ကၽြန္ေတာ္ facebook မသံုးတာ ၾကာၿပီ။ ၾကာၿပီဆို အေတာ္ၾကာၿပီ။ ႏွစ္လေက်ာ္ေလာက္ ရိွေရာ႔မည္။ အြန္လုိင္း ေပၚမွာ အလြန္ကျမင္းေၾကာထခ်င္ေသာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ႏွစ္လဆိုတာက အလြန္ၾကာေသာ အခ်ိန္အတိုင္း အတာတစ္ခု ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အင္တာနက္ စသံုးေတာ႔ ၂၀၀၁ ပါတ္၀န္းက်င္ ျဖစ္မည္။ အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အင္တာနက္ စေပၚစဟု ထင္သည္။ Mail4u ကို တစ္ႏွစ္စာ ငါးေထာင္က်ပ္ေပးၿပီး သံုးခဲ႔ရသည္။ ဂ်ီေမးလ္၊ ရာဟူးေမးလ္ အလကားသံုးရ ေကာင္းမွန္းပင္ မသိ။
အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာခ်က္တင္ရြမ္းဆိုတာ ရိွသည္။ အခန္းၾကီးထဲမွာ ထိုင္ၿပီးလူေတြအမ်ားၾကီးစကား စုေျပာရသလိုမ်ိဳး ျမန္မာစာျဖင္႔ အျမန္စာရိုက္ၿပီး စကားေျပာရသည္။ လူဆိုး၊ အာဏာရွင္၊ ထြန္႔ထြန္႔လူးမ်ား ေတြ႔ဘူးသလို အခု အခ်ိန္ထိ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အီးေမးလ္အဆက္အသြယ္ မျပတ္ရိွေနၾကေသာ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြလဲ ရိွသည္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္႔မွာ မုန္႔ဖိုးေလးမ်ားရိွရင္ မစားရက္၊ မေသာက္ရက္ လွည္းတန္းက အင္တာနက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ တစ္ေမ႔တစ္ေမာ အခ်ိန္ျဖဳန္းရသည္။ ကျမင္းေၾကာထသည္။
ေနာင္ Facebook ေပၚလာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လို ေကာင္အတြက္ အတိုင္းထက္ အလြန္ တံခြန္နဲ႔ ကုကၠား။ အမိအရ အေကာင္႔ဖြင္႔သည္။ ရပ္နီး ရပ္ေ၀းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ေတြ အကုန္ျပန္ရလာသည္။ ဒီမွာတင္ လူ႔စိတ္သေဘာ မေနာေတြ အမ်ားၾကီး ေပၚလာေတာ႔သည္။ ကိုယ္႔စိတ္နဲ႔ ႏိွဳင္း ရိုင္းတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ဆိုေတာ႔။ အေကာင္းအဆိုးေတြက ဒြန္တြဲလာသည္။
လူဆိုတာ လူေတြၾကားထဲ ေနရခ်ိန္မွာေတာ႔ လူ႔ယဥ္ေက်းမွဳေတြကို ထိန္းၾက သိမ္းၾကေပမယ္႔ တစ္ေယာက္တည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အင္တာနက္ သံုးၾကေလေသာအခါ ေအာက္ကလိအာ အသံေတြ အမ်ားၾကီး ထြက္ခ်င္လာသည္။ ၀န္တိုစိတ္ေတြက မ်ားလာသည္။ ကိုယ္သိ၊ ကိုယ္တတ္လုပ္ခ်င္လာသည္။ စာေလး တစ္ပိုဒ္ေလာက္ဖတ္ အင္တာနက္ေပၚမွာ တကယ္႔ ရင္႔က်က္ တည္ၿငိမ္သူၾကီးလို ဖန္တီးခ်င္လာသည္။ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြ ေ၀းေနခ်ိန္အမ်ားၾကီးကေန ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေတြ႔ၿပီး ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာႏိုင္ၾကေပမယ္႔ ၾကာလာေတာ႔ မင္းဘာေကာင္လဲ၊ ငါဘာေကာင္လဲ လုပ္ခ်င္လာသည္။ ငါနဲ႔ မတူ ငါ႔ရန္သူ ျဖစ္ခ်င္လာသည္။ စိတ္ခံစားမွဳကို လြယ္လြယ္ေလး ေဖာက္ထုတ္ေရးခ်ၿပီး အမုန္းေတြ လက္ကမ္းသည္။ ငါ႔ကို သူက like မလုပ္လို႔ ငါက သူ႔ကို like မလုပ္ႏိုင္။ ငါ႔ကို ျပန္မေျပာလို႔ ဒင္းကို ငါက သူငယ္ခ်င္းစာရင္းကထုတ္။ အလကားေနရင္ အလကား ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ေတြ ေနာက္က်ိလာသည္။ ထားေတာ႔…. ဒါက ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မထားတတ္လို႔ ျဖစ္တဲ႔ အဆိုးေတြ။
အေကာင္းဘက္က က်ျပန္ေတာ႔ သတင္းေတြ အခ်ိန္နဲ႔ တစ္ေျပးညီ။ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ သတင္းေတြက ျမန္ဆန္သြက္လက္စြာ သိရသည္။ အႏုပညာရွင္ေတြ၊ ပညာတတ္ေတြဆီကေန သင္ယူေလ႔လာစရာ၊ အတုခိုးစရာေတြကလဲ အမ်ားသား။ ကိုယ္သန္ရာ သန္ရာ အားကစားလား၊ ကဗ်ာလား၊ အႏုပညာလား follow လုပ္ထားရံုနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္သက္သာ။
ဒီ အဆိုး အေကာင္းႏွစ္ခုၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မရွဳပ္ခ်င္။ ဒါေပမယ္႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ အေရး သတင္း ေတြကလဲ ေ၀းေနလို႔ မျဖစ္တာေတာ႔ အမွန္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ သံုးလက္စ အေကာင္႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ဖ်က္လိုက္သည္။ ေနာက္ထပ္ အေကာင္႔တစ္ခု။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ သူငယ္ခ်င္း စာရင္းထဲ မသြင္း၊ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားၿပီး သူငယ္ခ်င္း စာရင္းသြင္းဖို႔ ခြင္႔ပန္တာကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရသည္။ သို႔ေသာ္ သတင္း Pageေတြ၊ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ အျပန္အလွန္ အၾကီးအက်ယ္ သတ္ေနၾကသူေတြ၊ အနဳပညာရွင္ေတြ၊ တတ္သိ ပညာရွင္ေတြေနာက္ကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ follow လုပ္သည္။ News Feed ယူထားသည္။ ခရီးသြား ဟန္လႊဲ thumb age ေခတ္ၾကီးထဲမွာ လက္မေလးနဲ႔ ပြတ္ရင္း ဒီမိုကေရစီအေရး၊ လူခ်ီးေတြ အေရး၊ သူရဲေကာင္းေတြ အေရး ဖတ္လို႔ မကုန္ႏိုင္မခန္း။
တကယ္က်ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဘုရားအလိုကို လိုက္ေနတာဘဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘုရားရွင္က သူ႔ရဲ႕ တပည္႔သာ၀ကေတြကို တစ္ဦးတည္းေနဖို႔ တိုက္တြန္းတာဘဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ဘုရားရွင္ တိုက္တြန္းေတာ္မူေသာ ဧကစာရီက်င္႔ႀကံျခင္းဆိုတာက ကရိကထ နည္းေအာင္ေန။ ဘာမွ မျမဲတဲ႔ ေလာကၾကီးကို သတိနဲ႔ ေစာင္႔ၾကည္႔ထိန္းသိမ္းၿပီး ေလာကသံသရာၾကီးထဲက အျမန္ဆံုးထြက္ခြာဖို႔။
ကၽြန္ေတာ္ က်င္႔ႀကံေသာ Facebook ဧကစာရီက ဘုရားရွင္လိုခ်င္ေသာ က်င္႔ႀကံျခင္းေတာ႔ မဟုတ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး ကရိကထ စိတ္ေတြ သိသိသာသာေလွ်ာ႔ခ်လိုက္ႏိုင္ေပမယ္႔ ၊ မနာလို ၀န္တိုစိတ္၊ ေအာက္ကလိအာစိတ္ေတြ အမ်ားၾကီး ေလွ်ာ႔ခ်လိုက္ႏိုင္ေပမယ္႔ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပါတ္သက္တဲ႔ သတင္းေတြကေတာ႔ အရင္လိုဘဲ ေဒါသထြက္ရဆဲ။ ေသြးတိုးရဆဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ သတင္းေတြ၊ အတင္း အဖ်ဥ္းေတြက ရိုးရသည္မရိွ။ တကယ္႔ကို ရွဳပ္ရွက္ခပ္ေနေအာင္ကိုဘဲ သတင္းေတြက မ်ားလြန္းမက မ်ားလြန္းလွသည္။ အႏုပညာရွင္ေတြရဲ႕ မူးယစ္ေဆး၀ါးမွဳ၊ လူသတ္မွဳေတြ၊ အႏိုင္က်င႔္ ေစာ္ကားမွဳေတြ…အို …အမ်ားၾကီးပါဘဲ။ ၿပီးေတာ႔ မဟုတ္တာေရာ ဟုတ္တာေရာ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာ အပုပ္ခ်မွဳေတြကလဲ အမ်ားသားလား။ စိတ္မရွဳပ္သြားေစဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုပင္ သတိထားေနပါ႔ေစ တစ္ခါတစ္ရံ သတင္းေတြေၾကာင္႔ ေဒါသ ထြက္ရတာက ငယ္ထိပ္တက္ေစာင္႔သည္။
အခုလဲ ျပဳတ္တူး မနပ္၀န္ၾကီး တစ္ဦးရဲ႕ ငါ႔စကား ႏြားရ မိုက္ရိုင္းေသာ စကားေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္က သာမန္ျပည္သား တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ရသည္။ ဒါေပမယ္႔ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားေတာ႔ သူတို႔ မလြန္။ သူတို႔က ဒီပုပ္ထဲက ဒီပဲလူေတြ။ ရာစုႏွစ္ တစ္၀က္ေလာက္ ေသနတ္ထမ္း ျပည္သူလူထုအေပၚကေန ေခါင္းတစ္လံုး ျမင္႔တယ္ ထင္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္လာသူေတြ ဒီလို တိရိစာၧန္စကားထြက္တာ ထူးမျခားနား။ သူ႔ကို အေရးယူဖို႔ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေတာင္းပန္ဖို႔ ဒီလိုလူမိုက္ေတြကေန ေမွ်ာ္လင္႔တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရူးေနမွဘဲ ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။
သူ႔တို႔ေျပာစကားေတြ၊ လုပ္ရပ္ေတြေၾကာင္႔ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ရွဳပ္၊ ေဒါသ ထြက္မခံႏိုင္ပါဘူးေလ။ သို႔ေပသိ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းရတာက ဒီလို မိုက္ရိုင္းေစာ္ကားေနတာကို ေဘးကေန ခါးက်ိဳးမတတ္ တံု႔ျပန္ၾကရရွာေသာ ရိုးသားသည္႔ ေတာသားၾကီးေတြလား။ ရိုးသားသူေတြလား။ ဒါမွ မဟုတ္ အက်ိဳးေမွ်ာ္ၿပီး ကပ္ဖား ယပ္ဖားေတြလား။ ဘယ္လိုဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာေတာ႔ ေလွ်ာ႔သြားသည္ မရိွ။ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဘူးေသာ ျပင္သစ္ စစ္ဘုရင္ နပိုလီယံ၏ စကား တစ္ခြန္းကို သတိရမိလာသည္။ သူေျပာတာက “The world suffers a lot. Not because of the violence of bad people, but because of the silence of the good people.” တဲ႔။
လူဆိုး သူခိုး အသက္နဲ႔ ရင္႔က်က္တည္ၿငိမ္မွဳ ေျပာင္းျပန္အခ်ိဳးက်ေနသူရဲ႕ စကားကို ေခါင္းငံု႔ခံၾကရေသာ လူေကာင္းေတြ၊ ရိုးသားသူေတြက ျပန္မေျပာရဲရင္ေတာင္ ခပ္မာမာေလးေတာင္ မတံု႔ျပန္ရဲၾကေတာ႔ဘူးလား။ ရိုးတာေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ အ တာေတာ႔ မေကာင္းဘူးဆိုတာ လူတိုင္း သိၾကမွာပါေလ။ ေတာသူ ေတာင္သား ရိုးသားသူေတြရဲ႕ စိတ္အတြင္းထဲမွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစား ငါ႔စကား ႏြားရ ေျပာစကားကို ဘာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေခါင္းငံု႔ခံေနတဲ႔ စိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေတာ႔အထိ ျပဳျပင္ၾကရအံုးမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မသိ။
ေနာက္ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဘူးေသာ ဆရာၾကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ႕ “တစ္ေန႔တစ္လံ ပုဂံဘယ္ေျပးမလဲ” ဆိုသည္႔ စာအုပ္ထဲက ပုဂံေခတ္က အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို သတိရလာသည္။ အျဖစ္က…
“ ခရစ္ႏွစ္ ၁၂၁၉ ခုမွာ “နဗက္ရြာ”သားေတြနဲ႔ “စိန္ပရြာ” သားေတြ ေက်နယ္နိမိတ္ စကားမ်ားေတာ႔ နဗက္သူၾကီးကို သံဖမ(တရားသူၾကီး) ေတြက စစ္တယ္။ သူၾကီးက စိတ္ပရြာသားေတြ လြန္တယ္။ လြန္ေၾကာင္းသိေပမယ္႔ အခ်င္းျဖစ္ပြားတဲ႔ေျမက သူ႔ပိုင္နက္တြင္း မဟုတ္လို႔ ဘာမွ ၀င္မေျပာပါလို႔ ထြက္တယ္။ မတရား မွဳကို ျမင္ပါရက္နဲ႔ “မပိုင္ မဆိုင္ဟု မေနရာ” ဆိုၿပီး သူၾကီးကို ဒဏ္ေငြ ငါးဆယ္ ေပးေဆာင္ေစတယ္။”
ေျမ ၁ ပယ္ (၁.၇၇ ဧက) တန္ဖိုး တစ္က်ပ္ရိွတဲ႔ ပုဂံေခတ္မွာ ေငြငါးဆယ္ဆိုတာ မနည္းဘူး ေနမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတာက ေငြတန္ဖိုး မဟုတ္။ နပိုလီယံထက္ေစာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရွးေခတ္ပုဂံသားၾကီးေတြက မွန္ကန္တည္႔မတ္ေသာ အျမင္ပိုေစာၿပီး ရိွခဲ႔တာကိုဘဲ ဂုဏ္ယူခ်င္တာ။ အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ပုဂံသားၾကီးေတြေလာက္ေတာင္မွ တရားမွ်တမွဳေတြ မရိွေတာ႔ပါလား။ မဆုိင္သလို ေနခ်င္သူေတြ အလြန္မ်ားေနၾကၿပီထင္ပါရဲ႕။
တကယ္က်ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က Facebook သာမက၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာသံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြကို ျဖတ္ၿပီး ဘုရားရွင္ အလိုက် သံသရာကို ျဖတ္ခဲ႔သင္႔တာ။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီေလာက္ ပါရမီရင္႔သန္သူလဲ မဟုတ္။ မနာလို ၀န္တိုျခင္းေတြ၊ စိတ္ဆိုး စိတ္ယုတ္ေတြ နည္းပါးသြားေအာင္ ထိန္းလို႔ ရေပမယ္႔ ေလာကၾကီးနဲ႔ ငါနဲ ႔မဆိုင္သလို ေနရေလာက္ေအာင္ သေဘာထားၾကီးရင္႔သူမဟုတ္ေတာ႔လဲ ခက္သားလား။
ကၽြန္ေတာ္က Facebook ကို ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ တိုးဖို႔ အသံုးခ်ခ်င္သည္။ သူတစ္ဖက္သား စိတ္အေႏွာင္႔ အယွက္ျဖစ္ဖို႔ မသံုးခ်င္။ သတင္းေတြ ဖတ္ဖို႔ အသံုး ခ်ခ်င္သည္။ အတင္းေတြအတြက္ေတာ႔ မဟုတ္။ ပညာေတြ တိုးခ်င္သည္။ မေတာက္တစ္ေခါက္ စာေလးေတြနဲ႔ လူတတ္ၾကီး မလုပ္ခ်င္။ အျပင္ေလာက က ခ်စ္ရ ခင္ရမယ္႔ လူေတြကို ခ်စ္ဖို႔ ခင္ဖို႔ ၾကိဳက္ဖို႔ ရင္ခုန္ဖို႔ က အြန္လိုင္းေပၚက လူေတြထက္ ပိုၿပီး တန္ဖိုး ထားခ်င္သည္။
ေနာက္ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ Facebook ဧကစာရီ က်င္႔ၾကံေနေပမယ္႔ သတင္းေတြနဲ႔ ေ၀းရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ ဦးေဏွာက္အေတြးအေခၚေတြ ေမွာင္ပိတ္ကုန္မွာ စိုးရိမ္မိသည္။ ေနာက္ၿပီး လူဆိုး လူညစ္ေတြကို ဘာမွ ျပန္မေျပာရဲေလာက္ေအာင္ ရိုး၊ အ ေသာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္မွာ စိုးရိမ္သည္။ Facebook သံုးတာ ကၽြန္ေတာ္ မျဖတ္ႏိုင္ပါ။ Facebook ကေန အမုန္းေတြ၊ မနာလို ၀န္တိုျခင္းေတြ တိုးပြားမလာေစဖို႔ ၾကိဳးစားရမည္။ ေဒါသေတြ ထိန္းႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားရဆဲ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး မတရားတာကို လက္ပိုက္ၾကည္႔ေနႏိုင္ေသာ လူမဟုတ္ေစဖို႔ Facebook က အကူညီေပးႏုိင္မွာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင္႔သည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
