အခ်ိန္ကာလေတြက အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုဖုံးအုပ္လိုက္သည္။ တခ်ိဳ႕အရာေတြက ေဝေဝဝါးဝါး။ ဟိုအေဝးႀကီးမွ ပုံရိပ္ကို အကူပစၥည္းမပါ လွမ္းေငးေမာရသလိုရွိသည္။ အမွတ္မထင္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ႔ေသာ အေျခေနတိုင္းကို ဒီစကားျဖင့္ ေျပာလို႔ရေပမည္။ သာမန္ ခလုတ္ တိုက္မိ ေသာ ဒဏ္ရာဆိုတာက နာတုန္းအခို္က္သာ ညည္းညဴမိတတ္ၾကတာက လူ႔တိုင္းရဲ႕သဘာဝ။ၾကာေတာ့လည္း ေမ႔တတ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႔ဆို လုံးဝပင္ မမွတ္မိ့ ။ ပြတ္တိုက္မွႈတခုမွ်ဟုေရးေရးေလာက္ပင္ ေဖာ္မရေတာ့။ အမာရြတ္ထင္က်န္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္မိ ေသာ ဒဏ္ရာကို ေကာ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ သူလဲ ထိမိ ခိုက္မိစဥ္ အနာမက်က္ေသးခင္ကေတာ့ ေအာ္ညည္းခ်င္ ေအာ္ညည္းမည္။ အနာက်က္ သြားခိုက္မွာေတာ့ အမာရြတ္ကိုျပန္ မေတြ႔ေသးသေရြ႕ အနာသည္အတိတ္ အခန္းထဲ တိတ္ဆိတ္စြာ လဲေလွ်ာင္း ေနမည္သာ ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ကိုယ္ေတြ၏အမာရြတ္ေတြကေကာ။ ကိုယ့္အတြက္ အမာရြတ္ေတြက ဘဝႏွင့္အျပည့္။ ကိုယ္ေပၚမွာေကာ စိတ္ေပၚမွာပါ ေနရာမ လပ္။ ဘယ္ေနရာက စလိုက္စလိုက္ အမာရြတ္ေတြခ်ည္း။ စိတ္အနာ ကိ္ုယ္အနာတို႔ကို အာဃာတေဝဒနာႏွင့္ ျပန္ မၾကည့္ျမင္တတ္ ေသာေၾကာင့္ႀကံဳဆုံရ မႈတိုင္းကို ခံစားခ်က္မျပင္း သလိုထင္ၾကရမည္။ ထိုဒဏ္ရာကုသနည္းေတြထဲ အမယ္စုံကို ေတြထဲက ေတးဂီတ အႏုပညာသည္ က်ေရာက္ဆဲ ပစၥဳပၸန္ကို ခဏတာေမ့ႏွဳိင္စြမ္းရွိေသာ ေဆးတလက္ဆိုတာကို အခန္း၃၂-တြင္ ေျပာျဖစ္ခဲ႔ေသးသည္။
ဓားၿပီးေဆး ဒုတ္ၿပီးေဆးဟု ေလာကမွာေျပာဆိုေနၾကသည္ကိုၾကားဖူသည္။ ထုိေဆးမ်ားက တကယ္ဓားဒုတ္ ၿပီး မၿပီးေတာ့မသိ။ ေလာကဓံ ဒုတ္ခ်က္ျပင္းျပင္းအား ခံႏဳွိင္ေသာေဆးတမ်ိဳးက္ုိေတာ့ ေတြ႔ခဲ႔ဖူးသည္။ ထိုေဆးက အႏုပညာေဆး။ ေထာင္ထဲတုန္းက ေဖာ္စပ္ အသုံးျပဳခဲ႔ၾကေသာ အႏုပညာ လက္ရာမ်ားကေတာ့ ေလာဓံကို ရင္ဆိုင္ႏွိဳင္ခဲ႔ၾကသည္။ ေျပာၾကစတမ္း ဆိုလွ်င္ ထိုအႏုပညာမ်ားကို ေလာကဓံၿပီးေဆးဟုပင္ ေခၚသင့္သည္။ အိမ္အလြမ္းစိတ္သည္ ၾကာရွည္စြာ ႏွလုံးသားကို ႏွဲ႔ေန လွဳပ္ေနေသာ္ ႏွလုံးခုန္သံျဖင့္ ထိမ္းထားေသာ စိတ္ကိုပါ အလြမ္းစိတ္က ယိုင္နဲ႔ေစခဲ႔သည္။ ႏွဲ႔မွေတာ့ နဲ႔ေတာ့ေပမေပါ့။ ဘဝရည္မွန္းခ်က္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ႀကီးႀကီးမားမား ရွိေနၾကေသာ သူတို႔၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေပ်ာက္ဆုံးျခင္းေဝဒနာက စိတ္ဒဏ္ရာေဝဒနာေရာဂါတခုကို ေမြးဖြားေပးလိုက္ သူတခ်ိဳ႔ကို မ်က္ျမင္ ႀကံဳဖူးသည္။ ေထာင္ထဲတြင္ ကိုယ္ေပၚေကာစိတ္ေပၚပါ အခ်ိန္ျပည့္ပိက်လာေသာ ဖိစီးမႈအေပါင္းကို ရင္ႏွင့္တင္းခံထားၾကသူမ်ား အနုပညာ အခုအခံျဖင့္ ဖိစီးမႈမ်ားကို ရင္ဆိုင္ၾကသူမ်ား ကြားျခားမႈက တူမည္မထင္။ စိတ္ထဲတႏုံ႔ႏု႔႔ံထားသူ၏ ဒဏ္ရာအနာမက်က္ပဲ ပိုႀကီးမားလာ ေသာအခါ ေရာဂါအဆင့္တက္လွမ္းၾကရသည္။
ေထာင္ထဲဆိုတာက လူေပါင္းစုံစုေဝးရာေနရာ။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးမႈျဖင့္ေထာင္က်လာသူေတြ အထဲ ဘာသာရပ္ေတာ္ေတာ္စုံစုံက တကယ့္က်ြမ္းက်င္ၾကသူေတြမ်ားသည္။ တကၠသိုလ္အဆင္႔ဆရာမ်ား ေနာက္ပညာရပ္တခုကို တကယ့္ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ပီပီတတ္ၾကသူ ေတြ။ သူတို႔ေတြလိုဘဝရည္ရြယ္ခ်က္ ရည္မွန္းခ်က္တို႔ႀကီးမားၾကသူေတြလည္း ေခတ္စနစ္တခု အတြင္းႀကံဳလာရေသာ အေျခေန ေၾကာင့္ ဒီေနရာက္ို ေရာက္လာၾကရသည္။ ဒီေတာ့တခ်ိဳ႕က ေရာက္သည့္အရပ္မွာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ေနထိုင္ဖို႔ျပင္ဆင္ၾကသည္။ ေဝငွၾကသည္။ ထိုေဝငွသူေတြအထဲ ပန္းခ်ီဆရာ ဦးခင္ျမင့္ေအာင္၏ ပန္းခ်ီသင္တန္းလည္းပါသည္။
သူတို႕သင္တန္းက သင္တန္းသားေတာ့မမ်ား။ မွတ္မိသမွ် ရမည္းသင္းက ကိုေက်ာ္ေဆြ၊ မႏၱေလးက ကိုေအာင္ျမင့္၊ ကိုေဌးၾကြယ္ တို႔ျဖစ္သည္။ စာရြက္ခဲတံမရွိေသာ အရပ္တြင္ စာရြက္ ခဲတံ တို႔ျဖင့္ သင္ၾကားရေသာ အမႈကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္လိုက္ၾကပုံက ေလာကဓံႏွင့္အခက္အခဲကုိ ဆန္႔က်င္ျပသမႈတခုျဖစ္မည္ထင္သည္။ သူတို႕သင္တန္း ကို စတင္ခ်ိန္က မယ္လမင္း ပုဂံျပားကို ခဲတံႏွင့္ေရးလို႔ရေအာင္ ျပဳလုပ္ထားၾကသည္။ မယ္လမင္းပုဂံဆိုသည္က မ်က္ႏွာျပင္ေခ်ာမြတ္ေနသည္။ ခဲဆန္အရာမထင္။
ထိုအခါ ေခ်ာမြတ္ေနေသာ မ်က္ႏွာျပင္ထက္ သဲ အုတ္နီအမႈန္႔တို႔ျဖင့္ ေျဖးေျဖးေလးပြတ္တိုက္လိုက္ေသာအခါ အေပၚယံမ်က္ႏွာျပင္ကြာၿပီး ခဲဆန္ျဖင့္အတင္ခံေသာ အေနအထားကိုေရာက္သြားရေလသည္။ ခဲဆန္ဆိုသည္ကလည္း လြယ္လြယ္ကူကူ ေထာင္ထဲသြင္းလို႔ရေသာ အရာမဟုတ္။ ဝန္ထမ္းကိုအကူအညီေတာင္းျပီး ခဲတံကိုခြဲ အထဲက ခဲဆန္ကို ခ်ိဳ႔ဖဲ႔ ဝွက္ျပီးယူေဆာင္လာရသည္။
သင္တန္းအတြက္ သင္ေနစဥ္ေဘးမွျမင္ရေသာျမင္ကြင္းကိုက အားရဖို႔ေကာင္းလွသည္။ ေန႔စဥ္ မနက္ခင္းတန္းဖြင့္ၿပီးခ်ိန္တိုင္း ဦးခင္ျမင့္ေအာင္ အခန္းမွာ ဆုံၾကသည္။ သင္ေပးသူ၏ေစတနာ သင္ယူသူတို႔၏ အားထုတ္မႈကိုေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ အက်ည္းတန္ေသာ ေထာင္ကို အႏုပညာတို႔ျဖင္႔ တို႔ထိၾကျခင္းျဖစ္မည္။ ေဝဒနာႏွင့္ ဒဏ္ရာမ်ိဳးစုံေပးေသာ အဆိပ္သီးကို ေဆးဝါး ေဖာ္စပ္ေနသည္ ႏွင္ ့တူတူေသးေတာ့။ ထိုသင္တန္းထဲႏွစ္ျမွဳပ္ထားခ်ိန္တြင္သူတို႔ ဘဝသည္ ကိုယ္စိတ္ကူးဖန္တီးရာ အတိုင္း ပုံေပၚေနမည္ျဖစ္သည္။ ေထာင္ထဲမွာ ပန္းပြင့္ေတြပြင္႔ေစခဲ႔သည္။ ႏွလုံးသားလြင္တီးေခါင္းမွာ စိတ္ၾကည္ေမြ႕ရာအႏုပညာ စိုက္ခင္းတို႔ျဖင့္ စိမ္းစိုမႈကို ရၾကေလသည္။ ထိုတဒဂၤ သည္ ရက္ရွည္ အနာကို သက္သာေစခဲ႔သည္။ သင္တန္းအတြက္ ဦးခင္ျမင့္ေအာင္၏ အားထုတ္မႈေစတနာကိုပါျမင္ေတြ႔ ရ သည္။
ပန္းခ်ီဆိုတာကို ခဲတံစုတ္ျဖင့္သာ ေရးျခစ္ရေသာ ကိစၥဟုထင္ထားခဲ႔ဖူသည္။ အရုပ္လွလွေတြကို ေရးခ်ယ္မႈေလာက္သာ အသိရွိခဲ႔သူ တေယာက္အတြက္ အသိအျမင္ေတြတိုးလာခဲ႔သည္။ ဦးခင္ျမင့္ေအာင္၏ ရႊ႕ံရုပ္ျဖင့္ လူ႔ဦးေခါင္းခြံ-လူရုပ္ တို႔တို႔ကို ျပဳလုပ္သည္ကို ပန္းခ်ီသင္တန္းႏွင့္ဘယ္လိုသက္ဆိုင္မည္နည္းဟု အကဲခတ္ေနမိသည္။ ဆရာဝန္ေတြမွ သိရမည္ထင္ေသာ ခႏၶာကိုယ္(Anatimy) အေၾကာင္းကို ပန္းခ်ီဆရာေတြသင္ၾကရသည္။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အထူးအဆန္းအသိကိုရလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
သူတို႕အတြက္ ပန္းခ်ီးဆြဲစရာကုန္ၾကမ္းကမရွား။ လူေတြရွိ ဆြဲစရာကရွိေနသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ရွဳခင္းကို သူတို႔ အသက္သြင္းလို႔ရသည္။ တေယာက္မဟုတ္တေယာက္ ေမာ္ဒယ္ထိုင္ေပးရသည္။ တိုက္ေရာက္လို႔ ယခုလို ပစၥည္းမ်ားႏွင့္သင္ၾကားရတာဟု ေျပာသည္။
အေဆာင္ေနစဥ္က လူစုျပီးဆိုအာဏာပိုင္ကို သတင္းေပးသူကမ်ားသည္။ သာယာဝတီေထာင္ဆိုတာက ေထာင္တြင္း ေတြ႕သူေတြကို ေမးၾကည့္ လူ၁၀ေယာက္လွ်င္ ၈ေယာက္ကလူသတ္မႈ။ အျပင္မွာသာ လူသတ္မႈက်ဴးလြန္ရန္ သတၱိရွိၾကသည္။ ေထာင္ထဲတြင္ ဒုကၡမခံႏွဳိင္ၾက။ အခြင့္အေရးအတြက္ အာဏာပိုင္ကို သတင္းေပး ျပီး ဒုကၡက လြတ္ေျမာက္ရာ သက္သာမႈကိုရွာၾကံဖန္တီး တတ္သူေတြ မ်ားသည္။ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုသူမ်ား အေဆာင္ေနလွ်င္ ထို သတင္းေပး ခြ်န္တြန္းမ်ား၏ မ်က္ေစ႕ေအာက္က လြတ္ေအာင္ ေနလို႔မရၾက။ ထိုအခါ ဦးခင္ျမင့္ေအာင္တို႔ သင္တန္းသားမ်ား ဒုတ္ တေခ်ာင္းျဖင့္ ေျမႀကီးေပၚ ေရးျခစ္သင္ၾကားၾကရသည္ဟုဆိုသည္။ ပန္းခ်ီမွာ မ်ဥ္းေၾကာင္း ေတြကလည္းအေရးပါသည္မဟုတ္လား။ ခု အေဆာင္ႏွင့္ႏွိဳင္းယွဥ္လွ်င္ သာသည္ဟု မွတ္ခ်ရသည္။
ပန္းခ်ီဆြဲခ်ိန္ မဟုတ္ သာမန္စကားဝိုင္းသည္ပင္ ဦးခင္ျမင့္ေအာင္ကပန္းခ်ီႏွင့္ပတ္သက္တာေတြကိုေျပာျပေနတတ္သည္။ တခါတရံမွ သာသူတို႔ဝိုင္းနာေရာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကားရတိုင္း မွတ္သားစရာေတြပါေနသည္။ အေရာင္အေၾကာင္း ၊အေရာင္စပ္ပုံ၊ အလင္းအေမွာင္ စုံေနသည္။ ကဗ်ာဆရာတေယာက္က စကားလုံးကို ထုဆစ္ျပီးကဗ်ာတပုဒ္အတြက္ လုံးပမ္္းရသလို ပန္းခ်ီဆရာက အေရာင္ေတြ အလင္းေတြ စပ္ဟပ္ရျခင္းျဖင့္အားထုတ္ရေၾကာင္းသိလာရသည္။
သူတို႔ပန္းခ်ီသင္တန္းမွာ ေနာက္ပိုင္းဝန္ထမ္းကိုစည္းရံုး၍ တရုတ္မွင္ေတာင့္လိုေဆးမ်ိဳး ေထာင္ထဲသို႔ေရာက္ေအာင္သြင္းသည္။ ေထာင္ထဲတြင္ေဆးမွင္ေၾကာင္ထိုးသူတို႔ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အလုပ္ျဖစ္ေနၾကသည္။ သူတို႔ အသုံးျပဳသည္က တရုတ္မွင္ေတာင့္ ။ ယခု ထိုေဆးေတာင့္ကိုသြင္းျပီး ပန္းခ်ီ သင္တန္းအတြက္အသုံးျပဳၾကသည္။ ေထာင္ကေပးေသာ ပုံစံပုဆိုးအစသည္ ပန္းခ်ီဆြဲစရာ ပိတ္စျဖစ္လာရသည္။ အေရာင္စုံ မခ်ယ္သႏွဳိင္မွီ အျဖဴအမည္းကိုပိတ္စေပၚတင္ၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ မ်ားစြာတို႔ကို ေရးဆြဲျဖစ္ၾကသည္။
အေဆာင္ေနသူတေယာက္ဆီက သတင္းစကားတခုၾကားဖူးသည္။ ႏိုင္ငံေရးမႈျဖင့္ေထာင္က် လာသူ ကဗ်ာဆရာတေယာက္ ေထာင္ဝင္စာလာျပီး ေနာက္တေန႔ ၾကံဖန္ၿပီး အခန္းအနားလုပ္လူစုတတ္သည္ဟုဆိုသည္။ အေၾကာင္းကသူစပ္ထားေသာ ကဗ်ာကို လူစုရြတ္ျပခ်င္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ယခုလည္း ဦးခင္ျမင့္ေအာင္တို႔ ေရးဆြဲထားေသာ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္တို႔ကို ျပပြဲ ျပဳလုပ္ျဖစ္ၾကသည္။ ျပပြဲက လူစုံသည္။ သိၾကသည့္အတိုင္း ႏိုင္ငံေရးသမားတို႔ဆိုတာက စကားစုံၾကြယ္သည္။ ပန္းခ်ီဆရာတို႔၏ လက္ရာမ်ားကိုတခုခ်င္း ခံစားရသလို ေျပာၾကသည္။ လာသူတိုင္း၏အျမင္မ်ား ပန္းခ်ီကားေပၚခံစားခ်က္မ်ားကို ၾကားသိၾကရသည္။ သူတို႔ေတြေျပာျပမွ ပန္းခ်ီကားက ပိုအသက္ဝင္လာသည္ ထင္မိေတာ့သည္။ အႏုပညာ လက္ရာဆိုတာက ဖန္းတီသူတဦးတည္းကိုသာ ခံစားမႈ ေပးသည္ မဟုတ္ ။ ဖန္တီသူမွာ အျခားသူတို႔ကိုပါ ရင္ခုန္သံကူးစက္ၾကပါလားဆိုတာကို မ်က္ေစ့ေရွ႕ ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႔ျမင္လိုက္ရျခင္းပင္။ ေလာကႀကီးတခုလုံးကိုပါ ၾကည္နဴးမႈ ကူးစက္ အလွဆင္တတ္သူေတြ။
ေထာင္ဆိုတာကို ဖိႏွိပ္သူအစိုးရဖက္ေတာ့ ႏွိပ္ကြက္ရာ အရပ္ဟုသတ္မွတ္မည္။ ကိုယ္ေတြအတြက္က ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားအသစ္မ်ား ၊ ပန္းခ်ီဆရာ အသစ္မ်ား ၊ ဂီတဆရာ၊ေတးေရးဆရာ အသစ္အသစ္တို႔ေမြးဖြားရာေနရာလည္းျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။
နီတိစာတပုဒ္ထဲ ဖတ္ဖူးသည္က ေတာထဲေရာက္ခိုက္ အဖိုးတန္စႏၵကူးကို ရေအာင္ ရွာတတ္သူသာ ေတာထဲ ေရာက္ရက်ိဳးနပ္သူ ျဖစ္သည္တဲ႔။ အခု စစ္တပ္ အာဏာရွင္တို႔က အမႈိက္ခ်င္းထဲ ပစ္ထည့္လိုက္ၾကေသာ္လည္း ေရႊကိုရေအာင္ရွာတတ္သူတို႔အတြက္ ေရႊသည္ တကယ္ရွိေနတာေသခ်ာျပန္ပါသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ