အင္တာဗ်ဴး

(လမ္းခုုလတ္ – ၂၀၁၃ ) ေဒၚျဖဴျဖဴသင္းနဲ႔ စကားလက္ဆုုံ

(လမ္းခုုလတ္ – ၂၀၁၃ ) ေဒၚျဖဴျဖဴသင္းနဲ႔ စကားလက္ဆုုံ

မိုုးမခ၊ ဇန္န၀ါရီ ၉ ၊ ၂၀၁၄

ႏိုု၀င္ဘာ ၂၅ ေန႔က ဒဂုံျမိဳ့သစ္ အေရွ႔ပိုင္း၊ စီးပြားေရးတကၠသိုယ္အနီးက ဒီခ်ဳပ္ပါတီရဲ့ အမ်ဳိးသမီးစြမ္းေဆာင္ရည္ျမွင့္သင္တန္းေက်ာင္းက တတိယအၾကိမ္ေျမာက္ စက္ခ်ဳပ္သင္တန္းဆင္းပြဲမွာေဒၚျဖဴျဖဴသင္း နဲ႔ ေတြ႔ဆုုံခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။

အခုုစက္ခ်ဳပ္သင္တန္းက ေဒၚျဖဴျဖဴသင္းတိုု႔ရဲ့ ကြန္ယက္ကေန စီစဥ္တာဆိုုေတာ့ ဘယ္သူေတြကိုု ရည္ရြယ္တာလဲ။ HIV လူနာမ်ားနဲ႔ မိသားစုုတြအတြက္လား၊ ပါတီ၀င္ေတြ အတြက္လား၊ ပါတီျပင္ပက လူငယ္ အမ်ဳိးသမီးေတြအတြက္လား။

ပထမသင္တန္းဆင္းပြဲမွာ တက္ေရာက္တဲ့သူေတြက လူနာေတြ။ သင္တန္းဆရာေတြထဲမွာ HIV ရွိတဲ့ ဆရာမလည္းပါတယ္။ ပါတီက မဂၤလာေတာင္ညြန္႔ျမိဳ့နယ္က ကၽြမ္းက်င္တဲ့ဆရာလည္းပါတယ္။ ျပင္ပက ဆရာမလည္း ပါတယ္။ သင္တန္းသူက ၂၀၊ ၂၅ ဦး ရွိပါတယ္။ လူငယ္ေတြ ဦးစားေပးတယ္။ ပါတီ၀င္ေတြလည္း ပါတယ္။ ပါတီက မဟုုတ္ေပမယ့္ နယ္က စိတ္၀င္စားတဲ့ လူငယ္အမ်ဳိးသမီးေတြပါတယ္။ အခုုသင္တန္းဆင္းတာက နယ္က အမ်ဳိးသမီးေတြပါတယ္။ ပါတီမွာ စက္ခ်ဳပ္သင္တန္းတက္ခ်င္သူေတြက နယ္ေတြကေန ျမိဳ့နယ္ေတြကေန စာရင္းလာေပးၾကတယ္။ အဲသည္ကေန လက္ခံျပီး သင္တန္းေတြ လုုပ္ေပးတာေပါ့။

သင္တန္းတက္ခ်ိန္မွာ သင္တန္းေက်ာင္းမွာပဲ အမ်ဳိးသမီးေတြကိုု လက္ခံထားတာလား။ ဘယ္လိုုမ်ဳိး စီစဥ္ရသလဲ။

ဒီသင္တန္းေက်ာင္းအေဆာက္အအုုံကိုု ၂၀၁၃ ႏွစ္ဆန္းမွာ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး လူရြယ္တဦးတည္းကေန လွဴဒါန္းတာျဖစ္ပါတယ္။ ၂ထပ္အေဆာက္အအုုံမွာ၊ ခန္းမ၊ ရုုံးခန္း၊ နားေနခန္း၊ အိမ္သာ၊ ေရခ်ဳိးခန္း၊ မီးဖိုုေဆာင္၊ ေရမီး အကုုန္ပါ၀င္တယ္။ သင္တန္းသူေတြကိုု အားလုုံးသည္မွာ ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္းစား ထားပါတယ္။ နယ္ကလာၾကတဲ့ လူငယ္အမ်ဳိးသမီးေတြဆိုုေတာ့ ငယ္ေသးေတာ့ မိဘနဲ႔ မခြဲဘူးေတာ့ အိမ္လြမ္းတာ အစဦးပိုုင္းမွာ ျဖစ္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေပ်ာ္သြားတယ္။ ေန႔ခင္းမွာ သင္တန္း၊ ညေနမွာ အိမ္စာလုုပ္၊ စကား၀ိုုင္းေတြ ဖဲြ႔၊ ပညာေပးအစီအစဥ္ေတြ ရွိတယ္။ အစက HIV ေ၀ဒနာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး စိုုးရိမ္တာေတြ ရွိတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း သူတိုု႔ နားလည္သြားတယ္၊ သိသြားတယ္၊ စာနာလာႏိုုင္တယ္။ ဒါက အမ်ဳိးသမီးစြမ္းေဆာင္ရည္ျမွင့္သင္တန္းေက်ာင္းဆိုုေတာ့ HIV ေ၀ဒနာရွင္ေတြရဲ့ ေဂဟာနဲ႔ အတူတူလည္း မဟုုတ္ဘူးေလ။ သီးသန္႔ ေနရာျဖစ္တယ္။ ရန္ကုုန္ျမိဳ့တြင္း ဘုုရားဖူးတိုု႔ အလည္အပတ္ထြက္တာတိုု႔ စီစဥ္ေပးတယ္။ အခုု သင္တန္းျပီး ေနာက္ရက္လည္း သူတိုု႔ မျပန္ခင္ အလည္အပတ္တခုု စီစဥ္ေပးဦးမယ္။

စက္ခ်ဳပ္ တတ္သြားတာအျပင္ သူတိုု႔ ဘာေတြ အက်ဳိးရွိသလဲ။

လူငယ္ေတြဆိုုေတာ့ မိဘအိမ္ထဲမွာ ေနတာကလြဲျပီး ျပင္ပ အေတြ႔အၾကဳံ၊ ဗဟုုသုုတေတြ မရွိၾကေသးဘူး။ အခုုလိုု အျပင္ကိုု ထြက္လာေတာ့ သူတိုု႔ေတြအတြက္ ကိုုယ့္အားကိုုယ္ကိုုးတာ၊ မတူတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံတာ ေနထိုုင္တာေတြ သိလာ တတ္လာတာေပါ့။ အျခား ဗဟုုသုုတေတြ ရတယ္။ အခ်င္းခ်င္းေတြဆီက ဘ၀ေတြ အေတြ႔အၾကဳံေတြ သိလာၾကတယ္။ သူတိုု႔ေရွ႔ေရးအတြက္ စဥ္းစားစရာ ျပင္ဆင္စရာေတြ အမ်ားၾကီး ရသြားတာေပါ့။

အခုု သင္တန္းေက်ာင္းက ဒဂုုံျမိဳ့သစ္ အေရွ႔ပိုုင္းမွာ ဆိုုေတာ့ သြားေရးလာေရးက ဘယ္လိုုရွိသလဲ။ ကားေတြ ဘယ္လိုု စီစဥ္ရသလဲ။ သူတိုု႔ေတြ အျပင္ထြက္ဖိုု႔ စသည္ျဖင့္ …

ဒီရက္ပုုိင္းအတြင္းမွာပဲ က်မတိုု႔ ကြန္ယက္အတြက္ကိုု ကားအလွဴရွင္မိသားစုုတဦးကေန ဗင္ကားေလးေတြ လာလွဴဒါန္းပါတယ္။ အဲသည္ကားေတြရွိေတာ့ အဆင္ေျပတာေပါ့။

သင္တန္းအျပင္ တျခား ထုုတ္လုုပ္ေရးအတြက္ ရန္ပုုံေငြအတြက္ စီစဥ္ထားတာေတြ ရွိသလား။

က်မတိုု႔ စဥ္းစားထာတာကေတာ့ သင္တန္းက အပ္ခ်ဳပ္စက္ေတြအျပင္ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုုံေတြမွာ သုုံးတဲ့ စက္ေလးေတြ ၀ယ္မယ္။ သင္တန္းဆင္းေတြနဲ႔ အပ္ထည္ေတြ လက္ခံျပီး ခ်ဳပ္မယ္။ ရွပ္အက်ၤ ီေတြ၊ စပိုု႔ရွပ္ေလးေတြ ခ်ဳပ္ႏိုုင္မယ္။ ေျဖးေျဖးခ်င္းေပါ့။

ပါတီမွာ လူငယ္ေတြ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ အင္အားေတြ တိုုးလာသလား။

တိုုးလာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ၂၀၁၂ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲျပီးေနာက္ပိုုင္းမွာ ပါတီက ျပန္လည္ ဖြဲ႔စည္းတာေတြ၊ ညီလာခံေတြ၊ စည္းရုုံးေရးအဖြဲ႔ေတြ စနစ္တက် ျပန္လုုပ္လာႏိုုင္ေတာ့ အင္အားေတြ တိုုးလာတယ္၊ က်ယ္ျပန္႔လာတယ္။ အရင္တုုန္းကဆိုုရင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မလုုပ္ႏိုုင္ေတာ့ ရွိတဲ့ အင္အားနဲ႔ ရသေလာက္နဲ႔ လုုပ္ခဲ့ၾကရတာေလ။ ရွိတာနဲ႔ ရုုန္းကန္ခဲ့ရတာေလ။ အခုုက်ေတာ့ လူငယ္ေတြ တိုုးလာတယ္၊ ပညာရွင္ေတြ ရလာတယ္။ ကၽြမ္းက်င္သူေတြ ပါလာတယ္။ လူထုုနဲ႔လည္း စိမ္းမေနေတာ့ပဲ ပိုုျပီး ရင္းႏွီးမႈေတြ ရလာတယ္။

နယ္နဲ႔ ျမိဳ့နဲ႔ gap ကြာဟမႈေတြ ရွိသလား။

ရွိတာေပါ့။ နယ္က ကေလးေတြမွာက ျမိဳ့ကလိုုမ်ဳိး လက္လွမ္းမမီတာေတြ ရွိတယ္။ ဒီမွာက ဖုုန္းတလုုံးရွိရင္ သူတိုု႔ လုုပ္ခ်င္တာ လုုပ္လိုု႔ရတယ္။ ဂ်ာနယ္ေတြ စာေစာင္ေတြလည္း အဆက္မျပတ္ ေနလိုု႔ ရတယ္။ ပြင့္လင္းလာတဲ့ အခါက်ေတာ့ နယ္က လူေတြကလည္း လူငယ္ကိစၥ၊ အမ်ဳိးသမီးေရးရာ ကိစၥမွာ လုုပ္လာႏိုုင္တယ္။ အရင္ကလိုု ေၾကာက္ရြံ႔မႈ နည္းနည္းေလ်ာ့လာေတာ့ သူတိုု႔ ၾကိဳးစားရင္ ၾကိဳးစားသေလာက္ ျဖစ္လာဖိုု႔ လမ္းေတာ့ ပြင့္လာပါတယ္။ ႏိုုင္ငံေရးကိုု စိတ္၀င္စားတာနဲ႔အမွ် သူတိုု႔ေတြ တိုုးတက္လာမွာပါပဲ။

လူငယ္ေတြရဲ့ တိုုးတက္လာမႈ၊ ေျပာင္းလဲလာမႈကိုု စက္ခ်ဳပ္သင္တန္းဆင္းေတြနဲ႔ ဥပမာျပလိုု႔ရသလား

လူငယ္ေတြက အစက အိမ္ကိုု တြယ္တယ္၊ မိဘကိုု တြယ္တယ္။ သင္တန္းလာတက္ေတာ့ အိမ္ကိုု လြမ္း၊ မိဘကိုု လြမ္းျပီး ငိုုဟယ္၊ ရယ္ဟယ္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သင္တန္းနဲ႔ သင္တန္းဆရာေတြကိုု တြယ္တယ္။ သင္တန္းဆင္းေတာ့လည္း ဆရာေတြ ဆရာမေတြ၊ သူတိုု႔အခ်င္းခ်င္းေတြ ခြဲရေတာ့မယ္ဆိုုျပီး ငိုုဟယ္၊ ရယ္ဟယ္ ျဖစ္ၾကျပန္ေကာ။ က်မတိုု႔ကေတာ့ အတိုုင္းအတာတခုုထိပဲ လက္ခံပါတယ္။ အရမ္းၾကီး ခံစားတာ မ်က္ရည္က်တာ မျမင္ခ်င္ဘူးလိုု႔ ေျပာရတာေပါ့။ သူတိုု႔ေတြက ကိုုယ့္အားကိုုယ္ကိုုးျပီးေတာ့ ကိုုယ့္ေျခေထာက္ကိုု ရပ္ၾကရေတာ့မယ္ေလ။ ဟိုုတြယ္၊ ဒီတြယ္ ျဖစ္ေနလိုု႔ မရဘူး။ ျပီးေတာ့ သူတိုု႔ကိုုယ္တိုုင္လည္း ေရွ႔ကိုု ဆက္သြားၾကရေတာ့မွာ မဟုုတ္လား။

ကုုိယ္ယုုံၾကည္တာကိုု ျမဳပ္ႏွံလုုပ္ကိုုင္ခဲ့ရတဲ့အတြက္ စိန္ေခၚမႈေတြ ျဖတ္သန္းမႈေတြက ဘယ္လိုုလဲ။

က်မတိုု႔က HIV ကြန္ယက္လုုပ္တယ္၊ ႏိုုင္ငံေရးအလုုပ္ေတြ လုုပ္တယ္။ ေဘးကေန မ်ဳိးစုုံေျပာၾကတာေတြ ရွိတယ္။ လူမႈေရးေတြလုုပ္လိုု႔ဆိုုျပီး တမ်ဳိး၊ ႏိုုင္ငံေရးလုုပ္လိုု႔ဆိုုျပီးေတာ့ တမ်ဳိး၊ အေျပာခံရတာပဲ။ အခက္အခဲေတြလည္း အမ်ားၾကီးပဲေပါ့။ စလုုပ္ကတည္းက ပိုုက္ဆံတျပားမွ မရွိဘဲ လုုပ္ခဲ့ရတာပဲ။ သူ႔ဟာနဲ႔သူ အဆင္ေျပသြားတယ္။ ပထမဦးဆုုံးလုုပ္ၾကတဲ့သူေတြက အရမ္းဒုုကၡ ေရာက္တာေပါ့။ အစတုုန္းကလုုပ္ခဲ့တဲ့သူေတြဆိုုရင္ လုုပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တကယ္ကိုု မတတ္ႏိုုင္ၾကေတာ့လိုု႔ကိုု နားသြားၾကရတဲ့သူေတြရွိတယ္။ ေရွ႔ပိုုင္းမွာ အဲသည္လိုု အနစ္နာခံခဲ့ၾကရတာ။ ေနာက္ပိုုင္းမွာ လူေတြသိသြားၾကတယ္၊ မီဒီယာေတြက ေဖာ္ျပလာၾကတယ္။ အကူအညီေတြ ရလာတယ္။ သည္လိုုမ်ဳိး ျဖစ္လာရတာ။ က်မကိုုယ္တိုုင္လည္း လႊတ္ေတာ္သြားတက္တဲ့ေန႔မွာ ပုုိက္ဆံ တျပားမွ မရွိဘူး။ က်မစာရင္းကိုုင္ကိုု ေငြေၾကးပိုုင္း လႊဲထားတာဆိုုေတာ့ သူတိုု႔က ေျပာတာေပါ့။ က်မက ေအးေဆးပဲ၊ ဒီလိုုမ်ဳိးေတြက ႏွစ္နဲ႔ခ်ီျပီး ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတာဆိုုေတာ့ က်မက မပူဘူး၊ သူ႔ဟာနဲ႔သူ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လုုိ႔။ အခက္အခဲဆိုုတာ အျမဲရွိေနတာပဲ။ ဒီလိုုပဲ ျဖတ္သန္းရတာပါ။ ျပည္တြင္းကေကာ ျပည္ပေကာ လူတခ်ဳိ႔က ထင္ၾကတယ္။ က်မတိုု႔ေတြက အဆင္ေျပေနတယ္လိုု႔၊ အကူအညီေတြ ရေနတယ္လိုု႔၊ အဆင္မေျပပါဘူး။ ေန႔စဥ္န႔ဲအမွ် ရင္ဆိုုင္ ေျဖရွင္းေနရတာေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ အခုုပဲၾကည့္ေလ၊ က်မကိုု အလွဴရွင္တဦးက အခုုရွင္တိုု႔ စီးေနတဲ့ ဗင္ကားေလးေတြ လာလွဴတာ။ သူက အစက တစီးလွဴတယ္၊ က်မက ဒီက ကေလးေတြကိုု ကားေမာင္းပါ တတ္ေစခ်င္တယ္။ သည္ေတာ့ ေျပာမိတယ္။ ဂ်စ္ကားေလး လွဴပါလားေပါ့။ သူက က်ပ္ ၁၀သိန္း၊ ၁၃ သိန္းေလာက္ပဲ ရွိတယ္ေလ။ က်မလည္း ၾကားဖူးတာ ဂ်စ္ကားနဲ႔ ကားေမာင္းသင္လိုု႔ရတယ္ဆိုုလိုု႔ပါ။ အဲဒါနဲ႔ အလွဴရွင္က က်မတိုု႔ကိုု ဗင္ကား ေနာက္ထပ္ ၃ စီး လွဴသြားတယ္။ အခုု ၄ စီး အလွဴခံရသြားတာေပါ့။

ေစတနာ၀န္ထမ္းလာလုုပ္ေပးတ့ဲသူေတြေကာ HIV ေဂဟာမွာရွိသလား။

အမ်ားၾကီးေတာ့ မရွိဘူး။ ေဂဟာမွာ ေဗာ္လံတီယာလုုပ္ဖိုု႔က အေတြ႔အၾကဳံရွိဖိုု႔ လုုိတယ္။ လူနာကိုု အားေပးႏိုုင္ရမယ္။ က်မတိုု႔ဆီမွာ လူနာေတြအတြက္ လိုုအပ္တဲ့ေဆးကိုု ကိုုယ္တိုုင္ထိုုးေပးရတယ္။ ေဆးထိုုးတာကိုု က်မတိုု႔ဆီမွာ သင္ေပးရတယ္။ ဆရာ၀န္ေတြ လာလုုပ္ေပးတာေတြ ရွိတယ္။ ေဆးခန္းျပရက္ဆိုုရင္ လူ ၄၊ ၅ ဦးေလာက္ အကူအညီလိုုတယ္။ က်မတိုု႔ ေဂဟာက ေနရာက်ဥ္းတယ္။ လာတဲ့ဧည့္သည္အတြက္ ဧည့္ခံဖိုု႔ေနရာေတာင္ မရွိေသးပါဘူး။ လူနာေတြအတြက္ ေနဖိုု႔ ထိုုင္ဖိုု႔ ေနရာပဲ အိမ္ေလး ၂ လုုံးေလာက္ပဲ ရွိတာပါ။

ဟုုတ္ပါျပီ။ မဂၤလာေတာင္ညြန္႔ျမိဳ့နယ္ရဲ့ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုုယ္စားလွယ္ ေဒၚျဖဴျဖဴသင္းအျဖစ္နဲ႔ ၂၀၁၂ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ျခင္း ခံရတယ္။ အဲသည္မွာ လႊတ္ေတာ္တြင္းမွာပါ ၀င္ေရာက္ လုုပ္ေဆာင္မႈေတြ ရွိလာတယ္။ အဲသည္ေတာ့ ၂၀၁၃ ခုုႏွစ္ဟာ လႊတ္ေတာ္တြင္း လႊတ္ေတာ္ျပင္ လႈပ္ရွားေနရတဲ့ ႏိုုင္ငံေရးသမားတဦးအေနနဲ႔ လမ္းခုုလတ္တခုုလိုု႔ ေျပာမယ္ဆိုုရင္ ဘယ္လိုုမ်ဴိး သေဘာထားေပးခ်င္ပါသလဲ။

၂၀၁၂ မွာ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္လိုုက္တယ္။ အခုု ၂၀၁၃ ေပါ့ေနာ္။ က်မတိုု႔အေနနဲ႔ လမ္းခုုလတ္ဆိုုတာထက္ လမ္အစလိုု႔ပဲ ျမင္တယ္။ လမ္းခုုလတ္ကိုု ေရာက္ဖိုု႔ အမ်ားၾကီးလိုုပါေသးတယ္။ အခုုလမ္းအစေလးမွာတင္ ပုုံစံမ်ဳိးစုုံျဖစ္သြားႏိုုင္တယ္။ က်မတိုု႔ႏိုုင္ငံမွာ ရႈပ္ေထြးေနတာေတြက အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ လူမ်ဳိးေရး၊ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး အစစမွာ ႏွစ္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ခၽြတ္ျခဳံက်ေနေတာ့ ဒါေတြကိုု ျပန္ျပီးေတာ့ အဖတ္ဆယ္ရသလိုု ျဖစ္ေနတယ္။ က်မတိုု႔တိုုင္းျပည္ဟာ လမ္းအစမွာပဲ ရွိတယ္။ အခ်ိန္အခါအားျဖင့္ အေရးၾကီးတယ္။ အခ်ဳိးအေကြ႔ေတြလည္း ျဖစ္လာႏိုုင္တယ္။ အေကာင္းအဆိုုးေတြ မ်ဳိးစုုံ ေရာျပီး ရွိေနတယ္လိုု႔ ျမင္ပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုုေတာ့ … လႊတ္ေတာ္ေတြ အစိုုးရေတြဆီက သူတိုု႔ ဘာေတြ လုုပ္ကိုုင္ေနပါျပီ၊ ဘာေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနပါျပီလိုု႔ အသံေတြ ၾကားေနရေပမယ့္လည္း ျပည္သူေတြၾကားထဲက အသံကိုု နားေထာင္ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ဘာမွ မထူးျခားေသးပါဘူး၊ ဘာမွလည္း မေျပာင္းလဲေသးပါဘူးလိုု႔ ၾကားသိေနရတယ္။ က်မတိုု႔ကိုုယ္တိုုင္လည္း အဲသလိုု ခံစားရတယ္။ က်မတိုု႔ လႊတ္ေတာ္က ဘတ္ဂ်က္ေကာ္မီတီမွာဆိုုရင္ ဘတ္ဂ်က္ေတြ တက္လာျပီ၊ ခ်ေပးလိုုက္ျပီ ဆိုုေနေပမယ့္လည္း ျပည္သူေတြဆီမွာ တိုုက္ရိုုက္ခံစားရတာေတြ မေတြ႔ရေသးဘူး။ ဒါေပမယ္လည္း အရင္တုုန္းကလိုု အဆိုုးေတြခ်ည္းပဲ ရွိေနရာကေနျပီးေတာ့ အခုုအခ်ိန္မွာက်ေတာ့ အဆိုုးေတြၾကားထဲကေန အေကာင္းေတြ ျဖစ္ဖိုု႔၊ ေပၚလာဖိုု႔ အစေလးပဲ ရွိတယ္လိုု႔ ျမင္ပါတယ္။

အခုုဆိုုရင္ ေဒၚျဖဴျဖဴသင္းအေနနဲ႔ လႊတ္ေတာ္ကိုုယ္စားလွယ္တဦးအျပင္ လႊတ္ေတာ္ရဲ့ အလုုပ္ေကာ္မီတီေတြမွာ တာ၀န္ယူလုုပ္ကိုုင္ေနရတာေတြ ရွိလာတယ္။ အဲသည္ေတာ့ လူမ်ားစုုအႏိုုင္ရထားတဲ့ အာဏာရၾကံ့ဖြ႔ံပါတီက ကိုုယ္စားလွယ္ေတြ၊ တပ္မေတာ္က တိုုက္ရုုိက္ခန္႔ထားတဲ့ ကိုုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ လူနည္းစုု အတုုိက္အခံပါတီ အင္န္အယ္ဒီကိုုယ္စားလွယ္တဦးအေနနဲ႔ အလုုပ္လုုပ္ရတဲ့ဆီမွာ ဘယ္လိုုမ်ဳိး အေတြ႔အၾကဳံေတြ ရလာသလဲ။

တိုုင္းျပည္ေကာင္းဖိုု႔ ၀ိုုင္းလုုပ္ၾကမယ္ဆိုုတဲ့ သေဘာထားန႔ဲ ၂၀၁၂ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲကိုု အန္တီ (ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္) နဲ႔အတူ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္လိုုပုုဂၢဳိလ္၊ ဘယ္လိုုလူမ်ဳိးပဲအျဖစ္ တိုုင္းျပည္ေကာင္းဖိုု႔အတြက္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မယ္ဆိုုတဲ့ စိတ္ပါပဲ။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာလည္း ဒီသေဘာပါပဲ။ အဲသည္လိုုသေဘာထားမ်ဳိးထားတဲ့အတြက္ က်မမွာ အခက္အခဲမရွိပါဘူး။ ပါတီစြဲ ပုုဂၢဳိလ္စြဲမထားပဲနဲ႔ တိုုင္းျပည္ေကာင္းစားဖိုု႔ အားလုုံးအတူတူ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကမယ္ဆိုုတဲ့အတြက္ က်မတိုု႔ပါတီဖက္က ျပသနာမရွိေပမယ့္ တျခားဖက္ကေတာ့ က်မတိုု႔အေပၚ ဘယ္လိုုသေဘာထားသလဲ ဆိုုတာကေတာ့ သူတုုိ႔အပုုိင္းပါပဲ။

မူ၀ါဒပိုုင္းဆိုုင္ရာမွာ သေဘာထားခ်င္း မတူတဲ့ ကိစၥေတြေတာ့ ၾကဳံရပါတယ္။ ဥပမာ ဥပေဒျပဳတဲ့အပိုုင္းမ်ဳိးမွာ။ အန္တီကိုုယ္တိုုင္ ေဆြးေႏြးရတဲ့အပုုိင္းေတြေပါ့။ ဥပေဒျပဳတယ္ဆိုုတာက ျပည္သူကိုု ကာကြယ္ရမယ္၊ ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္ဆိုုတဲ့ မူမ်ဴိးထက္ ဥပေဒဆိုုတာ လူေတြကိုု ဘယ္လိုု ဒုုကၡေရာက္ေအာင္လုုပ္ရမယ္၊ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ရမလဲဆိုုတာမ်ဳိး ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာမ်ဳိးဆိုုတဲ့ သေဘာထားမ်ဳိး စြဲေနတဲ့ ကိုုယ္စားလွယ္ေတြရွိေနေတာ့ သူတိုု႔နဲ႔ ထိပ္တိုုက္ရင္ဆိုုင္ရတာေတြ ရွိတယ္။ က်မတိုု႔ဖက္က ျပည္သူေတြအတြက္ အက်ဳိးမရွိဘူး၊ ႏိုုင္ငံတကာ စံခ်ိန္စံညႊန္းေတြနဲ႔ မကိုုက္ညီဘူးလိုု႔ ျပန္လွန္ေဆြးေႏြးရတာေတြ ရွိပါတယ္။ အဲသည္အခါက်လိုု႔ရွိရင္ အမ်ားၾကားမွာ သေဘာထားမတူတဲ့ ကိစၥေတြေပၚလာတဲ့အခါ လႊတ္ေတာ္မွာ မဲခြဲဆုုံးျဖတ္ရတာေတြရွိပါတယ္။ အဲသည္အခါက်ရင္ က်မတိုု႔ အျမဲတန္း ရႈံးေနရတာေတြ ရွိပါတယ္။

လႊတ္ေတာ္ေကာ္မီတီေတြထဲမွာ အလုုပ္အတူတူ အလုုပ္လုုပ္ၾကတဲ့ဆီမွာက်ေတာ့ေကာ ဘယ္လိုုမ်ဳိး ၾကဳံေတြ႔ရသလဲ။

လႊတ္ေတာ္ကေနျပီး အလုုပ္ေကာ္မီတီ ၂၀ ေက်ာ္ ခြဲျပီး ဖြဲ႔ထားတာေတြ ရွိတာေပါ့ေနာ္။ ဘတ္ဂ်တ္တိုု႔၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးတိုု႔ စသည္ျဖင့္။ အဲသည္မွာ ကိုုယ္စားလွယ္ေတြ အားလုုံး တြဲျပီး စုုျပီး လုုပ္ရပါတယ္။ တာ၀န္တခုုကိုု အမ်ားအေနနဲ႔ စုုျပီး တြဲျပီး လုုပ္ရတာေတြ ရွိလာပါတယ္။ ၾကံ့ခုိုုင္ေရးတိုု႔ တပ္မေတာ္ကိုုယ္စားလွယ္တိုု႔ေတြ အားလုုံးပါရပါတယ္။ ေကာ္မီတီထဲမွာ လုုပ္ရတဲ့အခါမွာ အက်ဳိးရွိပါတယ္။ ပိုုျပီး တဦးနဲ႔ တဦး ၊ တဖြဲ႔နဲ႔ တဖြဲ႔ ေျပာဆိုု ေဆြးေႏြး ညိွႏႈိင္းရတာေတြ ရွိလာတယ္။ ျပသနာဆိုုတာက အတူတူ ရင္ဆိုုင္ရတာမ်ဳိး ျဖစ္လာတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ လယ္ယာေျမကိစၥေတြေပါ့ေနာ္။ တပ္ကေနျပီး လယ္ယာေျမ ဧကေတြ သိန္းနဲ႔ ခ်ီျပီး သိမ္းထားတာေတြ ရွိတယ္။ ဒါေတြကိုု ျပင္ပကလူေတြက ဒါေတြကိုု အတြင္းက်က် သိဖိုု႔ မျဖစ္ႏိုုင္ဘူးေလ။ ဒါေတြကိုု ဘယ္သူေတြက ဘယ္တုုန္းက ဘယ္လုုိ လုုပ္ထားတယ္တယ္ဆိုုတာကိုု လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ထုုိင္ျပီး ေျဖရွင္းရေတာ့မယ္ဆိုုတဲ့အခါက်ေတာ့မွာ အတြင္းက်က် သိလာရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတိုု႔တေတြကိုုယ္တိုုင္လည္း ဒါေတြကိုု ကိုုယ္တိုုင္ တိုုက္ရုုိက္ သိျပီး နားလည္ျပီး သေဘာေပါက္လာမယ္။ ဘယ္လိုု ေျဖရွင္းရမယ္ဆိုုတာ သူတိုု႔ဘာသာ ဆုုံးျဖတ္လာႏိုုင္လိမ့္မယ္လိုု႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ အရင္တုုန္းက အထက္ကေန ေအာက္ကိုု စီးဆင္းရတဲ့ စနစ္ကေန အခုုက်ေတာ့ ေအာက္ကေန အထက္ကိုု တက္လာတဲ့ စနစ္ဆိုုတာကိုု သူတိုု႔ေတြ ပိုုျပီး သိလာတဲ့အခါက်ရင္ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ သူတိုု႔တေတြ ရွိေနသင့္သလား၊ ဘယ္လုုိအခမ္းက႑မ်ဳိးမွာ ရွိေနသင့္သလဲဆိုုတာ သူတိုု႔ဖာသာ သူတိုု႔ သိလာလိမ့္မယ္လိုု႔ ထင္ပါတယ္။

အေျခခံဥပေဒကိုု ျပဌာန္းထားတဲ့ လႊတ္ေတာ္ရဲ့ လုုပ္ထုုံးလုုပ္နည္းေတြ မဲခြဲတဲ့ အစီအမံေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေတာ့ ဘယ္လိုုမ်ဳိး အခက္အခဲေတြ ရွိသလဲ။

အေရးၾကီးတဲ့ ဆုုံးျဖတ္ခ်က္ေတြမွာ လႊတ္ေတာ္မွာ မဲခြဲတဲ့ဆီမွာ ၇၅% + ၁ လုုပ္ထားတာေတြ ရွိတယ္။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာလည္းပဲ တပ္က တိုုက္ရိုုက္ခန္႔ထားတဲ့ ၂၅% ဆိုုတာကလည္း ရွိေသးတယ္။ က်မတိုု႔ ျပည္သူေတြဆီက မဲနဲ႔ တိုုက္ရိုုက္တက္လာတဲ့ ျပည္သူ႔ကိုုယ္စားလွယ္ေတြအတြက္ အဆိုုျပဳခ်က္ေတြအတြက္ မဲခြဲဆုုံးျဖတ္တဲ့ဆီမွာ အႏိုုင္ရဖိုု႔ဆိုုတာ အခုုပုုံစံအတိုုင္းနဲ႔က မျဖစ္ႏိုုင္ေသးပါဘူး။

အစုုိးရအဖြဲ႔၊ ၀န္ၾကီးေတြ ျပီးေတာ့ လႊတ္ေတာ္အစုုအဖြဲ႔ေတြၾကားထဲမွာေကာ ဘယ္လိုုမ်ဳိး ဆက္ဆံေရးေတြ ၾကဳံေတြ႔ရတာ ရွိသလဲ။

အခုုလက္ရွိမွာ အုုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာနဲ႔ ဥပေဒျပဳေရးအာဏာ မကြဲၾကေသးဘူး။ အစုုိးရအဖြဲ႔၀င္ဆိုုတာေတြက ဘာလဲ၊ ၀န္ၾကီးေတြက ဘာလုုပ္ႏိုုင္သလဲ။ လႊတ္ေတာ္ကိုုယ္စားျပဳ အလုုပ္ေတြကလည္း ဘာေတြလဲဆိုုတာ အခ်င္းခ်င္းေတြၾကားထဲမွာ မကြဲျပားၾကေသးဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ အရင္တုုန္းကလိုုမ်ဳိး သူတိုု႔အားလုုံး အတူတူပဲဆိုုတာမ်ဳိး ျမင္ေနၾကေသးတယ္။ အုုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာမွာလည္း ၀န္ၾကီးဌာနေတြေပါ့ေနာ္၊ ၀န္ၾကီးဌာနဆိုုတာက မူ၀ါဒေတြကိုု စနစ္တက် အေကာင္အထည္ေဖာ္ရမယ့္ တာ၀န္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူတိုု႔က ေနရာတိုုင္းမွာ ၀င္ပါခ်င္တယ္။ စနစ္တက် အလုုပ္ျဖစ္တာမ်ဳိးေတြ မရွိေသးဘူး။ အေလ့အက်င့္ မရွိၾကေသးဘူး။ သူတိုု႔ကိုုယ္တိုုင္လည္း ျပည္ပခရီးစဥ္ေတြမွာ ေလ့လာေရးခရီးေတြ ထြက္ေနၾကတာပဲ။ အရင္တုုန္းက အစိုုးရအဖြဲ႔မွာလည္း သူတိုု႔ ပါခဲ့တာပဲ။ အခုု ၀န္ၾကီးေတြလည္း သူတိုု႔ပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ အစုုိးရအလုုပ္၊ ၀န္ၾကီးဌာနေတြအလုုပ္ျဖစ္တဲ့ ခ်မွတ္ထားျပီးသား မူ၀ါဒေတြကုုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့ အလုုပ္လုုပ္တဲ့ေနရာမွာ ဘာမွ ေျပာင္းမလာေသးဘူး။ တခ်ဳိ႔ေနရာမွာေတာ့ လူသစ္ေတြ၊ ပညာရွင္ေတြနဲ႔ ေျပာင္းလဲလိုုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ နည္းနည္း တိုုးတက္လာတယ္လိုု႔ အသံထြက္လာတာေတာ့ ရွိတာေပါ့။

ဒါဆိုုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တိုု႔ေျပာေနတဲ့ လမ္းခုုလတ္ေတာင္ မဟုုတ္ေသးဘဲ လမ္းအစပဲရွိေသးေတာ့ ခရီးေရာက္ေအာင္ အေတာ္လုုပ္ရဦးေတာ့မွာေပါ့။ အခုုလိုု ေျဖၾကားေပးတဲ့အတြက္ ေဒၚျဖဴျဖဴသင္းကိုု ေက်းဇူးအမ်ားၾကီး တင္ပါတယ္။


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts

One thought on “(လမ္းခုုလတ္ – ၂၀၁၃ ) ေဒၚျဖဴျဖဴသင္းနဲ႔ စကားလက္ဆုုံ

Comments are closed.