သာဓုမေခၚႏိုင္ေတာ႔ေသာ Sunny Pick Up
ဖုုိးထက္
ဇန္န၀ါရီ ၂၀၊ ၂၀၁၄
ဦး၀င္းႏိုင္ မွာ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္ Nissan ဂ်ပန္ကား ကုမၸဏီထုတ္ Sunny Pick Up ကားေလး တစ္စီးရိွသည္။ ဒီကားေလးကို သေဘာၤသားတစ္ေယာက္စီကေန တိုက္ရိုက္၀ယ္လိုက္ျခင္းျဖစ္ သည္။ အဲဒီေခတ္ကကိုဘဲ ေငြက်ပ္ သံုးသိန္းေက်ာ္ေက်ာ္ ေပးလိုက္ရသည္။ ကားေလးက သူ႔လက္ထဲ ေရာက္ေတာ႔ ကီလို ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္သာ ေမာင္းထားရေသးသည္။ အထိအခိုက္၊ အပဲ႔အရဲြ႕၊ အနာအဆာ မရိွ။ ေဆး၊ ေဘာ္ဒီ၊ အင္ဂ်င္ ဘာမွ အျပစ္ဆိုစရာ မရိွေလာက္ေအာင္ ေကာင္းေသးသည္။
ဦး၀င္းႏိုင္ကလဲ သူ႔ကားကို ခ်စ္သည္။ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္သလဲဆိုလွ်င္ သူ႔မိန္းမထက္ ပိုခ်စ္သည္ လို႔ ဆိုလွ်င္ရႏိုင္သည္။ သူ႔မိန္းမက အစိုးရ၀န္ထမ္း ရာထူး ၾကီးၾကီးထဲက ျဖစ္သည္။ အစိုးရ၀န္ထမ္းပီပီ နယ္ေတြ ေျပာင္းရသည္။ သားတစ္ေယာက္၊ သမီးတစ္ေယာက္ကလဲ အရြယ္ေတြ ေရာက္ၿပီး အေ၀းမွာ။ သူ႔မိန္းမ တာ၀န္က်ရာနယ္အစံုသို႔ ဦး၀င္းႏိုင္တို႔ လင္ရယ္ မယားရယ္ ေမာင္ႏွံက ေျပာင္းရ ေရႊ႕ရသည္။
နယ္တစ္ခုမွ တစ္ခုသို႔ ေျပာင္းရတိုင္း ဦး၀င္းႏိုင္က စိတ္ပူရသည္။ သူ႔မိန္းမက စိတ္ညစ္ရသည္။ အလုပ္ အကိုင္၊ ေနေရးထိုင္ေရး အဆင္မေျပမွာ စိုးတာ မဟုတ္။ အဲဒီကားကိစၥေၾကာင္႔ဘဲ ျဖစ္သည္။ နယ္တစ္ခုသို႔ ေျပာင္းရမယ္ဆိုတိုင္း အိမ္ရွာရ ငွားရသည္။ ဦး၀င္းႏိုင္မိန္းမက ရံုးနဲ႔ နီးနီးနားနား ငွားခ်င္သည္။ ဦး၀င္းႏိုင္က သူ႔ကား ထားစရာ ကားဂိုေထာင္ပါမွ ငွားခ်င္သည္။ ကားထားစရာ မပါလွ်င္ ကားထားဖုိ႔ ဂိုေထာင္လုပ္ၿပီးမွ ေျပာင္းသည္။
ကားထားဖို႔ေရာ လူေနဖို႔ပါ အိမ္ငွားလို႔ ရျပန္ေတာ႔ သူ႔ကားကို ေျပာင္းရမည္႔ နယ္သို႔ ခရီးေ၀းေမာင္းသြားဖုိ႔ ဒရိုက္ဘာ ရွာရတာလဲ အေမာ။ သူကအသက္ၾကီးၿပီ။ ခရီးေ၀း မေမာင္းခ်င္ေတာ႔။ ေမာင္လဲ မေမာင္းႏိုင္ေတာ႔။ ကားေမာင္းဖို႔ ဒရိုက္ဘာ ရျပန္ေတာ႔ ေမာင္းမယ္႔သူကို ဦး၀င္းႏိုင္ မွာေနတာေတြ မၿပီးေတာ႔။ တကယ္က်ေတာ႔ မွာတာက နည္းနည္း။ ၾကြားတာက ပိုသာခ်င္ခ်င္လို႔ ဆိုရမည္လား မသိ။ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္ထုတ္ဆိုေပမယ္႔ သူ႔ကားက အဲယားကြန္း ေကာင္းေသးေၾကာင္း။ ကား အင္ဂ်င္ heat cover ေတြ ရိွေနေသးေၾကာင္း။ အင္ဂ်င္နတ္ေတြ၊ မူလီေတြဆိုတာ စက္ရံုထုတ္ ေဆးတို႔ရာေလးေတြပင္ ရိွေနေသးေၾကာင္း။ ေဘာ္ဒီသံျပားကို ေခါက္ၾကည္႔ရင္ သံျပားသံဘဲ ၾကားရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း။ ၾကြားလဲ ၾကြား။ ဂရုစိုက္ ေမာင္းဖို႔လဲ ေျပာရေသးသည္။ ဒီလိုမွာရဲ႕သားနဲ႔ လမ္းမွာ ကားကို ခ်ိဳင္႔ထဲ မဆင္မခ်င္ခ်ျပစ္တာ၊ လက္လြတ္စပယ္ေမာင္းတာ ေတြးရရင္ေတာ႔ ဦး၀င္းႏိုင္က နည္းနည္းမွ အားမနာဘဲ ေငါက္တတ္သည္။
ဒီကားကို သူဒီေလာက္ တန္ဖိုးထား၊ တရိုတေသ ထိမ္းသိမ္းေစာင္႔ေရွာက္လာတာ ေနာက္တစ္စီး မ၀ယ္ႏိုင္လုိ႔ မဟုတ္။ ဦး၀င္းႏိုင္က သူေဌးသား။ သူ႔မိဘေတြက နယ္ဘက္မွာ က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာသူေတြ။ မိဘေတြ ဆံုးေတာ႔ အေမြရလိုက္တာေတြ နည္းတာ မဟုတ္။ ၿပီးေတာ႔ သူ႔မိန္းမကလဲ အျပင္၀င္ေငြ ေကာင္းေသာ ဌာန တစ္ခုရဲ႕ ရာထူး ၾကီးၾကီးထဲက။ ကား တစ္စီးကို သိန္း ရွစ္ရာ ၊ တစ္ေထာင္ေလာက္ ရိွေနတဲ႔ ေခတ္ကတည္းက ၀ယ္မယ္ဆို ၀ယ္စီးႏိုင္သည္။
သုိ႔ေသာ္ ဦး၀င္းႏိုင္က သူ႔ကားမွ သူ႔ကား။ သူ႔ကားကလြဲရင္ က်န္တဲ႔ ကား ဖြဲ၊ ဆန္ကြဲ ထင္သည္။ ေနာက္ပိုင္းထုတ္ကားေတြ ဘယ္ေလာက္ ဇိမ္က်က်၊ ၿငိမ္႔ၿငိမ္႔ ေညာင္းေညာင္း ရိွရိွ သူ႔ ဆန္နီပစ္ကပ္ေလးကိုဘဲ ခ်စ္သည္။ သူ႔ကားကို ဘယ္ေလာက္ တန္ဖုိးထားသလဲ ဆုိလွ်င္ သူ႔မိန္းမထက္ေတာင္ တန္ဖိုးထားတတ္သည္။ တစ္ခါက သူ႔မိန္းက မိုးမ်ားေသာ နယ္ဘက္မွာ တာ၀န္က်သည္။ ရံုးနဲ႔ အိမ္နဲ႔က မဆိုသေလာက္ေလး လွမ္းသည္။ မိုးေတြ ရြာတိုင္း ဦး၀င္းႏိုင္နဲ႔ သူ႔မိန္းမ ကေတာက္ကဆ စကားမ်ားရသည္။ မိုးရြာေနလွ်င္ သူ႔ကားနဲ႔ သူ႔မိန္းမကို ရံုးကို လိုက္မပို႔။ သူ႔ကား ရႊ႕ံစင္မွာ ေရစိုမွာ စိုးရိမ္သည္။ ဒီေတာ႔ သူ႔မိန္းမကို ပိုက္ဆံ ကုန္ခ်င္သေလာက္ ကုန္။ ဒီျပင္ကား ငွားခ်င္ငွား။ ဆိုက္ကၠားနဲ႔ သြားခ်င္သြား။ သူကေတာ႔ သူ႔ကားကို မိုးလံု ေလလံု ဂိုေထာင္ထဲက ထုတ္လိမ္႔မည္ မဟုတ္။
တကယ္႔ တကယ္ မိုးေရထဲ ခ်ေမာင္းရ၊ သံုးရၿပီဆိုလွ်င္ ေနာက္ ႏွစ္ပါတ္ေလာက္ သူ႔ကားကို သ လို႔ မၿပီးေတာ႔။ သံဂ်ီးလိုက္မွာစိုးလို႔ ဆိုၿပီး အ၀တ္ေတြ နဲ႔ အထပ္ထပ္ ပြတ္တိုက္ သန္႔စင္သည္။ ဦး၀င္းႏိုင္ မိန္းမကေတာ႔ သူ႔ရံုးကိစၥက တစ္ဖက္၊ ငယ္လင္ ငယ္မယား ဓာတ္သိလဲ ျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ႔ ထူးေထြၿပီး သူ႔ေယာက်ၤားကို အထြန္႔တက္မေန။ ရံုးခ်ဳပ္၊ ပြဲလမ္းသဘင္ သြားစရာ ရိွရင္ သူ႔ဘာသာ ရံုးက လူေတြကို ကားစီစဥ္ခိုင္းလိုက္တာပါဘဲ။ သူ႔ေယာက်ၤားက စိတ္လို လက္ရ လိုက္ပို႔မယ္ဆိုရင္ေတာ႔ အဲဒီကားကို စီးသည္။ ဒါေတာင္မွ ကား သံုးၿပီး ျပန္လာလွ်င္ ဦး၀င္းႏိုင္ကို ၀ိုင္း ကူၿပီး ကား သုတ္ေပးရတာ ေမာလို႔ ေနာင္ေတာ႔ သြားစရာ ရိွရင္ အို..က်မ အားလံုး စီစဥ္ၿပီးၿပီ ဆိုၿပီး ေျပာျပစ္တာ မ်ားသည္။
သူ႔ကားကို မ်က္စျပစ္ႏိုင္ေသာ သားနဲ႔ သမီးကလဲ မိဘကို ဒုကၡမေပးသူေတြ။ သမီးကေတာ႔ ဦး၀င္းႏိုင္ ညီမေတြ ရိွရာ ရန္ကုန္မွာ အေနမ်ားသည္။ မိဘေတြဆီ ျပန္လာလဲ သမီးျဖစ္သူက ဒုကၡေပးတာ မဟုတ္။ ေအးသည္။ ရိုးသည္။ မိဘေတြ ခ်မ္းသာမွန္း သိပါရဲ႕နဲ႔ ဟိုဟာလိုခ်င္တယ္၊ ဒီဟာလိုခ်င္တယ္ ပူဆာတယ္လုိ႔ မရိွ။ သူ႔အေမဆင္ရာ လက္၀က္လက္စားေတာင္ ေလးတယ္အေမရယ္။ အေတာ္အသင္႔ဆို ေတာ္ၿပီေပါ႔လို႔ လုပ္တတ္ေသးသည္။ သူတို႔ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ အတြင္း ပစၥည္း ဘယ္ေလာက္ရိွတယ္။ ဘယ္မွာ ဘာရိွတယ္ဆိုတာကို စိတ္မ၀င္စား။ ဦး၀င္းႏိုင္ နားမလည္ေသာ ဂ်ပန္စာသင္တာဆိုလား၊ ကြန္ျပဴတာ ပရိုဂရမ္မာဆိုလား ျပည္တြင္းမွာ အေျခက်ေနသည္႔ ဂ်ပန္ နည္းပညာ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ သူ႔၀င္ေငြေလးနဲ႔သူ ရပ္တည္ေနသူ။
အဲ…ဦး၀င္းႏိုင္ မႏိုင္ခ်င္သလို ျဖစ္တာက သူ႔သားေတာ္ေမာင္။ သားေတာ္ေမာင္က ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္ အကိုင္ ဟန္က် ပန္က် ျဖစ္ေနပါၿပီေလ။ အသက္ကမငယ္ေတာ႔ေပမယ္႔ ဘာေၾကာင္႔ လူပ်ိဳၾကီး ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနသူ။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ အလုပ္ လုပ္ေနသူပီပီ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ေခါက္ေလာက္ဘဲ မိဘဆီကို ျပန္လာႏိုင္သည္။ သူ႔ညီမနဲ႔ ၀င္ေတြ႔သြားသည္။ ခက္တာက အဲဒီ တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ ျပန္လာရင္ သူတို႔ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ စကားမ်ားရသည္။ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ရသည္။ သားျဖစ္သူက ေခတ္အျမင္ ရိွသူ။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းၿပီးကတည္းက အလုပ္ လုပ္ေနသူဆိုေတာ႔ ေခတ္မီွသည္။
ျပန္လာတိုင္း “အို..အေဖ႔ကားၾကီး ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း၊ ဘယ္သူ ဘယ္ေလာက္ ေပး၀ယ္၀ယ္ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ ကားေပၚမွာ ေကာ္ဖီခြက္ကို မေမွာက္ေအာင္ ေသာက္လုိ႔ ရတဲ႔ ကားေတြ ေပၚေနၿပီဗ်” တို႔ ေျပာလိုေျပာ…”အို…အေဖ႔ကားက ဘယ္ေလာက္ ေမာင္းေကာင္းတယ္ ေျပာေျပာ လေဘာ္ဂနီတို႔၊ ေပၚေရွးတို႔ ဘယ္မီွမလဲဗ်ာ” လို႔ ဆိုလို ဆို…အေဖျဖစ္သူကလဲ မခံ။ ဟ မင္းကားေတြ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း ငါ႔ကား မမီွပါဘူးကြာလို႔ ခံျငင္း။ ၾကားထဲက အေမျဖစ္သူက ကိုင္း..ကိုင္း..မင္းအလည္လာတံုး သြားစရာ လာစရာ ရွိရင္ လေပး ကား ငါငွားေပးပါမယ္ကြယ္။ က်သေလာက္သာ ေျပာပါ။ မင္းမေပးပါနဲ႔ ငါေပးပါ႔မယ္ဆိုမွ ပြဲျပတ္ေတာ႔သည္။
ဟုတ္ေတာ႔လဲ ဟုတ္သည္။ ဦး၀င္းႏိုင္ သူ႔ကားကို ဂုဏ္ယူမယ္ ဆိုရင္လဲ ယူစရာ။ ကားက စက္ရံုထုတ္ပစၥည္းေတြ အစံုအလင္ရိွေသးသည္။ ၿပီးေတာ႔ သူက ကား အေၾကာင္း နည္းနည္းပါးပါး နားလည္သူဆိုေတာ႔ ဘယ္လို ထိမ္းသိမ္း ေစာင္႔ေရွာက္ရမယ္ဆိုတာ သိသည္။ သူ႔ကား ေဆးကြက္လို႔ ေဆးေလး နည္းနည္း ျပန္သုတ္ခ်င္တာေတာင္ မိုးေျခာက္၊ ေလေျခာက္ အပူဆံုး လေတြကို ေစာင္႔သည္။ ဒါမွ ေရေငြ႕ေတြ ကင္းမွာ၊ ေဆးပိုခိုင္တာလို႔ ဆိုသည္။ ၾကမ္းခင္းက နည္းနည္းေလး ေဆြးၿပီး ဆန္ေစ႔ ေလာက္ ေပါက္တာမွာ ေၾကးဂေဟ ေကာင္းေကာင္း လုပ္ေပးမယ္႔ ကား ၀ပ္ေရွာ႔ မေတြ႔တာနဲ႔ တစ္ႏွစ္ေလာက္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင္႔ဘူးသည္။
မႏၱေလးဘက္မွာ သူ႔မိန္းမက တာ၀န္က်တံုး သူ႔ကားကို ပြဲစားေတြကို ေခၚျပသည္။ မႏၱေလးဘက္က ဆန္နီပစ္ကပ္ေတြ အသဲစြဲ။ ခရီးေ၀း သြားလို႔ရသည္။ လူူတင္၊ ကုန္တင္လို႔ရသည္။ အၾကမ္း ပတမ္းခံသည္။ တစ္ခါက မႏၱေလးက ပိုက္ဆံရိွ ပြဲစား တစ္ေယာက္ သူ႔ကားကို လာၾကည္႔သည္။ ဟိုက အေသအလဲ ၾကိဳက္သည္။ ကားက ေျပာစရာ တစ္ကြက္မွ မရိွ။ ပိုက္ဆံ တတ္ႏိုင္သူ ပြဲစားပီပီ ဒီလို ရွားရွားပါးပါး ကားေလးကို ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ ေပးရ ေပးရ ဂုဏ္ယူၿပီး စီးခ်င္လို႔ ဦး၀င္းႏိုင္ကို ဆြယ္သည္။ သူက တိုယိုတာ ဖင္ေကာက္ ရွာေပးမယ္။ အလိုက္ေပးစရာ မလို။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ အထက္ ေမာလ္ဒယ္ျဖစ္ရမည္။ ေငြေၾကးအရသာဆိုရင္ ဦး၀င္းႏိုင္က အသာစီးၾကီး။ ဖင္ေကာက္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ သိန္း ၇၀၀၊ ၈၀၀။ သူ႔ကားက အလြန္ဆံုး တန္လွမွ သိန္း သံုးရာေပါ႔။ ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေန ဦး၀င္းႏိုင္က ရီဘဲ ရီေနလိုက္သည္။ ပြဲစားအလိုကို မလုိက္။ ပြဲစားဆီကိုဘဲ သူ႔ကားေလး ေမာင္းၿပီး လၻက္ရည္ေသာက္ သြား သြားေခၚသည္။
အခုေတာ႔ အစိုးရက လူမေျပာင္းဘဲ ပံုစံေျပာင္းလာသည္မွာ ကားေစ်းကြက္က ကေမာက္ကမ ျဖစ္သြားသည္။ သိန္း သံုးေထာင္ ေလးေထာင္ ေထာင္ခ်ီတန္ေနတဲ႔ ကားေတြ သိန္းငါးရာ၊ ေျခာက္ရာဆိုလွ်င္ စိတ္ၾကိဳက္ ၀ယ္ႏိုင္ၿပီ။ ဂ်ပန္က တိုက္ရိုက္မွာခ်င္ရင္ေတာင္ ျဖစ္ေသး။ ကားအို ကား ေဟာင္းေတြ အပ္ရသည္ ဆိုေပမယ္႔ သူ႕ကားက အခ်ိန္ေစာင္႔ၿပီး နံပါတ္အေကာင္း အလွ ရေအာင္ လုပ္ထားတာမို႔လို႔ သံုးကၾကီး။ ကားေၾကာက ကညနမွာ သက္တမ္းတိုး သြားျပတိုင္း သက္ဆိုင္ရာ အရာရိွ ယာဥ္စစ္သူေတြ တအံ႔တႀသ ျဖစ္ရတံုး။
သူ အပ္ခ်င္မွ အပ္ႏိုင္သည္။ မအပ္ခ်င္ရင္လဲ သူ႔ ကား အေျခအေနအရ မအပ္ဘဲ ေနလို႔ ရသည္။ ျဖတ္၊ ဆက္၊ အပိုေဆာင္းထားတာ တစ္ခုမွ မရိွ။
ကားေစ်းကြက္ ကေမာက္ကမျဖစ္လဲ ဦး၀င္းႏိုင္ကေတာ႔ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္။ သိန္း ငါးရာ ၊ ေျခာက္ရာေလာက္နဲ႔ ၀ယ္စီးမယ္ဆို ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္လို႔ သူ႔သားကိုေတာင္ “မင္း ၀ယ္ခ်င္၀ယ္ပါ႔လား ။ မင္း အေမ ပိုက္ဆံ လိုတာ စိုက္လိမ္႔မေပါ႔” လို႔ ေျပာၿပီးသား။ သူ႔သားကလဲ သူ႔ကိုဘဲ လာလာေနာက္ေနသည္။ “အို…အေဖ႔ကားၾကီး လိုခ်င္လို႔ အေဖေသသည္အထိ ေစာင္႔ေနတာ” ဆိုၿပီး ဖုန္းထဲက ေနာက္လို႔ “ေခြးမသားက” လို႔ ဆဲၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္ရသည္။
အခုေတာ႔ သူ႔သား ပါးစပ္စီးတယ္လို႔ ဆိုရမည္လား မသိ။ ရင္ဘတ္ေတြ ေအာင္႔ေအာင္႔ေနလို႔ ေဆးေတြ စစ္ၾကည္႔ေတာ႔ သူ႔မွာ အသဲကင္ဆာရိွသတဲ႔ေလ။ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သူငယ္ငယ္က အရက္ကို မိုးမလင္း ေသာက္ဘူးသည္။ အရက္နဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ခဲ႔ဘူးသည္။ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုေလာက္ ေသာက္ၿပီးမွ တိခနဲ႔ ေနေအာင္ သူျဖတ္ျပစ္ခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ မျဖတ္ျပန္ရင္လဲ သူ႔မိန္းမ ရာထူးကို ထိခိုက္ႏိုင္သည္။ သမီးနဲ႔ သားမ်က္ႏွာလဲ ၾကည္႔ရအံုးမွာမုိ႔ ဘယ္ေဆးရံု၊ ဘယ္ေဆး အကူအညီမွ မယူဘဲ အစိမ္းျဖတ္ျပစ္ခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ အခုေတာ႔ အသဲကင္ဆာ။ သူေကာ သူ႔မိန္းမပါ မတုန္လွဳပ္။ အားလံုးက ဒီလမ္းကို သြားၾကရမယ္႔လူေတြ။ အခ်ိန္ၾကာတာနဲ႔ ျမန္တာ ဒါဘဲ ကြာမည္။
ဆရာ၀န္ေပးတဲ႔ ေဆးေတြ သူေသာက္သည္။ ႀကိဳးစားၿပီး ကုသည္။ သူ႔သားက စကၤာပူကို လာကုဖို႔ တိုက္တြန္းသည္။ သမီးျဖစ္သူက အလုပ္ ထြက္လာၿပီး အေဖကို ျပဳစုသည္။ သူက စကၤာပူလဲ သြားမကုခ်င္။ ေငြေရး ေၾကးေရးေၾကာင္႔ မဟုတ္။ သူ႔ေၾကာင္႔ သူ႔မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြ ဒုကၡျဖစ္မွာ စိုးသည္။ ဒီေတာ႔ ေဆးေတြ ေသာက္ရင္း ေသာက္ရင္း သူ႔က်န္းမာေရးက ဆိုးသည္ထက္ ဆိုးလာသည္။ တစ္ခါ တစ္ခါ ရင္ဘတ္ကို တုတ္ၾကီးနဲ႔ ထုိးထားသလို ေအာင္႔သည္။ နာသည္။ ေခၽြးေစးေတြ ပ်ံေအာင္ သူ႔ ရင္ဘတ္တြင္းက နာသည္။
သူ႔မိန္းမကို မွာသည္။ သူေသရင္ သိပ္ၿပီး ရက္အၾကာၾကီး ဆြဲမေနနဲ႔။ စကၤာပူက သားျဖစ္သူကို အလုပ္အားမွ လာပေစ။ ငါ ခြင္႔လႊတ္တယ္လို႔ ေျပာေပးဟု မွာသည္။ သမီးျဖစ္သူ အိမ္ေထာင္ျပဳရင္လဲ ေသေသခ်ာခ်ာ စီးပြားေရး အထိုင္ခ်ေပးဖုိ႔။ မျပဳရင္လဲ နင္ အလုပ္ထြက္ၿပီး သမီးနဲ႔ ေနေတာ႔လို႔ မွာသည္။ သားျဖစ္သူဟိုအေကာင္ အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ ေခၽြးမက ျမန္မာျပည္ကဆုိလွ်င္ ဒီေကာင္႔ မိသားစုကို ျမန္မာျပည္မွာ အေျခက်ေအာင္ ေငြေရး၊ ေၾကးေရး ကူညီဖို႔ မွာသည္။ ေနာက္ဆံုးသူ႔စကား ဆံုးေတာ႔ သူ႔မိန္းမက သူ႔ကို ေမးသည္။ “ေတာ္႔ကားၾကီး က်ဳပ္က ဘာလုပ္ရမွာလဲ” ဟု ေမးသည္။
သူ ခ်က္ခ်င္း သူ႔သားကို ဖုန္းေခၚေစသည္။ သားျဖစ္သူကို “မင္းငါ႔ကား ယူမလား” လို႔ ေမးေတာ႔ သားေတာ္ေမာင္က “အေဖ႔ကား ေရႊ တစ္ပိႆာ ထည္႔ေပးရင္ေတာင္ မယူဘူး။ သားက တိုယိုတာ ဆိုက္ခနပ္စ္စီးမွာဗ်” ဟု ဆိုတာေၾကာင္႔ “ေအး..ေအး..မင္း အေမနဲ႔ ညိွၿပီး ၀ယ္ေပါ႔ကြာ” လို႔ ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္ရသည္။ ဖုန္းခ်အၿပီးမွာ ဦး၀င္းႏိုင္ ျခင္ေထာင္ အမိုးၾကီးကို ၾကည္႔ၿပီး စဥ္းစားေနတာ သူ႔မိန္းမ က သတိေပးယူရသည္။
ေနာက္ရက္ မနက္အေစာၾကီး သူ႔မိန္းမကို ဦး၀င္းႏိုင္ႏိွဳးသည္။ ငါ႔ကားကို မႏၱေလးက ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း စာသင္တိုက္ တစ္ခုခုမွာ သြားလွဳလိုက္ကြာ။ နာမည္ေပါက္ ေျပာင္းဖို႔ လြယ္ဖို႔ မင္းစီစဥ္ပါ ဆိုတာနဲ႔ သူ႔မိန္းမက အားလံုး စီစဥ္ေပးသည္။ အလွဳခံသည္႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ေရစက္ခ် လုပ္အံုးမလားလို႔ ေမးေတာ႔ ေနပါေစေတာ႔ ဘုရားဆိုၿပီး ကားကို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ေနမေကာင္းရက္သားၾကီးနဲ႔ သူတို႔ ေမာင္ႏွံ ေမာင္းယူသြားခ႔ဲသည္။ လိုအပ္တဲ႔ စာရြက္စာတမ္းေတြကို သက္ဆိုင္ရာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးဆီမွာ ရိုးရိုးတန္းတန္း ကေတာ႔ၿပီး အပ္ခဲ႔သည္။
ေနာက္ တစ္ပါတ္ခန္႔ေနေတာ႔ ဦး၀င္းႏိုင္ မနက္ခင္းစာ ထမင္းစား ၊ ေဆးေသာက္ေနတံုး ငုတ္တုတ္ၾကီး သတိေမ႔သလို ျဖစ္ေနလို႔ သူ႔မိန္းမက ေဆးရံု တင္ယူလိုက္ရသည္။ ေဆးရံုမွာ သတိျပန္လည္လာသည္။ သမီးျဖစ္သူက တငိုငို တရီရီ။ မိန္းမျဖစ္သူကေတာ႔ ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားဟန္ရိွသည္။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္။ သားျဖစ္သူကိုေတာ႔ ဖုန္းေျပာလိုက္ေသးသည္။ “ေခြးေကာင္ မင္း အေမနဲ႔ ညီမေလးကို ဂရုစိုက္” လို႔ မွာေတာ႔ “အေဖ က်ေနာ္ ဒီေန႔ ညေန ေလယာဥ္နဲ႔ ျပန္လာခဲ႔မယ္ေနာ္” လို႔ ဗလံုး ဗေထြး ျပန္ေအာ္ေနသံ ၾကားရသည္။
အဲဒီည ဆယ္နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ႔ ဦး၀င္းႏိုင္ မိွန္းေနရာကေန သတိတစ္ခ်က္ ျပန္လည္လာသည္။ သူ႔ေဘးမွာ အိပ္ေစာင္႔ေနေသာ မိန္းမျဖစ္သူကို လွဳပ္ၿပီး ႏိွဳးသည္။ အိမ္သာ ထသြားသည္။ ကိုယ္လက္ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္သည္။ အိပ္ရာခင္းကို ျပင္ေစသည္။ ပုဆိုး အသစ္၊ အက်ီၤအသစ္လဲသည္။ “ကိုင္း..ငါ အိပ္လိုက္အံုးမယ္ အေစာရယ္..ငါ႔ေဘးမွာ ေမတၱာသုတ္ေလး ရြတ္ေပးစမ္းပါ” ဟု သူ႔မိန္းမနဲ႔ သူနဲ႔ ငယ္ရည္းစားဘ၀တံုးက ေခၚေနၾက ေခၚေ၀ၚနည္းကို ျပန္ေခၚသည္။ သူ႔မိန္းမကလဲ သူ႔ကို ဘာမွ ေမးမေနေတာ႔။ သူလုပ္ခ်င္တာ၊ လိုခ်င္တာ မွန္သမွ် အကုန္ျဖည္႔ ဆည္းေပးလိုက္သည္။
ေမတၱာသုတ္ အေခါက္ေခါက္ ရြတ္ရင္း သူ႔မိန္းမျဖစ္သူ ဘယ္အခ်ိန္က အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မသိ။ တစ္ေရးႏိုးလို႔ ဦး၀င္းႏိုင္လက္ကို စမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေအးစက္ေနေပၿပီ။ အသက္မရိွေတာ႔။ တကယ္႔ ပကတိ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႔ေလၿပီဘဲ။
ဦး၀င္းႏိုင္ ရက္လည္ဆြမ္းေကၽြးလုပ္ေတာ႔ သူ႔ကားေလး လွဴထားခဲ႔ေသာ ေက်ာင္းတုိက္မွ ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး ၾကြလာသည္။ ကပိၸယတစ္ေယာက္ ေမာင္းလာျခင္းျဖစ္သည္။ တိုက္ခန္းေပၚမွာ ကြယ္လြန္သူအတြက္ ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးက တရား ေဟာေနခ်ိန္မွာ ေအာက္မွာ ကားေစာင္႔ရင္း က်န္ခဲ႔သည္႔ ကပိၸယက သူ႔ကားေလး ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေၾကာင္း…ေမာင္းရတာ ဘယ္ေလာက္ ဇိမ္ရိွေၾကာင္း..ရွားရွားပါးပါး ဒီေခတ္ၾကီးမွာ ဘယ္လိုမွ မရႏိုင္ေတာ႔တဲ႔ ကားျဖစ္ေၾကာင္း..Nissan ကုမၸဏီမွာေတာင္ မရႏိုင္ေတာ႔ေၾကာင္းကို ဒီျပင္ဆရာေတာ္ ဘုရားေတြ၏ ကားကို ေမာင္းလာသည္႔ လူေတြကို ၾကြားေနေလသည္။ အားလံုးကလဲ ေဘာနက္စ္ေတြ လွန္ၾကည္႔ၾက၊ ကားေအာက္ပိုင္းေတြ ငံု႕ၾကည္႔ၾက၊ အင္ဂ်င္ကို ပြတ္သပ္ ကိုင္တြယ္ၾကည္႔ၾက လုပ္ၾကသည္။
“ကြယ္လူသူ ဦး၀င္းႏိုင္ႏွင္႔ တကြ သံုးဆယ္႔ တစ္ဘံုရိွ လူ၊ နတ္၊ သတၱ၀ါ အားလံုးတို႔ ဤျပဳရေသာ ကုသိုလ္ကံ အစုစုကို အမွ်ေ၀ပါ၏။ အမွ်…အမွ်..အမွ် ယူေတာ္မူၾကပါေလကုန္” ဟု ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ တရားေဟာသံက တိုက္ခန္းေအာက္ကို ပ်ံလြင္႔လာသည္။
“သာဓု..သာဓု..သာဓု” ဟု တရားနာ ပရိတ္သတ္က လိုက္ဆိုၾက၏။ သတၱ၀ါ အေပါင္းကလဲ သာဓုေခၚၾကဟန္ရိွသည္။ သို႔ေသာ္..ဟို သက္မဲ႔ ကားသန္႔၊ ကားေကာင္းေလးကေတာ႔ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ရိွေနေလသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
“သံဒိ႒က ဂုဏ္ဟူသည္မွာ ေနာင္တမလြန္က်မွအက်ဳိးခံစားရျခင္းမ်ဳိးမဟုတ္၊ ဤဘဝအတြင္း၌ လက္ငင္းခ်က္ျခင္း အပူျငိမ္းေသာ တရား၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးတို႔မွ လြတ္ကင္းခ်မ္းသာ သက္သာ၍ စိတ္ျငိမ္းခ်မ္းေသာ တရားဟူ၍ ဆုိလုိေပသည္။ ေနာင္ဘဝမွ လူ႔စည္းစိမ္ နတ္စည္းစိမ္ စသည္တုိ႔ကုိ ေမွ်ာ္မွန္းကာ ဒါန အစရွိသည့္ကုသုိလ္ ေကာင္းမႈမ်ဳိးကုိျပဳတတ္ၾကေသာ ျမန္မာ လူမ်ဳိးတုိ႔သည္၊ ဒိ႒လက္ငင္း ပူေလာင္ျခင္းမွ သက္သာရာရေသာ တရားမ်ဳီးျဖစ္သည္ဟု မုခ်ဆတ္ဆတ္ ယုံၾကည္တတ္ၾကပါလွ်င္ လုိခ်င္စေကာင္းသည္ဟု နားလည္ၾကဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ထုိက္ေပသည္။ ” ေရႊဥေဒါင္း
သံဒိ႒က = ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ၿမင္အပ္ေသာတရား