ဖိနပ္ေၾကာင့္ . . .
ဆလိုင္းေရႊလင္း၊ ဇြန္ ၂၄၊ ၂၀၁၄
ကန္ပတ္လတ္ျမိဳ႕နယ္အသင္း ဖြဲ႕စည္းႏုိင္ဖို႔ အထူးၾကိဳးပမ္းခဲ့သူ ဦးခိုင္ထြန္း(ကြန္လြန္)က ေျပာဖူးသည္။ “ကၽြန္ေတာ္က အသက္ ၂၀-ေက်ာ္မွ ဖိနပ္ဆိုတာ စီးဖူးတာ” တဲ့။ လူေထြးလဲ အသက္ ၈-ႏွစ္ေလာက္မွာမွ ဖိနပ္ကုိ စ၍ စီးဖူးသူျဖစ္သည္။ လူေထြးတို႔ တစ္ရြာလံုးတြင္ ဖိနပ္ကို အျမဲတေစ စီးသူဟူ၍ မရွိခဲ့။ အားလံုး ဖိနပ္ဗလာျဖင့္သာ အတက္အဆင္း အသြားအလာ လုပ္ၾကရသည္။ ဖိနပ္မစီးရလို႔ အေနခက္သူ တစ္ဦးမွ် မရွိ။
လူေထြး၏ဖခင္က ရႊာသူၾကီးဆိုေတာ့ စစ္သားအခ်ိဳ႕ ရြာသို႔ ျပန္ေရာက္လာလွ်င္ ေလးစားသမႈျဖင့္ စစ္ဖိနပ္ အေဟာင္းေတြ တပတ္ႏြမ္းေတြကုိ လက္ေဆာင္ေပးၾကသည္။ ဖခင္ၾကီးကလဲ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ဂုဏ္ယူစြာ လက္ခံထားသည္။ သုိ႔ေသာ္ တရံတခါမွ် ထုတ္စီးသည္ဟူ ၍ မရွိ။ ေနာင္တြင္ သိရသည္မွာ ဖခင္ၾကီး၏ေျခေထာက္အရြယ္ႏွင့္ ဖိနပ္ sizeက မကုိက္သည္႔အတြက္ စီး၍ မရ။ ေခ်ာင္လြန္းေနသည္။ (သို႔) ၾကပ္လြန္းေနသည္။ အရြယ္အစားကိုက္လွ်င္ပင္ စီးကာစ၌ ဖိနပ္ေပါက္တတ္ေသးရာ၊ အရြယ္မကိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ဖခင္ၾကီး မစီးႏိုင္ပါေလ။
လူေထြးတို႔ကေလးေတြသာ ထုိစစ္ဖိနပ္ေတြ၊ ကင္းဗတ္စ္ဖိနပ္ေတြကို ေျခေထာက္စြပ္၍ သြားလာေဆာ့ကစားေနၾကသည္။ လူက ဖိနပ္ကုိစီးျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ဖိနပ္က လူကုိ စီးျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ ဖိနပ္ေခ်ာင္လြန္းေနသည္႔အတြက္လည္းေကာင္း၊ ဒူးေခါင္းနီးပါးေလာက္ေရာက္ေနျပီး ၾကီးလြန္းေန၍ လည္းေကာင္း၊ ဖိနပ္ကုိ ကၽြတ္က်န္ရစ္မႈ မျဖစ္ေအာင္ သယ္ေဆာင္စီးနင္းေနရ၍ ျဖစ္သည္။ မတ္ေစာက္ေသာ အတက္အဆင္းမ်ား၌ အႏၱရယ္ရွိသျဖင့္ ခၽြတ္ျပီး လက္ႏွင့္ကိုင္သြားရေသးသည္။ သို႔ဂေလာက္ ၾကိဳးစားပမ္းစား စီးေနသည္႔ၾကားက ဖိနပ္ၾကီးေတြႏွင့္ ေဆာ့ေနရသလားဟု မိဘလူၾကီးေတြက ျမည္တြန္ေတာက္တီးတာလဲ ခံရေသးသည္။
လူေထြး ၇-ႏွစ္သားေလက္တြင္ ရြာမူလတန္းေက်ာင္း၌ စတက္ရသည္။ ေက်ာင္းဆရာတို႔ မိသားစုမွလြဲ၍ မည္သည္႔ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမွ် ဖိနပ္စီးသည္ကုိ မေတြ႕ရ။ စာကို ဘယ္လုိမွ စိတ္မဝင္စားေသာ လူေထြးသည္ ဝမ္းကြဲညီကိုတစ္ဦးႏွင့္အတူ ေက်ာင္းအနီးရွိ ေခ်ာင္းငယ္သုိ႔သြားကာ ေက်ာက္တံုးမ်ားအေပၚ၌ ေက်ာက္တံကို ေသြးၾက၏။ ထို႔ေနာက္ တိုင္ပင္ညီညြတ္ၾကျပီးလွ်င္ ေခ်ာင္း႐ိုးအတိုင္း အထက္သုိ႔ ဆန္တက္ၾက၏။ ေဆြမ်ိဳးမ်ားေတာင္ယာခင္းသုိ႔ဝင္၍ သခြါးသီးတို႔ကို ခူးဆြတ္စားေသာက္ၾက၏။ တေနကုန္ ေက်ာင္းေျပးၾက၏။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ လူေထြး ငယ္ေသးသည္ဟုဆို၍ မိဘမ်ားက ေက်ာင္းမထားၾကေတာ့ေပ။
၁၉၇၂ လူေထြး ၈ ႏွစ္သားေလာက္တြင္မူ အကိုအမမ်ား တက္ေရာက္ေနေသာ ကန္ပက္လက္ျမိဳ႕ အ-လ-က သို႔ သြားတက္ရ၏။ ထုိစဥ္က ျမိဳ႕ေဟာင္းေနရာ ျဖစ္၍ အထက ေက်ာင္းပင္ မရေသးေပ။ လူေထြးကား ညီကို ေမာင္ႏွမ ၉- ေယာက္တြင္အငယ္ဆံုး ျဖစ္၍ အားလံုးက ခ်စ္ၾက အလိုလုိက္ၾကရာ စာတတ္ဖို႔ မလြယ္ဟု အေၾကာင္းျပလ်က္ အကိုၾကီးျဖစ္သူက ျမိဳ႕ေပၚသုိ႔ သြားတက္ေစျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႕ကုိ ရာဘာဖိနပ္ေလး ဝယ္ေပးထားရာ သူ႕ချမာ အေတာ္ေလးပင္ ၾကိဳးစားပမ္းစား စီးေနရ၏။ စီးက်င့္မရွိသျဖင့္ သြားရင္းလာရင္း ဖိနပ္က ကၽြတ္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ သဲၾကိဳးတိုင္ကုိ ေျခညႈိးႏွင့္ ေျခမျဖင့္ ဖိကုတ္ထားရသည္။
(၁၉၉၀ ျပည္႔လြန္ႏွစ္မ်ားတြင္ လူေထြးသည္ မိခင္ၾကီးကို ရန္ကုန္သုိ႔ ေခတၱေခၚထားရာ တစ္သက္လံုး ဖိနပ္မစီးခဲ့ေသာ မိခင္ၾကီးသည္လည္း ဖိနပ္စီးရာ၌ ဒုကၡ ေရာက္ေနေတာ့၏။ အသက္ ၇၀ နီးပါးမိခင္ၾကီးအတြက္ မိတ္ေဆြတစ္ဦး၏ အၾကံေပးခ်က္အတိုင္း ညွပ္ဖိနပ္အစား ကင္းဗတ္စ္ဖိနပ္ကို စီးေစေတာ့မွ အဆင္ေျပသြားေတာ့၏။ )
ထိုကာလက ဖိနပ္တစ္ရံ ဝယ္ျပီဆုိလွ်င္ ေအာက္ခံ ရာဘာမ်ား ပါးလွပ္ေပါက္ျပဲသြားမွ စြန္႔ပစ္တတ္ၾကသည္။ သဲၾကိဳးကေတာ့ ခဏခဏပင္ ပ်က္၏။ သဲၾကိဳးအပုိမ်ားကို ဝယ္ထားျပီး ျပတ္ေသာ အေဟာင္းကို ျဖဳတ္၍ သဲၾကိဳးအသစ္ကို တပ္ၾကရသည္။ ထုိစဥ္က ရာဘာနည္းပညာလည္း မတိုးတက္ေသး။ ဖိနပ္ေစ်းလည္း ေတာ္ေတာ္ ၾကီးဟန္တူသည္။ (လူေထြးတို႔ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ေနေသာ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ဦးေလးၾကီးတစ္ဦးက ၁၉၇၀- ဝန္းက်င္ေလာက္တြင္ ထိုေခတ္က ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားေသာ ဆင္ၾကယ္ရာဘာဖိနပ္ အစစ္တန္ဖိုးမွာ ထိုေခတ္ေရႊေစ်း၏ ၁၀ပံု ၁ပံု ပင္ရွိေၾကာင္း ယခုေခတ္ ေရႊေစ်းႏွင့္ တြက္ၾကည္႔လွ်င္ က်ပ္ ၇-သိန္းေလာက္ရွိေၾကာင္း အလွဴအတန္း အခန္းအနားမ်ား၌ ထုိဖိနပ္မ်ိဳး မၾကာခဏ ေပ်ာက္ေလ့ရွိေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပေလ့ရွိပါသည္။)
ဖိနပ္ကုိ ၾကိဳးစားပမ္းစား စီးက်င့္ေနေသာ လူေထြးသည္ ေမာ္လျမိဳင္ ဓမၼပါလေက်ာင္းတိုက္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ဖိနပ္တန္ဖိုးကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕လာရ၏။ ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးက က်ယ္သေလာက္ ခ်ံဳႏြယ္ ေပါင္းျမက္ေတြ ဂမူေတာင္ေစာင္းေတြ ေပါလွ၏။ ေက်ာင္းအားရက္မ်ားတြင္ ကုိရင္ ေက်ာင္းသားေတြ ခ်ံဳ ရွင္းၾက၊ အပင္စိုက္ၾကရသည္။ ေက်ာင္းဝင္း၌ လူေတြ ဖိနပ္စီးခြင့္ မရွိသျဖင့္ ဆူးစူးျခင္းမ်ိဳး ေက်ာက္တုံးကို ခလုတ္တိုက္မိျခင္းမ်ိဳး မၾကာခဏျဖစ္၏။ အညစ္အေၾကးမ်ားကိုလည္း မၾကာခဏ တက္နင္းမိတတ္၏။ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ဖိနပ္စီးခြင့္ မျပဳပါလဲဟု ေတြးေတာမိလာ၏။ (ေနာင္တြင္ ေတာင္ျမိဳ႕ မဟာဂႏၶာ႐ုံဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာ ဘိဝံသ၏ စာကို ဖတ္ရေသာအခါ ေက်ာင္းဝင္္း၌ အညစ္အေၾကးမျဖစ္ေစဖို႔ ဖိနပ္စီးသင့္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသျဖင့္ သေဘာက်ၾကည္ညိဳသြားပါသည္။) ဖိနပ္မစီးျခင္းေၾကာင့္ ေျခဖဝါးျပင္ကုိ ေဖာက္၍ဝင္သြားေသာ ပိုးမႊားမ်ားအေၾကာင္း ပညာေပး ႐ုပ္ရွင္ကုိလည္း ၾကည္႔ဖူးသည္။
လူေထြးအရြယ္ေရာက္လာေသာအခါ ဗုဒၶဓမၼအလုိက် ေတြးေခၚက်င့္သံုးဖို႔ ၾကိဳးစားသည္။ ဖိနပ္ဆိုသည္မွာ အပူအေအးဒဏ္၊ အညစ္အေၾကးဒဏ္၊ ဆူးစူးမႈဒဏ္မ်ားကို ကာကြယ္ေပးဖို႔သာ အဓိကျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ကာကြယ္ေပးႏိုင္လွ်င္ ဘယ္ဖိနပ္အမ်ိဳးအစားမဆို အသံုးဝင္သည္သာ ျဖစ္၏။ ထိုသုိ႔ ခံယူ၏။ သို႔ေသာ္ မဒန္လူေထြးကေတာ့ လက္မခံ။ ေတာင္းမွာအကြပ္၊ လူမွာ အဝတ္ဆိုသလုိ ဖိနပ္အမ်ိဳးအစားေကာင္းျခင္း၊ ေစ်းၾကီးျခင္း၊ အမည္ေက်ာ္ၾကားျခင္းတုိ႔ ေၾကာင့္ အထင္ေသးမႈ အထင္ၾကီးမႈ ျဖစ္ႏုိင္ပံုကို ရွင္းျပသည္။ လူေထြးကလည္း ဖိနပ္ဆိုသည္မွာ ……….. ဟု အစခ်ီ၍ သူ႕ခံယူခ်က္ကို ရွင္းျပ၏။ သို႔ေသာ္မဒမ္လူေထြးသည္ သူမ၏ ဗီတုိအာဏာကို အသံုးျပဳျပီးသကာလ “ တန္ဖိုးနည္း စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ ဖိနပ္မ်ိဳးနဲ႕ဆိုလွ်င္ တြဲမသြားဘူး” ဟု ျငင္းဆန္ေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူေထြးလည္း သူ႔ဇနီးဝယ္ဆင္ေပးေသာ သူမၾကိဳက္ေသာ တန္ဖိုးၾကီးေသာ ဖိနပ္မ်ိဳးကုိ စီးေနရေလေတာ့၏။ တန္ဖိုးၾကီးသျဖင့္ ေပ်ာက္ရွသြားမွာ ပူပင္ရေသာ ဒုကၡၾကီးကလဲ ပုိလာေသး၏။ ဖိနပ္ကုိ ဖိနပ္ဟုမျမင္၊ အဘယ္ေရြ႕အဘယ္မွ် တန္ဖိုးရွိေသာ ေငြထုပ္ၾကီးဟု ျမင္ေနရ၏။ လူက ဖိနပ္ကို မစီးရ၊ ဖိနပ္က လူကို စီးေနသကဲ့သို႔ ရွိေခ်၏။
မဒမ္လူေထြးကုိယ္တုိင္လည္း ဖိနပ္ႏွင့္စပ္လ်ဥ္းေသာ ဒုကၡဆင္းရဲမ်ား မၾကာခဏ ၾကံဳေတြ႕ရေလ့ရွိသည္။ တစ္ရံခါတြင္ သူမအလြန္ၾကိဳက္ေသာ ဖိနပ္မွာ ေစ်းၾကီးလြန္သျဖင့္ မဝယ္ႏိုင္ရွာ။ က်ပ္ေငြ ၄ ေသာင္းေက်ာ္သျဖင့္ ေအာင့္အီး ေစာင့္စည္းေနရ၏။ ထုိဖိနပ္မ်ိဳးကို promotion ပြဲတစ္ခုတြင္ က်ပ္ေငြ ၂ ေသာင္းေက်ာ္ျဖင့္ ေစ်းခ်ေရာင္းေလရာ မဒမ္ လူေထြးလည္း အေျပးအလႊားဝယ္၏။ ထီေပါက္သူကဲ့သုိ႔ ဝမ္းသာေန၏။ သုိ႔ေသာ္ ထိုဝမ္းသာျခင္းမွာ သစ္ကုိင္းထက္၌ လာနားေသာ ငွက္ကဲ့သို႔ ပ်ံသန္းထြက္ခြာသြား၏။ အေၾကာင္းမႈကား တစ္လေက်ာ္စီး႐ုံႏွင့္ ကြာဟပ်က္စီးလာေသာေၾကာင့္ ပင္တည္း။
လူေထြးလည္း ႏိုင္ငံျခားသို႔ေရာက္၍ ညွပ္ဖိနပ္အစား ကြင္းထိုးဖိနပ္တစ္မ်ိဳးကို စမ္းသံုးၾကည္႔ရာ မ်ားစြာသေဘာက်ေလေတာ့၏။ လမ္းေလွ်ာက္ရာ၌ အလုိက္သင့္ပါလာသည္႔အျပင္ ၾကည္႔႐ႈလို႔လည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသည္ဟု သူထင္၏။ ထုိေန႔ထုိရက္မွ အစျပဳ၍ လူေထြးလည္း ကြင္းထိုးဖိနပ္ကိုသာစီးကာ ဖိနပ္ေရာဂါကို ရသြားေလေတာ့၏။ သူ GTI တက္ခဲ့စဥ္က ဖိနပ္ေဆြးေဆြး လူေဆြးေဆြးဟု ေျပာစမွတ္တြင္ေလာက္ေအာင္ တာရွည္ခံေသာ အမည္ေက်ာ္ေသာ ျမင္းက်ယ္ရာဘာဖိနပ္ကို ႏွစ္အတန္ၾကာ စီးခဲ့ရေၾကာင္း သတိရပံု မေပၚေတာ့ေပ။
တစ္ရံခါ၌ မဒမ္လူေထြးသည္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္တစ္ရံကို စိတ္လိုလက္ရဝယ္လာျပီးလွ်င္ စီးေန၏။ မၾကာမီ ႐ႈံ႕မဲ့ျငီးျငဴျပီး မစီးေတာ့ေပ။ အေၾကာင္းမွာ သည္းခံစိတ္ရွည္စြာ စီးပါေသာ္လည္း ဖိနပ္ေပါက္ျပီး အသားမက်ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ တည္း။ ဒါလည္း တစ္ဒုကၡပါလားဟု လူေထြးမွတ္ခ်က္ျပဳ၏။ ေဒါက္ျမင့္ ဖိနပ္ စီးျခင္းေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးေတြ တင္အလွ ေပၚထြက္လာေသာ္လည္း ကုိယ္လံုးအခ်ိဳးအဆစ္ စနစ္က်နမႈကို ထိခုိက္ေစသျဖင့္ က်န္းမာေရးႏွင့္ မညီေၾကာင္း ေဆးပညာ သုေတသနဆိုင္ရာ သတင္း တစ္ပုဒ္၌ ဖတ္ရ၏။ လူေထြးေပ်ာ္ေနသည္။ မဒမ္လူေထြးမွာ ေဒါက္ျမင့္ မစီးရေတာ့ျခင္းေၾကာင့္ က်န္းမာေရး မထိခိုက္ႏုိင္ေတာ့။
လခစားဝန္ထမ္း ေယာကၤ်ားေလးတစ္ဦးမွာ ခ်စ္သူရွိ၏။ ထိုခ်စ္သူ၏မိခင္က “ ငါ့သမီးကို လုိခ်င္ရေအာင္ နင့္ လစာက ငါ့သမီး ဖိနပ္တစ္ရံဖိုးေတာင္ ရွိလို႔လား” ဟုဆိုသည္။ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ဝင္ခန္းထဲက စကားမဟုတ္။ အျပင္မွာလည္း ၾကားရတတ္ေသာ စကားပင္ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ဖိနပ္အမ်ိဳးအစားကို လုိက္၍ ေထာင္ဂဏန္းမွ သိန္းဂဏန္းထိရွိ၏။ ဖိနပ္သည္ ( န = စေနနံ ) ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ အဝင္မခံထိုက္၊ စြန္႔ပစ္ေလ ေကာင္းေလဟု ယူဆသူကလည္း ရွိေသးသည္။ အလကားရလွ်င္ ေကာက္ရလွ်င္ မယူသင့္ဟုဆိုၾက၏။ သို႔ေသာ္ တစ္ခုျပီးတစ္ခုဝယ္ျပီး ဘာ့ေၾကာင့္အဝင္ခံၾကပါလိမ့္ဟုလည္း ေတြးေတာစရာ ျဖစ္ေနသည္။
မိန္းကေလးေတြသာမက ေယာကၤ်ားေလးေတြလည္း ဖိနပ္ေရာဂါထၾကေလသည္။ လခ ၅ ေသာင္းေလာက္ရသူ လူငယ္တစ္ဦးသည္ ၾကိဳးစားပမ္းစား အလုပ္္ဆင္းေန၏။ မိဘမ်ားက ခုိင္းလွ်င္ တစ္ခုမွ် လက္ေၾကာတင္းေအာင္မလုပ္သူသည္ ထိုသုိ႔ အပင္ပန္း ခံေနသည္မွာ အေၾကာင္းရွိ၏။ ၈ ေသာင္းခန္႔ ေပးမွ စီးရမည္႔ ဖိနပ္တစ္ရံကုိ လုိျခင္းေသာေၾကာင့္ ဟု ဆိုေလသတည္း။ ေဩာ္……….. စြဲလမ္းမႈက အဖံုဖံု ၊႐ႈးနည္းက အစံုစံုပင္တည္း။
ေစ်းၾကီးေသာ ေဒါက္ဖိနပ္ခၽြန္ခၽြန္ကို စီးေနစဥ္ ဟန္ခ်က္ပ်က္ကာ ေခ်ာ္လဲ၍ အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္းျဖစ္သြားေသာ မိန္းကေလးငယ္တစ္ဦးအေၾကာင္းလည္း ၾကားဖူး၏။ ေဒါက္ဖိနပ္ခၽြန္ခၽြန္ျဖင့္ တက္နင္းမိေသာေၾကာင့္ ထိခုိက္ဒဏ္ရာ ရသြားသူကို ေဆးဖိုးေလ်ာ္လုိက္ရတာမ်ိဳးလည္း ၾကားရဖူးသည္။
ရဟန္းမ်ားသည္ ဆြမ္းခံလွ်င္ ဖိနပ္စီးေလ့ မရွိၾက။ ျမတ္ဗုဒ္ဓက ဝိနည္းေဒသနာေတာ္တြင္ က်န္းမာေသာ ရဟန္းမ်ားအား ဖိနပ္စီးခြင့္ မေပးေၾကာင္း၊ ပလိေဗာဓ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ တားျမစ္ခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္း ၾကားဖူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ အႏူပညတ္အရ အခ်ိဳ႕အခ်က္မ်ားအား ျပန္လည္ ခြင့္ျပဳ ခဲ့သည္ဟု မွတ္သားဖူးသည္။
ဆရာစျႏၵ၏ ဘဝခရီးႏွင့္ အေတြ႕အၾကံဳမ်ား စာအုပ္တြင္ ဟိႏၵဴ ေယာဂီမ်ား က်င့္သံုးေသာ က်န္းမားေရးနည္းလမ္းတစ္ခုကို တင္ျပထား၏။ ဖိနပ္မစီးပဲ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေျခဖဝါး၌ အေၾကာေပါင္းစံုရွိရာ ဖိနပ္မစီးဘဲ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းျဖင့္ ေျခဖဝါးအေၾကာမ်ားကို ႏိုးၾကားလႈပ္ရွားေပးရာေရာက္၍ က်န္းမာေစသည္ဟု ဆို၏။ ထိုသုိ႔ဆိုလွ်င္ တစ္သက္လံုး ဖိနပ္မစီးဘဲ ေနခဲ့ေသာ လူေထြးတို႔ရႊာက ယခင္ရြာသားမ်ားသည္ က်န္းမာခဲ့ အသက္ရွည္ခဲ့သည္မွာ ထိုနည္းေၾကာင့္ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ဆူးစူး၍၊ သံစူး၍၊ အညစ္အေၾကးနင္းမိ၍၊ ေတာင္ယာခင္းမီးေလာင္ျပင္နင္းမိ၍ ၾကမ္းေထာ္အက္ကြဲေနေသာ ေျခေထာက္မ်ား ပုိင္ရွင္ ရြာသားမ်ား၌ ထုိအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ က်န္းမားေရးထိခိုက္ကာ အသက္တိုသြားရသူမ်ားလည္း ရွိႏိုင္သည္သာ ျဖစ္၏။
ႏုိင္ငံအလုိက္ စာရင္းေကာက္ၾကည္႔လွ်င္ ဖိနပ္ႏွင့္ ပတ္သတ္၍ လုိအပ္ခ်က္အရ စီးေနျခင္းထက္ လုိခ်င္မႈအရ စီးေနျခင္းမ်ားက ပို မို ႏိုင္သည္။ ဖိနပ္လွလွေလးေတြျမင္၍ အငမ္းမရ ဝယ္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ခဏေလးႏွင့္ပ်က္၍ ထပ္ဝယ္ၾကရျပန္သည္။ ဖိနပ္ထုပ္လုပ္ေရာင္းခ်သူေတြကေတာ့ ျမန္ျမန္ပ်က္ေလ မ်ားမ်ားထုတ္၍ မ်ားမ်ား ျမတ္ေလဟု ဆိုၾကေပလိမ့္မည္။
လူေထြး၏ေတာင္ေတာင္အီအီ အေတြးမ်ားကို မဒမ္လူေထြးက သေရာ္၏။ “က်ဴပ္တို႔ ဖိနပ္ဝယ္တယ္ဆိုတာ ဘာဟုတ္ေသးလုိ႔လဲ။ ဖိလပ္ပိုင္ႏိုင္ငံရဲ႕ အာဏာရွင္ သမၼတ မားကုိ႔စ္ရဲ႕ ကေတာ္ေလ……..။ အဲ့ဒီ့အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ဖိနပ္ေတြ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိသတဲ့။ တစ္ေန႕တစ္ရံစီးရင္ေတာင္၊ ဒီတစ္သက္ စီးမကုန္ဘူးဆုိပဲ” ဟု ေျပာ၏။
လူေထြးက ဆို၏။ “ တုိ႔ႏုိင္ငံရဲ႕ အမည္ေက်ာ္ အႏုပညာရွင္ေတြ အဆိုေတာ္ေတြလည္း မေခပါဘူးကြ။ ပြဲေလးတစ္ခုတက္ရဖို႔ စကၤာပူသြားျပီး ဖိနပ္ႏွင့္ အသံုးအေဆာင္ေတြ ဝယ္သတဲ့။ က်ပ္ ၅ သိန္းတန္ ဖိနပ္ရွိသတဲ့။ လူေနမႈ အဆင့္အတန္းကြာျခားခ်က္ ၾကီးမားေနတဲ့ တို႔ႏိုင္ငံမွာ shopping ထြက္ျပီး ေငြေတြျဖဳန္းေန၊ အဲ့ေလ…………..။ သုံးေနလိုက္ၾကပံုမ်ား ”
မဒမ္လူေထြးက တံု႕ျပန္၏။ “ သူတုိ႕ရွိလို႔ သူတုိ႔သံုးတာပဲ။ ရွင့္ေငြကိုလာသံုးလုိ႔လား။ ကိုယ္ကျဖင့္ မရွာႏိုင္ပဲနဲ႔မ်ား ”
လူးေထြးကလည္း အညံ႕မခံ “ စားစရာ မရွိတဲ့သူနဲ႕ ထားစရာ မရွိတဲ့သူ ……… ဒီႏွစ္မ်ိဳးပဲ ရွိလာရင္ အႏၱရာယ္မ်ားမယ္။ ဒါေတြေၾကာင့္ ဘံုစနစ္ဆိုတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ေပၚခဲ့တာ။ အေကာင္းဆံုးလို႔ ငါထင္တာကေတာ့ ဗုဒ္ဓတရားရဲ႕ အဆံုးအမပဲ။ လိုအပ္ခ်က္ကိုပဲ ဦးစားေပးဖို႔၊ လုိခ်င္မႈကို ေရွ႕တန္းမတင္ဖို႔ ဆံုးမခဲ့တယ္။ သံဃာေတြ ပစၥည္းေလးပါးသံုးေဆာင္တဲ့အခါ က်န္းမာဖုိ႔၊ ခန္ဓါကုိယ္ တည္တံ့ေရးျဖစ္ဖုိ႔၊ ရဟန္းအလုပ္ လုပ္ႏိုင္ဖို႔၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ လုိအပ္ခ်က္အရပဲ သံုးေဆာင္ၾကတယ္။ လူေတြက ရဟန္းေတြေလာက္ မက်င့္ ႏုိင္ဘူးေပါ့။ သို႔ေပမယ့္ က်င့္သင့္ သေလာက္ က်င့္ဖို႔လုိတယ္ေလ။”
မဒမ္လူေထြ၏ ေအာက္ပါစကားေၾကာင့္ လူေထြးလည္းအသာေလး ျငိမ္ေနရေလေတာ့သည္။ ျငိမ္ခ်င္၍ ျငိမ္ျခင္းကား ဟုတ္ဟန္မတူ။ “ကဲ ကဲ … ဓမၼကထိကေရ။ ဘုန္းၾကီးသာ ဝတ္လုိက္ေပေတာ့။”
Photo Credit – www.josscrowcroft.com
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
အယ္ဒီတာၾကီးမ်ား ခင္ဗ်ား..သတ္ပံုေလးေတြ စီစစ္ျပီးမွ တင္ေပးရင္ပိုေကာင္းမည္ထင္ပါသည္.. ဒီအတိုင္းဆက္သြားေနလို႔ကေတာ့ ျမန္မာစာ ပ်က္ပါျပီ..