကံေသးသည္။ အိပ္ယာထ ေနာက္က်သြားေသာေၾကာင့္ ေလ်ာ္စရာအ၀တ္ေတြပဲ ေပးရေတာ့မည္။
အဖုိးကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ ၁ ခြက္မွာလိုက္ျပီး ဘယ္ကို သြားရေကာင္းမလဲ ေတြးေနမိသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပန္းျခံထဲ တပတ္ေလွ်ာက္၊ ေလွ်ာက္ျပီးေတာ့ ရြိဳင္ရယ္ဂါးဒင္းမွာ ဒင္းဆမ္းစား၊ ျပီးရင္ ေရႊတိဂုံဘုရားေပၚတက္၊ အဆင္းမွာ ေတာင္ဘက္မုဒ္က ဟက္ပီးေ၀ါ့လ္ဒ္ကို ၀င္၊ ကန္ေတာ္မင္ပန္းျခံထဲမွာ ဓာတ္ပုံရုိက္။ ဒါ အေကာင္းဆုံး အစီအစဥ္ ျဖစ္ေပသည္။ သေဘာက်ျပီး အဖိုး ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ေနမိ၏။ ဆိုင္ရွင္ႏွင့္ စာပြဲထိုးတို႔ကလည္း အဖိုးကိုၾကည့္ျပီး ေခါင္းညိတ္ေနမိၾကသည္။
နံရံက ပိုစတာကိုၾကည့္ရင္း အဖိုး စိတ္ကူးတခု ရသည္။ ႏွင္းဆီျဖဴ။ ဟုတ္ျပီ။ အဖြားသည္ ႏွင္းဆီပန္းျဖဴျဖဴ သိတ္သေဘာက်သည္။ အဖိုးက အဖြားအတြက္ ႏွင္းဆီျဖဴျဖဴ လက္ေဆာင္ေပးရေပမည္။
စားပြဲထိုးေလးကို ဆိုက္ကားငွားခိုင္းျပီး အဖိုး ေစ်းဖက္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေစ်းထဲ ေရာက္ဖူးသည္ မဟုတ္ေတာ့ ငါးစိမ္းတန္းကို ၀င္သြားမိသည္။ ဘြတ္ဖိနပ္ႏွင့္ ဗြက္ရွပ္စီးျပီး ႏွင္းဆီရွာေတာ္ပုံ ဖြင့္ရ၏၊ ေတြမယ့္ေတြ႔ေတာ့လည္း ေစ်းသည္ေတာင္းထဲမွာ ညိွဳးေရာ္ေရာ္ သုံး ေလး ပြင့္။ သူ ညႊန္လိုက္ျပန္ေတာ့ အဖိုးမွာ ဆိုက္ကားစီးျပီး ႏွင္းဆီျခံေရာက္ရျပန္ေလသည္။
ျခံရွင္ကိုယ္တိုင္က အပင္မွ ျဖတ္ေပးသျဖင့္ ေက်းဇူးတင္ရ၏။ အျပန္ခရီးမွာေတာ့ ဆိုက္ကားေပၚမွာ ႏွင္းဆီျဖဴတပြင့္ကို ကိုင္လ်က္ ျပဳံးျပဳံးၾကီးျဖစ္လာေသာ အဖိုးကို လမ္းသြားလမ္းလာမ်ား ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ၾကတာ ဘာမွ မဆန္းေတာ့ေခ်။ ရွစ္နာရီခြဲေနသျဖင့္ အဖြားေရာက္ေနမွာကိုသာ အဖိုးခင္ဗ်ာ ပူေနရွာေတာ့၏။
(၄)
ကၽြဲျမီးေတာ့ နည္းနည္းတုိခ်င္လာျပီ။ ၈ နာရီ ခြဲ အေရာက္လာပါလို႔ ေျပာထားရက္နဲ႔ ခု ၈ နာရီ ၄၀ ရွိေနျပီ။ အဖြားေရာက္မလာေသး။ ဟိုတုန္းကလည္း သည္မိန္းမ ဒီအခ်ဳိးမ်ဳိးေတြ ခ်ဳိးလို႔ သူ႔အေမနဲ႔ တည့္တည့္တိုးခဲ့ရဖူးျပီ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေကာင္တာမွာ တင္ထားသည့္ တယ္လီဖုံးကို ဆက္ခြင့္ေတာင္းျပီး သားၾကီးဆီ၊ ထိုမွ သားလတ္၊ သမီးၾကီး၊ သမီးငယ္၊ သားငယ္တို႔ဆီ ေလ်ာက္ဆက္ကာ ညက် အိမ္ကို လာခဲ့ၾကဖို႔ ႏႈိးေဆာ္ေနရသည္။ ေစာင့္ေနရင္း အလုပ္မရွိသည့္အတူတူ ဖုံးဆက္ေနရေသာ္လည္း အာရုံက နာရီေပၚမွာ။
ကဲ ၾကည့္ … ၉ နာရီ ထိုးျပီ။ အဖိုးသည္းညည္း မခံႏိုင္ေတာ့။ စားပြဲေပၚက ႏွင္းဆီျဖဴကို ဆြဲယူျပီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထဲမွ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
(၅)
လမ္းထဲ၀င္လာေတာ့ တလမ္းလုံး ရွင္းေနသည္။
ခါတိုင္းဆို ေျပးလႊားေနၾက ဖိုးသံလုံးတို႔ကိုလည္း မေတြ႔။ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ စကားေျပာေလ့ရွိေသာ ေမာင္ေက်ာ္ဆန္းတို႔ လင္မယားအသံလည္း မၾကားရ။ ပိုထူးေနတာက အဖိုးတို႔ ျခံေရွ႔တံခါး။ ပြင့္ေနသည္။ အဖိုးထြက္လာတုန္းက ပိတ္ခဲ့သည္။ တူမ ခင္ခင္ေအး ဖြင့္၀င္သည္ဆိုလည္း ျပန္ပိတ္ေလ့ရွိသည္။ ခုေတာ့ ဟင္းလင္းပြင့္။ တခုခုေတာ့ ျဖစ္ျပီ ထင္သည္။
ခုမွ အဖိုး ရင္ေတြ ခုန္လာသည္။ ခုတေလာ အဖြားက်န္းမာေရးက သိတ္မေကာင္းခ်င္။ ႏွလုံးက ျပန္ေဖာက္ေနသည္။ စိတ္လႈပ္ရွား၍ မရ။ အဖြားတခုခု ျဖစ္ျပီ ထင္သည္။
အဖိုး ေျခသြက္သြက္ လွမ္းကာ အိမ္ေရွ႔တံခါး၀ အေရာက္ အေသာ့ႏွင္လိုက္ရ၏။
အလို …
အဖြားကား အိမ္ေရွ႔ေလွကားရင္းမွာ ဖိုသီဖတ္သီျဖင့္ ထိုင္ေနသည္။ အကၤ် ီၾကယ္သီးေတြ တပ္မထား။ ဆံပင္ေတြ ကလည္း ျဖီးသင္မထား။ ဖို႔ယို႔ဖားယား။
အဖိုး အဖြားဆီသို႔ ခတ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္ရင္း နံေဘးမွာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
“ကဲ … ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။”
“ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး”
“ဘာမွ မျဖစ္ရင္ ဘာလို႔ လိုက္မလာတာလဲ။ ငါဆိုင္မွာ ေစာင့္ေနတာ ၾကာလွျပီ။”
“ဟီး … ဟီး …”
ေျပာေျပာဆိုဆို အဖြား ထငိုသည္။ အဖိုး ေတာ္ေတာ္ ေဂါက္သြား၏။
“ဟာ ဘာျဖစ္တာပါလဲ ဆိုေနမွ”
“ဟုိ … ရွင့္ေနာက္လိုက္ခဲ့ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ … အေမဆူမွာ ေၾကာက္လို႔ပါေတာ့္ …”
“ေဟ …”
အဖိုးလက္ထဲမွ ႏွင္းဆီျဖဴေလး ေျမေပၚသို႔ က်သြားေတာ့၏။
(ေဖေဖာ္၀ါရီ ၄၊ ၂၀၀၉)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
