ၾကံဳဆုံမႈ တခုသည္ အမွတ္ရမႈတခုဆီသို႔ မ်က္ႏွာမူမိေစသည္။ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ႔ေသာ အတိတ္တို႔သည္ သူ႕ဘာသာသူဆို အိပ္ေမာက်သလို ရွိေနသည္ ။သို႕ေသာ္လည္း တိုက္ဆိုင္မႈျဖင့္ ပုတ္ႏွဳိးခံရလွ်င္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္လို အျဖစ္မ်ိဳးခံစားရျပန္ပါသည္။ ႏိုဝဘၤာ လ ၂၆ရက္ေန႔က စာေရးဆရာမ မိုးခ်ိဳးသင္းနဲ႔ ၾကံဳဆုံခြင့္ ရသည္။ ဆရာမက သူ႔ဖခင္ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ကဗ်ာဆရာၾကီး ၏ အသက္၈၀ျပည့္ အတြက္ ထုတ္ေဝေသာ တင္မိုး၈၀ -ကဗ်ာ၈၀ စာအုပ္ကို လက္မွတ္ေရးထိုးလက္ေဆာင္ေပးသည္။ ထိုကဗ်ာမ်ားကို တထိုင္တည္း ခံစားဖတ္ရွဳလိုက္ပါသည္။ ဆရာၾကီး၏ ဒီမိုကေရစီအေရး ကေလာင္လက္နက္ျဖင္ ့တိုက္ပြဲဝင္ခဲ႔မွႈသည္ အႀကီအက်ယ္ဆုံးေသာ ေျပာင္ေျမာက္မႈအျဖစ္ သမိုင္းေက်ာက္သားထက္ ေနရာယူလွ်က္ရွိသည္။ ဆရာၾကီး၏ ထိုႀကီးက်ယ္မႈကို စာတေစာင္ေပတဖြဲ႔ ေရးျပရံုျဖင့္ လုံေလာက္မည္ မထင္ပါ။ ထိုႀကီးမားထည္ဝါမႈကို ကိုယ္ကေရးႏွဳိင္စြမ္းလည္းမရွိ။ သို႔ေသာ္လည္း ဆရာႀကီး၏ (၈၀)ေသာ အပုဒ္ေရထဲမွ တပုဒ္ေသာ ကဗ်ာက အတိတ္ ဆီသို႔ို ဆြဲေခၚလိုက္ပါသည္ ။ကဗ်ာ၏ဆြဲေခၚရာ လိုက္ပါလိုက္ေတာ့ အတိတ္ ရက္မ်ားမွ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ႔ေသာ အျဖစ္အပ်က္တို႕က အစီအရီ ေပၚလာသည္ ။ သတင္းစကားျဖင့္ အေဝးမွ ဆရာခံစားေရးဖြဲ႔ခဲ႔ေသာ ထိုျဖစ္ရပ္သည္ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ့္နေဘးက အျဖစ္အပ်က္ျဖစ္ေနသည္။ ဒီေတာ့လည္း အတိတ္ဆိုတာ ေရွ႕တည့္တည့္မွာပိုမို လတ္ဆတ္ေနေသာ အျဖစ္အပ်က္တခု ျဖစ္ေနေတာ့သည္ ။ ဆရာက ကဗ်ာထဲမွ ဇာတ္ေကာင္ကို ေနာင္ေတာ္ႀကီးဟု တျမတ္္တႏွဳိး အသံျဖင့္ေခၚသည္။ ကိုယ္ေတြအားလုံးက အဘဟု တရိုတေသ ရင္ထဲက အသံျဖင့္ ေခၚခဲ႔ၾကသည္။
အဘကိုစေတြ႔ပုံႏွင့္ အဘအေၾကာင္းကို မိုးမခမွာ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ေရးဘူးခဲ႔ေသးသည္။ ထိုေဆာင္းပါး ပါလာျပီးေနာက္စာေရးဆရာမ မိုးခ်ိဳသင္းဆီမွ အီးေမးလ္တေစာင္ကိုရခဲ႔သည္ ။ ဆရာမ မိုးခ်ိဳသင္း၏ အီးေမးလ္ရမွ အဘႏွင့္ ဆရာမတို႔က အမ်ိဳး အရင္းႀကီးဆိုတာ အဘမၾကာခဏ ေျပာေျပာျပေနသည္မ်ားက တန္းစီေပၚလာျပန္ေတာ့သည္။ ေထာင္ထဲ တခန္းထဲအတူေန ဆိုတာ က ၂၄နာရီ ေဘးခ်င္းကပ္ ေနေနရတာမဟုတ္လား ၊ ဒီေတာ့ သူၾကံဳေတြ႔ရတာကို ကိုယ္နားေထာင္ ကိုယ္ ဘဝ အေၾကာင္းအရာတို႔ကိုသူ႔ကိုေျပာျပ ။ ေျပာစရာစကားကုန္ေတာ့ အစကျပန္ေကာက္ ။ ဒီလိုႏွင့္ အေၾကာင္းအရာတခုကို အခါခါ ၾကားဖူးေနျပီးျဖစ္သည္။ အဘကေတာ့ ျဖတ္သန္းမႈ အမ်ားဆုံး သမိုင္း အစဥ္လာၾကီးမားခဲ႔သူဆိုေတာ့ သူဆီက နားေထာင္ရသည္ကသာမ်ားမည္ထင္ပါသည္။ ကိုယ္ေတြက ကံေကာင္းစြာ သက္ရွိ သမိုင္းစာအုပ္ၾကီးကို ရလိုက္တာပဲျဖစ္သည္။
အရိုးက်ီးေပါင္းတက္ေသာ ေရာဂါက အဘကို ခါးကိုင္းသြားေစခဲ႔သည္။ ေထာင္ေျပာင္းေတာ့လည္း တကားတည္း ။ ေတာင္ငူေရာက္ေတာ့လည္း အဘႏွင့္ကတခန္းတည္း ။ တကယ္ ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ အနားယူရမည့္အရြယ္ အဘဟာ အာဏာရွင္တို႔ရဲ႕ ငရဲခန္းထဲ မညွာမတာ အထည့္ခံထားရသည္။ ရုပ္ေပၚက အေျခေနကိုၾကည့္လွ်င္ တကယ့္ ဇရာဒုဗၺလ အဖိုးအိုပါ။ သို႔ေသာ္လည္း စိတ္အေျခေနက တကယ့္သံမဏိ။ အဘျဖတ္သန္းခဲ႔ေသာ သမိုင္း အေျခေနေတြမ်ားကို အဘေျပာျပသမွ် သိထားခဲ႔သည္ ။ ထို အတိတ္ အေၾကာင္း သနစ္စုံကိုအသာထား လက္ငင္း အဘႏွင့္အတူေန ေန႔ရက္မ်ား ထဲက ကိုယ္မ်က္ျမင္ ေတြ႔ရေသာ ပုံစံကပင္ အဘ စိတ္ဓာတ္ၾကံခိုင္ ေၾကာင္းသိသာေနသည္။ အဘ မွာ ဟာသရွိသည္။ လူႀကီးပီပီ ဣေျႏၵ ရရရွိေသာ္လည္း အတည္ေနထိုင္မွဳထဲမွ ထြက္က်လာေသာ ဟာသတို႔က အတူေနတို႔ရဲ႕ က်ေနသည့္ စိတ္ဓာတ္ကို ကိုယ့္ကမသိမွီပင္ အဘ ဟာသမ်ားက ေကာက္တင္ေပးၿပီး ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ထို အေၾကာင္းအရာကို ဆရာၾကီး ဦးတင္မိုးက အေသအခ်ာ အမိရကဗ်ာထဲ ပုံေဖာ္ထားသည္။
ခါးလည္းကုန္းကုန္း ၊တျပံဳးျပံဳးႏွင့္
ႏွလုံးေအးေသာ္လည္း၊ အရွဳံးမေပးတဲ႔မာန္
အႏိုင္မခံတဲ႔စိတ္ဓာတ္နဲ႔
မားမားမတ္မတ္ရပ္ခဲ႔တဲ႔ေနာင္ေတာ္ႀကီး ။
ဘဝတေလွ်ာက္မွာ
တခဏမွမေဖာက္၊ အဓမၼလက္ေအာက္မွာ
လက္ေျမွာက္ေလ့မရွိ၊ ရဲရင့္တည္ၾကည္၏ ။
ေက်ာင္းသာဘဝမွာ ေက်ာင္သားပီပီ အဘ တာဝန္ေက်ခဲ႔သည္။ အိုမင္းမစြမ္း အခ်ိန္ ေနာက္လူေတြလုပ္ၾကေပေတာ့ မင္းတို႔အလွည့္ပဲဟု အဘ အေခ်ာင္္မခိုခဲ႔။ ေထာင္ ထဲ မွာရွိေနမႈက သူတာဝန္သူ ႏိုင္သမွ် ထမ္းရြက္ဆဲဆိုတာေပၚလြင္ေနပါသည္။ စကားေျပာလွ်င္ စကားသံက တိုးတိတ္ညင္သာသည္။ ေဒါသသံဆိုတာ မေတြ႔မိ။ ေျမးအရြယ္ ေထာင္က် ေက်ာင္းသားေလးကို ယိုင္နဲ႔ေနေသာအဘက အာေပးထူမတ္ေနေသးသည္ ။ သူ႔ဆီက စားစရာမ်ားကို အနားလာစကားလာေျပာသူတိုင္းကို ခ်ေက်ြး တတ္သည့္အဘ။
ေလာဘမတက္၊ ေဒါသလဲမထြက္
ေမာဟလဲမဖက္
မ်က္စိဖြင့္နားစြင့္၊ အမ်ားႏွင့္အတူ
ျပည္သူႏွင့္တကြ၊ ေအးအတူပူအမွ်
ဒုကၡ သုခ ခံစား၏။
အဘကေရွ႕ေန၊အဘတို႔ အမႈတြဲေတြထဲတြင္လည္း ေရွ႕ေနေတြ အမ်ားႀကီးပါဝင္လာသည္။ သာမန္ အက်ဥ္းသားေတြလို မဟုတ္။ အဘတို႕က ဥပေဒကို ပိုမိုနားလည္သည္။ သူတို႔ အမႈတြဲေတြ အားလုံးနီးပါး ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ေျပာျပလို႔ ေထာင္က်ခဲ႔သူေတြ။ တေခတ္တခါက ေက်ာင္းသားသမဂၢ၏ ဥကၠဌ ျဖစ္ဖူးခဲ႔ရသည္ကပင္ ျပစ္မႈ ျဖစ္ခဲ႔ရသည္။ ကိုယ္ဥကၠဌ ျဖစ္ခဲ႔ပုံကို ေျပာျပတာအျပစ္သတ္မွတ္ခံရသည္။ သူတို႔ကိုတပ္သည့္ ပုဒ္မက ၅(ည)။ အဘတို႔ကို စစ္ေသာတရားသူၾကီး ေခါင္းစားရတာ ေသခ်ာသည္။ ဥပေဒ နားမလည္သူေတြကို တရားသူၾကီးက စိတ္ႀကိဳက္ အေပၚစီးမွ တကယ့္ အျပစ္ရွိသူကို ဆက္ဆံသလိုမ်ိဳး ဆက္ဆံၾကသည္ခ်ည္း။ အဘတို႕က ဥပေဒတတ္က်ြမ္းသူေတြ။ ဒီေတာ႔ တရားသူႀကီးကို ေမးခြန္းျပန္ထုတ္သည္။ သူတို႕ဆြဲတင္ေသာ အျပစ္အတြက္ ဆူပူမႈကိုျဖစ္ေစခဲ႔ေသာ သက္ေသ တခုခုထုတ္ျပဖို႔ သူတို႔ေၾကာင့္ အက်င့္စာရိတၱ ပ်က္စီးသြားသူကိုသက္ေသျပဖို႔ အဘတို႔က ေတာင္းဆိုသည္။ နဂိုထဲက ေထာင္ခ်ခ်င္လို႔ဖမ္းတာသာျဖစ္သည္။ ဥပေဒအရ ျငိသည္ျဖစ္ေစ မျငိသည္ျဖစ္ေစ အေၾကာင္းမဟုတ္ ။ ဇာတ္ထဲက စကားလို မေဟလဲသုတ္ ေဟလဲသုတ္ မွာအေသခ်ာ။ ဥပေဒအထက္က လူၾကီးမ်ား စိတ္ႀကိဳက္ တရားသူၾကီးက လုပ္ေပးရံုသာ။
တရားဥပေဒကိုလဲ
ရိုေသစြာလိုက္နာ၊ ပညာသတိနဲ႔
အစဥ္သာၾကည့္ေလ့ရွိ၏ ။
ဒီလိုႏွင့္ ေထာင္ထဲ တြင္ ဆိုးဝါးေသာက်န္းမာေရးကို အဘ ခံစားလိုက္ရသည္။ ထိုေန႔က အဘေထာင္ဝင္စာ လာေသာေန႔ ။ အိမ္ကလူေတြႏွင့္္ေတြ႕ခ်င္ေဇာစိတ္ေၾကာင့္ ဝမ္းသာအားရ အဝတ္လဲ လိုက္ေသာ အဘ၏ စိတ္ေနာက္ကို သူ႔ခႏၶာကိုယ္က မလိုက္ႏွဳိင္ေတာ့ ။ အဝတ္လဲေနရင္း တဖက္ကိုလဲက်သြားသည္။ က်ီးေပါင္းတက္ေန က်ြတ္ဆတ္ေနေသာ အရိုးတို႔က အဘကို ျပင္းစြာေသာ ေဝဒနာကို ရရွိေစေတာ့သည္။ အိမ္ကလူမ်ား ေထာင္ဝင္ခန္းထဲမွာ အဘကို မေတြ႔ရပဲ ေထာင္ေဆးရံုထဲအထိ ဝင္ေတြ႔လိုက္ရေတာ့သည္။ ေထာင္ဆရာဝန္ ဦးလွေရႊ က ဆရာဝန္ခ်င္း ေမာင္ႏွမလို အဘသမီး ဆရာဝန္ကို ကူညီေပးခဲ႔သည္။ ေထာင္ဆရာဝန္ဆိုတာက ေဆးကုသမႈသာ ေပးႏွဳိင္စြမ္းသူ ။ အဘတို႔လို အမႈမ်ိဳးဆိုတာက ေထာင္အရာရွိတို႔ကိုယ္တိုင္ပင္လုပ္ပိုင္ခြင့္ ဆုံးျဖတ္ခြင့္ရွိသည္မဟုတ္။ ထိုစဥ္က တပ္ၾကပ္အဆင့္ေလာက္သာရွိေသာ ေထာက္လွမ္းေရးက တကယ့္ ရွင္ဘုရင္ ပုစံျဖင့္လာၾကည့္သည္။ အဘ၏အေျခေနကို သေဘာေပါက္သြားေသာ ေထာက္လွမ္းေရးက ေက်းဇူးရွင္ အျဖစ္နာမည္ဝင္ယူျပီ။ သူကပဲကယ္တင္လိုက္ေလဟန္။ အဘေဆးရုံမွာ ရက္ပိုင္းေလာက္ေနျပီး ေထာင္ကလြတ္သည္။ ေထာင္ကလြတ္ျပီးမၾကာမွီပင္ အဘသတင္းက ဝင္လာသည္။အဘဆုံးျပီတဲ႔ ။ အဘႏွင့္ မယားညီအကို ျဖစ္ေပမယ့္ တကယ့္ညီအကိုလိုျဖစ္ေနေသာ ဆရာၾကီးဦးတင္မိုး၏ အဘအတြက္ ေရးခဲ႔ေသာကဗ်ာျဖင့္ပင္ ဤ ေဆာင္းပါးကိုအဆုံးသတ္ခ်င္ပါသည္။
မိသားစုကိုခ်စ္ခင္၊ ၾကင္နာမႈကိုလက္သုံး
တသက္လုံးသန္႔ရွင္းျဖဴစင္၏။
သမိုင္းအစန၊ အရိုင္းအပ်မရွိ
မွ်မွ်တတအလုပ္ျပႏွဳိင္လို႔
တကသ ဥကၠဌ အျဖစ္ ထမ္းေဆာင္ခဲ႔၏ ။
အမႈမေပြပါပဲလွ်က္
ဥပေဒမွာ မညွာတာတဲ႔အတြက္
လူ႔ေျပမွာမေနရရွာျပီ ။
အေဝးေရာက္ေနတဲ႔
ေသြးေသာက္ ခ်စ္ညီက
အဥၨလီ လက္စုံမိုးလို႔
ရွိခိုး ကန္ေတာ့လိုက္ပါသည္။
အေလာင္းလွခဲ႔တဲ႔
ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္
ခ်စ္ ေနာင္ေတာ္ ခင္ဗ်ား…..။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
