ဖိုးထက္ – အႏုပညာပြဲႏွင္႔ ေကာင္းစြာအိပ္စက္ျခင္း

အႏုပညာပြဲႏွင္႔ ေကာင္းစြာအိပ္စက္ျခင္း
ဖိုးထက္၊ ဇြန္ ၁၀၊ ၂၀၁၄

“အႏုပညာ” ဆိုသည္႔ အဓိပၸါယ္ကို အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ကိုယ္႔ရွဳ႕ေထာင္႔နဲ႔ ကိုယ္ ေျပာၾက၊ ဖြင္႔ဆိုၾက သည္။ လီယိုေတာ္စတြိဳင္းကေတာ႔ ဒီလိုေျပာခဲ႔သည္။

“Art is not, as the metaphysicians say, the manifestation of some mysterious idea of beauty or God; it is not, as the aesthetical physiologists say, a game in which man lets off his excess of stored-up energy; it is not the expression of man’s emotions by external signs; it is not the production of pleasing objects; and, above all, it is not pleasure; but it is a means of union among men, joining them together in the same feelings, and indispensable for the life and progress toward well-being of individuals and of humanity.”

တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ ဘာသာစကားေလးနဲ႔ ၾကိဳးစား ဘာသာျပန္ၾကည္႔ေတာ႔…

“ဒသနိကပညာရွင္ေတြ ေျပာသလို အႏုပညာဆိုတာ ဘုရားသခင္ ဒါမွမဟုတ္ အလွတရားရဲ႕ ပေဟဠိဆန္မွဳေတြကို သရုပ္ေဖာ္ထားျခင္း မဟုတ္ဘူး။ ဇီ၀ကမၼေဗဒပညာရွင္ေတြေျပာတတ္တဲ႔ လူရဲ႕ ပိုလွ်ံေနေအာင္ သိုမွီးထားတဲ႔ စြမ္းအားေတြကို ထြက္ေပါက္ေပးတဲ႔ ကစားပြဲတစ္ခုလည္း မဟုတ္ဘူး။ လူရဲ႕စိတ္ခံစားမွဳေတြကို ျပင္ပ ဟန္ပန္ အမူအရာေတြနဲ႔ ေဖာ္ျပျခင္း မဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာေကာင္းတဲ႔ ထုတ္ကုန္မဟုတ္ဘူး။ ျခံဳေျပာရရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးမွဳ သက္သက္ မဟုတ္ဘူး။

ဒါေပမယ္႔ အႏုပညာဆိုတာ လူသားေတြၾကားထဲက ေပါင္းစည္း ညီညႊတ္ျခင္းျဖစ္တယ္။ လူသားေတြကို ခံစားခ်က္ ရင္ခုန္သံ ထပ္တူက်စြာ ေပါင္းစည္းထားျခင္းျဖစ္တယ္။ လူ႔ေလာက နဲ႔ လူတစ္ဦးခ်င္းဆီရဲ႕ ေကာင္းမြန္ျပည္႔စံုတဲ႔ ရွင္သန္ေနထိုင္ျခင္းေတြဆီကို ဦးတည္ေဆာင္က်ဥ္းေပးမယ္႔ မရိွမျဖစ္အရာဘဲ ျဖစ္တယ္။”

စာေရးဆရာၾကီး ေဘကြန္ကေတာ႔ “အႏုပညာသည္ သဘာ၀ေလာကၾကီးကို ထပ္မံေပါင္းျဖည္႔ထားသည္႔ လူျဖစ္သည္။” ဟု  ေျပာခဲ႔တာကို ဆရာျမသန္းတင္႔ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္း အႏုပညာ ဘာသာျပန္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဘူးသည္။ လီယိုေတာ္စတြိဳင္းၾကီးရဲ႕ အဆိုက ဦးေဏွာက္ခါးေတာင္းက်ိဳက္ၿပီး လုိက္စဥ္းစားရအံုးမည္။ ဆရာၾကီး ေဘကြန္ အလိုအရသာဆိုလွ်င္ အႏုပညာဆိုသည္႔ လူၾကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မျမင္မေတြ႔ရေပမယ္႔ အေတာ္ၾကီး ခ်စ္စရာေကာင္းသည္႔ ႏူးည႔ံသိမ္ေမြ႔ေသာ လူၾကီးပါဘဲ။ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မွဳ အျပည္႔၀ေပးႏိုင္တဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးပါ။

ကၽြန္ေတာ္႔နားမွာ အဲဒီ အႏုပညာဆိုသည္႔ လူၾကီး ရိွသလား၊ မရိွသလား ကၽြန္ေတာ္ မေသခ်ာ။ မရိွဖို႔ မ်ားသည္။ သို႔ေသာ္ အႏုပညာဆိုသည္႔ လူၾကီးကို ခ်စ္ရေကာင္းမွန္းေတာ႔ သိသည္။ ေလးစားၾကည္ညိဳရေကာင္းမွန္းေတာ႔ နားလည္သည္။ ဒါေၾကာင္႔လဲ စကၤာပူမွ ရသအလင္း အဖြဲ႔ရဲ႕ ကမကထ ဦးေဆာင္ဦးရြက္လုပ္ေသာ Facets of Art (အႏုပညာ ေဟာေျပာပြဲ) ကို ကၽြန္ေတာ္ သြားျဖစ္ခဲ႔သည္။ ေဟာေျပာမယ္႔သူေတြက ေလးေယာက္။ အႏုပညာ နယ္ပါယ္စံုက လူေတြ။ သီခ်င္းေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ဇတ္သဘင္ အႏုပညာရွင္။ ရုပ္ရွင္ အႏုပညာရွင္။ (ဆရာ) သုခမိန္လိွဳင္၊ သိန္းေဇာ္ (၀ါ) ေကေဇာ္၊ ကို အရိုး နဲ႔ ေဒၚေဆြဇင္ထိုက္။

ျမန္မာလူမ်ိဳးသည္ “အခ်ိန္ေလးစားလိုက္နာျခင္း အႏုပညာ” မွာေတာ႔ အေတာ္ၾကီး အားနည္းသည္႔ လူမ်ိဳးလို႔ ဆိုရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ လြန္အံ႔မထင္။ အခုလဲ ပြဲကို တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ေနာက္က်ၿပီးမွ စတင္ႏိုင္သည္။ ထပ္ၿပီး ဆရာၾကီး ေလသံျဖင္႔ ေ၀ဖန္ရလွ်င္ အႏုပညာကို စိတ္၀င္စားမွဳ နည္းေနေသာ လူမ်ိဳးလို႔ ဆိုရမလို လာသည္႔ လူဦးေရက ရုပ္မပ်က္ရံု တမည္။ မူးရူး ကခုန္၊ ေအာ္ဟစ္ရေသာ ေပ်ာ္ပြဲ ရႊင္ပြဲေတြ၊ သၾကၤန္ပြဲေတြ လူစည္သေလာက္ ဒီလိုပြဲမ်ိဳးၾကေတာ႔ ရိွမွန္းေတာင္ သိၾကရဲ႕လား မသိ။

ပထမဦးဆံုး ေျပာသူက ကိုအရိုး။ သူေပးထားတဲ႔ ေခါင္းစဥ္က “လက္မ်ား” တဲ႔။ ကိုအရိုးရဲ႕ “လူလည္အာရွသား” ဆိုသည္႔ သီခ်င္းသည္ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ကေတာ႔ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာ အားငယ္သလို ခံစားမိတိုင္း ဂစ္တာေလး တေဒါင္ေဒါင္ ေခါက္ၿပီး အျမဲ ဆိုညည္းရေသာ သီခ်င္း။

“မဟာလူတန္းစား အိပ္မက္မ်ား အိမ္အျပန္အခန္းပိတ္က်ိတ္ငုိၾက…

အရုဏ္တတ္တိုင္းထ မနက္တုိင္းတက္ၾကြ လူလည္အာရွသား…”

ဆိုတဲ႔ သူ႔သီခ်င္း ကေတာ႔ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ လူလည္ျဖစ္ေအာင္ ၊ အဆင္ေျပေအာင္ ေနၾကရတဲ႔ ဘ၀ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းမိသည္။ သတိရမိသည္။

ေနာက္ၿပီး သူေျပာသြားတာေတြထဲမွာ စိတ္ထဲကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရိွေစတဲ႔ အေၾကာင္းအရာေလး တစ္ခု ရိွသည္။ တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ အႏုပညာထြန္းကား တာကို တိုင္းတာဖုိ႔ လူသံုးေယာက္ရိွ၊ မရိွ ၾကည္႔ရမယ္တဲ႔။ ဆင္းရဲသား၊ လူပ်င္း နဲ႔ အရက္မူးသမား တဲ႔။ ဆက္စပ္ေတြးစရာေတြ အမ်ားၾကီးရသည္။ လူတန္းစား ကြာဟမွဳ နည္းသြားၾကရင္ လူေတြက ကို္ယ္ခ်င္းစာစိတ္၊ ကူညီရိုင္းပင္းစိတ္ နည္းသြားၾကၿပီး အဲဒီအရပ္မွာ အႏုပညာဆိုတဲ႔ လူၾကီးက မေပ်ာ္တတ္ဘူး ထင္တယ္။ ဆိုဗီယက္ ရုရွားေခတ္ၾကီးမွာ စာေပပညာရွင္၊ ကဗ်ာဆရာေတြ အမ်ားၾကီး ေပၚလာတာ လူတန္းစားကြာဟမွဳေတြ ၾကားထဲက ေပါက္ဖြားလာတဲ႔ အသီးအပြင္႔ေတြမ်ား ျဖစ္ေနမလား ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိသည္။ ဒါေပမယ္႔ တစ္ေန႔လုပ္ တစ္ေန႔စား ရုန္းကန္ လွဳပ္ရွား ခိုး၀ွက္မွ ခ်မ္းသာ၊ ေလာဘရိွမွ အဆင္ေျပ၊ ဖားတတ္မွ အဆင္႔ျမင္႔ၾကတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စစ္ကၽြန္ေခတ္ၾကီးမွာ ျပည္သူေတြရဲ႕ အႏုပညာခံစားမွဳ ေရခ်ိန္နည္းသြားတာမ်ားလား။ ဆရာအရိုးက အေတြးမ်ားစြာ ထားျပစ္ခဲ႔သည္။

ကိုအရိုး ၿပီးေတာ႔ ေဒၚေဆြဇင္ထိုက္။ အန္တီက PSI မွာ ဒါရိုက္တာရာထူးနဲ႔ အလြန္လစာ၊ ခံစားခြင္႔ေကာင္းသူ။ အရည္အခ်င္း အရမ္းရိွၿပီး ထက္ျမက္ေသာ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ဆိုတာႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္က ဂုဏ္ယူလို႔ မဆံုး။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ တန္းတူရည္တူ ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြကို ေဒါင္းတင္ ေမာင္းတင္ လုပ္ေနသူဆိုေတာ႔ ပိုလို႔ေတာင္ အားက်ရေသးသည္။

အန္တီေပးထားတဲ႔ ေခါင္းစဥ္းက “ဘ၀တစ္ခု ရွင္သန္မွဳရဲ႕ ေကာက္ေၾကာင္း” တဲ႔။ အန္တီက အႏုပညာရွင္ အမ်ိဳးသားၾကီး သံုးေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ေကာက္ေၾကာင္းေတြကို ေျပာသြားသည္။ အဆိုးထဲက အေကာင္းကို ျပန္ယူဖို႔။ အဆိုးမွန္း သိရင္ ခ်က္ခ်င္းရပ္။ အေကာင္းကို ခ်က္ခ်င္းလုပ္ဆိုတဲ႔ Message ကို အန္တီက ေပးခ်င္မွန္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိၾကသည္။ ဒါေပသိ အန္တီေဟာေျပာပံုေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ စိတ္အခံနဲ႔ သိပ္အဆင္မေျပ။ အန္တီ႔ရဲ႕ စိတ္ေစတနာကို နားလည္ေပမယ္႔ အလံုးစံု သေဘာမက်ႏိုင္။ လက္ရိွ ျမန္မာ႔ ႏိုင္ငံေရးမွာ တကယ္ကားေမာင္းေနသူကို ေဘးက လူေတြက ၀ိုင္းၿပီး ဖိအားေပးေနၾကသလိုမ်ိဳး ေျပာသြားခဲ႔သည္။ Driver Seat မွာ ထိုင္ေနသူေတြက ကားကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေမာင္းတတ္ၿပီး နားထိုင္း လူမိုက္ၾကီးေတြ ျဖစ္ေနတာ အန္တီ မသိေလေရာ႔သလား။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခုပ္မတီးျဖစ္ခဲ႔ပါ။

ကြယ္လြန္သူ သႀကၤန္မင္းသားၾကီး ဦးေဇာ္၀မ္းရဲ႕ ကဲခဲ႔၊ ဆိုးခဲ႔ပံုေတြကေန အေကာင္းထုတ္ယူဖို႔ အန္တီေျပာခ်င္တာ နားလည္သည္။ ဒါေပမယ္႔ ေဟာေျပာပြဲထဲမွာ ဦးေဇာ္၀မ္းရဲ႕ သား၊ သမီးေလးေတြ လာထိုင္ေနရင္ မ်က္ႏွာ ဘယ္နား သြားထားရမွန္း မသိေစမယ္႔ စကားေတြ အန္တီက အေရာင္အေသြးမပါေပမယ္႔ ေျပာသြားတာ စိတ္တိုင္းမက်။ ကြယ္လြန္ၿပီးသား လူတစ္ဦးရဲ႕ အဆိုး၊ အေကာင္းကို သက္ရိွ ထင္ရွားလူမ်ားက ေျပာၾက ဆိုၾကတဲ႔ အခါ ေကာင္းကြက္ေတြကို ေျပာၾကသည္။ ရြာသိ၊ ႏိုင္ငံသိ လူဆိုးသူခိုးမ်ား လူ႔ေလာကၾကီးက ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကတဲ႔ အေပၚမွာ ေျပာၾကတဲ႔ ကိစၥအေၾကာင္းအရာက သပ္သပ္။ အႏုပညာရွင္တစ္ဦးရဲ႕ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာ ကိစၥနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အႏုပညာကို အဲဒီလူ ေသသြားရင္ ဘယ္အေၾကာင္းအရာကို ဦးစားေပး ေျပာၾကမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးက သူမ်ား အပုပ္အစပ္ဆိုလွ်င္ သိပ္ေျပာခ်င္သည္။ သိပ္နားေထာင္ခ်င္သည္။ ကိုယ္႔အားနည္းခ်က္ၾကရင္ သာမန္ကာရွန္ကာ ျဖတ္သန္းသြားခ်င္ၾကသည္။

ဦးေဇာ္၀မ္းရဲ႕ သႀကၤန္သီခ်င္းေတြနဲ႔ သူ႔သားေလး မူၾကိဳမထားႏိုင္လုိ႔ ပိုက္ဆံလိုက္ေပးရတာ ဘယ္အေၾကာင္းအရာက ပိုအေရးၾကီးသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာမသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ကေတာ႔ ဦးေဇာ္၀မ္းသီခ်င္းေတြက သူ႔မ်ိဳးဆက္ေတြထက္ ပိုအေရးၾကီးသည္။ အန္တီေဆြဇင္ထိုက္က ေနာက္ထပ္ အႏုပညာရွင္ ႏွစ္ဦးနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ရုန္းကန္ ျဖန္သန္းခဲ႔ရတဲ႔ ဘ၀ကို ေျပာျပသြားခဲ႔သည္။ သူမ်ားမေကာင္း၊ ငါေကာင္းလို႔ အထင္လြဲစရာေတြ ပါေပမယ္႔ အတုယူစရာ၊ အားက်စရာေတြ အမ်ားၾကီးေျပာသြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ အန္တီ႔ရဲ႕ အႏုပညာကေတာ႔ Art of Gossip မ်ားလားလို႔ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ေတြးထင္မိသည္။

အန္တီေဆြဇင္ထိုက္ၿပီးေတာ႔ ဇာတ္မင္းသားေလး သိန္းေဇာ္ ေခၚ သဘင္ပညာရွင္ ဦးသိန္းေဇာ္။ ကဗ်ာဆရာ K ေဇာ္။ ဦးသိန္းေဇာ္ ေပးထားတဲ႔ ေခါင္းစဥ္က “လတ္ဆတ္လမ္းသြယ္စိမ္း” တဲ႔။ ဘ၀လမ္းမၾကီးေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္းသြားၾကရင္း အႏုပညာဆိုတဲ႔ လမ္းသြယ္ စိမ္းစိမ္းစိုစိုေလးေတြထဲကိုေရာ ခဏတျဖဳတ္၀င္နားၾကည္႔ၾကဖို႔ ဆိုလုိဟန္ရိွသည္။

ဇာတ္မင္းသားသိန္းေဇာ္နဲ႔ ကဗ်ာဆရာ Kေဇာ္ ဘ၀ႏွစ္ခုကို ဘယ္ဘ၀ကို ပိုၿပီး တန္ဖိုးထားသလဲဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းကို ဦးသိန္းေဇာ္ကို မေမးသင္႔ဘူး ထင္သည္။ ဆရာက ဇာတ္သဘင္ပညာကိုလဲ အေတာ္ၾကီး သံေယာဇဥ္ရိွဟန္တူသည္။ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဟန္တူ၏။ ကဗ်ာဆရာဘ၀က်ေတာ႔ သူ႔ႏွလံုးသားထဲက ဘ၀။ ရင္ခုန္သံစည္းခ်က္ေတြနဲ႔ ကဗ်ာေတြေရး၊ ခံစားေနတဲ႔ ကဗ်ာဆရာ။

စာေရးတတ္ဖို႔ စာဖတ္ဖို႔ လိုသည္တဲ႔။ ကဗ်ာေရးတတ္ဖို႔ က်ေတာ႔ စာဖတ္ဖို႔ အျပင္ ခံစားမွဳ ႏွစ္လံုးသားက တဆတ္ဆတ္ခုန္ေနရမည္ ထင္သည္။ ေလာကသဘာ၀ကို ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ၾကီး အဆံုးစြန္ဆံုးထိ ခံစားမိဖို႔ လိုမည္။ အင္အားရိွတ႔ဲ စကားလံုးေတြကို ရွာေဖြ စုေဆာင္းထားေသာ ခ်စ္စရာ ဥာဏ္ပညာလဲ ရိွရေပအံုးမည္။ နိမိတ္ပံုေတြကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး ေပၚလြင္ေအာင္ အသံုးျပဳျခင္း အတတ္ပညာရိွရအံုးမည္။ ကဗ်ာေရးဖို႔ လြယ္သည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္႔ကဗ်ာဆရာျဖစ္ဖို႔ စကားလံုးေတြတင္မကဘဲ ခ်စ္တတ္ေသာ၊ ခံစားတတ္ေသာ၊ အေလးထားေသာ ႏွလံုးသားစည္းခ်က္ ရွိေအာင္ ခ်ိန္ညိွ ေမြးျမဴရေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာမေရးတတ္ေပမယ္႔ ဆရာ Kေဇာ္ ရြတ္သြားေသာ သူ႔ကဗ်ာေတြ ျဖစ္သည္႔ “ည”၊ “ေတာင္ကုန္း အေဟာင္းမ်ား”၊ “မီး ဖြင္႔ လိုက္”၊ “ေမျမိဳ႕ရုပ္ရွင္” ကဗ်ာေတြကို ႏွလံုးသားနဲ႔ နားေထာင္ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ သေဘာအလိုအရသာဆိုလွ်င္ ဒီပြဲေလးဟာ ကဗ်ာဆရာ Kေဇာ္ရဲ႕ ပြဲလို႔ ဆိုခ်င္သည္။

Kေဇာ္ၿပီးေတာ႔ ဆရာသုခမိန္လိွဳင္။ ဆရာ႔ေခါင္းစဥ္က “ကဗ်ာဆရာ၏ ပန္းခ်ီဆရာ” တဲ႔။ ဆရာ႔ကို ကၽြန္ေတာ္သိတာက ကိုေဇာ္၀င္းထြဋ္ သီခ်င္းေတြနဲ႔ စၿပီး သိခဲ႔ရတာ။ သို႔ေသာ္ အမွတ္မထင္ ဆရာ႔ရဲ႕ ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဘူးခဲ႔သည္။ “ဆိပ္ကမ္း” တဲ႔။

ပင္လယ္တစ္ခုလံုး

လိွဳင္းေတြမရိွ

စံပယ္ပန္းေတြ အျပည့္။

သက္တန္႕ေလွက

ကမၻာေရေျမေတာေတာင္မက်န္

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုတင္ေဆာင္။

ဆိပ္ကမ္းမွာေတာ့

အမုန္းမရိွ

စစ္ပြဲမရိွ

တရားရၿပီးမွ

ထပ္မံျငင္းခုန္စရာ

တရားမရိွ ……..။

သူ႔ကဗ်ာေတြ ရိုးရိုးေလးနဲ႔ အလြန္လွသလို ဆရာက လူရိုးၾကီး ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ဆရာက အေျပာမွာေတာ႔ ပရိတ္သတ္ကို ဆြဲမေခၚႏိုင္ေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္က ပိုလို႔ေတာင္ ခ်စ္ရသည္။ ေနာက္က်မွ စထားတဲ႔ ပြဲစခ်ိန္ေၾကာင္႔ ဆရာ႔မွာ အခ်ိန္ဆင္းရဲခဲ႔ရဟန္တူသည္။ တက္သုတ္ရိုက္ၿပီး ေဟာေျပာသြားခဲ႔သည္။

ဆရာသုခမိန္လိွဳင္ၿပီးေတာ႔ ဇာတ္မင္းသား သိန္းေဇာ္ စင္ေပၚ ျပန္တက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ၾကိဳက္ေသာ သီခ်င္းျဖစ္သည္႔ “ခ်စ္ျပံဳးႏွင္းဆီ” သီခ်င္းဆိုသည္။

ပြဲၿပီးေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင္႔မေနခ်င္ေတာ႔။ ေနာက္ရက္မနက္မွာ လူလည္အာရွသားဘ၀ထဲကို ျဖတ္သန္းရအံုးမည္။ အိမ္ျပန္လမ္းမွာ ဆရာသုခမိန္လိွဳင္၏ ကဗ်ာအပိုင္းအစေလးကို သတိရသည္။

ပ်င္းေအာင္ ေျပာရန္

အစီအစဥ္ မရိွပါ(ေျပာၿပီးၿပီ)

ေကာင္းတ့ဲစိတ္၊ခ်စ္တ့ဲစိတ္ျဖင့္

က်ေနာ္ အိပ္ခ်င္ၿပီ။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ အိပ္ရာေပၚ ေခါင္းခ်ခါစမွာဘဲ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ အႏုပညာဆိုသည္႔ လူၾကီးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို စကားေတြ လာေျပာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏိုးတ၀က္၊ အိပ္တ၀က္မွာ သူေျပာသံကို ၾကားမိသလိုလိုရိွသည္။ “ငါတို႔မွာ အႏုပညာမရိွဘူးကြ” တဲ႔။ အႏုပညာဆိုတဲ႔ လူၾကီးက အႏုပညာမရိွဘူးတဲ႔ေလ။ “အႏုပညာမရိွရင္ စည္းလံုးညီညြတ္မွဳ မရိွဘူးကြ” တဲ႔ေလ။ သူလဲ စိတ္ေကာင္းဟန္မတူ။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ သူ႔ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ေမးမေနခ်င္ေတာ႔။

အဲဒီညက ေကာင္းတဲ႔ စိတ္၊ ခ်စ္တဲ႔ စိတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မအိပ္ျဖစ္ခဲ႔ပါ။

ဖိုးထက္

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ