ကံဆုံသူတို႔ အေၾကာင္း

အစိုးရစာသင္ေက်ာင္းမ်ား ရက္ရွည္ပိတ္ရက္ေလးေတြေရာက္ရင္ နံနက္ ၉နာရီခြဲေလာက္ ဘာသာေရးယဥ္ေက်းမွဳ သင္ေပးရန္ မိမိေနေသာ ေနာ့သ္ကာရိုလိုင္းနားျပည္နယ္ရဲ့ High Point နဲ ့ Greensboro ျမိဳ ့ က မူလတန္းမွစ-အထက္တန္းေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေလးမ်ားကို ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းသို ့ပို ့ရန္ အေၾကာင္းၾကားထား၏။ ျပီးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္က ေက်ာင္းသားေလးမ်ား ၂၆-ေယာက္။ မိမိက ေက်ာင္းသား ၇-ေယာက္ (ကားတစ္စီးစာ)ကို သြားၾကဳိေပး၏။ သူတို ့ေလးမ်ား၏ မိဘတို ့သည္ အလုပ္သြားသူကသြား ကားေမာင္းလိုင္စင္မရွိသူကမရွိႏွင့္မို ့ ကေလးမ်ားကို ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းသို ့ မပို ့ႏိုင္ၾက။ အခ်ိဳ ့ေသာ မိဘမ်ားက သူ ့တို ့ကေလးမ်ားကို ကိုယ္တိုင္လာပို ့ေပး၏။ တစ္ခ်ိဳ ့ကေလးမ်ားက အေမရိကမွာေမြး။ တစ္ခ်ိဳ ့က ျမန္မာနဲ ့ ထိုင္းနယ္စပ္က ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားမွာ ေမြးခဲ့ၾကသည္။ ကရင္တိုင္းရင္းသား တိုင္းရင္းသူေလးမ်ားျဖစ္ေသာ္လဲ ဗမာစာေလးေတြ အနည္းငယ္စီ တတ္ၾကေတာ့ ဗမာလိုေျပာဖို ့ ေျပာထား၏။ မိမိကိုယ္တိုင္ အဂၤလိပ္စာလို အျခားဘာသာတစ္ခု သင္လိုက္ေတာ့မွ ဘာသာစာေပႏွင့္ စကားတို ့၏ အသင္ရခက္ခဲမွဳႏွင့္ တန္ဖိုးကို ပို၍နားလည္ လုိက္သည္။ အေမရိက ေရာက္လာေသာ ကေလးမ်ားသည္ ေက်ာင္းေတြမွာ ပညာသင္ရင္း မိခင္တိုင္းရင္းသား ဘာသာစကားကို တေျဖးေျဖးေမ့သြားၾက သည္က မ်ားသည္။ အဲဒီလိုမျဖစ္ေစခ်င္၍ သူတို ့ေလးမ်ားကို တတ္လာတဲ့ဘာသာစကားကို အခ်င္းခ်င္း ၾကိဳးစားေျပာၾကဖို ့ တိုက္တြန္းထားသည္။

ကားေပၚတက္လုိက္တာနဲ ့မဂၤလာပါဘုန္းဘုန္း၊၊ ေနေကာင္းလား။ မဂၤလာပါဘုန္းဘုန္း၊၊ ေနေကာင္းလားဟု မိမိသင္ထားသည့္အတိုင္း မိမိကို ေျပာၾက၊ ေမးၾက၏။ အသံဝဲဝဲေလးမ်ားႏွင့္ ဗမာစကားေလးမ်ား ေျပာၾကေသာ ဗုဒၶဘာသာကရင္တိုင္းရင္းသားတို ့၏ မဂၤလာပါ စကားသံသည္ ေရခဲေလာက္ေအာင္ ေအးလွေသာ ေနာ့သ္ကာရိုလိုင္းနားေဆာင္းရဲ့ နံနက္ခင္း အျပင္ဘက္ အေအးဒဏ္ကို ခံႏိုင္ေအာင္ မိမိရင္ဝယ္ အေႏြးဓာတ္မ်ား ရသြားေစ၏။

မဂၤလာပါကြာ။ ေအး။ ေနေကာင္းတယ္လို ့မိမိကလဲ သူတို ့ကို ျပန္ေျဖေပးရ၏။ သူတို ့ကားေပၚ အတက္ ေနာက္ကားလာမွာစိုးလို ့ ၾကည့္မွန္ကၾကည့္ေနတုန္း ေနေကာင္းတယ္လ္ို ့ျပန္မေျဖလုိက္မိဘူး ဆိုရင္ ဗမာစကားေတာ္ေတာ္္တတ္သူတို ့က ဘာေၾကာင့္ျပန္မေျဖတာ လဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေမးၾက၏။ သူတို႔ကို ေစာင့္ရတာၾကာလို႔ စိတ္ဆိုးေနလားေမးၾက၏။ အေမရိကမွာေမြးျပီး အဂၤလိပ္စကားကိုသာ အဓိက ေျပာတတ္ေသာကေလးေတြကေတာ့ အာယူအိုေကဘုန္းဘုန္း (Are you ok, Phone Phone?) လို ့ ေမးၾက၏။  အမ်ားစုကေလးမ်ားရဲ့ မိခင္ဘာသာစကားက ပိုးကရင္ဘာသာစကား။ ေက်ာင္းသား ၇-ေယာက္က ကရင္၊ ဗမာ၊ အဂၤလိပ္ဘာသာစကား သုံးမ်ိဳးေျပာတတ္ၾက၏။ မိမိကေတာ့ ကရင္လုိ ေနေကာင္းလား။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေလာက္သာ ေျပာတတ္၏။ မဂၤလာပါစကား ေျပာျပီးတာနဲ ့ ကရင္နဲ ့အဂၤလိပ္ လိုပဲေျပာျပီး ရယ္ၾကေမာၾကႏွင့္ မေမးရင္ မိမိကို ဘာမွမေျပာၾကေတာ့။ အသက္ ေတြက အေတာ္ကြာၾကေတာ့ မိမိကိုလူၾကီးလို ့ အျပီးသတ္ သတ္မွတ္ထားလိုက္ၾကသည့္ပုံ။ လူေစ့မေစ့ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္ခ်ိဳ ့ကလဲ သနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကားမ်ားနဲ ့။

မိမိေက်ာင္းနဲ ့ ျမန္မာအမ်ားစုေနတဲ့ ေနရာမ်ားက ၅မိုင္ေလာက္ေဝး၏။ သူတို ့ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ေလးမ်ားကို လမ္းနာမည္အလိုက္ သူတို ့က အမည္ေလးမ်ား ေပးထားၾက၏။ အေမရိကမွာ ရပ္ကြက္နာမည္မရွိ။ သူတို ့က ဘယ္ရပ္ကြက္မွာ ေနတာလဲေမးရင္ လမ္းနာမည္ကို ေျပာျပၾက၏။ သူတို ့ေနတဲ့ေနရာတြင္ ျမန္မာအမ်ားစုတို ့ေနေသာ တိုက္ခန္းတြဲ(apartment)အျဖဴၾကီး၂ခုရွိ၏။ အဲဒီေနရာကို အေမရိကန္သမၼတေနေသာ အိမ္ျဖဴေတာ္ႏွင့္တူ၍ အိမ္ျဖဴေတာ္လို ့နာမည္ေပးထား တာလဲရွိ၏။ ေက်ာင္းလာလွ်င္ သူတို ့က အိမ္ျဖဴေတာ္မွာ ေနတာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပ၏။ သူတို ့ေနေသာအိမ္ျဖဴေတာ္နား ကားရပ္လိုက္ပါ ငပိေရအနံမ်ား သင္းေန၏။ အရင္က အေမရိကန္ေတြ အိမ္ျဖဴေတာ္မွာေနၾကေၾကာင္း အခုေတာ့သိပ္မရွိေတာ့ေၾကာင္း ေျပာျပၾကသည္။ ျမန္မာ့ ငပိနံ ့ေၾကာင့္ ေျပးၾကေလလားေတာ့ မသိ။ အဲဒီေနရာက ျမိဳ ့ထဲဆိုေတာ့ မီးပြိဳင့္မ်ား၍   ၁၅မီးနစ္ေလာက္ သြားရ၏။ အသြားအျပန္ဆို မီးနစ္ ၃ဝေလာက္ခရီး။

မီးနစ္၃ဝခရီးကလဲ သင္တန္းခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္လို။ မိမိေမးစရာရွိတာေမး ေျပာစရာရွိတာေလး ေတြေျပာရ၏။ မင္းတို ့ေတြရဲ့ ဘာသာရပ္ ဂရိတ္ (grade) ေတြေကာင္းလား။ ေက်ာင္းကျပန္လာရင္ ဂိမ္းေတြဘဲေဆာ့မေနနဲ ့။ ကာတြန္းေတြဘဲ ၾကည့္မေနနဲ ့။ စာေတြမ်ားမ်ားဖတ္။ စာၾကည့္ တိုက္သြား ခ်င္လို ့ ကားမရွိရင္ ဘုန္းဘုန္းဆီဖုန္းဆက္။ ကိုယ္ေရာ စိတ္ေရာ သန္ ့သန္ ့ရွင္းရွင္းေန။ ႏြားႏို ့ ေသာက္ၾကရဲ့လား။ ေရခ်ိဳးၾကရဲ့လား စသည္စသည္။ သူတို ့ေျပာၾကေသာ စကားမ်ားကို နားစြင့္ျပီး ေထာင္ကာ သူတို ့ရဲ့ ေတြးေခၚေျပာဆိုပုံေတြကိုလဲ သတိထား ၾကည့္ရ၏။ ကိုယ့္ဘာသာယဥ္ေက်းမွဳကို လြယ္ကူစြာ လိုက္နာႏိုင္မႏိုင္ အကဲခတ္ရ၏။ အမ်ားဆုံးေျပာၾကတာကေတာ့ အရြယ္ငယ္ကေလးမ်ား ျဖစ္ ၾက၍ သူ ့ေခတ္ သူတို ့အေၾကာင္း။ ဂိန္းအေၾကာင္း။ ကာတြန္းအေၾကာင္း။ ဒစ္စေနအေၾကာင္း။ သီခ်င္းသစ္ေတြအေၾကာင္း။ သူတို ့အရြယ္ အဆိုေတာ္ေလးေတြအေၾကာင္း။ ကေလးၾကိဳက္ အေမရိကန္ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြက မင္းသား မင္းသၼီးေလးေတြအေၾကာင္း။ ျမန္မာစကား တတ္ျပီး အထက္တန္းေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေလးမ်ားကေတာ့ ကိုရီးယားရုပ္ရွင္အေၾကာင္းေလးမ်ား။

တစ္ရက္။ မိမိကားေမာင္းသူေဘးထိုင္ခုံတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ေသာ ေခါင္းစြပ္ထားသည့္ ေက်ာင္းသားေလးကို ကားထဲမွာ ပူတယ္ကြာ မင္းေခါင္းစြပ္ၾကီး ျဖဳတ္ထားေပါ့လို ့ေျပာလိုက္ေတာ့ ေနာက္က  ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္က ေဟ့ ဘုန္းဘုန္းက ေခါင္းမွာ ေရႊေရာင္ေဆးေတြ ဆိုးတာတို ့ ေယာက္က်ားေလးေတြနားမွာ နားကပ္ေတြဝတ္ထားတာတို ့ မၾကိဳက္ဘူးဆိုတာ မသိဘူးလားလို ့ အဂၤလိပ္လို လွမ္းေျပာလိုက္ သည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ဘုန္းဘုန္းက စတိုင္တို ့ ဖက္ရွင္တို ့ကို နားမလည္ဘူးေလ၊၊ ငါ့ကိုလဲ အေပါက္ေလး အစုတ္ေလးေတြနဲ ့ဂ်င္းေဘာင္ဘီ ဝတ္ထားတာကို ေက်ာင္းလာရင္ ေဘာင္းဘီေကာင္းေကာင္းေလးဝတ္လာခဲ့။ အဲဒီလို အေပါက္အျပဲေတြနဲ ့ ေဘာင္းဘီ ဝတ္မလာခဲ့နဲ ့တဲ့။ ငါကလဲ ဘုန္းဘုန္း ဒါက ဖက္ရွင္။ ေသေသခ်ာခ်ာဒီဇိုင္းလုပ္ထားတာ စတိုင္ဝတ္လာ တာလို ့ေျပာလုိက္တယ္တဲ့။ သူတို ့ရဲ့ေခတ္ထဲ မိမိကို ၾကိဳးစားသြင္းေနၾကသလားမသိ။ ေနာက္တစ္ေယာက္။ ေဟး ယူ(you)တို ့မွတ္မိလား။ ဟို ဗုဒၶဝင္စာအုပ္ထဲမွာ မိဖုရား(ေခမာ)အလွ အေၾကာင္းရွင္းျပေတာ့  မိဖုရားရဲ့ ပန္းခ်ီပုံျပျပီး ေရွးဗမာ ဆန္ဆန္ ရိုးရိုးရွင္းရွင္း ဝတ္စား ဆင္ယင္မွဳ (Burmese classic style)ကို  ဒို ့ေတြကို ေျပာျပရွင္းျပခဲ့တာေလ။ ဘုန္းဘုန္းက ဒို ့ေတြကို အဲဒီလိုျဖစ္ေစခ်င္တာ။ အခု တို ့ပုံစံေတြကို ၾကည့္ရမွာ မဟုတ္ ဘူးတဲ့။ ကိုယ္ေျပာတာ ရည္ညြန္းတာ ေတြကို ေတြးျပီး မွတ္ခ်က္မခ်တတ္ဘူးလို ့ ထင္ခဲ့တဲ့ ကေလးမ်ား။

ဥပေဒနဲ ့ပတ္သက္လို ့လဲ။ ေဟ့။ မင္းတို ့ေတြအားလုံး ကားထဲမွာ ခါးပတ္ပတ္ၾကရဲ့လား။ ေရွ ့ကထိုင္ခုံေတြမွာ အသက္ဘယ္ေလာက္မွ ထိုင္လို ့ရလဲ သိၾကရဲ့လား။ မင္းတို ့အဲဒီဥပေဒေတြ မလိုက္နာရင္ ဘယ္သူ ့ကို ပုလိပ္က ဖမ္းမွာလဲသိလား။ ဥပေဒေလးစားတတ္ေအာင္ သိေအာင္ ေျပာလိုက္ ေမးလိုက္ရတာကလဲ ေန ့တိုင္း။ ဘုန္းဘုန္းကို ပုလိပ္ကဖမ္းရင္ ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားၾကီး စာမသင္ရေတာ့ မင္းတို ့ထဲက ဘုန္းဘုန္းအစား ဘယ္သူအဖမ္းခံႏိုင္လဲေမးေတာ့ သၼီး အဖမ္းခံမယ္လို ့ ျမန္မာျပည္က ေရာက္ခါစ ကေလးငယ္က ဗမာစကားနဲ ့ေျဖသည္။ အေမရိကေရာက္ေနတာၾကာတဲ့ ကေလးေတြထဲက အၾကီးက တပည့္ေတာ္တို ့က အသက္မျပည့္ေသးတာက တစ္ေၾကာင္း၊ အသက္မျပည့္ေသးတဲ့ သူေတြကို ကားေပၚတင္လာတာက ဘုန္းဘုန္းဆိုေတာ့ ဘုန္းဘုန္းမွာဘဲ တာဝန္ရွိတယ္။ ဘုန္းဘုန္းကို ဥပေဒအရ ပုလိပ္က ဖမ္းမွာတဲ့။ ၾကားလားေဟ့။ အာလုံး ခါးပတ္ေတြ ပတ္ထားၾကေနာ္။ ၾကားပါတယ္အရွင္ဘုရားတဲ့။  အရင္က မိမိကေျပာလိုက္ရင္ ေအး၊ အင္းလို ့သာ ေျပာတတ္သူအခ်ိဳ ့ အရွင္ဘုရားေတြေတာင္ ေျပာတတ္လာ ၾကျပီ။

မိမိျမိဳ ့မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ဝ၁၁ ေလာက္ထဲက ဗုဒၶဘာသာမိသားစုေတြ အနည္းငယ္တိုးလာကာ ကေလးေတြလဲ အေတာ္မ်ားလာသည္။ သူတို ့ေနၾကေသာ အိမ္ဝုိင္းေလးမ်ားမွာ က်ဥ္းလွ၍ ေက်ာင္းမွာ စာသင္လိုက္ ဘုရားရွိခိုးလိုက္ အေဖာ္မ်ားႏွင့္ေဆာ့လိုက္မို ့ ၾကာလာေတာ့ ဘုန္ၾကီးေက်ာင္းမွာ ေပ်ာ္လာၾက၏။ ဘယ္သူမွ ဟင္းပို ့မည့္သူ မရွိသည့္ေန ့တြင္ ညထဲက ေရခဲေသတၱာမွ ဟင္းမ်ားကို ေပါင္းျပီး ေႏြးေပး ထား၏။ ဘုန္ၾကီးေက်ာင္းစိတ္ေပါက္ေအာင္ ဟင္းေပါင္းေကၽြး၏၊၊ ျမန္မာစိတ္မေပ်ာက္ေအာင္ ငပ္ိေရ အဆင္သင့္လုပ္ေပးထား၏။ သတၱိရွိ ေအာင္ ငရုပ္သီးခြက္ခ်ေပးထား၏။ သူတို ့က ဟင္းေပါင္းကို ဘုန္းဘုန္းဟင္းဆိုျပီးေခၚၾက၏။ ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးမ်ားၾကားတြင္ ဘုန္း ဘုန္းဟင္း (ဟင္းေပါင္း) က နာမည္ၾကီး။

မိမိတို ့ျမိဳ ့က အတန္းေက်ာင္းမ်ားသည္ ေက်ာင္းမွာ နံနက္စာ ေနလယ္စာမ်ားေကၽြးေၾကာင္း သူတို ့ဆီမွ သိရ၏။ သူတို ့အစားအစာ ေန ့စဥ္စားေနရေတာ့ အေမရိကေမြးကေလးမ်ားက ကိုယ့္ျမန္မာ အစားအစာကို သိပ္မစားခ်င္။ တစ္ခ်ိဳ ့က ထမင္းျဖဴခ်ည္းဘဲ စားေနတာ ေလးေတြလဲေတြ ့ရ၏။ သနားလို ့ဘာလုပ္ေပးရမလဲေမးေတာ့ အျဖဴၾကီးဘဲ စားေတာ့မယ္ေျပာ၏။ မင္းၾကိဳက္တဲ့ဟင္း မပါလို ့ငါ့ကိုအရြဲ ့တိုက္က္တာလား ေမးေတာ့ ႏိုး(no)ဆိုျပီး အျမန္ေျဖလိုက္၏။ ဗမာလိုသာ ျပန္မေျပာ တတ္ေပမဲ့ အရြဲ ့တိုက္ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို သူ ့တို ့မိဘေတြဆီက ၾကားဖူးပုံရ၏။ ဗိုက္ဆာလာျပီဆိုရင္လဲ ဘုရားတင္ထားတဲ့ ပန္းသီးကို စားလို ့ရလားလို ့ လာေျပာတဲ့ အေမရိကေမြး ျမန္မာကေလးေတြကလဲ ပါေသး၏။ ေလာေလာလတ္လတ္ ေစ်းကဝယ္လာတဲ့အသီးေလး ဘုရားတင္ထားတာေတြမို ့ မစြန္ ့ခ်င္ ေသးလို ့ စားလို ့မရဘူး ေျပာလိုက္ေတာ့ ေနာက္တစ္ေယာက္က ဗုဒၶကိုရွိခိုးေနတာဘဲ စားလို ့ရရ မွာေပါ့တဲ့။ သူမ်ားေတြက ဘုရားသခင္ဆီဆုေတာင္းလို ့ဆုေတာင္းျပည့္တယ္လို ့ေျပာေနခ်ိန္ ေရွ ့မွာျမင္ေနရတဲ့ သစ္သီးကို စားလို ့မရဘူး ေျပာမိလိုက္ေတာ့ လြန္သြားမွန္းသိလုိက္ျပီး ဘုရားကို ၃ၾကိမ္ ရွိခိုးျပီး ယူစားလိုက္ၾက ေဝျပီးေတာ့လို  ့ေျပာလိုက္ရတဲ့အခါကလဲ ပါေသး။

ကေလးမ်ားနဲ ့အတူေနလိုက္မွ မိမိငယ္စဥ္ျဖတ္သန္းလာတဲ့ဘဝကို သြားေတြးလိုက္မိ၏။ မိမိရဟန္းျဖစ္ျပီးစ အသက္ ၂ဝႏွစ္ကစ၍ ဆရာ၏အမိန္ ့အရ ကိုရင္ငယ္၊ အရြယ္တူ ရဟန္းငယ္မ်ားကို စာသင္ေပးခဲ့ရသည္ကို ျပန္လည္သတိရမိ၏။ အရြယ္ေရာက္စမွာ ဆရာေပါက္စ ျဖစ္ခဲ့ရသည္မို ့ အျပင္ေလာကကို ဆရာၾကီးစိတ္နဲ ့ မၾကည့္ေပမဲ့ ဆရာတို ့ရဲ့ စိတ္ထားနဲ ့ေတာ့ အျမဲၾကည့္တတ္ ေနသြားတတ္၏။ ဘုရားအဆုံးအမကို လုိက္နာတာထက္ မိမိထံ စာသင္ၾကသူ(တပည့္)တုိ ့ မေလးစားႏိုင္ေသာ အရာေတြကို အျမဲသတိထားျပီး မလုပ္မိ ေအာင္ေနရ၍ လူငယ္ရဲ့ သဘာဝတို ့က အေစာၾကီးထဲက မိမိထံမွာ ငုပ္ေန၏၊ စာသင္သားကိုရင္ဘဝသည္သာလွ်င္ ကေလးတို ့သဘာဝ မိမိမွာ ရွိခဲ့သည္ကို ျပန္သတိရမိ၏။ ရြာကေန ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာ ပဲခူးျမိဳ ့စာသင္ဖို ့တက္လာေတာ့ အသက္က ၁၃ႏွစ္။ ျပန္ျမင ေအာင္ၾကည့္လုိက္ရင္ ကိုယ့္ပုံစံက ေဒါင္းတိေမာင္းခ်ာ ေတာကိုရင္အစစ္။ သကၤန္းဝတ္ပုံ သပိတ္လြယ္ပုံကစ အခ်ိဳးမက်၍ ဆရာေတာ္က အညာသားကို သကၤန္းကိုင္ပုံ ဝတ္ပုံေလးေတြကို သင္ေပးလိုက္ၾကအုံးေဟ့လို ့ဦးဇင္းအၾကီးမ်ားကို ခိုင္းတာ အခုထိ သကၤန္းရုံတိုင္း သတိရမိ၏။ ဆြမ္းစားေက်ာင္းဘုန္းၾကီးက မင့္အသားအေရကေတာ့ ေအာက္သားပုံဘဲ။ ဂိုက္ဆိုက္က အညာသား၊ သကၤန္းရုံထားတာက ကိုးရိုကားယား၊ ဆြမ္းခံသြားရင္လဲ သပိတ္က လြတ္က်ျပီး လြင့္ေျပးလို ့ မင့္မွာ လိုက္ေကာက္ရတာ အေမာသား၊ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားသံကလဲ က်ယ္လိုက္တာ တစ္ရပ္ကြက္လုံးေတာင္ ၾကားႏိုင္ေတာ့ ငါမင္းကို ဘာကစ ဘယ္လို ျပင္ေပးရမွန္းေတာင္ မသိဘူးဟု စိတ္ဓာတ္က်သလို ျပဳံးျပီး ေျပာဘူးတာမွတ္မိ၏။

အခု ကေလးေတြရဲ့ သဘာဝေတြက မိမိငယ္ငယ္ကထက္ အမ်ားၾကီးေနပုံထိုင္ပုံ ေကာင္းေနတာ ေတြေတြ ့ရ၏။ အေမရိကအတန္း ေက်ာင္းေတြရဲ့ ဥပေဒနဲ ့အညီေနထိုင္တတ္ေအာင္ သင္ေပးတာလဲ ပါလိမ့္မည္။  ကေလးေတြဆိုေပမဲ့ ကိုယ္ငယ္ငယ္က ဘဝထက္ ကံေကာင္းၾကေလေတာ့ သူတို ့ရဲ့ ကံေကာင္းမွဳကိုေတာ့ ေလးစားရမည္ အမွန္။ သူတို ့ေတြက ၾသကာသကန္ေတာ့ခ်ိဳးမွာပါတဲ့ ကပ္ေဘးၾကီး ၃ပါးထဲမွ အရြယ္ငယ္ငယ္နဲ ့ လြတ္လာၾကျပီး အရိုက္အႏွက္ အထုအေထာင္းခံရဖို ့ေဝး က်န္းမာေရး ပညာေရး စားေရး ေသာက္ေရး လုံျခဳံေရး အလကားနီးပါး ဖရီးေလာက္ေတာင္ရသည့္ ကမၻာ့အင္အားၾကီးနိုင္ငံတစ္ခုမွာ ေနထိုင္ပညာသင္ေနရသည္ကိုက ေန ့စဥ္ ၂မိုင္ေက်ာ္ေျခက်င္ ေလွ်ာက္ ၃ႏွစ္ေလာက္ၾကိဳးစားမွ မူလတန္းေအာင္ခဲ့ရသည့္ မိမိဘဝကံႏွင့္ ကြာပုံက မိုးနဲ ့ေျမ။

ေရွးေရစက္ေတြေၾကာင့္ ဘယ္အရပ္ဘယ္ေဒသကို ေရာက္ၾကလို ့ဘယ္သူနဲ ့ေတြ ့ျပီး ဘာေတြျဖစ္ၾကမည္လဲ မသိခဲ့ၾကတဲ့ တစ္ႏိုင္ငံထဲသား ဗုဒၶဘာသာမိသားစုေတြကေန ေပါက္ဖြားလာၾကတဲ့ မိရိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာကေလးေတြ။ ကိုယ့္မိခင္ေျမမွာ မေနႏိုင္ၾကဘဲ အေဝးေဒသမွာ  လာဆုံၾကေလေသာ ဘာသာတူ၊ ဘဝတူသမားမ်ားရဲ့ ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာတို ့။ တစ္ဦးရဲ့လိုအပ္ခ်က္ တစ္ဦးက တတ္ႏိုင္သမွ်မွ မျဖည့္ေပးၾက ဘူးဆိုရင္၊ တစ္ဦးကိုတစ္းဦး ကူညီေပးႏိုင္တာေလးေတြကို ကူညီကာ မလုပ္ေပးၾကဘူဆိုရင္ တုိ ့တည္ေဆာက္ခ်င္တဲ့ ဘဝသစ္ဟာ ဘယ္မွာေတာက္ေျပာင္ႏိုင္ပ။ တို ့ခ်စ္တဲ့ တို ့လူမ်ိဳး ဘယ္မွာ တန္ဖိုးၾကီးႏိုင္ပ။  တို ့ျမတ္ႏိုးကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာ တို ့ဘယ္မွာ အရွည္တည္ ေအာင္လုပ္ႏိုင္ပ။  ကံေကာင္းၾကလို ့ ရခဲ့လွတဲ့ သူေတာ္ေကာင္း တရား(သဒၶမၼ)ကို ၾကားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အေၾကာင္းနီး လာသူေတြ။ ဗုဒၶလို ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ သူေတာ္ေကာင္းတစ္ပါးရဲ့  အဆုံးအမသာသနာေအာက္မွာ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေရာက္လာတဲ့ သူေတြ။ ရုပ္ဝတၳဳေတြရဲ့  စြဲသြားေအာင္ ဆြဲေဆာင္မွဳ အားေကာင္းလွတဲ့ႏိုင္ငံမွာ ဆြဲေဆာင္တတ္တဲ့ အရာသဘာဝေတြရဲ့ ဆိုးက်ိဳး ေတြကို ဗုဒၶရဲ့ အေကာင္းဆုံးေသာ လက္ေတြ ့က်တဲ့စကားေတြနဲ ့ သူတို ့ေတြကို ရွင္းျပႏိုင္ပါမွ သူတို ့ေတြဘဝ အနာဂတ္ဟာ ပို ့ျပည့္စုံၾက လိမ့္မယ္။ သူတို ့ႏွဳတ္က ဖြင့္ၾကလာတဲ့ အေမးစကားေလးေတြၾကည့္လိုက္…

-တပည့္ေတာ္တို ့ကို ဘုရားသခင္ (God) ဖန္ဆင္းတာဆို ဟုတ္သလား -ဗုဒၶက အေမအေဖကေန သာမာန္လူေတြအတိုင္း ေမြးလာတာ တန္ခိုးမရွိဘူးဆို -ဗုဒၶက သူ ့မိန္းမနဲ ့ကေလးကို တာဝန္မယူဘဲ ပစ္ထားခဲတာဆို -ရုပ္ထုၾကီးကို ဘာေၾကာင့္ အရိုအေသေပးေနရတာလဲ -ဘုရားကလဲ မစားဘဲနဲ ့  ဘာျဖစ္လို ့ သစ္သီးေတြ ဆြမ္းေတြ တင္ေနရတာလဲ -အေမနဲ ့အေဖတို ့ကို ဘာေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္ျပီး လုပ္ေကၽြး ရမွာလဲ -ပန္းပန္တာတို ့ မိတ္ကပ္လိမ္းတာတို ့က လွေအာင္လုပ္တာဘဲေလ ဘာမေကာင္း လို ့လဲ။

ဒီအေမးေတြကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူတို ့ေတြရဲ့ စိတ္မွာ ဘာေတြရွိေနတယ္၊ ဘာေတြကို သိေနခ်င္တယ္ကို သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ သူတို ့ေတြ ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ကံနဲ ့ကိေလသာအညစ္စိတ္တို ့ကို အေျခခံထားျပီး ကေလး မ်ားနဲ ့ သင့္မည့္ သဒၶါ၊ ေစတနာ၊ ပညာ၊ ဂါရဝ၊ နိဝါတ၊ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာ အေၾကာင္း တို ့ကို ရွင္းျပေပးရသည္။ သူတို ့ကိုယ္သူတို ့ အစြန္းမေရာက္ အလယ္အလတ္ (မဇၥ်ိမ) လမ္းစဥ္ သမားေလးမ်ားျဖစ္ေအာင္ ေတြးတတ္ေနတတ္ေအာင္ ရွင္းျပေပးရသည္။   အားလုံးက နားမေဝးၾက၊၊  နားလည္ လြယ္ၾက သည့္ ကေလးမ်ားသာ။ ကိုယ္ငယ္စဥ္ကလို အိုးပုတ္ ခ်ိဳးရုပ္ေတြနဲ ့ေဆာ့၊ ေက်ာက္သင္ပုံးနဲ ့ စာေရးျပီး ပညာသင္ေနၾကတာ မဟုတ္ၾက။ အိုင္ပက္ အိုင္ေပါ့ အိုင္ဖုန္းေတြနဲ ့ သူတို ့မသိတာရွိရင္ ဂူးဂဲနဲ ့ရွာၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ အမ်ားစုက အေျခခံဗုဒၶဝင္ေတာ့ သိေနၾကျပီ။ ဓမၼစၾကာ၊ ပ႒ာန္းပစၥယနိေဒၵသ၊ မဂၤလသုတ္ပါဠိမ်ားကို ရြတ္ဖတ္ႏိုင္ေနၾကျပီ။ ေက်ာင္းရဲ့ ဘာသာေရးပြဲေတာ္မ်ား ရွိျပီဆိုရင္ ကေလးမ်ားက လူၾကီးေတြထက္ပို၍ မိမိတို ့ရဲ့ တိုင္းရင္းသား ဝတ္စုံေလးေတြကို ျမတ္ႏိုးစြာ ဝတ္လာၾကသည္ကို ေတြ ့ရသည္။ ေက်ာင္းမွာ စာသင္ တဲ့ရက္ဆိုရင္လဲ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူၾကီး တို ့က ဆြမ္းခ်က္ ဆြမ္းျပင္ ဆြမ္းကပ္တို ့ျဖင့္ ေဝယ်ာဝစၥကုသိုလ္ေတြ လုပ္ေပးၾက သည္။ မိမိထံ ဘာသာေရးစာေပ သင္လာၾကသည္မွာ ၾကာျပီျဖစ္တဲ့ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူ၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသူ ေလးတို ့ကလဲ ေက်ာင္းသား ငယ္ေတြကို ထမင္းခူးေကၽြး၊ စာကူသင္ေပး ၾကသည္။ ၃ဧကေက်ာင္းဝင္းထဲက ရာဂဏန္းရွိတဲ့ သစ္ပင္ေတြက ေၾကြက်တဲ့ သစ္ရြက္ အမွဳိက္ ေတြဆိုရင္လဲ ဝိုင္းကူျပီးရွင္းေပးၾကသည္။ ပြဲေတာ္မ်ားအတြက္ ခ်က္ေရးျပဳပ္ေရး၊ ဧည့္ခံေရးေတြမွာလဲ ဝိုင္းဝန္း ကူညီလို ့။

ကိုယ္ေန ့တဲ့ လူ ့ေဘာင္ အသိုင္းအဝိုင္းမွာ လူေကာင္း၊ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းျဖစ္ဖို ့ဆိုတာ စိတ္ကို ငယ္ငယ္ထဲက ေကာင္းေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ယူသြားၾကရမယ္လို ့ဆိုတဲ့ မိမိရဲ့စကားကို ကေလးေတြ နားေထာင္ေနျပီလို ့ေတာ့ ထင္ရသည္။ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ တို ့အတူယုံၾကည္တဲ့ ဘာသာတစ္ခုေအာက္မွာ ဆုံၾကျပီဆိုေတာ့ မင္းတို ့အငယ္ေတြကို တို ့အၾကီးေတြက ဦးေဆာင္လို ့ ခရီးဆက္သြားမယ္။ ရည္မွန္းထားတဲ့ ပန္းတိုင္ထဲ တို ့ေတြ မဝင္မခ်င္းေပါ့။

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ