ေနွာင္းပုုံရိပ္လွ်င္

“ဆရာမ ေခ်ာ္မယ္ေနာ္ သတိထား၊ ဘိနပ္ေပးပါ သမီးကုိင္ခဲ႔မယ္”

 

အတူပါလာသူ တပည္႔မေလး သတိေပးေနစဥ္မွာပဲ

 

“ဟဲ႔ ပလုတ္တုတ္၊ သြားပါၿပီ တကုိယ္လုံးညစ္ပတ္ကုန္ၿပီ၊ ဒီေကာင္ေလး ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေပး တာပဲ”

 

ဒီေကာင္ေလးဆုိတာ ေမာင္ႏုိင္ကုိေျပာတာျဖစ္သည္၊ ေမာင္ႏုိင္ေက်ာင္းမတက္ျဖစ္တာ ႏွစ္ပတ္ ရွိၿပီ၊ စာေတာ္ ဥာဏ္ေကာင္းၿပီး အလားအလာရွိသည္႔ ဒီလုိကေလး လမ္းမွားေရာက္ ပ်က္စီးသြားမွာ မ်ိဳးကုိ ဆရာမအျဖစ္မခံႏုိင္၊ ေမာင္ႏုိင္႔အိမ္ကုိ စုံစမ္းၿပီး မေရာက္ ေရာက္ေအာင္လာခဲ႔သည္။

 

တပည္႔ေဇာႏွင္႔မုိသာလာရသည္ တကယ္ေတာ႔ လာခ်င္စရာမေကာင္း၊ အလြန္ဆင္းရဲႏြမ္းပါး သည္႔ ရပ္ကြက္ျဖစ္သည္။ ဆဲသံ ဆုိသံ ငုိယုိေအာ္ဟစ္သံေတြ ဆူညံေနသည္။ ေမာင္ႏုိင္႔အိမ္ကုိ ေရာက္ဘုိ႔ က်ဥ္းေျမာင္းလွသည္႔ အိမ္ႀကိဳ အိမ္ၾကားအတုိင္း ေကြ႔ပတ္ေ၀႔၀ုိက္ၿပီးသြားရသည္။ မုိးက တအိအိေစြေနသျဖင္႔ အမႈိက္ေဆြးမ်ား စြန္႔ပစ္ပစၥည္းမ်ားမွ ထြက္လာသည္႔ ပုတ္အဲအဲ အန႔ံဆုိးမ်ား ေၾကာင္႔ ေခါင္းေတြမူးေနာက္ၿပီး အံခ်င္စိတ္ေတာင္ေပါက္လာသည္။ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေရွာင္တိမ္း လာသည္႔ၾကားက တုံးတစ္ခုေပၚက ေျခေခ်ာ္က်ၿပီး ႐ႊံ႕ဗြက္မည္းညစ္ညစ္ထဲ ေျခမ်က္စိျမဳပ္ေအာင္ က် သြားသျဖင္႔ ႐ႊံ႕မ်ား ဆရာမကုိ ခုန္စင္ေပက်ံကုန္သည္။

 

“ဆရာမ အဲ႔ဒါ ေမာင္ႏုိင္တုိ႔အိမ္ပဲ”

“ဟင္ ေမာင္ႏုိင္…” !

 

“ဟာ ဆရာမ” !

 

တဲသာသာ အိမ္အိုေလးအတြင္း ဖခင္လူမမာကုိ ႏွိပ္ေပးရင္းက အသံၾကားလုိ႔ ေမာ႔ၾကည္႔ လုိက္ေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရပ္ၿပီးၾကည့္ေနသည့္ ဆရာမကုိ ေမာင္ႏုိင္ေတြ႕လုိက္သည္။ ေမာင္ႏုိင္ အရမ္းအံ႔ၾသသြားသည္။ ဒီလုိေနရာမ်ိဳးကုိ ဆရာမေရာက္လာလိမ္႔မည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ ေမွ်ာ္လင္႔ မထား၊ ဆရာမကုိ ေမာင္ႏုိင္သိပ္ေလးစားသည္။ အေမတစ္ေယာက္ကဲ႔သုိ႔လည္းခ်စ္သည္။ ခုေတာ႔ အားနာေနရၿပီ၊ ရွက္လည္းရွက္ အားလည္းငယ္ ဘယ္လုိလုပ္ရမွန္း မသိေအာင္ပင္ျဖစ္ေနသည္။

 

ဆရာမေနာက္နားတြင္ ခက္ခက္လည္းပါလာသည္။ ခက္ခက္ကုိၾကည္႔ၿပီး ေမာင္ႏုိင္ေဒါသ ထြက္သြားသည္။ သူေခၚလာ၍သာ ဆရာမ ဒီကုိေရာက္လာရသည္။ ခက္ခက္ကုိ ေက်ာင္းမွာကတည္း က သူၾကည္႔မရ၊ အလွမာန ပစၥည္းမာနတက္ၿပီး လူတကာအေပၚမွာ ဗုိလုပ္ခ်င္သည္။ ဒါေပမယ္႔ ေမာင္ႏုိင့္ကုိေတာ့ ဗုိလ္လုပ္၍မရ၊ ေမာင္ႏုိင္က ပညာမာနရွိသည္။ ေက်ာင္းစားႏွင္႔ပတ္သက္လာလ်င္ ခက္ခက္အပါအ၀င္ အတန္းထဲက ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားတုိင္း ေမာင္ႏုိင့္ဆီက အကူအညီယူၾကရ သည္။ ခက္ခက္သည္ မာနႀကီးေသာ္လည္း ပညာေရးႏွင္႔ ပတ္သက္လွ်င္ေတာ႔ စိတ္ေကာင္းထား တတ္သည္။ ေမာင္ႏုိင္ေက်ာင္းစရိတ္သြင္းဖို႕ေနာက္က်စဥ္က သူပဲထုတ္ေပးခဲ႔ဘူးသည္။

 

“ဒါ ဘာသေဘာလဲ ခက္ခက္၊ ငါစိတ္မဆုိးခင္ နင္႔ပိုက္ဆံေတြ နင္ျပန္ယူသြား”

 

“နင္႔ကုိေစာ္ကားတာ မဟုတ္ပါဘူးဟယ္၊ နင္ အခက္အခဲျဖစ္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကူညီတာပါ၊ ငါေက်ာင္းစာေတြ မလုိက္ႏုိင္တုိင္း နင္ပဲအကူအညီေပးခဲ႔တာ မဟုတ္လား၊ အဲဒီအတြက္ ေက်းဇူးဆပ္ တယ္လုိ႔ သေဘာထားပါ၊ နင္အဆင္ေျပေတာ႔ ျပန္ေပးေပါ႔”

 

အဆင္မေျပပါ၊ ခက္ခက္ပုိက္ဆံကုိ ျပန္ေပးဘုိ႔ ေမာင္ႏုိင္အၿမဲႀကိဳးစားခဲ႔သည္၊ ေပးမည္လုပ္ တုိင္း အခက္အခဲ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုႏွင္႔ႀကံဳသည္။ အခုလည္း အေဖေနမေကာင္းလုိ႔ သူ႔ကုိ ျပန္ေပး မည္႔ ပုိက္ဆံေလး ေဆးဘုိးျဖစ္သြားသည္၊ ဒါေၾကာင္႔ ေမာင္ႏုိင္ ရွက္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ အံ႔ၾသျခင္း ေတြနဲ႔အတူ ဆရာမနဲ႔ ခက္ခက္ကုိ ေၾကာင္ၿပီးၾကည္႔ေနသည္။

 

“လူေလး ဆရာမတုိ႔ကုိ အိမ္ထဲေခၚေလ”

“ဗ်ာ… ေၾသာ္ ဟုတ္ကဲ႔ ဟုတ္ကဲ႔၊ ဆရာမ ၾကြပါခင္ဗ်ာ”

 

အေဖေျပာမွ ေမာင္ႏုိင္သတိျပန္၀င္လာသည္၊ ေမာင္ႏုိင္ ပ်ာပ်ာသလဲ ဖ်ာစုတ္ေလးဆြဲခင္းၿပီး ဆရာမထံ ေျပးသြားသည္။ ေရတစ္ပုံးဆြဲလာၿပီး ရႊံ႕မ်ားေပးက်ံေနေသာ ဆရာမေျခေထာက္ကုိ ေဆး ေပးလုိက္သည္။

 

“ခက္ခက္ ေရာ႔ ေရပုံး၊ နင္ကေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ သြားခပ္ေဆးလုိက္”

“ဟြန္း တြန္႔တုိလုိက္တာ”

 

ဆရာမသည္ ဖ်ာစုတ္ကေလးေပၚတြင္ထုိင္ရင္း ေမာင္ႏုိင္နဲ႔ အိမ္တြင္းအေျခအေနကုိ အကဲခတ္ လုိက္သည္။ ဓနိမုိး ထရံကာ တဲသာသာအိမ္အိုေလးထဲမွာ မိခင္မရွိ၊ ဖခင္ဆုိကၠားသမားႀကီးက က်န္းမာေရးမေကာင္းသျဖင္႔ အိပ္ယာထဲမွာ၊ အက်ၤီဗလာနဲ႔ အငယ္သုံးေကာင္က ခပ္လွမ္းလွမ္း ေထာင့္ ေလး တစ္ေနရာကေန ဆရာမကုိ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္။

 

“ဆရာမကုိ သိပ္အားနာတာပဲဗ်ာ၊ သိတဲ႔အတုိင္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က သိပ္ဆင္းရဲလြန္းေတာ႔ ေကာင္းေကာင္းဧည့္မခံႏုိင္တာ ခြင္႔လႊတ္ပါ”

 

ေမာင္ႏုိင့္အေဖက စတင္စကားဆုိလုိက္သည္။

 

“ရပါတယ္ရွင္ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ တကယ္ေတာ႔ က်မလာတာ ေမာင္ႏုိင္႔ကုိ ဆူဘုိ႔အတြက္ ေမာင္းတင္ၿပီးလာတာပါ၊ ခြင္႔မတင္ဘဲ ေက်ာင္းပ်က္ရက္မ်ားေနလုိ႔ ကုိယ္တုိင္လုိက္လာခဲ႔တာ၊ ဒီလုိ ကေလးမ်ိဳး ျမင္းေကာင္းခြါလိပ္ ပန္းေကာင္းအညြန္႔က်ိဳးျဖစ္သြားမွာ သိပ္စုိးရိမ္ပါတယ္”

 

“ဆရာမ စုိးရိမ္တဲ႔အတုိင္းပဲ ျဖစ္ရေတာ႔မွာပါ ဆရာမရယ္”

“ရွင္…”!!!

 

“ဟုတ္တယ္၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္႔သားကုိ သိပ္အားထားပါတယ္၊ ေလာကႀကီးထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ရွိေနေသးသမွ် သားေက်ာင္းမထြက္ေစရဘူးလုိ႔ ႀကံဳး၀ါးထားခဲ႔တာ၊ ကြ်န္ေတာ္နင္းတဲ႔ ဆုိကၠားနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္သားကုိ ေဆးေက်ာင္းတက္ေစခ်င္ခဲ႔သူပါ၊ ဒါေပမယ္႔ ကံၾကမၼာက ကုိယ္႔ဘက္မွာ မရွိပါဘူး”

 

အေဝးကို ခပ္ေဆြးေဆြး ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းတစ္လုံးကို မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။

 

“ညတစ္ည ေမွာင္ႀကီးမဲမဲမွာ ဆုိကၠားေရာ ကြ်န္ေတာ္ပါ ေျမာင္းထဲထုိးက်ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ေျခေထာက္တစ္ဘက္ က်ိဳးသြားခဲ႔တယ္၊ ခုဆုိ တစ္လရွိပါၿပီ က်န္းမာေရးက ျပန္ေကာင္းမလာေသးဘူး၊ သားကုိ ေက်ာင္းဆက္သြားဘုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာပါတယ္၊ ဒါေပမယ္႔ဆရာမရယ္ ေက်ာင္းစရိတ္ဆုိတာ အသာထား ေန႔စဥ္မီးဖုိေခ်ာင္စရိတ္ေတာင္ ဟုိအိမ္က နည္းနည္းမွ် ဒီအိမ္က နည္းနည္းငွနဲ႔ ရပ္တည္ ေနရတာဆုိေတာ႔…”

 

“က်မသေဘာေပါက္ပါၿပီ၊ ဒီအတြက္နဲ႔ေတာ႔ ကေလးရဲ႕ပညာေရးကုိ အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ပါ ေစနဲ႔၊ ဒီအရြယ္ဟာ အလုပ္လုပ္ရ မယ္႔အရြယ္လည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး”

 

ဆရာမ ေျပာရင္း ေမာင္ႏိုင့္ကို ၾကင္နာစြာ ေခါင္းေလးသပ္ေနသည္။

 

“က်မတစ္ခုေျပာခ်င္တာက က်မဟာ ေန႔စဥ္ စာသင္ေက်ာင္းကေန စာသင္ၿပီးတာနဲ႔ ေတာင္ ဥကၠလာပ ေ၀ဇယႏၱာလူငယ္မ်ား ဖြ႔ံၿဖိဳးေရးေက်ာင္းမွာ ကုသုိလ္ျဖစ္ စာသင္ေပးေနသူျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းကုိတည္ေထာင္ထားသူကေတာ႔ ဆရာေတာ္ဦးမေဟာသဓပ႑ိတပါ၊ ဆရာေတာ္က အေမရိကားကေန ေက်ာင္းအတြက္ ပညာေရးစရိတ္ေတြ ေပးပုိ႔ေထာက္ပံ႔ၿပီး တပည္႔မ်ားျဖစ္ၾကတဲ႔ အရွင္ဥပါလိနဲ႔ အရွင္အာနႏၵာတုိ႔က သင္ၾကားစီမံတာ၀န္ေတြ အသီးသီးယူၿပီး ဦးေဆာင္လုပ္ကုိင္ေနၾက တာပါ၊ ဆရာေတာ္ဦးမေဟာသဓပ႑ိတ အေ၀းမွာရွိေနစဥ္ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေနာင္ေတာ္ႀကီး ဆရာေတာ္ ဦးက၀ိသာရက ၾသ၀ါဒါစရိအျဖစ္နဲ႔ မၾကာမၾကာလာေရာက္ၾကည္႔႐ႈ႕ ၾသ၀ါဒေပး ခ်ီးေျမွာက္ေလ႔ရွိပါ တယ္”

 

“ဟုတ္ကဲ႔ ဆရာမ၊ အဲဒါ ကြ်န္ေတာ႔္သားနဲ႔ ဘယ္လုိမ်ား ပတ္သက္ပါသလဲ ခင္ဗ်ာ”

 

“ပတ္သက္ပါတယ္ရွင္၊ ေ၀ဇယႏၱာလူငယ္မ်ားဖြ႔ံၿဖိဳးေရးေက်ာင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိက အဓိက အားျဖင့္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးလုိ႔ ေက်ာင္းဆက္မတက္ႏုိင္ေတာ႔တဲ႔ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ေရတိမ္မနစ္ၾကေစဘုိ႔၊ ဆင္းရဲမႈဆုိတဲ႔အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ႏုိင္ငံ႔သားေကာင္းေလးေတြ ေနာက္က် မက်န္ရစ္ၾကေစဘုိ႔၊ ေနာင္တေခတ္မွာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္မယ္႔လူငယ္ေလးမ်ား စိတ္ဓါတ္ေရာ ပညာပါ ဖြ႔ံၿဖိဳးတုိးတက္ၾကေစဘုိ႔ ဆုိတဲ႔ေစတနာနဲ႔ ဒီေက်ာင္းကုိဖြင္႔ၿပီး အခမဲ႔ ပညာေတြ သင္ၾကားေပးေနတာပါ”

 

“ဗ်ာ အခမဲ႔ သင္ေပးတယ္”

 

“ဟုတ္ပါတယ္၊ (၇)တန္းကေန (၁၀) တန္းအထိ ဘာသာစုံ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မယူပဲ ကုသုိလ္ ျဖစ္ သင္ေပးေနတာပါ၊ က်မလုိပဲ ပညာဒါနလာျပဳၾကတဲ႔ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမေတြ နာမည္ရ က်ဴရွင္ ဆရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္၊ ဆရာေတာ္အရွင္ေဆကိႏၵတုိ႔ ေဒါက္တာအာဒိစၥ၀ံသတုိ႔ကလည္း ကေလးမ်ားစိတ္ဓါတ္ေရးရာ ယဥ္ေက်းလိမၼာမႈရွိေအာင္၊ ဘာသာေရးကုိ ယုံၾကည္ေလးစား ကုိင္း႐ႈိင္း တတ္လာေအာင္၊ အျပဳအမူ အေျပာအဆုိ အလုပ္အကုိင္ကအစ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ႔မႈရွိလာေအာင္ သြန္သင္ ဆုံးမ ေဟာေျပာျပသေတာ္မူၾကတယ္။

 

“ဟုတ္ကဲ့”

 

“ဒီေက်ာင္းက ပညာသင္ေပးရုံတင္ မဟုတ္ေသးဘူး အစားလည္းေကြ်းေသးတယ္၊ ကုိယ္႔အိမ္ က ထမင္းထည့္မေပးႏုိင္လုိ႔ စားစရာမရွိတဲ႔ကေလးမွန္သမွ်ကုိ ေက်ာင္းက စားစရာစီစဥ္ေပးတယ္၊ မၾကာမၾကာ အေကြ်းအေမြး ကုသုိလ္ရွင္ေတြလည္း ေပၚပါတယ္”

 

“ဒါ… ဒါဆုိ ကြ်န္႔ေတာ္႔သားေလး…”

 

“ဟုတ္ကဲ႔ အဲဒီအတြက္ က်မလာတာပါ၊ ေမာင္ႏုိင္႔ကုိ ဒီေက်ာင္းမွာ ပညာသင္ၾကားခြင္႔ရေအာင္ ဆရာေတာ္႔ဆီမွာ က်မအပ္ႏွံေပးပါ႔မယ္”

 

“အုိး—၀မ္းသာလုိက္တာ ဆရာမရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ ေက်းဇူးမေမ႔ပါဘူးဗ်ာ”

 

၀မ္းသာလြန္းလုိ႔ထင္သည္ အေဖမ်က္ရည္က်ေနသည္။ ေမာင္ႏုိင္လည္း မ်က္ရည္က်သည္ အေဖ႔ကုိ သနားလုိ႔ျဖစ္သည္။ ဆရာမက က႐ုဏာသက္စြာျဖင္႔ၾကည္႔သည္၊ ခက္ခက္ကေတာ႔ ၿပံဳးေန သည္။

— —

 

အျဖစ္က ဆယ္စုႏွစ္နစ္ခု ေက်ာ္လြန္ခဲ႔ၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ေဒါက္တာေမာင္ႏုိင္ ခုထိမေမ႔ႏုိင္ ေသး၊ မေန႔ကဟုပင္ ထင္သည္။ ေ၀ဇယႏၱာလူငယ္မ်ားဖြ႔ံၿဖိဳးေရးေက်ာင္းကပင္ ဆယ္တန္းကုိ ျမန္မာ တစ္ႏုိင္လုံး ဒုတိယအမွတ္မ်ားဆုံးျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ႔ၿပီး ေဆးတကၠသုိလ္ဆက္တက္ခြင္႔ ရခဲ႔သည္။ ေက်ာင္းစရိတ္ကုိ ဆရာေတာ္ ဦးမေဟာသဓပ႑ိတ၏ ခြင္႔ျပဳခ်က္ျဖင္႔ ေမာင္ႏုိင္မသိေအာင္ ခက္ခက္ တုိ႔အိမ္က တာ၀န္ယူခဲ႔သည္။

စစ္ကုိင္းေဆးရုံႀကီးမွာ ဆရာ၀န္အျဖစ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း စစ္ကုိင္းေတာင္ ေ၀ဇယႏၱာ တုိက္မႀကီးမွ ဆရာေတာ္ဦးက၀ိသာရကုိ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္စဥ္ ဆရာေတာ္ အမိန္႔ရွိ၍ အေၾကာင္းစုံ သိခဲ႔ရသည္။ ခက္ခက္ကုိ အလွမာန္ ပစၥည္းမာန္တက္ၿပီး သိပ္ခက္ထန္သည္ဟု တစ္ဘက္သက္ ထင္ေနခဲ႔မိသမွ် ခုေတာ႔ ေမာင္ႏုိင္အားနာေနမိသည္။ ေက်းဇူးလည္းအထူးတင္ပါသည္။

 

ဆယ္တန္းေအာင္ၾကၿပီးကတည္းက ခက္ခက္ႏွင္႔ျပန္မေတြ႕ျဖစ္ေတာ႔။ GTI တက္ေနသည္ဟုေတာ႔ သိခဲ႔ရေသးသည္။ ဒီတစ္ေခါက္ ရန္ကုန္ျပန္ျဖစ္ရင္ ေက်ာင္းကုိေရာက္ေအာင္သြားၿပီး ဆရာေတာ္ ေတြႏွင္႔ ဆရာမကုိ ကန္ေတာ႔ရမည္။ ခက္ခက္တုိ႔ အိမ္ကုိသြားၿပီး ေက်းဇူးတင္စကားဆုိရမည္။

 

တီ တီ တီ —

 

အတိတ္ကုိ စိတ္ကူးနဲ႔ျပန္ျမင္ေယာင္ေနစဥ္ ကားဟြန္းသံႏွင္႔အတူ လူေတြရဲ႕ ဆူညံဆူညံ အသံ ေတြကုိ ၾကားလုိက္ရသျဖင္႔ အေတြးစျပတ္သြားခဲ႔သည္။

 

“ကယ္ၾကပါဦး မမေလးကုိ ကယ္ၾကပါဦးရွင္”

 

“ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ”

 

“နာမည္ဘယ္သူလဲ”

 

“မိဘအမည္၊ အသက္၊ အလုပ္အကုိင္၊ ေနရပ္”

 

အေရးေပၚလူနာခန္းထဲတြင္ တာ၀န္က်သူနာျပဳဆရာမနဲ႔ လူနာရွင္ေတြ တစ္ေယာက္ တေပါက္ ေျပာဆုိေနၾကသည့္ အသံကုိ နားမစြင္႔ပါဘဲ ၾကားေနရသည္။ ဒီကေန႔ အလွည္႔က်ဆရာ၀န္က ေဒါက္တာေမာင္ႏုိင္ျဖစ္သည္။

 

“မမေလးက အႀကီးတန္းအင္ဂ်င္နီယာပါ၊ စစ္ကုိင္းတံတားေဆာက္လုပ္ေရးမွာ ဒီဘက္ျခမ္းက တာ၀န္ယူေဆာက္လုပ္ေနသူပါ၊ လုပ္ငန္း ခြင္အတြင္း မေတာ္တဆ သံစထိမွန္ၿပီး ေခါင္းမွာဒဏ္ရာ ရလာတာပါ”

 

“စိတ္ေအးေအးထားၾကပါ၊ သူေသြးအထြက္မ်ားၿပီး သတိလစ္ေနတယ္၊ ဒဏ္ရာကုိ ကုသေနစဥ္ အတြင္း ေသြးသြင္းရဘုိ႔ရွိတယ္၊ ခုပဲ ဆရာ၀န္ေရာက္လာပါလိမ္႔မယ္”

 

ထုံစံအတုိင္း အေရးေပၚ လူနာခန္းထဲ ေဒါက္တာေမာင္ႏုိင္ ေရာက္သြားသည္႔အခါ

 

“ဟင္… ! ခက္ခက္”

 

ကုိယ္အထက္ပုိင္း ေသြးမ်ားစုိခြ်ဲကာ လူနာတင္ကုတင္ေပၚတြင္ သတိလစ္ေနေသာ ခက္ခက္ ကုိျမင္ၿပီး ေဒါက္တာေမာင္ႏုိင္ အံၾသသြားသည္။ ဆရာ၀န္ဆုိသည့္အသိကုိေမ႔ၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားကာ ေသြးမ်ားဆူပြက္လာသည္။

 

“ခက္ခက္— ခက္ခက္”

 

“ဆရာမ ေအာက္စီဂ်င္ေပးပါ၊ အီးစီဂ်ီဆြဲမယ္ ျမန္ျမန္လုပ္ပါ၊ ေသြးသြင္းရမယ္၊ သူ႔ေသြးဟာ ေအဘီေသြးအုပ္စုပဲ က်ေနာ္သိထားဘူးတယ္၊ ေသြးဘဏ္ထဲက သြားထုတ္ပါ”

 

“ဆရာ ေသြးဘဏ္ထဲမွာ ေအဘီ ကုန္ေနတယ္။ ဒီလူေတြထဲမွာလဲ ေအဘီတစ္ေယာက္မွ မပါဘူး ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ”

 

“ဒီလုိဆုိရင္ ေဆးရုံအုပ္ႀကီးကုိ အေၾကာင္းၾကားၿပီး က်ေနာ႔္ကုိယ္စား ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ လႊတ္ေပးဘုိ႔ ေျပာေပးပါ၊ က်ေနာ္ ဒီလူနာအတြက္ ေသြးလွဴမယ္၊ က်ေနာ္႔ေသြးက ေအဘီေသြးပါ။ အခ်ိန္မရွိဘူး က်ေနာ္ေျပာတဲ႔အတုိင္း ခ်က္ခ်င္းေဆာင္ရြက္ပါ”

 

“ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ႔ဆရာ”

 

ေပါက္ၿပဲဒဏ္ရာကုိ ေဆးေၾကာသန္႔စင္ ခ်ဳပ္လုပ္ေနစဥ္အတြင္း ေသြးအလွဴရွင္ႏွင္႔ လူနာကုိ တုိက္ရုိက္ဆက္သြယ္စနစ္ျဖင္႔ ေသြးသြင္းေနသည္။ သည္သုိ႔ သူ႕ေသြးျဖင္႔ ေက်းဇူးဆပ္ခြင္႔ရလုိက္ သျဖင္႔ ေဒါက္တာေမာင္ႏုိင္ ၀မ္းသာေက်နပ္ေနသည္။ ေပ်ာက္ဆုံးေနသည္႔ ေရႊစင္ရုပ္ေလးကုိ ျပန္ေတြ႕ လုိက္ရသျဖင္႔လည္း ရန္ခုန္ၾကည္ႏူးေနသည္။

 

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကျဖစ္သည့္ ေဒါက္တာႏွင္႔ အင္ဂ်င္နီယာတုိ႔ ႏုိင္ငံ႔တာ၀န္ကုိ ကုိယ္စီကုိယ္စီ ထမ္းရြက္ခြင္႔ ရေနသျဖင္႔လည္း ဂုဏ္ယူပီ တိျဖစ္ေနမိသည္။

 

“အင္း ခက္ခက္ေနေကာင္းမွ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြေျပာၿပီး ေပ်ာ္ၾကရဦးမယ္ေလ…”

 

ေမာင္စံ (သီတဂူ)