အရွင္ဇ၀န (ႏုုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း)
ဒီဇင္ဘာ ၂၇၊ ၂၀၁၃
ဘဝမွာ ေရာက္ရမည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ ေတြးထင္မထားေသာ အရပ္၊ ဤအရပ္ ဤေဒသကို လူေတြက ေလာကငရဲဟု သတ္မွတ္ထားၾကသည္။ အသိမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ေဝးကြာေနရသည္။ လုပ္ငန္းအားလုံး ရပ္တန္႔ထားလိုက္ရၿပိီ။ ႏွစ္ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ေဝးရမည္ မသိေသး။ ဒါေတြကို ေတြးမိလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ ေၾကကြဲစရာေကာင္းေနသည္။ ငရဲမီးက ဘယ္ေလာက္ပူသည္ မသိ။ ေသာကမီးကေတာ့ ရင္ထဲကို အေတာ္ ေလာင္ၿမိဳက္ေနသည္။ ဤအေတြးေတြႏွင့္ တဆက္တည္း ငါတို႔ အနစ္နာခံေနရတာ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားအတြက္ နည္းနည္းေလးမွ မပါ။
ပြဲၿပီးလ်င္ အားလုံး ေပ်ာ္စရာေတြ ေထြးပိုက္ရမည္။ အားလုံးအတြက္ ခံေပးရတာ ေက်နပ္စရာပဲ ျဖစ္သည္။ အမ်ားအက်ိဳး ေဆာင္ရြက္ရျခင္းဟာ ဘုရားအေလာင္းေတြ လုပ္ခဲ့ေသာ အလုပ္။ သည္အေတြးေတြ ဝင္လာျပန္ေတာ့ အပူေတြက အေရာင္ေျပာင္းသလို ရွိသည္။ အမ်ားအက်ဳိး ရြက္ေဆာင္ရာမွာ လိုအပ္လွ်င္ အသက္ပါ ေပးၿပီး လုပ္ေဆာင္ၾကတာပဲ။ သည္အေတြးက ကိုယ့္ရဲ႕ စြန္႔လႊတ္မႈကို အားမလို အားမရ ျဖစ္ရသည္။ ကိုယ္လုပ္ခဲ႔တာအေပၚ ေက်နပ္စိတ္ ဝင္လာျပန္ေတာ့ ေသာကတို႔ ထြက္ေျပးကုန္သည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ရဲ႕ ဘာသာေရးကို နည္းေပးလမ္းျပ လုပ္ခဲ့ရတာေတြက ေသာကတို႔ကို ေအာင္ျမင္စြာ အႏိုင္ယူနည္းေတြသာ ျဖစ္သည္။ သည္နည္းေတြြ ဒီမွာ လက္ေတြ႕ အသုံးခ်ဖို႔ အေကာင္းဆုံးအခါ ျဖစ္သည္။ စိတ္ထဲက အမည္းအညစ္ေတြကို ျဖဴေအာင္လုပ္ဖို႔ ေနာက္ အပူေတြကို ေအးေအာင္လုပ္ဖို႔ စစ္ေၾကာေရးစခန္းမွာ ႀကိဳးစားၾကည့္ဖူးသည္။ အနီးမွာ အပူက အဆက္မျပတ္၊ ၿခိမ္းေျခာက္မႈ တရစပ္၊သည္ၾကားထဲတြင္ စိတ္ကို တေနရာတည္း အထိုင္ခ်၍ မရခဲ့။ ကိုယ့္စကားတခြန္းက အျခားတစ္ေယာက္ကို ဒုကၡထဲ ဆြဲသြင္းသလို မျဖစ္ေစလို။ ေယာက္ယက္ခတ္ေနေအာင္ ေတြးေနရမႈေၾကာင့္ ဘယ္သမာဓိကိုမွ ထူေထာင္၍ မရ။ အလြတ္ရေနေသာ ပါဠိစာသားမို႔ စိတ္က တျခား ေရာက္ေနေသာ္လည္း ႏႈတ္က တန္းေအာင္ ရြတ္မိလ်က္သား။ အရြတ္ကအသားေလာက္မေကာင္းဟူေသာ ဆုံးမစကားက ေစ့ေဆာ္ သတိေပးေနေပမဲ့ ရြတ္ဆိုေနမႈက ရပ္တန္႔၍ မရ။ ဒီေတာ့ သမာဓိကလည္း စိတ္ထဲကို ေရာက္မလာ။ စိတ္ေယာက္ယက္ခတ္သလို လူကပါ ထိုင္လိုက္ ထလိုက္ ျဖစ္ေနသည္။
အခုေတာ့ စစ္ေၾကာေရးစခန္းကို လြန္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ။ သမာဓိကို ထူေထာင္လွ်င္ ရႏိုင္ေလာက္ၿပီ။ သမာဓိကလည္း အပူကို ေလ်ာက်ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္သည္ မဟုတ္လား။ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါသည္။ ႏွာသီးဖ်ားကို အာရုံစိုက္ၿပီး ထြက္ေလ ဝင္ေလကို သတိမျပတ္ ရေအာင္ မွတ္ေနလိုက္သည္။ ဘယ္လိုပင္ မွတ္ေသာ္လည္း ၿပီးခဲ႔သည့္ရက္က ေခါင္းအစြပ္ခံရၿပီး ရင့္သီးေသာ အသုံးအႏႈန္းေတြျဖင့္ ေမးျမန္းသံေတြက နားထဲ ဝင္လာသလို အကန္ခံရေသာ ျဖစ္ရပ္က ေပၚလာျပန္သည္။ စိတ္ထဲ အကန္ခံရပုံကို အေတြးဝင္ခိုက္ ထိုေန႔က အျဖစ္သည္ ယခု ခံရသလို နာက်င္လာျပန္သည္။ တရား ရႈမွတ္မည္လုပ္ခါမွ ေသာကက စိတ္ကို အႏိုင္ယူေနျပန္ပါသည္။ ေန႔ႏွင့္ည ခြဲျခားမရေသာ အခ်ိန္မ်ားကို ေတာက္ေခါက္သံျဖင့္ ထိုးေခ်လိုက္မိျပန္ပါသည္။
ေမွာင္မည္းေနေသာ အခန္းထဲ ေရာက္သည္ႏွင့္ သံဗုေဒၶကို ရႏုိင္သမွ် မ်ားမ်ား ရြတ္လိုက္သည္။ ေန႔ျဖစ္ျဖစ္ ညျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အတြက္ အေရးမႀကီး။ အေရးႀကီးတာက အိပ္ေရးဝဖို႔။ အိပ္ေရး ဝေနလွ်င္ ဂါထာရြတ္။ေမာသြားလွ်င္ ျပန္အိပ္။ လာေခၚထုတ္ေတာ့ အေစာ္ကား အႏွိပ္စက္ခံ။ ႏွစ္ပတ္နီးပါး ေနခဲ႔ရေသာ အျဖစ္တို႔က ေသရြာပါမည့္ စိတ္ဒဏ္ရာတို႔အျဖစ္ ႏွွလုံးသားမွာ ေနရာယူမွာက အေသအခ်ာ။
ယခုေတာ့ တရားဓမၼက ေသာကႏွင့္ ေဒါသထုကို မထိုးေဖာက္ႏုိင္ေသး။ သာမန္ ေမ့ေမ့ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေနလွ်င္ ေပၚမလာေသာ္လည္း စိတ္ကို စုစည္းဖို႔ စတင္လိုက္သည္ႏွင့္ ထြက္ေပၚလာေသာ စိတ္ရုပ္ပုံေတြက မေက်နပ္ခ်က္ႏွင့္၊ ေဒါသ ေသာက တို႔ကိုသာ ႀကီးထြားေစသည္။ မေက်နပ္ခ်က္ေတြက မ်ားေနေတာ့ ေက်နပ္စရာေလး တခုကို ေမ့သလို ျဖစ္ေနသည္။ ငရဲခန္းကာလမ်ား အတြင္းက ကယ္တင္လိုက္ရေသာ ႏွစ္သိမ့္စရာေလး အျဖစ္္ ေကာင္းမႈေလးတခုကို လုပ္လိုက္ႏုိင္သည္။
ထိုအခ်ိန္က လူးလာတုံ႔ေခါက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ နံေဘးအခန္းသို႔ လူသစ္တေယာက္ကို လာထည့္သည္။အျပင္ဘက္က လူသံ၊ လမ္းေလွ်ာက္သံ ေပ်ာက္သြားခ်ိန္တြင္ နံရံနားကို ကပ္လိုက္သည္။ လက္သည္းျဖင့္ နံရံပ်ဥ္ကို ကုတ္ျခစ္လိုက္သည္။ နံေဘးမွ လမ္းေလွ်ာက္သံ ရုတ္တရက္ ရပ္သြားသည္။ ဆက္ၿပီး နံရံကို ထပ္ကုတ္ျခစ္သည္။ နံရံနားသို႔ တိုးကပ္လာေသာ ေျခသံကို ၾကားေနရသည္။ ကိုယ္ႏွင့္သူ နံရံတခ်ပ္သာ ျခားေတာ့သည္။ ထပ္ၿပီးနံရံကို ျခစ္လိုက္ျပန္သည္။ အျခားတဖက္မွ ေတြးေတာေနဟန္တူသည္။ သုံးႀကိမ္ေျမာက္ နံရံကိုျခစ္အၿပီး သူ၏ တႀကိမ္ တုံ႔ျပန္မႈကို ရလိုက္သည္။ ဟေနေသာ ပ်ဥ္ခ်ပ္ေလးမွေန၍“ဘယ္သူလဲ” အရဲစြန္႔ၿပီး ေမးလိုက္သည္။ ေထာက္လွမ္းေရးက ေထာင္ထားတာဆိုလွ်င္ သြားၿပီ။ ေထာက္လွမ္းေရး၏ မွ်ားခ်က္ခြင္ထဲ တိုးဝင္သလိုသာ ျဖစ္ခဲ႔လွ်င္ေတာ့ ကိုယ့္ေသတြင္း ကိုယ္တူးေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ တဖက္မွလည္း ခ်ိန္ဆေနပုံရသည္။ ဘာမွ ျပန္မေျဖ။ သူ စိုးရိမ္တာ ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ။ အႀကံတခုက ေခါင္းထဲဝင္လာသည္။ လုပ္ေနက် အလုပ္မို႔ ျပႆနာမရွိ။
“ယႆာ နုဘာဝေတာ ယကၡာ၊ ေနဝ ဒေႆႏၲိ ဘီသနံ၊ ယဥွိေစဝါ ႏုယုဥၨေႏၲာရတၱိႏၵိဝ မတႏၵိေတာ”
အသံကို ျမွင့္၍ ပရိတ္ကို ရြတ္လိုက္သည္။ တပိုင္းတစႏွင့္ ရပ္ထား၍မျဖစ္။ အားလုံး ၿပီးဆုံးေအာင္ ဆက္ရြတ္သည္။ ညေနတိုင္း ရြတ္ေနၾက။ လာေမးလွ်င္ ဘုန္းႀကီးပဲ ဘုန္းႀကီး အလုပ္လုပ္တာဟု ျပန္ေျဖမည္။ ရြတ္ၿပီးေတာ့ ခဏနားသည္။ ေနာက္အျပင္ကို အကဲခတ္၊ ေျခသံနားေထာင္၊ အေနအထား ေကာင္း၊ မေကာင္း ၾကည့္၊ ၿပီးေတာ့ ခုန ေနရာကို ျပန္ကပ္သည္။ လက္သည္းႏွင့္ ပ်ဥ္ကိုျခစ္သည္။ တဖက္ခန္းမွ ခ်က္ခ်င္း တုံ႕ျပန္သံ ထြက္လာသည္။
“ဘုန္းႀကီး တပည့္ေတာ ္ဟန္မ်ိဳးေအာင္” အေတြးမွန္သြားသည္။ ကိုယ္ႏွင့္ ပတ္သက္သူသာ ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ပိတ္သင့္တာ ပိတ္၊ ကြယ္သင့္တာ ကြယ္ရေအာင္၊ သူကလည္း နပ္သည္။ အသံကို ႏွိမ့္ထားသည္။
“ေဟ့ေကာင္ ငါ မင္းနဲ႔ပတ္သက္တာ ဘာမွေျပာမထားဘူး၊ မင္းအေၾကာင္း ငါ့ကိုေမးတုန္းက ဒီေကာင္ က်ဳပ္ဆီ လူဝင္မ်ားေနတာကို လုံးဝ သေဘာမက်ဘူး၊ ဒီေကာင္ ႏိုင္ငံေရး ဝါသနာမပါဘူးလို႔ ေျပာထားတယ္”
သူ႕ဆီက အင္းဟု အသံျပဳသံ တိုးတိုးကို ၾကားရသည္။
“မင္းကိုေမးရင္ က်ဳပ္အေၾကာင္း ဦးဇဝန အသိဆုံးလို႔သာ ေျဖ ၾကားလား၊ ဒီေကာင္ ႏိုင္ငံေရးဝါသနာ မပါဘူးလို႔ ေျပာထားတယ္၊ ဦးဇဝန လုပ္တာ က်ေနာ္ ဘာမွမသိဘူးလို႔သာ ေျပာ”
ညေနက လွမ္းေအာ္ေျပာေသာ လူစာရင္းတြင္ ဟန္မ်ိဳးေအာင္ နာမည္ ပါမလာခဲ႔။ ဒီေကာင္ ျပန္လြတ္ဖို႔က ကိုးဆယ္ရာႏႈန္း ေသခ်ာေနသည္။ ကိုယ္အဖမ္းခံရေသာ္လည္း လူတေယာက္ကို လြတ္ေအာင္ ကူညီလိုုက္ႏုိင္ၿပီ ဆိုတာက ေက်နပ္စရာ။ သူႏွင့္ ပတ္သတ္ေသာ ေမးခြန္းမ်ား တက္မလာခဲ့ျခင္းက စိတ္ေအးစရာ။ သံသယရွိတိုင္း ေမးခြန္းေတြ ထပ္တလဲလဲ တက္လာတတ္သည္။ညေနက ေျပာေသာ စာရင္းပါသူမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ထပ္ခါ ထပ္ခါ အေမးခံရသည္။ လူတေယာက္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေက်နပ္စရာ လုပ္ခဲ့တာေတြသည္ ကိုယ့္ေၾကာင့္ အျခားတေယာက္ ဒုကၡေရာက္ၿပီလား၊ေရာက္ေအာင္ လုပ္သလိုမ်ား ျဖစ္သြားသလား ဆိုေသာ ေနာက္ထပ္ဝင္သည့္ အေတြးေၾကာင့္ ေက်နပ္ျခင္းတို႔ စိတ္ထဲက ခုန္ဆင္းသြားၾကျပန္ပါၿပီ။ ထိုသူက အျခားေဝးေဝးမွ မဟုတ္။ တခန္းထဲမွာပင္ ရွိေသာ ဦးဝင္းၾကည္။
ဦးဝင္းၾကည္ကို ၾကည့္မိတိုင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ ေထာက္လွမ္းေရး စဖမ္းၿပီး သုံးရက္ေျမာက္ညက အျဖစ္။ စိတ္ထဲသို႔ မဖိတ္ေခၚဘဲ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ စိတ္ခလုတ္ကို အလိုလိုဖြင့္ရက္သား ျဖစ္ေနသည္။ဒါကေတာ့ ဦးဝင္းၾကည္၏ စကားကို ယုံၾကည္ခဲ႔တာက အဓိက အေျခခံသည္။ သူက စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာခဲ႔သည္။ အလုပ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးလုပ္ခဲ႔သည္။
သူေျပာေသာ စကားက “တပည့္ေတာ္ကို ဖမ္းမယ္ ဆိုတာ နာရီဝက္ပဲ ႀကိဳသိ မမိေစရဘူး”
စာအုပ္နီဟု ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ၾကားထဲ နာမည္ႀကီးေသာ နာမည္ေက်ာ္ အမႈႀကီးတြင္ သူမိနစ္ပိုင္းေလး ႀကိဳသိ၍ လြတ္ခဲ႔ရပုံကို ေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။ စတင္စစ္ေဆးသည့္ အခ်ိန္မွ အခ်ိန္တိုင္း ေမးေနသူ တစ္ဦး။သူႏွင့္ကိုယ္ကလည္း လုပ္ငန္းမ်ားစြာကို အတူ လုပ္ခဲ့၊ သြားခဲ့၊ သိခဲ့ၾကသည္။ ကုလသမဂၢ လူ႔အခြင့္အေရးအရာရွိ ယူဇိုယိုကိုတာ လာေရာက္သည့္ ၁၉၉၂ ခု ဒီဇင္ဘာလ (၅) ရက္ေန႔က အျဖစ္အပ်က္။သည္ကိစၥကိုသာ ေထာက္လွမ္းေရးက ထပ္ခါေမးသည္။
“က်ဳပ္တို႔ သိေနပါတယ္ဗ်ာ၊ ကဲ ေဘာင္ဒရီလမ္းထဲက ဝင္သြားရတယ္၊ သံရံုးတခုရဲ႕ ဝင္းထဲမွာ ေတြ႔ၾကတယ္၊ ခင္ဗ်ားႏႈတ္က အတည္ျပဳစကား လိုခ်င္လို႔ ေမးေနတာ” အားလုံးကို အေသးစိတ္နီးပါး သိေနသည္။အျခားသူတစ္ဦးကို မထိခိုက္မည့္ စကားမ်ားကို ေရြးခ်ယ္သည္။ အႀကံတစ္ခုက ေခါင္းထဲ ဝင္လာသည္။ ထိုအႀကံမွန္သည္ဟု ကိုယ့္ဘာသာ ဆုံးျဖတ္သည္။
“က်ဳပ္တို႔နဲ႔အတူ ဒကာတစ္ေယာက္ ပါတယ္ဗ်ာ” သူတို႔လိုခ်င္သည့္ စကား ၾကားရေတာ့မည္။ စစ္ေနသည့္သူ ေက်နပ္သြားဟန္ ရွိသည္။
“ဟုတ္ၿပီ ေျပာ”
“သူ႔နာမည္က ဦးျမဟန္”
ဘယ္မွာ ေနလဲ၊ ဘာအလုပ္လုပ္လဲ”
ဒီအေၾကာင္းအရာကို ထိမ္ခ်န္ထားရန္ စိတ္ကူးမရွိ။ စစ္ေနသူ သေဘာေပါက္ဖို႔ ဘယ္လို ဆက္ေျပာရလွ်င္ ေကာင္းမလဲ၊ စကားလုံးေတြ ေရြးသည္။
“သူက ေရႊျပည္သာကပဲ၊ ဘယ္နား ေနတယ္ဆိုတာကို က်ဳပ္မသိဘူး၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔အလုပ္ကေတာ့ ႀကံေတာ သခ်ၤဳိင္းမွာ ဖိုမင္လုပ္တယ္၊ သူ႔ဆီက အခ်က္အလက္ကိုပဲ စိတ္ဝင္တစား ယူသြားတယ္” နားေထာင္သူ ေက်နပ္ၿပီး ဒီအေၾကာင္းအရာထဲ နာရီေတာ္ေတာ္ၾကာ နစ္ဝင္ေနဖို႔သာ စိတ္ကူးသည္။ အျဖစ္အပ်က္အားလုံး အေသးစိတ္ ဆိုတာထက္ ပို၍ ဇာတ္လမ္းလွပလာေအာင္ တန္ဆာဆင္ဖို႔ လိုလာၿပီ။
“သူက စာရြက္စာတမ္းေတြလဲ အမ်ားႀကီး ေပးလိုက္ႏုိင္တယ္”
စစ္ေနသူဆီက လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ စကားလုံးေရြးေနတုန္းမွာပဲ
“သူ ေပးလိုက္တာ ဘာေတြလို႔ထင္လဲ” အနည္းငယ္ စဥ္းစားဟန္ျပဳၿပီး
“စာရင္းဇယားေတြပဲ မူရင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ မိတၱဴေတြ”
တဖက္မွ တုံ႔ျပန္မႈကို ေစာင့္ရင္း ခဏ စဥ္းစားဟန္ျဖင့္ ရပ္လိုက္သည္။
“ေျပာတဲ့ စကားကိုေကာ ေျပာျပႏုိင္မလား၊ အဲဒီလူေျပာတာ မွတ္မိသမွ် အကုန္ေျပာ”
ေျပာသည့္ စကားေတြထဲမွာ အမွားမပါ၊ အမွန္ေတြသာ။ စာရြက္ တစ္ရြက္ေလာက္ကို စာရြက္ေတြဟု သုံးလိုက္တာကေလးက စစ္ေမးေနသူ ပိုစိတ္ဝင္စားလာေစရန္ ရည္ရြယ္သည္။ယခု ရည္ရြယ္ခ်က္ ေအာင္ျမင္ေနၿပီထင္သည္။ မေမးေစလိုေသာ ေမးခြန္းအတြက္ ဒီဘက္ကဇာတ္လမ္း လွပေနမွ။ ေနာက္က် ေရာက္ေစလိုေသာ အေဆာက္အအုံထဲ အခ်ိန္လင့္မွ ေရာက္ေစရန္ သူ႔ထက္ ပိုေကာင္းေသာ အေဆာက္အအုံကို တံခါးဖြင့္ေပးထားမွ ျဖစ္မည္။
“သူေျပာတာေတြက ေတာ္ေတာ္ မ်ားတယ္၊ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီး ေနာက္ ညေန ငါးနာရီ ကေနမနက္ေလးနာရီအထိ လူေသ အေလာင္းေတြကို လာမီးရႈိ႕ခိုင္းလို႔ သူကိုယ္တိုင္ လုပ္ေပးရတာေတြကို အဓိကေျပာတယ္”
စစ္တပ္၊ သတင္းစာ၊ ေရဒီယိုေတြက (၁၈) ေယာက္တည္း ေသတာဟု ထပ္တလဲလဲေျပာေနခ်ိန္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္ကိုယ္တိုင္ ေျပာေနသည္က ထိုအတိုင္း။ဗိုလ္ေစာေမာင္ၿပီးေနာက္ လူေတြ၏ေသစာရင္းကလည္း သည္အတိုင္း။ သည္အခ်က္အလက္ အားလုံး စစ္အာဏာရွင္ေတြ အတြက္ နားဝင္ခ်ိဳစရာမရွိ။ သည္သတင္းက ေထာက္လွမ္းေရးေတြ၏ သိခ်င္စိတ္ကို ႏႈိးဆြေပးမည္ဟု တြက္ၿပီးသား။ ကိုယ္က ကၽြမ္းက်င္၍ေတာ့မဟုတ္။ အျခားေမးခြန္းတစ္ခုသုိ႔ အခ်ိန္ေနာက္က်မွ ေရာက္ရွိေရးသည္သာ ကိုယ္၏ ျဖစ္ေစခ်င္သည့္ဆႏၵ။ သည္ေျဖဆိုခ်က္မ်ားသည္ နာရီဝက္ထက္ ပိုလြန္ေသာ အခ်ိန္ ဆိုတာထက္ တရက္ေလာက္အထိေမးခြန္းေတြတရစပ္ လာေစခ်င္သည္။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ေနာက္ထပ္ေမးခြန္း တစ္ခုဆီသို႔ လုံးဝမေရာက္ေစခ်င္၊ ဤေမးခြန္းျဖင့္သာ ကိစၥၿပီးေစခ်င္ေနမိသည္။
“အဲ႔ဒီလူလိပ္စာကို ခင္ဗ်ား တကယ္မသိတာလား”
သူ႔ေလသံက အနည္းငယ္ ထန္သလို ရွိလာသည္။ အေၾကာင္းအရာပါ ဇာတ္လိုက္ကို သူတို႔ တကယ္လိုခ်င္၊ သိခ်င္ေနတာ ျဖစ္ႏုိင္သည္။
“ခင္ဗ်ား ကူလီကူမာေတာ့ မလုပ္နဲ႔” စကားေလသံထန္လာသလို ေခါင္းကို စြပ္ထားေသာ ေခါင္းစြပ္ကို ဆဲြကိုင္ လႈပ္ရမ္းျခင္းကို ခံလိုက္ရသည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ကို နာမည္ေကာ၊ အလုပ္ေကာ က်ဳပ္သိသမွ် ဘာမွခ်န္မထားဘူး၊ ေျပာျပထားၿပီပဲ၊ ဟုတ္၊ မဟုတ္ သိရေအာင္ ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္ အလြယ္ေလး၊ က်ဳပ္ ညာရင္လဲ ေပၚေနေလာက္ၿပီ”
ေမးခြန္းေမးသူ ထၿပီး အျပင္သို႔ ထြက္သြားသည့္ ေျခသံ၊ လႈပ္ရွားသံေတြကို ၾကားေနရသည္။ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနခဲ့ၿပီ။
အေတြးႏွင့္သာ နပန္းလုံးေနရသည္။ ငါေရြးၿပီး အေသးစိတ္ ေျဖၾကားေနမႈသည္ အားလုံးအတြက္ အေကာင္းဆုံးေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ျဖစ္သည္ဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာ သိေနသည္။ေျပာသင့္၊ မေျပာသင့္ ဆိုတာထက္ အႏၲရာယ္ အကင္းရွင္းဆုံးကို ေရြးခ်ယ္လိုက္တာဟု ကိုယ့္ဘာသာ သေဘာက်ေနသည္။ ေနာက္ တနာရီေလာက္ အၾကာမွာ ေမးခြန္းေမးသူ လူသစ္တစ္ဦး ဝင္လာျပန္သည္။ ေမးၿပီးေမးခြန္းကိုသာ ထပ္ခါထပ္ခါ လာေမးေနသည္။
“အဲ႔ဒီလူက ဘယ္လုိ ပုံသ႑ာန္ရွိလဲ” ေသခ်ာစြာ ပုံစံကို ေျပာျပသည္။ တိက်ေစရန္ ဂရုတစိုက္ကို ေျပာသည္။ သည္လိုႏွင့္ တေယာက္ ထြက္သြားျပန္သည္။
အခန္းထဲ တစ္ေယာက္တည္း၊ အိပ္စက္ျခင္းကို ထိုင္လွ်က္အိပ္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ခဲ႔ရ အေကာင္းသား။ ခုေတာ့ မိုးလင္းေနေလာက္ၿပီ၊ တေမွး တငိုက္မွ မရေသး။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ကားသံမ်ားကို ၾကားေနရသည္။နဂို တိတ္ဆိတ္ေနရာမွ ကားသံၾကားလာရျခင္းမွာ မိုးလင္းလာၿပီ ဆိုသည့္သေဘာ။ အနီးအနားက ျဖစ္ဟန္တူေသာ ဘုရားဆီမွ အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ အလႈခံသံ ထြက္လာျပန္သည္။ ဒီကို မ်က္ႏွာ ေခါင္းစြပ္ၿပီး ေခၚလာစဥ္က ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေနတာလဲဟု အဖန္ဖန္ ေတြးၾကည့္ဖူးသည္။ အခု ရွာေနေသာ ထိုအေျဖ ရေလာက္ၿပီဟု ထင္သည္။
(ဆက္ပါဦးမည္။)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
