ဖြတ္ကေလး၏ ေခတ္ေပၚအပြတ္ေရာဂါ ႏွင္႔ အီၾကာေအာ္
အီၾကာေအာ္
ဧၿပီ ၁၊ ၂၀၁၄
ေႏြဦးက ေပါက္လာျပီမိုု႔ ခက္ေသးရြာႀကီးလည္း ကၽြတ္ကၽြတ္ ပူေနေလသည္။
“ဒီအခ်ိန္ေရာက္လာရင္ ခက္ေသးမီးေတြ ေဖာက္ေဖာက္လာတယ္”…ဟုု ဆိုုရမေလာက္ေအာင္ပင္ မီးကလည္း ခဏခဏ ပ်က္ေလေတာ႔ သည္။ မီးေလာင္မွာကိုုလည္း လန္႔ရေသးသည္။ ကိုုယ္႔ရြာကထြက္ေသာ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔မ်ားကုုိ ရြာအတြက္မလိုု ပိုုလွ်ံသည္ဆိုုကာ တျခားရြာသိုု႔ ေရာင္းစားေသာ ရြာလူႀကီးမ်ား၏ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ကိုု ေမတၱာပိုု႔သမိသည္။ တျခားရြာမ်ားက ခက္ေသးရႊာမွ ဓာတ္ေငြ႔ေတြကိုု ၀ယ္ကာ လွ်ပ္စစ္ထုုတ္ျပီး မီးေရာင္ထိန္ထိန္လင္းေနခ်ိန္တြင္ ခက္ေသးရြာသူရြာသားမ်ားမွာျဖင္႔ ဖေယာင္းတိုုင္ႏွင္႔ ႏွစ္ပါးသြားရသည္။ ေႏြေရာက္လွ်င္ ဖေယာင္းတိုုင္မွ ေလာင္ေသာမီးေႀကာင္႔ ရြာမွအိမ္မ်ားလည္း ႏွစ္တိုုင္း ေလာင္ေပးရသည္။ ဒီႀကားထဲ စာရင္းေဖ်ာက္ခ်င္ေသာ ခက္ေသးရြာ ရြာလူႀကီးမ်ား၏ ခါေတာ္မီ ဘတ္ဂ်က္စာရင္းေဖ်ာက္မီးကိုုလည္း ေႀကာက္ရေသးသည္။
“ေဟ႔ေကာင္ ဖြတ္ကေလး မင္း ေပၚမလာတာ ႀကာပါေရာလားကြ”
အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ စြပ္က်ယ္ကိုု၀တ္၍ ေခြၽးသံတလံုုးလံုုးျဖင္႔ ယပ္ေတာင္တစ္ေခ်ာင္းကိုုကိုုင္ကာ တျဖတ္ျဖတ္ရိုုက္ေနေသာ အီႀကာေအာ္က တပည့္ေက်ာ္ ဖြတ္ကေလးကိုု လွမ္း၍ ေမးလိုုက္သည္။
“က်ဳပ္လည္း ယုုန္ကန္ေဆးရံုုမွာ အလုုပ္ေတြ အရမ္းရႈပ္ေနလိုု႔ပါ ဆရာေအာ္ရဲ႔”
“ဘာေတြမ်ား ရႈပ္ေနတာလည္းကြာ…၊ မင္းေတာ႔ ေငြရႊင္ေနမွာေပါ႔”
“မရႊင္ပါဘူးဆရာေအာ္ရယ္..၊ လူႀကီးေတြ ခဏခဏလာလိုု႔ အလုုပ္ရႈပ္ေနတာပါ”
ခက္ေသးရြာတြင္ကား လူႀကီးမ်ား လာၿပီဆိုုလွ်င္ ဘယ္ေနရာျဖစ္ျဖစ္ အလုုပ္ပိုုၾကသည္မွာ ထံုုးစံပင္ျဖစ္သည္။ ယခုုလည္း ယုုန္ကန္ေဆးရံုုႀကီး တြင္လည္း ထိုု႔အတူပင္ ျဖစ္ပံုုရသည္။
“ဘာေတြမ်ား ပုုိၿပီး ႐ႈပ္တာလည္းကြာ…”
“လူႀကီးေတြလာလိုု႔ ေဆး႐ံုုမွာ လူနာေတြအတြက္ အိပ္ယာစြပ္ေတြ ေခါင္းအုုံးေတြ လုုပ္ေပးရတယ္တယ္ေလ”
“မင္းကကြာ ဒါေလးမ်ား ေျပာေနရေသးတယ္”
“ဟာ ဆရာေအာ္ကလည္း ၿပီးေတာ႔ အဲဒါေတြ ျပန္သိမ္းရတာ ေလွ်ာ္ဖြတ္ရေသးတယ္ေလ”
ဖြတ္ကေလးက အီစလံေ၀ေနပံုုရသည့္ မ်က္ႏွာထားျဖင္႔ ေျပာလိုုက္သည္။
“မင္းလည္း နာမည္နဲ႔လိုုက္သြားေအာင္ ဖြတ္လိုုက္ရတာေပါ႔…၊ ဟုုတ္တယ္မဟုုတ္လား ဖြတ္ကေလး…”
“ဆရာေအာ္ကလည္း အေရးထဲမွ ေနာက္ေနျပန္ၿပီဗ်ာ…”
“ဒါနဲ႔ ဒီရြာမွာ လူႀကီးလာမွလုုပ္တာ ထံုုးစံမဟုုတ္ဘူးလား…၊ တိုု႔ခက္ေသးရြာမွာ ေနရာတကာ ေခါက္ရိုုးက်ိဳးလိုု႔ ျပတ္ေတာင္ျပတ္ထြက္ေတာ႔မဲ႔ ဟာကုိမ်ားကြာ…”
“လူႀကီးေတြလာမွ လူနာေတြက ေခါင္းအုုန္းေတြ အိပ္ယာခင္းေတြနဲ႔ ျဖစ္ကုုန္တာလား…”
“အုုပ္ႀကီးကေတာ႔ လူႀကီးေတြလာတာကိုု ေလးစားတဲ႔အေနနဲ႔ ေခါင္းအံုုးေတြ အိပ္ယာခင္းေတြနဲ႔ ဧည့္ခံ…. အဲ…ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ လုုပ္ တာပါတဲ႔”
“ေဟ႔ေကာင္ဖြတ္ကေလး အဲဒါဆိုုရင္လည္း လူႀကီးေတြကိုု ေန႔တိုုင္းေလးစားရင္ မေကာင္းဘူးလား…။ ရြာလူႀကီးေတြကိုု ေဆးရံုုကိုု ေန႔တိုုင္း လာခိုုင္းရင္ ေကာင္းမွာေပါ႔ကြ”
အီႀကာေအာ္က ရြဲ႕၍ေျပာလိုုက္ေသာအခါ ဖြတ္ကေလးခမ်ာ ေခါင္းပုု၍သာ ေနရေတာ႔သည္..။
“မိဘ ၾကည္သူညား ခင္ညာ” ဆိုုသည့္ ရြာလူႀကီး ဘေျပာင္၏ တညာညာသံံကိုုၾကားလွ်င္ အီၾကာေအာ္ ေအာ႔ခ်င္ အန္ခ်င္သလိုု ျဖစ္လာရသည္။ ဘေျပာင္တစ္ေယာက္ ခက္ေသးရြာသမဒဂ်ီးလုုပ္ကာစ ရြာအတြက္ေတာ႔ ေကာင္းျပီဟုု လက္ခုုပ္တီးသူမ်ားတြင္ အီႀကာ ေအာ္တစ္ေယာက္လည္း ပါခဲ႔သည္။ အားရပါးရ လက္ခုုပ္တီးမိ၍ လက္ေတြေတာင္ က်ိန္းကုုန္သည္။ ထူးမျခားနားသီခ်င္းႀကီးကိုု အားရပါးရ တီးခဲ႔သည့္လက္ခုုပ္မ်ားကိုု အခုုေတာ့ ကိုုယ္႔ဖာသာ အားေတာင္နာမိသည္။ “ရွင္တိုု႔ …ရမ္းပီးတီးမေနနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ဦးေလ” ဟုုဆိုုေသာ ေဒၚအြန္ေနးကိုုေတာင္ စိတ္ထဲမွ ေန၍ အသာေလး “မင္းမသိပါဘူးကြာ”ဟုု အတြန္႔တက္မိခဲ႔ေသးသည္။
“မွန္ေလစြ အြန္အြန္ေရ”…ဟုု အခုုေတာ႔ စိတ္ထဲမွ ႀကိတ္၍ ၀န္ခံမိသည္။
“ဒါနဲ႔ မင္းက တပြတ္ပြတ္နဲ႔ ဘာေတြမ်ားပြတ္ေနရတာလည္း ဖြတ္ကေလးရဲ႕”
အီႀကာေအာ္က သူ႔ဆီေရာက္ကတည္းက ေသခ်ာ စကားမေျပာပဲ မိုုဘိုုင္းလ္ဖုုန္းကိုုသာ သဲႀကီးမဲႀကီး အားရပါးရ ပြတ္ေနေသာ ဖြတ္က ေလးကိုု ၾကည့္မရသျဖင္႔ ေလွာင္၍ေျပာလိုုက္သည္။ ေခတ္ကာလ လူငယ္မ်ားကား ခက္ကိုု ခက္သည္။ လူလူခ်င္းေတြ႔လွ်င္ေတာင္ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုုင္ စကားေကာင္းေကာင္းမေျပာႏိုုင္ႀကေတာ႔ပဲ အခ်ိန္ႏွင္႔အမွ် စမတ္ဖုုန္းကိုု ပြတ္ၾကရသည္မွာ အေမာ။ အိမ္မွာေနလည္းပြတ္၊ ေက်ာင္းတက္လည္းပြတ္၊ ထမင္းစားလည္းပြတ္၊ လက္ဘက္ရည္ဆိုုင္ထိုုင္လည္းပြတ္၊ အိပ္ယာ၀င္လည္းပြတ္၊ အိပ္ယာထလည္းပြတ္ တပြတ္ပြတ္ လုုပ္ႀကေလသည္။
“မင္းကိုုေတာ့ကြာ ဖြတ္ကေလးကေန ပြတ္ကေလးလိုု႔ပဲ နာမည္ေပးလိုုက္ေတာ႔မယ္။ ပြတ္ကိုု ပြတ္လြန္းအားႀကီးတယ္”
ခက္ေသးရြာသားပီပီ နာမည္အေပးေတာ္ေသာ အီၾကာေအာ္က ၿခိမ္းေျခာက္လိုုက္မွ ဖြတ္ကေလးတစ္ေယာက္ အပြတ္ရပ္သြားေလေတာ႔ သည္။
“အေရးႀကီးလိုု႔ပါ ဆရာေအာ္ရဲ႕”
“ဘာေတြမ်ား အေရးႀကီးေနတာလဲကြ”
“မင္းတိုု႔ ေခတ္လူငယ္ေတြေတာ႔ကြာ…. တစ္ပြတ္ပြတ္နဲ႔ စမတ္ဖုုန္းေတြကိုု အျဖစ္သည္းလိုုက္ၾကတာ အဲဒါေၾကာင္႔ ခိုုနီတိုု႔တေတြ အလုုပ္ျဖစ္ ေနႀကတာေပါ႔ကြ”
ကိုုခိုုနီ၏ စူပါမားကက္တြင္ကား ဆင္းမ္ကဓ္မ်ား စဆတ္ကဒ္မ်ားေရာင္းၿပီး ေတာ္ေတာ္ အလုုပ္ျဖစ္ေနသည္။ မၾကာခဏပ်က္၍ေသာ္၎၊ ေခတ္မွီခ်င္ကာ အၾကြားပိုု၍ေသာ္၎ ဖုုန္းမ်ားကိုု လိုုလိုု မလိုုလိုု လဲၾကသည္မွာ အၿပိဳင္အဆိုုင္ ျဖစ္သည္။ ခက္ေသးရြာသားတိုုင္းသာ အီႀကာေအာ္လိုုသာ ဆိုုရင္ေတာ႔ ခိုုနီတိုု႔ မြဲေပါက္ဟုု ေတြးမိသည္။ အီၾကာေအာ္တစ္ေယာက္ ဖုုန္းတစ္လံုုး ၂၅ သိန္းေခတ္ကတည္းက ၀ယ္ထားေသာ မိုုဘိုုင္းဖုုန္း အႀကီးႀကီးကိုု ယခုုထက္ထိကိုုင္သျဖင္႔ တစ္ေန႔က ဆိုုက္ကားစီးရင္း ဆိုုင္ကားသမားက အီၾကာေအာ္၏ မိုုဘိုုင္း ဖုုန္းႀကီးကိုု “ဘာႀကီးလည္းဗ်..” ဟုု အေမးခံရသည္။ အီၾကာေအာ္က ပစၥည္းဆိုုတာ တစ္သက္လံုုး ရိုုရိုုေသေသသံုုး မပ်က္မခ်င္းသံုုး ဟူ ေသာ အဖြားျဖစ္သူ၏ စကားကိုု ယေန႔အထိ ေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္သည္။
“ဆရာ႔ကိုုျပဖိုု႔ ေဒါင္းထားတာ..”
ဖြတ္ကေလးက သူ႔ဆရာအီႀကာေအာ္၏ အႀကိဳက္ကိုုသိသျဖင္႔ သူေဒါင္းထားေသာ နီနီခင္ေဂ်ာ္၏ “အင္းေလးမွာ ရြာတဲ႔မိုုး” သီခ်င္း ဗြီဒီယိုုကိုု ဖြင္႔ျပလိုုက္ေလသည္။
အီႀကာေအာ္လည္း ေနပူပူ ေခြၽးတလံုုးလံုုးျဖစ္ေနသည္ကိုု ေမ႔သြားျပီး သံစဥ္ေၾကာ၀ယ္ ေမ်ာေနေလေတာ႔သည္။
“အင္းေလးမွာ…..ရြာတဲ႔မိုုးရယ္
အင္းေလးမွာ……ရြာတဲ႔မိုုးရယ္……”
အသံေသးအသံေၾကာင္ျဖင္႔ အားရပါးရ အျပတ္လိုုက္ဟဲေနခ်ိန္တြင္ ေဒၚအြန္ေမး ေရာက္လာၿပီး
“ကိုုေအာ္… ရွင္ကေလးေတြနဲ႔တုုၿပီး သူငယ္ျပန္ေနတာလား…၊ ကိုုယ္႔အသက္ကိုုယ္မွ အားမနာ”
ဖီလင္အျပတ္တက္ေနေသာ အီၾကာေအာ္ကား အေရးေကာင္း ဒိန္ေဒါင္းဖ်က္သည္သကဲ႔သိုု႔ ဖီလင္ေအာက္သြားေလေတာ့သည္။
“ရွင္…….မဲေပါက္ထားတဲ႔ ၁၅၀၀ တန္ ဖုုန္းဆင္းကဒ္သြားထုုတ္ဦးေလ။ ၿပီးရင္ ကိုုခိုုနီ႔ဆိုုင္မွာ ရတဲ့ေစ်းနဲ႔သာ ျပန္ေရာင္းခဲ့ေတာ့။ သူ႔ဆိုုင္က ေစ်းရတယ္ေျပာတယ္။ ေတာ္ၾကာ ဖုုန္းကဒ္ေတြ အလကားေပးရင္ ေရာင္းမရ ျဖစ္ေနဦးမယ္။ ဆန္ဘိုုးေလး ဘာေလးရတာေပါ့”
ေဒၚအြန္ေမးေျပာမွ အီၾကာေအာ္လည္း ရေပါက္ရွိေသးသည္ကိုု သတိရၿပီး ၀မ္းသာသြားသည္။
“ေအး….မင္းေျပာတာ ဟုုတ္သားပဲ။ ငါ ေတာင္ ဖုုန္းကဒ္ေပါက္ထားတာ ေမ႔ေနတယ္”
ဒီလိုုေတာ႔လည္း သမဒဂ်ီးကိုု လက္ခုုပ္တီးရသည္မွာ နည္းနည္းေတာ႔ နာရက်ိဳးနပ္ပါလားဟုု ေတြးလိုုက္သည္။ ခက္ေသးရြာသား အမ်ား စုုကဲ႔သုု႔ိပင္ မည္မွ်ပင္ မေက်နပ္သည္ျဖစ္ေစ ရေပါက္ကေလးနည္းနည္းကိုုသာ ၾကည့္ၿပီး ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္သြားေလေတာ႔သည္။ ဘယ္ ေလာက္ ျမတ္ႏိုုင္သလည္းဟုု စိတ္ထဲမွ အၾကမ္းဖ်င္းတြက္ၾကည့္ၿပီး အီၾကာေအာ္တစ္ေယာက္ ေက်နပ္သြားမိသည္။
“ေအးပါကြာ…၊ ငါ… သြားထုုတ္လိုုက္ပါ႔မယ္” ဟုုဆိုုကာ အီၾကာေအာ္တစ္ေယာက္ ထီးတစ္ေခ်ာင္းကိုုေဆာင္းလွ်က္ ကိုုခိုုနီ၏ စူပါမာကက္ ဘက္သိုု႔ တပည့္ေက်ာ္ ဖြတ္ကေလးကိုု အခ်က္ျပကာ သုုတ္ေျခတင္၍ ထြက္ခြာသြားေလေတာ႔သတည္း။ ။
သေဗၺသတၱာကမၼသကာ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
