ၿငိမ္းခ်မ္းေအး – ကုုိးကြယ္ယုုံၾကည္မႈ ဆုုိတာ

မင္းဘူး နဂါးပြက္ေတာင္ မွာ နဂါး အစာေကၽြး၊ ႏြားႏို႔ တိုက္တဲ့ ဓာတ္ပံု တခုကို အခု လူတခ်ိဳ႕ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေတြမွာ တင္ၾကၿပီး ေတာင္ေျပာ၊ ေျမာက္ေျပာ ဆိုေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။  ကိုယ့္ ဘာသာေတာ့ ေခတ္မီသူႀကီး၊ သိပၸံနည္းက် ဘာသာေရး လိုက္စား ယံုၾကည္သူႀကီး၊ ဗုဒၶဘာသာ အစစ္ႀကီး၊ ဘာသာေရး မရွိသူကလည္း ခပ္ေပါေပါ အလုပ္ေတြဆိုၿပီး ရင္ေမာက္ ေခါင္းေမာ့ ဆိုခ်င္ဟန္ ရွိၾကတယ္။  ဗမာျပည္ မွာ မက်က္တက်က္ half-baked လူမ်ား က အမ်ားစု ဘြဲ႕ရ ပညာတတ္ဆိုသူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္းကို အြန္လိုင္းေခတ္ ေရာက္မွ တျဖည္းျဖည္း ထင္ရွားလာတယ္။

 

ဘယ္ ဘာသာေရး မွ၊ ဘယ္ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ မွ အလံုးစံု သိပၸံနည္းက်တယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။  ဘာသာႀကီး ဆိုၾကတဲ့ အယူဝါဒေတြမွာလည္း သိပၸံေတြ၊ ယုတၱိေတြ နဲ႔ လြတ္တဲ့ သေဘာတရားေတြ၊ ဓေလ့ထံုးေတြ အနည္းအမ်ား ရွိတာပဲ။  နတ္ယံုသူ နဲ႔ မယံုသူ ဘယ္သူမွ ပို ၿပီး သိပၸံနည္းက် တယ္ မဆိုႏိုင္ဘူး။

 

လူ တေယာက္ အယူ မွားတယ္၊ မမွားဘူး ကို အျခား ဘယ္သူကမွ ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ မရွိဘူး။  ျပယ္ရယ္ျပဳခြင့္ မရွိဘူး။  ႏွိမ္ခ် ခြင့္ မရွိဘူး။ ေစာ္ကား ခြင့္ မရွိဘူး။

 

ကိုယ့္ နဲ႔ အယူ မတူတိုင္း မိစာၦဒိဌိ ဆိုၿပီး ေရွးက ထင္ခဲ့ၾကတာ ေနာက္ဆံုး အဲ့ဒီ မိစာၦဒိဌိ ကိုပဲ သခင္ႀကီး ေခၚ ကၽြန္ ခံရေတာ့တာပဲ။  ေဒါက္တာလွေဘ က သူ႔ အတၳဳပၸတၱိ မွာ လန္ဒန္ေရာက္ေတာ့ မဂၤလာ့သုတ္ မသိတဲ့ အေနာက္တိုင္းသား လူျဖဴ မိစာၦဒိဌိ ေတြ အင္မတန္ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႕ေၾကာင္း ထည့္ဆိုဖူးတယ္။

 

ဆိုခ်င္တာက မိမိ စံ တခု တည္းနဲ႔ မိစာၦဒိဌိ သတ္မွတ္လို႔ မရ၊ အယူလြဲတယ္ ဆိုလို႔ မရ၊ အျမင္က်ဥ္းတယ္ ဆိုလို႔ မရ။

 

က်ေနာ့္ အတြက္ ဘုရား လိုခ်င္ မွ လိုမယ္။  ခင္ဗ်ား အတြက္ ေတာ့ ဘုရား က မရွိမျဖစ္ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနမယ္။  အလားတူပဲ လူတခ်ိဳ႕အတြက္ ဘုရားလည္း လိုတယ္။ နတ္လည္း လိုတယ္၊ ဘိုးေတာ္လည္း လိုတယ္၊ နဂါးလည္း လိုတယ္၊ ေျမြလည္း လိုတယ္။

 

ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈတိုင္းဟာ လူတဦးခ်င္း ရဲ႕ လြတ္လပ္တဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈ၊ ဆႏၵ။  ဒီ ေရြးခ်ယ္မႈ အေပၚ မူတည္ၿပီး ကိုးကြယ္မႈ ဆက္စပ္ အလုပ္ေတြကို တျခား သူတပါး မထိခိုက္သေရြ႕ လုပ္ခြင့္ ရွိရမယ္၊ ဓေလ့ေတြကို ေစာင့္ထိန္း က်င့္သံုး ခြင့္ရွိရမယ္။  ဒီ အမ်ားကို မထိခိုက္တဲ့ အလုပ္၊ ဓေလ့ အတြက္ မေစာ္ကားအပ္ဘူး၊ မထိပါး အပ္ဘူး။

 

ဒါေပမယ့္ ခု ဗမာျပည္ ျဖစ္ေနတာက ဒီျပင့္ ဘာသာ၊ အယူဝါဒ ကိစၥေတြ မေျပာနဲ႔ဦး၊ ဗုဒၶဘာသာ အတြင္းမွာကို သမားရိုးက် အမ်ားလက္ခံၿပီးနဲ႔ ခြဲထြက္ ေျပာၾကည့္၊ ေဟာၾကည့္ပါ့လား၊ မိုးျပာ ဘာျဖစ္ေနလဲ မ်က္ျမင္ပဲ။

 

စစ္မွန္တဲ့ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာ ဆိုတဲ့ အစြဲႀကီး မေပ်ာက္သေရြ႕ ဗမာျပည္ မွာ ဘာသာေရး လြတ္လပ္ခြင့္ လည္း အေျခခံက်က် ရွိမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဘာသာေရး ဆက္စပ္ ပဋိပကၡ ေတြလည္း ကင္းမွာ မဟုတ္ဘူး၊ မိုးျပာ ဆရာေတာ္လည္း ေထာင္ထဲက ထြက္ ရမွာ မဟုတ္ဘူး။

 

ဘာသာေရး လြတ္လပ္ခြင့္ရဲ႕ အႏွစ္ သေဘာ မွာ ဂိုဏ္း၊ ဓေလ့၊ အယူ ကြဲမႈေတြကို လက္ခံႏိုင္ရမယ္၊ သည္းခံတတ္ရမယ္၊ ေလးစားတတ္ရမယ္။

 

လူတေယာက္ ဟာ ဆႏၵ ရွိရင္ ဘာသာ အယူဝါဒ တခု ကို အခုမွ ထ တည္ေထာက္ခြင့္ ရွိတယ္၊ သူယံုၾကည္ရာ ကို သူတပါး ကို မထိခိုက္ ရင္ ေဟာေျပာခြင့္ ရွိရမယ္။  သူ႔ ကိုယ္သူ ငါ သာ ဘုရား ဧကန္ (သို႔မဟုတ္)၊ ေနာက္ဆံုး တမန္ေတာ္ ျဖစ္တယ္ ဆိုခြင့္ ရွိတယ္။  သူ႔ ကို ယံုၾကည္သူ က ကိုးကြယ္လိမ့္မယ္။  မယံုၾကည္သူ၊ မကိုးကြယ္ခ်င္သူ ရဲ႕ အလုပ္မဟုတ္၊ တားလို႔ မရ။

 

ဒါေပမယ့္ ဒီလို ယံုၾကည္မႈ အလြဲသံုးစားျပဳၿပီး ေနာက္လိုက္ေတြကို၊ တျခား သူ တပါးကို အသက္ အႏၱရာယ္ မျပဳရဘူး၊  ယံုၾကည္သူ ေနာက္လိုက္ေတြကို အသံုးခ်ၿပီးေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ က မေတာ္ မတရား အခြင့္အေရးယူတာမ်ိဳး (ဥပမာ ကာမ လိမ္လည္ ယူျခင္းမ်ိဳး) မလုပ္ရဘူး။  ဒီလိုလုပ္ရင္ အေရးယူ၊ တားရမယ္။

 

ဒါမ်ိဳး လူတေယာက္ ရဲ႕ ယံုၾကည္မႈ၊ ကုိးကြယ္မႈ၊ ဓေလ့ က ပတ္ဝန္းက်င္ ကို ထိခိုက္္မႈ မရွိသေရြ႕ လူ႔ အဖြဲ႕အစည္းမွာ အယူဝါဒ စံုကို ရွင္သန္ခြင့္ ေပးမွ ၂၁ ရာစု ယဥ္ေက်းၿပီး ဒီမိုကေရစီ ျပည့္ဝတဲ့ လူ႔ အဖြဲ႕အစည္း ျဖစ္မယ္။

 

က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ က နဂါးပြက္ေတာင္ ေရာက္တိုင္း ဆယ္ျပားေစ့ ပစ္ထည့္တာပဲ၊ ျမသလြန္ ဘုရား တက္တိုင္း ေက်ာက္တံုးႀကီး မ ဆုေတာင္း တာပဲ၊ မတိုင္း ဆုေတာင္း ျပည့္၊ ေက်ာင္တံုးကလည္း ေပါ့တယ္ ယံုတာပဲ။

 

ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ အခ်င္းခ်င္း အေၾကာင္းသိခ်င္းက်လည္း ဗမာျပည္ မွာ အႀကီးဆံုး နတ္ ကေတာ့ စစ္ကိုင္းတံတား က နတ္ႀကီးေတြကြ၊ တလံုး တလံုး လက္သီးဆုပ္ ေလာက္ ရွိတယ္ ေျပာခ်င္ ေျပာေနတာပဲ။

 

ထပ္.. ဒါေပမယ့္.. တကယ္ ယံုၾကည္သူေတြ နဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္၊ ယံုၾကည္သူမ်ား အေလးထားတဲ့ ေနရာ ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က်လည္း လိုက္ေလ်ာညီေထြ ရွိတဲ့ ေလးစားမႈ ျပရတယ္။  ေၾကာက္လို႔ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ယံုၾကည္သူ သူတပါး စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ မျဖစ္ေအာင္ လို႔ သူတို႔ ယံုၾကည္တဲ့ ဓေလ့ အတိုင္း လိုက္လုပ္ရတယ္။

 

ပံုေတာင္၊ ပံုညာ ျဖတ္ေတာ့ အေမယဥ္ အတြက္ ေစာင့္ထိန္းမႈေတြ လမ္းညႊန္မႈေတြ ေဒသခံေတြက ေျပာျပတယ္။  ယံုယံုၾကည္ၾကည္ လိုက္လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။  ဒါက ကိုယ့္ ခရီး အႏၱရာယ္ ထက္ သူတို႔ အတြက္က ရိုးရာ ယံုၾကည္မႈ ေန႔စဥ္ ဘဝေတြနဲ႔ ဆိုင္တယ္၊ အေမယဥ္ စိတ္ဆိုးရင္ ေျမြဆိုးေတြ ေပါမယ္၊ လယ္ယာ လုပ္ငန္းခြင္ ထိခိုက္မယ္၊ ရာသီဥတု ေဖာက္ျပန္မယ္၊ စပါးအထြက္ နည္းမယ္ စသည္ စသည္ သူတို႔ ယံုၾကည္မႈ က သူတို႔ ထမင္းအိုး နဲ႔ ဆိုင္တယ္၊ သူတို႔ အသက္ နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္။

 

ကိုယ့္ အတၱ စိတ္ႀကီးဝင္မႈ အတြက္နဲ႔ သူတပါး ယံုၾကည္မႈကို ေစာ္ကားရင္း သူတပါး  ဥပါဒါန္ ေၾကာင့္ ဥပါဒ္ ျဖစ္ ဒုကၡ ေရာက္ေအာင္ လုပ္မႈကမွ လူမပီသမႈ၊ လူယဥ္ေက်းမျဖစ္မႈ၊ နတ္ကိုးကြယ္တာက၊ နတ္ယံုၾကည္တာက မယဥ္ေက်းတာ မဟုတ္၊ လူမပီသတာ မဟုတ္။

 

ေခတ္ပညာတတ္ ဆိုတဲ့ ျပဳတ္မႏူးမ်ား စာေလး ဘာေလး လူအထင္ႀကီးေအာင္ ဖတ္ၾကတယ္ ဆိုရင္လည္း စာေတြ႕ကေနလည္း သင္ခန္းစာ ယူရတယ္။

 

ဦးဖိုးက်ား ကိုယ္ေတြ႕ ဝတၳဳတိုမ်ား ၾကားဖူး၊ ဖတ္ဖူးမွာေပါ့။ အဲ့ထဲက တပုဒ္က ဒီလို..။

 

ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား လူငယ္ ေခတ္ပညာတတ္ ကေလး တေယာက္က သေဘၤာ အတူစီးလာတဲ့ ခရီးေဖာ္ ေတာသားဦးႀကီး တေယာက္ရဲ႕ လည္ပင္းက အေဆာင္လက္ဖြဲ႕ ကို ျမင္ေတာ့ “ဒါက.. ဘာလဲ..၊ ဘာအတြက္.. လဲ..” လို႔ အထက္စီးႀကီးနဲ႔ ေမးပါေလေရာ။  ေတာသားႀကီးကလည္း ရိုးရိုးသားသားပဲ “ဒါက က်ဴပ္တို႔ နယ္ကို ဘီလူးဝင္မယ္လို႔ ဘုန္းႀကီး အိပ္မက္ရလို႔ ကာကြယ္ႏိုင္ေအာင္ ဘုန္းႀကီး ကိုယ္တိုင္ စီရင္ေပးတဲ့ အေဆာင္ပါ” လို႔ ျပန္ေျဖရွာတယ္။

 

အဲဒီေတာ့ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား လူငယ္က “ဒီလို မႏၱန္၊ ယၾတာ၊ ေဆး၊ အင္းအိုင္၊ ဂါထာ၊ အေဆာင္၊ လက္ဖြဲ႕ ေတြဟာ အဓိပၸာယ္ မရွိ၊ ယုတၱိ မဲ့၊ အက်ိဳး/အေၾကာင္း မညီ၊ သိပၸံနည္း မက် ေၾကာင္း၊ ဒီအေဆာင္လက္ဖြဲ႕ေလး ေဆာင္ထားျခင္းေၾကာင့္ ဘယ္လို အက်ိဳးေက်းဇူးမွ မရ၊ ဘယ္လို အႏၱရာယ္မ်ိဳးကိုမွလည္း မကာကြယ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ တကယ္ေတာ့ ဘယ္.. ဘီလူးမွလည္း လာမွာ မဟုတ္ေၾကာင္း” အစရွိသလို ယံုၾကည္မႈ သေဘာကို မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး လက္ေတြ႕ ယုတၱိေဗဒ နဲ႔ ေခတ္သိပၸံ ကို နင္း ေဇာင္းေပးေျပာဆို အသိ၊ အျမင္၊ ပညာ နည္းရွာတဲ့ ေတာသား ရိုးအတဲ့ ဦးႀကီးအေပၚ ဆရာႀကီးလုပ္ၿပီး အာေပါင္အာရင္းသန္သန္နဲ႕ အခၽြတ္တရား ျပန္ေဟာတယ္။

 

၃၊ ၄ ေတာင္ မကြဲရွာတဲ့ ေတာသားႀကီးလည္း ပါးစပ္အေဟာင္းသား နဲ႔ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ရွာ ျဖစ္ေနတာေပါ့..။

 

ဒီလို လူငယ္ တကိုယ္ေတာ္ တရားေဟာ ေနတုန္းမွာပဲ ေဘးက တျခား လူႀကီး တေယာက္က ဝင္ၿပီး.. “ဒီမွာ သူငယ္ရဲ႕.. ေမာင္ရင္ ရွင္းျပတာေတြက အက်ိဳး၊အေၾကာင္း ဆီေလ်ာ္ပါတယ္။  ဒီအေဆာင္လက္ဖြဲ႕ ဟာ ေမာင္ရင့္ အတြက္ မလိုဘူး..ဆိုတာလည္း မွန္ပါတယ္။  ဒါေပမယ့္ ဒီက ဦးႀကီး နဲ႔ တျခားေဒသခံ ရြာသားေတြ အတြက္ေတာ့ လိုတယ္.. ကြယ့္..။  သူတို႕ရဲ႕ ယံုၾကည္မႈအရ ဒါဟာ သူတို႔ကို ေဘးအႏၱရာယ္ က အကာအကြယ္ေပးတယ္ ကြယ့္။  ဘုန္းႀကီးကလည္း သူတို႔ကို ဒါေလး ေဆာင္ခိုင္းၿပီး ဘာသာတရား ကိုင္းရိႈင္းေအာင္၊ အကုသိုလ္ အမႈေတြ မျပဳမိေအာင္၊ နည္းေအာင္၊ ရပ္ရြာမွာ မူရစ္ရမ္းကား ခိုးဆိုး ေနသူေတြ နည္းေအာင္ တနည္း လုပ္တာပဲ.. ကြယ့္..။ သူတို႕ အတြက္ ဒီ အေဆာင္ဟာ လုိကုိ လုိတယ္..” လို႔ ဝင္ၿပီး ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈရဲ႕ သေဘာ နဲ႔ အႏွစ္သာရကို ေသခ်ာ ရွင္းျပတယ္..။

 

ျပန္မေျပာႏိုင္ရွာ၊ ျပန္မေျပာတတ္တဲ့ သူမ်ိဳးကိုသာ ဆရာ လုပ္တတ္တဲ့ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ေခတ္ပညာတတ္ လူငယ္လည္း သူ႔ကို အက်ိဳး၊ အေၾကာင္း ျပန္ရွင္းျပႏိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးက် ဘာမွ ျပန္ မေျပာသာေတာ့ဘဲ ၿငိမ္ေနရရွာတယ္ ဆိုတဲ့ ဦးဖိုးက်ား ကိုယ္ေတြ႕ ဝတၳဳ ယူတတ္ရင္ စိတ္ႀကီးဝင္ေနသူ ပညာတတ္ဆိုသူမ်ား အကၽြတ္တရား ရသင့္တယ္။

 

မႏွစ္က လက္ပံေတာင္းေတာင္ စံုစမ္းစစ္ေဆးေရးေကာ္မရွင္ အစီရင္ခံစာပါ လယ္တီသိမ္ ကိစၥ “ေစတီ နဲ႔ သိမ္တို႔သည္ ပထမ လယ္တီ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး တည္ထားသည့္ သာသနိက အေဆာက္အအံုမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း အေထာက္အထား မေတြ႕ရွိရပါ” ဆိုထားတာ ဖတ္ရေတာ့ ပထမ ဆံုး သတိရတာ ဆိုခဲ့တဲ့ ဦးဖိုးက်ား ကိုယ္ေတြ႕ ဝတၳဳပဲ။

 

ေဟ့ ဘယ္ သမိုင္း ဆရာ၊ ကဝိ ပညာရွိ က မဟုတ္ဘူး ေျပာေျပာ၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္း မကလို႔ ေဒါက္ေတာ သန္းထြန္း အေဖ က ပဲ “ဗုဒၶဘုရား အရွင္ ဗမာျပည္မထဲ လံုးဝ မေရာက္ဖူးဘူး၊ အလြန္ဆံုးေရာက္ ရခိုင္ေပါ့” ဘယ္လို ဆိုဆို ဘုရား ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ခ်ီးျမွင့္တဲ့ သလြန္ေတာ္ နဲ႔ ျမသလြန္ ကို ဘီလူး ညီေနာင္္ တည္ခဲ့တာပဲ လို႔ မေကြးသားမ်ား ယံုၾကတာပဲ၊ သိၾကားမင္း က ဗီတို အာဏာ သံုးလို႔ ပိုင္ရွင္ ဘီလူးေတြ ခမ်ာ ေရစက္ေတာင္ တမ္း မခ်ရရွာဘူး။  မင္းဘူးသားမ်ားကလည္း ဘုရား က စကိၠန္းတဲ ဘုရား (နဂါးပြက္ေတာင္ေဘး) မွာ ပဲ က်ိန္းစက္ၿပီး မေကြးဘက္ မကူးခဲ့တာ ကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး မင္းတို႔ အေရွ႕ဘက္ ကမ္းသားမ်ား မိုက္တယ္၊ မမိုက္ဘူး ဆို ဘုရားေတာင္္ အေရွ႕ဘက္ျခမ္း မကူးလာခဲ့ဘူး မဟုတ္လား အသားယူ ဆိုၾကတာပဲ။  ဘုရား ေျခေတာ္ရာ အစစ္ျဖစ္ေၾကာင္း မန္းစက္ေတာ္ရာ ေဒသသားမ်ား ယံုၾကည္ၾကတာပဲ။

 

ထံုးျဖဴသုတ္ ဘုရားငုတ္တို ျဖစ္ပါေစ၊ ေဒသခံ အတြက္ကေတာ့ အေသာကမင္းႀကီး တည္ခဲ့တာပဲ။  အလားတူပဲ လက္ပံေတာင္း ေဒသခံ ေတြ အတြက္ေတာ့ ဘယ္ သမိုင္းပညာရွင္ မွ ေထာက္ခံစရာမလို သူတို႔ဆီက ဘုရားေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ က လယ္တီ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး တည္ခဲ့တာပဲ။

 

ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈမွာ သိပၸံေတြ၊ သမိုင္းေတြ၊ ယုတၱိ ေတြ၊ သက္ေသ အေထာက္အထားေတြ မလိုဘူး။

 

ခင္ဗ်ားတို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း ကိုယ္ အရိုးစြဲ ယံုၾကည္တဲ့ ကိုယ့္ ဘာသာ ဆက္စပ္ တခ်ိဳ႕ ကိစၥေတြ၊ အခ်က္ ေတြ၊ ဘုရားသမိုင္းေတြ ဆို ဒီလိုပဲ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ယုတၱိေတြ မခ်ေတာ့ဘဲ မ်က္စိ မွိတ္ ယံုပစ္လိုက္တာပဲ မဟုတ္လား။

 

ဒီ သေဘာပဲ နတ္ယံုတာ၊ နဂါး ယံုတာ လည္း ဘာပို ထူးလို႔လဲ။

 

ဗမာျပည္ ရဲ႕ မ်က္ေမွာက္ ဘာသာေရး ျပႆနာေတြ ကို ေတြးမိတိုင္း ငါတို႔ ပုဂံေခတ္ေလာက္သာ လူေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ ရင့္က်က္၊ အျမင္က်ယ္ ရင္ ဒါမ်ိဳးေတြ ျမင္ရ၊ ၾကားရ မဟုတ္ဘူး လို႔ ဆိုမိတယ္။

 

ပုဂံေခတ္ဟာ ျမန္မာေတြ ေရရွည္တည္မယ့္ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ စရခါစ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္၊ အင္မတန္ သေဘာထား ႀကီးၾကတယ္။  အရိုးစြဲမႈေတြ အေျခမတည္ေသးဘူး။  ဘာ ဘာသာေရး အစြဲ ႀကီးမႈ မ်ိဳးမွ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ေကာ၊ ျပည္သူမွာ ပါ မရွိဘူး။

 

ပုဂံေခတ္ ဘာသာ သာသနာ ၾကည့္ရင္ ေခတ္ သေဘာ စစ္မွန္တဲ့ ေထရဝါဒ ဗုဒၶ ဘာသာ မွ ဆိုတဲ့ သေဘာ မရွိဘူး၊ မဟာယန လည္း ရွိတာပဲ။  ျဗဟၼဝါဒလည္း ထြန္းကားတာပဲ။  ဟိႏၵဴ ဓေလ့၊ အယူဝါဒ လည္း က်ယ္ျပန္႔တာပဲ။  အေနာ္ရထာ မင္းျမတ္က ေထရဝါဒ ဗုဒၶ ဘာသာ ကို ထိန္းသိမ္းခ်င္ လို႔ အရည္းႀကီးေတြ ႏွိမ္နင္းတယ္ ဆိုတာ အလကား ေျပာတာ။  လြတ္လပ္တဲ့ နတ္ကိုးကြယ္မႈလည္း ရွိတယ္။  မင္းက လည္း တဖက္သတ္ ဖိႏွိပ္၊ တားျမစ္မႈ မျပဳခဲဘူး။  မြန္ႏိုင္ငံ သာသနာ အစစ္ လိုခ်င္လို႔ သြားသိမ္းတယ္ ဆိုတာလည္း ေနာက္ပိုင္းမွ အမ်ိဳးသား၊ ဘာသာ သာသနာ ေဇာင္းေပး အျမင္နဲ႔ တရားမႈ ရွာ သမိုင္း ဖန္တီး ေကာက္ခ် ဆြဲၾကတာ။  တကယ္ သိမ္းရျခင္း အေၾကာင္းရင္းမွာ ဘာသာေရး အေၾကာင္း က အဓိက မဟုတ္ဘူး။  ဘာသာေရး ဆက္စပ္ က်ားမ ခြဲျခား မႈမ်ိဳးလည္း မရွိဘူး။  အမ်ိဳးသမီး သာသနာ့ဝန္ထမ္းေတြလည္း အမ်ိဳးသားနဲ႔ တန္းတူပဲ။

 

ပုဂံေခတ္ ေလာက္ အယူဝါဒ စံု အထြန္းကားဆံုး၊ လက္သင့္ အခံဆံုး၊ သည္းခံႏိုင္မႈ အရွိဆံုး၊ ရင္ဘက္ အက်ယ္ဆံုး၊ ႏွလံုးအျပည့္ဆံုး ေခတ္ ဗမာ့ သမိုင္း မွာ မရွိေတာ့ဘူး။  ဟတ္/မဟုတ္ သိခ်င္ရင္ ပုဂံေခတ္ ဗိသုကာ လက္ရာေတြ ၾကည့္ ၾကည့္ေပါ့။  အယူဝါဒစံု လႊမ္းမိုးေနတာ ေတြ႕ရမယ္။

 

နတ္ကိုးကြယ္မႈ ကို သြား ေပါ့ေသးေသး မထင္နဲ႔။  ႏိုင္ငံေရး သေဘာ ဆိုရရင္ အိုးေဝ ဦးညိဳျမ စကား ငွားဆိုလိုက္ခ်င္တယ္။  ဗမာ့ သမိုင္းမွာ ပေဒသရာဇ္ မင္းဆိုး၊ သက္ဦးဆံပိုင္ အာဏာရွင္ စနစ္ကို စ ေတာ္လွန္ခဲ့တာ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစု မဟုတ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ မဟုတ္၊ လစ္ဘရယ္ဝါဒ မဟုတ္ ပန္းပဲ ေမာင္တင့္တယ္ အမွဴးျပဳတဲ့ ပုပၸား ၃၇ မင္း နတ္ အဖြဲ႕သာ ျဖစ္တယ္။  သက္ဦးဆံပုိင္ ရွင္ဘုရင္ ရဲ႕ မွားယြင္းမႈကို ေတာ္လွန္ဆန္႔က်င္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ အထိ လူထုၾကား အရိုးစြဲ ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာ သူတို႔သာ ျဖစ္တယ္။

 

နိဂံုးခ်ဳပ္ရရင္ နတ္ကိုးကြယ္တာ ကို ဘြဲ႕ရ ပညာတတ္ဆိုကာ မက်က္တက်က္ နဲ႔ ရယ္သြမ္းေသြးလိုမႈ စိတ္အခံ မေပ်ာက္မခ်င္း ဗမာျပည္ မွာ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ ဆက္စပ္ လြတ္လပ္ခြင့္ ျပႆနာေတြ ဆံုးမွာ မဟုတ္္ဘူး၊ အယူဝါဒ မတူသူၾကား ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ ကြဲျပားမႈကို သည္းခံႏိုင္မႈ ခႏၱီစ တရားေတြ မဲ့ေနဦးမွာပဲ။  အလားတူပဲ (၂၁) ရာစု ေခတ္ ဗမာျပည္ က လူေတြ (၁၀) ရာစု၊ (၁၁) ရာစု ဝန္းက်င္ ပုဂံေခတ္ က ေရွးျမန္မာႀကီးေတြ ေလာက္ အျမင္မက်ယ္၊ ႏွလံုးသား မႀကီး သေရြ႕ လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရး အမုန္းေတြ၊ ပဋိပကၡေတြ၊ ျပည္တြင္း စစ္ပြဲ၊ ရန္ပြဲေတြ ရွည္ေနဦးမွာပဲ ျဖစ္ေၾကာင္း အားနာနာနဲ႔၊ ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ ဆိုလိုက္ပါရေစ။