သက္ခုိင္
ဇူလုိင္ ၄၊ ၂၀၁၄
ေအာင္ေဖတို႔ ေတာထဲကို စေရာက္တာက တိတိက်က်ေျပာရလွ်င္ ၁၉၉၂ခုႏွစ္ ေဖေဖၚဝါရီလ (၉)ရက္ေန႔၊ ADNSC စခန္းမွာ အဲဒီတုန္းက ရွိေနၾကသူေတြက စခန္းလံုၿခံဳေရးအတြက္ တာဝန္ယူထားရတဲ့ ကရင္ကြန္မန္ဒို ဗိုလ္ရွာဝါး၊ ရဲေဘာ္ ကိုေမာင္စိုးနဲ႔ ကိုဖိုးခ်ိဳ၊ က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ လူ႔ေဘာင္သစ္နဲ႔ ေအဘီကခ်ည္းပဲ။ ေျပာရရင္ေတာ့ လူ႔ေဘာင္သစ္က ကိုေအာင္ကို (US)၊ ကိုမင္းလြင္ (မဲေဆာက္)၊ ကိုစိုးၿငိမ္း(US)၊ ကိုေအာင္မိုး(US)၊ ကိုလြင္ဦး(က်ဆံုး) စသျဖင့္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ မာနယ္ပေလာက ျပန္လာတဲ့ စခန္းမွဴး ေအဘီကကိုေဌးေအာင္၊ ကိုေအာင္သန္းျမင့္နဲ႔ စစ္ကိုင္းလူ႔ေဘာင္သစ္က ကိုႏိုင္ထြန္း (ခ်င္းမိုင္တြင္ ကြယ္လြန္) စတဲ့လူေတြ။ ေအာင္ေဖတို႔ေရာက္လာေတာ့ စခန္းက အေတာ္စည္သြားတယ္။
ဒီမွာတခုေျပာရဦးမယ္ ကရင့္တပ္မေတာ္က ဗိုလ္ရွာဝါးက အရပ္ခပ္ျပတ္ျပတ္၊ လူကဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္နဲ႔ မ်က္ႏွာက အၿမဲခ်ိဳတယ္၊ ကာဘိုင္ေသနတ္လြယ္ၿပီး တခါတေလ ေတာလည္ထြက္တတ္တယ္၊ ညညဆိုလည္း လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးတလံုးနဲ႔ ဂ်ီေဟာက္သံၾကားၿပီဆိုရင္ သူကအဲဒီနား ေရာက္ၿပီးသား၊ တခုေတာ့ရွိတယ္ သူဗိုက္ဆာၿပီဆိုရင္ ထမင္းမက်က္ေသးရင္ စိတ္တိုတတ္တယ္တဲ့။ ကရင္ရဲေဘာ္ေတြက ထမင္းခ်က္ရတယ္ေလ။
ေအာင္ေဖတို႔စေရာက္ေတာ့ စခန္းကအေဟာင္းေလးမွာ တဲ၂လံုးနဲ႔၊ ဒါေပမယ့္ဘာၾကာမလဲ ဗိုလ္ရွာဝါးက ေမာင္းတာခံရေတာ့တာပဲ၊ စခန္းေျပာင္းရမယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့ အျခားေနရာတခုကို ထပ္ေျပာင္းရတယ္၊ ဒါကလည္းယာယီပဲတဲ့ ေနာက္မွအတည္ေနရာ တခုထပ္ေရႊ႕ မယ္တဲ့၊ ၾကည့္ လုပ္ပံု။ အဲဒီေတာ့ ဘာရမလဲ ဝါးပိုးေတြ၊ ဝါးျဖဴေတြခုတ္္၊ ၾကြင္းတူး၊ တိုင္ထူ၊ တဲေဆာက္ အမိုးအတြက္ အရြက္ခုတ္ အမိုးယက္ေပါ့ လုပ္ၾက ရေကာ အဲဒီၾကေတာ့ တဲက၃လံုးေလာက္ ယာယီေဆာက္ျဖစ္သြားေကာ၊ ဗိုလ္ရွာဝါးတို႔ တပ္ကေတာ့ မနီးမေဝးမွာပဲ။
ဒါကလည္း ရက္၂၀ေလာက္ပဲၾကာပါတယ္၊ ေနရာေတြ႔ၿပီ ထပ္ေရႊ႔ရမယ္တဲ့၊ တဲေဆာက္ရတာ အေမာေျပခါစပဲ ရွိေသးတယ္၊ ေနာက္တေနရာထပ္ေျပာင္း ရျပန္ေကာ။ ဒီေနရာကေတာ့ ေတာင္ေၾကာေစာင္းေလး အေပၚမွာ ေတာင္ေျခေလွ်ာေလးကို ပတ္ဝိုင္းၿပီး တဲခပ္လတ္လတ္ေလးေတြ ၄-၅လံုးနဲ႔ စားဖိုေဆာင္ႀကီးႀကီးတလံုး၊ ဘာလို႔ဆို ဆန္ေရ၊ ရိကၡာကလည္း အဲဒီမွာ ထားရမွာကိုး။ ေျပာေတာ့သာ ရိကၡာပါ၊ ဆန္နဲ႔ငါးပိနည္းနည္း ဆီနည္းနည္း၊ တခါတေလ ပဲေလးရသေလာက္ဝယ္ထားတာ ဒါပဲ။ က်န္တာကေတာ့ ရွာစားေပါ့။
တဲေဆာက္ရတာကလည္း သက္ေတာ့ မသက္သာဘူး၊ ျပႆနာက ေျမၾကြင္းတူးရတာ၊ ဘယ္္ေလာက္ပဲ ၾကမ္းတမ္းခ်င္ၾကမ္းတမ္းခ်င္ ငယ္ငယ္ကတည္းက အလုပ္ၾကမ္း မလုပ္ဖူးတဲ့ ေအာင္ေဖတို႔လက္ေတြက ေပါက္ၿပဲကုန္တာပဲ ဘယ္လိုမွကို အမာရြတ္မတတ္ဘူးျဖစ္ေကာ။ အဲဒီလို အထိုင္သေဘာ စခန္းေနရာ က်ၿပီဆိုေတာ့၊ ေအာင္ေဖလည္း ေအေက (AK 47) ေလးလြယ္၊ မသြားရမယ့္ ေၾကာေတြကိုေရွာင္ၿပီး ေတာလည္ထြက္ခြင့္ ရသြားတာေပါ့၊ ေျပာရရင္ စခန္းမွာ ေသနတ္က ၄-၅ လက္ပဲရွိတာ လူက ၁၀ေယာက္ ေက်ာ္တယ္၊ ဆိုတာ့ တဲတခုကို ၂ေယာက္ အနည္းဆံုးတြဲေနရတာေပါ့၊ အရင္ေရာက္ေနခဲ့ၾကသူေတြက ေသနတ္ကိုထိန္းသိမ္းရတယ္။
အဲဒီလိုအေျပာင္းအေရႊ႕ၿပီးလို႔ ရက္ပိုင္းပဲၾကာေသးတယ္၊ ျပည္တြင္းကေန ေနာက္ထပ္ရဲေဘာ္ေတြ ထပ္ေရာက္ လာၾကတယ္၊ မွတ္မိသေလာက္ေျပာရရင္ ရန္ကုန္က ကိုျဖဴ(ကြယ္လြန္)၊ ကိုမိုက္ကယ္၊ ကိုစိုးမိုး (US)၊ ကိုဗလနဲ႔ ပါတီမွာ အသက္အငယ္ဆံုး ျပည္သား ေအာင္ေလး (US)တို႔ေတြ ထပ္ေရာက္လာၾကတယ္၊ ေပ်ာ္စရာေတာ့ ေကာင္းသြားတယ္ ဒါကဧၿပီလလယ္ သၾကၤန္ကာလ။ စကားေတြေျပာၾက ေမးၾကျမန္းၾကေပါ့။
ဒီလိုစခန္းက လူစစည္ၿပီး အထိုင္က်ကာစပဲရွိေသးတယ္ ဘဝမွာ ပထမဦးဆံုး ရန္သူစစ္ေၾကာင္းတက္တာနဲ႔ ႀကံဳရေကာ၊ ဒီ့မတိုင္ခင္က ကရင့္တပ္မေတာ္ ဌာနခ်ဳပ္မာနယ္ပေလာေဒသမွာ စစ္ပူေနတာဆိုေတာ့ ေအဘီတပ္ရင္း (၂၁၂)က ရဲေဘာ္ေတြကလည္း ထီးဖားဝီးက်ိဳးကို ေဖေဖၚဝါရီလကုန္ကတည္းက စစ္ကူ ထြက္သြားၾကၿပီ၊ ခြဲ(၁)မွာ အလြန္ဆုံးက်န္လွ တပ္စိတ္တစိတ္ေလာက္ပဲ အဲဒီမွာ (PLF)က ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕လည္း ရွိတယ္၊ အဲဒီအထဲက ဦးသန္းလွ အေၾကာင္း ေျပာျပရမယ္။
စစ္ေၾကာင္းတက္တယ္ဆိုတာ စစ္တပ္က ကနဇိုးပင္ရြာကေန တက္လာတာ၊ လမ္းတေလွ်ာက္ ျဖည္းျဖည္း၊ ျဖည္းျဖည္းေပါ့၊ ေနာက္ပိုင္းၾကား ရတဲ့ သတင္းက လမ္းမွာေတြ႔တဲ့ ေတာင္ယာလုပ္ကိုင္စားေနတဲ့ မိသားစုတစုကို သတ္သြားတာ ျမင္မေကာင္းဘူး၊ ဘယ္လိုလဲဆို ၂ႏွစ္သားေလးဆိုရင္ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကေနကိုင္ၿပီး သစ္ပင္နဲ႔ ရိုက္သတ္သြားတာ အဲဒီလို ရက္စက္တာ၊ က်န္တဲ့သူကေတာ့ ဓါးနဲ႔လွီး၊ ေခါင္း ျဖတ္ ဘာညာေပါ့၊ သူပုန္အဆက္ေတြ ဆိုၿပီးေတာ့ေလ။
အဲဒီတက္လာတဲ့စစ္ေၾကာင္း ခံစစ္ကုန္းခြဲ(၁)ကို မတက္လာႏိုင္ေအာင္ ေတာင္ငူသား ဦးသန္းလွက ေန႔တိုင္း ညေနေစာင္းရင္ ထိပ္ဆံုးေတာင္ေၾကာအစေလာက္မွာ မိုင္းသြားေထာင္ရတယ္၊ မနက္ဆို ျပန္ေဖာ္ေပါ့။ ခြဲ(၁)ေနရာက ရန္သူထိပ္တိုက္ဆိုေတာ့ က်န္တဲ့ေအဘီရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ အဆင္သင့္အၿမဲတမ္း ရွိေနရတာေပါ့။ ဒီစစ္ေၾကာင္းက ဒီတခါတက္တာၾကာတယ္တဲ့၊ အရင္အခါေတြက ၄-၅ရက္ဆို ျပန္ဆင္းၿပီ ၾကာၾကာမေနရဲဘူး၊ တခါကစစ္ေၾကာင္းတပ္တာကို ေပ်ာက္ၾကားသြားပစ္ၾကတာ ဒု-တပ္ရင္းမွဴး ဒဏ္ရာရသြား ဖူးတယ္တဲ့၊ RPG နဲ႔ပစ္တာလို႔ ေျပာၾကတယ္။
အခုတေခါက္က မရွိဘူးဆို ၂ပတ္ေလာက္ၾကတယ္၊ ေအာင္ေဖတို႔ ဆားေတာင္မရွိေတာ့ဘူး ျပတ္ေကာ၊ ဒါေၾကာင့္ၾကားဖူးနားဝနဲ႔ ဝါးရြက္ျပာခ်ၿပီး ဟင္းအရည္ထဲ ခပ္ရတယ္ ဆားသေဘာေပါ့။ ေရခ်ိဳးရင္လည္း စခန္းနားကစမ္းေခ်ာင္းမွာ မခ်ိဳးရဘူး၊ အရင္ယာယီေနခဲ့တဲ့ တဲေလးေတြနားက စမ္းေခ်ာင္းမွာ သြားခ်ိဳးရတယ္၊ ၄-၅ေယာက္တဖြဲ႔သြား၊ ၂ေယာက္ကင္းေစာင့္ က်န္တဲ့သူေရခ်ိဳး၊ တေယာက္က အဲဒီနားမွာရွိတဲ့ ကင္းမြန္ခ်ဥ္ပင္က အရြက္ေတြခူး အလွည့္က်ေပါ့၊ စားစရာမွ မရွိတာ ဝါးရြက္ျပာခ်ကို ခပ္ထားတဲ့ အဲဒီခ်ဥ္ေရဟင္းနဲ႔ ထမင္းနဲ႔စားေပါ့။
အဲဒီလိုစစ္ပူေနတုန္း တရက္ေတာ့ ညေနေစာင္းအခ်ိန္၊ “ဝုန္း” ကနဲ အသံအႀကီးႀကီး ခြဲ(၁)ထိပ္ဘက္ကေန ၾကားလိုက္ရတယ္၊ ဟာခ်ကုန္ၿပီေပါ့၊ ဗိုလ္ရွာဝါးလည္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားတယ္ အားလံုးအသင့္ေပါ့ေလ၊ တူးထားတဲ့ ခံတုတ္က်င္းထဲ ၂ေယာက္ကို ေသနတ္တလက္နဲ႔ ၿငိမ္နားစြင့္ေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘာသံမွ ထပ္မၾကားရဘူး။ ဘာလဲေပါ့။ ေနာက္တနာရီေလာက္ၾကာမွ ဗိုလ္ရွာဝါးကေျပာတယ္၊ ဦးသန္းလွမိုင္းထိသြားတယ္၊ လူနာကိုက်ေနာ္တို႔ စခန္းပို႔မယ္ မနက္မွ ႏြားေလးခို(ကရင့္ တပ္မေတာ္ ခရိုင္စခန္း)က ေဆးရံုပို႔မယ္ေပါ့။
ေမွာင္လာေတာ့ ကင္းေစာင့္ရေကာ။ အဲဒီအခ်ိန္လူက မရွိဘူးဆို ၁၅ေယာက္ေလာက္ေတာ့ရွိမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကင္းကို ၂ေယာက္ တတြဲေစာင့္ရတယ္ လူေတြက အေတြ႔အႀကံဳလည္း မရွိေသးေတာ့ မွားတာယြင္းတာ ရွိမွာစိုးလို႔ ဗိုလ္ရွာဝါးက စီစဥ္တာ။
ညေနခင္းက ဝုန္းကနဲ မိုင္းကြဲၿပီးကတည္းက တေတာလံုး တေတာင္လံုး တိတ္ဆိတ္ေနေကာ၊ ထူးျခားတာက ပုရစ္လို အေကာင္ငယ္ေလးေတြ ေအာ္သံကလြဲၿပီး ဘာသံမွမၾကား၊ တခုရွိတာက အဲဒီညက လကေရးေရးေလး ရွိေနတယ္၊ ဆိုေတာ့ အလင္းေရာင္ဝိုးတိုးဝါးတားေလးက ခပ္ေရးေရး ျမင္ေနရတယ္ေပါ့၊ စစ္မပူရင္ေတာ့ လြမ္းဖို႔ အေကာင္းသား။
ေအာင္ေဖကင္းေစာင့္ေတာ့ ကိုေအာင္မိုးနဲ႔အတူ ေစာင့္ရတာ၊ သူကလည္း ေတာင္ငူသား၊ အခ်ိန္က ည၁နာရီေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္၊ ဦးသန္းလွ မိုင္းထိတာေတာင္ေမ့ေနတယ္၊ ကင္းခ်ိန္စလို႔ ၁၅မိနစ္ေလာက္ပဲရွိမယ္၊ ဗိုလ္ရွာဝါးတဲဘက္ကေန လႈပ္လႈပ္၊ လႈပ္လႈပ္နဲ႔ကင္းေစာင့္တဲ့ေနရာ ေရာက္လာတယ္၊ ဦးသန္းလွကို သယ္လာၿပီ၊ မပစ္မိဖို႔ လာသတိေပးတာ၊ ေတာ္ၾကာ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ အသံၾကားတာကို ပစ္မိတာနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ဒီမွာဗ်ိဳ႕လို႔ ရန္သူကို အသိေပးသလို ျဖစ္သြားမယ္ေလ။
ေနာက္ ၅မိနစ္ေလာက္ပဲၾကာပါတယ္၊ ပုခက္ကိုသစ္ကိုင္းတခု ခုတ္ခ်ည္လာၿပီး ဦးသန္းလွကို ေအဘီက ရဲေဘာ္ေတြ ထမ္းလာၾကတယ္၊ သူတို႔၆ေယာက္ေလာက္ေတာ့ရွိမယ္၊ ေအာင္ေဖတို႔ ကင္းေစာင့္တဲ့ ေနာက္ေက်ာ ကေနျဖတ္သြားရတာ၊ စားဖိုေဆာင္မွာ သြားထားတာ၊ စာဖိုေဆာင္က အျမင့္မွာ ေဆာက္ထားတာေလ။ လူေနတဲ့ တဲေသးေသးေလးေတြက ေအာက္ဖက္ေၾကာမွာ။ ရုတ္တရက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မတ္လေတာ္လွန္ေရးကဗ်ာကို သြားသတိရလိုက္ေသးတယ္၊ လေရာင္ေလးက ပိုေတာက္ပ လာေနၿပီကိုး။ ေအဘီရဲေဘာ္ေတြလည္း ပို႔ၿပီး ျပန္ထြက္သြားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကင္းခ်ိန္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေအာင္ေဖလည္း ပုခက္ထဲဝင္အိပ္ေပါ့။
မနက္၄နာရီေလာက္ၾကေတာ့ ကိုစိုးၿငိမ္းက အားလံုးကို လိုက္ႏိုးတယ္ ထၾက၊ အဆင္သင့္ေနၾကေပါ့၊ ျပန္ထရ ျပန္ေကာ၊ ခံတုတ္က်င္းေလးထဲမွာ ခ်မ္းခ်မ္းေအးေအးနဲ႔ အသာေလးၿငိမ္ေနရတယ္။ အဲဒီလိုေနရင္း ရုတ္တရက္။
“စိုးၿငိမ္းေရ” ဆိုတဲ့အသံႀကီးက စားဖိုေဆာင္ဘက္က အက်ယ္ႀကီးထြက္လာတယ္၊ အသံက အေတာ္ကို နာနာက်င္က်င္နဲ႔ ေအာ္လိုက္တဲ့အသံ၊ ဦးသန္းလွ ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ သူတို႔ေတာင္ငူသား ကိုစိုးၿငိမ္းကို လွမ္းေခၚတာ၊ မနာေနပါ့မလား မနက္ခင္းဆို စိမ့္ေနေအာင္ေအးတာဆိုေတာ့ သူ႔ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ စဥ္းစားသာၾကည့္ ဘယ္ေလာက္နာက်င္ရွာမလဲ၊ ကိုစိုးၿငိမ္းလည္း အသာေလးအေပၚတက္သြားတယ္ အသံေတာ့ တိတ္သြားေကာ။
ဒါေပမယ့္ ခဏပါပဲ။
“စိုးၿငိမ္းေရ” ဆိုတဲ့ အသံနက္ႀကီးက ထပ္ထပ္ထြက္လာေကာ၊ အေတာ္ေတာ့ ေအာင္ေဖေသြးပ်က္သြားတယ္၊ ေၾကာက္စရာႀကီးကိုး ဘုရားဘုရား။ ေနာက္ေတာ့ ေအဘီက က်န္ေနခဲ့တဲ့ေဆးမွဴးက ေမ့ေဆး၊ ထံုေဆး တခုခုထိုးေပးလိုက္ပံုရပါတယ္၊ ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့ဘူး။ ေနာက္အလင္းေရာင္ ပ်ပ်ေလးလာေတာ့ ထမင္းခ်က္က်တဲ့သူေတြက ထမင္းခ်က္ၿပီးလို႔ အလွည့္က်စားၾကဆိုေတာ့ စားဖိုေဆာင္ေပၚ ခါတိုင္းလို တက္သြားၿပီး ထမင္းစာဖို႔ ျပင္ေတာ့တယ္။
ေအာင္ေဖတက္သြားတုန္းကေတာ့ အမွတ္တမဲ့ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ စားဖိုေဆာင္ကို ကုန္းေစာင္းကေန လွမ္းေမာ့ၾကည့္လိုက္မွ “ဟာ” လူအေတာ္လန္႔သြားတယ္၊ ဒဏ္ရာရထားတဲ့ ဦးသန္းလွဆိုသူကို တကိုယ္လံုး ပတ္တီးေတြနဲ႔ စည္းထားတာ အဲဒီပတ္တီးအျဖဴေရာင္ေတြက ေသြးေရာင္ေတြ လႊမ္းေနၿပီ၊ စားဖိုေပၚက ဖ်ာလိုရက္ထားတဲ့ အခင္းေပၚမွာ တံုးလံုးႀကီး၊ သူ႔မ်က္ႏွာက ေတာင္ေျခဘက္ကို လွည့္ထားေတာ့ တက္လာတဲ့ ေအာင္ေဖကို ပတ္တီးစည္းထားတဲ့ၾကားက လစ္လပ္ေနတဲ့ မ်က္လံုး၂လံုးနဲ႔ၾကည့္ေနတာ၊ ေအာင္ေဖ အေတာ္လန္႔သြားတယ္၊ ဒဏ္ရာရတယ္ဆိုတာ ဒီလိုပါလားေပါ့၊ သူ႔မ်က္လံုး ၂လံုးကိုလည္း မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး ထမင္းျမန္ျမန္ထည့္ ရွိတဲ့အရည္ထပ္ထည့္ၿပီး ေအာက္ကို ျပန္ဆင္းလာခဲ့ေရာ၊ အားပါး မေခ်ာင္ဘူးနဲ႔တူတယ္္ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာက။
မနက္(၆)နာရီေက်ာ္ေတာ့ ကိုစိုးၿငိမ္း အပါအဝင္၊ ေအဘီေဆးမွဴးနဲ႔ နည္းနည္းေတာင့္တင္းတဲ့ ဗလမင္းထင္ အခ်ိဳ႕က ဦးသန္းလွကို ထမ္းၿပီးႏြားေလးခို ေဆးရံုကို သြားပို႔ၾကေတာ့တယ္၊ ညေနေစာင္းေတာ့ ျပန္ေရာက္ လာၾကတယ္၊ ဦးသန္းလွ လမ္းမွာဆံုးသြားၿပီတဲ့၊ အဲဒီညက ေအာင္ေဖကင္းသာေစာင့္ေနရတာ ပတ္တီးၾကားက ဦးသန္းလွ မ်က္လံုး၂လံုးကို တခ်ိန္လံုးျမင္ေယာင္ေနေကာ။
စစ္ပူၿပီးမၾကာခင္၊ ကိုေဌးေအာင္၊ ကိုေအာင္သန္းျမင့္နဲ႔ ကိုႏိုင္ထြန္းတို႔ မာနယ္ပေလာကေန ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ကိုေဌးလို႔ေခၚတဲ့ ကိုေဌးေအာင္က အဂၤလိပ္စာကို ေလ့လာၾကဖို႔ အားလံုးကို တိုက္တြန္းတယ္ ဒါေၾကာင့္ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ dictionary ေလးကို အလြတ္က်က္ဖို႔ လုပ္သူကလုပ္ေပါ့၊ ဇြဲရွိၾကပံုမ်ား။
မၾကာပါဘူး ေမလဆန္းေရာက္ေတာ့ ေအာင္ေဖတို႔ေတြထဲက (၁၀)ေယာက္ေလာက္ကို မာနယ္ပေလာ သြားရမယ္တဲ့ ေၾကးနန္းရိုက္ေခၚေကာ။ အားလံုးျပင္ၾကဆင္ၾကနဲ႔ေပါ့၊ လမ္းမွာဖ်ားရင္ေသာက္ဖို႔ ေဆးကအစ ထည့္သြားရတယ္၊ အဓိကဒီအဖြဲ႔ကို ဦးေဆာင္လမ္းျပ ေခၚသြားမွာက ကိုေမာင္စိုး။
မွတ္မိသေလာက္ အဲဒီတုန္းက သြားၾကရတဲ့သူေတြက ကိုမင္းလြင္ဦးေဆာင္ၿပီး၊ ကိုျဖဴ၊ ကိုရဲဝင္းေအာင္၊ ကိုမိုက္ကယ္၊ ကိုေအးျမင့္၊ ကိုစိုးမိုး၊ ဝင္းႏိုင္၊ ေအာင္ေဖနဲ႔ ေအာင္ေလးစတဲ့သူေတြ အားလံုး (၁၀)ေယာက္ေလာက္ရွိမယ္။ အရင္ေရာက္ၿပီးသား လူေဟာင္းေတြကေတာ့ စခန္းမွာ က်န္ေနခဲ့ၾကတယ္၊ ခရီးစဥ္က စခန္းကေန ႏြားေလးခို၊ ၿပီးေတာ့ ေစာထ။
အရင္က ကိုယ့္စခန္းထဲမွာေနၿပီး စခန္းနားက ေစ်းကြက္ေလာက္သာ ေရာက္ဖူးတဲ့သူေတြ ခရီးထြက္ရမယ္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့၊ ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္က ကုန္သည္လမ္းေၾကာင္းလည္းျဖစ္ေတာ့ တခါတေလ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ခရီးသြားကုန္သည္ေတြ၊ လူေတြကိုေတြ႔ရတတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ေဖတို႔က သူပုန္ဆိုေတာ့ ကိုေမာင္စိုးစီစဥ္တဲ့အတိုင္း ရြာေတြက ေခ်ာင္က်က် အိမ္တအိမ္အိမ္မွာ တည္းခိုရတာေပါ့၊ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမ်ား လွမွလွ၊ ေတာင္ကိုေမာေမာနဲ႔ တက္ေနရာက ျဗဳန္းကနဲ ေတာင္ထိပ္လည္းေရာက္ေရာ ေတာင္ယာေစာင့္တဲ ေသးေသးေလး၊ စမ္းေခ်ာင္းေလး၊ ျမက္ခင္းျပင္နဲ႔ ဘဲေလးေတြက စမ္းေခ်ာင္းထဲမွာ ကူးလို႔ခတ္လို႔၊ ကိုတိုးႀကီးရဲ႕ ျမက္ခင္းစိမ္းနဲ႔တဲငယ္ေလးဆိုတာ တကယ္။ စိတ္ေတာင္ကူးမိၾကေသးတယ္ ဒီေနရာေဟာ္တယ္ လာဖြင့္ရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔။ အေတာ္ကိုလွတာေလ။
ျဖတ္သန္းသြားရတဲ့ ေတာေတာင္ေတြ အမ်ားစုကေတာ့ ေတာင္ယာမီးရွိဳ႕ထားတဲ့ ရနံ႔သင္းသင္းေလးေတြနဲ႔ မီးခိုးေငြ႔ တလူလူေပါ့၊ ဘာလို႔ဆို ေႏြဦးကတည္းက အသစ္ခုတ္ထြင္ၿပီးသား သစ္ပင္အကိုင္းအခက္ေျခာက္ေတြကိို မိုးမက်ခင္ မီးရွိဳ႕ထားၾကလို႔ေလ။ ေမလလည္ဆို မိုးကလာၿပီကိုး။
ထြက္မလာခင္ကတည္းက ခရီးသြားတာ အေတြ႕အႀကံဳ ရွိသူေတြက ေျပာျပထားဖူးတယ္၊ ထိုင္းဘတ္ေငြနဲ႔တူတဲ့ ပံုစံတူ ဆူပါမန္းပိုက္ဆံေပါ့ အဲဒီစာရြက္ေလးေတြ လမ္းမွာေတြ႔ရတတ္တယ္တဲ့၊ သြားေကာက္မေနနဲ႔ လူေတြ႔ရင္ အဟားခံရမယ္တဲ့ ပိုက္ဆံမဟုတ္ေပါ့ေလ ကေလးေတြအတြက္ ကစားစရာေပါ့၊ ဒါကိုေအာင္ေဖတို႔ တခ်ိဳ႔ကသိတယ္၊ ႀကံဳရင္ အသက္အငယ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ေအာင္ေလးကို ၾကပ္မယ္(စမယ္)ေပါ့ေလ၊ ဒီလိုစီစဥ္ထားတာ။
ဒါေၾကာင့္ေအာင္ေဖက ဦးေဆာင္သြားရြီးထားတာက “ေဟ့ေကာင္ ငါတို႔အခုသြားမယ့္လမ္းက ကုန္သည္လမ္းနဲ႔ ဆံုဆံုသြားတတ္တယ္ကြ၊ အဲဒီမွာ ထိုင္းပိုက္ဆံေတြ က်က်ေနတတ္တယ္ေျပာတယ္၊ ၅၀၀ တန္တို႔ ၁၀၀တန္တို႔ ေပါ့ကြာ၊ ေတြ႔ရင္သိမ္းထား၊ ဘယ္သူမွ မေျပာနဲ႔ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ဟိုေရာက္ေတာ့ သံုးၾကတာေပါ့” လို႔ေျပာခဲ့တာ၊ ဟိုေကာင္ကလည္း ေအး ေအး ေပါ့ေလ။
ဒါေၾကာင့္လမ္းတေလွ်ာက္ ေအာင္ေလးဆိုလာတဲ့ ျမန္မာသံစဥ္ သီခ်င္းႀကီးေတြကို နားညည္းခံၿပီး သူနဲ႔ မကြာေရွ႕ကေန အပင္ပန္းခံ ေလွ်ာက္လာတာ၊ တြက္ထားတဲ့အတိုင္း တေနရာေရာက္ေတာ့ ဆူပါမင္းပိုက္ဆံ စကၠဴတရြက္ က်ေနတာကို ေအာင္ေဖေတြ႔လိုက္တယ္၊ ဒါကို မျမင္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဖိနပ္ၾကားထဲ ခဲညပ္သလို ဘာလိုလိုလုပ္ လမ္းပိတ္ပီး ေအာင္ေလးကို အာရံုေျပာင္း သတိထားမိေအာင္ လုပ္လိုက္တယ္၊ ဂြင္ဝင္သြားတာကေတာ့ အတိအက်ပဲ ဒီေကာင္ကလက္သြက္ပါ့ ဆူပါမင္းပိုက္ဆံကို အသာေလး လွစ္ကနဲ ေကာက္္ၿပီး အိတ္ထဲထည့္လိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ေအာင္ေဖ့ကိုေမးတယ္ ေဟ့ေကာင္ဘာျဖစ္လဲေပါ့၊ ခဲညပ္လို႔ပါကြာဆိုၿပီး ေအာင္ေဖတို႔ ခရီးဆက္ခဲ့တာေပါ့။
ကရင္ရြာေတြထဲကို ေကာ့ေကာ့ ေကာ့ေကာ့နဲ႔ ေအာင္ေဖတို႔ အရင္ဝင္သြားၾကည့္၊ “ပေရာ္ဟလီး” ဆိုတဲ့ အသံစူးစူး ၾကားရၿပီး လူေတြေပ်ာက္ကုန္ေရာ၊ ဆိုလိုတာ “ဗမာလာၿပီ” ဆိုၿပီး တရြာလံုးေျပးတာ၊ ဒီလိုျဖစ္ရင္ ကိုေမာင္စိုးက ပူညံပူညံ လုပ္ေကာ ေရွ႕ကအရင္မသြားပါနဲ႔ဆို ဘာညာေပါ့၊ ၿပီးရင္ ရြာစပ္ေလာက္ထြက္ၿပီး ပတ္ကေညာလို (ကရင္လို) ေအာ္ေတာ့မွ မယံုရဲ ယံုရဲနဲ႔ ရြာသားေတြက ျပန္ဝင္လာတတ္တယ္၊ ဒါမွဆန္ေတာင္း ထမင္းခ်က္စား အဲဒီလို လုပ္ရတာ၊ မဟုတ္ငတ္မယ္။
ဒီလိုတေရြ႕ေရြ႕နဲ႔သြားၾကတာ ေမ(၁၀)ရက္ဝန္းက်င္ေလာက္ၾကေတာ့ ေစာထစခန္းကိုေရာက္ေရာ၊ ဒါေတာင္လမ္းမွာ ဝင္းႏိုင္ဘယ္လိုမွ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့လို႔ (ေျခေဖာေယာင္တာ) ယာပလိုတဲမွာလားမသိ ေဆးရံုမွာထားခဲ့ရတယ္ ေနာက္မွ လိုက္လာေပါ့ ကိုယ့္ေဒသနယ္ေျမေလ ရန္သူမွမရွိပဲကိုး။ က်န္သူေတြကေတာ့ ခရီးဆက္ထြက္ၾကရတယ္။
ေစာထစခန္း၊ သူကသံလြင္ျမစ္ေဘးမွာ၊ ေအာင္ေဖတို႔ေစာထေရာက္ေတာ့ ကရင္ရဲေဘာ္ေတြ တည္းတဲ့ သစ္သားဘားတိုက္အႀကီးႀကီးမွာ တည္းၾကရတယ္၊ သူကကုန္းလမ္းခရီးဆံုးကိုး၊ မာနယ္ပေလာကို ေလွနဲ႔သြားၾကရမယ္၊ ေလွရဖို႔အတြက္ ေနာက္ထက္ (၁၀)ရက္ေလာက္ ေစာင့္ၾကရေသးတယ္၊ အဲဒီၾကမွ သံလြင္ဆိုတာကို ျမင္ဖူးတာ၊ တဘက္ကမ္းက ထိုင္းႏိုင္ငံ ထိုင္းအလံတလူလူနဲ႔ေပါ့၊ ဒီဘက္ကေတာ့ ေကအင္ယူအလံနဲ႔။ လူေတြကေျပာၾကတယ္ ပူလည္းပူေတာ့ သံလြင္ထဲမွာ ေရခ်ိဳးဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔တဲ့ ဘာလို႔ဆို ေအးလြန္းအားႀကီးေတာ့ ဖ်ားမယ္တဲ့။
ဖ်ားတယ္ဆိုလို႔ ဌက္ဖ်ားက ေအာင္ေဖတို႔ေတာထဲေရာက္ၿပီး တလေလာက္ၾကာကတည္းက စဖ်ားဖူးၿပီ၊ ကီြႏိုင္ေဆးျပားကိုေသာက္ရတာ လူကိုမူးေဝေနတာပဲ နားထဲမွာ ပုဇင္းရင္ကြဲေအာ္သံပဲၾကားတယ္၊ ဘာမွမၾကားရဘူး၊ အူေနတာ၊ ခံတြင္းလည္းပ်က္ေပါ့ ခါးေနေတာ့ ဘာမွစားမဝင္ဘူး၊ ရန္ကုန္လမ္းေဘးက ေခါက္ဆြဲသုပ္ ခ်ဥ္ခ်ဥ္ငံငံ စပ္စပ္ကိုပဲ ေတာင့္တေနမိတတ္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အေမခ်က္တဲ့ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္ ထမင္းခ်က္က်သူက ဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္ေပးတာကို ဘာအရသာမွ ခံစားမရဘဲ စားၾကရတာ။
ေရမခ်ိဳးရဆိုေပမယ့္ စပ္စုတတ္တဲ့ အက်င့္ကရွိေတာ့ သံလြင္ေရကိုေတာ့ ေျခေထာက္နဲ႔ထိၾကည့္မယ္ေပါ့ ေအာင္ေဖတို႔ ၃-၄ေယာက္ ကမ္းစပ္သြား ေျခေထာက္ေလးကို အသာေလးျမစ္ထဲစိမ္ၾကည့္တယ္၊ ေသာက္က်ိဳးနဲ ေအးလိုက္တာ ေနပူလို႔လူကေခၽြးေတြ ျပန္ေနရတဲ့အထဲ ျမစ္ေရကေအးတာမွ ေျခေထာက္ကို ေရခဲတံုးနဲ႔ ဟမ္ဘာဂါညွပ္လိုက္သလိုပဲ၊ ဒါမ်ိဳးေတာ့ ေရမခ်ိဳးေရးခ် မခ်ိဳး။ ေနာက္ေတာ့ သံလြင္ေရကို ေယာင္လို႔ေတာင္ မထိေတာ့ဘူး၊ အမွန္ကသံလြင္ဆိုတာ ဟိုးတရုပ္ျပည္ ေရခဲေတာင္ေတြေပၚကေန စီးဆင္းလာခဲ့တဲ့ သမိုင္းဝင္ျမစ္ပဲ ေအးမွာေပါ့ ဘာဗဟုသုတမွ မရွိဘဲ သြားစမ္းတာ ခံေပါ့။
ဒါနဲ႔တရက္မွာေတာ့ ေလွရလို႔ မာနယ္ပေလာကို ဆင္းခြင့္ရေတာ့တယ္၊ (PLF) ကစုေဆာင္းလာတဲ့ ရဲေဘာ္ရဲေမေလးေတြ တခ်ိဳ႕နဲ႔၊ ေအာင္ေဖတို႔ လူ႔ေဘာင္သစ္အဖြဲ႔နဲ႔ အတူတူသြားၾကရတာ လူေပါင္း ၂၅ေယာက္ေလာက္ရွိမယ္၊ မနက္ေစာေစာ ေစာထကေနထြက္ခဲ့ၾကတယ္၊ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ေက်ာက္စိုင္၊ ေက်ာက္ခဲေတြၾကားက ေလွကျဖတ္ေမာင္းရတာ အသည္းယားစရာ တခါတလ ဘုန္းကနဲ ေလွက ေရနိမ့္တဲ့ အဆင့္ကို ျပဳတ္က်သြားတာပါေသး၊ ေအာက္မွာ ေက်ာက္စိုင္ေတြ ရွိေနတာကိုး။
သံလြင္ကေန စုန္ဆင္း၊ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ ေနာက္တခုျဖစ္တဲ့ ေသာင္ရင္းကို ဆန္တက္ၿပီးေတာ့ မာနယ္ပေလာက “ကညင္ဒီကလုတ္သ ဆန္ဖ်ဲအိမ္” ကိုေရာက္ေရာ၊ အမွန္က ကရင္ဘာသာနဲ႔ ပတ္ကေညာ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္စတဲ့ “ကရင့္ လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ စစ္ေဆးေရးဂိတ္” လား ဘာလားမသိ၊ ေရးထားတာ ေအာင္ေဖက မဖတ္တတ္ေတာ့ အခုေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ ဗမာလိုဖတ္တာ၊ က်န္သူေတြက ရယ္ေပါ့။
ထံုးစံအတိုင္း ေလွေပၚကဆင္း ဘယ္ကလာလည္း ဘာလဲ၊ စာရြက္စာတမ္းေတြ စစ္ေပါ့၊ မာနယ္ပေလာက ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ဆိုေတာ့ စစ္ေဆးတဲ႔ ကရင္တပ္ၾကပ္ေတြ၊ အရာခံဗိုလ္ေတြကလည္း အေတာ္တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ပဲ မ်က္ႏွာမာမာနဲ႔၊ ေအာင္ေဖတို႔လည္း ခပ္လန္႔လန္႔။
ေရာက္တာက ေန႔လည္၁နာရီေလာက္ရွိမယ္၊ ေအာင္ေဖတို႔ကို ဘားတိုက္မွာ ထားထားၿပီး ထမင္းစားေပါ့၊ တမင္းေကၽြးတယ္၊ ထမင္းကေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းပဲ ဘာမွမပါဘူး ငါးပိရည္ အရည္က်ဲကို ထမင္းနဲ႔စားရတာ၊ ဒါကပံုမွန္ေန႔လည္စာ၊ သိတဲ့သူဆို လမ္းေဘးက အရြက္ခူး တို႔စရာအျဖစ္ျမဳပ္စားေပါ့။ ေအာင္ေဖတို႔ကေတာ့ သိမေနအားဘူး ဆာလည္းဆာဆိုေတာ့ စားပစ္လိုက္တာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ဘားတိုက္ထဲ နားနားေနေန လွဲေနၾကတယ္။
“ေယာက္ဖတို႔အဖြဲ႔က ေတာင့္တာပဲကြ၊ ဘာလည္း စစ္ကူလာၾကတာလား”
“ဒါေပါ့ေယာက္ဖရာ က်ဳပ္တို႔လည္း ခင္ဗ်ားတို႔ကို ကူတိုက္ဖို႔ တက္လာၾကတာ”
ဒါက ဘားတိုက္ေပၚတက္လာတဲ့ ကရင္ဗိုလ္အငယ္တဦးက ဗမာလိုလွမ္းေမး၊ ေျပာတာကို ေအာင္ေဖက ၾကြားၾကြားဝါဝါ ျပန္ေျဖလိုက္တာ၊ ေတာင့္မွာေပါ့ ေအာင္ေဖတို႔အဖြဲ႔က အထီးေတြခ်ည္းကိုး၊ ဟိုအဖြဲ႔လို ေကာင္မေလးေတြမွ မပါတာ၊ ဟာေကာင္းတာေပါ့ ဘာညာေျပာၿပီး ဒီကရင္ဗိုလ္က ေယာက္ဖတို႔ေဆးေဆးေနဦး ေျပာၿပီး ဆင္းသြားေကာ၊ မၾကာပါဘူး အတူလာတဲ့ (PLF) ကအဖြဲ႔ကို သူ႔လူေတြက လာေခၚသြားတယ္ ကိုယ္ခ်ည္း က်န္ခဲ့ေကာ၊ ညေနေစာင္းေတာ့မယ္ ၄နာရီေက်ာ္ၿပီ၊ ဘာမွန္းမသိ ဘားတိုက္မွာ ေစာင့္ေနရတယ္။ အဲံဒီၾကေတာ့မွ အဖြဲ႔ဦးေဆာင္တဲ့ ကိုမင္းလြင္ကေျပာတယ္။
“ေအာင္ေဖ အာေခ်ာင္တာနဲ႔၊ ငါတို႔ကို ေပၚတာဆြဲထားၿပီလားမသိ” တဲ့။
ဟာ အဲဒီေတာ့မွ ေအာင္ေဖသိတယ္၊ စစ္ကူေတာ့ စစ္ကူလာတာေပါ့ ဒီလိုဘလိုင္းႀကီးခ်က္ခ်င္း လုပ္သလားေပါ့၊ လူလည္းလန္႔သြားတယ္ ဗဟိုကိုေတာ့ အေၾကာင္းေလး ဘာေလးၾကားေပးၿပီးမွ ဆြဲေပါ့ေယာက္ဖရယ္လို႔ စိတ္ထဲက ေျပာေနမိတယ္။ အားလံုးကေတာ့ “မသာေလး၊ မင္းေၾကာင့္” ဆိုတဲ့ရုပ္နဲ႔ ေအာင္ေဖ့ကို ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ေပါ့၊ ေအာင္ေဖတို႔ တိတ္ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္။
ညေန ၅နာရီခြဲေလာက္ၾကမွ ဖဒိုမန္းရွာ (ဗာလင္တိုင္းေဒးမွာ လုပ္ႀကံခံလိုက္ရတဲ့ KNU အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး) နဲ႔ ကိုေအာင္မိုးေဇာ္တို႔ ရႈးရႈးရွဲရွဲနဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္၊ ဆရာမန္းရွာကေတာ့ သူ႔ကရင္ အရာရွိေတြကို ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ ဘာေျပာေနတယ္ေတာ့ မသိ၊ ဒီလိုေနာက္မလုပ္ရ ဘာညာျဖစ္မွာေပါ့၊ အဲဒီတုန္းက သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမရဲ႕ ကိုယ္ေရးအရာရွိ၊ ဗဟိုေကာ္မတီ။
ဒါနဲ႔ ဘားတိုက္ကေနဆင္း အရင္ (DAB) ရံုးေဟာင္းမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ လူ႔ေဘာင္သစ္ဌာနခ်ဳပ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ ေရာက္ေတာ့တာပဲ၊ ကုန္းေပၚကဆင္းလာေတာ့ ဥကၠဌလုပ္သူ ကိုျမင့္ေဇာ္က ေအာင္ေဖ့ကို လွမ္းစတယ္။
“ေဟ့ေကာင္ေအာင္ေအာင္ေဖ၊ မင္းကို ေထာက္လွမ္းေရးက ထမိန္ခိုးမႈနဲ႔ ဖမ္းတာဆို” တဲ့။
ေပၚတာကလြတ္လာတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ေအာင္ေဖရယ္က်ဲက်ဲသာ လုပ္ေနႏိုင္ေတာ့တယ္။ အဲဒီညမွာတင္ပဲ အေရွ႕ေတာင္တိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ တိုင္းမွဴး ဗိုလ္ခ်ဳပ္္ေမာင္လွက ကရင္ျပည္နယ္ ထိုးစစ္ကို ရပ္စဲထားလိုက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေရဒီယိုက ေၾကညာတယ္၊ ရက္စြဲကေတာ့ ၁၉၉၂ခုႏွစ္ ေမလ (၂၄)ရက္။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကိုျမင့္ေဇာ္ေျပာတဲ့ ေအာင္ေဖထမိန္ခိုးလို႔ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက ဖမ္းတာကို (၄၅)ရက္တိတိ ခံရတဲ့အေၾကာင္း ေရးသားပါဦးမယ္။
သက္ခိုင္
(၁၉း၃၇)နာရီ
(၂၈.၄.၂၀၁၄)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
