ကုိသန္းလြင္ – လူရည္ခြၽန္

၁၉၆ရ၊ ၁၉၆၈ ႏွစ္ႏွစ္ ဆက္၍ ကြၽန္ေတာ္ လူရည္ခြၽန္ အေရြးခ်ယ္ခံရဘူးသည္။ ေရႊဘို ခရိုင္မွာ အထက္တန္း ေက်ာင္း ဆယ့္သံုးေက်ာင္းခန္႔ရွိရာ ရ တန္းမွ ၁၀ တန္းအထိ တတန္းလ်င္ တေယာက္ ေရြးခ်ယ္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာစာ၊ သခ်ၤာ၊ အေထြေထြ ဗဟုသုတ ေမးခြန္းေတြ ေျဖရသည္ထင္ပါ၏။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ငပလီသို႔ တႀကိမ္၊ အင္းေလးသို႔ တႀကိမ္ အပမ္းေျဖသြားရဘူးေလသည္။

ႏွစ္ထပ္ေက်ာင္းႀကီးေတြေပၚမွာ ကုတင္ေတြ စီခင္းၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိပ္ၾကရပါသည္။ ေဟာေျပာပြဲေတြ နားေထာင္ရသည္။ ရုပ္ရွင္ကားေတြ ၾကည့္ရသည္။ ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတအတြက္ ခရီးေတြထြက္ရသည္။ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေသာ ရက္ေတြျဖစ္ၾကပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ကအျဖစ္အပ်က္ေတြ ကို သဲသဲ ကြဲကြဲေတာ့ကြၽန္ေတာ္ မမွတ္ မိႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္အေသအခ်ာ မွတ္မိသည္ကေတာ့ အဆိုေတာ္ ကိုလွဦး၊ သူ႔ဇနီး၊ စႏၵယား ေက်ာ္ေဇာေလးစသည့္ အဆိုေတာ္ေတြႏွင့္ စႏၵယားတီး လူရည္ခြၽန္သီခ်င္းေတြ သီဆိုရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔မွာ စႏၵယားဆိုသည္ကို ထိုစဥ္ကမွ အနီးကပ္ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ဘူးရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုန္ကို ေရာက္မေရာက္ ဘယ္မွာတည္းရသည္ ဆိုသည္ကို ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါ၊ ေလယာဥ္ပ်ံ မစီးရဘဲ ငပလီကို သေဘၤာႏွင့္သြားရတာကိုေတာ့ မွတ္မိပါသည္။
အမ္းၿမိဳ႕ဘဏ္တိုက္ကို သူပုန္ေတြ၀င္စီးကာ ေမးခြန္းေတြကို ယူသြားေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရွစ္တန္းႏွစ္မွာ စာေမးပြဲကို ေနာက္ဆုတ္ လိုက္ရသည္။ လူရည္ခြၽန္စခန္းကို ပယ္ဖ်က္သလိုလို ၾကားရျပီးမွ တက္သုတ္ရိုက္လာၾကပါဟု ေခၚသျဖင့္ကြၽန္ေတာ္တို႔ စစ္ကိုင္းတိုင္းႏွင့္ အထက္ျမန္မာျပည္က လူရည္ခြၽန္တစု ရန္ကုန္ကတက္လာေသာအုပ္စုႏွင့္ မႏၱေလးမွာဆံုျပီး မီးရထားႏွင့္ အင္းေလးသို႔ သြားရတာကို လည္း ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိေနေလသည္။ ေခါင္တိုင္စခန္းမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရွစ္တန္းတအုပ္စုထဲမို႔ လူနည္းသည္။ အင္းေလးကန္ထဲမွာ ေလွစီး ရတာ၊ ပင္းဒယကို ဘုရားဖူးေရာက္တာ၊ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ကို ေရာက္ရတာေတြကို ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိေနေလသည္။

လူရည္ခြၽန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဆိုကာ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ဘာမွမထူးျခားပါ၊ အေမက ဖာသိဖာသာေနေသာ္လည္း အေဖက အႂကြားသန္သည္။ လာသမွ်လူကို သားလူရည္ခြၽန္မွာ ႀကီးလာရင္ ဘာျဖစ္မွာဘဲ ညာျဖစ္မွာဘဲ ေျပာတတ္သည္။ အစိုးရကလဲ ေက်ာင္းထားေပးလိမ့္မည္ အရာ ရွိႀကီးျဖစ္မွာ အမွန္ဘဲဟု စိတ္ကူးယဥ္တာေတြ ကို ေျပာတတ္ေလသည္။

ႏိုင္ငံတ၀ွမ္းမွ ထူးခြၽန္ေသာေက်ာင္းသားေတြကို ေရြးခ်ယ္ျပီး အပမ္းေျဖစခန္းကို ေစလႊတ္ ဗဟုသုတရွာေစျခင္းမွာ အလြန္ေကာင္းမြန္ေသာ အစီအစဥ္တခုျဖစ္ပါသည္။ အေမရိကန္၊ အဂၤလန္၊ ရုရွား စကၤာပူ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမွမရွိေသာ မၾကားဘူးေသာ အစီအစဥ္တခုျဖစ္ပါသည္။ ယခု ကဲ့သို႔ ထူးျခားေကာင္းမြန္ေသာ အစီအစဥ္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဂုဏ္ယူၾကရမည့္ အစီအမံတခုျဖစ္ပါသည္။ သို႔ပါေသာ္လည္း လူရည္ခြၽန္စခန္းက ျပန္လာသည္ႏွင့္ လူရည္ခြၽန္ဆိုေသာ စီမံကိန္းႀကီးကို ေမ့ပစ္လိုက္ၾကျခင္းမွာ အလြန္၀မ္းနည္းစရာေကာင္းသည္။ လူရည္ခြၽန္ျဖစ္ရျခင္း ေၾကာင့္ စိတ္ဓါတ္ေတြ တဖြားဖြားတက္ခဲ့ၾကမည္၊ မိမိေက်ာင္းသို႔ ျပန္ေရာက္၊ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ေျပာျပ၊ ဆုေပးတာေတြကိုခံယူ၊ ျပီးလ်င္ လူရည္ခြၽန္ဆိုေသာအျဖစ္သည္ ဘာမွသံုးမရေတာ့ေပ။ ရထားလက္မွတ္ တ၀က္ခႏွင့္ တႏွစ္စီးခြင့္ရွိတာေလးေတာ့ ရွိပါေသး၏။

၁၀  တန္းေအာင္ေသာ္  မိမိဘာသာ တကၠသိုလ္ကို ေလ်ာက္ရသည္။ လူရည္ခြၽန္ျဖစ္ဖူး မျဖစ္ဖူးျခင္းမွာ မိမိတကၠသိုလ္ ေရြးခ်ယ္ျခင္းႏွင့္ ဘာ မွ်မဆိုင္။ ထိုစဥ္က ၁၀ တန္းေအာင္မွတ္မ်ားသူေတြသည္ ဆရာ၀န္ႏွင့္ အင္ဂ်င္နီယာလိုင္းကိုသာ ေရြးၾကသည္။ ေနာက္တိုင္းျပည္တြင္ သခ်ာၤေတာ္သူ၊ ရူပေဗဒေတာ္သူေတြ ရွိရမည္ဟုဆိုကာ သခ်ာၤရညခ္ြၽန္ဆု၊ ရူပေဗဒရည္ခြၽန္ဆုေတြ ေပါေပါက္လာျပန္ပါသည္။ ရစ္ခ်ပ္ေဖမင္ တို႔ မာရီဂ်ဲမင္းတို႔ ဘီလ္ဂိတ္တို႔၊ ျမန္မာျပည္မွာ လူလာျဖစ္လ်င္လည္း သူတို႔သည္ ထိုရည္ခြၽန္ဆု အတန္းေတြမွာ တက္ၾကရပါလိမ့္မည္။ သို႔ပါေသာ္လည္း အခုလို ႏိုဗယ္ဆုေတြရ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ေတြျဖစ္ ပိုက္ဆံေတြ ဘီလီယံခ်ီျပီးခ်မ္းသာဆိုေသာ ဘ၀မ်ားကိုေတာ့ ရၾကမည္ မထင္။

လူေကာင္းကိုသာေရြးခ်ယ္ၾကရမည္ဆိုေသာမူအရ လူရည္ခြၽန္ေတြမွာ လူေတာ္ေတြသာျဖစ္ၿပီး လူေကာင္းစာရင္းတြင္ ပါဟန္မရွိေပ။ အစိုးရ သည္ ပညာထူးခြၽန္ေသာကေလးေတြ ကိုေျမေတာင္ေျမႇာက္ရမည္ဟုလည္းေကာင္း၊ ေနရာေပးမည္ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ အစီအစဥ္လည္းမရွိ စိတ္၀င္စားဟန္လည္း မျပခဲ့ေပ။

ကြၽန္ေတာ္သည္ ေရနံ၀န္ထမ္းျဖစ္လာခဲ့ၿပီး လူရည္ခြၽန္ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုၾကည့္လိုက္ေသာ္ ေနရာအသီးသီးမွာ ရာထူး ေနရာေတြရၾက ပါသည္။ ေရာက္သည့္ေနရာမွာေတာ့ ထူးခြၽန္ၾကပါသည္။ တကၠသိုလ္မွာ ပေရာ္ဖက္ဆာေတြ၊ ဌာနႀကီးေတြမွာ ဌာနမွဴးေတြျဖစ္လာၾကပါသည္။ ပုသိမ္ဘက္က ကိုျမင့္စိုးတေယာက္သာ စစ္တကၠသိုလ္ေရာက္သည္ၾကားရၿပီး အခုေတာ့ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္း ကြၽန္ေတာ္မသိေပ။ ကသာက ကိုေအာင္ႀကီးမွာ စာေတြေရးေနသည္။ ကိုတင္ထြန္းဦးက ကြၽန္ေတာ္တို႔ထက္ တတန္းေစာသည္။ လူရည္ခြၽန္အခ်င္းခ်င္း သံ ေယာဇဥ္ေတြျဖစ္ျပီး အိမ္ေထာင္က်သြားသူေတြလည္း ရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ခင္မင္သူ အျပင္မွာ တႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္ ထပ္ေတြ႔ဘူးသူ ေယာက္်ားေလး၊ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းေတြေတာ့ ရွိခဲ့ပါ၏၊ သို႔ေသာ္ လိပ္စာေတြေျပာင္း၊ လူႀကီးေတြျဖစ္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ မရွိေတာ့ေပ၊ ဘယ္သူျဖင့္ ကြယ္လြန္ရွာၿပီဆိုတာေတြလည္း ၾကားေနရပါသည္။

မၾကာေသးမွီက လူရည္ခြၽန္ Website တခု ေပၚလာပါသည္။ ၿပီး ေတြ႔ဆံုပြဲေတြလုပ္သည္ဟု ၾကားလိုက္ရပါ၏၊ ဘယ္သူေတြ လာၾက စုၾက တယ္ဟုလည္း ၾကားရသည္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ စကၤာပူေရာက္ေနတာဆိုေတာ့ သြားရန္ေတြ႔ရန္အေရးမွာ မလြယ္ပါ။ မွတ္ပံုတင္လိုေသာ္ အသိ ႏွစ္ဦး ကေထာက္ခံရမည္ဆိုေတာ့ ပိုလို႔ပင္ ခက္သြားျပန္သည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ အရြယ္သည္ အသက္္ ၆၀ နီးေနသည့္၊ ပင္စင္စားအရြယ္ေတြ၊ ဂိတ္ဆံုးေနသည့္ အရြယ္ေတြမို႔ အေရး မႀကီးပါ။ သို႔ပါေသာ္လည္း အနာဂါတ္ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ ေမြးလို ေလ့က်င့္ေပးလိုသည္ဆိုပါမူ သတိျပဳရန္အခ်က္အနည္းငယ္ကို တင္ျပလိုပါ သည္။

စကၤာပူမွာ စာေတာ္သည့္ကေလးေတြကို ငယ္ငယ္ကတည္းက စေကာလားရွစ္ေပးသည္။ စေကာလားရွစ္ရျပီဆိုသည္ႏွင့္ ထိုကေလး ၏ဘ၀သည္ အေတာ္ႀကီးစိတ္ခ်သြားရပါၿပီ။ ေကာင္းေပ့ဆိုသည့္တကၠသိုလ္ေတြ ကိုပို႔ သည္။ ထိုစေကာလားရွစ္ရသည့္ကေလးျပန္လာလ်င္ အစိုးရဌာနေတြမွာ ေနရာေပးသည္။ ထိုသူေတြမွာ အနာဂါတ္ကို ဦးစီး ဦးေဆာင္ျပဳၾက မည့္ကေလးေတြဟုလည္း အသိအမွတ္ျပဳသည္။ လာဘ္စားရင္ေတာ့ ျပဳတ္ေပါ့ေလ။ ၀န္ႀကီးအမ်ားစုမွာ စေကာလားရွစ္ရသူေတြဘဲျဖစ္ၾကသည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူရည္ခြၽန္ဆိုသည္မွာ စခန္းက အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ကိစၥျပီးေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္ရွစ္တန္းမွာ လူရည္ခြၽန္စခန္းမွာ လူ ရည္ခြၽန္လက္မွတ္ေတြေပးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ လက္မွတ္ပါမလာခဲ့ေပ။ ေနာင္ ရန္ကုန္ေတြ႔ဆံုပြဲတခုမွာ ဆရာဦးေ၀လင္းကိုေတြ႔ေတာ့ ထိုအေၾကာင္းကို ေျပာျပေလသည္။ ဆရာက ေဘးကလက္ေထာက္ေတြကို ကြၽန္ေတာ့္လူရည္ခြၽန္္ လက္မွတ္ရေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္ပါ ဟု ခိုင္းသည္။ ဆရာကြယ္သြားသည္ႏွင့္ “ဆရာ့ကို တိုက္ရိုက္ေျပာရသလား။ သူတို႔ကို အရင္မေျပာရေကာင္းလား” ဆိုကာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းအျပစ္တင္ၾကေလသည္။ အျပစ္တင္သာခံလိုက္ရသည္။  ယေန႔အထိ လူရည္ခြၽန္ အသိအမွတ္ျပဳလက္မွတ္ကို ကြၽန္ေတာ္မရခဲ့ေပ။

အနည္းဆံုး ပညာေတာ္သည့္ကေလးေတြကို အစိုးရက မွတ္တမ္းျပဳစုျပီး သူတို႔ေလးေတြကို အေမရိကား၊ အဂၤလန္က ေကာင္းေပ့ဆိုသည့္ တကၠသိုလ္ေတြက ဘြဲ႕ေတြရေအာင္ ေဆာင္က်ဥ္းေပးသင့္သည္။ အစိုးရ ယႏၱယားႀကီး၏ အဆင့္ဆင့္တြင္ ပညာေတာ္သူေတြ ေနရာရေအာင္ ေဆာင္ရြက္သင့္သည္။ ျပည္တြင္းမွာ ပညာသင္ရမည္ဆိုလ်င္လည္း အစိမ္းအက်က္မေရြး နယ္စပ္ ျပည္မ မေရြး တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ေတြ တက္ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးသင့္သည္။  စကၤာပူအစိုးရသည္ ၪာဏ္ေတာ္ဉာဏ္ေကာင္းသူတို႔ကို မရ အရ လိုက္ရွာျပီး အစိုးရဌာနႀကီးမ်ားတြင္ တာ၀န္ယူေစျခင္းမွာ အားက်စရာေကာင္းသည္။

အစိုးရေျပာင္းသည္ႏွင့္ လူရည္ခြၽန္စီမံကိန္းႀကီး ဖ်က္သိမ္းသြားရသည္မွာ မျဖစ္သင့္ပါ၊ တိုင္းျပည္အနာဂါတ္အတြက္ လူေတာ္ေတြကို စုစည္း ေပးေသာ ဤစံနစ္သည္ ရွိေနသင့္ပါသည္။ အစိုးရကေတာ့ ေငြအား လူအား ေထာက္ပံ့ရမည္ေပါ့ေလ၊

ကြၽန္ေတာ္ေရနံ၀န္ထမ္းဘ၀က ျမန္ေအာင္ႏွင့္ၾကံခင္းကို ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ ကူးရသည္။ တံတားကူးေသာ္ ရထားလမ္းႏွင့္တြဲလ်က္ ရွိေန သျဖင့္ တခါတရံ ရထားကိုေစာင့္ရသည္။ တေန႔ေသာ္ ရထားမလာပါဘဲလ်က္ တံခါးကို ဂိတ္မွဴးက ပိတ္ထားေလသည္။ သူသည္ ပိုက္ဆံ လိုခ်င္သည္ထင္ပါ၏။ ကြၽန္ေတာ္က ဒရိုင္ဘာကို ဂိတ္ဆင္း အဖြင့္ခိုင္းၿပီး ကားေမာင္းသြင္းပါသည္။ ဂိတ္ကို ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ျပန္ ပိတ္ခဲ့ပါသည္။ တံခါးေစာင့္လုပ္သူက မေက်နပ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကား ျဖတ္ေမာင္းသျဖင့္ သံလမ္းေတြပ်က္စီးရပါသည္ဟု ျပႆနာရွာေလသည္။

ကြၽန္ေတာ္ျမန္ေအာင္ရုံးသိုေရာက္ေသာအခါ ထိုဂိတ္မွဴးက ကြၽန္ေတာ့္ဌာနကကားသည္ ဂိတ္ကို အတင္းဖြင့္ေမာင္းသျဖင့္ သံလမ္းေတြ ပ်က္ စီး ရပါသည္ဟု တယ္လီဖုန္းျဖင့္ လွမ္းတိုင္သည္။ ဟုတ္ကဲ့ပါ ေမးျမန္းစံုစမ္းၿပီး အေရးယူလိုက္ပါမည္ဟု အေၾကာင္းျပန္လိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ထဲက ၿပီးသြားၿပီဟု ထင္ခဲ့၏။

ေနာက္သံုးေလးရက္ၾကာေသာ္ “ကိုသန္းလြင္ႏွင့္ ေျပာခ်င္ပါသည္” ဆိုၿပီး လူရည္ခြၽန္သူငယ္ခ်င္းက ဖုန္းဆက္သည္။ သူက ဧရာ၀တီတိုင္း မီးရထားမင္းႀကီးျဖစ္ေနေလသည္။ “သူငယ္ခ်င္းမင္းကို ရဲတိုင္မဲ့ကိစၥကို ငါတားလိုက္ရတယ္” ဟု ေျပာေလသည္။ သူငယ္ခ်င္းကို မေတြ႔ရ သည္မွာ ၁၅ ႏွစ္ခန္႔ရွိပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ႏွင့္ ေရနံဌာနကဟုဆိုေသာေၾကာင့္ သူက ကယ္လိုက္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

(၅)
မၾကာမီကမွ ကြၽန္ေတာ္ ငပလီသို႔ ႏွစ္ႏွစ္ ဆက္တိုက္ေရာက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္၏နံပါတ္ ၃ အစ္ကိုမွာ သံတြဲသူႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သံတြဲမွာ အေခ်ခ်ေနထိုင္ေလသည္။ မိဘေတြရွိစဥ္က တႏွစ္တၾကိမ္ အိမ္သို႔ျပန္လာေသာ္လည္း အေဖေရာ အေမေရာဆံုးျပီးေသာအခါ အလာက်ဲသြားသည္။ သူက မလာေသာအခါ ကြၽန္ေတာ့္သားေတြကိုျပဖို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကသံတြဲကို သြားရပါသည္။ ပထမအေခါက္ ရန္ကုန္ မွထြက္၊ ျပည္မွာ ညအိပ္ျပီး ေနာက္ေန႔မွာ ဆင္တဲ၊  ငဖဲမွတဆင့္ ရိုးမကိုေက်ာ္ရပါသည္။

ဒုတိယအေခါက္ ကြၽန္ေတာ့္သားေတြပါေသာအေခါက္မွာ၊ ငါးသိုင္းေခ်ာင္း၊ ဂြလမ္းမွသြားလ်င္ မိုင္ ၅၀ ေက်ာ္ သက္သာသည္ဆိုေသာေၾကာင့္ ထိုလမ္းမွ စမ္းျပီး ကားေမာင္းသြားပါသည္။ လမ္းသည္ အဂၤလိပ္ေတြေဖာက္သြားေသာ အေျခအေနအတိုင္းျဖစ္ျပီး လမ္းကိုျပင္ဟန္မတူ၊  သံတြဲအေရာက္ေမာင္းမည္ဟု အားခဲထားေသာ္လည္း ညမိုးခ်ဳပ္လာေသာေၾကာင့္ ဂြမွာဘဲ အိပ္လိုက္ရသည္။

မိတ္ေဆြတဦးက ညႊန္ေသာေၾကာင့္ လင္းသာဦ ေဟာ္တယ္မွာ တည္းခိုပါသည္။ သံတြဲမွ ကတၱရာလမ္းအတိုင္း နာရီ၀က္မွ် ကားေမာင္းထြက္ ပါေသာ္ လင္းသာ၊ မဇင္၊ ဂ်ိတ္ေတာ စသည္ျဖင့္ ရြာေတြကိုေက်ာ္ၿပီး လင္းသာဦး တည္းခိုခန္း ေဟာ္တယ္ရွိရာကို ေရာက္ပါသည္။ တည္း ခိုခန္းခမွာေစ်းမႀကီးလွပါ။ အေကာင္းစားအခန္းကို တည ၅ ေသာင္းေပးရၿပီး ရိုးရိုးအခမ္းမွာ တညလ်င္  ၂ ေသာင္းသာ က်ပါသည္။

အာရံုမတက္မီ၊ ေနလံုးႀကီး၀င္မသြားမီ အခ်ိန္မ်ားမွာ သဲေသာင္ျပင္ေပၚ၌ လမ္းေလွ်ာက္ရေသာအခ်ိန္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ပထမအေခါက္ က တည္းက လမ္းေလွ်ာက္ရင္း မျပံဳး၏ဆိုင္ကို ကြၽန္ေတာ္ သတိထားမိခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ သဲေသာင္ျပင္မွာ ဒီအတိုင္းထိုင္ျပီး ခရုပုတီး ေတြကို ထင္းရူးေသတၱာ အေဟာင္းတလံုးေပၚမွာတင္ျပီး ေရာင္းေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူထိုင္ေနသည္ကို အေ၀းႀကီးက ကြၽန္ေတာ္တို႔ လွမ္း ျမင္ရပါသည္။ သနပ္ခါးကိုမူ ပါး ၂ ဖက္စလံုး ကြက္က်ားထင္းေနေအာင္ လိမ္းထားေလသည္။ ျပံဳးေနေသာမိန္းကေလးကို မျပံဳးဟု ကြၽန္ေတာ္က အမည္ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါ၏။ အသက္က ၃၀ ေက်ာ္ ၄၀ တြင္းဟုထင္ရေလာက္ေအာင္ ႏုပ်ိဳေလသည္။ သဲျပင္ေပၚမွာ ထိုင္ ေနပံုမွာ ေအးေအးေဆးေဆးရွိသည္။ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခင္စရာေကာင္းသည္။ စာရႈသူတို႔ ယေန႔သြားပါေသာ္ မျပံဳးကို ေတြ႔ရဦးမည္ပင္။

ကြၽန္ေတာ္ကေမးသည္ႏွင့္ “ငပလီ ေရႊ၀ါခ်ိဳင္စခန္းဆိုတာ ဒီေနရာေပါ့” ဟု လက္ကိုေ၀ွ႔ယမ္း၍ ျပသည္။ “အစိုးရပိုင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ၊ ပိုင္ရွင္ ၂ ဆက္ ၃ ဆက္ေျပာင္းသြားၿပီ” ဟုဆိုသည္။ “ကြၽန္မက လူရည္ခြၽန္ေတြလာတံုးက အခုလိုဘဲ ခရုပုတီးေရာင္းတာေပါ့ “ ဟုဆိုသည္။

အံ့အားသင့္ရသူက ကြၽန္ေတာ္။ “ကြၽန္ေတာ္လဲ လူရည္ခြၽန္ဘဲ။ ဒီ ကို ၁၉၆ရ တံုးက တေခါက္ရာက္ဖူးတယ္” ဟုဆိုၿပီး သူ႔အသက္ကို ေမးရ ေလသည္။ “၅၀ ေက်ာ္ၿပီေလ” ဟု ဆိုသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ စိတ္၀င္စားသြားေလသည္။ သူသည္ ငပလီကမ္းေျခ ဤေနရာတြင္ အသက္ထက္ဆံုးေနခဲ့သည္။ ေခတ္ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းတာကို သူေတြ႔ခဲ့ပါလိမ့္မည္ ။ မျပံဳးကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခ်က္ျခင္းခင္မင္သြားၾကေလ သည္။  မျပံဳးတို႔သည္ ေဟာ္တယ္ပိုင္ရွင္တဦးက သူ႔အေဆာက္အဦးကို  ေစာင့္ေပးပါဟုဆိုသျဖင့္ ေဆာက္လက္စ အေဆာက္အဦးတခုတြင္ ေစာင့္ေပးရင္း ေနၾကေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔၀န္းက်င္မွာ အျပီးမသတ္ေသးေသာ တိုက္အေဆာက္အဦး မ်ားစြာကိုေတြ႔ရပါသည္။

ေနာက္ သူက လူရည္ခြၽန္စီမံကိန္းပ်က္သြားသျဖင့္ သူတို႔စီးပြားမျဖစ္ၾကပံုအေၾကာင္းကို ၀မ္းပမ္းတနည္း ေျပာေနေလသည္။ လူရည္ခြၽန္ စီမံကိန္း ျပန္စေအာင္ ကြၽန္ေတာ္လည္းမတတ္ႏိုင္။ စီမံကိန္းကို စကၤာပူမွာ စေကာလားရွစ္ေပးျပီး ေခါင္းေဆာင္ေတြေမြးထုတ္သည့္ ပံုစံ မ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ဆိုေသာ္ အခု လက္ရွိ အေျခအေနေတြႏွင့္ဆိုပါက သၾကားမင္းႀကီး ဆင္းၿပီးလုပ္မွ ျဖစ္မည္ထင္သည္။

ဒုတိယအၾကိမ္ ငပလီကိုေရာက္သြားေသာအခါ မျပံဳး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေလသည္။ သူကလည္း နံရံတဖက္ကာ ဆိုင္က ေလးႏွင့္ျဖစ္ေနေလၿပီ။ စားစရာေတြ ေရာင္းေနေလ၏၊ တရုတ္စာ အေၾကာ္အေလွာ္၊ အုန္းေရ ေအးေအးလည္း ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေဖၚ တစု မျပံဳးကို အလုပ္ရႈတ္သြားေအာင္ မွာၿပီး စားၾကေလသည္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေငြေပးေခ်ခ်ိန္မွာ ဂဏန္းေပါင္းရင္း မျပံဳးက ေငြငါးေထာင္ခန္႔ ေလ်ာ့ျပီးေတာင္းေလသည္။ အမွားကို ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း အခန္းျပန္ေရာက္မွသိၾကသည္။ ထိုညမွာပင္ ေမးရင္းစမ္းရင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ အခန္းကို သူေရာက္လာသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က မျငင္းပါ၊ ၀မ္း ေျမာက္၀မ္းသာ လိုေသာပိုက္ဆံကို ေပးလိုက္ၾကပါသည္။

ေနာက္တေန႔တြင္လည္း မျပံဳးေပါက္ခ်လာျပန္ပါသည္။ ခရုပုတီးေတြ လက္ေဆာင္ေပးခ်င္လို႔ပါဆိုျပီး ပုတီးေတြ ခရုႏွင့္လုပ္ေသာ ပိုက္ဆံ အိပ္ေတြ လက္ေဆာင္ေပးပါေလသည္။ ဘယ္မွာ ငါးေထာင္ဘိုး ကပါမည္နည္း။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ၀မ္းသာမဆံုး ေပ်ာ္တျပံဳးျပံးေပါ့။

“ပိုက္ဆံျပန္ရေတာ့ ကြ်န္မ ေယာက်ာၤးကေျပာတယ္။ နင့္ဟာ လူေကာင္းေတြမို႔ ျပန္ေပးတာ။ ေအးေလ လူရည္ခြၽန္ေတြဆိုေတာ့ လူေကာင္း ေတြေပါ့” ဟု ဆိုသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ထိုစကားကို အလြန္ႀကိဳက္သြားေလသည္။

“လူရည္ခြၽန္ဆိုေတာ့ လူေကာင္းေတြေပါ့ေလ”

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ