မုန္တိုင္းထန္ေသာ အ႐ုဏ္ဦး
ေလာအယ္စိုး၊ ဇြန္ ၁၈၊ ၂၀၁၄
(ေကအိုင္စီအြန္လိုင္းစာမ်က္ႏွာကေန ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္)
ၾသဂုတ္လ ဆိုတာကေတာ့ အေမရိကန္၊ ဘတ္ဖလိုးၿမိဳ႕ရဲ႕ ေႏြေႏွာင္းပိုင္းရာသီတခုပါ။ ဒါေပမယ့္ သာယာတဲ့ ေႏြရက္တစ္ရက္ တည္းဆိုတာကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ ျငင္းလို႔ မရပါဘူး။ နံနက္ (၇)နာရီကတည္းက ဇနီးသည္နဲ႔အတူ က်ေနာ္ေဆး႐ုံကို ေရာက္ႏွင့္ ေနတာပါ။ သတ္မွတ္ထားေသာ ေမြးဖြားရမယ့္ရက္ထက္ တစ္ရက္ေက်ာ္လြန္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အေကာင္းဆုံးေသာအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦးရဲ့ ရင္ေသြးေလး ဤကမၻာကို ေရာက္လာလိမ့္မယ္ဆိုတာကို က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အျပည့္အ၀ ယုံၾကည္ေနပါ တယ္။
နံနက္ပိုင္းကေန မြန္းလြဲပိုင္းကို ေရာက္သြားသလို က်ေနာ့္ဇနီးသည္ရဲ႕ နာက်င္မႈဟာ တစ္စတစ္စ ပို၍ ျပင္းထန္လာပါတယ္။ ေဘးနားမွာထုိင္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္အားေပးမႈျပဳျခင္း၊ ဆုေတာင္းေပးမႈကလြဲရင္ က်န္တာ က်ေနာ္ဘာမွ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ပါဘူး။ ကမၻာဦး ေခတ္ကတည္းက မိခင္မ်ား မလြဲမေသြ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရေသာ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းလွတဲ့ မုန္တိုင္းကာလတစ္ခုပါ။ ရင္ေသြးငယ္အ တြက္ မိခင္ေတြ ေပးဆပ္တိုက္ပြဲ၀င္ရေသာ အခ်ိန္အခါ မဟုတ္ပါလား။ ေနာက္ဆုံး ၾကည္လင္ခ်ဳိျမတဲ့ ကေလးရဲ႕ဟစ္ေႂကြးျခင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ငုိသံကို ၾကားလိုက္ရတဲ့အခါ အသီးသီးေသာ မိခင္ေတြဟာ ျပင္းထန္နာက်င္လွေသာ ေ၀ဒနာမ်ားကို ေမ့ေလ်ာ့သြား ၿပီး သမီး သို႕မဟုတ္ သားငယ္ရဲ႕ ရႊန္းလဲ့တဲ့မ်က္ႏွာကို ေတြ႕ျမင္လိုစိတ္သာ ျပင္းျပတတ္ၾကပါတယ္။
သို႔ေပမယ့္ တခါတရံမွာေတာ့ ဒီမုန္တုိင္းကာလအတြင္း မိခင္ သုိ႔မဟုတ္ ရင္ေသြးငယ္ တစ္စုံတစ္ဦး ဖိတ္စင္မႈေတြနဲ႔ ႀကဳံေတြ႔ရ ျခင္းဟာလည္း ဒုနဲ႔ေဒးပါပဲ။ ႏွစ္ဦးစလုံး ဆုံး႐ံႈးသြားခဲ့မႈေတြ ရွိတဲ့အခါ ေျဖမဆည္ႏုိင္ေအာင္ အသီးသီးေသာ မိသားစု၊ ေမာင္ႏွမ ေတြ ႀကဳံေတြ႔ခံစားရပါတယ္။ ၀မ္းနည္းမႈေတြနဲ႔ပဲႀကဳံႀကဳံ၊ ၾကည္ႏူးမႈေတြနဲ႔ပဲ ေထြးေပြ႔ထားေစကာမူ ဤသားဖြားျခင္းေ၀ဒနာ တိုက္ပြဲကို က်ေနာ္တို႔ မိခင္ေတြ၊ ဇနီးေတြ မလြဲမေသြ ျဖတ္သန္းခဲ့၊ ျဖတ္သန္းရဆဲပင္ မဟုတ္ပါလား။
ဒီရင္ေသြးေလး ကမၻာေျမေပၚကို မေရာက္ခင္ကတည္းက မိဘေတြဟာ ရည္မွန္းခ်က္အသစ္ေတြ၊ အရင္ကနဲ႕ မတူေတာ့တဲ့ ေလာ ကႀကီးနဲ႔ မိမိရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္အေပၚ ထားရွိေသာ စိတ္ေနစိတ္ထား ေျပာင္းသြားတတ္တာမ်ဳိးေတြ ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ မိခင္ ေတြဟာ မိမိအေရးထက္ လူမမယ္ ရင္ေသြးေလးေတြရဲ႕ အေရးအရာေတြကို အၿမဲတမ္း နံပါတ္တစ္ေနရာမွာ အၿမဲတမ္း ဦးစားေပး လ်က္ရွိလာပါတယ္။ ေမြးကာစ နီတာရဲ သားငယ္ေလးကို ၾကာၾကာေထြးေပြ႔ခြင့္ေတာင္ မရေသးဘဲ ဆရာႀကီးျမသန္းတင့္ဟာ အက်ဥ္းစံဘ၀နဲ႔ ကိုကိုးကၽြန္းေပၚမွာ ႏွစ္ေပါင္း ၾကာရွည္စြာ မိမိရဲ႕ ယုံၾကည္မႈအတြက္ စေတးခဲ့ရပါတယ္။
ဆရာႀကီးဟာ မိမိရဲ႕ မိသားစုနဲ႔ ေမြးကင္းစ ရင္ေသြးေလးအေပၚ ျပင္းထန္လွတဲ့ ေလာကမုန္တိုင္း ႐ုိက္ခတ္မႈ၊ ႏြမ္းလ်နာက်င္စရာ ကဗ်ာေတြကို မေရးစပ္ခဲ့ဘဲနဲ႔ အလြန္မွ တန္ဖိုးႀကီးလွေသာ စာေကာင္းေပမြန္ေတြကို အက်ဥ္းစံဘ၀မွာ ျပဳစုျပန္ဆို ေရးသားခဲ့ပါ တယ္။ ဒီစစ္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဘာသာျပန္၀တၳဳႀကီးဟာ ဆရာတစ္ေယာက္ ကိုကိုးကၽြန္းေပၚမွာ အက်ဥ္းက်စဥ္အတြင္း ဘာသာျပန္ ခဲ့ျခင္းလို႔ သိရပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ဆရာဟာ မိမိရဲ႕ လူမမယ္ ရင္ေသြးေလးကို ျမန္မာႏုိင္ငံ အနာဂတ္ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ အတြက္ တန္ဖုိးႀကီးလွေသာ မြန္ျမတ္လွတဲ့အရာတစ္ခုကို လုပ္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ပုဂၢလိက နာက်င္ခံစားခ်က္မ်ားကို စြမ္းအားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲႏုိင္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံက စံျပပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးပါ။
“၁၉၇၀ေက်ာ္ ကာလတုန္းကေပါ့။ ငါက အသက္ကလည္းငယ္ငယ္၊ အားေတြမာန္ေတြနဲ႔ အျပည့္ေပါ့ကြာ။ စစ္တိုက္ထြက္မယ္ ဆိုေတာ့ တကယ့္ကို တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ေပါ့” မီးပုံေဘးမွာထိုင္ရင္း ကရင္အမ်ိဳးသား စစ္ျပန္ႀကီးတစ္ဦးနဲ႔အတူ တစ္ခုေသာ ကာလမွာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားလက္ဆုံက်ခဲ့ၾကပါသည္။ အခုေတာ့ အဖိုးအိုသည္ ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေသာ ဇရာလြန္ပိုင္း သုိ႔ ေရာက္ေနၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၀၁ခုႏွစ္အတြင္း မိတ္ေဆြတစ္ဦးႏွင့္အတူ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ရွိ ဒုကၡသည္စခန္းတစ္ခုမွာ အဖိုးအိုႏွင့္ က်ေနာ္ သိကြ်မ္းရင္းႏွီးခဲ့ရပါတယ္။
ေတြ႔ႀကဳံျဖတ္သန္းမႈကလည္း မ်ားသလို စကားအေျပာအဆို ေကာင္းလွေသာ အဖိုးေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း အဖိုးေျပာသမွ်ကို ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ဖတ္ရသလို ႐ုပ္ရွင္ပိတ္ကားႀကီးေပၚက ဇာတ္ကားေကာင္းေကာင္းႀကီးတကားကို ၾကည့္ေနရသလိုမ်ိဳး ခံစားခဲ့ရပါ တယ္။
“တို႔တေတြ ေကာ့ကရိတ္ၿမိဳ႕ထဲမွာ သုံးေလးနာရီေလာက္ ၾကာတာကြ။ စစ္ဆင္ေရးအရ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာေတြ ဖ်က္ဆီး ထုိက္တာေတြ ဖ်က္ဆီးေပါ့ကြာ။ လူအင္အားက ၂၀၀နီးပါးေလာက္ ရွိတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ျပန္ဆုတ္ဖို႔ ကၽြဲခ်ဳိမႈတ္သံလည္း ၾကားၿပီး မီးက်ည္ေဖာက္တာေတြကို ျမင္ေနရၿပီဆိုေတာ့ ငါတို႕လည္း သတ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာကို အခ်ိန္မွီ ၿမိဳ႕ထဲကေန ျပန္ဆုတ္တာေပါ့။ ဘာမွအထိအခိုက္မရွိဘူး။ ၿမိဳ႕အထြက္မွာ က်ည္အကပ္လိုက္နဲ႔ လွမ္းပစ္လိုက္တဲ့ ရန္သူေတြရဲ႕ လက္နက္အသံကို ငါၾကားလိုက္ တယ္။ “ဟာ” ၿပီးေတာ့မွ ထိသြားၿပီး။ အဲဒီတုန္းက ဘယ္သူမွန္း မသိေသးဘူး။ ဆုံရပ္ကုိေရာက္မွ ငါအရမ္းကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ သြားတယ္။ ဒီစစ္ဆင္ေရးကို ဦးေဆာင္တဲ့ ငါတုိ႔ရဲ႕ဗိုလ္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္ကြာ။ သူ႕ကိုယ္ခႏၶာတစ္ခုလုံးမွာ က်ည္ဆံဒဏ္ရာေတြ ဗရပြနဲ႔ေပါ့။ သူက ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းပီပီ အေနာက္ကေန ျပန္ၿပီးအဆုတ္ ကြပ္ကဲေနတုန္း ရန္သူက ရမ္းၿပီး ပစ္လိုက္တဲ့ က်ည္ဆံနဲ႕ ထိသြားတာ” ၿငိမ္လို႔ က်ေနာ္နားေထာင္ေနမိပါတယ္။
စစ္ျပန္အဖိုးအုိႀကီး ထိုအေၾကာင္းကို ေျပာျပေနရင္း ၀မ္းနည္းမႈ၊ ခံစားမႈ အရိပ္အေရာင္မ်ား သူ႔ရဲ႕ မ်က္၀န္းထဲမွာ ထင္ဟပ္လာ သည္ကို က်ေနာ္ ျမင္ေတြ႕ ခံစားလိုက္ရသည္။ “ေဆးမႉးက သူ႕ရဲ့ခႏၶာကိုယ္က ေသြးေတြကို သုတ္ေပးတယ္။ သက္သာရေအာင္ ကိုယ္ခႏဓာအေနအထားကို အဆင္ေျပေအာင္ ထားေပးတယ္။ ငါတို႔နဲ႔အတူ ရဲေဘာ္ေတြက ၀ိုင္းၿပီး သူ႔ကို စိတ္မေကာင္းျခင္း ႀကီးစြာနဲ႔ ၾကည့္ေန႐ုံကလြဲၿပီး ဘာမွမတတ္ႏုိင္ၾကဘူး”
“ေဆးမႉး က်ေနာ့္ကို ဂလူးကို႔စ္တစ္ခြက္ေလာက္ ေဖ်ာ္ၿပီး တုိက္ပါ။ နံနက္ခင္းရဲ႕ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ ငါတို႔တေတြ အဲဒီမနက္ မရႊင္လန္းႏုိင္္ခဲ့ၾကဘူး”။
“ဗုိလ္ႀကီး ဒီဒဏ္ရာနဲ႔ ေရေသာက္လို႔ မရဘူးေလ” ေဆးမႉးက စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ သူ႔ကို ျပန္ေျဖေတာ့ သူက “ေဆးမႉး က်ေနာ့္အ ေျခအေန က်ေနာ္သိတာေပါ့။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဂလူးကို႔စ္ေလး က်ေနာ့္ကို တုိက္ပါ။ ရွိသမ်ွ ခြန္အားေလးနဲ႕ ညႇစ္ထုတ္ၿပီး ေျပာရွာ တယ္။ ငါတို႔တေတြရဲ႕ မ်က္လုံးေတြကို ေဆးမႉးကၾကည့္ၿပီး သူ႔ခမ်ာ ပလပ္စတစ္နဲ႔ ထုတ္ထားတဲ့ ဂလူးကို႔စ္ေလးကို ေရဘူးထဲက ေရနဲ႔ မတ္ခြက္ထဲမွာ ေဖ်ာ္ၿပီး ဗိုလ္ႀကီးကို တိုက္တယ္။ ရွိသမွ်အားေလးနဲ႔ သူ႔ခမ်ာ အေတာ့္ကို ေရဆာတယ္ထင္တယ္။ ဂလူး ကို႔စ္ေလးကို ငါတို႔ရဲ႕ ဗိုလ္ႀကီး အငမ္းမရ ေသာက္ရွာတယ္။ မၾကာခင္ မိနစ္ပို္င္းအတြင္းမွာပဲ သူ အသက္ထြက္သြားတယ္။ ငါအ ရမ္းကို စိတ္ထိခိုက္သြားတယ္။ မာေက်ာခက္ထန္တဲ့ စစ္သားရဲ႕ ႏွလုံးသားဆိုေပမယ့္ ငါ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ မငုိမိေအာင္ မနည္းထိန္း ထားရတယ္။ ငါ့ရင္ထဲမွာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေၾကကြဲျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ ငါငိုေႂကြးခဲ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ငါတို႔ ေရွ႕တန္းမ ထြက္ခင္ ဗိုလ္ႀကီးရဲ႕ဇနီးသည္ဟာ ေမြးကင္းစ သားငယ္ေလးကို ခ်ီၿပီး သူ႕ခမ်ာ ေရွ႕တန္းထြက္မယ့္ ခင္ပြန္းသည္ကိုလာၿပီး ႏႈတ္ ဆက္တာကို ငါျမင္ခဲ့တယ္”
စစ္ျပန္အဖိုးအိုဟာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦးသားလံုေနေသာ မီးပုံကို ၀ါးတုတ္ေလးနဲ႔ ဆြေနၿပီး သူျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘ၀အစိတ္အပိုင္းထဲ က အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို က်ေနာ့္အား စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ ေျပာျပေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ရင္ေသြးရတနာမ်ားဟာ မိဘအသီးသီးရဲ႕ သားသမီးမ်ား၊ ဘ၀ေတြပါပဲ။ တန္ဖိုးႀကီးေသာ ေပးဆပ္မႈေတြကို ေပးရမည္ဆိုရင္ မိဘတို႔က ေပးဆပ္ဖို႔အသင့္ရွိၾကတယ္။ အခ်ဳိ႕ေထာင္ေတြမွာ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ သားေတြ၊ မေရာက္သင့္၊ မသြားအပ္တဲ့ ေနရာ ေတြမွာ ေရာက္ရွိေနၿပီး မိမိတို႔၏ ဘ၀တစ္ခုလုံးကို ေရစုန္ေမွ်ာပစ္လိုက္တဲ့ သမီးေတြအတြက္ ငုိေႂကြးေၾကကြဲေနၾကတဲ့ မိဘတို႔ရဲ႕ ခံစားမႈေတြကို မိဘတို႔အခ်င္းခ်င္းသာ ပို၍ စာနာနားလည္ႏိုင္ၾကပါလိမ့္မယ္။
ယုံၾကည္မႈေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ ဘ၀ရပ္တည္မႈေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ စစ္ေျမျပင္မွာ ေႂကြလြင့္သြားၾကတဲ့ သားသမီးတုိ႔ရဲ႕ မိခင္ဖခင္မ်ားရဲ႕ ေၾကကြဲမႈေတြကို တိုင္းတာႏုိင္ပါတယ္။ ဆယ္စုႏွစ္ေျခာက္စုေက်ာ္ ေတာက္ေလာင္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို႔ႏုိင္ငံရဲ႕ ျပည္တြင္းစစ္မီးမွာ အသီးသီးေသာ မိခင္ဖခင္တို႔ရဲ႕ အသဲညႇာရင္ေသြးမ်ား ေႂကြလႊင့္ဆုံး႐ႈံးခဲ့ၾကရတယ္။ ရပ္တည္တဲ့ ခံယူခ်က္ေတြအတြက္ ေပးဆပ္ ခဲ့တဲ့ လူေတြရဲ႕အသက္၊ အသုံးခ်ခံခဲ့ရတဲ့ သားသမီး၊ ရတနာအသီးသီးတို႔ရဲ႕ အသက္ေသြးတို႔ဟာ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးခါစ က်ေနာ္ တို႔တုိင္းျပည္ရဲ႕ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးမ်ားထက္ အခ်င္းခ်င္းျဖစ္ေသာ ပဋိပကၡမ်ားအတြင္း ေပးဆပ္စေတးခဲ့ရပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ ဆယ္စုႏွစ္ သုံးစု သုိ႔မဟုတ္ ႏွစ္စုေက်ာ္ေက်ာ္ကာလအတြင္း အက်ဥ္းစံေတြအျဖစ္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအညြန္႔အဖူး တို႔ရဲ႕ ခါးသီးတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေတြကို အနာဂတ္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ ဆက္၍ မႀကဳံေတြ႔ေစခ်င္ေတာ့ပါ။ ျမန္မာျပည္တစ္၀ွမ္း ေတာင္ တန္းေဒသ၊ နယ္စပ္၊ ျပည္မ၊ ကမ္း႐ုိးတန္းက အသီးသီးေသာ မိသားစု၀င္ေတြဟာ ျပည္တြင္းစစ္မီး ျပင္းထန္ေတာက္ေလာင္တဲ့ ကာလမွာ မတူညီေသာ အသြင္သ႑ာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ပဋိပကၡေတြရဲ႕ သားေကာင္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ထိုအနိ႒ာ႐ုံ ပဋိပကၡေတြ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ရပ္ဆိုင္းသြားမွာလဲ။
အက်ဥ္းတန္တဲ့ သမိုင္းအျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ ျမန္မာ့သမိုင္း စာမ်က္ႏွာအသစ္တြင္ ဆက္၍ မျမင္ခ်င္ေတာ့ပါ။ မတင္လိုေတာ့ပါ။ ဆက္၍ ရွိေနျခင္းလည္း မသင့္ေတာ့ပါ။ အသီးသီးေသာ ျမန္မာျပည္တြင္းရွိ ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွ သာမန္ျပည္သူမ်ားအထိ တာ၀န္ ကိုယ္စီရွိတယ္လို႔ က်ေနာ္ ခံယူပါတယ္။ ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးကာလအတြင္း ႐ုိးသားေျဖာင့္မတ္ေသာ၊ စစ္မွန္ေသာ ေမတၱာအ ရင္းခံနဲ႔ အေျဖရွာျခင္းျဖင့္ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ အမုန္းမီးလ်ံေတြကို က်ေနာ္တို႔ တနည္းနည္းနဲ႔ ၿငိမ္းသတ္ၾကရပါမယ္။
ပါးျပင္ေပၚမွာ မေျခာက္ေသးတဲ့ အသီးသီးေသာ မိဘတို႔ရဲ႕ နာက်င္တဲ့မ်က္ရည္ေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာတဲ့ ႏွလုံးသားေတြနဲ႔ နားလည္ တတ္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ႏွလုံးသားတံခါးေတြကို ဖြင့္ေပးၾကဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီမို႔ အနာဂတ္ရဲ႕ ပ်ဳိးပင္ေလးေတြကို အေႏွာင္အဖြဲ႔ကင္းကာ လြတ္လပ္စြာျဖင့္ ရွင္သန္ခြင့္ ေပးလိုက္ေစခ်င္ပါေတာ့တယ္။
(Photo – Law Eh Soe)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
သိပ္ေကာင္းသိပ္မွန္တဲ့စာစုေလးပါ။ အမုန္းစကားေတြ အေတြးအေခၚေတြရပ္ျပီး တစ္ဦးနဲ့တစ္ဦးေမတၱာေတြနဲ့ ျမင္၊ေမတၱာေတြနဲ့စကားေျပာတတ္ျကရင္ ျမန္မာျပည္ျကီးဟာ သာ.ယာလွပျပီးေနခ်င္စရာ
ေကာင္းတဲ့တိုင္းျပည္ျကီးျဖစ္လာမွာပါ။ အရင္ဆုံး face book comment ေတြကစျကပါစို.လား။