ဟိန္းထိုက္စ်ာန္
ဇူလုိင္ ၄၊ ၂၀၁၄
ကြၽန္ေတာ္ဆိုင္ကယ္စီးတတ္ပါသလားဆိုသည့္ ေမးခြန္းကို တစ္စံုတစ္ဦးက ယခုအခ်ိန္တြင္ ေမးလာခဲ့လွ်င္ မည္သို႔ေျဖရမည္ကို ကြၽန္ေတာ္ မေျပာတတ္ေတာ့ပါ။ ယခင္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္စီးဖူးခဲ့ပါသည္။ သို႔ဆိုရလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္စီးတတ္ခဲ့ဖူးသည္ဟု ေျဖမည္ ဆိုပါက မွန္ကန္ပါမည္။
ဆိုင္ကယ္စီးတတ္ျခင္း၊ စက္ဘီးစီးတတ္ျခင္း၊ ကားေမာင္းတတ္ျခင္း၊ ေရကူးတတ္ျခင္းဆိုသည္မွာ တတ္ကၽြမ္းခဲ့ဖူးသူတစ္ဦးအဖို႔ တေရးႏိုးထ လုပ္၍ လုပ္လို႔ရေသာ အလုပ္မ်ားျဖစ္ေပသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ကြၽန္ေတာ္ေနသည့္ျမိဳ႕ငယ္ေလးတြင္ ဆိုင္ကယ္စီးႏိုင္သူဆိုသည္မွာ လက္ခ်ဳိးေရတြက္၍ပင္ရပါသည္။ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရလွ်င္ ေရႊေရာင္ဆူပါကပ္၊ ဇီးေရာင္ဆူပါကပ္၊ ဒီ့ေနာက္ ေက်ာက္စိမ္းေရာင္၊ ခဲေရာင္ ဆူပါကပ္မ်ား ေပၚလာခဲ့သည္ကို အမွတ္ရမိပါေသးသည္။
လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္မ်ားစြာ ၁၉၈၈ မတိုင္ခင္က ေရႊေရာင္ဆူပါကပ္မ်ား ေခတ္စားခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္က မႏၱေလးျမိဳ႕သို႔ ေရႊ ေရာင္ဆူပါကပ္ ဝယ္ရန္သြားခဲ့ဖူး၏။ မႏၱေလးအေရာက္တြင္ ေရဒီယိုသတင္းေၾကညာခ်က္ေၾကာင့္ ဆိုင္ကယ္ဝယ္ရန္ယူသြားေသာ ေငြစကၠဴမ်ားမွာ စကၠဴစုတ္မ်ားျဖစ္သြားခဲ့ေလေတာ့သည္။ ဆိုင္ကယ္ေတာ့ ပါမလာခဲ့ေလေတာ့။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ငယ္ႏုစဥ္အခါကတည္းက ေရႊေရာင္ဆိုင္ကယ္မ်ားႏွင့္ သံုးမရေသာ ေငြေၾကးဟုေခၚဆိုသည့္ စကၠဴစုတ္မ်ားကို တြဲျမင္မိခဲ့ေတာ့သည္။
ဆိုင္ကယ္အေၾကာင္းေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ စက္ဘီးမွာ မပါမျဖစ္ပါရပါလိမ့္မည္။ အဆင့္ဆင့္တိုးတက္လာျခင္းဟုေတာ့ ေျပာႏိုင္ပါ၏။ ဆိုင္ကယ္မ်ားယခုကဲ့သို႔ မေပါမ်ားခင္က လူတိုင္းလိုလို သို႔မဟုတ္ စက္ဘီးဝယ္ႏိုင္သူမ်ားမွာ စက္ဘီးစီးၾကပါသည္။
ဘီးဆိုသည့္အရာကို စတင္ေတြ႕ရွိျပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ ေရွးေရွးလူသားမ်ားသည္ ဘီးကို အသံုးျပဳ၍ သြားလာေရးအေထာက္အကူျပဳ ယာဥ္ မ်ားကို တီထြင္ခဲ့ၾကေလသည္။ လူ႔ေျခေထာက္ကို အသံုးျပဳ၍ သြားလာရ မလြယ္ကူေသာ၊ ေဝးကြာေသာအရပ္မ်ားသို႔ သြားလာႏိုင္ရန္ ဘီးသည္ လူ႔သမိုင္းတြင္ အေရးပါသည့္ ရွာေဖြေတြ႕ရွိခ်က္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ဘီးသည္ အခ်ိန္ေတြကို ခ်ဳံ႕ပစ္ႏိုင္ခဲ့ေလသည္။ ဤကမၻာၾကီးတြင္ ဘီးဆိုသည့္ အရာဝတၳဳသာ မရွိခဲ့လွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ယခုုအခ်ိန္တြင္ မည္သို႔ မည္ပံု ရွိေနၾကလိမ့္မလဲဆိုသည္မွာ ေတြးေတာဖြယ္ရာေပပင္။
မည္သို႔ပင္ဆိိုေစ၊ ကြၽန္ေတာ္ ျမိဳ႕မွ စြန္႔ခြာခဲ့ျပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ ဆိုင္ကယ္မ်ားမွာ ယင္ေကာင္မ်ားကဲ့သို႔ တဝီဝီႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ျမိဳ႕ကေလး ရင္ ေပၚမွာ ရစ္ပတ္ခဲ့ေလျပီ။
ကြၽန္ေတာ့္ညီသည္ ဆိုင္ကယ္စီး၏။
ကြၽန္ေတာ့္ညီ မိန္းမသည္ ဆိုင္ကယ္စီး၏။
ကြၽန္ေတာ့္အေမသည္ ဆိုင္ကယ္စီး၏။
လူတိုင္းလိုလို ဆိုင္ကယ္ေတြ စီးၾက၏။
တရုတ္ဆိုင္ကယ္ေတြက တဝူးဝူး၊ တဝီဝီႏွင့္ ေမာင္းႏွင္ေနၾက၏။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ဆိုင္ကယ္မ်ားကိုၾကည့္ရင္း မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ျဖစ္၍ ေနသည္။ ဆိုင္ကယ္ကို ေထာ္လာဂ်ီီႏွင့္ တြဲသည့္ တုတ္တုတ္ လား၊ ထုတ္ထုတ္လား ဆိုတာလည္း ရွိေသးသည္။
ကြၽန္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္မစီးရဲပါ။
ဆိုင္ကယ္ေနာက္ထိုင္လိုက္ရသည္ကိုပင္ ေၾကာက္လန္႔ေနရသည္။
ကတၱရာလမ္းမမွာ ခ်ဳိင့္ေတြ႕ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ ညီက ဆိုင္ကယ္ကို ခ်ဳိင့္ထဲမက်ေအာင္ ေရွာင္လိုက္၏။ ေနာက္ကလာသည့္ ဆိုင္ကယ္္က ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ တိုက္မိမလိုျဖစ္သြား၏။ သူ႔အထာႏွင့္သူလို႔ ေျပာရမလားမသိ၊ ေနာက္က ဆိုင္ကယ္က အသာေလးတိမ္းသြားသည္။
ကြၽန္ေတာ့္မွာ အသည္းတဖ်ားဖ်ား။
ကြၽန္ေတာ့္အေမဆိုင္ကယ္စီးသြားရင္ေတာ့ အိမ္ျပန္ မေရာက္မခ်င္း ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေနမထိ၊ ထိုင္မသာ။
ကြၽန္ေတာ့္ အေမဆိုင္ကယ္စီးရင္း လမ္းေဘးအေၾကာ္ဆိုင္ကို ဝင္တိုက္လို႔ လက္မွာ ဆီပူေတြေလာင္တာ တစ္ခါ၊ ကြၽန္ေတာ့္အေဖအတြက္ ေဆးဝယ္ထြက္ရင္း လမ္းေပၚက ဂမုနဲ႔တိုက္ျပီး ဆိုင္ကယ္လဲလို႔ လက္က်ဳိးတာက တစ္ခါ။
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ညီ ေျပာေျပာထားလို႔ အေမက ဆိုင္ကယ္သိပ္ မစီးေတာ့။ ဒါေပမဲ့ သူက ခုထိ လူအလစ္မွာ ဆိုင္ကယ္စီးခ်င္တုန္း။
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ေမေမ့ကို ေျပာရေလသည္။
“ေမေမက အဘြားၾကီးျဖစ္ေနျပီ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ထက္ တစ္ႏွစ္ပဲ ငယ္တာ။ ကိုယ့္ဘာသာ ငယ္တယ္ထင္မေနနဲ႔။ ဆိုင္ကယ္မစီးေတာ့ပါနဲ႔ဗ်ာ”
ကြၽန္ေတာ္ထိုသို႔ေျပာေတာ့ ေမေမက ဒီလိုျပန္ေျပာေလသည္။
“ဟဲ့…ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေတာင္ ခုခ်ိန္ထိ သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ တိုင္းျပည္ေရးအတြက္ လႈပ္ရွားေနတာ။ ဟိုသြားလိုက္ ဒီသြားလိုက္ နဲ႔။ ငါကို အဘြားၾကီးလို႔ မေခၚနဲ႔။ ငါ အခု လမ္းမေတြေပၚ မစီးေတာ့ဘူး။ လမ္းထိပ္က ေစ်းေလးသြားရံုတင္ပါ။ ငါက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ထက္ တစ္ႏွစ္ေတာင္ ငယ္ေသးတယ္။ နင္သာ ဆိုင္ကယ္လည္း မစီးလည္းရဲ။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ထိပ္ေျပာင္ေနျပီး အဘိုးၾကီးပံုေပါက္ေနတာ”
ထားေစေတာ့။
ဆိုင္ကယ္ေတြက ေမာင္းေနၾကသည္။
တရုတ္လုပ္ဆိုင္ကယ္ေတြက ျမန္မာျပည္ထဲမွာ အင္တိုက္ အားတိုက္ဝင္လာသည္။
တဝီဝီ၊ တစီစီႏွင့္။
ဆိုင္ကယ္ေၾကာင့္ ေသသူေတြကလည္း မ်ားလွသည္။
ကြၽန္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာ ထိုင္လိုက္တိုင္း ေျဖးေျဖးပဲ ေမာင္းပါကြာလို႔ ေျပာရ၏။ ဆိုင္ကယ္စီးတာကို ေသျခင္းတရားေပၚတက္စီးေန ရသလို ကြၽန္ေတာ္က ေတြးထင္ေန၏။
ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ေပ၏။
ကြၽန္ေတာ္တို႔က ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေသျခင္းတရားကို စီးေနၾက၏။
ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဆိုင္ကယ္ေၾကာင့္ ေသခဲ့ရသည္။
အသက္ရွင္ျခင္းဆိုတာ ပါးလ်လွသည့္ ဂါဝန္တစ္ထည္လို၊ အလင္းေရာင္ထိုးလိုက္တိုင္း ေသျခင္းတရားကို လွမ္းလွမ္းျမင္ေနရေလ၏။
သြားေနသည့္ ဆိုင္ကယ္က ညေမွာင္ေမွာင္မွာ မီးထိုးလိုက္ေလသည္။
ဆိုင္ကယ္မ်ားသည္ သြားလို႔ ေန၏။
ေသျခင္းတရားဆီသို႔လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ သြားလို႔ေနၾကသည္။
ဝူးကနဲ၊ ဝီကနဲအသံေတြႏွင့္အတူ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မ်က္ရည္ေတြ လမ္းမထက္မွာ ကပ္ပါက်န္ခဲ့ၾကေလသည္္။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ