ကိုစိန္ဝင္း မေရးျဖစ္တဲ့ ေဆာင္းပါး (ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္)

(၁)

အိပ္ရာေပၚမွာ ပက္လက္ လွဲေနရာက ကိုစိန္ဝင္း စကားထန္ထန္ တစ္ခြန္း လွမ္းေျပာတယ္။

ထံုးစံအတိုင္း သူ႔အိပ္ရာေဘးက ကုလားထိုင္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ထိုင္ ေနတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူ ကိုမိုးသူ ပါလာတယ္။ ကိုေမာင္ေမာင္ခင္ ပါလာတယ္။ သူတို႔လည္း  ကုလားထိုင္တစ္လံုးစီမွာ ကိုယ္စီ ထိုင္လို႔။

 ၂၀၁၀ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းေလာက္  ခ်ိန္ေပါ့။ ရာသီကလည္း ပြက္ေလာ႐ိုက္ ပူေနတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ကိုစိန္ဝင္းက အေမာဆိုက္ ေနရွာတာပါပဲ။ သူ႔ဆီလာရတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အေမာဆိုက္ၾကရတာပါပဲ။ ေလွကားေထာင္ေထာင္ ေနေလာင္ေလာင္၊ အမယ္ေလး … ေမာလိုက္တာ။ ပူေပမယ့္ ေလာင္ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္ကေတာ့ ကိုစိန္ဝင္းဆီ ႏွစ္ပတ္ တစ္ရက္ေလာက္ ပံုမွန္ အေရာက္လာၾကတယ္။ သူက အျမဲေမာၿပီး အျမဲေဖာက္ေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း သူ႔ဆီ အလာျမဲၿပီး အျမဲ လာေနၾကတာေပါ့။

အဲဒီေန႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေမာမွေျပမယ္ မၾကံရေသး။ သူက အေမာစကား ေျပာလာတယ္။ သူ႔စကားက ကြ်န္ေတာ္အဖို႔ ရင္ဆို႔စရာ အေမာစကား ျဖစ္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ရင္ေမာေနတဲ့ကိစၥကို သူကလည္း ရင္ေမာေမာနဲ႔ ေျပာခ်လိုက္တာကိုး။

ကိုစိန္ဝင္းရဲ႕ စကားက …

“ကိုဝင္းတင္ေရ … ဘြန္ဘတ္သီဟက္ကြာတား ေရးေတာ့မယ္ဗ်ာ”

ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး။ တစ္ေအာင့္ေလာက္ ငိုင္ေနမိတယ္။ တစ္လံေတာင္မကြာတဲ့ ကိုစိန္ဝင္း မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ကိုစိန္ဝင္း စကားက ယတိျပတ္စကား။ သူ ဒီလိုအသံနဲ႔ ဒီလိုစကား ေျပာ လာရင္ ျပင္ခိုင္း၊ ေျပာင္းခိုင္းလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဒီလူက စကားတစ္ခြန္းမာရင္ ေခါင္းဆယ္ဆ မာတတ္တဲ့သူ။ ကြ်န္ေတာ္ သိတာေပါ့။

(၂)

သူေျပာတဲ့ “ဘြန္ဘတ္” ဆိုတာက တ႐ုတ္ ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေမာ္စီတုန္း သံုးသြားတဲ့ စကားလံုးေလ။ အားလံုး ၾကားဖူးၾကပါတယ္။ Bombard the Headquarters ေပါ့။ တ႐ုတ္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအေပၚ ႏွလံုးနာနာနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး အႀကိဳကာလမွာ ေမာ္စီတုန္း ၾကံဳးဝါးသြားတဲ့ တိုက္ပြဲေခၚသံ စကားေလ။

အဲဒီအခ်ိန္က တ႐ုတ္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအတြင္းမွာ ကတၲီပါဂိုဏ္းေတြ ေပၚေနၾကၿပီ။ အခ်င္းခ်င္း ကတၲီပါ လက္သီးပုန္းေတြ “ကစ္” ေနၾကၿပီ။ ေမာ္စီတုန္းက သံမဏိလက္႐ုန္း တန္းလိုက္တယ္။ သူ႔တိုက္ပြဲေခၚသံက

“ပါတီဌာနခ်ဳပ္ကို ဗံုးခြင္းၾက”

အဲဒီရက္ပိုင္းက အဲဒီစကားကို ကိုစိန္ဝင္း တတြတ္တြတ္ ေျပာေနခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အထပ္ထပ္ ၾကားေနခဲ့တယ္။ တ႐ုတ္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အေၾကာင္း သူ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ဗမာ ဒီခ်ဳပ္အေၾကာင္း ေျပာေနတာ။ ကြ်န္ေတာ္က ဒီခ်ဳပ္က လူေလ။ ဒီခ်ဳပ္အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာတာ ေပါ့။

“ကိုဝင္းတင္ေရ … ေမာ္စီတုန္း ေျပာသလိုပဲ NLD ဌာနခ်ဳပ္ ဗံုးခြင္း မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ေဆာင္းပါး ေရးေတာ့မယ္ဗ်ာ၊ ဒီတိုင္းဆို NLD ေျမလွ်ိဳးလိမ့္မဗ်ိဳ႕၊ မိုးပ်ံလမ္း မျမင္ေတာ့ဘူး”

ကိုစိန္ဝင္း စကားက ပစ္မွတ္နဲ႔ သိပ္အလွမ္းမကြာပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ သိတာေပါ့။ NLD ဒီခ်ဳပ္ခြင္မွာ အေရးေတာ္ပံုတပ္သားအျဖစ္နဲ႔ေရာ၊ လူ႕ငရဲသား အျဖစ္နဲ႔ပါ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ပတ္သက္ စပ္ယွက္ခဲ့တဲ့သူပဲ။ ကို စိန္ဝင္း ခံစားတာေအာက္ မေလ်ာ့တဲ့ ျပင္းျပနာက်င္မႈ အတိုင္းအတာနဲ႔ ခံစားေနရသူပဲေလ။

“ေအးေပါ့ေလ၊ ေဆာ္႐ံုမက၊ ပေလာ္႐ံုမက တီးခ်င္သပဆိုလည္း တီးေပေရာ့ေပါ့” လို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာလိုက္ခ်င္တာေပါ့။ လွ်ာကို ယားေန တာပဲေလ။

ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ “သိ” ေနတာေလး တစ္ခုရွိတယ္။ NLD ဗံုးခြင္း စရာ မလိုဘူး။ က်ံဳးသြင္းမခံရဖို႔ပဲ လိုတယ္။ တကယ့္အေရးၾကံဳကာလ ေရာက္လာမယ္။ NLD ေနာက္ဆံုးေျပာမယ့္စကား ဘာလဲဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ သိေနတယ္။

“ေလွခြက္ခ်ည္းက်န္ အလံမလွဲဘူးကြ” ဆိုတဲ့စကား ရွိတယ္။ ဒါက ဂႏၴဝင္စကား၊ ေရွးစကား၊ သမား႐ိုးက်စကား။ ဒီေန႔ သို႔မဟုတ္ မနက္ျဖန္ သန္ဘက္ NLD ေျပာရေတာ့မယ့္ စကားက တစ္မ်ိဳး။ မတူဘူး။ ပိုမာတယ္။ ပိုထန္တယ္။ “ေလွခြက္မက်န္ေတာင္ အလံမလွဲဘူးကြ” စိတ္ဓာတ္ ေမြးၾကေဟ့။ တိုက္ပြဲေခၚသံ ဟစ္ၾကေဟ့။ ေနာက္ဆံုးတိုက္ပြဲ ႏႊဲၾကေဟ့။ ဒီခ်ဳပ္တစ္ေခတ္ ဒီေရျမင့္သစ္လိမ့္မယ္ေဟ့။

ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာရွိတဲ့ အတၲေနာမတိ၊ ဒီအသိနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ကို စိန္ဝင္းရဲ႕ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ကို ပိတ္တားလိုက္တယ္။

“ထားလိုက္ပါဦးဗ်ာ”

ကိုစိန္ဝင္းက ဘာမွျပန္မေျပာဘူး။ ဘာမွလည္း ျပန္မေမးဘူး။

“ဘြန္ဘတ္” ေဆာင္းပါးလည္း သူ ေရးမသြားဘူး။

(၃)

ကြ်န္ေတာ့္ ေရးေဖာ္ေရးဖက္တစ္ေယာက္အေပၚမွာေရာ၊ သတင္း စာဆရာ တစ္ေယာက္အေပၚမွာေရာ၊ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္အေပၚမွာပါ ျပစ္မွား က်ဴးလြန္ခဲ့တာပါကလား။

ဒီေန႔ ကိုစိန္ဝင္းတစ္ေယာက္ ေယ႐ႈသခင္လို ရွင္ျပန္ထေျမာက္လာၿပီး …

“ေဟ့ … ကိုဝင္းတင္၊ ဟို ဘြန္ဘတ္ေဆာင္းပါး မွတ္မိရဲ႕မဟုတ္ လား၊ ဒီခ်ဳပ္ေတြ၊ ဒီျပဳတ္ေတြေတာ့ အသာထားလိုက္၊ ခင္ဗ်ားက ဒီငုတ္ တုတ္ ျဖစ္ေနေသးတယ္၊ ခင္ဗ်ားအတြက္ပဲ ဘြန္ဘတ္ေဆာင္းပါး ေရးရ ေတာ့မယ္ ထင္တယ္၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ ဟဲ … ဟဲ … ဟဲ …” လို႔ ေမးတယ္ ဆိုပါေတာ့။

ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လို ေျဖသလဲ။

ကိုစိန္ဝင္းရဲ႕ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ကို ကြ်န္ေတာ္ ပိတ္ပင္ တားျမစ္ခဲ့တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ သိေနတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိ ေနေသးတယ္။ မမွတ္မိဘဲ ေနမလား။ ၂၀၁၀၊ စက္တင္ဘာ ၂၇ ရက္၊ နာယကႀကီး ဦးတင္ဦးအိမ္မွာ က်င္းပတဲ့ ဒီခ်ဳပ္ ႏွစ္ပတ္လည္ အခမ္းအနား မွာ အဲဒီစကား ကြ်န္ေတာ္ တစ္ဝႀကီး ေျပာခဲ့တယ္ေလ။ စာအုပ္ကေလး ေတာင္ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝခဲ့ေသးတာပဲ။

ကြ်န္ေတာ္ ေျဖလိုက္တဲ့ စကားကေတာ့ …

“ေရးခ်င္သလိုသာ ေရးေပေတာ့ ကိုစိန္ဝင္းေရ၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေသတြင္းေသဝ ေရာက္ေနၿပီဗ်ာ၊ ဓားတံုးတံုးနဲ႔ ခရမ္းပိန္ပိန္ ေတြ႕ေနၿပီဗ်ာ၊ ေၾကာင္ ခံတြင္းပ်က္ေနလို႔သာ ဆက္ရက္ ေတာင္ပံက်ိဳး မေသမေပ်ာက္

က်န္ေနတာဗ်ိဳ႕၊ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဒီငုတ္တုတ္ပဲေပါ့ဗ်ာ”

ကြ်န္ေတာ္ ကိုစိန္ဝင္းကို ျပံဳးေတာင္ မျပလိုက္ဘူး။ “မခ်ိလို႔ ေပၚတဲ့ သြားေတာင္ ရယ္သလား ေမးၾကျပန္တယ္” ဆိုစကား ရွိမဟုတ္လား။ ေတာ္ၾကာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ မခ်ိသြားျပံဳးကို ကိုစိန္ဝင္း ျမင္ၿပီး ရယ္တယ္ထင္ သြားမွာ စိုးလို႔။

ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္ (ဆရာ ဦး၀င္းတင္၏ ယခုေဆာင္းပါးကို ဆရာလူထုစိန္၀င္း ကြယ္လြန္ျခင္း တစ္ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ စာအုပ္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္)