လူေတြ၏ အသံက ခမ္းမတစ္ခုလုံးကို ဖုံးထားသည္။ အျပင္မွ လာေသာမိသားစုတို႔ရုပ္သြင္မွာ စိတ္ကိုထိမ္းခ်ဳပ္ျပီး အားတင္း ထားဟန္တို႔ ေပၚလြင္ေနသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လက္ထိပ္တန္းလန္းႏွင့္သူမ်ားက ကိုယ့္ဒုကၡကို သတိ မထား မိဟန္ ကိုလည္း ေတြ႔ၾကရမည္။ ထိုကိုယ့္ ေဝဒနာ ကို သတိမထားမိျခင္းသည္ အဖမ္းခံသူတို႔ စိတ္ဓာတ္က ခိုင္ခိုင္မာမာေၾကာင့္လား။ ယုံၾကည္မွဳတစ္ခုကို တည္ေဆာက္ ထားျခင္းေၾကာင့္လား။ အေၾကာင္း တစ္ခုခုကေတာ့ ရွိမည္။ ထို႔ထက္ ပိုေနတာက စိတ္ထဲ ဆာေလာင္ေနေသာ မိသားစု ေတြ႔ခ်င္စိတ္။ ထိုခံစားမွဳမ်ားလူတိုင္းကိုယ္စီရွိၾကသည္။ခုေတာ့ စိတ္ထဲ ငတ္မြတ္ေနေသာ အစာကို အားရပါးရ ေထြးေပြ႔ခြင့္ ရ၍လည္း ျဖစ္ ႏွဳိင္သည္။
အေဖသည္ ခါးၾကားပုဆိုးကို လက္မတစ္ဖက္ျဖင့္ ထိုးခ်ိတ္ရင္း ေက်ကြဲမွဳ မေက်မခ်မ္း ျဖစ္မွဳ အစုံပါေသာ ခံစားမွဳကို သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ ေပၚေနသည္။ ၁၀ ႏွစ္သားထဲက မိသားစုႏွင္ ့ခြဲခြါ ခဲ႔ေသာ သားျဖစ္သူကို ေက်ေက်ကြဲကြဲ ၾကည့္ေနသည္။၁၀ႏွစ္သား ခြဲခြါစဥ္က သူေက် ေက်နပ္ က်ပ္ၾကီး သေဘာက်ခဲ႔ဘူးသည္။ ခုတစ္ခါခြဲခြါ ရမွဳ သည္ အုတ္တံတိုင္းတို႔ စည္းျခားထားေသာ ေဝးကြာမွဳ ဆိုသည္ကို သူအေျဖထုတ္ၿပီးဟန္လည္းရွိေနသည္။ ညီမသည္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ဆိုေသာ အၾကည့္ျဖင့္ လိေမၼာ္သီ အခြံကိုႏႊာရင္း အနားမွာ ထိုင္ေနသည္။ မၾကာခင္ရက္ပိုင္း က သူေတြ႔ျမင္ခဲ႔ရေသာ ယပ္ေတာင္ကိုကိုင္ကာ တရားေဟာ ပလႅင္ထက္က အကိုသည္ ယခုအခါ သူ အကြၽမ္းတဝင္ရွိ ေနသာ အျပင္အဆင္တို႔ ေဝးကြာ စြာ ျဖစ္တည္ေနမွဳကို ေသာကတို႔ျဖင့္ လြမ္းဆြတ္ေနဟန္လည္းရွိသည္။
ႏွစ္ေယာက္တတြဲ တြဲျပီး လက္ထိပ္ခတ္ထား၍ လက္တဖက္သည္မအား။ ကိုယ္ႏွင့္သက္ဆိုင္ရာ မိသားစုက ကိုယ္စီစားစရာမ်ား ယူလာျပီး ကိုယ့္လူ ႏွင့္ကိုယ္ မ်ားစရာရွိာတာမွာ၊ အားေပးစရာရွိတာအားေပး ႏွင့္စုေပါင္းေပၚထြက္လာေသာ အသံမ်ား ဆူဆူညံေနသည္။ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ေစာင့္ၾကပ္ ေနေသာ အက္စ္ဘီ တို႔ က မိသားစု စကားေျပာေနသည္ကိုပင္ အလြတ္မထား နားေထာင္ေနဟန္ ရွိသည္။ တခါတခါသူတို႔ကပါ ဝင္ဝင္ျပီး စကားလာေျပာေနေသးသည္။
“ဟိုအေကာင္ေတြ အနားလာလာကပ္ေနရင္ မိသားစု စကားေျပာတာကိုလဲသတိရွိပေစေနာ္”
ေထာင္ထဲက မိတ္ေဆြမ်ားက စိုးရိမ္စရာကိစၥကို မေမ႔ ေစရန္ အသိေပး လိုက္ေသးသည္။ သူတို႔အသိေပး စကားေတြ ေျပာထားေသာ္လည္း မိသားစုကိုေတြ႔ေတာ့ အားရဝမ္းသာပင္ ဘာက္ိုမွဂရုမထားမိေတာ့။ သူတို႔ ၾကားကဝင္လာျပီ ဘာေတာ္လဲ ဆိုတာ လာတတ္သည္။ ခနအၾကာမွာ
“ကဲ အားထြက္ၾကမယ္ မၾကာခင္ ျပန္စမယ္ ”
လာေရာက္ သူမိသားစုကို အျပင္သို႔ျပန္ရန္ တစ္ေယာက္က လာေျပာသည္။ မၾကာခင္ အမွဳစစ္ေဆးတာ ျပန္စေတာ့မည္။ မိသားစုေတြ အားလုံး ခ်ိဳင့္မ်ားကို သိမ္းျပီး ခမ္းမ အျပင္သို႔ ထြက္သြားၾကသည္။ တရားရင္ဆိုင္ရေတာ့မည့္ ခုံမ်ားဆီသို႔ အားလုံးသြားၾကေတာ့မည္။
အားလုံးေနရာယူလုိက္ၾကသည္။ အမွဳဖတ္စာေရး၏ အသံက ခမ္းမတခုလုံးဟိန္းေနေအာင္ ဖုံးသြားသည္။ တရားရံုးကိုတင္ျပေနေသာ ဇာတ္လမ္းမ်ားက တစ္ေယာက္ေယာက္က ၾကားသိလိုက္ရလွ်င္ တကယ့္ စနစ္တက် စီစဥ္ျပီးေဆာင္ရြက္ခဲ႔ၾကေသာ အုပ္စု ၾကီးတစ္ခုဟု အထင္ေရာက္မည္ျဖစ္သည္။ တကယ္က ကိုယ့္သေဘာႏွင့္ ကိုယ္တပိုင္တႏိုင္ လုပ္ခဲ႔ ၾကသူေတြေကာ ေနာက္ဘာမွ မသိသူေတြေကာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မသိသူေတြေကာ စုံေနတာကို သူတို႔က အမွဳဆင္ထားပုံက တကယ့္ ဇာတ္လမ္းၾကီး ။ ေအာ္အမွဳဆင္ ဖမ္းတယ္ အမွဳဆင္ဖမ္းတယ္ နဲ႔ ေျပာသံသာၾကားဖူးသည္ အခုကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳေနရသည္။ အမွန္တခ်ိဳ႕ထဲ ေရာစြက္ထားေသာ ဇာတ္လမ္း ။ သတင္းစာထဲပါလာတုန္းက ဘာေတြလဲဟု သတင္းစားဖတ္ရသူေတြကိုေမး ဘူးသည္ ။သူတို႔ေျပာတာက
“ဦးဇင္းက ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ေပါ့ ကိစၥေတြကိုသိလွ်က္နဲ႔အားေပးကူညီခဲ႔သည္လို႔ ပါတယ္ ဦးဇင္းအတြက္စာသာမ်ားမ်ား မပါဘူးဟ္ို ကုလသမဂၢ ကိုယ္စာလွယ္ကိုေတြ႔တာ သတင္းထဲမပါဘူး”
သတင္းစာဖတ္ျပီး လာေျပာျပသည့္စကားက ကိုယ္က ဘာမွအေရးမၾကီး။ အားေပးသူအဆင့္ေလာက္သာ။ ဒီေတာ့လည္း အမွဳအတြက္ ပစ္ဒဏ္ ၾကီးၾကီး က်လိမ့္မည္မဟုတ္ဟု စိတ္သက္သာရာရခဲ႔ေသးသည္။ ေနာက္ ေက်ာင္းက ဦးဇင္းေလးေတြေျပာစကားတစ္ခုကေတာ့ စိတ္မသက္မသာျဖစ္ရသည္။
“ဘုန္းၾကီး ဘုရား ဘုန္းၾကီးတို႔ကိုဖမ္းသြားျပီးေနာက္ေန႔မွာ စစ္တပ္ေကာ ရဲေကာ အရပ္ဝတ္ေတြေကာ ရဝတ ေတြပါပါတယ္ ေက်ာင္းကိုလာရွာ ၾကတယ္တခ်ိဳ႔စာရြက္ေတြဟာ တပည့္ေတာ္တို႔ၾကည့္ေနတဲ႔ၾကားက ဘယ္ကဘယ္လို ထြက္လာတာလဲမသိဘူး ဒီမွာစာရြက္ဆိုျပီး ယူလာေတာ့မွ သိရတယ္ အေတြးအျမင္စာအုပ္ေတြ အားလုံးကိုသိမ္းသြားတယ္ ”
အဖမ္းမခံရမွီ ရက္ပိုင္းေလာက္က စာအုပ္ေတြ လာလွဴထားတာ။ ကြယ္လြန္သူ ကဗ်ာဆရာကိုဝံသာ -( ငသိုင္းေခ်ာင္းဝံသာ)ရဲ႕ စာအုပ္ေတြအားလုံး ကို သူ႔ အိမ္က ဦးဇင္းဆီကိုလာ လွဴ ထားသည္။ ထိုစာအုပ္မ်ားသည္ လည္း ပစ္မွဳ က်ဴးလြန္ေသာ ေထာင္ခ်၍ ရေသာ ကိစၥ ျဖစ္ေနသည္။ တရားသူၾကီးေရွ႕က စားပြဲေပၚတြင္ စာအုပ္ေတြတင္ထားသည္ ထို စာအုပ္မ်ားသည္ ကြယ္လြန္သူကဗ်ာဆရာ၏ ကုသိုယ္လ္မ်ား။ သြားေလသူ မိတ္ေဆြ ၾကီးကေတာ့ တမလြန္ကေန စုတ္တသပ္သပ္ ေနေပေရာ့မည္။
တရားရံုးတြင္လာေရာက္ထြက္ဆိုၾကသူမ်ားထဲရင္ႏွီးသူမ်ားပင္ပါေနသည္။ ရဝတ လူၾကီးတိုင္းသည္ ေက်ာင္းတြင္ ဝင္ထြက္ စားေသာက္ ေနၾက သူေတြခ်ည္း ။ လဝက ႏွင့္သာသနာေရး တြဲကိုင္ ေသာ ျမိဳ႕နယ္လဝက ဦးစီး မွဴးသည္လည္း အားနာေနဟန္ျဖင့္ သူ႔ရုပ္သြင္ကို ေတြ႔ရသည္။ သက္ေသခံ ပစၥည္းမ်ားကိုတင္သြင္းျပီးေသာအခါ ဘာေတြေမးစရာရွိေသးလဲ ဆိုေသာေမးခြန္းကို တရား သူၾကီး ဆီ က ထြက္လာသည္။
“တစ္ခုေမးစရာ ရွိပါတယ္”
ကိုယ့္ကို ကိုယ္ပင္ ဒီေလာက္ျမန္လိမ့္မယ္မထင္မိ။ေမးခြန္း ေမးစရာရွိတယ္ ဟု ေျပာလိုက္ေသာအသံအဆုံးမွာ အားလုံးက မိမိထံ အာရံုစုျပဳံေရာက္လာမည္ ဆိုတာကိုေတြးျပီးသားျဖစ္သည္။
“ကဲ ေမးပါ”
တရားရံုး၏ ခြင့္ျပဳခ်က္အဆုံးမွာ
“စာပြဲေပၚက စာအုပ္ေတြက ဦးဇင္းစာအုပ္ေတြမွန္ပါတယ္ တခ်ိဳ႕စာရြက္ေတြ ပစၥည္းေတြက ဦးဇင္း ပစၥည္းမဟုတ္ပါဘူး ေနာက္ အဲ႔ဒီ ပစၥည္းေတြ ရွာေဖြစဥ္က ဦးဇင္းရဲ႕ မ်က္ေစ႕ေရွ႕မွာမဟုတ္ပါဘူး ကာယကံရွင္ရဲ႕ ကြယ္ရာ မွာ ရွာခဲ႔တာပါ ”
တရားသူႀကီးက အရပ္ဝတ္ ဝတ္ထားေသာ လူတစ္ေယာက္ဆီ မ်က္စပစ္ျပီး ဘယ္လိုလဲ ဟူေသာ ပုံသ႑ာန္ လုပ္တာကို ျမင္လိုက္ရသည္။ တဆက္တည္းတရားသူႀကီးက လာေရာက္ထြက္ဆိုေသာ ရဝတ လူၾကီးဖက္လွည့္ျပီး
“သူေျပာတာဟုတ္လား သူ႔ေရွ႔မွာ ရွာတာမဟုတ္ဘူးလား”
ရဝတ လူၾကီးက မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။
“ဟုတ္ပါတယ္ ပစၥည္းေတြရွာေတာ့ ဘုန္းၾကီးေရွ႕မွာရွာတာမဟုတ္ပါဘူး”
တရားသူၾကီးက မ်က္လုံးျပဴးၾကည့္ျပီး
“ဒါဆို သူက ဘယ္ေရာက္ေနလဲ”
မိမိကို လက္ညိဳးထိုးျပီး ေမးျပန္သည္။
“ပစၥည္းေတြ ရွာေဖြ ေရးမလုပ္ခင္ ၂ရက္ေလာက္ကတည္းက ေထာက္လွမ္းေရး စစ္ေၾကာေရးအခန္းထဲေရာက္ေနျပီ”
“ရွာေဖြေရး လုပ္တုန္းက သူကိုေခၚမလာဘူးလား ”
“ေခၚမလာဘူး က်ဳပ္မပါ ပါဘူး ”
တရားသူႀကီးက ထိုင္ရန္ လက္ျပသည္။ ျပန္ထိုင္လိုက္ျပီး တရားသူၾကီးကအရပ္ဝတ္ႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ကို လက္ယပ္ လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ ျပီးတီးတိုး သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ စကာေတြ ေျပာေနၾကသည္။ ေထာင္ထဲ တုန္းက အထဲကမိတ္ေဆြမ်ားက ဒီအခ်က္ကို ေျပာျဖစ္ေအာင္ေျပာဟု အခါအခါမွာလိုက္သည္။ တကယ္ ရွာေဖြေရး လာလုပ္ၾကသူမ်ားက စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားျဖစ္သည္။ အခု တရားရံုးတြင္လာေရာက္ အမွဳတင္ၾကသူမ်ားက အက္စ္ဘီေခၚ ရဲမွဳခင္း တပ္ဖြဲ႔ကလူမ်ား။ ဒီေတာ့ ရွာေဖြေရးလုပ္စဥ္က ဘယ္လိုေတြ လုပ္ခဲ႔ၾကသည္ ဆိုတာကို ေသခ်ာ သူတို႔မသိရွိၾက။ ဒီေတာ့ သူတို႔ အိုးနင္းခြက္နင္း ျဖစ္သြားၾကသည္။ အမွဳ ကိစၥက မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ ဟူေသာ စကားအတိုင္းေထာင္က်ကို က်မည္ဆိုတာ သိရွိျပီးျဖစ္သည္။ ဘယ္သို႔ပင္ က်က် သူတို႔ စြဲဆိုေသာ အမွဳတြင္ ကေမာက္ကမ ကိစၥေတြလည္းပါေန သည္ဆိုတာကို ထိုတရာရံုးလာတင္သူတို႔ အသိစိတ္ထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ေစလိုေသးသည္။ အခု ကိုယ္ ေျပာၾကားလိုက္ရမွဳသည္ သူတို႔ ဘက္က ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ ရွိကိုရွိေနသည္ ဆိုတာကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္သိသြားၾကၿပီ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
