ေရာက္တတ္ရာရာအတိုအစမ်ား

ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အလြမ္း (ဘန္ေကာက္မွာ ဒုတိယပိုင္း) 

ေမာင္ရင္ငေတ

ဇန္န၀ါရီ ၉၊ ၂၀၁၄

 

ဆူခိုထိုင္းၿမိဳ႕ေဟာင္း

 

ဘန္ေကာက္အေၾကာင္း ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕အေၾကာင္းေတြကို အရင္တေလာက ႏွစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊ တကယ္တမ္း ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ ထိုင္းႏိုင္ငံဆိုတာ ေရႊျပည္ေတာ္သူ ေရႊျပည္ေတာ္သားေတြ အတြက္ သိပ္ၿပီးေတာ့ ထူးဆန္းေထြလာ ေျပာေနစရာ မလိုတဲ့ နယ္ေျမတခု ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ပါ၊ ဟိုးေရွးေရွး ဗမာ ဘုရင္ေတြ ဘုရင့္ေနာင္တို႔ အေလာင္းဘုရားတို႔ ဝါးရင္ဒုတ္ကိုင္ၿပီး သိမ္းယူခဲ့တဲ့ ေခတ္ကာလေတြ မတိုင္ခင္ကတဲက ရွမ္း ဗမာ မြန္ ကရင္ ထားဝယ္ေတြ ေျပာင္းေရႊ႕ၿပီးအေျခစိုက္ ေနထိုင္ၾကခဲ့ရာ နယ္ေျမေတြပါ၊ ဥေရာပေျမမွာလို အီတလီေတြ စပိန္ေတြက ျပင္သစ္လူမ်ိဳး ျဖစ္ေနၾကၿပီး ျပင္သစ္ ေတြက အဂၤလန္သြား ယေန႔ဂ်ာမန္ေတြဆိုတာ မူရင္းလူမ်ိဳးက ပိုလန္ေတြ ခ်က္ေတြ ၾသစႀတီးယား တူရကီေတြ ျဖစ္ခဲ့သလို မြန္ ရွမ္း ဗမာ ကရင္ေတြက ဒီကေန႔ ထိုင္းေျမကို ေရာက္ရွိေနၾကတာက ၾကာၿပီျဖစ္သလို ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီ ျဖစ္ပါတယ္၊

ထိုင္းႏိုင္ငံ အလယ္ပိုင္း ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ ေျမာက္ဖက္ မိုင္ႏွစ္ရာငါးဆယ္ေလာက္မွာရွိတဲ့ Sukhothaï ဆူခိုထိုင္း နယ္ေျမတို႔ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕နဲ႔ တဆက္တည္းမွာ တည္ရွိတဲ့ Pathum Thani ပထံုသာဏီ နယ္ေျမေတြ ဆိုတာက မြန္လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ အမ်ားႀကီး ပတ္သက္ခဲ့တဲ့ နယ္ေျမေတြျဖစ္တယ္လို႔ လူေျပာမ်ားၾကတဲ့ နယ္ေျမေတြပါ၊ ရွမ္းလူမ်ိဳး ဆိုတာကလည္း Tai Yai ထိုင္းယိုင္လို႔ ေျပာၾကတာျဖစ္ၿပီး စကားေျပာကလည္း သိပ္ကြာျခားလွတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ၁၄ ရာစု Ayutthaya အယုဒၵယေခတ္မွ အယုဒၵယသားေတြက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ Tai လို႔ ေခၚေဝၚခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္၊

အဲလို ေရွးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကပင္ ထိုင္းေျမႀကီးမွာ အေျခစိုက္ ေနထိုင္ေနၾကတဲ့ ေရႊျပည္ေတာ္နယ္ဖြား ေရႊလူမ်ိဳးမ်ားစြာ ရွိခဲ့ၾကလို႔ မထူးဆန္းပါဘူး ဆိုလို႔ရႏိုင္ေပမဲ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို ၁၉၈၈ ႏွစ္လြန္ေခတ္ပ်က္ကာလေတြမွာ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေပၚ အစုအျပံဳလိုက္ ေရာက္ရွိလာၾကတဲ့ ေရႊျပည္ေတာ္သား လူငယ္ေျခက်မ်ားရဲ႕ ေနထိုင္ရပ္တည္ခဲ့ၾကရတဲ့ ဘဝေတြက တမ်ိဳးတဘာသာ ထူးျခားတယ္လို႔ေတာ့ ဆိုရမွာပါ၊ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕မွာ အေျခခ် ေနထိုင္ၾကဖို႔ထက္ ဘန္ေကာက္ကို တဆင့္ခံၿပီး ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ ဆက္သြားၾကသူေတြ ရာခိုင္ႏႈန္းက ပိုလို႔မ်ားျပား ခဲ့တာပါ၊

အဲဒီလို ဘန္ေကာက္ကို ျဖတ္သြားခဲ့တဲ့ ေရႊလူငယ္ေတြ မ်ားျပားစြာရွိခဲ့ေပမဲ့ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို မွတ္တမ္းတင္ထားတဲ့ စာေတြကိုေတာ့ သိပ္မေတြ႔ရွိရပါဘူး၊

အဲဒါေၾကာင့္ ေမာင္ရင္ငေတ ျဖတ္ခဲ့သမွ်ကို မွတ္မိသေလာက္ ျပန္လည္တင္ျပျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ၊ ဒီထက္ မက ပိုမို သိရွိထားသူမ်ား ရွိခဲ့ပါကလည္း မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္ခဲ့ရင္ ေမာင္ရင္ငေတ ဝမ္းေျမာက္စြာျဖင့္ ႀကိဳဆိုပါတယ္လို႔ ေျပာၾကားလိုေၾကာင္းပါ၊

 

Klong (Canal) Boat Bus or Water Bus in Khlong Saen Saeb

 

ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ႀကီးကို ေမာင္ရင္ငေတတို႔ လြမ္းေနမိရတာ အဲဒီလိုမ်ိဳးေလးေတြကလည္း ပါပါတယ္၊ လူဦးေရ ၁၀ သန္းနီးပါးရွိတဲ့ ဒီၿမိဳ႕မွာ သြားေရးလာေရးကေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ နာမည္ႀကီးလွပါတယ္၊ အေကာင္းဘက္ကေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကားလမ္းပိတ္ဆို႔မႈမွာ နာမည္ႀကီးတာပါ၊  ႏွစ္ထပ္လမ္းေတြ သံုးထပ္လမ္းေတြ ေျမေအာက္ရထားလမ္း မိုးပ်ံရထားလမ္းေတြေကာ ဘယ္လိုပင္ေဆာက္ေဆာက္ လမ္းမႀကီးမ်ားေပၚမွာ ကားေတြျပည့္က်ပ္သိပ္ေနတာက ဘန္ေကာက္ရဲ႕ ဖက္ရွင္ ျဖစ္ေနဆဲပါ၊ အဲဒါ ေတြေၾကာင့္ ဆိုင္ကယ္တကၠစီေတြ Tuk Tuk သံုးဘီးေတြရယ္ ေရေခ်ာင္းထဲမွာ ေျပးဆြဲတဲ့ Water Bus အျမန္ေလွလိုင္း ေတြရယ္ဟာ အဲဒီေခတ္ကာလ အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါက ေတာင္းဆိုခဲ့လို မရွိမျဖစ္ ဆိုသလို ေပၚေပါက္လာခဲ့ရတာပါ၊ ဘယ္လို ခရီးသည္ပို႔ေဆာင္ေရး ပညာရွင္ႀကီးေတြကမွ စဥ္းစားတြက္ခ်က္ၿပီး ျပည္သူလူထု အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ဆိုၿပီး လုပ္ေပးခဲ့တာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး၊

 

 

ေက်ာက္ဖုရားျမစ္ထဲက ဝါးတားဘတ္စ္ (Photo Google)

 

ကမၻာၿမိဳ႕ႀကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ Water Bus လုပ္ငန္းေတြရွိပါတယ္၊ အမ်ားအားျဖင့္ ျမစ္တြင္းမွာ ေျပးဆြဲေနတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးပါ၊ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ Khlong Saen Saeb ေခၚတဲ့ ေရတူးေျမာင္းထဲမွာ ေျပးဆြဲ ေနတဲ့ ဝါးတားဘတ္စ္ ပံုစံမ်ိဳးကေတာ့ ဘယ္မွာနဲ႔မွ တူႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး၊ ရာမ ၃ ဘုရင္ (၁၇၈၇-၁၈၅၁) Rama III (Nangklao) လက္ထက္ ကေမၻာဒီးယားကို စစ္ခ်ီတက္စစ္လက္နက္ပစၥည္းေတြ တင္ပိုဖို႔ ၁၈၃၇ ခုမွာေဖာက္လုပ္ခဲ့တာပါ၊ အခုအခါမွာေတာ့ ဒီေရလမ္းေၾကာင္းဟာ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ခရီးသည္ပို႔ေဆာင္ေရးအတြက္ အျမန္လမ္းေၾကာင္းတခုအျဖစ္ မရွိမျဖစ္ အသံုးဝင္ေနၿပီး ေနာင္ႏွစ္ ေတာ္ေတာ္ၾကာထိလည္း အသံုးဝင္ေနအံုးမွာပါလို႔ တြက္ဆထားၾကပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒီေရေခ်ာင္းရဲ႕ ေရပုတ္နံ႔ကေတာ့ လူေျပာသူေျပာမ်ားလွတာ ၾကာၿပီျဖစ္ေပမယ့္လည္း ဒီအနံ႔ဆိုးႀကီး ေပ်ာက္သြားရ ေလေအာင္ ဘယ္ပညာရွင္ကမွ မတတ္ႏိုင္ေသးပါဘူး

၊ ဒီေရေခ်ာင္းထဲမွာ ၁၈ ကီလိုမီတာ အရွည္ရွိ Khlong Saen Saep boat service (Water Bus) အျမန္ေလွလိုင္း ေျပးဆြဲေနတာပါ၊ ဘန္ေကာက္အေရွ႕ပိုင္းက ၿမိဳ႕လယ္ကိုသြားဖို႔ အျမန္ဆံုး လမ္းေၾကာင္းတခုပါ၊ ဒီေရေခ်ာင္းတြင္းသြား အျမန္ေလွ စီးတတ္ဖို႔ကေတာ့ အေလ့အက်င့္ရွိဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္၊ သူတို႔ ဘန္ေကာက္သား ဘန္ေကာက္သူမ်ား ကေတာ့ ေန႔စဥ္စီးေနၾကဆိုေတာ့ ကၽြမ္းက်င္ရာ လိမၼာေနၾကပါၿပီ၊ တခ်ိဳ႕ေသာ ဘန္ေကာက္သူေလး မ်ားဆိုရင္ ေဒါက္ဖိနပ္စီးၿပီး စကတ္တိုေလးေတြနဲ႔ ေလွအဆင္းအတက္ကို အလွမပ်က္ေစရပါဘူး၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ေတာင္မွ အခါအခြင့္သင့္တိုင္း စီးခဲ့ရလို႔ ရိုးသလိုေတာင္ ျဖစ္ခဲ့တာပါ၊ ေစ်းႏႈန္းက ခရီးစဥ္ အစအဆံုးမွာမွ ဘတ္ ၂၀ နီးပါးသာ က်သင့္တာ ဆိုေတာ့လည္း သိပ္ၿပီး ေစ်းႀကီးလွတယ္ မဟုတ္ပါဘူး၊ အခုေနမ်ား ဘန္ေကာက္ကို ျပန္ေရာက္ရင္ အလြမ္းေျပ အေနနဲ႔ေတာ့ သြားၿပီးစီးခ်င္မိ ပါတယ္၊ လူ႔ဘဝဆိုတာ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း မျဖစ္ႏိုင္ေပမဲ့ လြမ္းခ်င္တိုင္းေတာ့ လြမ္းလို႔ရႏိုင္ပါေသးတယ္၊

 

ေရေခ်ာင္းနေဘးက ဘန္ေကာက္လူမႈဘဝ

 

အဲဒီလို ေရေခ်ာင္းေလးေတြရဲ႕ ကပ္လ်က္ရပ္ကြက္ေတြက လူေနမႈဘဝေတြကလည္း ဘန္ေကာက္ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းမွာ အဓိကပါဝင္လႈပ္ရွားေနတာပါ၊ ဘန္ေကာက္ကိုခဏတျဖဳတ္ျဖတ္သန္းသြားရံုနဲ႔ေတာ့ ဒါေတြကိုသိျမင္နားလည္ႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ကူပါဘူး၊ အဲဒီလိုေရေခ်ာင္းနေဘးက ဘဝေတြထဲမွာ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ရဲ႕ ေရႊျပည္ေတာ္သားေတြလည္း စီးဝင္နစ္ေမ်ာေနၾကဆဲပါ၊ အေရ အတြက္အားျဖင့္ ဘယ္ေလာက္ရွိမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕လယ္ သြားေလရာမွာ ဗမာစကားသံကို ၾကားရႏိုင္ေနတာပါ၊ အလုပ္လာလုပ္တဲ့သူ အလည္လာတဲ့သူေတြရဲ႕ အသံေတြ ေရာေနတာမွာ ဘယ္သူအသံက ပိုၾကားရမလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ တတ္ကၽြမ္းနားလည္သူ ပညာရွင္ႀကီးေတြရဲ႕အလုပ္ပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ကေတာ့ သူတို႔ဘဝေတြကို ဘယ္သို႔ ညာသို႔ ဘာလုပ္ေပးမယ္ ညာလုပ္ေပးမယ္လို႔ မေၾကြးေၾကာ္ႏိုင္တဲ့ ဘဝတူေတြပါ၊

အဲဒီလို သာမန္ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အိမ္ႀကိဳအိမ္ၾကားေတြကေန ခပ္သဲ့သဲ့ ၾကားေနတတ္တဲ့ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ အေမ့အိမ္လို သီခ်င္းမ်ိဳးေတြကို ၾကားရတတ္သလို အားရပါးရ ဗမာလို ဆဲသံ ဆိုသံ ႀကိမ္းေမာင္းသံမ်ားကိုလည္း မၾကားခ်င္မွ အဆံုးရယ္ပါ၊ ဘန္ေကာက္ရဲ႕ မိုးေမွ်ာ္တိုက္ႀကီးမ်ား ေနာက္ကြယ္က ေရႊ ျပည္ေတာ္သူ ျပည္ေတာ္သားမ်ားရဲ႕ ဘဝမ်ားကိုလည္း အေသအျခာ ေလ့လာတင္ျပခ်င္ စိတ္ေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတမွာလည္း ရွိေနေပမဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ဘဝ ကိုယ့္ရဲ႕ဒုကၡမ်ားနဲ႔ ခ်ာလပတ္လည္ေနတာေၾကာင့္ ဘန္ေကာက္ကို မေရာက္ျဖစ္ခဲ့တာ သံုးေလးႏွစ္ ရွိခဲ့ပါၿပီ၊

အရင္တုန္းကေတာ့ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ရင္ တည္းခိုစရာ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ မိဘမ်ားရဲ႕ ေနအိမ္ရွိလို႔ မပူမပင္ ေနခဲ့ရေပမဲ့ အခုေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ ဖခင္ျဖစ္သူကလည္း ဒီ ဘန္ေကာက္ အလြမ္းစာေတြ ေရးေနစဥ္မွာဘဲ ကြယ္လြန္ သြားခဲ့တာမို႔ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ကို ေနာက္တႀကိမ္ ေျခခ်ျဖစ္ဖို႔ ၾကာအံုးမွာပါ၊ ေနာင္မ်ားေတာ့ ၾကံဳခဲ့ရင္ တင္ျပႏိုင္ဖို႔ေတာ့ ႀကိဳးစားပါအုံုးမယ္ ခင္ဗ်ာ၊

 

ေရေခ်ာင္းနေဘးက ဘန္ေကာက္လူမႈဘဝ

 

ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕လယ္ မိုးေမွ်ာ္တိုက္မ်ားရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က ေရေခ်ာင္းနေဘးေန ဘဝမ်ားေတြထဲက ရွင္သန္ခဲ့ၾကသူ တခ်ိဳ႕တေလကေတာ့ ဘဝေျပာင္းၿပီး တိုးတက္ ေအာင္ျမင္မႈ လမ္းေၾကာင္းေပၚကို ေရာက္ရွိေကာင္း ေရာက္ရွိခဲ့သူေတြ ရွိႏိုင္ေပမဲ့လည္း လူအမ်ားစုကေတာ့ လမ္းေဘးေစ်းေရာင္း ဆိုင္ကယ္ေမာင္း ဘဝေတြထဲမွာသာ တဝဲလယ္လယ္ က်င္လည္ေနၾကရသာပါ၊

အဲဒီလို ဆိုင္ကယ္ ေမာင္းစားေနသူ ဦးေရက ဘယ္ေလာက္မ်ားျပားတယ္ဆိုတာ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ ရွာေဖြ ေတြ႔ရွိဖို႔ မလြယ္ကူေပမဲ့ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ အပါအဝင္ ထိုင္းႏိုင္ငံ တေၾကာလံုးမွာ လက္ညိဳးထိုးမလြဲ အလြယ္ တကူ ေတြ႔ရွိရမွာကေတာ့ ဆိုင္ကယ္တကၠစီ ေမာင္းစားသူေတြပါ၊ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ၿမိဳ႕ျပင္မွာ ထိုင္းတႏိုင္ငံလံုးမွာ ဆိုင္ကယ္စီးေရ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနပါတယ္၊ အဲဒီ သန္းေပါင္း မ်ားစြာေသာ ဆိုင္ကယ္ေတြမွာ တဝက္ေလာက္က ေမာင္းစားသူေတြ ျဖစ္မွာပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ထိုင္းေရာက္စ ကာလက ေကာင္မေလး ခပ္ငယ္ငယ္ ေခ်ာေခ်ာေလးေတြ ရုပ္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းသမား ေနာက္မွာ ခပ္ေကာ့ေကာ့ေလးပါသြားတာကို အံၾသစိတ္နဲ႔ ၾကည္မိခဲ့ရတာကို အမွတ္ရမိေၾကာင္းပါ၊

 

မရွိမျဖစ္ေသာဆိုင္ကယ္တကၠစီ

 

ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ၿမိဳ႕လယ္ၿမိဳ႕ျပင္လမ္းေဒါင့္ေတြတိုင္းမွာ ေတြ႔ရွိရမွာကေတာ့ ဆိုက္ကားဂိတ္လိုမ်ိဳး ဆိုင္ကယ္ဂိတ္ေတြပါဘဲ၊ အေဝးေျပး လမ္းမႀကီးေတြရဲ႕ ရြာအဝင္ လမ္းထိပ္ ဇရပ္ေလးေတြမွာလည္း ဒီလိုမ်ိဳး ဆိုင္ကယ္တကၠစီသမားေတြကို အနည္းဆံုးေတာ့ တစီးစ ႏွစ္စီးစေတာ့ ျမင္ေတြ႔ရမွာပါ၊ အဲဒီ ေနရာမွာလည္း ဥေရာပႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ကြာသြားျပန္တာပါဘဲ၊

ဥေရာပမွာကေတာ့ ဘတ္စ္ကားဂိတ္တို႔ ဘူတာရံုတို႔ လမ္းထိပ္တို႔ကေန ကိုယ္ေနထိုင္ရာ လမ္းအတြင္းပိုင္းကိုသြားဖို႔ရာ ဆိုင္ကယ္ဆိုက္ကား ဘာတခုမွ မရွိတဲ့အျပင္ ကုန္ထမ္း အလုပ္သမားမ်ိဳး ရွင္းရွင္းေျပာရင္ေတာ့ ဘာကူလီမွ မရွိလို႔ ကိုယ့္ အထုတ္ကိုယ္ထမ္း ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္မွသာ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါတယ္၊ စတိုင္လ္မလိုင္ အျပည့္နဲ႔ တိုင္လ္ေတြကုတ္ေတြ ဘာေတြဘယ္လို ဝတ္ထားထား ဒီဘက္ႏိုင္ငံေတြမွာ ကုန္ထမ္းအလုပ္သမား မရွိ လမ္းထိပ္ကေန အိမ္ေရာက္ေအာင္ ငွားစီးစရာ ဘာယာဥ္ဆို ဘာယာဥ္မွ မရွိတာမို႔ ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးမွသာ အိမ္ျပန္ေရာက္ႏိုင္တာပါ၊ ခပ္ေဝးေဝး သြားခ်င္လို႔ တကၠစီကား ငွားခ်င္ရင္ေတာင္မွ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားမွ ရတာမ်ိဳးပါ၊

ထိုင္းမွာ ဘန္ေကာက္မွာကေတာ့ လမ္းထိပ္ေတြ လမ္းေဒါင့္ေတြ တိုင္းမွာလိုလို အေပၚက ခ်ိဳင္းျပတ္အက်ႌ ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ ဆိုင္ကယ္သမားေတြကို ေတြ႔ရမွာပါ၊ ဆိုင္ကယ္ေနာက္က တက္ခြထိုင္ၿပီး ကိုယ္သြားမွာကို ေျပာလိုက္ရံုပါဘဲ၊ စကားမ်ားမ်ား ေျပာစရာ မလိုအပ္ပါဘူး၊ ေစ်းကလည္း မႀကီးလွပါဘူး၊ သံုးေလးငါးဘတ္ပါ၊ သိပ္ေကာင္းတဲ့ အစီအစဥ္ပါ၊ ခရီး သြားသူေရာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ အစဥ္ေျပေစတဲ့ အလုပ္ပါ၊ အလုပ္အကိုင္ ရွားပါးေနတဲ့ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ဒီလိုမ်ိဳး ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ ေမာင္းသမားေတြ မ်ားသထက္မ်ားလို႔လာတာလည္း မထူးဆန္းပါဘူး၊ ဒီလိုဆိုင္ကယ္အလုပ္မ်ိဳးကို တရားဝင္လိုင္စင္နဲ႔ ေမာင္းခြင့္ျပဳထားတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံ အျပင္ တရုတ္ျပည္မႀကီးနဲ႔ တျခားေသာ ေလးငါးႏိုင္ငံမွာသာ ရွိပါတယ္တဲ့၊

ေမာင္ရင္ငေတ ေရာက္ရွိ ခဲ့ဖူးတဲ့ ဥေရာပ ၿမိဳ႕ႀကီးၿမိဳ႕ငယ္ မ်ားမွာေတာ့ တခါဖူးမွ် မေတြ႔ခဲ့ဖူးပါဘူး၊ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးနဲ႔ ဒီလို လိေမၼာ္ေရာင္ဝတ္ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းသမားေတြကို ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာထိတိုင္ ယွဥ္တြဲေတြ႔ရွိ ရအံုးမွာကေတာ့ အေသအခ်ာပါဘဲ၊

 

ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ အျပာေရာင္သံုးဘီး

 

ဆိုင္ကယ္သမားေတြနဲ႔တူ Tuk Tuk ေခၚဆိုၾကတဲ့ ဘီးသံုးဘီးနဲ႔ အျပာေရာင္ကားေလးေတြကလည္း ကမၻာေပၚမွာဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရယ္လို႔ လူသိမ်ားလာတာနဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ် ထင္ရွားခဲ့တဲ့ အတြဲအစပ္ပါ၊

ေမာင္ရင္ငေတတို႔ရဲ႕ ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးမွာလည္း ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ Tuk Tuk ကားကေလးေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ လိေမၼာ္ေရာင္ သံုးဘီးကားေလးေတြ ေခတ္အေတာ္ စားခဲ့ဖူးပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့လို႔ ေျပာင္းလဲလို႔လာတဲ့ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းေတြနဲ႔အတူ မလိုက္ႏိုင္ခဲ့လို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚက သံုးဘီးကားေလးေတြဟာ နယ္ပို႔ ခံခဲ့ရၿပီး ဒီကေန႔ ဆိုရင္ေတာ့ တစတစနဲ႔ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေနပါၿပီ၊ မရွိမျဖစ္အျဖစ္ အသံုးျပဳခံခဲ့ရၿပီး ေက်ာ္ၾကားေနခဲ့စဥ္ကာလက သံုးဘီးကားေရာင္ဆိုၿပီး ေခတ္စားခဲ့တဲ့ေဝါဟာရကို အခုေခတ္လူငယ္ ေနာက္ေပါက္ေတြ နားလည္ႏိုင္ဖို႔ေတာင္ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး၊

ထိုင္းႏိုင္ငံမွာကေတာ့ အခုေခတ္တိုင္ ဆက္လက္တည္ရွိၿပီး အသံုးဝင္ေနဆဲပါ၊ မူရင္းကေတာ့ ဂ်ပန္ရဲ႕ Daihatsu ကားလုပ္ငန္းက ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္မွာ ထုတ္လုပ္ေျပးဆြဲခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံအျပင္ တျခားေသာႏိုင္ငံေတြမွာ အသံုးျပဳ ခဲ့ၾကေပမဲ့ ထိုင္းေလာက္ေတာ့ ဘယ္ေနရာမွ ထင္ထင္ရွားရွား မရွိဘူးလို႔ထင္မိပါတယ္၊ ဘန္ေကာက္ ျပန္ေရာက္ခဲ့ရင္ေတာ့ မစီးမျဖစ္မသံုးမျဖစ္ သံုးရအံုးမယ့္ စီးေတာ္ယာဥ္တခု ျဖစ္ရအံုးမွာပါ၊ မီတာမပါ မီတာမသံုးေပမဲ့ ထိုင္းကိုေရာက္ရွိလာေလတဲ့ မ်က္ႏွာျဖဴ မ်က္ႏွာမည္း တိုးလ္ရစ္ေတြပါ အသံုးျပဳေန ရဆဲပါ၊ ဘာမွမဟုတ္တာလို႔ ထင္ရေပမဲ့ ႏွစ္ကာလေတြ ၾကာေညာင္းလာတာနဲ႔အမွ် ဂႏၱဝင္ေျမာက္ Tuk Tuk ျဖစ္လာေနတာကေတာ့ အေသအခ်ာပါ၊

ေမာင္ရင္ငေတတို႔ငယ္စဥ္ ရံုးပိတ္ေက်ာင္းပိတ္ ရက္ေတြမွာ ဟသၤာတကေန ဧရာဝတီရဲ႕ သဲေသာင္ျပင္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ကူးၿပီး သာရေဝါဘူတာကေန ၾကည့္ျမင္တိုင္ဘူတာသို႔ အေရာက္မွာ မိသားစုတျပံဳႀကီး တည္းခိုရာအဖြားအိမ္သို႔ လိေမၼာ္ေရာင္ ေတာက္ေတာက္ သံုးဘီးကား ငွားစီးၿပီး သြားခဲ့ရတာကို အခုထိတိုင္ေအာင္ မွတ္မိေနဆဲပါ၊

 

ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕လယ္က ေရွးလက္က်န္ ေနခ်င္စရာ သစ္သားအိမ္

 

ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ ဘယ္ေနရာကိုၾကည့္ၾကည့္ လက္ညိဳးထိုးမလြဲ ေတြ႔ရမွာကေတာ့ အထပ္ျမင့္ မိုးေမွ်ာ္ တိုက္ျမင့္ႀကီးေတြပါ၊ အဲဒီလို တိုက္ျမင့္ႀကီးေတြ စတင္ၿပီး ေပၚေပါက္လာခ်ိန္က လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္ကပါ၊ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ ရာမေလးလမ္းနဲ႔ စီလံုလမ္းမ လမ္းဆံုထိပ္နားက Dusit Thani လို ေဟာ္တယ္မ်ိဳးေတြ စတင္ေပၚေပါက္လာခ်ိန္က စတင္ခဲ့တာပါ၊ ဒါေပမဲ့လည္း ဒီလို တိုက္ျမင့္ႀကီးေတြ ဘယ္လိုပင္ေပၚလာေပၚလာ အဲဒီတိုက္အျမင့္ႀကီးေတြရဲ႕ ေနာက္ၾကားေတြထဲမွာမွ ဘန္ေကာက္ရဲ႕ လူေနမႈဘဝ အစစ္အမွန္ေတြကို ေတြ႔ျမင္ရမွာပါ၊

ဘယ္ေနရာကိုၾကည့္ၾကည့္ ျမင္ေန ေတြ႔ေနရတဲ့ မိုးေမွ်ာ္တိုက္ျမင့္ႀကီးေတြရဲ႕အၾကားမွာ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ အိမ္အိုအိမ္ေဟာင္းေတြမ်ားစြာ ေတြ႔ေန ရေသးသလို ေခတ္မွီတိုက္ႀကီးေတြထက္ အိမ္အိုေနေပမဲ့ ေနခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ သစ္သားအိမ္ေလး မ်ားလည္း အနည္းငယ္ က်န္ရွိေနတာကို ေတြ႔ရပါေသးတယ္၊

ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ အဲဒီလိုမ်ိဳး ေရွးေဟာင္း လက္က်န္ သစ္သားအိမ္အိုေလးရဲ႕ အေရွ႕ဝရံတာမွာ ဖ်ာေလးတခ်ပ္ယူ ေက်ာခင္းၿပီး ငယ္ငယ္ကလို အပ်င္းထူခ်င္မိေနပါေသးတယ္၊

 

Mahboonkrong MBK Shopping Mall 2013 (Photo SKKZ DR)

 

ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ႀကီးဟာ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေရာက္ရွိခဲ့စဥ္ ၁၉၉၀ ကာလက ေရႊလူမ်ိဳးေတြအတြက္ မ်က္ေစ့ပြင့္ နားပြင့္မႈေတြ စတင္ခဲ့ရာ ကမၻာသစ္တခုကဲ့သို႔ပါ၊ တကယ္ေတာ့ ေခတ္သစ္ ကမၻာႀကီးနဲ႔ အဆက္သြယ္ အျဖတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔အတြက္ အံၾသစရာေတြကို ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရတာကို ဘယ္သူမွ ျငင္းႏိုင္လိမ့္မယ္ မထင္ပါဘူး၊ စိန္ေဂဟာေလာက္ကို စူပါမားကက္ဆိုၿပီး အဟုတ္ထင္ေန ခဲ့တာမ်ိဳးေတြ ရန္ကုန္-မႏၱေလးကားလမ္း ေန႔ခ်င္းေပါက္ရမည္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြကိ္ု အဟုတ္ထင္ခဲ့တာ မ်ိဳးေတြ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းေရွ႕ ဆူးေလလမ္းမ ရုပ္ရွင္ရံုမ်ားေအာက္က တပါတ္ရစ္ ေရဘင္မ်က္မွန္တို႔ ဇစ္ပိုမီးျခစ္တို႔ေလာက္ ဝယ္ရတာကို ေခတ္မီလွၿပီထင္ခဲ့တာမ်ိဳးေတြ စတာေတြဟာ ဘန္ေကာက္ကို ေရာက္ရွိၿပီး သကာလမွာေတာ့ ဝါးရင္းဒုတ္ေခတ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ ဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီးကို သေဘာေပါက္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္၊

ေမာင္ရင္ငေတ ခုလိုမ်ိဳး ေရးတာေတြကို အခုေခတ္ ေနာက္ေပါက္ လူငယ္တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သေဘာတူခ်င္မွ တူႏိုင္မယ္လို႔ ထင္မိေပမဲ့ အဲဒီေခတ္ ေမာင္ရင္ငေတတို႔နဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္လူငယ္ ျဖစ္သူေတြကေတာ့ ခံစားနားလည္ႏိုင္လိမ့္မယ္ ထင္မိပါတယ္၊ ဝါးရင္းဒုတ္ရာဇဝင္ ဖတ္မိရင္း ဝါးရင္းဒုတ္ကို လြမ္းေနသူထဲမွာေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတလည္းမပါသလို ပါတဲ့သူေတြလည္း သိပ္မရွိေလာက္ပါဘူးလို႔သာ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ၊

 

အေရွ႕တိုင္းရဲ႕ ဗင္းနစ္ၿမိဳ႕ေတာ္ La Venise de l’Orient