ၿငိမ္းခ်မ္းေအး – သၾကၤန္နား နီးလာတိုင္း ယဥ္ေက်းမႈ ယဥ္းနာထခ်င္ေနသူမ်ား ဖတ္ဖို႔

အခုလို သၾကၤန္ အခ်ိန္အခါေရာက္ရင္ မီဒီယာေတြမွာ၊ အထူးသျဖင့္ အြန္လိုင္းမွာ ယဥ္ေက်းမႈ သူငယ္နာ မစင္တဲ့ စာမ်ား မိုးဦးက်မိႈ ေတြလို ေတြ႕ရေတာ့မယ္။  ကိုယဥ္ေက်း ဓာတ္ပံုဆရာမ်ား ခ်က္ေကာင္း ေစာင့္ လက္စြမ္းျပထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးမ်ားရဲ႕ အျမင္မေတာ္ပံုမ်ား ခ်ျပ ပါးစပ္ အရသာခံ သားေျပာ မယားေျပာ၊ မႈိခ်ိဳးမွ်စ္ခ်ိဳး ေျပာကာ ယဥ္ေက်းမႈ ကို ထိန္းသိမ္းၾကေတာ့မယ္။  သုရာ ေမရိယ ကံ ထိန္းဖို႔ ကို ဘုရား အဆူဆူ က အမ်ိဳးသမီးမ်ား အတြက္ပဲ ကြက္ ေဟာခဲ့၊ တားခဲ့ သည့္ အလား ေခတ္လူငယ္ မိန္းကေလးငယ္မ်ား ဘီယာ၊ အရက္ေသာက္ျခင္း ကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ႏိုင္တဲ့ ယမကာခ်ိဳးကပ္ ေယာက်္ား ရင့္မာႀကီး ဆိုသူမ်ားရဲ႕ အရက္နံ႔ မျပယ္တဲ့ မူးေၾကာင္ေၾကာင္၊ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ အေတြးအေခၚ၊ ေအာက္ကလိအာ အသံမ်ား ညံေတာ့မယ္။

တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ပိုႀကီးထြားလာေနတဲ့ ေယာက္်ားႀကီးဝါဒ အေျခခံ အေျပာ၊ အေဟာ၊ အေရးေတြ ျမင္ရ၊ ၾကားရဖန္မ်ားလာေတာ့ ဗမာ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း ရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ စိုးရိမ္မိတယ္။  အထူးသျဖင့္ အခုေခတ္လို အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဗန္းျပ လူသား ဂုဏ္ သိကၡာ နဲ႔ အခြင့္အေရး ထိပါးခ်င္တဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ပိုလို႔ စိုးရိမ္စရာ ေကာင္းလာတယ္။  အတုမယူသင့္ရာ ကမၻာ့ ေရွးရိုးစြဲ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း တခ်ိဳ႕ က ဓေလ့ထံုး၊ အျမင္၊ အလုပ္ တခ်ိဳ႕ ကို ဗမာ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ ေရွ႕တန္းတင္၊ သြတ္သြင္းခ်င္လာၾကတာ ေက်ာခ်မ္းစရာပဲ။

အမ်ိဳးသမီး ဆိုတာ ေယာက်္ားမ်ား လိင္အာသာေျဖရာ၊ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ ခိုင္းေစရာ အေစအပါး မဟုတ္ဘူး။  မိမိ ခႏၶာကိုယ္ ေရြးခ်ယ္မႈ အတြက္ သူတပါး က စီမံ ေပးစရာမလိုဘူး၊ က်ား မ်ား စိတ္တိုင္းက် ပံုေဖာ္ ထုဆစ္၊ ထားရာေန၊ ေစရာသြား၊ ခိုင္းတာလုပ္၊ ေျပာသလို ဝတ္ရေအာင္ သက္ရွိရုပ္ထု မဟုတ္ဘူး။  ေသြးနဲ႔သားနဲ႔၊ ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္၊ အေတြးအျမင္၊ ဦးေႏွာက္နဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေယာက်္ား တန္းတူ လူသား သာ ျဖစ္တယ္။

ဗမာျပည္ရဲ႕ ေယာက္်ားႀကီးဝါဒ အေၾကာင္း ေထာက္ျပရင္ ထံုးစံအတိုင္း ျပန္ၿပီး ဆင္ေျခ ေပးၾကပါဦးမယ္။  အိမ္နီးခ်င္း တိုင္းျပည္ႀကီးမ်ား နဲ႔ ယွဥ္ရင္၊ ဘယ္ဘာသာဝင္ေတြနဲ႔ ႏိႈင္းစာရင္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား သမိုင္း အစဥ္အဆက္ လူ႔ အခြင့္အေရး အျပည့္အဝရ၊ လူမႈ၊ စီးပြား၊ ပညာ က႑ အသီးသီးမွာ ဘယ္လို ဦးေဆာင္ေနေၾကာင္း ေတြ အပ္ေၾကာင္းထပ္ ျပန္ေျပာခ်င္ၾကပါဦးမယ္။

ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားရဲ႕ အခန္းက႑ နဲ႔ ဦးေဆာင္မႈ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ အထိုက္အေလ်ာက္ ျမင့္မားတာ မွန္ေပသိ၊ ဒီ အေျခအေနကို ေက်နပ္ေရာင့္ရဲ တင္းတိမ္ ေနစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။  စနစ္ အဖြဲ႕အစည္း နဲ႔ လူမႈ ဓေလ့ထံုးေတြက က်ားဗဟိုျပဳ အေၾကာင္း၊ ျဖစ္ရပ္ ကိစၥေတြကို ေျပာရမယ္၊ ဆိုရမယ္။  အမ်ိဳးသမီး အခြင့္အေရး ဘယ္ေလာက္ ရေန ရေန အေျခခံ သေဘာ မွာ မိန္းမ ဆိုရင္ ကို ေယာက္်ားနဲ႔ မတူ တဆင့္ခ် ျမင္၊ ျပဳမူ ဆက္ဆံေနမႈေတြကို ဆန္႔က်င္ရမယ္။  ေဝးေဝး သြားမၾကည့္ပါနဲ႔၊ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ အမွတ္ သတ္မွတ္ရာမွာ က်ား၊ မ အမွတ္ ခြဲျခားထားမႈကိုပဲ အရင္ ေပ်ာက္ေအာင္ တိုက္ရပါဦးမယ္။

လူမႈ ေလာက မွာ ဆိုရင္လည္း ကာတြန္း ဆရာမ်ား၊ လူရႊင္ေတာ္မ်ား၊ စာေရးဆရာ ဆိုသူမ်ား သေရာ္စရာ ရွာမရရင္ ေနာက္ဆံုး ယဥ္ေက်းမႈ ေခါင္းစဥ္တပ္ အမ်ိဳးသမီး အဝတ္ ဝတ္တာ၊ ရင္ဘတ္ဟိုက္တာ ဘက္ပဲ လွည့္္ေနၾကတယ္ မဟုတ္လား။

ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ လူသား အေတြးအေခၚ အိုင္ဒီယိုေလာ္ဂ်ီ အေျခခံပဲ၊ အေတြးအေခၚ ဒႆန ဆိုတာကလည္း လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ ႀကီးစိုးရာ ျခယ္လွယ္စြမ္းသူ လူတန္းစား “Exploiter Class” တစုက စိ္တ္ႀကိဳက္ တည္ေဆာက္ယူထားတဲ့ ပံုသဏၭာန္ သေဘာပဲ။  ဒါကို ဘာသာေရး က်င့္ဝတ္လိုလို၊ ကိုယ္က်င့္တရား လိုလို ပံုဖ်က္ အက်ိဳးအေၾကာင္း ဆက္၊ ယုတၱိခ် ျပျခင္း သေဘာ သက္သက္ ထက္ မပိုဘူး။

လူသား ယဥ္ေက်းမႈ “Civilisation” ျဖစ္စဥ္ မွာ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ ဓေလ့ ဟာ အေရးပါတာ မွန္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ လူ႔က်င့္ဝတ္ တရား၊ သိကၡာ နဲ႔ တိုက္ရိုက္ အခ်ိဳးမက်ဘူး။  ဆင္ယင္မႈ ဓေလ့ ဟာ ကာလံ၊ ေဒသံ၊ ဝန္းက်င္ ရာသီဥတု အပူအေအး ဒဏ္ ကာကြယ္ လံုျခံဳမႈ က အဓိကပဲ၊ ဒါ့အျပင္ လူသား အရည္အေသြး အလွအပ ကို ခံစား ေဖာ္ထုတ္ ဖန္တီးတတ္မႈ နဲ႔ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း ဖက္ရွင္ အေပၚ မွာသာ အေျခခံတယ္။

ဥပမာ ကမၻာ့ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း သဲကႏၱာရ ေဒသမွာ ကိုးကြယ္မႈ အယူဝါဒ ေတြ မေပၚခင္ကတည္း က လူသား ဝတ္ဆင္မႈ ဓေလ့ ဝတ္ရံုရွည္ျခံဳျခင္း၊ ေခါင္းေဆာင္းရျခင္း ရွိတယ္။  ‘မ’ မို႔ တကိုယ္လံုး လံုေအာင္ ဖံုးရျခင္း မဟုတ္၊ ‘က်ား’ လည္ ဖံုးရတယ္၊ လံုေအာင္ မဖံုးရင္ ျပင္းထန္တဲ့ ရာသီဥတု အပူဒဏ္ကို မခံႏိုင္ဘူး။  မယံုရင္ အတို၊ အျပတ္ နဲ႔ သဲကႏၱာရထဲ သြားေနၾကည့္ေပါ့။  ဂ်ဴးျဖစ္ျဖစ္၊ အာရပ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ပါရွန္ျဖစ္ျဖစ္ အဝတ္အစား သေဘာ က အဓိက ဥတုရာသီ ကို အေျခခံတာပဲ။  ဒီလို ဝန္းက်င္ အေျချပဳ ဝတ္ဆင္မႈ ထံုးကို မွ ေနာက္ ဘာသာအယူဝါဒေတြ ေပၚလာခ်ိန္မွာ ဘာသာဓေလ့ထံုးအျဖစ္ ထည့္သြင္းလာတာေၾကာင့္ အဲ့ဒီ ပထဝီဝင္ ေဒသမွ ေပါက္ဖြားလာရာ ဂ်ဴး ရာဘီ၊ ခရစ္ယာန္ ရဟန္း၊ သီလရွင္ နဲ႔ မြတ္ဆလင္ ဗလီ ဆရာ အကုန္ အဝတ္ျခံဳ၊ ဦးထုပ္ေဆာင္းေနၾကတာေပါ့။  ဆိုခ်င္တာက လူေတြ တည္ေဆာက္ယူတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အယူဝါဒ၊ ဓေလ့ ဆိုတာက သဘာဝ ကာလ၊ ေဒသ၊ ဥတု အေပၚ အရင္ အေျခခံတယ္ ဆိုတာကိုပါ။

ဗမာျပည္မွာ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္လာခဲ့တဲ့ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္စဥ္အရ ဆိုရရင္ သမိုင္းမတင္မီ နဲ႔ တင္ၿပီး ေခတ္ကစလို႔ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ ဓေလ့ “Culture” ဟာ ဆိုခဲ့တဲ့ ကာလ၊ ေဒသ၊ ဥတု နဲ႔ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း မွာ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္လာရာ ဖက္ရွင္ အေပၚမွာသာ တည္မွီၿပီး ေျပာင္းလဲ တည္ရွိလာခဲ့တယ္။  ျမန္မာ (ဗမာ) ေတြ ဧရာဝတီ ျမစ္ဝွမ္း အပူပိုင္း ေတာင္ၾကား ေဒသ မေရာက္ခင္ အေရွ႕ပိုင္း ကုန္းျမင့္ေတြေပၚ ေနခဲ့တုန္းက အေအးဒဏ္ ရာသီဥတု နဲ႔ ေလ်ာ္ညီတဲ့ ဝတ္စံုေတြ ဝတ္မယ္။  အပူပိုင္းေဒသ ေျပာင္းေရႊ႕လာေတာ့ အေႏြးဝတ္ေတြ ခြာခ်မယ္၊ ပ်ဴလို၊ မြန္လို အိႏၵိယ ယဥ္ေက်းမႈ နဲ႔ ထိစပ္ ႏွီးႏြယ္ၿပီး မတူကြဲျပားတဲ့ လူအုပ္စုေတြနဲ႔ ထိေတြ႕လာရေတာ့ သူတို႔ ဆီက ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ ဖက္ရွင္ အပါအဝင္ ဓေလ့ထံုးေတြ၊ ကိုးကြယ္မႈ အယူဝါဒ ေတြ ယူမယ္။

ဗမာ့ သမိုင္းတင္ၿပီး ပ်ဴေခတ္၊ ပုဂံေခတ္ က စလို႔ ေနာက္ပိုင္း ေခတ္တေလွ်ာက္ အမ်ိဳးသမီး ဆင္ယင္မႈ ဖက္ရွင္ ကိုၾကည့္ရင္ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း အလိုက္ ရင္သားေဖာ္၊ ေရွ႕ကြဲ ေနာက္ကြဲ ေပါင္တံ အလွ ေဖာ္၊ ခႏၶာကိုယ္ အလွ တင္သား ေကာက္ေၾကာင္းေပၚ ဒီဇိုင္း မ်ိဳးစံု ေတြ႕ရမယ္။  အေနာက္တိုင္း ယဥ္ေက်းမႈ မွ ေဖာ္တာ၊ ေပၚတာ မဟုတ္၊ အေရွ႕-အေနာက္ အကုန္ သဘာဝ ဥတု ဝန္းက်င္က ခြင့္ျပဳသေလာက္ ေဖာ္ၾက၊ ေပၚၾကတယ္။

ပ်ဴေခတ္၊ ပုဂံေခတ္ ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ ဟာ ျမင့္မားလွလို႔ အေရွ႕ဘက္ ေဒသတြင္း ရဲ႕ ဗိသုကာ၊ အႏုသုခုမ၊ ဓေလ့ထံုးေတြကို လႊမ္းမိုးသက္ေရာက္ခဲ့တယ္။  ဒူးေပၚ၊ ေပါင္ေပၚ၊ ခ်က္ေဖၚ၊ ရင္သား တဝက္ လွစ္ဟ ေနတဲ့ ပုဂံေခတ္ နံရံေဆးပန္းခ်ီက အမ်ိဳးသမီးငယ္ကို ၾကည့္ၿပီး ယဥ္ေက်းမႈ မရွိ၊ ကိုယ္က်င့္တရား ေဖာက္ျပားသူ ဆိုႏိုင္မလား။  အဲ့ဒီေခတ္ တိုင္းျပည္ ရဲ႕ ေဒသတြင္း အေရးပါ အရာေရာက္မႈ၊ စည္ပင္ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ၊ ဘာသာ အယူဝါဒမ်ား ထြန္းကားမႈ ကို ၾကည့္ရင္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ စာရိတၱ ၾကံ့ခိုင္မႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္မားေနမႈ ကို သိနားလည္၊ ပံုေဖာ္ႏိုင္တယ္။

ေခတ္အမ်ိဳးသမီးငယ္မ်ား ဖက္ရွင္ ေရစီးေၾကာင္း အတိုင္း ေပါင္ေဖာ္၊ ရင္ေဖာ္လုပ္မွ ဘာေၾကာင့္ ကုိယ္က်င့္တရား နဲ႔ မဆီမဆိုင္ ဆြဲစပ္ ပုတ္ခတ္ခ်င္ၾကသလဲ။  ေခတ္အဆက္ဆက္ ေယာက်္ားဘသား ဆိုသူမ်ား မိမိ ကိုယ္ခႏၶာ အလွ နဲ႔ ေယာက်္ားပီသမႈ က်ားမွ က်ား “Macho Masculinity” ကို ျပခ်င္ေတာ့ ထိုးကြင္းမွင္ေၾကာင္ တကိုယ္လံုး အျပည့္ထိုး အေပၚပိုင္း ဗလာ နဲ႔ ခါးေတာင္းေျမာင္ေအာင္ က်ိဳက္ ျခင္းခတ္၊ သိုင္းကစား အလွျပၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ ဒါကိုမွ ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈ  လုပ္ခ်င္ေနၾကပါ့လား။  ‘က်ား’ ‘က်ား’၊ ‘မ’ ‘မ’ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ ဟာ ဆိုခဲ့တဲ့ ေဒသ၊ ဝန္းက်င္၊ ဥတု အျပင္မွာ အဓိက က်တာ က အလွအပ ကို ျမတ္ႏိုး ပံုေဖာ္လိုျခင္း နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဖက္ လိင္ ကို ဆြဲေဆာင္ ျခင္းဆိုတဲ့ လူ႔သဘာဝ သေဘာ သာ ျဖစ္တယ္။  အမ်ိဳးသမီးက် မွ ဘာပို အျပစ္ ဆိုခ်င္ေနၾကသလဲ။

ပေဒသရာဇ္ ေခတ္ စနစ္ဆိုး နဲ႔ အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုး အဆက္ဆက္ကို ထဘီရင္ရွား၊ ဖက္ေဆးေပါ့လိပ္ တဖြာဖြာ နဲ႔ ခါးစည္းခံရင္း ျဖတ္သန္းကာ လူမႈစီးပြား၊ အိမ္ေထာင္ကို ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာေျပာင္ ေက်ာမြဲ မိခင္ အမ်ိဳးသမီးေတြကိုမွ အားမနာ တဖက္ေစာင္းနင္း ဆိုခ်င္ၾကတယ္။  ခုေခတ္ ဖက္ရွင္ ေက်ာေျပာင္၊ ရင္ေျပာင္ ကို သြား အျပစ္မဆိုခ်င္နဲ႔၊ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ ပါးလ် ခ်ိဳ႕တဲ့ လွတဲ့ လူမႈ၊ စီးပြား ဒဏ္ ခံေနရတဲ့ သာမန္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ား တသက္လံုး အဝတ္ မကပ္ဘူး၊ ရင္ရွား ပဲ။  အျပစ္တင္ ေစာေၾကာခ်င္ရင္ အဲ့သလို ေခတ္၊ စနစ္ ေနာက္ခံကို တိုင္တည္ ျမင္ၾကည့္ပဲ ဆိုရမွာေပါ့၊  က်ား-မ လိင္ ခြဲျခား ျမင္ၾကည့္ ဆိုစရာ အေၾကာင္းမရွိ။  အက်င့္၊ သီလ၊ စာရိတၱ မ႑ိဳင္ တိုင္းျပည္မွာ ယိုင္ဆင္းျခင္းက စနစ္ဆိုးကေန ေမြးထုတ္လိုက္တဲ့ က်ား-မ အားလံုး မွာ စြဲကပ္ အျမစ္တြယ္ရာ ျပႆနာ၊ ‘မ’ မွ ကြက္ ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္။

ကမၻာ မွာ ရွိတဲ့ က်ားဗဟိုျပဳ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတိုင္းမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အဓိက ျပႆနာ က စံႏွစ္မ်ိဳးထား၊ “Double Standard” ျပဳ လူမႈ၊ စီးပြား၊ ပညာ ဘဝ ဓေလ့ထံုးတမ္းမ်ားကို တည္ေဆာက္ေနျခင္းပါ။

ေရွးရိုးရာ အစဥ္အဆက္ ျမန္မာ ေယာက္်ားမ်ား ထိုးကြင္း ထိုးလာခဲ့တာ ဘာသံမွ မၾကားခဲ့ရဘူး၊ အခုေခတ္ အမ်ိဳးသမီးငယ္မ်ား ေရပန္းစား ယဥ္ေက်းမႈ အရ တက္တူး ထိုးလာေတာ့မွ အမနာပ အလဇီၨ အေလဏေတာ ေျပာခ်င္ၾကတယ္။

အမ်ိဳးသားမ်ား ကြမ္းစား၊ ေဆးလိပ္၊ အရက္ ေသာက္၊ စင္တင္ ႏိုက္ကလပ္ အႏွိပ္ခန္းသြားေတာ့ စိတ္ထြက္ေပါက္ရွာမႈ၊ အပန္းေျဖမႈ။  အမ်ိဳးသမီးမ်ား စီးကရက္ကေလး လက္ၾကားညွပ္၊ ဘီယာ အရက္ မ်ား ေသာက္မိရင္ လင္ခိုးမိ၊ လင္ငယ္ေနသေလာက္ အျပစ္တင္မယ္၊ ႏိုက္ကလပ္ မ်ား သြား က မိရင္ အရပ္ပ်က္ စာရင္း သြင္းမယ္။  ဗမာျပည္က ေယာက်္ားႀကီးမ်ားရဲ႕ က်ယ္ျပန္႔လွတဲ့ အျမင္၊ စိတ္ေန သေဘာထား။   ဒါမ်ိဳးကို ‘က်ား’ ကတင္ ျမင္တာမဟုတ္၊ လူ႔အသိုင္းအဝန္းမွာ ႀကီးစိုးရာ ပံုစံခြက္ကိုပဲ ဖက္တြယ္ခ်င္တဲ့ အမ်ိဳးသမီး အမ်ားအျပားလည္း မိန္းမခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းမစာ ေျပာခ်င္၊ ဆိုခ်င္ၾကတယ္။

ကိုယ္က်င့္တရား ေဖာက္ျပားမႈ က အေပၚယံ အသြင္ အျပင္၊ ျပဳမူ မႈ က အဓိက မက် အတြင္း အဇၥ်တၱသႏၱာန္ သန္႔ရွင္း စင္ၾကယ္၊ ႏွလံုးသြင္းမႈက အဓိက မဟုတ္လား။  ေယာက္်ား ေသာက္တဲ့ ေဆးလိပ္၊ အရက္ နဲ႔ မိန္းမ ေသာက္တဲ့ ေဆးလိပ္၊ အရက္ ဘာကြာလို႔ မိန္းမက်မွ အက်င့္စာရိတၱပါ လာ ထိခိုက္ရတာလဲ။  က်န္းမာေရး ရႈေထာင့္ က ဆိုရင္လည္း က်ား-မ ဇီဝကမၼ တည္ေဆာက္မႈကို အေျခခံ ေရာဂါရမႈ ကြဲျပားႏိုင္တာကလြဲလို႔ လူ႔အသက္ အႏၱရာယ္ ထိခိုက္တာက က်ား၊ မ အတူတူပဲ မဟုတ္လား။

ေယာက်္ားမ်ား အိမ္ေထာင္ေရး ေဖာက္ျပန္ရင္ “ေယာက္်ားပဲကြ” ဆင္ေျခ ေပးခ်င္ ၾကေပမယ့္ မိန္းမ မ်ား အဲ့သလို လုပ္မိရင္ “မိန္မပဲေတာ့္” ဘယ္သူမွ ဆို မေပးႏိုင္ၾကဘူး။  အိမ္ေထာင္ေရး သီလ က်ိဳး၊ လူမႈ အက်င့္ စာရိတၱ ေဖာက္ျပားမႈ နဲ႔ ဘာသာေရး အရ ယူဆတဲ့ အကုသိုလ္ ငရဲ က က်ားမ အတူတူ ခံရမွာပဲ မဟုတ္လား။

ဆိုခဲ့တာေတြက ဗမာ့ လူမႈ အဖြဲ႕အစည္းမွာ အျမစ္တြယ္ အသားက်ေနတဲ့ က်ား-မ ခြဲျခားမႈ၊ ေယာက္်ားႀကီးဝါဒ အေျခခံ အက်ိဳး၊ အေၾကာင္း မညီ၊ အဓိပၸာယ္မဲ့၊ အက်ိဳးမျဖစ္ထြန္းတဲ့ အရိအရြဲ အပုပ္အသိုး အေတြးအေခၚ၊ အျပဳအမူ၊ အျမင္သေဘာ တခ်ိဳ႕ပါ။

ဒီလို သေဘာေတြဟာ အခုလို သၾကၤန္နားမ်ားနီးရင္ ေဆာင္းပါး အစမွာ ဆိုခဲ့သလို ရိုးရာေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ေခါင္းစဥ္တပ္ ယဥ္ေက်းမႈ ယဥ္းနာထရင္း အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို တဖက္ေစာင္းနင္း ဆိုခ်င္၊ ေျပာခ်င္၊ ေထာက္ခ်င္ ပိုမ်ားလာတတ္ၾကတာ ႏွစ္စဥ္ပဲ။

ျမန္မာ့ ရိုးရာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ ထံုး ေတြ သိပ္ မဆိုခ်င္နဲ႔။  ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုၾကတဲ့ အားလံုး လိုလိုဟာ ႏွစ္ေပါင္း ေထာင္ေက်ာ္ သမိုင္းစဥ္ တေလွ်ာက္ ေဒသတြင္းမွာ ႀကီးစိုးရာ အျခား ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ ထံုးေတြကို အေျခခံ တည္ေဆာက္ ျဖစ္တည္ ယူရတာခ်ည္းပဲ။  လူသား ယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္ေပၚ တိုးတက္မႈ အျဖစ္ စံသတ္မွတ္ရာ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ အယူဝါဒ၊ စာေပ အကၡရာ၊ အႏုသုခုမ က အစ၊ အဝတ္ အထည္၊ အစားအေသာက္ လူမႈ ဘဝ ေနထိုင္မႈ ဓေလ့ အထိ အားလံုးနီးပါး အနည္းအမ်ား ဒီလိုပဲ ေခတ္အဆက္အဆက္ ေမြးစားယူ လာခဲ့ရတာ။  အခု ရိုးရာ သၾကၤန္ ဆိုတာလည္း ေမြးစား ဓေလ့ တခုပဲ မဟုတ္လား။

အေအးပိုင္း ကုန္းျမင့္ေဒသက ေရွးျမန္မာႀကီးေတြ သြား ေရပက္ၾကည့္ပါ့လား၊ ဖေႏွာင့္နဲ႔ ေပါက္လႊတ္လိုက္မွာေပါ့။  အပူပိုင္း ေဒသ ေျမျပန္႔ေရာက္ ဘာသာတရားေတြ၊ ဓေလ့ထံုးေတြ ေမြးစားယူၿပီးမွ ျမန္မာ့ရိုးရာ သၾကၤန္ ျဖစ္လာတာ မဟုတ္လား။

ဒီလို ဆိုေတာ့ ေမြးယူ တည္ရွိလာခဲ့တဲ့ ရိုးရာ ဓေလ့ ထံုး ကို အေလးမထားအပ္ဘူးလို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘူး။  ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈ အေၾကာင္းျပၿပီးသာ ေခတ္ယဥ္ေက်းမႈ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ ဓေလ့ကို အျပစ္ျမင္၊ အထူးသျဖင့္ က်ား-မ ခြဲျခား ဆက္ဆံ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ဖိႏွိပ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵ၊ သေဘာ အားႀကီးမႈ ေယာက်္ားႀကီးဝါဒ ကို ေဇာင္းမေပးမိေစဖို႔သာ ဆိုလိုတာပါ။

က်ယ္ျပန္႔ ျမင့္မားလာတဲ့ လူငယ္မ်ား မူးယစ္ေဆးဝါး သံုးစြဲမႈ၊ အရက္ေသစာ ေသာက္စားမႈ ၊ လိင္အေပ်ာ္အပါး လိုက္စားမႈ စတဲ့ ေခတ္သစ္ လူမႈေရာဂါ အစံုစံု က ယဥ္ေက်းမႈ ေပတံ တခုတည္း နဲ႔တိုင္း ေျဖရွင္းခ်င္လို႔ အလုပ္ မျဖစ္ဘူး။  လူ႔အဖြဲ႕အစည္း ရဲ႕ လူမႈ၊ စီးပြား၊ က်န္းမာ၊ ပညာ၊ အေတြးအေခၚ အေထြအေထြ အဆင့္အတန္း ကို ျမွင့္တင္ၿပီး၊ လူသား အရည္အေသြး ကို ျမွင့္ၿပီးမွ အက်ိဳး၊ အေၾကာင္း၊ အေကာင္း၊ အဆိုး၊ အမွား၊ အမွန္၊ ေတာ္၏၊ မေတာ္၏ ကို လူ႔အသိုင္းအဝန္း က လူငယ္မ်ား အပါအဝင္ အားလံုး ဆင္ျခင္မႈ အသိကပ္ႏိုင္မွာပါ။  အရင္ဆံုး လူငယ္မ်ား အတြက္ လိင္ပညာေပးေရး၊ အေထြေထြ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတ ကို ေက်ာင္းစာသင္ခန္း သင္ရိုးညြန္းတမ္းေတြမွာ စနစ္တက် ထည့္သြင္းႏို္င္ေအာင္ပဲ လုပ္ပါဦး။  အရက္၊ ေဆးလိပ္၊ မူးယစ္ေဆးဝါး အတြက္ တင္းက်ပ္တဲ့ အခြန္ႏံႈးေတြ၊ ေျဖာင့္မွတ္မွန္ကန္တဲ့ တရားဥပေဒ ျပ႒ာန္း စိုးမိုးမႈ ေတြ တိုင္းျပည္မွာ ရွင္သန္ဖို႔ပဲ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေခတ္ နဲ႔ လူငယ္ကိုသာ ကိုသာ ေဇာင္းေပး အျပစ္ဆိုခ်င္သူ လူႀကီးဆိုသူမ်ား အရင္ ႀကိဳးစားပါဦး။  ဒါကပို လက္ေတြ႕က်ပါတယ္။

ယဥ္ေက်းမႈ နဲ႔ ႏိႈင္းဆိုခ်င္ရင္လည္း ‘မ’ ဘက္ကိုခ်ည္း ဖိႏွိပ္ က်ားႀကီးဝါဒ ဗဟုိျပဳ မဆိုဘဲ၊ လူငယ္၊ လူႀကီး မ်ိဳးဆက္ ကြာဟ၊ ေခတ္ မတူညီမႈကို မ်က္ကြယ္မျပဳဘဲ၊ ရိုးရာ သၾကၤန္ ရဲ႕ အဓိက သေဘာ သဘာဝ ႏွစ္သစ္မွာ အကုသိုလ္ တရား၊ အညစ္အေၾကးမ်ား ကင္းစင္ေစမႈ၊ လူႀကီးသူမ အိုမင္းမစြမ္းမ်ားကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ ကုသိုလ္  ရွာမႈ၊ အလွဴဒါန ျပဳမႈ၊ လူသား အခ်င္းခ်င္း အမုန္းမပြား ေမတၱာ ေရွ႕ထား ေရစင္ သြန္းေလာင္းမႈ၊ တဦး အေပၚ တဦး ခႏၱီစ တရားထား ခ်စ္ၾကည္ ရင္းႏွီး ၾကည္စယ္မႈ စတဲ့ အႏွစ္ ယဥ္ေက်းမႈ သေဘာ ကိုသာ လူငယ္မ်ား အၾကား တိုးပြားက်ယ္ျပန္႔၊ ႏွလံုးသြင္း ခံယူ၊ နားလည္ တတ္လာေအာင္ လူမႈေရး၊ ဘာသာေရး လႈပ္ရွားမႈေတြ စီစဥ္ ေဆာက္ရြက္ရမွာပါ။

ဒီလို လူမႈ၊ ပညာ၊ က်န္းမာ၊ အေတြးအေခၚ၊ အသိအျမင္ က်ယ္ျပန္ အဆင့္အတန္းျမင့္မားေရး လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ ဘာသာေရး အစီအစဥ္ ေတြ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ အသားေပး လုပ္ေဆာင္လာႏိုင္ရင္ အလိုအေလ်ာက္ လူငယ္မ်ား ဟာ ယဥ္ေက်း၊ လိမၼာ၊ လူပီသ၊ ကိုယ့္တာဝန္ ကိုယ္ယူႏိုင္၊ ကိုယ့္ အခြင့္အေရး ကို ကိုယ္ အမ်ားသူငါ မထိခိုက္ အသံုးခ် ႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးသားေကာင္းေလးမ်ား ျဖစ္လာကာ ႏိုင္ငံ့ ယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္မား ကမၻာမွာ ေခါင္းေမာ့လာႏိုင္မွာပါ။  မ်က္ေမွာက္ မွာ ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ ပခံုးခ်င္း တိုက္မိရံုနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ ဓါးခုတ္ သတ္ျဖတ္မႈေတြ၊ စက္ဘီးနဲ႔ တိုက္မိရံုနဲ႔ မည္းမည္းျမင္ရာ မီးတိုက္ တလြဲဆံပင္ေကာင္းမႈေတြလည္း တပါတည္း ေပ်ာက္ အသားအေရာင္၊ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ က်ား၊ မ၊ လိင္၊ လိင္တိမ္းညြတ္မႈ ဘာမွ တဖက္ေစာင္းနင္း ခြဲျခား ခ်ိဳးႏွိမ္ ျပဳမူလိုမႈ စိတ္ကင္းတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္း၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ ရင္ဘတ္က်ယ္၊ ႏွလံုးသားႀကီး၊ ဦးေႏွာက္ႀကီးတဲ့ ယဥ္ေက်းတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း ျဖစ္လာမွာပါ။

နိဂံုးခ်ဳပ္ရရင္ သၾကၤန္မိုးဇာတ္ဝင္ခန္းပါ ရည္းစားပ်က္၊ မယားဆံုး ေလာကဒဏ္ ကို မခံႏိုင္ အရံႈးေပးရင္း အရက္သမားႀကီး အျဖစ္ ငါ တေကာ ေကာ ေနကာ လူငယ္ေတြရဲ႕ လြပ္လပ္မႈ အခြင့္အေရး ကို တရားမဲ့ ပိတ္ပင္ခ်င္သူ ကိုၿငိမ္းေမာင္ ကို ငယ္ရည္စား ခင္ခင္ထား က လာ ေဖ်ာင္းဖ် သလို သၾကၤန္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ “ကေလးေတြကို ေပ်ာ္ခြင့္ေပးလိုက္ပါ” လို႔ပဲ တိုတို ဆိုရမယ္။  ႏိုင္ငံေရး စနစ္ဆိုး လူမႈ၊ စီးပြား ဒဏ္ ကို လွိမ့္ခံရင္း  မြန္းၾကပ္မႈေတြ အျပည့္နဲ႔ ဗမာလူငယ္ကေလးမ်ား ဒီလို လြတ္လပ္မႈ အေပ်ာ္မ်ိဳးနဲ႔ ထိုက္တန္ပါတယ္။  အေပ်ာ္ ကေန အပ်က္ မျဖစ္ရေအာင္၊ လြတ္လပ္မႈ က မင္းမဲ့စရုိက္္ မျဖစ္ေအာင္က လူႀကီးဆိုသူမ်ား ဆိုခဲ့သလို မွန္ကန္တဲ့ သေဘာ၊ နည္းလမ္းမ်ားဗဟိုျပု ေရရွည္အျမင္နဲ႔  ႏိုင္ငံ့ စနစ္ အဖြဲ႕အစည္းကို ထိန္းေက်ာင္း ျပဳျပင္ရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ။

ၿငိမ္းခ်မ္းေအး
ဧၿပီ ၀၇၊ ၂၀၁၄

(ေဆာင္းပါးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဝဖန္အၾကံျပဳရန္ nyeinchanaye81@gmail.com သို႔ ဆက္သြယ္ႏိုင္သည္။)

ဆက္စပ္ မိုးမခ ေဆာင္းပါးမ်ား ဖတ္ရန္ –
ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ – http://moemaka.com/archives/22519
ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ (၂) – http://moemaka.com/archives/22627

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ