လြဲခဲ့ေသာ တြက္ကိန္းမ်ား
ေဒါက္တာခင္ေမာင္၀င္း(သခ်ာၤ)
ဧၿပီ ၂၊ ၂၀၁၄
ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္သည္ စာေမးပဲြနီး၍ စာက်က္ရင္း စကားေျပာေနၾကသည္။ေမာင္ရစ္ – စာေမးပြဲကလဲ နီးျပီ။ စာေတြကလည္း အမ်ားခ်ည္းပဲ။ အထူးသျဖင့္ သခ်ၤာပုစၧာေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ဘာေတြေ႐ြးၿပီးၾကည့္ရမွန္းေတာင္မသိဘူး။
ဖုိးေတ – ဟာကြာ။ သခ်ၤာဆရာႀကီး႐ွိသားပဲ။ သြားေမးရင္ မေကာင္းဘူးလား။
သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္သည္ သခ်ၤာဆရာႀကီးထံသြားၾကသည္။
သခ်ၤာဆရာႀကီး – ေဟ့… ေမာင္ရစ္တုိ႔ပါလား။ ငါ့ကို ဘာမ်းနားပူၾကမလုိ႕လဲ။
ေမာင္ရစ္ – ဒီလုိပါ ဆရာႀကီးရယ္။ စာေမးပြဲအတြက္ အေရးႀကီးတာေလးေတြမ်ား ဟဲ…ဟဲ။
ဆရာႀကီး – ေအး… ေ႐ြးတာေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခု႐ွိတယ္။ ဘာေတြ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ ေက်ာင္းသား ကိုယ္တုိင္ေ႐ြးတတ္ရမွာကြ။ ဒါမွပညာေရး Education ဆုိတဲ့ အဓိပÜါယ္ထေျမာက္မွာ၊ ကိုယ္တုိင္ဘာေတြ အေရးႀကီးတယ္၊ ဘာေတြအေရးမႀကီးဘူး။ ဘာေကာင္းတယ္၊ ဘာေတြက မေကာင္း ဘူးဆုိတာ ခြဲျခားတတ္ ေအာင္ သင္ေပးတာဟာ ပညာေရး Education ရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ပဲ၊ ဥပမာ …
သခ်ၤာဆရာႀကီးသည္ သူသိသမွ် ပညာေရးမူ၀ါဒ၊ သီအုိရီမ်ား အေၾကာင္းကို ႐ွင္းျပေနသည္။ ေမာင္ရစ္ႏွင့္ဖိုးေတတုိ႕သည္ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္၍ ဒီဆရာႀကီးဆီလာမိတာေတာ့ မွားၿပီ၊ တုိ႔က စာေမးပြဲအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ စေပါ့ေလး ဘာေလးရမလားလို႔ လာမိတာ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနပါလိမ့္ဟု စိတ္ထဲက ေျပာေနၾကသည္။
ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ သခ်ၤာဆရာႀကီးက “ကုိင္း… မွန္းစမ္း၊ မင္းတုိ႕အတန္းထဲက သင္ထားတဲ့ ပုစၧာေတြ၊ အေရးႀကီးတဲ့ ပုစၧာေတြ ငါေ႐ြးေပးမယ္’’ ဟု ဆုိလုိက္သည္။
သခ်ၤာဆရာႀကီးသည္ ေမာင္ရစ္တုိ႕၏ မွတ္စုစာအုပ္မ်ားထဲမွ ပုစၧာမ်ားကို ၾကည့္ရင္းေျပာေနသည္။ “အင္း ဒီပုစၧာက အေျခခံကို သိ မသိ စစ္ေဆးတာ။ လြယ္ေပမယ့္ အေျခခံသေဘာတရားက ေလးနက္တယ္။ ဒါမ်ိဳးဟာ သိသင့္တဲ့ သိသင့္တဲ့ပုစၧာမ်ိဳးပဲ။ ေဟာ… ဒီပုစၧာက်ေတာ့ ခက္တယ္။ ဒါေမမယ့္ ဂဏန္း႐ွင္းတာေတြ သာ ႐ႈပ္ေထြးၿပီး သေဘာတရားမပါဘူးကြ။ အလကားပုစၧာ၊ ဖယ္လုိက္။ ဒီပုစၧာဟာ ကံစမ္းတာ သက္သက္ ကြ၊ က်က္ထားရင္ရမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သေဘာတရားမပါဘူး။ ဒီလုိပုစၧာေတြဟာ အေတြးအေခၚကို မတိုး တက္တဲ့အျပင္ တိမ္းေစာင္း ေစတယ္ကြ။ ပယ္လုိက္ …’’ ဤသုိ႕ေျပာရင္း ပုစၧာတစ္ပုဒ္ခ်င္းကို ေ၀ဖန္၍ ႐ွင္းျပ ၿပီးသည့္ အဆံုးတြင္
“ကိုင္း … အေရးႀကီးတဲ့ ပုစၧာေတြငါ ေ႐ြးၿပီးၿပီ’’ ဟု ဆိုလုိက္သည္။
ေမာင္ရစ္ႏွင့္ဖိုးေတတုိ႕သည္ ၀မ္းသာအားရ ယူၾကည့္လုိက္ၾကသည္။ သုိ႕ေသာ္ …
ေမာင္ရစ္ – ဆရာႀကီးရယ္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕အတန္းထဲမွာ ပုစၧာခုႏွစ္ဆယ္ေလာက္ သင္ထားတာ။ အခု ဆရာႀကီးက ပုစာၦေျခာက္ဆယ္ေလာက္ ေ႐ြးထားေတာ့ ဘာထူးသလဲ ဆရာႀကီးရယ္ …
ဆရာႀကီး – မင္းတုိ႕ ဒီလုိမစဥ္းစားနဲ႕၊ ငါေ႐ြးေပးထားတာေတြဟာ ေယဘုယသေဘာတရားေတြ အေပၚမွာ အေျခခံထားတာကြ။ ဒီအထဲမွာ ၾကယ္ပြင့္ျပထားတဲ့ ပုစၧာ႐ွစ္ပုဒ္ေလာက္ကိုသာသိထားရင္ က်န္တာေတြကို အလုိလိုတတ္သြားလိမ့္မယ္။ အေရအတြက္က မ်ားေပမယ့္ သေဘာတရားက နည္းနည္းပဲ႐ွိတယ္။
ေမာင္ရစ္ႏွင့္ဖိုးေတတုိ႕သည္ ဆရာႀကီးထံမွ ျပန္ထြက္လာၾကေသာအခါ အျပင္ဘက္တြင္ ဆရာႀကီး ၏သမီးႏွင့္ေတြ႕သည္။
သမီး – ကိုႀကီးရစ္တုိ႔ ေဖေဖ့ဆီက စာေမးပြဲအတြက္ အေရးႀကီးတာေတြ လာေမးၾကတာထင္တယ္။
ေမာင္ရစ္ – ဟုတ္တယ္ဗ်ိဳ႕။
သမီး – အစ္ကုိႀကီးတုိ႕ကို တစ္ခုေတာ့ ေျပာခ်င္တယ္။ စာေမးပြဲေအာင္ခ်င္ရင္ ေဖေဖေ႐ြးေပးထားတဲ့ ပုစၧာေတြကိုဖယ္ၿပီး က်န္တာေတြကို အလြတ္က်က္သြားၾက။ သမီးကကိုယ္ေတြ႕။ ေဖေဖက အလကားပုစၧာေတြဆုိၿပီး ဖယ္ခုိင္းလုိက္တာေတြဟာ စာေမးပြဲမွာ တုိက္႐ုိက္ေမး တာခ်ည္းပဲ။ မယံုရင္ၾကည့္။
ဤသုိ႕ႏွင့္ စာေမးပြဲရက္သုိ႕ ေရာက္လာသည္။ ေမာင္ရစ္တုိ႔ စာေမးပြဲေျဖၿပီး ျပန္လာေသာအခါ ေက်ာင္းအ၀တြင္ သခ်ၤာဆရာႀကီးႏွင့္ ေတြ႕ၾကသည္။
သခ်ၤာဆရာႀကီး – ေဟ့ ေမာင္ရစ္တုိ႕ စာေမးပဲြေျဖႏုိင္ၾကလား။
ေမာင္ရစ္ – ဟုတ္ကဲ့၊ အားလံုးေျဖႏုိင္ပါတယ္။ ဤသုိ႕ေျပာၿပီး ေမာင္ရစ္ႏွင့္ဖုိးေတတုိ႕သည္ ထြက္ေျပးၾကသည္။
ဆရာႀကီး – ေဟ့…ေဟ့ ေနၾကဦး၊ ငါ့ကိုေမးခြန္းျပၾကဦးေလ။
ဤသုိ႕ေျပာေျပာဆုိဆုိႏွင့္ ေမးခြန္းကို ယူၾကည့္လုိက္သည္။
ဆရာႀကီး – ဟ ငါေ႐ြးေပးထားတဲ့ ေမးခြန္းေတြ တစ္ခုမွ မပါ ပါလားကြ။ မင္းတို႕ကေျပာေတာ့ ေျဖႏုိင္တယ္ဆုိ။
ေမာင္ရစ္ႏွင့္ဖိုးေတ – ဟုတ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးသမီးက ဆရာႀကီးမေ႐ြးဘဲ ဖယ္ထားတဲ့ ပုစၧာေတြေ႐ြးၿပီး က်က္ထားဆုိလုိ႔ ဆရာႀကီး ဖယ္ထားတဲ့ ဆယ္ပုဒ္ကို ေ႐ြးက်က္သြားတာ တုိက္႐ိုက္တုိးေတာ့တာပဲ။
အထက္တြင္ေရးသားခဲ့ေသာ ကာတြန္းဇာတ္လမ္းသည္ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုအေပၚမွီ၍ ကြၽန္ေတာ္ေရးသားၿပီး ကြၽန္ေတာ့္သား ေမာင္ရစ္က သ႐ုပ္ေဖာ္ေရးဆြဲထားေသာ ဇာတ္လမ္းျဖစ္သည္။ ထုိကာတြန္းဇာတ္လမ္းကို ပညာေပးစာေစာင္တစ္ခုသုိ႔ ေပးပုိ႔လုိက္သည္။ ထုိစာေစာင္၏ အယ္ဒီတာက ဤသုိ႔ မွတ္ခ်က္ေပးလုိက္သည္။
ဆရာ၏ ဇာတ္လမ္းသည္ အလြန္ေကာင္းပါသည္။ ေကာင္းလြန္းအားႀကီး၍ မထည့္ရဲသျဖင့္ ပယ္လုိက္ပါသည္။
ဤသို႕မွတ္ခ်က္ေပးၿပီး ထုိကာတြန္းဇာတ္လမ္းကို ျပန္ေပးလုိက္ပါသည္။
မဂၢဇင္း၊ စာေစာင္မ်ားသည္ ေကာင္းလွ်င္လက္ခံ၍ ထည့္သည္ဟုသာ ၾကားဖူးပါသည္။ ေကာင္းလြန္း၍ ပယ္သည္ဟူေသာ အျဖစ္မ်ိဳးကို အခုမွႀကံဳဖူး၊ ၾကားဖူးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဒါကိုအသာထားပါ။ ဤဇာတ္လမ္းသည္ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ကို မွီထားသည္ဟုဆုိခဲ့သည္။ မွန္ပါသည္။ ေရးထားသည့္အတုိင္း အတိအက်မဟုတ္ေသာ္လည္း တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ကို မီွထားသည္ကမွန္ပါသည္။ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္မွာ ဇာတ္လမ္းထက္ပင္ ေကာင္းေနသျဖင့္ ေရးသားရမွာေတာင္ ေတာ္ေတာ္အခက္ေတြ႕ေနသည္။ တီထြင္ထားေသာ ဇာတ္လမ္းသည္ ေကာင္းလြန္း၍ အပယ္ခံရလွ်င္ ပုိ၍ေကာင္းေသာ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ဆုိလွ်င္ မည္ကဲ့သုိ႕ျဖစ္လာႏုိင္မည္ကို စိုးရိမ္မ ကင္းျဖစ္စရာ ျဖစ္ေနသည္။ သုိ႕ေသာ္ေရးသား ေဖာ္ျပရန္သည္ ကြၽန္ေတာ့္တာ၀န္၊ က်န္ကိစၥရပ္မ်ားသည္ အေတြးအျမင္ အယ္ဒီတာ၏ တာ ၀န္ျဖစ္သည္။ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္မွာ ဤသုိ႕ျဖစ္၏။
အခ်ိန္မွာ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္၊ ကြၽန္ေတာ့္သမီးသည္ ဒုတိယႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္းကို ေအာင္ျမင္ၿပီး တတိယႏွစ္ ဂုဏ္ထူးတန္းသုိ႔ တက္ရမည့္ႏွစ္ျဖစ္ သည္။ ဒုတိယႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္းကို ကံေကာင္း၍ ေအာင္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ျဖစ္ပံုမွာတစ္ခါတစ္ရံ အတန္းထဲတြင္ သင္ၾကားခ်က္မ်ား မွား ယြင္းေနသည့္အခါ အမွန္ကိုသိေအာင္ သင္ေပးေလ့႐ွိသည္။ စာေမးပြဲနီးလာေသာအခါ သမီးက ေမးသည္။
“ေဖေဖ စာေမးပြဲမွာ ေဖေဖသင္သလုိ ေျဖရမွာလား၊ အတန္းထဲမွာ သင္သလုိေျဖရမွာလား’’
ကြၽန္ေတာ္က ျပန္ေျပာလုိက္သည္။
“စာေမးပြဲမွာ ဂုဏ္ထူးထြက္ခ်င္ရင္ တတ္ဖုိ႔၊ မတတ္ဖုိ႔ထက္ ပိုအေရးႀကီးတာက ဆရာ့အႀကိဳက္ျဖစ္ဖုိ႔ အမွတ္ေပးစည္းမ်ဥ္းနဲ႔ ကိုက္ညီဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေမးပြဲအတြက္ေတာ့ ေဖေဖသင္တာေတြကုိ ေမ့ပစ္လုိက္ၿပီး အတန္းထဲက ဆရာအႀကိဳက္ျဖစ္ေအာင္ တစ္သ ေ၀မတိမ္း အလြတ္က်က္ေျဖတာပဲေကာင္းပါတယ္’’
မွားၾကားသည့္အတုိင္း တစ္သေ၀မတိမ္း လုပ္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ စာေမးပြဲတြင္ ေအာင္မွတ္ေတာ့ရခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကံေကာင္း၍ ေအာင္မွတ္ ၀င္႐ံုမွ်သာ ႐ွိခဲ့ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္၏ေလ့က်င့္သင္ၾကားမႈသည္ မည္သည့္ေနရာတြင္ ေအာင္ျမင္သည္ကိုေတာ့ မေျပာႏုိင္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ ေသခ်ာသည္မွာ စာေမးပြဲ ႐ႈေထာင့္မွ ၾကည့္လွ်င္ ဆံုး႐ံႈးခဲ့သည္မွာ ထင္႐ွားပါသည္။
ဤသုိ႕ျဖင့္ တတိယႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္းသုိ႕ ေရာက္႐ွိလာပါသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ လမ္းႏွစ္လမ္းကို ေရြးရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ တစ္လမ္းမွာ အားလံုးကို တတ္ေျမာက္ရန္၊ အခ်ိန္ကုန္လူပင္ပန္းခံရန္၊ ေနာက္တစ္လမ္းမွာ စာေမးပြဲနီးကာမွ ပုစၧာဆယ္ပုဒ္ေလာက္ကို အလြတ္က်က္ၿပီး ဂုဏ္ထူးရႏုိင္သည့္ နည္းလမ္းျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က တကၠသုိလ္ပညာဟူသည္ တတ္ေျမာက္ျခင္းသည္ အေရးႀကီးေၾကာင္းကို ဆုိ ဆံုးမၿပီး၊ တတ္ေျမာက္ျခင္းကို ဦးစားေပးရန္ ေျပာၾကားခဲ့သည္။
စာေမးပြဲနီးလာေသာအခါ စာေမးပြဲအတြက္ အေရးႀကီးသည့္ ပုစၧာမ်ားကို ေ႐ြးေပးရန္အတြက္ သမီး၏ ေက်ာင္းစာအုပ္ကုိ ယူ၍ၾကည့္မိသည္။ ထုိအခါတစ္ႏွစ္လံုးအေနျဖင့္ သင္ထားေသာ ပုစၧာခုႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ ႐ွိေၾကာင္းကို ေတြ႕ရသည္။ ထုိပုစၧာ ခုႏွစ္ဆယ္ထဲမွ အေရးႀကီးသည္ဟု ထင္ေသာ ပုစၧာမ်ားကို ေ႐ြးေပးလုိက္ေသာအခါ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က တတိယႏွစ္ သခ်ၤာဂုဏ္ထူးတန္းကို ေစာင့္ရန္တာ၀န္က်သည္။ သို႕ေသာ္ စာေမးပြဲေျဖသည့္ အခန္းမွာ ကြဲျပားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္သမီးက ဓာတ္ခဲြခန္းအေဆာက္အအံုေခၚေသာေနရာတြင္ ေျဖရသည္။ ကၽြန္ ေတာ္က ရာမညေဆာင္႐ွိ အခန္းတစ္ခန္းတြင္ ေစာင့္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္၏ တာ၀န္အရ ေမးခြန္းမ်ားကို နာရီ၀က္ေလာက္ေစာ၍ ေဖာက္ၾကည့္လုိက္ရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ေ႐ြးေပးထားေသာ ပုစၧာတစ္ခုမွ မပါေၾကာင္းကို သိလုိက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ စာေမးပြဲေစာင့္သူ၏ စည္းကမ္းကို ေစာင့္ထိန္းရျခင္းေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ စာေမးပြဲခန္းမွ ဘယ္မွမထြက္ဘဲ ေနခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္သမီးသည္ ကြၽန္ေတာ္ ေ႐ြးေပးထားသည့္ ပုစၧာမ်ားကိုသာၾကည့္ထားလွ်င္ စာေမးပြဲကို လံုး၀ေျဖ ႏုိင္မည္ မဟုတ္ဟုလည္း စဥ္းစားမိသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္တြင္လည္း အေျခခံမ်ားကို တတ္ေျမာက္ ေအာင္ေလ့က်င့္ေပးထားသျဖင့္ အေျခအေနသိပ္မဆုိးႏုိင္ဟုလည္း စဥ္းစားမိသည္။
စာေမးပြဲ ၿပီးလွ်င္ၿပီးျခင္း အေျဖလႊာမ်ားကို အပ္ၿပီး အိမ္သုိ႕ အျမန္ဆံုးျပန္ခဲ့ရသည္။ သမီးအား စုိးရိမ္ စိတ္ျဖင့္ စာေမးပြဲေျဖႏုိင္ရဲ႕လားဟုေမးေသာ္ သမီးက ေအးေအေဆးေဆးပင္ေျဖႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ဒါေပမယ့္ သမီးကို ေဖေဖေ႐ြးေပးထားတဲ့ ပုစၧာေတြ တစ္ပုဒ္မွမပါဘူးေနာ္။ ဒါ ေတာင္ေျဖႏိုင္သလားဟုေမး ေသာ္ သမီးက ဒါကေတာ့ ေဖေဖရယ္ ဒီလုိအေတြ႕အၾကံဳေတြ မဆန္းပါဘူး။ သမီးက ေဖေဖေရြးေပးထားကို ဂ႐ုမွမစုိက္တာ။ သမီးက အားလံုးကိုပဲတတ္ေအာင္လုပ္ထားေတာ့ ေျဖႏုိင္တာေပါ့ဟု ျပန္ေျဖလုိက္သည္။
ထုိအေၾကာင္းကို သခ်ၤာဌာနဆရာမ်ားက သိသြားေသာအခါ ေျပာၾကသည္။ ေဟ့… ေက်ာင္းသားေတြ စေပါ့ေကာင္းေကာင္းလုိခ်င္ရင္ ဆရာ ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္၀င္းကို ေမးၾက။ သူက ပုစၧာခုႏွစ္ဆယ္ထဲက ေျခာက္ဆယ္ေ႐ြးေပးတာေတာင္ တစ္ပုဒ္မွမပါေအာင္ ေ႐ြးႏုိင္တယ္ ဘယ္ေလာက္ေတာ္လဲ။
ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္၀င္း
အမွတ္ ၁၂၃၊ ဇန္န၀ါရီ ၁၉၉၇ အေတြးအျမင္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
