ေမျငိမ္း – Congratulations သားၾကီး…

ဒီေန႔က က်မသားၾကီး Apply Science နဲ႔ ေအာင္လက္မွတ္ယူတဲ့ ေန႔ပါ။ ျပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္လေလာက္ ကတည္းက သားၾကီးက က်မကို ေမးတယ္.. ေမေမ Graduation ပြဲ တက္ခ်င္လားတဲ့။ က်မက ‘သားက မတက္ခ်င္ဘူးလား’ လို႔ ျပန္ေမးေတာ့ .. သိပ္ေတာ့လည္း မထူးမွမထူးဘဲ တဲ့။ (သူက Grade 3.2 ပဲ ရလို႔ ထင္ပါရဲ႕)။ က်မက ေျပာ လိုက္ပါတယ္။ ေမေမကေတာ့ တက္ခ်င္ တာ ေပါ့.. လို႔ ဒါနဲ႔ပဲ တက္ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့။ တကယ္ေတာ့ ပကာသန အတြက္မဟုတ္ဘဲ ဒီပြဲကိုေတာ့ တကယ္ကို တက္ခ်င္ရတဲ့အေၾကာင္း ရွိလို႔ပါ။

က်မ သားကို သူ႔ဆႏၵမပါဘဲ တိုင္းျပည္ထဲကေန က်မ ေခၚထုတ္လာတုန္းက မွတ္မွတ္ရရ သားက ၈တန္းစာေမးပြဲကို TTC မွာ ေျဖျပီးတဲ့ ေန႔ပါ။ သူ႔ခမ်ာ သူမသိတဲ့ တျပည္တရြာကို လိုက္ရ မွာ။ အေမေခၚသမွ် ခဏခဏ အဲလို လိုက္ခဲ့ရဖူးေပမဲ့ ဒီတခါက တကယ့္ကိုမွ သူစိမ္းတရံဆံေတြဆီ…။ ဒီလိုနဲ႔ ထိုင္းကို ေရာက္ခ်ိန္မွာ က်မ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သမွ်.. စီစဥ္ခဲ့သမွ်ေတြက တစ္ခုမွ မျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ဘဲ ကံေကာင္းလြန္း လို႔သာ မိသားစု ဒုကၡအၾကီးအက်ယ္ မေရာက္ခဲ့ဘဲ ေနခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ အငယ္ႏွစ္ေယာက္က ထိုင္း အစိုးရ ေက်ာင္းမွာ ေနလို႔ ရခဲ့ေပမဲ့ ၊ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ … ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ နဲ႔ ထိုင္းစကား လံုးလံုးမွ မတတ္တဲ့ က်မ သားၾကီးကေတာ့ ဘာေက်ာင္းမွ တက္မရဘဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်မ ေတြးပါတယ္။ သားမွာ အဂၤလိပ္စာ သာ ရွိထားရင္ တစ္ခုခု စီစဥ္ႏိုင္မွာပဲ လို႔။ အဲဒီတုန္းက တစ္ခုခု ဆိုတာကလည္း ေတာ္ေတာ္ ၾကီးကို မေသခ်ာတာပါ။ ဒါနဲ႔ က်မ ၾကိဳးစားျပီး သားကို British Council မွာ အဂၤလိပ္စာတန္းေတြ ေစ်းၾကီးၾကီးနဲ႔ တက္ ခိုင္းရပါတယ္။ အဆင္သင့္ျဖစ္ေလာက္ရင္ TOEFL ျဖစ္ျဖစ္ IELTS ျဖစ္ျဖစ္ ေျဖျပီး တႏိုင္ႏိုင္ငံမွာ ေက်ာင္း တက္ ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္လို႔ စဥ္းစားထားလိုက္ပါတယ္၊

ဒီလိုနဲ႔ ထိုင္းမွာ ေနတာ ၃ႏွစ္ေျမာက္မွာပဲ မဲေဆာက္မွာ ျမန္မာကေလးေတြအတြက္ GED Course (General Education Development) ေစတနာနဲ႔ သင္ေပးမယ့္ ေက်ာင္း (မိုးၾကိဳး) ေပၚလာတဲ့အခ်ိန္… ကမကထ စီစဥ္သူ ဦးသန္းထြဋ္ (NLD) ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ အဲဒီေက်ာင္းမွာ သားၾကီး ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား တက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ တက္ေနတုန္းပဲ က်မတို႔မိသားစု DV Lottery ေပါက္တာပါ။ ဆိုပါေတာ့ .. အဓိက ေျပာခ်င္တာက သားၾကီးရဲ႕ ပညာေရးဘ၀ကိုပါ။ အေမရိက ေရာက္ေတာ့ သူ႔ခမ်ာ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ကာနီး။ High School ထားမယ္ လို႔ စီစဥ္ျပီး ေက်ာင္းေကာင္စီကို စံုစမ္းပါတယ္။ ေက်ာင္း Counselor က သူ႔အေျခအေနကို ေမးၾကည့္ .. စကား ေျပာၾကည့္ျပီး ေကာလိပ္ကို ၀င္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကည့္ပါလား.. တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္.. သားၾကီးရဲ႕ English accent က British accent ပါ။ ျပီးေတာ့ ဒီက အေမရိကန္ေတြရဲ႕ ေလသံ ကိုလည္း သိပ္နားမလည္ေသးတာမို႔ သားကေတာ့ High School တက္ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အနားမွာ ရွိတဲ့ (ေသြးမေတာ္ သားမစပ္ေပမဲ့.. သူတို႔ ေသြးသားလို အျမဲ အၾကံေပး ေျပာျပတတ္တဲ့) ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြက အားေပးတာနဲ႔ပဲ ေကာလိပ္မွာ Assessment Test ၀င္ေျဖလိုက္တာ အဆင့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေအာင္ျပီး ေကာလိပ္ တက္ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။

++++++++

က်မတို႔ မိသားစု အေမရိက ေရာက္ပံုကေတာ့ အမ်ားသိျပီးသားမို႔ ျပန္ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေျပာျပဖို႔ အေရးၾကီးတာကေတာ့ က်မတို႔ မိသားစုဟာ အေမရိက ကို ေရာက္ ခ်ိန္မွာ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ေက်းဇူး ေၾကြး.. ေငြေၾကးေၾကြး.. ကိုယ့္ဘာသာ သတ္မွတ္ရယူထားတဲ့ တာ၀န္ေၾကြးေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႔မို႔ သိပ္ပင္ပန္း ဆင္းရဲ ခဲ့ၾကရ ပါတယ္။ ဒါေတြကို ေကာင္းေကာင္းသိျပီး မိဘနဲ႔အတူ ေတာက္ေလွ်ာက္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတာကေတာ့ သားၾကီးပါပဲ။ သူ႔ခမ်ာ အေမရိကေရာက္ခ်ိန္ အသက္ကလည္း ၁၈ႏွစ္မို႔ ေရာက္ျပီး ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာ.. ေကာလိပ္တက္ရ.. အလုပ္လုပ္ရပါတယ္။ သူကေတာ့ ဘာမွ အဆန္းတၾကယ္ မေျပာပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ သူက ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး အေမနဲ႔ အတူ ရုန္းကန္ခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ မရွိစကား.. ေတြနဲ႔ပဲ က်င့္သားရ ၾကီးျပင္းခဲ့ရတာ မဟုတ္လား..။

အေမရိကေရာက္ခ်ိန္မွာ ပိုဆိုးတာကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ပညာေရးမွာ မိဘက ဘာမွ မကူႏိုင္တာပါ။ မိဘက အဂၤလိပ္ စာ ေကာင္းေကာင္း မတတ္ေတာ့ ဘာမွ လမ္းမညႊန္ႏိုုင္။ အၾကံမေပးႏိုင္။ သူ႔ေက်ာင္းစာေတြ မကူႏိုင္။ သူ႔ဘာသာပဲ Grant ေလွ်ာက္တာ.. Aid ေလွ်ာက္တာ က အစ.. Counselor နဲ႔ ေတြ႔ျပီး ဘာသာရပ္ေတြယူဖို႔ ေဆြးေႏြးတာအဆံုး.. အကုန္လုပ္ရတာပါ။ ျပီးေတာ့ သူ႔ဘာသာရပ္ေတြမွာ အေျခေနက မဆိုးေလေတာ့ သူ ရတဲ့ ေထာက္ပံ့ေၾကး က သူ႔ေက်ာင္းစရိတ္ ေကာင္းေကာင္းေလာက္တာမို႔ မိဘက သူ႔ေက်ာင္းအတြက္ ပိုက္ဆံ တစ္ေဒၚလာေတာင္ မကုန္လိုက္ရတာ.. ခု ဒီဂရီ တစ္ခု ျပီးသြားတဲ့ အထိပါပဲ။

++++++

က်မ သားၾကီးက မိဘ ကံမေကာင္းရွာတဲ့ ကေလးလို႔ ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။ သူ ငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘက တကြဲတျပား။ သူ သိတတ္စမွာ အေမက ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳ.. ။ ကံေကာင္းလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ခ်မ္းသာစရာ မိသားစု ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ အျမဲရုန္းကန္ေနရတဲ့ ဘ၀ထဲမွာမို႔ သူက အျမဲလို စနစ္တက် တိုင္းတိုင္းထြာထြာ နဲ႔ပဲ က်င့္သား ရခဲ့ရတာပါ။ မွတ္မွတ္ရရ.. တခါမွ သူ ဘာလိုခ်င္တယ္လို႔ က်မကို မပူဆာဖူးသလို.. လိုခ်င္တာမရလို႔ မိဘကို အျပစ္တင္တာမ်ိဳးလည္း တခါမွ မရွိဖူးပါဘူး။ ခုခ်ိန္ထိ က်မ မၾကိဳက္တာလည္း တစ္ခုမွ မလုပ္ဖူးပါဘူး။ (ေျပာရရင္ က်မကေတာင္ ဗိုလ္က်ေသးတာပါ)။ခု က်မ စာသင္ေနတဲ့ သံတမန္ ေက်ာင္းသားေတြက က်မမွာ အသက္ ၂၃ ႏွစ္အရြယ္ သားၾကီးက မိဘနဲ႔ အိမ္မွာ အတူေနတုန္းမို႔ သားအေၾကာင္း စိတ္၀င္တစား ေမးၾကလို႔ သားၾကီးအေၾကာင္းေျပာျပရင္ သူတို႔က Really!  Really!! နဲ႔ အျမဲ တအံ့တၾသ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ က်မက သားၾကီးက က်မတို႔နဲ႔ ေနတယ္။ ညီမ နဲ႔ ညီကို Take care လုပ္ရတယ္။ ဘီယာ .. အရက္.. ေဆးလိပ္ လံုး၀ မေသာက္.. ရည္းစား မရွိေသး.. Night out, Hangouts လံုး၀ မထြက္.. သူ အလုပ္လုပ္တဲ့ လခ တစ္၀က္ကို အိမ္စရိတ္ေပးတယ္…။ အဲဒါေတြက သူတို႔ အတြက္ အံ့ၾသစရာျဖစ္ေနသလားပါပဲ။

+++++

ခု သားၾကီးက ေနာက္ထပ္ တကၠသိုလ္ ဆက္တက္ပါမယ္။ သူက Master ဘြဲ႔လည္း ယူဦးမွာတဲ့။ ရည္းစား ထားရတာ ပိုက္ဆံကုန္တယ္.. ေစ်းၾကီးတယ္.. မထားေသးဘူး တဲ့။ ျမန္မာျပည္မွာဆို သားတို႔အေျခအေနက ခုလိုမ်ိဳး ပညာသင္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး.. ခုလို အခြင့္အေရးရတုန္း သင္ခ်င္တယ္တဲ့။ ျပီးေတာ့ မိဘက တပါး တိုင္းျပည္မွာ ရုန္းကန္ေနရေတာ့ သူက သူ႔မွာ အိမ္တာ၀န္ရွိတယ္လို႔လည္း ထင္တယ္။ သူ႔အေဖကိုလည္း အရြယ္ရွိတုန္း ဒီပလိုမာတခုခု ယူေစခ်င္ေသးတာတဲ့။ အေမ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး မတည္မျငိမ္.. အိမ္နဲ႔ယာနဲ႔ မေနရလို႔မို႔ ခု အသက္ ၅၀ နားနီးမွ အိမ္ေလးတစ္လံုးရတာ.. အဲဒီအိမ္အတြက္ သူလည္း တာ၀န္ ကူယူမွာ.. တဲ့။သိပ္ေကာင္းတာေပါ့.. အေမ တစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ သား ဘယ္ရွိပါ့မလဲ..။ မိဘေတြအေနနဲ႔ ဒါ့ထက္ ေလာဘၾကီးဖို႔ေတာ့ မသင့္ျပီ။

က်မတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက ေက်းဇူးတင္ထိုက္တဲ့သူေတြကို ေက်းဇူးတင္တဲ့အခါ ကိုယ့္သားသမီးေတြ ကိုယ့္ အိမ္သား မိသားစုေတြကို ေက်းဇူးတင္ေလ့ နည္းၾကပါတယ္။ က်မကေတာ့ အဲဒီ ေက်းဇူးတင္က်င့္ေလးကို တခုတ္တရ လုပ္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီစာက က်မသားၾကီးရဲ႕ အားထုတ္မႈ နဲ႔ မိသားစုအေပၚထားတဲ့ ေစတနာ အတြက္ ေက်းဇူးတင္တဲ့ စာ ပါပဲ။ တလက္စတည္း တကယ္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ရတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ေအာင္မွတ္တိုင္ (Milestone ) ေလးကိုလည္း ဂုဏ္ျပဳတာပါ။ ဒီ ေအာင္ျမင္မႈေလးက တကယ့္ အေျခခံအဆင့္ေလး.. လူအမ်ားစုလည္း လုပ္ႏိုင္တဲ့ အဆင့္တစ္ဆင့္ဆိုေပမဲ့ ဒါဟာ က်မသားၾကီးနဲ႔ က်မတို႔ မိသားစုအတြက္ေတာ့ အေရးပါတဲ့ အစေျခတစ္လွမ္းပဲ မဟုတ္ပါလား…။ ေက်းဇူးပါ သားၾကီး။

၂၃ ေမ ၂၀၁၄။