ၾကည္စင္သန္႔ – စာခိုးခ်ျခင္းမရွိေသာ ေက်ာင္းသားထုႀကီးမွသည္ သက္လံုေကာင္းေသာ အေျပးသမားမ်ားအျဖစ္သို႔

ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ ဆရာမအျဖစ္လက္ရွိတာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက ေက်ာင္းသားမ်ားစာခိုးခ်မႈနဲ႔ပက္သက္ၿပီး ေက်ာင္းသားနွင့္ဆရာမ်ားအၾကား အဆင္မေျပျဖစ္ရပံုကို ေဆြးေႏြးလာခဲ့ရာမွ ဤစာကိုေရးသားဖို႔ စိတ္ကူးရခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္မ ယခုသင္ၾကားေနေသာ ထိုင္းႏုိင္ငံ Assumption University မွာ လုပ္သက္ ၂နွစ္ခြဲအတြင္း စာခိုးခ်ေသာအမႈ “ခု” ဂဏန္းမွ်သာ ၾကားခဲ့ဖူးပါ သည္။ ေက်ာင္းသား ေသာင္းခ်ီတက္ေရာက္ပညာသင္ၾကားေနေသာေက်ာင္းႀကီးမွာ ဘာေၾကာင့္ ထိုအမႈ နည္းပါးရသနည္း။ ဤတကၠသိုလ္မွ ဘြဲ႕ၾကိဳ (Bachelor) ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတိုင္းဟာ စာရိတၱပညာ (Ethic) ဘာသာရပ္ကို မယူမေနရအျဖစ္သင္ယူရျခင္းက အေၾကာင္း တစ္ခုျဖစ္ႏုိင္ေပမယ့္ ကြၽန္မကေတာ့ အဲ့ဒီထက္အေရးပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုက္ို ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့တယ္လုိ႔ ယံုၾကည္မိေသာေၾကာင့္ ကြၽန္မ ယံုၾကည္မႈေလးကို မွ်ေဝလိုပါတယ္။

စာခိုးခ်မႈေလ်ာ့က်ေစရန္ အေၾကာင္းကိုေျပာဖို႔အတြက္ ကြၽန္မ ယခုသင္ၾကားပို႔ခ်ေနေသာ Bachelor အဆင့္ Principles of Macroeconomics ဘာသာရပ္ထဲမွ ကြၽန္မအႏွစ္သက္ဆံုး topic တစ္ခုျဖစ္တဲ့ တိုင္းျပည္မ်ား၏ ေရရွည္လူမႈဘဝတိုးတက္ျခင္း၏အေရးပါမႈ (The importance of Long-Run Economic Growth) အား သင္ၾကားေမးခြန္းထုတ္ပံုကို နမူနာအျဖစ္ အသံုးျပဳၿပီး ရွင္းျပလိုပါတယ္္။ အျခားႏုိင္ငံ မ်ားမွာ ႏုိင္ငံသားတိုင္းလိုလို သိေနၿပီးျဖစ္တဲ့ အေရးႀကီးတဲ့အေၾကာင္းတစ္ခုကို ျမန္မာျပည္လူထုႀကီးရဲ႕အမ်ားစုက သိခြင့္မရေသးတာကို နားလည္ထားတဲ့ကြၽန္မ၊ ဒီေခါင္းစဥ္ကိုသင္ၾကားတဲ့အခ်ိန္တိုင္း ျမန္မာျပည္သူေတြကို သိေစခ်င္တဲ့စိတ္က ရင္ထဲမွာ အလြန္ျပင္းျပခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္မ အစြမ္းအစေလးနဲ႔ ေျပာျပခြင့္ရႏုိင္ပါေတာ့မလားဆိုတဲ့ သိမ္ငယ္စိတ္ကို ျပင္းျပတဲ့ေစတနာက အႏုိင္ယူႏုိင္ခဲ့ၿပီး အခုလိုေဝမွ်ခြင့္ရခဲ့တဲ့ အတြက္ အတိုင္းမသိ ဝမ္းသာမိပါတယ္။

ဒီအေၾကာင္းကိုမစခင္ ကြၽန္မဟာ Macroeconomics နဲ႔ပက္သက္ၿပီး ကြၽမ္းက်င္သူ (Expert) အဆင့္ကို မေရာက္ေသးဘူးဆိုတာကို အရင္ ဝန္ခံပါရေစ။ Macroeconomics ရဲ႕ အေျခခံသေဘာတရားေတြကို သိရွိသူတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး အဆင့္ပိုၿမင့္တဲ့အေၾကာင္းေတြကို နားလည္ဖို႔ၾကိဳးစားေနဆဲသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကြၽန္မကို လက္ခံေစလိုပါတယ္။ ဤေနရာမွာ Macroeconomics ရဲ႕ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ ေဝါဟာရမ်ားကို အတိအက် ဘာသာျပန္လိုရင္းက အဓိက မဟုတ္ဘဲ Macroeconomics ကို ဘာေၾကာင့္နားလည္ဖို႔လိုသလဲဆိုတာကို ရွင္းျပရင္း စာခိုးခ် မႈနည္းပါးတဲ့ ပညာေရးစနစ္အေၾကာင္းကို သိေစလိုျခင္းက အဓိကျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပည္တြင္းျပည္ပမွာရွိၾကတဲ့ Macroeconomics Experts မ်ားက ကြၽန္မကို နားလည္ခြင့္လႊတ္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။

ေဘာဂေဗဒ (Economics) ၏ဖခင္လို႔ ေခၚဆိုႏုိင္တဲ့ Adam Smith ရဲ႕ “The Wealth of Nations” ဆိုတဲ့စာအုပ္ကို ၁၇၇၆ ခုနွစ္မွာ ထုတ္ေဝအၿပီး ေဘာဂေဗဒဟာ လူမႈေရးသိပၸံ (Social Science) ေအာက္မွာ ဘာသာရပ္တစ္ခုအျဖစ္ စတင္ေပါက္ဖြားခဲ့တဲ့အတြက္္ Economics ကို “တိုင္းျပည္မ်ား ဘယ္လိုခ်မ္းသာႂကြယ္ဝေၾကာင္းကို ေလ့လာေသာဘာသာရပ္” လုိ႔ အလြယ္ကူဆံုးအနီးစပ္ဆံုး ဘာသာ ျပန္ဆိုႏုိင္ပါတယ္ (အျခား အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ားလည္း ရွိပါတယ္)။ Economics ရဲ႕ ေအာက္မွာ Microeconomics နဲ႔Macroeconomics ဆိုၿပီး အဓိက၂ခု ထပ္ခြဲၿပီး ေလ့လာၾကပါတယ္။ Microeconomics က လူတစ္ဦးခ်င္း အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုခ်င္း စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတစ္ခုခ်င္းစီက ဘယ္လို စီမံဆံုးျဖတ္မႈေတြလုပ္ၿပီး သူတို႔ဘဝအေျခအေနကို ေကာင္းမြန္ေအာင္လုပ္ၾကသလဲဆိုတာကို ေလ့လာပါတယ္။ Macroeconomics ကေတာ့ ခုနက ေျပာတဲ့ တစ္သီးပုဂၢလေတြ အားလံုးပါဝင္ေနတဲ့ (ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ၏) စီးပြားေရးအေဆာက္အဦႀကီး တစ္ခုလံုးေၾကာင္းကို ၿခံဳငံုေလ့လာေသာ ဘာသာရပ္လုိ႔ အတိုခ်ဳပ္ ဘာသာျပန္ႏုိင္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္တစ္ခုရဲ႕ စီးပြားေရးအေဆာက္အဦ အေျခအေန ေကာင္း မေကာင္းကို ေကာက္ခ်က္ခ်ဖို႔ အဓိက အသံုးျပဳတိုင္းတာႏုိင္တဲ့ အရာ၃ခုရွိပါတယ္။ တိုင္းျပည္ဝင္ေငြ (GDP = Gross Domestic Product)၊ အလုပ္လက္မဲ့ႏႈန္း (Unemployment Rate)၊ ႏွင့္ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈႏႈန္း (Inflation Rate) တို႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဤ ၃ ခုထဲမွ အေရး အပါဆံုးလို႔ဆိုႏုိင္တဲ့ GDP အေၾကာင္းက ကြၽန္မေျပာလိုတဲ့ topic နဲ႔ တိုက္ရုိက္စပ္ဆက္ေနပါတယ္။

GDP ဆိုသည္မွာ တိုင္းျပည္တစ္ခုက ၁ ႏွစ္အတြင္း ထုတ္လုပ္လိုက္တဲ့ ကုန္စည္နွင့္ဝန္ေဆာင္မႈမ်ား၏ စုစုေပါင္းတန္ဖိုးျဖစ္ပါတယ္။ စုစုေပါင္းဝင္ေငြလို႔လည္း ေခၚႏုိင္ပါတယ္။ စီးပြားေရးအေဆာက္အဦရဲ႕ ပမာဏ ဘယ္ေလာက္ႀကီးသလဲဆိုတာကို တိုင္းတာတဲ့ေနရာမွာ GDP တန္ဖိုးကို သံုးနိုင္ပါတယ္။ ကမၻာ႔ေငြေၾကးရန္ပံုေငြအဖဲြ႕ (IMF= International Monetary Fund) ရဲ႕ ၂၀၁၂ ခုနွစ္ စာရင္း အခ်က္အလက္မ်ား (Data) အရ အေမရိကန္ႏုိင္ငံ (US) က GDP အၿမင့္ဆံုးဂဏန္းကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့အတြက္ ကမၻာ့အႀကီးဆံုးစီးပြားေရးအေဆာက္အဦလို႔ သတ္မွတ္ျခင္းခံရၿပီး ဒုတိယေနရာကို တရုတ္ျပည္သူ႕သမၼတႏုိင္ငံက ရရွိထားပါတယ္။ GDP Data အရ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံသားမ်ားကို ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆံုးလူမ်ားလုိ႔ ေခၚမယ္ဆိုရင္ တရုတ္ႏုိင္ငံသားမ်ားကို ကမၻာ့ဒုတိယအခ်မ္းသာဆံုးလူမ်ားလို႔ သတ္မွတ္ႏုိင္ ရပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုေျပာလို႔ မရေသးပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ GDP တန္ဖိုးက လူေနမႈအဆင့္အတန္းကို တိုင္းတာဖို႔ အေကာင္း ဆံုးကိန္းတစ္ခု မဟုတ္လို႔ပါပဲ။ စုစုေပါင္းဝင္ေငြတူၿပီး မိသားစုအေရအတြက္မတူတဲ့ အိမ္ေထာင္စု ၂ ခုကို စဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ လူဦးေရနည္းတဲ့ မိသားစုဟာ သူတို႔ရဲ႕စုစုေပါင္းဝင္ေငြကို ခဲြတန္းခ်လိုက္တဲ့အခါ လူတစ္ဦးခ်င္းစီအတြက္ ေဝစုမ်ားမ်ားရတဲ့အခ်ိန္မွာ လူဦးေရပိုမ်ားတဲ့ မိသားစုက ေဝစု နည္းနည္းပဲရတဲ့အတြက္ သံုးစြဲႏုိင္တဲ့စြမ္းအားပိုနိမ့္ေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ႏုိင္ငံမ်ားအၾကား လူေနမႈအဆင့္ကိုတိုင္းတာဖို႔ အတြက္ လူတစ္ဦးက်ဝင္ေငြကသာ အသံုးဝင္ေၾကာင္း သိရမွာျဖစ္ပါတယ္။ လူတစ္ဦးက်ဝင္ေငြကို Per Capita GDP (PGDP) လို႔ေခၚပါတယ္။ စုစုေပါင္းတိုင္းျပည္ဝင္ေငြကို စုစုေပါင္းလူဦးေရနဲ႔ “စား” ထားလို႔ ရတဲ့ ဂဏန္းတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ PGDP က လူေနမႈအဆင့္အတန္းကို အတိအက်မတိုင္းတာႏုိင္ေပမယ့္ တိုင္းျပည္ေတြရဲ႕ ေရရွည္စီးပြားေရးအလားအလာကို အကဲၿဖတ္တဲ့ေနရာ မွာေတာ့ အလြန္အသံုးတည့္ပါတယ္္။ ၂၀၁၂ IMF Data အရ အေမရိကန္ ရဲ႕ ပ်မ္းမွ်တစ္နွစ္လူတစ္ဦးက်ဝင္ေငြက USေဒၚလာ 51,700 ရွိခ်ိန္မွာ ဂ်ပန္က 35,700၊ ေတာင္ကိုးရီးယားက 31,950၊ ထိုင္းက 9,500၊ တရုတ္က 9,050၊ အိႏၵိယက 3,900၊ နွင့္ ျမန္မာက 1,626 ခန္႔ အသီးသီးရွိခဲ့ၾကပါတယ္။

အထက္ပါ ပ်မ္းမွ်တစ္ဦးက်ဝင္ေငြ Data အရ တိုင္းျပည္မ်ားရဲ႕လူေနမႈအဆင့္ မတူညီေၾကာင္းကို ကြဲကြဲျပားျပားသိရၿပီးေနာက္မွာ သူတို႕ဘာေၾကာင့္မတူညီရသလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းက ေဘာဂေဗဒပညာရွင္ (Economists) ေတြအတြက္ အေရးပါတဲ့ေမးခြန္းတစ္ခုျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ေတြ႕ရွိတဲ့အေျဖက ေရရွည္စီးပြားေရးတိုးတက္မႈ (Long-Run Economic Growth) မတူညီၾကလို႔ပါတဲ့။

၁၉၀၇ ခုနွစ္ လြန္ခဲ့တဲ့ အနွစ္ ၁၀၀ ေက်ာ္က US ရဲ႕ ပ်မ္းမွ်လူတစ္ဦးက်ဝင္ေငြဟာ ေဒၚလာ ၈၀၀၀ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိခဲ့ၿပီး ၂၀၁၂ ခုနွစ္မွာ ၅၂ ၇၀၀ ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ ၆ ဆ ေက်ာ္ ၿမင့္မားလာခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဥေရာပ၊ ေၿမာက္အေမရိက နဲ႔ အေရွ႕အာရွႏုိင္ငံ တခ်ိဳ႕က လြဲရင္ ကမၻာ့လူဦးေရရဲ႕ ၅၀% ေသာလူေတြဟာ အေမရိကရဲ႕ ရာစုနွစ္တစ္ခုဆီက လူေနမႈအဆင့္အတန္းကို မမွီၾကေသးပါဘူး။ အိႏၵိယ အပါအဝင္ ကမၻာ့ႏုိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွ သာမာန္လူတန္းစားမ်ားဟာ အေမရိကရဲ႕ လြန္ခဲ့တဲ့ အနွစ္ ၁၀၀ က ေနထိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ သာမာန္လူတန္း စားမ်ားထက္ ဆင္းရဲေနၾကပါေသးတယ္တဲ့။

ဘာျဖစ္လို႔ US ဟာ ဒီလိုၿမင့္မားတဲ့ လူေနမႈအဆင့္ကို ရရွိႏုိင္ခဲ့တာလဲ။ အေျဖက ဒီလိုပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ အနွစ္ ၁၀၀ အတြင္း သူတို႔ရဲ႕ တစ္ဦးက် ဝင္ေငြတိုးတက္မႈႏႈန္း က ၁.၈% ရွိခဲ့လိ႔ုပါတဲ့။ အနွစ္ ၁၀၀ အတြင္း ၁.၈%ထက္ၿမင့္မားခဲ့ေသာနွစ္မ်ား နွင့္ ၁.၈%ေအာက္နိမ့္ခဲ့တဲ့နွစ္မ်ားကိုအတူ ထည့္သြင္းၿပီး ပ်မ္းမွ် (Average) ယူထားတဲ့ဂဏန္း တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီ အေပါင္းလကၡဏာတိုးတက္မႈႏႈန္းကို ရရွိထိန္းသိမ္းႏုိင္ခဲ့တာလဲဆိုေတာ့ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားတိုးတက္မႈ (Productivity Growth) ေၾကာင့္ပါတဲ့။ ဒါဆိုရင္ ဒီေလာက္အေရးပါတဲ့ ကုန္ထုတ္ စြမ္းအားဆိုတာ ဘယ္အရာျဖစ္ပါသလဲ။ ဒီကုန္ထုတ္စြမ္းအားတိုးတက္ေစဖို႔ သူတို႔ဘာေတြ လုပ္ခဲ့ၾကပါသလဲ။

လုပ္သားတစ္ဦး တစ္နာရီအတြင္း ထုတ္လုပ္ႏုိင္တဲ့ ကုန္စည္နဲ႕ဝန္ေဆာင္မႈအေရအတြက္ကို ကုန္ထုတ္စြမ္းအားလို႔ေခၚပါတယ္။ US ရဲ႕ Productivity က ကမၻာေပၚမွာ အၿမင့္ဆံုးထဲမွာပါပါတယ္။ ဆိုလိုတာက သူတို႔ဆီက သာမာန္လုပ္သားတစ္ဦးရဲ႕ ၁နာရီအတြင္း အလုပ္ၿပီး စီးမႈက အျခားႏုိင္ငံမ်ားမွ သာမာန္လုပ္သားတစ္ဦးအလုပ္ၿပီးစီးမႈထက္ ၿမင့္တယ္လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဥပမာေလးတစ္ခု ေပးပါရေစ။ ကြၽန္မ ဂ်ပန္မွာ ေက်ာင္းတက္ေတာ့ ဒုတိယနွစ္မွာ သုေတသနက်မ္းစာ (Thesis) ေရးခဲ့ရပါတယ္။ကြၽန္မရဲ႕ က်မ္းစာႀကီးၾကပ္သူက အေမရိကရဲ႕ Top 20 တကၠသိုလ္ေတြထဲက တစ္ခုကေန ပါရဂူဘြဲ႕ရရွိထားသူ ကိုးရီးယားလူမ်ိဳးတစ္ဦးပါ။ ကြၽန္မတို႔အျမင္မွာ သူက အလုပ္လုပ္တာ အလြန္ေလာဘႀကီးၿပီး ျမန္ဆန္သူပါ။ တပတ္တပတ္ သူသင္တဲ့ဘာသာရဲ႕ အိမ္စာ တပံုတေခါင္းမ်ားအျပင္ Research အတြက္ခိုင္းတာေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ သူရဲ႕ ႀကီးၾကပ္ျခင္းခံရတဲ့ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္က အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ကြၽန္မ ဆရာ့ကြယ္ရာမွာ ဆရာ့အေၾကာင္းေျပာရင္း မၾကာခဏ ရင္ဖြင့္ညည္းညဴဖူးၾကပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ အားလံုးေန႔လည္စာ အတူစားျဖစ္တဲ့တေန႔မွာ ဆရာက US မွာေနစဥ္ သူအားက်ခဲ့ရတဲ့ ပါေမာကၡတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ အဲဒီဆရာက အလုပ္လုပ္တာ အရမ္းျမန္ေၾကာင္း၊ တကၠသိုလ္ မွာစာသင္ရင္း Research Papers မ်ားေရးျခင္း လံုးခ်င္းစာအုပ္မ်ားေရးသားထုတ္ေဝျခင္း ပညာေရးဆိုင္ရာဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ အယ္ဒီတာအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ေနျခင္းတို႔အျပင္ အေမရိကန္အစိုးရ၏ စီးပြားေရးအၾကံေပးအဖဲြ႕တြင္ အဖြဲ႕ဝင္တစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ကေလး ၂ ေယာက္ရွိတဲ့ သူ႕ မိသားစုအတြက္ သူဘယ္လိုမ်ားအခ်ိန္ေပးသလဲ မသိဘူးလို႔ ကိုးရီးယားႏုိင္ငံသား ကြၽန္မတို႔ဆရာက တအံ့တၾသ မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့ပါတယ္။ “ေၾသာ္ သူအားက်တဲ့လူက သူ႔ထက္ျမန္သကိုး” လို႔ စိတ္ထဲက ေတြးမိတဲ့ကြၽန္မနဲ႔၊ ကြၽန္မနဲ႔အေတြးတူတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတို႔ တစ္ေယာက္မ်က္နွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ျပံဳးမိခဲ့ၾကပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္ သူတို႔က ပိုျမန္ၿပီး ပိုအလုပ္လုပ္ႏုိင္ရတာလဲ။ သူတို႔အလုပ္လုပ္ရာမွာသံုးတဲ့ အကူပစၥည္းေတြ (Physical capital or capital goods)၊ ကြၽမ္းက်င္မႈ (skills)၊ နဲ႔ နည္းလမ္း (technologies) ေတြက သူမ်ားႏုိင္ငံေတြထက္ ပိုေကာင္း ပိုသာေနလို႔ပါပဲ။ US က လုပ္သားတစ္ဦး အလုပ္ၿပီးဖို႔သံုးတဲ့ အဆင့္ၿမင့္စက္ပစၥည္းမ်ား၊ အေဆာက္အဦ၊ စြမ္းအင္၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး အစရွိတဲ့ capital goods ေတြရဲ႕ ပမာဏနဲ႔တန္ဖိုးက အျခားႏုိင္ငံမ်ားသံုးႏုိင္တဲ့ ပမာဏနဲ႕တန္ဖိုးထက္ ပိုမ်ားပါတယ္။ Capital goods ေတြရွိေပမယ့္ လုပ္သားက ဒီပစၥည္းေတြကို ဘယ္လိုသံုးရမွန္းမသိရင္ ဘာမွအလုပ္မျဖစ္ပါဘူး။ ကြ်မ္းက်င္တဲ့လုပ္သား (Skilled Labor) မ်ားပါဝင္တဲ့ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ က်န္းမာတဲ့လုပ္သားထု (Human Capital) ကို ေမြးထုတ္ဖို႔လိုပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ပညာေရးေကာင္းေကာင္းလိုပါတယ္။ ေနာက္ထပ္အ ေရးပါတဲ့အခ်က္က Technology ပါ။ Technology (နည္းပညာ) ၿမင့္မားဖို႔အတြက္ Research and Development လိုပါတယ္။ ဓာတ္ခြဲခန္းႀကီးထဲမွာ စမ္းသပ္မႈေတြဝင္လုပ္မွ၊ စာတမ္းေတြ အႀကီးအက်ယ္ေရးသားတင္ျပမွ Research and Development (R&D) လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္ခြင္မွာ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားတိုးတက္ေစဖို႔ အသံုးမခ်ႏုိင္ဘူးဆိုရင္ အဲ့ဒါ R&D မဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ကို ဒီ့ထက္လြယ္ကူျမန္ဆန္ေကာင္းမြန္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာကို အၿမဲၾကံစည္စဥ္းစားရွာေဖြေနျခင္းက R&D ပါပဲ။ အခုေျပာခဲ့တဲ့ Physical Capital, Human Capital, နဲ႔Technology ဆိုတဲ့ အဓိကက်တဲ့ ၃ခုကို အနွစ္ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ ပညာေရးက အေရးအႀကီးဆံုးဆိုတာကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ အေမရိကဟာ ဒီလို Physical Capital, Human Capital နဲ႔ Technology ေတြ အဆင့္ျမင့္မားဖို႔ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရင္းနွီးျမႇဳပ္နွံခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔လူေတြကို ပညာေတြသင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ တတ္တဲ့ပညာေတြကို အသံုးခ်ႏုိင္ေအာင္ လမ္းေတြ ဖြင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ Physical capital ေတြရဖို႔အတြက္ စုေဆာင္းမႈနွင့္ ရင္းနွီးျမႇဳပ္နွံမႈတို႔ကို ျပည္သူေတြ လုပ္တတ္လာေအာင္ လုပ္ႏုိင္လာ ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ၾကပါတယ္။ အခ်ဳပ္ဆိုရရင္ ဒီလို အဖက္ဖက္က ရင္းနွီးျမႇဳပ္နွံခဲ့လုိ႔ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားတိုးတက္ခဲ့ၿပီး၊ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားတိုးတက္မႈမွတဆင့္ တိုင္းျပည္ဝင္ေငြတိုးတက္ခဲ့ကာ လူေနမႈအဆင့္ၿမင့္ခဲ့ပါတယ္။ ဆင္းရဲမြဲေတျခင္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ ဆိုးက်ိဳးေတြျဖစ္တဲ့ က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕တဲ့မႈ၊ စာရိတၱနဲ႕စိတ္ဓာတ္နိမ့္ဆင္းမႈတို႔အျပင္ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ လူမ်ိဳးပေပ်ာက္သြားမယ့္ ေဘးအႏၱရာယ္တို႔က ထြက္ေၿမာက္ႏုိင္ ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကမၻာႀကီးရဲ႕ နံပါတ္တစ္စီးပြားေရးအားေကာင္းသူေနရာကို ကံေကာင္းၿပီးေရာက္လာခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အလုပ္ေတြၾကိဳးစားလို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကတာပါ။

တိုင္းျပည္ေတြရဲ႕လူေနမႈအဆင့္ ကြဲျပားရျခင္း အေၾကာင္းရင္းကို သိၿပီးေနာက္မွာ ေနာက္ထပ္ေမးခြန္းတစ္ခု ထပ္ေပၚလာပါတယ္။ အေမရိ ကရဲ႕ လူေနမႈအဆင့္ကိုမွီဖို႔ အျခားႏုိင္ငံေတြအတြက္ျဖစ္ႏုိင္ပါသလား……… ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္လို႔ Economists ေတြက အေၿဖထုတ္ပါတယ္။ ၁၉ ရာစုမတိုင္ခင္မွာ US က အလြန္ဆင္းရဲခဲ့ၿပီး အဂၤလန္က ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆံုးႏုိင္ငံ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီကေန႔ ထို ၂ ႏုိင္ငံကလူမ်ားကို နွိဳင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ မကြဲျပားဘူးလို႔ ၿမင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ၁၉၅၀ မတိုင္ခင္နွစ္မ်ားမွာ ဥေရာပ (EU) ႏုိင္ငံအခ်ိဳ႕နဲ႔ ဂ်ပန္တို႔ရဲ႕ လူေနမႈအဆင့္က US ေအာက္ နိမ့္ခဲ့ပါတယ္။ အခုယွဥ္ၾကည့္ၾကမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ ဘာမွသိပ္မကြာၾကဘူးလို႔ သင္ၿမင္နိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆင္းရဲတဲ့ႏုိင္ငံေတြက ခ်မ္းသာတဲ့ႏုိင္ငံေတြကိုမွီေအာင္ ဘယ္လိုလိုက္ၾကသလဲ။ အေၿဖက အလြန္ရုိးရွင္းပါတယ္။ အေဝးေျပးလမ္းမေပၚမွာ သင္ဟာ ၁နာရီ မိုင္ ၅၀ ႏႈန္းနဲ႔ကားေမာင္းေနတယ္ဆိုပါစို႔၊ သင့္ေရွ႕ မိုင္ ၁၀၀ အကြာမွာ အျခားသူတစ္ဦးကလည္း အလားတူႏႈန္းနဲ႔ေမာင္းေနခဲ့ရင္ သင္ဟာသူ႔ကို ေတြ႕ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ကိုမွီခ်င္ရင္ သူ႔ထက္ျမန္တဲ့ႏႈန္း နဲ႔သင္ေမာင္းရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာေမာင္းရမွာလဲဆိုတာကေတာ့ သင့္ရဲ႕ အျမန္ႏႈန္းကို ဘယ္ေလာက္ၿမွင့္ႏုိင္သလဲဆိုတဲ့အေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ သင့္ရဲ႕အျမန္ႏႈန္းကို ျမႇင့္ႏုိင္ ေလေလ သူ႔ကို မွီဖို႔ အခ်ိန္တိုေလေလပါပဲ။ ခ်မ္းသာတဲ့ႏုိင္ငံေတြေနာက္ကို ေျပးလိုက္ဖို႔ ႏႈန္းက ဘာပါလဲ။ တစ္ဦးက်ဝင္ေငြတိုးတက္မႈႏႈန္း ပါ။ နွစ္ေပါင္း ၁၀၀ အတြင္း ၁.၈% ရွိခဲ့တဲ့ US ကို မွီဖို႔ဆိုရင္ ၁.၈% ထက္ျမင့္တဲ့ႏႈန္းကို ရဖို႔လိုပါတယ္။ ၁ နွစ္ ၂ နွစ္ ၃ နွစ္စာ မဟုတ္ပါ၊ အနွစ္ ၅၀ အနွစ္ ၁၀၀ စာ အတြက္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ေနာက္ထပ္ေမးခြန္းတစ္ခု ထပ္ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ ဘယ္ေလာက္အၾကာႀကီး ႀကိဳးစားရမွာလဲ၊ US က အဂၤလန္ကို မွီဖို႔ အနွစ္ ၁၀၀ ေက်ာ္ၾကာခဲ့တဲ့အတြက္ အနွစ္ ၁၀၀ ဆိုရင္ေတာ့ ေမာပါတယ္ မလိုက္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ေစာေစာ လက္မေလ်ွာ့လိုက္ပါနဲ႕ေနာ္။ ေတာင္ကိုးရီးယားႏုိင္ငံဟာ ၁၉၅၀ နွစ္မ်ားမွာ ျမန္မာျပည္ထက္ ဆင္းရဲခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ယခုသင္ၿမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ ေတာင္ကိုးရီးယားႏုိင္ငံဟာ ဝင္ေငြအဆင့္ၿမင့္မားေသာတိုင္းျပည္အဆင့္(High Income Country Status) ကို ေရာက္ဖို႔ ၃၅ နွစ္ပဲၾကာခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ သူတို႔လူမ်ိဳးေတြ အရမ္းအလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကလုိ႔ဆိုတာ ၿငင္းစရာ မရွိပါဘူး။ Globalization ေၾကာင့္ အရင္းအနွီးေတြနဲ႔ နည္းပညာေတြ စီးဝင္လာမႈ (Capital and Technology Inflows) က သူတို႔ကို ေျပးရတာ ပိုအားရွိေစခဲ့လို႔လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္ေတြ ဖံြ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္လုပ္ဖို႔ ေနာက္က်ေနျပီဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွမရွိဘူး လို႔ ဖံြ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈဆိုင္ရာ ေဘာဂေဗဒပညာရွင္ (Development Economists) ေတြကဆိုၾကပါတယ္။

သူမ်ားတိုင္းျပည္ေတြက ျပည္သူျပည္သားေတြ ခံစားရရွိေနတဲ့ ဖူလံုမႈရွိတဲ့ လူေနမႈဘဝကို ကြၽန္မတို႔ ျပည္သူျပည္သားေတြလည္း ခံစားရရွိဖို႔ ကြၽန္မတို႔ တစ္ေယာက္မက်န္ အလုပ္လုပ္ၾကရေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အစစအရာရာ ပိုအဆင္ေျပျမန္ဆန္လာတဲ့ ကမၻာ့ရြာႀကီးရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ ေျပးၾကပါစို႔ေနာ္။ အနွစ္ ၁၀၀ မၾကာေစရပါဘူး။ ေၾသာ္ ေျပးမယ္ဆိုမွ အေရးႀကီးတာတစ္ခုေျပာဖို႔လိုေနေသးတယ္။ ဘာပံ့ပိုးမႈမွမရွိဘဲေျပးရင္ ကြၽန္မတို႔ အေမာေဖာက္ၿပီးေသရင္ေသ၊ မေသရင္ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး အေျပးရပ္ဖို႕ ရွိပါတယ္၊ သက္လံုေကာင္းဖို႔ ပံ့ပိုးရမယ့္သူ တစ္ဦးမျဖစ္မေနလိုေနပါေသးတယ္။ အဲဒီသူကေတာ့ “အစိုးရ” ျဖစ္ပါတယ္။ အစိုးရသည္ Long-Run Economic Growth ကို ပံ့ပိုးေပးတဲ့အစိုးရျဖစ္ႏုိင္သလို ပိတ္ဆို႔ပစ္တဲ့အစိုးရ (သိရက္နွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း မသိနားမလည္၍ေသာ္လည္းေကာင္း) ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ အစိုးရသည္ အေျခခံ ပညာေရး က်န္းမာေရး တို႔အျပင္ ေရ၊မီး၊လမ္းတံတား အစရွိတဲ့ Infrastructure ေတြကို အဓိက တာဝန္ယူပံ့ပိုး ေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ စုေဆာင္းမႈမ်ားကို ရင္းနွီးျမႇဳပ္နွံမႈမ်ားအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းေပးႏုိင္တဲ့ ခိုင္မာတဲ့ဘဏ္စနစ္ကို ထူေထာင္ေပးႏုိင္ေသာ၊ Research and Development ကိုလည္း ျမႇင့္တင္ေပးႏုိင္ေသာ အစိုးရျဖစ္ရပါမယ္။ ႏုိင္ငံေရးတည္ၿငိမ္မႈကို ထိန္းထားႏုိင္တဲ့၊ တရားမွ်တတဲ့ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒေတြကို ခ်မွတ္ႏုိင္တဲ့ အဖဲြ႕အစည္းျဖစ္ဖို႔လည္းလိုပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ အေမာမေဖာက္ရေစဖို႔ အစိုးရ ေကာင္းေကာင္းလိုတယ္ ဆိုတာ ထင္ထင္ရွားရွားၿမင္ႏုိင္ပါတယ္။

ဤေနရာအထိက Importance of Long-Run Economic Growth ကိုရွင္းျပျခင္းျဖစ္ၿပီး စာခိုးခ်ျခင္းေလ်ာ့က်ဖို႕ဆိုတဲ့ စကားကို ျပန္ ေကာက္ၾကပါစို႔။ လက္ေတြ႕ Data ရနိုင္ပံုကို IMF Website ထဲကိုဝင္ၿပီးေက်ာင္းသားေတြကိုျပပါတယ္။ (သင့္ေလ်ာ္မႈရွိတဲ့ အျခားWebsite မ်ားကိုလည္း သံုးႏုိင္ပါတယ္) ထို႔ေနာက္ ဒီ Lecture မွနားလည္မႈကို လက္ေတြ႕ အသံုးခ်ႏုိင္မယ့္ ပုစာၦတစ္ပုဒ္ကို ျပဌာန္းစာအုပ္မွယူၿပီး နမူနာတြက္ျပပါတယ္၊ အိမ္စာလည္းေပးလိုက္ပါတယ္။ စာေမးပြဲေမးခြန္းက အတန္းထဲမွာ သင္ထားတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ နား ေထာင္ထားၿပီး ဘယ္လို apply လုပ္ရမလဲ ဆိုတာကို နားလည္တဲ့ ေက်ာင္းသားအမ်ားစု ေၿဖႏုိင္ေအာင္ ထုတ္ပါတယ္။ နမူနာေလးေပးပါရေစ။
ေမးခြန္း။ ။ ၂၀၁၂ ခုနွစ္တြင္ ျမန္မာျပည္၏တစ္ဦးက်ဝင္ေငြမွာ အေမရိကန္ေဒၚလာ 1626 ျဖစ္ၿပီး ေတာင္ကိုးရီးယားႏုိင္ငံ၏ တစ္ဦးက်ဝင္ေငြမွာ အေမရိကန္ေဒၚလာ 31,950 ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ျမန္မာ နွင့္ ကိုးရီယားတို႔၏ ပ်မ္းမွ်တစ္ဦးက်ဝင္ေငြတိုးတက္မႈႏႈန္းမ်ားမွာ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ နွစ္အတြင္း 9.77% နွင့္ 5.91% တို႔ အသီးသီးျဖစ္ၾကပါသည္။ (မွတ္ခ်က္ – အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေငြေၾကးရန္ပံုေငြအဖဲြ႕မွ ၂၀၁၄ ဧျပီလတြင္ ထုတ္ေဝေသာ Data မွ ေကာက္နွဳတ္ထားပါသည္)

(က) တစ္ဦးက်ဝင္ေငြတိုးတက္မႈႏႈန္းမ်ားက ဤႏႈန္းအတိုင္း ေနာင္ အနွစ္ ၅၀ အထိ တိုးတက္ေနပါမည္ဆိုလ်ွင္ အနွစ္ ၅၀ ၾကာေသာအခါ ျမန္မာ နွင့္ ေတာင္ကိုးရီးယားတို႔၏ တစ္ဦးက်ဝင္ေငြမ်ား မည္မွ်ရွိလာမည္နည္း။ ေဖာ္ျပပါ ပံုေသနည္းကို အသံုးျပဳ၍ သင္၏အေၿဖကို သံုးသပ္ပါ။ Future Value of x = x * (1+ y)^z ။

[x ဆိုေသာ ကိန္းရွင္တစ္ခု၏တိုးႏႈန္းသည္ y ျဖစ္ခဲ့မည္ဆိုလ်ွင္ z နွစ္ၾကာေသာအခါ ျဖစ္လာမည့္ x ၏ တန္ဖိုးကို အနာဂတ္တြင္ျဖစ္လာမည္႔တန္ဖိုး Future Value ဟုေခၚပါသည္။ Scientific Calculator ကိုသံုးႏုိင္ပါသည္]

အေၿဖ။ ။ ျမန္မာျပည္ = 1,626 * [1+ (9.77/100)]^50 = 171,911 (US$)
ေတာင္ကိုးရီးယား = 31,950 * [1+ (5.91/100)]^50 = 564,052 (US$)

ဤႏႈန္းအတိုင္းသြားပါက အနွစ္ ၅၀ ၾကာၿပီးေသာ္လည္း ျမန္မာက ေတာင္ကိုးရီးယား၏ လူေနမႈအဆင့္ကို မမွီေသးပါ။

(ခ) ေမးခြန္း (က) မွ သင္၏ အေၿဖအရဆိုလွ်င္ အနွစ္ ၅၀ အတြင္း ျမန္မာ၏တစ္ဦးက်ဝင္ေငြသည္ မည္သည့္ႏႈန္းၿဖင့္ တိုးတက္ရန္လိုသနည္း။
(ဤေနရာတြင္ မသိကိန္းက y = တစ္ဦးက်ဝင္ေငြတိုးတက္မႈႏႈန္း ျဖစ္သြားၿပီး အနွစ္ ၅၀ မွာရွိမယ့္ ကိုးရီးယားရဲ႕ တစ္ဦးက်ဝင္ေငြကို ယူသံုးရမွာျဖစ္ပါတယ္။)

အေၿဖ။ ။ 1,626 * [1+ y]^50 = 564,052

y ရဲ႕ တန္ဖိုးက 12.4% ျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲ့ဒီႏႈန္းနဲ႔ေျပးလိုက္မွ အနွစ္ ၅၀ အတြင္း ေတာင္ကိုးရီးယားကိုမွီမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

(ဂ) အကယ္၍ သင္သည္ ဖြံၿဖိဳးတိုးတက္မႈဆိုင္ရာ ေဘာဂေဗဒပညာရွင္ တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့မည္ဆိုလ်ွင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏စီးပြားေရးမူဝါဒမ်ား ခ်မွတ္ေန သူမ်ားကို မည္ကဲ့သို႔ေသာ အၾကံၪာဏ္မ်ားေပးလိုပါသနည္း။

အေၿဖ။ ။ေက်ာင္းသား၏ေဆြးေႏြးမႈထဲမွာ အဓိက အခ်က္မ်ားကို ေဖာ္ျပဖို႔လိုေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ အျခား အေတြးအေခၚေကာင္းမ်ားကုိလည္း သင့္ေတာ္သလို အမွတ္ေပးပါတယ္။

ဤကဲ့သို႔ေသာေမးခြန္းမ်ိဳးကို ကူးခ်ၿပီးေၿဖဖို႔ မလြယ္ကူပါ။ ပံုေသနည္းက ေမးခြန္းထဲမွာ ေပးထားၿပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ အလြတ္က်က္စရာလည္း ဘာမွမလိုပါဘူး။ အတန္းထဲမွာ နားေထာင္ခဲ့ၿပီး ေလ့က်င့္ခန္းကို လုပ္ထားဖူးမွသာ ေၿဖဆိုႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္းကူးမခ်ဖ္ို႔ အတြက္ေတာ့ ဆရာ ဆရာမ မ်ားမွ ေစာင့္ၾကပ္္ၾကပါတယ္။ မတူညီတဲ့ စာသင္နွစ္ေတြအတြက္ မတူညီတဲ့ေမးခြန္းျဖစ္ေအာင္ သင့္ေလ်ာ္သလို အေျပာင္းအလဲလုပ္ၿပီး ထုတ္ပါတယ္။

ဤေနရာအထိ အဆင့္ၿမင့္သခ်ၤာမပါေသးပါ။ Future Value Formula ကိုသံုးျခင္းက ရုိုးရုိးသခ်ၤာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ Lecture နဲ႔ Application အထိကို တိုးတက္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ အထက္တန္းေက်ာင္း (၁၁ တန္း၊ ၁၂ တန္း) နဲ႔ Bachelor အဆင့္ေတြမွာသင္ၾကားေပးၾကပါတယ္။ သင္ရျခင္းအေၾကာင္းကေတာ့ တိုင္းသူျပည္သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ဘယ္အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းပညာနဲ႔ပဲ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ပါေစ သူေနတဲ့တိုင္းျပည္ ဘယ္လမ္းေၾကာင္းကို ဦးတည္သြားေနသလဲ၊ သူ ဘယ္သူ႕အတြက္ ဘာေၾကာင့္ အလုပ္လုပ္ေနသလဲ ဆိုတာေတြနဲ႔အတူ သူ ဘယ္ေနရာက ပါဝင္ေနသလဲ ဆိုတာကိုပါ နားလည္သိရွိေစဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ စီပြားေရးအေဆာက္အဦအေၾကာင္းကို အၿမဲနားစြင့္ေနျခင္းမွတဆင့္ သူ႕တိုင္းျပည္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့သူေတြဟာ တိုးတက္မႈလမ္းေၾကာင္းကို သြားေနတဲ့ေနရာမွာ လမ္းဖြင့္ေပးသူ ေတြလား၊ ပိတ္ဆို႔ထားသူေတြလားဆိုတာကို ကြဲကြဲျပားျပားသံုးသပ္ႏုိင္မွာျဖစ္ၿပီး ဘယ္သူ႕ကိုေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္သင့္သလဲ ဆိုတာကိုလည္း ျပည္သူျပည္သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းဆံုးၿဖတ္ႏုိင္ေစမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဤကဲ့သို႔ လက္ေတြ႕နွင့္ယွဥ္ေသာ စာေပမ်ားကို သင္ၾကားေပးႏုိင္ၾကမည္ဆိုလွ်င္ စာခိုးခ်မႈဆိုတဲ့ ကိစၥေလ်ာ့နည္းသြားမွာ ျဖစ္တဲ့အျပင္ တိုင္းျပည္အတြက္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈတိုးျမႇင့္ေစမယ့္ တကယ္လက္ေတြ႕အလုပ္လုပ္ႏုိင္တဲ့ လုပ္သားထုႀကီး တဟုန္ထိုး ႀကီးထြားလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္မ ယခုသင္ၾကားေနေသာ ထိုင္းႏုိင္ငံ Assumption University မွာ ဘာသာရပ္အားလံုးကို လက္ေတြ႔အသံုးခ်ႏုိင္ဖို႔ သင္ၾကားေပးၾကပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာလည္း သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္ကြၽမ္းက်င္သူ ဆရာ ဆရာမမ်ားအေနၿဖင့္ အျခားႏုိင္ငံမ်ားကဲ့သို႔ သင္ၾကားႏုိင္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။

စကားခ်ပ္အေနနဲ႕ေျပာလိုတာက စာရင္းကိုင္ပညာရွင္ (Accountants) နွင့္ စာရင္းအင္းပညာရွင္ (Statisticians) မ်ား၏ ကြ်မ္းက်င္မႈ မပါဘဲ Data မ်ားကို မွန္ကန္စြာ ေကာက္ယူစီစစ္ႏုိင္ျခင္းမရွိပါ။ မွန္ကန္မႈရွိေသာ Data မ်ားကို ေလ့လာသံုးသပ္ႏုိင္မွသာ လက္ရွိ ႏွင့္ အနာဂတ္ အတြက္ မွန္ကန္သင့္ေလ်ာ္တဲ့ Macroeconomic Policies မ်ားကိုခ်မွတ္ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံတစ္ခု ဖံြ႕ၿဖိဳးတိုး တက္ဖို႔၊ ႏုိင္ငံသားမ်ား၏ လူေနမႈဘဝ ၿမင့္မားဖို႔အတြက္ အသံုးမဝင္ေသာဘာသာရပ္ တစ္ခုမွ် မရွိဘူး ဆိုတာကို ကြၽန္မတို႔ နားလည္ထားၿပီး ပညာရပ္အားလံုးကို တေလးတစား သင္ၾကားသင္ယူႏုိင္ၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ပါပဲရွင္။

စာခိုးခ်မႈနဲ႕ပက္သက္လို႔ ကြၽန္မနားလည္ေတြ႔ရွိသမွ်ကို ၿခံဳငံုသံုးသပ္ရမည္ဆိုပါလွ်င္ စာခိုးခ်ျခင္းသည္ ေက်ာင္းသားအျပစ္ လံုးလံုးမဟုတ္ရ ပါ။ သင္ၾကားေရးစနစ္ ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ စာခိုးခ်မႈ ေလ်ာ့နည္းေစဖို႔ ႀကိဳးပမ္းမႈကို ဆရာ ဆရာမမ်ားဘက္မွ စတင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္သင္ၾကားေနတဲ့ ဘာသာရပ္ကို တတ္ႏုိင္သမွ် လက္ေတြ႕က်က် နားလည္အသံုးခ်တတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားရင္း ေက်ာင္းသားမ်ား၏ စိတ္ဝင္စားမႈကို ဆဲြေဆာင္ေခၚယူရပါမယ္။ သင္ၾကားေရးစနစ္ေကာင္းမြန္လာဖို႕ လိုအပ္တဲ့ အေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းမ်ား ရရွိႏုိင္ေရးကို လည္း တာဝန္ရွိသူေတြကို ေတာင္းဆိုရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတစ္နွစ္ မျဖစ္လာေသးရင္ ေနာက္တစ္နွစ္၊ တစ္နွစ္ တစ္နွစ္ တိုးတက္လာၿပီး ေနာင္ ၅ နွစ္ ၁၀ နွစ္မွာ ကိုယ္တတ္သိနားလည္တာထက္ ေက်ာ္လြန္တဲ့အဆင့္ကို ေရာက္ေအာင္ သြားႏုိင္တဲ့ တပည့္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေမြးထုတ္ေပးႏုိင္တဲ့ တကယ့္ ဆရာအစစ္ေတြ အေၿမာက္အၿမားေပၚထြက္လာၿပီး၊ တိုးတက္တဲ့ႏုိင္ငံေတြေနာက္ကို ေျပးလိုက္ႏုိင္မယ့္ သက္လုံေကာင္း လုပ္သားထုႀကီးကိုလည္း ေမြးဖြားေပးႏုိင္ၾကလိမ့္မယ္ဆိုတာ မလဲြဧကန္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္ရွင္။

ကိုးကား
Economics (second edition) by Paul Krugman and Robin Wells

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ