အပၸမာေဒန – မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆ ျပင္းျပထက္သန္ မွန္ကန္ေသာ သတိတရားျဖင့္၊ သမၸာေဒထ – သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဟုဆိုအပ္ေသာ သိကၡာသံုးပါးတုိ႔ကို ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ျပည့္စံုေအာင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ႏုိင္ၾကပါေစကုန္သတည္းတဲ႔။
ဒါက စာဖတ္တာေလး အရိွန္ရလာလို႔ ေသခ်ာ ျပန္ရွာရေကာင္းမွန္းသိလာၿပီး အသက္အေတာ္ၾကီးမွ အဓိပၸါယ္ေသခ်ာသိတာပါ။
ငယ္ငယ္ကတည္း ကေတာ႔ ဒီ ပါဠိစကားလံုး အစုကို ၾကားဘူးေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြဆီမွာ ငါးပါးသီလဘဲ ယူယူ၊ ရွစ္ပါးသီလ ဘဲ ယူယူ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြက ေနာက္ဆံုးစကားအေနနဲ႔ တရားနာတဲ႔ ပရိသတ္ကို ေျပာ ေျပာေနလို႔ ၾကားဘူးတယ္။ ကိုယ္႔တစ္ေယာက္တည္း အတြက္ သီးသီးသန္႔သန္႔ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ေျပာတာ ၾကားဘူးတာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေလးတန္းႏွစ္ ကိုရင္၀တ္တံုးကဘဲ။
တကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကိုရင္ မ၀တ္ခ်င္ေသးဘူးရယ္။ မေဆာ႔ရမွာ စိုးတာလဲ မဟုတ္ဘူး။ ညစာမစားရမွာ စိုးတာလဲ မဟုတ္ဘူး။ သီခ်င္း မဆိုရမွာ စိုးတာလဲ မဟုတ္ဘူး။ အဓိက က အေမနဲ႔ ခြဲမအိပ္ခ်င္တာဘဲ။ ဒါေပမယ္႔ အေမက မင္း သကၤန္းႏိုင္ၿပီ။ အေမၾကီးလဲ (သူ႔အေမ)က်န္းမာတံုး သူ႔ေျမးသကၤန္းဆီးတာ ေတြ႔ခ်င္မွာ။ မ၀တ္ခ်င္လဲ သံုးေလးရက္ေတာ႔ အနည္းဆံုး ၀တ္ေပါ႔၊ ကိုရင္ကထြက္လာရင္ အဲဒီအခ်ိန္က ေခတ္စားတဲ႔ BMX စက္ဘီး ၀ယ္ေပးမယ္ဆိုလို႔ “ဒါဆိုလဲ ၿပီးေရာ။ အေမ႔ကတိကိုယံုတယ္” လို႔ ခ်ည္ၿပီး တုတ္ၿပီး သေဘာတူခဲ႔တာ။
ကိုရင္မ၀တ္ခင္ တစ္ပါတ္ကတည္းက အေမက ကၽြန္ေတာ္႔ကို သကၤန္းဆီးမယ္႔ ရြာဦးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဆီကို ေန႔ခင္းဆြမ္းစားခ်ိန္အၿပီးကို ခ်ိန္ၿပီး သြားခိုင္းတယ္။ သကၤန္းေတာင္းက်က္ရတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ၊ ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး ေရွ႕မွာ ဘယ္လို ေနရမယ္၊ ကိုရင္ရဲ႕ ၀တၱရားေတြက ဘယ္လို ဆိုၿပီး ဦးပၸဇင္းေလးက သင္ေပးတာေပါ႔။ ၿပီးေတာ႔ “ဧ၀ံေမသုတံ ဧကံသမယံ” အစခ်ီတဲ႔ ေမတၱာသုတ္ၾကီးကို ပ်င္းေနေအာင္ က်က္ခဲ႔ရတယ္လို႔ ရိုးရိုးသားသား ၀န္ခံစမ္းပါရေစ။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုရင္၀တ္တဲ႔ေန႔ ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးဆီ သကၤန္းေတာင္းေတာ႔ အားလံုး အဆင္ေျပ ေခ်ာေမာလို႔။ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ပီပီသသၾကီး ႏွဳတ္တိုက္ခ်ေပးတဲ႔ “ဗုဒၶသံ သရဏံ ဂစာၦမိ၊ ဓမၼသရဏံ ဂစာၦမိ၊ သံဃံသရဏံ ဂစာၦမိ” ကိုလိုက္ဆိုတယ္။
ေနာက္ၿပီး ဆရာေတာ္ဘုရားက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ခဏဘဲ ၀တ္မယ္ဆိုေပမယ္႔ ၀တ္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ေတြ လိုက္နာေစလိုေၾကာင္း။ ကိုရင္ဘ၀ဆိုတာ ရခဲေၾကာင္း။ မင္း ဒီဘ၀မွာလူျဖစ္တာေရာ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ႀကံဳဆံုတာေၾကာင္႔ ျဖစ္ေၾကာင္း။ ဒါေၾကာင္႔ ငါ႔အရွင္ဟာ ေသခ်ာ လိုက္နာပါ။ အခု ဆယ္ပါးသီလေပးမယ္။ ဆယ္ပါးသီလဆိုတာ ငါ႔အရွင္ ဘာဆိုတာ သိၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း လို႔ မိန္႔ေတာ္မူၿပီး ဆယ္ပါးသီလ ခ်ေပးတယ္။ သီလေပးအၿပီးမွာ ဆရာေတာ္က သူတစ္ဦးတည္း ရြတ္တယ္။ “အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ” တဲ႔။ လုိက္ဆိုရမွာလိုလို၊ ဘာေျပာတာလဲလို႔ သိခ်င္နဲ႔ တကယ္႔ကို နားမလည္ခဲ႔တာ။ နည္းနည္း စပ္စပ္စုစုအေကာင္ဆိုေတာ႔ ေတးမွတ္ထားလိုက္တယ္။
အေမကေတာ႔ သူ႔သား သကၤန္း၀တ္နဲ႔ ကိုရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ၾကည္႔ၿပီး မ်က္ရည္၀ိုင္းေနတယ္။ အမအငယ္ဆံုး က ကၽြန္ေတာ္႔ေခါင္းေပၚက ဆံပင္ရိတ္ရင္း ဓားရွထားတဲ႔ ေနရာေလးက ေသြးေလး စိမ္႔စိမ္႔ျဖစ္ေနတာကို ဂြမ္းနဲ႔ သုတ္ေပးမယ္ေျပာလို႔ “ဟဲ႔ ကိုရင္ဟဲ႔ နင္႔ေမာင္ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး” ေျပာလို႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ငါနဲ႔ ငါ႔အေမ၊ ငါ႔အမေတြဟာ ဘ၀ျခားေလၿပီလို႔ေတာင္ ေတြးၿပီး ၀မ္းနည္းမိေသးတာ။
ညေနခင္း အလွဴေ၀ယ်ာ၀စၥ ကိစၥေတြၿပီးေတာ႔ အေမတို႔ အိမ္ျပန္သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ မေမ႔ႏိုင္ဘဲ အဲဒီ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ဦးပဇၨင္းဆီ အေျပးအလႊားသြားေမးတယ္။ ဦးပဇၨင္းက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရီၿပီး ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးဆီ ေခၚသြားတယ္။ ကိုင္း ကိုရင္႔ဘာသာ ဆရာေတာ္ၾကီးဆီေမး။ မေၾကာက္နဲ႔လို႔ေျပာလို႔ ေမးေတာ႔ ဆရာေတာ္ၾကီးက “အင္း..ငါ႔အရွင္ နားလည္ေအာင္ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ႔ မေမ႔နဲ႔။ သတိမလြတ္နဲ႔ လို႔ ေျပာရမွာဘဲ။ အခု ငါ႔အရွင္က လူ၀တ္နဲ႔ မဟုတ္ဘူး။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ သကၤန္းေတာ္ကို ဆီးထားတဲ႔ ဘုရားသားေတာ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘုရားသားေတာ္ဆိုတာ ဘယ္လိုေန ဘယ္လို ထိုင္ရမယ္ဆိုတာ ငါ႔အရွင္လဲ ဒီက ေမာင္ပဇၨင္းဆီမွာ သင္ၾကားသင္႔သေလာက္ သင္ၾကားၿပီၿပီ။ အခု ကိုရင္၀တ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ အရင္လူ၀တ္တံုးကလို ေဆာ႔ကစား၊ ဆဲဆို၊ ေအာ္ဟစ္ေနတာေတြကို ငါကိုရင္၀တ္ၾကီးနဲ႔ပါလားဆိုၿပီး စိတ္ထဲမွာ ေတြးၿပီး မေမ႔နဲ႔လို႔ ေျပာတာ။ ကိုင္း..ကိုင္း…ဦးပဇၨင္းနဲ႔လိုက္သြား။ ညေန တရားထိုင္ခ်ိန္ၾကရင္ ျပန္လာခဲ႔” လို႔ မိန္႔ၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကိုရင္၀တ္တာ သံုးရက္ဘဲ ရည္ရြယ္တာပါ။ ေပ်ာ္မယ္လို႔လဲ မထင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ မနက္ခင္း ေစာေစာထၿပီး ဘုရားရွင္ကို ရွစ္ခိုးရတာ။ အာရံုဆြမ္းစားတာ။ ဆြမ္းခံထြက္ရတာ သေဘာက်လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ဆရာ ဦးပဇၨင္းကလဲ ဆြမ္းခံထြက္ခ်ိန္မွာ ဆြမ္းေလာင္းသူကို ေမာ႔မၾကည္႔ရဘူး။ ဟင္းေကာင္းတယ္၊ ညံ႔တယ္ စိတ္ထဲ မထည္႔ရဘူး။ အစာအဟာရေတြကို ဘုရားရဲ႕ သားေတာ္ေတြမို႔လို႔ င႔ါကို လွဴၾကတယ္လို႔တြက္ရမယ္။ မေႏွး မျမန္ေလွ်ာက္ရမယ္။ ကိုရင္႔ရဲ႕ ဒကာမၾကီးအိမ္မွာေရာက္ရင္ေတာင္ ေရကို သူတို႔ ကပ္မွ ေသာက္ရမယ္။ ကေလးလို မေနရဘူး ဆိုၿပီး တဖြဖြသင္ေပးတယ္။ ဆြမ္းစားခ်ိန္မွာဆိုရင္လဲ ပါးစပ္က ျပက္ျပက္ ျပက္ျပက္နဲ႔ ျမည္ေအာင္ မစားရဘူး။ ဆြမ္းအလုပ္တိုင္း အလုပ္တိုင္းကို ငါ႔ကိုယ္ခႏၶာၾကီး လွဳပ္ရွားဖို႔ အစာေတြ ထည္႔ေပးေနတယ္လို႔တြက္ရမယ္ဆိုၿပီး ဆံုးမတယ္။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံစမ္းပါရစီ။ အဲဒီအခ်ိန္က ဘာကိုမွ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း နားမလည္ေပမယ္႔ စိတ္ထဲမွာ BMX စက္ဘီး လိုခ်င္တာလဲ ေမ႔သြားတယ္။ အမအငယ္ ငါမရိွတုန္း အေမ႔ကို စြတ္ခၽြဲေနမလားဘဲ ဆိုတဲ႔ အေတြးလဲ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ၀င္သက္ထြက္သက္ ႏွာသီးေလးမွာ ကပ္ဆိုလို႔ ကပ္ထားၿပီး ပါးစပ္၊ ႏွဳတ္ခမ္းေတြ က်ဥ္တက္လာၿပီး ေနာက္ တစ္ကိုယ္လံုး ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ျဖစ္လာတာကို သေဘာ အက်ၾကီး က်ၿပီး ငါေတာ႔ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ေျပာေျပာေနတဲ႔ ရဟႏာၱကိုယ္ေတာ္ၾကီး ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္ဆိုၿပီး မတန္မရာ စဥ္းစားခဲ႔ေသးတာ။ အခုျပန္ေတြးေတာ႔ ၾကက္သီးေတြထေလာက္ေအာင္ ငါမတန္မရာ ေတြးခဲ႔တယ္လို႔ သိလာရတာ။
ဒီလိုနဲ႔ သံုးရက္ကေန ဆယ္႔ငါးရက္အထိ ေရာက္လာတယ္။ အေမက မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ျဖစ္လာၿပီ။ အိမ္ကို ဆြမ္းခံစၿပီး သြားစဥ္က မ်က္လႊာခ်၊ ငါကိုရင္ ငါကကိုရင္ အေမက ဒကာမၾကီး ကုသိုလ္ရေအာင္ ဘုရားသားေတာ္ ပီသေအာင္ ေနရမယ္လို႔ စိတ္ထဲ မွတ္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို “တပည္႔ေတာ္တို႔ ၀မ္းသာပါတယ္ ဘုရား” လို႔ ေျပာေနခဲ႔တာ။ ေနာက္ဆယ္ရက္ေလာက္ ေရာက္လာေတာ႔ ဆရာေတာ္ၾကီးမွာထားတဲ႔ “မိမိ၀မ္း၀ရံုေလာက္ဆြမ္းပါရင္ (ဆြမ္းဟင္းမပါရင္ေတာ္) ျပန္လွည္႔တာဟာ ဘုရားရဲ႕ လမ္းစဥ္ဘဲ ငါ႔တပည္႔တို႔” ဆိုတဲ႔ စကားကို သေဘာအက်ၾကီး က်ၿပီး အေမ႔အိမ္ကိုေတာင္ ဆြမ္းမခံေတာ႔ဘဲ ျပန္ျပန္ လွည္႔ခဲ႔တာ။ အဲဒီမွာ အေမက ေက်ာင္းကို လိုက္လာၿပီး ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးကို “တပည္႔ေတာ္က ငရဲယူသလိုလဲ ျဖစ္မွာစိုးပါတယ္ဘုရား။ ဒါေပမယ္႔ တပည္႔ေတာ္မွာ ဒီသားေလး တစ္ေယာက္ဘဲ ရိွတာပါဘုရား။ အခု သာသနာ႔ေဘာင္မွာ ေပ်ာ္သလိုလုိ (BMX ပူဆာထားတဲ႔ အေကာင္ကို သိပ္ယံုဟန္မတူ) ျဖစ္ေနေပမယ္႔ ေနာင္ အသက္ၾကီးမွ မေပ်ာ္ဘဲ ျဖစ္ေနရင္ တပည္႔ေတာ္ေတာ႔ ရင္က်ိဳးမွာဘဲ ဘုရား။ ေနာင္ သူအသက္ၾကီးမွ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းေလး တစ္ခုခု တတ္မွ ၀တ္ခ်င္ေသးသပဆိုရင္ တပည္႔ေတာ္က တားျမစ္စရာ မရိွပါဘူး ဘုရား။ အခုေတာ႔ ေနာင္ငါးတန္းႏွစ္အတြက္ စာေတြ ေႏြရာသီမွာ သင္ထားရအံုးမွာဆိုေတာ႔ ဆရာေတာ္ဘုရားနားလည္ေတာ္မူပါ။ တပည္႔ေတာ္ကို အျပစ္တင္ေတာ္မူပါ” လို႔ ဆိုၿပီး လာေလွ်ာက္ေတာ႔ ဆရာေတာ္ဘုရားက လူေတြ သူ႔ေက်ာင္းမွာ ရွဳပ္ရွဳပ္ယွက္ယွက္လုပ္တာ အလ်င္း မၾကိဳက္သူဆိုေတာ႔ “ကိုင္း ဒါဆိုရင္လဲ ဒကာမၾကီး သားေတာ္နဲ႔သာ ေျပာပါေလ” လို႔ ေျပာၿပီး နားလည္ေတာ္မူရွာတယ္။
အေမက ကၽြန္ေတာ္႔ဆီကုိလာၿပီး ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးကို ေျပာခဲ႔တဲ႔ စကားေတြလဲ ေျပာတယ္။ ကိုရင္ထြက္လာတဲ႔ ေန႔ BMX သြား၀ယ္မယ္ဆို ၾကိဳတင္မိန္႔ဖို႔လဲ ေျပာတယ္။ တကယ္တန္း ဘာသာေရး အျမင္ဘက္က ၾကည္႔ရင္ အေမ ငရဲရမွာေပါ႔။ မေကာင္းဘူးေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔သားအေၾကာင္း သူအသိဆံုး အေမက မမွားခဲ႔ဘူးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာပါရေစ။ အဲဒီညေနမွာဘဲ ကၽြန္ေတာ္ကိုရင္ထြက္တယ္။ ေနာက္ရက္ ေန႔ခင္း ေနပူထဲမွာ BMX ေပၚမွာ ကားကနဲ႔၊ ယားကနဲ႔ ကတံုး ကိုရင္လူထြက္ ငပိခ်က္။ ဘာသတိမွလဲ မရိွေတာ႔ဘူး။ ေျပးလိုက္ လႊားလိုက္ ခံုလိုက္ ေပါက္လုိက္။ အမေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္။ ေအာ္ဟစ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆဲဆို။ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ႔ မုန္႔ေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ေရြးၿပီး ရွာစား၊ ၀ယ္စာ။ ပူဆာ။ အေမစာသင္ေပးတာ ေပကတ္ကတ္လုပ္။ အဆူခံ။ အရိုက္ခံ။ ေအာ္ငို။
အခု ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္လာသည္အထိ ကၽြန္ေတာ္ ကိုရင္လဲ ျပန္မ၀တ္ျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ ဦးပဇၨင္းလဲ မ၀တ္ျဖစ္ဘူး။ အခု၀င္ အခုထြက္ ရက္တိုတုိေလးျဖစ္တဲ႔ ဒုလႅပတ္၀တ္ရတာလဲ စိတ္ထဲ သိပ္သေဘာမေတြ႔ဆိုေတာ႔ ဘုရားသားေတာ္ ျပန္ျဖစ္ခြင္႔ အခုအခ်ိန္ထိ မရိွေသးဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အခုထက္ထိ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြ ေတြ႔ရင္ ဘုရားသားေတာ္ေတြပါလား၊ အလြန္မ်ားတဲ႔ ၀ိနည္း စည္းကမ္းေတြနဲ႔ ေနရတဲ႔ တကယ္႔ ပုဂၢဳလ္ၾကီးေတြလို႔ ၾကည္ညိဳပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ၂၀၀၇ မွာ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြ စီတန္းၿပီး ေမတၱာသုတ္ေတြ ရြတ္ၾကေတာ႔ သံဃာေတြကို အျပစ္မျမင္ဘဲ ေႀသာ္..ငါတို႔ႏိုင္ငံမ်ား သူခိုး သူ၀ွက္ အစိုးရ လုပ္တာနဲ႔ သံဃာေတာ္ေတြေတာင္ အၿငိမ္မေနရပါလားလို႔ ေတြးမိခဲ႔တယ္။
ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ဘုရားသားေတာ္ ကိစၥလဲ နည္းနည္းရွဳပ္ေထြးလာတယ္။ စိတ္ညစ္စရာ ကိစၥေတြ ၾကားရ၊ ျမင္ေနရတာ စိတ္ညစ္ညဴးရ တာထက္ ပိုလာတယ္။ အရင္က ေဘာလံုးပြဲရံုမွာ၊ ညေနခင္း လၻက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ဆြမ္းဘုန္းေပးေနတာ ေလာက္ဘဲ စိတ္ညစ္ရတာ။ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရတာ။ အခုေတာ႔ ၉၆၉ ေတြေရာ။ မ်ိဳးေစာင္႔ေတြေရာ။ နည္းနည္း ပိုရွဳပ္လာတယ္။ ပိုၿပီး စိတ္၀မ္းကြဲလာတယ္။ အဆိုးဆံုးက သကၤန္းၾကီး မ မ ၊ မ မၿပီး ဘုရားေဟာတစ္ခြန္းမွ မပါဘဲ လူ၀တ္ေၾကာင္ေတာင္ ေျပာဖုိ႔ ခက္တဲ႔ စကားလံုးမ်ိဳးေတြ သံဃာေတာ္ တစ္ခ်ိဳ႕ဆီက ၾကားရတာ စိတ္ညစ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဥာဏ္မီွသေလာက္ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သကၤန္းေတာင္းတံုးက ဆရာေတာ္ ဘုရားေျပာတဲ႔ “အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ” နဲ႔ ဘုရားရွင္ ေနာက္ဆံုး ႏွဳတ္ထြက္စကား “အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ” က မတူဘူးေနမွာ။ ဆရာေတာ္ မိန္႔ေတာ္မူတာက ရွပ္တီးရွပ္ပ်ာ အေကာင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဆိုလိုတာ။ ဘုရားရွင္က သတၱေလာကၾကီးကို ရည္ရြယ္ခဲ႔တာ။ အထူးသျဖင္႔ သူ႔ရဲ႕ သာ၀က တပည္႔ သံဃာေတာ္ေတြကို ပိုၿပီး ရည္ရြယ္ခဲ႔ဟန္တူပါရဲ႕။ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ သိကၡာသံုးပါးနဲ႔ ေနခဲ႔ၾကေတာ႔။ မေမ႔မေလ်ာ႔ၾကနဲ႔။ သံသရာမွာ နစ္မြန္း အေျမာၾကီး ေျမာေနၾကတဲ႔ လူေတြကို ငါ႔ရဲ႕ တရားေတြေတြနဲ႔ ကူညီၾကလို႔ မိန္႔ခဲ႔တာဘဲ ေနမွာလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေတြးမိတယ္။
ေနာက္ၿပီး …ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္လာေတာ႔ မႏိွဳင္းေကာင္း မဆိုေကာင္း ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးရဲ႕ “အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ” ဆိုတဲ႔စကားစုေလးကို ၾကားတုိင္း The Ants ရဲ႕ (ကိုအယ္လ္ျဖဴ ေရးတာထင္တယ္) သတိ ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းကို သတိရတယ္။ ကိုေလးျဖဴ၊ ကိုေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္၊ ကိုအယ္လ္ျဖဴတို႔ အတူတူ ဆိုထားတဲ႔ သီခ်င္းေလး။
“မနက္ျဖန္ေတြ႔ဖို႔ ေရာက္ေအာင္လာပါ
မင္း မေမ႔နဲ႔အံုး..
ငါ႔ကို ခ်ိန္းၿပီး..အဲဒီေန႔ကတည္းက
ေနာက္တစ္ခါဘယ္ေတာ႔မွ…
ျပန္မေတြ႔ရေတာ႔မယ္႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္…
လက္ျပၿပီးေတာ႔..ကားေပၚတက္သြား..
ေဆးလိပ္ျဖတ္အံုးတဲ႔…
က်န္းမာေရးက သိပ္ျခဴခ်ာတာ…
ငါ႔ကို သတိေပးသြား….
ေနာက္ဆံုးေတြ႔လုိက္တဲ႔ ေန႔တံုးက…
ခဏ ခဏ ခဏ ခဏ ေမ႔ထား…
ေသျခင္း ေသျခင္း ေသျခင္း ေသျခင္းရဲ႕တရား…
သတိ…သတိ…သတိ…သတိ ေတာ႔ထား..”
ဒီသီခ်င္းကို ကိုအလ္ျဖဴ ေရးစဥ္က အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ ကို အမွတ္ရသလား၊ မရသလား၊ သိသလား ၊ မသိသလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ သူ႔ရင္ဘတ္မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ သူ႔ကို ႏွဳတ္ဆက္မသြားတဲ႔ ေသျခင္းတရားကို ၾကံဳလိုက္ရလို႔ဘဲ ေရးခဲ႔သလား ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။
ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ကေတာ႔ အဲဒီသီခ်င္းကို ဘယ္ေလာက္ ၾကိဳက္သလဲဆိုရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြလမ္းခြဲလို႔ ကားေပၚလိုက္ပို႔ရင္ သတိ…သတိ..သတိ…သတိ ေတာ႔ထားလို႔ စတတ္လြန္းလို႔ အခုဆိုရင္ ဘယ္သူမွ ကၽြန္ေတာ္႔ကို လိုက္အပို႔ကို မခံေတာ႔ဘူး။
ဘုရားရွင္ရဲ႕ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ က သတၱေလာကၾကီးကို ရည္ရြယ္တယ္။
လူတိုင္း သတၱ၀ါတိုင္း သတိထားၾက။ ဘာမွ မဟုတ္တဲ႔ သံသရာၾကီးလို႔ ေျပာခ်င္ခဲ႔တာ။
သူ႔သားေတာ္ေတြကို သတိေလးကပ္ၾက။ ငါ႔တရားေတာ္ေတြ လိုက္နာၾကလို႔ ေျပာခ်င္ခဲ႔တာ။
ကၽြန္ေတာ္လား… ကိုရင္ဘ၀တုန္းက အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ ကို ျပန္လိုခ်င္တယ္။
ဘ၀မွာ အရမ္းေမာလာရင္၊ ပူေလာင္လာရင္၊ စိတ္ညစ္လာရင္ ဘုရားရွင္ရဲ႕ “အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ” ကို သတိရတယ္။ ေနာက္ၿပီးရင္ ျပန္ပူ၊ ျပန္ေမာ၊ ျပန္ညစ္ ျဖစ္ျပန္တယ္။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္ရင္ နားေထာင္ေနက် ကိုအယ္လ္ျဖဴရဲ႕ သီခ်င္း “သတိ..သတိ..သတိ ေတာ႔ထား…ေသျခင္း..ေသျခင္း..ေသျခင္းရဲ႕ တရား” ကို ညည္းမိတယ္။
ဘုရားရဲ႕သားေတာ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ နဲ႔ ေနဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားၾကည္႔ခ်င္ေသးသည္။ မျမဲတဲ႔ ေလာက။ ဘာမွ မဟုတ္တဲ႔ ေလာက။ အရာရာကို သတိနဲ႔သြား၊ သတိနဲ႔စား၊ သတိနဲ႔ ေျပာၿပီး ေနလို႔ရတဲ႔ ဘ၀။ အခုေတာ႔ တ၀ဲလည္လည္….ေသျခင္း..ေသျခင္း..ေသျခင္း ရဲ႕ တရား……
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
ေအးဗ်ာ…ဒိတေခါက္ ဒိေဆာင္းပါးေလးက သိပ္ေကာင္းပါတယ္…ဒီလိုလုပ္စမ္းပါဗ်ာ….၊
အရင္တပုဒ္က ခင္ဗ်ား တစံုတေယာက္ကို ရည္ညႊန္းထားတယ္လို ႔ က်ေနာ္ သတ္မွတ္ယံုၾကည္ၿပီး..
ကာယကံရွင္နဲ ႔ တိုက္ရိုက္ စကားေၿပာၿဖစ္ပါတယ္………
ကာယကံရွင္ကေတာ ႔ ၿငင္းကြယ္ေဗ်ာက္ခ်က္ ေပးပါတယ္….
ခင္ဗ်ားရဲ ႔ အဲဒီေဆာင္းပါးကို မွ အုပ္စုတစုကေန အင္တာနက္ ဝက္ဆိုက္ေပၚတင္လိုက္ေတာ ႔…
ကာယကံရွင္ အတြက္ မဟုတ္ဘူးဆိုၿငား…အနဲအမ်ားေတာ ႔ ထိခိုက္မွဳ ရွိခဲ ႔တာ အေသအခ်ာပါဘဲ….
ခင္ေ်ားေရးတဲ ႔ေဆာင္းပါးေတြ ဖတ္ၾကည္ ႔လိုက္တိုင္း ခင္ေ်ားရင္ဘတ္ထဲက အၿဖဴေရာင္ ေစတနာေတြ ေတြ ႔ရပါတယ္
ခင္ဗ်ားရဲ ႔ မ်က္ႏွာမ်ားကို ဖတ္ပါ ေဆာင္းပါးက ခင္ဗ်ားဟန္ …ခင္ဗ်ားစတိုင္ေလးနဲ ႔ ေပါ ႔ေပါ ႔ပါးပါး ေရးသြားတာ
အရင္ကလိုဘဲ က်ေနာ္ လက္ခံ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ပါတယ္ကိုဖိုးထက္…..
ဒါေပမဲ ႔ တဦးတေယာက္ကို ရည္ရႊယ္ထားသလို ထင္ရွားေနေတာ ႔….စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ရပါတယ္…
အဓိက အေၾကာင္းရင္းကေတာ ႔…သူလဲေလ..က်ေနာ္ခင္ဗ်ားတို ႔ရဲ ႔ ဘက္ေတာ္သားတဦးမို ႔ပါ….
ဒီအခ်ိန္ ဒိအခါမွာ က်ေနာ္တို ႔ ခင္ဗ်ားတို ႔တေတြ ကိုယ္ပိုင္ရာ ကိုယ္သန္ရာ နဲ ႔….
အာဏာရွင္စံနစ္တခုကို တြန္းၿဖိဳဖ်က္ဖို ႔ က်ိဳးစားေနခ်ိန္…ကိုယ္ ႔ဘက္ေတာ္သားတေယာက္ကို
တၿခားတဖက္က အားနည္းခ်က္ကိုင္မိသြားမွာ မလိုလားလို ႔ပါဗ်ာ….
ၾကီးက်ယ္သြားမလားေတာ ႔မသိ ၊
က်ေနာ္ ေမာင္ေမာင္လတ္ (ေရႊအင္းေလးစာေပ )ပါ…..၊၊
ခင္မင္ ေလးစားလွ်က္ ၊၊
ေဆာင္းပါးေလး ဖတ္ရတာ တန္ဖိုးရွိပါတယ္- ေကာင္းလဲေကာင္းပါတယ္- ကိုဖိုးထက္ ခင္ဗ်ာ-
you dont have to be a monk. you can meditate as a lay person. there were many lay people compared to monks even in Buddha ‘s time.