လူသစ္ေတြ ေရာက္လာတယ္ဆိုတဲ႔ သတင္းစကားက အဲ႔ဒီေန႔ မနက္ တန္းဖြင့္ျပီးျပီးခ်င္း ၂ေဆာင္တစ္ခုလုံး၏ သတင္းထူးျဖစ္ေနသည္။ ေရာက္လာသူေတြထဲမွာ ကဗ်ာဆရာ ၾကည္တင္ဦးပါလာတယ္ဆိုေတာ႔ ပိုၿပီး လူေတြပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထြန္းထြန္းတို႔လို လူငယ္ေတြက သူတို႔သူငယ္ခ်င္း၏ အေဖမို႔ ေတြ႕ခ်င္စိတ္ျဖစ္ေနသလို ဦးဝင္းၾကည္တို႔လို လူႀကီးေတြက စာအုပ္သမားခ်င္း ေတြ႔ရ၍ ျဖစ္သည္။ အျပင္ဘက္ကတည္းက ရင္ႏွီးလာခဲ႔သူမ်ားကလည္း မိတ္ေဆြေဟာင္းကို ျပန္ေတြ႕ရမွာမို႔ စိတ္လွဳပ္ရွားတာျဖစ္မည္။ ကိုၾကည္တင္ဦးကို ေတြ႔လိုသူေတြအထဲတြင္ ဦးဇင္းလည္း အပါအဝင္။ ကဗ်ာ ဆရာတစ္ေယာက္ကို ေထာင္ထဲမွာ ျပန္ဆုံရျခင္းသည္ အႏုပညာ စကားတို႔ျဖင့္ အုတ္နံရံ တြင္း စိတ္ခံတပ္ ကိုတည္ေဆာက္ႏွဳိင္မည္ဟု ယုံေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ မၾကာမီမွာပင္ ကိုၾကည္တင္ဦးကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္က သီးသန္႔ေထာင္ အနည္းငယ္ အေနေခ်ာင္စ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေထာင္ဆိုတာကေတာ့ က်ပ္လိုက္ ေခ်ာင္လိုက္ ျဖစ္တတ္သည့္ဘေဘာရွိတာကို ေတြ႔ရသည္။
“ဦးဇင္ေရ ဦးဇင္းတို႔ဖမ္းျပီး မၾကာခင္မွာ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္ ကံေကာင္းလို႔ဗ်ာတဲ႔ သူမၾကာမၾကာေရာက္ေနတာဆို ဦးဇင္းေက်ာင္းကို ”
ကိုၾကည္တင္ဦးက ေတြ႔ေတြ႔ျခင္း ေျပာသည္။ ဦးဇင္းက ဘယ္သူလဲေမးေတာ့ သူက မဂၢဇင္း တခုတြင္အယ္ဒီတာလုပ္ခဲ႔ဘူးေသာ နာမည္ကို ေျပာျပသည္။ ေခါင္းျငိမ့္ ျပလိုက္ေတာ့ သူကရယ္ေနသည္။ တကယ္က သူဘာသာ စိုးရိမ္ေနတာသာျဖစ္သည္။ လူတိုင္းက အမႈပတ္မွာ စိုးၾကသည္ခ်ည္း။ကိုၾကည္တင္ဦး တို႔ အမႈတြဲမ်ားအားလုံး ၁ေဆာင္၂ေဆာင္ ခြဲထားသည္။ ၂ေဆာင္မွာက အမွႈတြဲ အမ်ားစု။ စည္သူျမသန္း၊ အဘဦးရွိန္တင္၊ ေနာက္ဦးရွိန္တင္္သမက္ညီညီ္ ။ ကိုၾကည္တင္ဦး ဆီက ကဗ်ာေတြ ရြတ္ျပတာကို နားေထာင္ရေတာ့မည္ဆိုေတာ့ သူက ဒါကကိုယ့္အလုပ္ပဲဟု ျပန္ေျပာသည္။
သူနဲ႔ ဆုံေတြ႔ျခင္းက ကဗ်ာအေဖာ္ ရသလို က်န္ရဲေဘာ္အတြက္ စိတ္အာဟာရ တိုက္ေက်ြးႏွဳိင္မည့္သူ ေရာက္လာျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ သ႕ူအမ်ဳိးသမီးႏွင့္ ရသမိုးေကာင္းကင္ ကဗ်ာစာအုပ္ တြင္ အတူတူ ကဗ်ာ ေရးခဲ႔ဘူးသည္။ ကဗ်ာႏွင့္ တခရီးတည္း ထြက္ခဲ႔ဘူးေသာ္လည္းလူခ်င္းက တစ္ခါမွ် မေတြ႔ဘူးခဲ႔။ အခုေတာ့ ဆရာမ မရီေဝ၏ အိမ္ဦးနတ္က နရသိန္ျဖတ္သန္းေဖာ္ ျဖစ္လာရျပန္သည္။ ဇနီးေမာင္ႏွံ ကဗ်ာ စုံတြဲက ရွာပါးသည့္ကိစၥ။ နဲပါးလွသည့္အထဲ ကိုၾကည္တင္ဦး တို႔ေမာင္ႏွံက လိုက္ဖက္ညီေသာ လက္တြဲေဖာ္ေတြ။ ေထာင္ဝင္စာျပန္ေရာက္ျပီး ေန႔တစ္ေန႔မွာ-
“စိုးမိုးသူ (ဒိုက္ဦး) ေရာက္ေနတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ မရီေဝ ေတာ္ေတာ္အံၾသသြားတယ္”
ဦးဇင္း၏ ကေလာင္အမည္ကို မရီေဝ မွတ္မိပုံရသည္။ ကဗ်ာဆရာ ငသိုင္းေခ်ာင္-ဝံသာ၏ ရသမိုးေကာင္းကင္စာအုပ္ က သုံးအုပ္ေလာက္ ထြက္ခဲ႔ဘူးသည္။ လူခ်င္းမေတြ႔ဘူးေသာ္လည္း မရီေဝက နာမည္ကိုေတာ့ ရင္းႏွီးေနဟန္ရွိသည္။ ေထာင္ထဲေရာက္ခါစ မိတ္ေဆြေတြႏွင့္ေတြ႔ရလို႔ ကိုၾကည္တင္ဦး ကံေကာင္းခဲ႔သည္။သို႔ေသာ္ တစ္ခဏသာ။ သူတို႔ ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီ ဝင္ေတြခ်ည္း အမႈတြဲ အျဖစ္ပါလာသည္။ ထိုအထဲတြင္ ကိုၾကည္တင္ဦးကို စစ္ေဆးစရာရွိသည္ဆိုျပီး ဗူးဝမွာျပန္စစ္ေဆးခံရျပန္သည္။ေရာက္စက ကံေကာင္းသလိုထင္မိေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းကံဆိုးရွာသည္။ မျပီးျပတ္ေသးေသာ အမႈအတြက္SBတို႔က လာလာေခၚထုတ္ၿပီးအျပန္ျပန္စစ္ေဆးေနသည္။ သူတို႕စစ္ေၾကာေရးကလူမဆန္တာကို သိထား ၾကံဳထားခဲ႔ေသာ္လည္း ေထာင္ဗူးဝတြင္ လာေရာက္စစ္ေမးတာကိုေတာ့ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ျဖစ္လိမ့္မည္မထင္မိခဲ႔။ ေန႔လည္ခင္း တန္းဖြင့္ သူ႔ဆီကို သတင္းေမးရန္ သြားေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္စြာ နားေနတာကိုေတြ႔ရသည္။ အားလုံးက နားလည္စြာ စကားမေျပာၾက။ ျငိမ္ျငိမ္ေလး သူ႔ဘာသာ အနားယူေနသည္။ ေခၚေခၚစစ္တာကေတာ္ေတာ္ႏွင့္မၿပီးျပတ္ ။သူ႔အခန္းေဖာ္ေတြေျပာတာက စစ္ေၾကာေရးက ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းသည္ဟုေလာက္သာအစကသိထားခဲ႔သည္။ စစ္ေၾကာေရးေတြၿပီးျပတ္လို႔ သူႏွင့္ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာျဖစ္ေတာ့
“ဦးဇင္းေရ ေတာ္ေတာ္ခံလိုက္ရတယ္ ရိုက္တာႏွက္တာ ဆိုက္ကယ္စီး ေလယာဥ္စီးတာ ကေတာ့ေခၚထုတ္တိုင္းလုပ္ခိုင္းတာ ပုဆိုးကိုခ်ြတ္ျပီး ငယ္ပါကို ဒုတ္နဲ႔ရိုက္တယ္ ေဆးလိပ္မီးနဲ႔တို႔တယ္ ”
သူဟန္ကေျပာေနရင္း ျပန္နာက်င္လာသည့္ဟန္။ဒီိစကားကိုသူ႔ဘဝမွာ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေျပာေျပာ စကားလုံးေတြျဖစ္ေပၚတိုင္း ခႏၶာကိုယ္ေပၚက အရွိဳးရာေတြကို ျပန္လည္ႏွဳိးဆြေပးသလိုရွိမွာ ေသခ်ာပါသည္။ နာက်င္ေအာင္ ျပဳမူျခင္းက အေၾကာက္တရားႏွင့္ ေဒါသ ကိုသာျဖစ္ေစသည္ဟု ေထာက္လွမ္းေရးတို႔နားမလည္။ ဒဏ္ရာကို ေနရာတက်မထားမတတ္သူတို႔အတြက္ အာဃာတကိုပါ စိုက္ပ်ိဳးေပးသလို ရွိတတ္တာကို သိဖို႔ သူတို႔သင္ၾကားခဲ႔ရမႈတြင္ပါဝင္ခဲ႔ဟန္မတူ။ သူတို႔က သူတို႔လိုခ်င္ေသာအေျဖရဖို႔ တခုတည္းေသာ နည္းလမ္းဟု လက္ခံထားပုံရသည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒဏ္ရာေတြကုိ အာဃာတ ဥယ်ာဥ္ထဲ မစိုက္ပ်ိဳးတတ္သည္႔ ကဗ်ာဆရာမို႔ ေဒါသ လက္စားကို သူတို႔မရမွာေသခ်ာပါသည္။ ကဗ်ာဆရာကေတာ့ ကိုယ္ေပၚကအနာ စိတ္ထဲကအနာမ်ားကို အႏုပညာေျမမွာ ဖူးပြင့္ေစမည္ မဟုတ္လား ။ မ်က္ရည္သည္ပင္ ကဗ်ာျဖစ္၍ ၾကိမ္ခ်က္တို႔သည္ပင္ ေတးသီခ်င္းျဖစ္ခဲ႔လာေလသည္။ သူကသီခ်င္းဆိုလည္း ေကာင္းသည္။ မွတ္မွတ္ရရ သူသီဆိုျပခဲ့ေသာ သီခ်င္းတပုဒ္က အသိဥာဏ္ ဘဏ္ထဲ မေပ်ာက္မပ်က္ ရွိေနေသးသည္။ ရုပ္ရွင္ မင္းသားျမတ္ေလး၏ ပင္လုံထိပ္ထားဦးသီခ်င္း။ ေတးသီခ်င္းႏွႈင့္ ေဝးကြာေသာ ေနရာမွာရွိေသာသူ တစ္ဦးအတြက္ အထူးအဆန္း အမွတ္ျပဳစရာ တစ္ခု ။ကာရံေတြ၊နေဘေတြက ထိုေခတ္၏ ႏွလုံးသားကိုသာ ပုတ္ႏွဳိးေစသည္မဟုတ္။ အခုခ်ိန္ထိ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ရွိေနဆဲ။
“ ဗုံတိုဗုံရွည္တီးလို႕ လင္းကြင္းသံ စာစာေဝ . .ေမာ ေမာေျမ .မနက္ခင္းလင္လို႔ အိပ္ယာထမေလ လဘက္ခင္းဆင္းလို႔—”
သူက ေတးသီခ်င္းသံထဲကို စိတ္ကိုႏွစ္၍ သီဆိုတတ္ေသည္။
“လယ္လုပ္သူတိုင္း လယ္ပိုင္ေစ၊ တို႕မ်ားလုပ္သား ေမာဘဝအေျခ -”
သီခ်င္းက ေခတ္၏ ေတာင္းဆိုသံတို႔ကို လူေတြစိတ္ထဲ မကြယ္ေပ်ာက္ေစရန္ တာဝန္ေက်စြာထမ္းေဆာင္သည္။ အႏုပညာ သမားဆိုသည္႔အထဲတြင္ ကဗ်ာဆရာေတြလည္းပါသည္။ ကိုၾကည္တင္ဦးက ေတးတလွည္႕ ကဗ်ာ တလွည့္ အံထုတ္ခဲ႔သည္။ ရင္ထဲက အျမဳေတကို ေလာကႀကီးတစ္ခုလုံးသို႔ ေဝငွဖို႔ အခြင့္အေရး မရေသးေသာ္လည္း သူ၏ ပတ္ဝန္က်င္ကိုေတာ့ လက္ဆင့္ကမ္းေပးခဲ႔သည္။ မိုးေကာင္းကင္က တိမ္ေတြငွက္ေတြကို ၾကည့္ ဖြဲ႔သီခဲ႔ေသာကဗ်ာ တပုဒ္သည္ ဘဝအေတြ႔အႀကံဳက ေပးလိုက္ေသာ လက္ေဆာင္ပစၥည္းျဖစ္သည္။ ဒါတင္မက သူပထမတစ္ခါ နရသိန္ခရီးထဲက အေတြ႔အႀကံဳကို ေဝငွသည္။ ဒီလမ္းဒီခရီး၏ ဆူးေျငာင့္တို႔ကို အသိေပးဖို႔ သူက တာဝန္ရွိသူလို႔ ခံယူထားသည္။ သူက ကိ္ုယ့္ေနာက္မွေထာင္ထဲ ေရာက္ေသာ္လည္း သူဆီက ရလိုက္ေသာ ေထာင္ ေနနည္းထိုင္နည္း ေတြက သင္ခန္းစာအသစ္ေတြခ်ည္း။ သူက ကိုယ့္ထက္ သဘာရင့္သူ အေတြ႔အႀကံဳႀကီးသူ။
ပထမတစ္ခါရရွိလိုက္တာက ေဆးလိပ္မီး သြားညွိစဥ္က ျဖစ္သည္။ ေဆးလိပ္တိုကို ကိုင္ၿပီး သူ႔ဆီ မီးေတာင္းေတာ့သူက ေလွ်ာင္းေနရာက ထထိုင္သည္။ အခန္းေထာင့္ ရွိပစၥည္းတစ္ခုကို ဆြဲယူျပီး ခနေနာ္ဦးဇင္းဟု သူကေျပာသည္။ သူလက္မွာ သြားတိုက္တံတစ္ခု။ ဘယ္လက္ျဖင့္ သြားတိုက္တံကိုကိုင္သည္။ ညာလက္က ပစၥည္းျဖင့္ ထိုသြားတိုက္တံကိုခတ္လိုက္သည္။ ေအာက္က ပရုပ္ဆီဗူးအလြတ္ထဲကို ခတ္ထည့္ေနသည္။ မီးျခစ္ကို ျခစ္ေတာ့ မီးျခစ္ေက်ာက္က မီးပြင့္သလိုမ်ိဳး မီးပြားတို႔ ျဖာထြက္လာသည္။ မီးဖြားတို႕ က်ေရာက္ရာ ဗူးအတြင္းမွာ ရဲကနဲ မီး ေတြကို ေဆးလိပ္ျဖင့္ ဖိကပ္ၿပီး ရွဳိက္ဖြာလိုက္သည္။ မီးခိုးအလုံးလိုက္ မွဳတ္ထုတ္လိုက္သည္။ တအံ႕တၾသ သူ႔ကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူကေဆးလိပ္မီးေပးရင္း မီးျခစ္မရွိပဲ ေထာင္ထဲ မီးရေအာင္ လုပ္နည္းကိုရွင္းျပသည္။ သြားတိုက္တံ တြင္ မီးျခစ္ေက်ာက္ကို ျမွဳပ္ထားျပီး ပုလင္းကြဲ ျဖင့္ ခတ္လိုက္ေသာအခါ မီးပြင့္လာပုံ၊ ပရုပ္ဆီဗူးထဲတြင္ စြပ္က်ယ္ အဝတ္စကိုျပာခ်ၿပီး ထည့္ထားပုံ၊ထို ျပာတြင္ မီးပြင္႔တစ္စက်ေရာက္ျပီးရဲကနဲ အျဖစ္မွာ ေဆးလိပ္ျဖင့္ ေကာက္ဖြာ လိုက္ေတာ့ လိုတာ ရရွိပုံတို႔ကိုရွင္းျပသည္။
ေနာက္တခါကေတာ့ သူဆီ လူတစ္ေယာက္ေရေႏြးအျဖဴ လာေပးစဥ္က ျဖစ္သည္။ လဘက္ေျခာက္ မရွိဘာမရွိနဲ႔ဗ်ာ လို႔ ဦးဇင္းက ေျပာေတာ့ သူကရယ္သည္။ ရေအာင္လုပ္တာလြယ္လြယ္ေလးရယ္ -စားဖို႔လာေပးထားေသာ ဆီစိမ္ထားေသာ လဘက္ကို တဇြန္းခပ္လိုက္သည္ ျပီး ေရေႏြးထဲ ထည့္သည္။ ဟာ ဆီေတြနဲ႔ ဟု ကိုယ္က ေရေႏြးေတြ အလဟႆ ျဖစ္မွာ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ေျပာေတာ့ သူက ဆီဆိုတာ ေရေပၚတယ္ေလ ဦးဇင္ရဲ႕ ေနာက္ ဆီ ဝမ္းထဲဝင္ေတာ့လဲ ေသသြားတာမွမဟုတ္တာတဲ႔။ ေထာင္ထဲ ေနပုံ ေနနည္းကို သူ႔ဆီကဆည္းပူးရသည္။
ပို၍ အမွတ္ရစရာ တစ္ခုက ရင္ထဲအထိျငိေနေအာင္စြဲစြဲထင္ထင္ ထိရွေသာ ကိစၥတစ္ခုျဖစ္ခဲ႔သည္ ။ သူအဲ႔ဒီေန႔က ဦးဇင္းတို႔အခန္းကိုလာလည္သည္။ ထြန္းထြန္းပါ အတူတူလိုက္တက္လာသည္။ ေထာင္ထဲ ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ေျပာဆိုေနၾကသည္။ ထြန္းထြန္း ဆီက စကားသံ တစ္ခုထြက္လာသည္။
“အန္ကယ္ ဒီမွာ ၾကည့္ ”
သူက နံရံတြင္ခဲတံျဖင့္ ေရးထားေသာ စာတန္းေလးတစ္ခုကိုျပသည္။ ကိုၾကည္တင္ဦးက အမွတ္မထင္ ေနာက္ကိုလွည့္ျပီး ၾကည့္သည္။ ဘာလဲဟူေသာ သူ႔ အမူအယာကိုေတြ႔ရသည္။
“ဒါ ေက်ာ္ေဇာ ေရးသြားတာ ”
မၾကာေသးေသာ ကာလက ေထာင္ကေန အျပင္ေလာကသို႔ ျပန္သြားေသာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း နာမည္ကို တီးတိုးရြတ္ျပီး ေျပာသည္။ထိုသူ႔သူငယ္ခ်င္းက ကိုၾကည္တင္ဦး၏သား။ ခုသားေနခဲ႔ေသာေနရာမွာ သူကထိုင္လို႔။
ခ်က္ျခင္း အေရာင္ေျပာင္းသြာေသာမိုးတိမ္တို႔ကို ျမင္ဘူးသည္။ ျဖဴရာကေန ရြာေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ အုံကာ မႈိင္းခဲ႔ပုံ။ခု ထိုမိုးေကာင္းကင္မ်ိဳးကို ခ်က္ျခင္းေတြ႔လိုက္ရသည္။ ကဗ်ာဆရာ၏ ႏွလုံးသားသည္ ခံယူခ်က္တို႔၌ ေက်ာက္ျဖင့္ ထုဆစ္ထားေသာ္လည္း ခံစားခ်က္တို႔္၌ အနုနယ္ဆုံးေသာ ပိုးသားတို႔ျဖင့္ တည္ေဆာက္ထား သည္။ -သားေရ အေဖတို႔ ၿပီးျပတ္ေအာင္ မလုပ္ခဲ႔ရလို႔ သားတို႔ ဒီေနရာကို ေရာက္ခဲ႔ရတာပါကြာဟု ေျပာေနသလိုပင္ ရွိသည္။ မ်က္လုံးထက္ ေဝ႔လာေနေသာ အေရာင္းလဲ႔လဲ႔ အရည္ ရႊမ္းဆီက မျပီးျပတ္ေသးေသာ ဇာတ္လမ္းကို စာတန္းထိုးေနသလိုလည္း ရွိသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ