ဦး၀င္းတင္ တကၠသိုလ္တက္စဥ္ အင္မတန္ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ တေယာက္ကေတာ့ ကဗ်ာဆရာ မင္းယုေ၀ပါ။
ဦးဝင္းတင္ – မင္းယုေဝ က ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ တႏွစ္ႀကီးတယ္ဗ်။ တႏွစ္ႀကီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လည္း ျမသန္းတင့္လို အတန္းအတူတူ မဟုတ္ဘူး။ သူက ပုသိမ္သားပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာမွ သိရတာေတာ့ ကာတြန္းဆရာ ကိုေဖသိန္းတို႔၊ ကိုေဖသိန္းရဲ႕ညီ ၀င္းေမာင္တင္တို႔ ဘာတို႔ဆိုတဲ့ အဲဒီ လူေတြနဲ႔လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြဗ်။ အဲဒီေတာ့ သူက ကဗ်ာေတြေရးတယ္ဗ်ာ။
ဥပမာ ဆိုပါေတာ့ တရက္ဆိုလို႔ရွိရင္ ေက်ာင္းေတြကလည္း ကရင္သူပုန္ထ ဘာထနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြက ျပန္ကုန္ၿပီ။ မွတ္မိေသးတယ္ဗ်၊ ေႏြၾကီးဗ်။ ေက်ာင္းသားေတြက အကုန္လံုးျပန္ကုန္ၿပီ။ အဲဒီမွာ သူက ေရးတယ္ဗ်ာ။ သူ႔အခန္းထဲမွာသူ။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီဘက္ခန္း၊ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က စစ္ကိုင္းေဆာင္မွာဗ်။ ဒုတိယထပ္၊ စစ္ကိုင္းေဆာင္ အခန္းမွာေနတာ။ ႏွစ္ေယာက္ အခန္းခ်င္းကပ္လ်က္ဆိုေတာ့ သူက သူ႔ကဗ်ာေတြေရး၊ ေရးၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ စိတ္ထက္သန္စြာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ လာၿပီးေတာ့ ဖတ္စမ္းပါဗ်ာ၊ ကို၀င္းတင္ ဖတ္ၾကည့္စမ္းပါဆိုၿပီးေတာ့ေပး။
မင္းယုေ၀နဲ႔သိလိုက္ရတဲ့ အက်ဳိးဆက္တခု ဘာရသြားလဲဆိုေတာ့ လူလားမေျမာက္တဲ့ကဗ်ာဆရာဘ၀ေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီဟာက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားတယ္ေပါ့ဗ်ာ၊ အဲလိုပဲ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ ျဖစ္ပံုက ဒီလိုဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာေတြဘာေတြ ေရးေနၿပီဗ်။ ဥပမာဆိုပါေတာ့ ေသြးေသာက္မဂၢဇင္းတို႔၊ ႐ႈမ၀တို႔ဘာတို႔ စတဲ့ ကဗ်ာေတြ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာအရွည္ႀကီးေတြလည္းေရးတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကဗ်ာဆရာနာမည္လည္း ႏွစ္ခုသံုးခုေလာက္ ရွိတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကဗ်ာကေလာင္နာမည္ေပါ့ဗ်ာ။ ေရးေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဟုတ္ေနတယ္ ထင္တာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မင္းယုေ၀ထက္ပိုၿပီးေတာ့ ကဗ်ာေရးတဲ့ဟာမွာ ေစာတယ္ထင္တာပဲေပါ့ဗ်ာ။ စာေစာင္တို႔ဘာတို႔မွာ ပံုႏွိပ္တာ ကၽြန္ေတာ္ ေစာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲလိုပဲ ထင္တာေပါ့။ ထားပါေတာ့။
အဲဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အခန္းခ်င္း ကပ္လ်က္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ သူက ကဗ်ာေတြေရးတယ္ဗ်ာ။ ေရးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပ၊ ေနာက္က်ေတာ့ သူက အဲဒီကဗ်ာေတြကို ဆရာမင္းသု၀ဏ္ဆီသြား… ျပ…။ ဆရာမင္းသု၀ဏ္က ေနၿပီးေတာ့ သူ႔ကို အမွာစာေတြဘာေတြေတာင္ ေရးေပးတယ္ဗ်။ အဲဒီကဗ်ာစာအုပ္က ေနာက္ေတာ့က်ေတာ့ စာအုပ္အေနနဲ႔ ထြက္တယ္ဗ်။ “ဘ၀မာလာ” ဆိုၿပီးေတာ့ ထြက္တဲ့ မင္းယုေ၀ရဲ႕ ပထမဆံုး ကဗ်ာစာအုပ္ေပါ့ဗ်ာ။ မင္းယုေ၀ရယ္လို႔ဆိုၿပီးေတာ့ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ေအာင္လုပ္တာလည္း ဒီစာအုပ္ပဲေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္တခါ ဒီစာအုပ္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းေျပာျပမယ့္၊ ကဗ်ာဆရာမ ေငြတာရီနဲ႔ ေတြ႕၊ ဆံု၊ ခ်စ္ႀကိဳက္ၿပီးေတာ့ ညားေပါ့ဗ်ာ။ အဲ.. အဲ့ဒီလိုျဖစ္ခဲ့တဲ့၊ သူ႔ရဲ႕ဘ၀ကို စတင္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက သူ႔စာအုပ္ေတာ့ ထားပါေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔က ခုနေျပာတဲ့ အဲ လူလားမေျမာက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကဗ်ာဆရာ ဘ၀ကို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ပ်ံလြန္ေတာ္မူေစတယ္လို႔ ဆိုတဲ့စကား ကၽြန္ေတာ္ေျပာရတာ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူကဗ်ာေရးေနပံုေတြ၊ သူ႔ကဗ်ာေတြ၊ ဟုတ္လား သူ႔ရဲ႕ အားထုတ္မႈေတြ၊ သူ႔ရဲ႕ေတြးၾကံမႈေတြ၊ သူ႔ရဲ႕ ေငးေမွ်ာ္မႈေတြကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဟား…၊ ကဗ်ာဆရာဆိုတာ ဒီလိုပါလားလို႔ သေဘာေပါက္သြားတယ္ဗ်။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကဗ်ာဆရာကိုးဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္က။ ငါ အေပ်ာ္တမ္းကဗ်ာေရးသလိုဟာမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္မယ့္အစားေတာ့ ငါ သတင္းစာပဲ စိုက္လိုက္မတ္တပ္လုပ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ကဗ်ာဆရာေယာင္ေယာင္ ဘာေယာင္ေယာင္နဲ႔ေတာ့ ငါလုပ္ေနရင္ အခ်ိန္ကုန္တာပဲ ရွိမွာပဲ။ ဟုတ္လား။ ငါအမႈိက္႐ႈပ္တာပဲ ျဖစ္မွာပဲဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္အဲဒီ ေစာေစာစီးစီးပဲဗ်ာ၊ တကၠသိုလ္ေရာက္ခါစ ႏွစ္ေလာက္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ကဗ်ာကို စြန္႔ပစ္လုိက္ေရာဗ်ာ။ ေနာက္ထပ္ မေရးေတာ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာေလးဘာေလး ေရးတာေတြ ရွိတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲ ႐ႈမ၀တို႔ဘာတို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာ “သန္းေဆြ” ေပါ့ဗ်ာ။ သန္းေဆြက ကၽြန္ေတာ္လုပ္တဲ့ သတင္းစာတုိက္ အိုးေ၀မွာ လာၿပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ အတိုအစကဗ်ာေတြ ဆြဲယူသြား၊ ႐ႈမ၀ထဲထည့္ဘာညာ ဒီလိုဟာေလးေတြေတာ့ တပုဒ္တေလ ရွိတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ အခု ေထာင္ထဲေရာက္တဲ့အခါက်မွ က်ားရဲလိုကဗ်ာမ်ဳိးေတြ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းပါးပါး ေရးျဖစ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ သို႔ေသာ္ အမ်ားစုကေတာ့ ကဗ်ာေတြက မေရးျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ဦး၀င္းတင္ စစ္ကိုင္းေဆာင္မွာရွိခဲ့စဥ္ ကဗ်ာဆရာ မင္းယုေ၀နည္းတူ၊ ကဗ်ာဆရာ ေနာင္၊ ကဗ်ာဆရာ ကို၀င္း၊ စာေရးဆရာ ေက်ာ္ေအာင္၊ ဆရာၾကည္လင္၊ ဆရာေအာင္လင္း၊ ဆရာထင္လင္း စတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။
ဦးဝင္းတင္ – အဲဒီလိုပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သြားၿပီးေတာ့ ေတြ႕တာဗ်။ အဲဒီေတြ႕တဲ့အထဲမွာ ကဗ်ာဆရာေတြပါတယ္၊ စာေရးဆရာေတြပါတယ္၊ ဘာသာျပန္ဆရာေတြပါတယ္၊ ၀တၳဳေရးဆရာေတြပါတယ္၊ စသည္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စာေပအားထုတ္မႈေတြ ကဗ်ာစာေပအျမင္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္လာၿပီးေတာ့ ထင္ဟပ္တယ္၊ ႐ိုက္ခတ္တယ္။ ဟုတ္လား ကဲကဲပိုပိုေလး ေျပာရမယ္ဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုင္ေဆာင့္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။
တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ႏိုင္ငံေရးေတြဘာေတြ သိပ္အဆက္အစပ္မရွိဘူး ဆိုေပမယ့္လို႔ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ ေတြမွာလည္းပါ၀င္တဲ့ ျမသန္းတင့္လိုပုဂၢိဳလ္မ်ဳိး၊ ေအာင္လင္းလိုပုဂၢိဳလ္မ်ဳိး၊ ဟုတ္လား ဒီ ေက်ာ္ေအာင္လို ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြနဲ႔ ဆက္စပ္မိတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း ႏိုင္ငံေရးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို လာၿပီးေတာ့ ဂယက္႐ိုက္တာလည္း ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္က ပါ၀င္တယ္၊ ပတ္သက္တယ္၊ ေရွ႕တန္းကေန လႈပ္ရွားတယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေတာ့ အဲဒီအထိေတာ့ မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ ေစာေစာကေျပာသလို အဲဒီႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လြတ္လပ္ေရးရတယ္ဗ်ာ။ လြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရွားမႈနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သိပ္ၿပီးေတာ့ ပါ၀င္တယ္လို႔လည္း ေျပာလို႔မရဘူး။ သိပ္ကြာတယ္လို႔လည္း ေျပာလို႔မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာက ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအေနနဲ႔က သိပ္ၿပီးေတာ့ ထူးထူးျခားျခားလႈပ္ရွားမႈ သိပ္မရွိလွဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ထင္တယ္ဗ်။ တျခားၿမိဳ႕ေတြနဲ႔စာရင္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒီကြန္ျမဴနစ္ေတြဘာေတြ မျဖစ္ဘူးလို႔ ထင္တယ္။
သို႔ေသာ္ ဒီကြန္ျမဴနစ္ပါတီဆိုင္းဘုတ္တင္ထားၿပီးေတာ့ လႈပ္ရွားမႈေတြလုပ္တဲ့ ဟာေတြမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပါေနတာပဲ။ ဥပမာ ဆိုပါေတာ့ – ဂႏၶီလုပ္ၾကံခံရတဲ့ေန႔မွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဥကၠ႒ အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လူသတ္၀ါဒ ႐ႈတ္ခ်ေရး အစည္းအေ၀းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အျခားႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း (၁၇) ႏွစ္သားေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ၿပီးေတာ့ မိန္႔ခြန္းေတြ၊ စကားေတြ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာဖူးတာ ရွိတယ္ခင္ဗ်။
ဆိုလိုတာက ကၽြန္ေတာ္ ဒီလြတ္လပ္ေရးနဲ႔ လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ၿပီးေတာ့၊ မ်ားမ်ားစားစားႀကီးလည္း သိပ္ၿပီးေတာ့ ဟိုဒင္း.. မဟုတ္ဘူး၊ မလုပ္ဖူးတာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ လုပ္ခဲ့တဲ့ အေျခခံေတြ ရွိတယ္။
ဆိုေတာ့ တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္သြားသလဲဆိုေတာ့ လြတ္လပ္ေရးက ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ကို မေရာက္ခင္ကတည္းက လြတ္လပ္ေရးက ရၿပီးေနၿပီ။ အဲဒီ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးတဲ့အျပင္ကို အဲဒီအေပၚမွာတည္ၿပီးေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတို႔ဘာတို႔ ေတာခိုတာတို႔ဘာတို႔ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ကရင္သူပုန္ထတာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံေရးထဲ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္မပါေတာ့ဘူး။ စာေပကိစၥပဲ ပါ၀င္သြားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေလး ျဖတ္ေျပာခ်င္တယ္ဗ်။ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ မပတ္သက္ဘူး ဆိုေပမယ့္လို႔လည္း နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းေပါ့ဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ကို ေရာေရာယွက္ယွက္ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ကေလး တခု ရွိတယ္ဗ်။ ဒီလိုဗ်ာ။
အဲဒါကေတာ့ ၁၉၄၉၊ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ကရင္နဲ႔ဗမာ တုိက္ပြဲေတြပါပဲခင္ဗ်ာ။
ဦးဝင္းတင္ – ကရင္က အင္းစိန္ကိုလည္း သိမ္းထားၿပီ။ ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္းတို႔ဟုတ္လား။ အခု ဘုရားတည္ထားတဲ့ မင္းဓမၼကုန္းဆိုတဲ့ ေနရာ တ၀ိုက္ေတြ ဟုတ္လား၊ ခ၀ဲျခံတို႔ အဲဒီ ရန္ကုန္-အင္းစိန္ ကားလမ္း တ၀ိုက္က ေနရာေတြကို သိမ္းထားၿပီ။ အဲ ၾကည့္ျမင္တိုင္ဟိုဘက္ကမ္းမွာလည္း သူပုန္ေတြက ခဏခဏလာေန၊ ၀င္ထြက္သြားလာေနၿပီ။ ခရမ္းသံုးခြတို႔ အဲဒီဘက္ကေနၿပီးေတာ့ ကရင္သူပုန္ေတြ ၀င္ထြက္သြားလာ ေနတဲ့အတြက္၊ ဒီ သံလ်င္တို႔ဘာတို႔ သြားဖို႔ကလည္း မလြယ္။ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ဟိုဘက္ကမ္းတို႔ဘာတို႔၊ ေညာင္တုန္းတို႔ကလည္းဟုတ္လား၊ ကူးဖို႔ဆိုတာလည္း မလြယ္။ တခါ ဒီေစာ္ဘြားႀကီးကုန္းတို႔ဘာတို႔ ကရင္က သိမ္းထားတဲ့အတြက္ ျပည္၊ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးလမ္းဆိုတာေတြလည္း မသြားႏိုင္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ကြက္ကြက္ကေလး က်န္ေတာ့တယ္ဗ်ေနာ္။
ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါေလး ေျပာျပခ်င္တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဟာ ဘယ္အထိသြားလို႔ရသလဲ ဆိုေတာ့ သမိုင္းအထိ လာလို႔ရတယ္ဗ်ေနာ္။ တခါ ဟိုဘက္မွာဆိုလို႔ရွိရင္ေတာ့ သဃၤန္းကၽြန္းဟိုဘက္ဆိုရင္ကို စိတ္မခ်ရေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အဲလိုျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာေနာ္။ သူတို႔ေတြ ဘာလုပ္ၾကလဲဆိုေတာ့ ေစာေစာကေျပာခဲ့တဲ့ ျပည္လမ္းနဲ႔ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ၾကားထဲမွာရွိတဲ့ ကြက္လပ္ႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ေနရာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီကြက္လပ္ၿပီးမွာ အေျမာက္ႀကီးေတြဆင္ၿပီးေတာ့ တခါတည္း အဲဒီကေနၿပီးေတာ့ သမိုင္း တ၀ိုက္ကို လွမ္းပစ္တယ္ဗ်။ ေက်ာင္းေတြကလည္း ပိတ္။ ျပန္ခ်င္တဲ့လူကလည္း ျပန္သြား။ မျပန္ႏိုင္တဲ့လူကလည္း ေက်ာင္းသားေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုေပါ့ဗ်ာ။ က်န္ေန။ ဘယ္သြားရမွန္းလဲမသိ၊ ဘာမသိ။
ေခတ္၀န္ကိုထမ္း၍ ေခတ္လမ္းကိုေလွ်ာက္ျခင္း အပိုင္း (၇) ကို ဒီမွာတင္ ရပ္နားခြင့္ျပဳပါ။ ဦး၀င္းတင္တို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ကရင္ဗမာ အေရးအခင္းမွာ ပါ၀င္ခဲ့ပံုကို ေရွ႕အပတ္မွာ ဆက္လက္နားဆင္ပါခင္ဗ်ာ။
ျမန္မာနဲ႔ကရင္တိုင္းရင္းသားေတြအၾကား တိုက္ပြဲျပင္းထန္ေနဆဲကာလ။ ျမန္မာအစိုးရကို ရန္ကုန္အစိုးရလို႔ ကမၻာကေခၚေနၾကခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဦးဝင္းတင္ – ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ေက်ာင္းမွာ ပထမ ေနေသးတယ္။ ေနာက္က်ေတာ့ ေက်ာင္းကလည္း ထမင္းေတြ ဘာေတြ မေကၽြးေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ထဲသြားေပါ့ဗ်ာ။ ၿမိဳ႕ထဲသြားၿပီးေတာ့ လက္စြပ္ေတြဘာေတြ ခၽြတ္ေရာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အက်ႌမွာ ေရႊၾကယ္သီးေလးေတြ ဘာေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ၾကတယ္ဗ်။ ေရႊႀကိဳးေတြဘာေတြနဲ႔ဆက္ထားတဲ့ ေရႊၾကယ္သီးေလးေပါ့။ ေလးလံုးေလာက္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါေလးေတြ ျဖတ္ေရာင္းေပါ့ဗ်ာ၊ စသည္ေပါ့။ ေရာင္းၿပီးေတာ့ ထမင္းစားၾကရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိတာေလး တခ်က္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပခ်င္တယ္ဗ်။ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ေရႊကလည္း (၁၀၀) ေအာက္မွာ ေစ်းရွိတယ္ဗ်။ သံုးမူးသားေလာက္ ဘာေလာက္ေရာင္းမွ ေငြသံုးဆယ္ေလာက္ ရမယ္ထင္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ထမင္းတလစာ၊ တခ်ဳိင့္ကို (၃၀) ပဲေပးရတယ္ဗ်။ အဲဒါက ဘာပါလဲဆိုေတာ့ အသားဟင္းေလး တခြက္ပါတယ္၊ ေနာက္တခါ ဥပမာ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ခ်ဥ္ရည္တို႔၊ ဗူးသီးခ်ဥ္ရည္တို႔စသည္ျဖင့္ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းလိုဟာမ်ဳိးေလးေတြ ပါတယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေၾကာ္ ပါတယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ငပိတို႔စရာတို႔ဘာတို႔ ပါတယ္၊ ထမင္းတခ်ဳိင့္။
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္က ေတာင္းပန္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြမို႔လို႔ပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တေယာက္စာကို ႏွစ္ေယာက္ ခြဲစားပါ့မယ္။ ထမင္းငါးက်ပ္ဖိုးေလာက္ ပိုေရာင္းပါဆိုၿပီး လုပ္ၿပီးေတာ့ ဆြဲေရာ (၃၅) က်ပ္ေလာက္၊ တလလံုးလံုး စားရတယ္ဗ်။
ကၽြန္ေတာ္ဘာျဖစ္လို႔ ဒီအခ်ိန္ေျပာလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ထဲေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ေထာင္ထဲကထြက္လာတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္းရဲ႕ကြာျခားမႈက ေတာ္ေတာ့္ကို ေၾကာက္ခမန္းလိလိ သို႔မဟုတ္၊ မယံုၾကည္ႏိုင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲသြားတာကိုးဗ်။
အဲ.. ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေထာင္ထဲမေရာက္ခင္ေလးမွာ လက္ဖက္ရည္တခြက္ကို ႏွစ္က်ပ္၊ ၀က္သား (၁) ပိႆာ (၂၅/၃၀) ေလာက္ေပါ့ဗ်ာ။ အခုကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ထဲကေနၿပီးေတာ့ ထြက္လည္းလာလည္းလာေရာ လက္ဖက္ရည္တခြက္ကို ႏွစ္ရာတို႔သံုးရာတို႔ ဆိုတာမ်ဳိးေတြ၊ ၀က္သား (၁) ပိႆာကို ေလးေထာင္တို႔ငါးေထာင္တို႔ဆိုတာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ တခါတည္း ရင္သပ္႐ႈေမာေပါ့ဗ်ာ။ ဟာ ဘယ္လိုေတြမ်ားျဖစ္ကုန္ၿပီလဲလို႔ တြက္တာေပါ့ဗ်ာ။
ေစာေစာကေျပာသလို ရန္ကုန္တၿမိဳ႕လံုး ပတ္လည္မွာလည္း ေသနတ္သံတို႔ဘာတို႔ ဗံုးဒိုင္း ဗုန္းဒိုင္းနဲ႔ေတာ့ ၾကားေနတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကလည္း ဘယ္မွ လႈပ္ရွားလို႔မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးက သိပ္ပ်က္ျပားေနတယ္လို႔ မေခၚႏိုင္ဘူး။ ႐ုပ္ရွင္ေတြကလည္း ျပျမဲပဲဗ်..ေနာ္။ ေဘာလံုးပြဲဘာညာ ဒါေတြကေတာ့ ရွိေနတာပဲဗ်။ ဒီလိုအေနအထားေတြမွာ ႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘူးဗ်။ တခါတေလ အဂၤလိပ္စာအုပ္ ဖတ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေစာေစာကေျပာသလို ေက်ာင္းေဆာင္မွာမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ၿမိဳ႕ထဲသြား ငွက္ေပ်ာသီးတဖီးကို ဟုတ္လား.. တပဲေပးရတယ္ဗ်။ တက်ပ္ဖိုးဆို ေလးငါးဆယ္ဖီးေလာက္ရတဲ့အထိ ငွက္ေပ်ာသီးကလည္း ေပါတယ္ဗ်။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ငွက္ေပ်ာသီးေလးစား၊ စာဖတ္။
ဒီ NLD ေခတ္မွာ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ျဖစ္တဲ့ ဦး၀င္းျမင့္ဆိုတာ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရန္ကုန္မွာ ေသာင္တင္ေနတာကိုး။ ေစာေစာကေျပာခဲ့သလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္က စာသင္ၾကားတဲ့ဘက္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕လမ္းညႊန္ခ်က္အတိုင္း ယိမ္းသြားတယ္ဆိုေသာ္ျငားလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာရွိတဲ့ စစ္တိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္က မကုန္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကရင္ကိုတိုက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႕ေတြက ေပၚၿပီဗ်။ တကသမွာ အဲဒီအခ်ိန္က ဥကၠ႒လုပ္တဲ့လူက ေရနံေခ်ာင္းသား ကိုရန္ေ၀းဆိုတာ၊ အတြင္းေရးမွဴးလုပ္တဲ့လူက ကိုကိုေလးဆိုတာ၊ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္တို႔ နာမည္ေက်ာ္ ေရွ႕ေနႀကီးေပါ့ဗ်ာ၊ စသည္ေပါ့ဗ်ာ ေခါင္းေဆာင္ေတြေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က ၿမိဳ႕ထဲကေန တကသသြား၊ အဲဒီမွာ တကသမွာၾကည့္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္ေပါ့ဗ်ာ၊ ေခၚေနတယ္ဗ်။
အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ေျပာရရင္ ဆူးေလဘုရားမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕ကလည္း ရွိတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေၾကးမံုသတင္းစာ အယ္ဒီတာေပါ့ဗ်ာ၊ နာမည္ေက်ာ္ ႐ုပ္ရွင္ေ၀ဖန္ေရးဆရာေပါ့ဗ်ာ၊ စိန္ခင္ေမာင္ရီ တို႔ဘာတို႔ဆိုတဲ့ လူေတြက ဆူးေလဘုရားမွာ ရွိတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ၾကားတယ္။ ဘုရားတို႔ေက်ာင္းကန္တို႔မွာ စုေ၀းေနၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
အဲဒီေခတ္တုန္းက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေရာင္တို႔ ကိုယ္နဲ႔ခ်ဥ္းကပ္တဲ့အဖြဲကအစည္းကြဲျပားမႈတို႔ စသည္၊ ဒီအေပၚမွာ တည္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း တယ္ၿပီးေတာ့ ဒီ.. စည္းလံုး လွတယ္လို႔ မရွိဘူးလို႔ ေျပာႏိုင္မယ္ထင္တယ္။ အဲဒီေတာ့ တကသရဲ႕ဦးေဆာင္မႈကို ယူၿပီးေတာ့ ဖြဲ႕စည္းမယ့္တပ္က ကိုဗေထြးဆိုတာ ေခါင္းေဆာင္ပဲ။ အဲေနာက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕လက္ေထာက္က ကိုဖိုးသာဆိုတာ ဟသၤတဦးျမရဲ႕သား၊ ေနာက္တခါ ကိုစိုးျမင့္ေအာင္ဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေတြဘာေတြ ျဖစ္သြားတဲ့လူ။ ကိုရန္ေ၀းတို႔ဘာတို႔ကေနၿပီးေတာ့ စီစဥ္တယ္ဗ်။ ကိုရန္ေ၀းကလည္း အေတာ္ကို ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့လူ အစည္းအေ၀းသမားေပါ့ဗ်ာ။ အဲ ကၽြန္ေတာ္ ကိုရန္ေ၀းနဲ႔ကလည္း ခင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီေက်ာင္းသားတပ္မွာ စာရင္းသြင္းလိုက္ေရာဗ်။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကလည္း အကုန္လံုးေပါ့ဗ်ာ။ ကြန္ျမဴနစ္ကလည္း၀ိုင္း၊ ကရင္ကလည္း၀ိုင္း ဗ႐ုတ္သုကၡ ျဖစ္ေနတဲ့ အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက လြတ္လပ္ေရးရၿပီးခါစ၊ ေသြးကလည္း ၾကြခါစနဲ႔ နယ္ခ်ဲ႕ကေန ေသြးထိုးတယ္ဆိုတဲ့၊ အဲ ႏိုင္ငံေရးေသြးထိုးမႈေတြကလည္း အမ်ဳိးစံုေပၚေပါက္ေနတာဗ်။ ေပၚေပါက္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ မၾကည္လင္မႈလည္း ေခၚေခၚေပါ့ဗ်ာ။ သို႔မဟုတ္ လူမ်ဳိးေရးအစြဲလို႔ ေခၚေခၚ၊ သို႔မဟုတ္လို႔ရွိရင္လည္း တိုင္းေရးျပည္ေရးကို နားမလည္တဲ့အေပၚ တည္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြကလည္း ကရင္ကိုခံတုိက္ၾကမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္က ေက်ာင္းသားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအထဲမွာ ပါလာတယ္ဗ်
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကရင္ကလည္း ရန္ကုန္တက္သိမ္းေတာ့မယ့္ အေနအထားက ျဖစ္ေနၿပီကိုး။ ဒီကရင္တပ္ေတြဟာ နယ္ခ်ဲ႕ကေနၿပီးေတာ့ ေသြးထိုးေျမွာက္ေပးေနတာေတြ၊ စသည္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲလိုေသြးထိုးမႈေတြကလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႕ေတြ ဖြဲ႕တဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါသြားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ဦး၀င္းတင္တို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြကို ရန္ကုန္ကေန လွည္းကူးအထိ ကားေတြနဲ႔ ပို႔ေဆာင္ခဲ့ရာမွာ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္၀န္းထဲက ျဖတ္ၿပီး သြားခဲ့ၾကရပါတယ္။ ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္းကို KNDO ေတြ သိမ္းပိုက္ထားတဲ့အတြက္ ဆယ္မိုင္ကုန္းကေန မဂၤလာဒံုဘက္ကို ျပည္လမ္းအတိုင္း ဂငယ္ပံု သြားလို႔မရပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ အဲဒီေနရာမွာ ျပည္လမ္းဟာ ဂငယ္ပံု ျဖစ္ေနရတာဟာ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္ ဧရိယာကို ေဘးက၀ိုင္းပတ္ၿပီး လမ္းေဖာက္ထားလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာစစ္တပ္ဟာ အေရးတႀကီးကိစၥေတြမွာ အဲဒီလိုပဲ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္၀န္းကို ျဖတ္လမ္းအျဖစ္ သံုးေလ့ရွိပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
ဦးဝင္းတင္ – ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဘာမွ ထရိန္နင္မရွိဘူး ဟုတ္လား၊ ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ခုနေျပာခဲ့တဲ့ ကိုဗေထြးတို႔ ဆိုတဲ့လူေတြက တပ္ထဲမွာ ေနဖူးတယ္၊ ဂ်ပန္ကိုသြားၿပီးေတာ့ စစ္ပညာသင္ဖူးတဲ့လူေတြ၊ ဥပမာ- ကိုဖိုးသာဆိုတဲ့လူက ေတာ္လွန္ေရးတပ္ထဲမွာ ပါဖူးတယ္၊ စိုးမင္းေအာင္ဆိုတာက စစ္ပညာေတြဘာေတြ သင္ဖူးတယ္၊ စသည္ ဒါပဲရွိတယ္ဗ်။ က်န္တဲ့လူေတြအကုန္လံုးက ဘာမွကၽြန္ေတာ္တို႔ မရွိၾကဘူးဗ်။
အဲဒီလိုသြားတဲ့အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိတာဗ်ာ၊ အခုေခတ္နာမည္ေက်ာ္တဲ့ “ေမာင္ဆုရွင္” အမည္ခံ ဦးမ်ဳိးသန္႔ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္တခါ ေဆးေက်ာင္းက “ကိုတင္ဦး” ဆိုတာ၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ တိုင္းရင္းေဆးပညာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီးျဖစ္လာတဲ့ ဦးတင္ဦးေပါ့ဗ်ာ၊ ေဒါက္တာတင္ဦးေပါ့၊ အဲဒီလူေတြလည္းပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သြားၾကေရာ၊ လွည္းကူးေရာက္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဘာနဲ႔တြဲထားလဲဆိုေတာ့ စစ္ရဲနဲ႔တြဲထားတယ္။ စစ္ရဲက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လက္နက္တို႔ဘာတို႔ တပ္ဆင္ေပးေပါ့ဗ်ာ။ ပစ္တဲ့ခတ္တဲ့နည္းကေတာ့ ညေနတိုင္းေပါ့ဗ်ာ။ ၿမိဳ႕ျပင္ထြက္ၿပီးေတာ့ ဒိန္းဒိုင္းဆို က်ည္ဆန္ဒီလိုသြင္းရတယ္၊ ေမာင္းကိုဆြဲတာတို႔ ျပန္ခ်တာတို႔ အဲဒါေတြ လုပ္တယ္။ တေယာက္ကို ႏွစ္ေတာင့္သံုးေတာင့္ေလာက္ေတာ့ ပစ္ရတယ္၊ က်ည္ဆန္မရွိဘူးကိုးဗ်။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ လူေတြကလည္း ငယ္လည္းငယ္ၾကတယ္၊ တက္လည္းတက္ၾကြေနတယ္။ ပတ္ပတ္လည္ၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ တျပည္လံုးကလည္း ျပည္တြင္းစစ္မီးႀကီးက ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနတယ္။ ေျပးၾကလႊားၾက ဒုကၡသည္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီးဗ်ာ။
ေခတ္၀န္ကိုထမ္း၍ ေခတ္လမ္းကိုေလွ်ာက္ျခင္း အပိုင္း (၈) ကို ဒီမွာတင္ ရပ္နားခြင့္ျပဳပါ။ လာမယ့္အပတ္မွာ ဦး၀င္းတင္ရဲ႕ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား တေယာက္ အေနနဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္ အဦးပိုင္းကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရပံုကို ဆက္လက္ တက္ဆက္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
ဦး၀င္းတင္တို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ စာဘူးေတာင္းမွဆုတ္ခြာလာၿပီး လွည္းကူးၿမိဳ႕ ရဲစခန္းထဲမွာ ေျမကတုတ္က်င္းေတြ တူးၿပီး ခံစစ္လုပ္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။
ဦးဝင္းတင္ – သိပ္မၾကာလိုက္ဘူးဗ်။ ေနာက္ပိုင္းၾကားတာေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းကေန ဟာေက်ာင္းသားေတြ “က်က်က္” ကုန္ရင္ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြအကုန္လံုးကို ရန္ကုန္ျပန္ေခၚ၊ စစ္ပညာေတြဘာေတြ သင္ေပး၊ ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ စစ္ထဲသြင္းေပါ့ဗ်ာ၊ ဆိုတဲ့ လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ သို႔မဟုတ္လည္း လမ္းစဥ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ျပန္စုတယ္ဗ်။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ကရင္သြားၿပီးေတာ့ ခါးကလိထိုးသလို သြားၿပီးေတာ့ လုပ္ေနတာကိုးဗ်။ လုပ္ေနေတာ့ ေနာက္ဆံုးဘိတ္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေက်ာင္းသားသံုးေယာက္က်၊ က်ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေခြးေျပး၀က္ေျပးေျပးၿပီးေတာ့ လွည္းကူးေရာက္၊ လွည္းကူးကေနၿပီးေတာ့ အဲဒီ အမိန္႔အရ ေလာ္လီကားႀကီးတစင္းနဲ႔ ေခၚၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ေရာက္ေရာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။
(စကားခ်ပ္ – ျပန္လည္တင္ဆက္သူ မွတ္ခ်က္ – RFA အစီအစဥ္ မွာ ဆရာ ဦးဝင္းတင္ ေျပာသြားတဲ့ အထဲမွာ ကရင္ နဲ႔ သူတို႔ တိုက္ပြဲ တပြဲ ျဖစ္တယ္၊ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း အရင္း တေယာက္ က် တယ္၊ ဒီ အေၾကာင္း ေျပာေနရင္း နဲ႔ ဆရာ ဦးဝင္းတင္ အတိတ္ ကို ျပန္သတိရ ရင္း ငိုသံပါ၊ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလာလို႔ အဲ့ဒီ အေၾကာင္း စကား ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ ျဖတ္ခ်လိုက္တယ္ လို႔ မွတ္မိေနပါတယ္။ ဒီလို က် လို႔လည္း အထက္မွာ ဆိုထားသလို ဗုိလ္ေနဝင္း က ေက်ာင္းသားတပ္ကို ရန္ကုန္ျပန္ေခၚ ဗိုလ္သင္တန္း တက္ခိုင္းဖို႔ စီစဥ္ ျဖစ္တယ္။)
ရန္ကုန္ ေရာက္လည္းေရာက္ေရာ တန္းၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို SVF (Student Volunteer Force) ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕ကို ဖြဲ႕လိုက္တယ္ဗ်။ ဖြဲ႕လိုက္ၿပီးေတာ့ အဲဒီတပ္ဖြဲ႕ကို ဘယ္မွာထားလဲဆိုေတာ့ ပညာေရးတကၠသိုလ္ရဲ႕ ပါေမာကၡလုပ္ေနတဲ့ ဦးဘအိမ္ရဲ႕ ေတာင္ဘက္မွာေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီ ဒီဂ်ီေက်ာင္းေဆာင္ႀကီး ရွိတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို အဲဒီမွာ ထည့္လိုက္တယ္။ ထည့္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဒီ တကသမွာသြားတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေပါ့ဗ်ာ စာဘူးေတာင္းကိုသြားတိုက္တဲ့ အဖြဲ႕တင္မကေတာ့ဘဲနဲ႔ က်န္တဲ့ ဒီတပ္ထဲ၀င္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ စစ္ပညာသင္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ လူငယ္ေတြအားလံုး ၀င္လာၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသား (၁၀၀) ေလာက္ရွိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာဘူးေတာင္းေတာ့ ပါမလာဘူး။ ဒါေပမဲ့ အသစ္ေတြက ဘယ္သူေတြသြားေတြ႕လဲဆိုေတာ့ ဥပမာ- ဦးညြန္႔ေ၀ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ ဟုတ္လား၊ ကိုညြန္႔ေ၀။ ႏိုင္ငံျခားဟားဗတ္တို႔ဘာတို႔ သြားၿပီးေတာ့ စီးပြားေရးပညာေတြ သင္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ IMF တို႔ဘာတို႔ ဆိုတဲ့ ကမၻာ့စီးပြားေရးအဖြဲ႕အစည္းႀကီးမွာ သြားၿပီး အလုပ္လုပ္တဲ့၊ ဒီေန႔ေခတ္မွာက်တဲ့အခါက်ေတာ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရဲ႕ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ အေနနဲ႔ ရွိေနတဲ့ ဦးညြန္႔ေ၀ေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္တေယာက္ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိတဲ့လူတေယာက္ ရွိေသးတယ္ဗ်။ နာမည္ေက်ာ္ အမ်ဳိးသားစာေပေတြကိုေရးတဲ့ ဦးဖိုးက်ားရဲ႕သား ေဇာ္၀င္း။ အဲဒီ ကိုေဇာ္၀င္းတို႔ဘာတို႔ ပါတယ္ဗ်ာ။ ေက်ာင္းသားတပ္ဆိုၿပီးေတာ့ ဖြဲ႕ၾကတယ္ဗ်။ ဖြဲ႕ၿပီးေတာ့ ဥပမာဆိုပါေတာ့ ကိုညြန္႔တင္ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေတြဘာေတြ ျဖစ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ကိုျပည္စိုးဆိုတာ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးျပည္စိုးတို႔ဘာတို႔ျဖစ္၊ နာမည္ေက်ာ္ တကၠသိုလ္ လက္ေ၀ွ႔သမားေပါ့ဗ်ာ။ ကိုေအာင္ထြန္းဆိုတဲ့လူ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေသးတယ္ဗ်ာ။ ပညာေရးဌာန ဒု၀န္ႀကီးတို႔ဘာတို႔ ျဖစ္သြားတယ္။ ဦးေအာင္ထြန္းေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကိုလူေမာ္ဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္မွာ သုေတသနဌာနမွဴးတို႔ဘာတို႔ျဖစ္သြားတဲ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးလူေမာ္ေပါ့။
အဲဒီသင္တန္းေက်ာင္းကို စၿပီးေတာ့ဖြင့္တဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ဘယ္သူက ကိုင္လဲဆိုေတာ့ ဗိုလ္ဘခ်ဳိက လက္ဖတင္နင္၊ အဲဗိုလ္ႀကီးေက်ာ္ညြန္႔ကေတာ့ ကက္ပတိန္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ သိပ္မၾကာလိုက္ဘူးဗ်ာ။ အဲဒီမွာ ျပႆနာေလးေတြ နည္းနည္းရွိတယ္ဗ်။ ရွိတယ္ဆိုတာက ေက်ာင္းသားေတြက လက္နက္နဲ႔ျဖစ္တဲ့အခါ၊ ႏိုင္ငံေရးေတြကလည္း အမ်ဳိးစံု႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြန္ျမဴနစ္နဲ႔နည္းနည္းႏြယ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ေတာခိုမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ စီစဥ္ၾကတယ္ဗ်။
ေထာက္လွမ္းေရးက အလြန္ေကာင္းတာကိုးဗ်။ သတင္းကေပါက္ေရာဗ်။ ေပါက္ၿပီးေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ နာမည္အလြန္ေက်ာ္တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဂြမ္ရွိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕တပ္မွဴးျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီသင္တန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တက္ရတယ္။ သံုးလနီးပါးေလာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တက္ရတာဗ်။ မိုးဦးေပါက္ေလာက္လည္းက်ေရာ သင္တန္းဆင္းပြဲ ၿပီးသြားေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို စစ္ထဲ၀င္ဖို႔ကို ေျပာတယ္။ ဗိုလ္သင္တန္းကို သြားၾက။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗိုလ္သင္တန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္သိရသေလာက္ေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ လပိုင္းေလာက္ပဲလုပ္ၿပီးေတာ့ ဗိုလ္ေတြေမြးထုတ္ေနတာဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို တပ္ထဲကို၀င္ဖို႔ ေျပာတယ္။
ေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့ အခုဒီ စာဘူးေတာင္းတိုက္ပြဲတို႔ဘာတို႔ ေရာက္သြားတဲ့အထိ သို႔မဟုတ္လည္း စာဘူးေတာင္းတိုက္ပြဲကေနၿပီးေတာ့ ဟုတ္လား၊ တပ္လန္ ၿပီးေတာ့ ေျပးလာရတဲ့အထိေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္တခါ ဒီ SVF သင္တန္းတို႔ဘာတို႔ တက္တဲ့အထိ စစ္ေသြးေလးက ကၽြန္ေတာ့္မွာလာၿပီးေတာ့ နည္းနည္းနည္းနည္း ရြပိုးထိုးတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါကတဖက္။
သို႔ေသာ္ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို စစ္ထဲ၀င္ၾကပါ၊ ဗိုလ္သင္တန္းတက္ၾကပါ၊ ဆိုၿပီးေတာ့ တိုက္တြန္းေတာ့အခ်ိန္က်တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္တုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာခဲ့သလိုပဲ “ေဟ့.. စစ္တိုက္မယ့္လူေတြ ရွိတယ္။ မင္းစာသင္ေနတယ္မဟုတ္လား။ စာဆက္သင္..” လို႔ဆိုတဲ့ တိုတိုျပတ္ျပတ္စကားကို ကၽြန္ေတာ့္ေသြးထဲမွာ တခါျပန္ၾကြလာျပန္ေရာဗ်။ အဲဒီေတာ့ စစ္ထဲ၀င္ၾကေဟ့လို႔ ေမၿမိဳ႕သင္တန္းကို ပို႔ေနတဲ့အခ်ိန္က်တဲ့ အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စစ္ထဲမ၀င္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ဦး၀င္းတင္ဟာ ေမၿမိဳ႕ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းကို မတက္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္နယ္ေျမကို ျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။
ဦးဝင္းတင္ – ဒုတိယႏွစ္ကို (၄၉) အလယ္ပိုင္းေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ၿပီးေတာ့ တက္တယ္။ သို႔ေသာ္ တကၠသိုလ္ေရာက္လာတဲ့ ပထမႏွစ္မွာလည္းကၽြန္ေတာ္ ဟုတၱိပတၱိ ေက်ာင္းစာမသင္ခဲ့ဘူး။ ေစာေစာကေျပာခဲ့သလိုပဲ ျမသန္းတင့္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တခါတေလ အင္းလ်ားကန္ေစာင္းမွာထိုင္ၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္ကဗ်ာေတြကို ရြတ္ၾကဖတ္ၾက။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဗမာျပည္သမိုင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ သမိုင္းစာအုပ္ေတြကိုေရးခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာထင္င္ေအာင္က အဂၤလိပ္စကားေျပာတာက်ေတာ့ အလြန္ေကာင္းတယ္၊ အလြန္ရွင္းတယ္။ သို႔ေသာ္ အသံက အဂၤလိပ္သံနဲ႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗမာသံေပါ့ဗ်ာ။ ငပိသံေပါ့ဗ်ာ။ ဒီအသံမ်ဳိးနဲ႔ေျပာတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဂၤလိပ္စကားေျပာတာက တယ္ေကာင္း၊ တယ္ရွင္း၊ တယ္ၿပီးေတာ့ သင္တာျပဳတာလို ျပတ္သား၊ ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သိပ္ၿပီးေတာ့ သေဘာက်တာ။ သူက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ပါေမာကၡခ်ဳပ္သာျဖစ္ေနတယ္၊ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ကဗ်ာေတြ သင္တယ္ဗ်ာ၊ အဂၤလိပ္စာေတြ..။
ေခတ္၀န္ကိုထမ္း၍ ေခတ္လမ္းကိုေလွ်ာက္ျခင္း အပိုင္း (၉) ကို ဒီမွာတင္ ရပ္နားခြင့္ျပဳပါ။ ဦး၀င္းတင္ရဲ႕ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကေန သတင္းစာေလာက ထဲ စတင္ ဝင္ေရာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ပံုေတြကို ေရွ႕အပတ္မွာ ဆက္ၿပီး တင္ျပပါရေစခင္ဗ်ာ။
(ဆရာဦးဝင္းတင္ အမွတ္တရ ေနာင္ အပိုင္းမ်ားကို ျပန္လည္ဆန္းသစ္ ဆက္လက္ တင္ဆက္ပါဦးမည္။ အစီအစဥ္ မူလတင္ဆက္ခဲ့သည့္ လြတ္လပ္တဲ့အာရွအသံ (RFA) ျမန္မာပိုင္း ႏွင့္ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ စနစ္တက် ေစတနာ ထား စာျပန္ရိုက္ တင္ေပးသည့္ ေတဇာစပ္စု http://tazarsattsuu.blogspot.co.uk/ ကို ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္း မိုးမခ က မွတ္တမ္းျပဳအပ္ပါသည္။)
ဆက္စပ္ဖတ္႐ႈရန္ …
ေခတ္၀န္ကိုထမ္း၍ ေခတ္လမ္းကို ေလွ်ာက္ျခင္း (၁ + ၂ + ၃)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
